Vakantie!?

"Ik neem een paar weken vakantie". 

Het lijkt een doodnormale opmerking zo in de zomer, wanneer veel mensen erop uit trekken, om zich te ontspannen en nieuwe energie op te doen. Zeker in een tijd waar ieder zichzelf zomaar voorbij rent en veel mensen zichzelf terugvinden met een burn-out.

Toch was het niet zo'n vanzelfsprekende uitspraak als het wel lijkt. Want het was niet van iemand met een drukke baan buitenshuis, die zoals elk jaar zijn opgebouwde vakantiedagen eens even wilde opnemen. Om dan later weer uitgerust en met nieuwe energie aan de slag te kunnen gaan.

<><><><><><><><>

Het was een chronisch zieke die die wens uitte en ik kon inmiddels begrijpen hoe die werd bedoeld omdat ik al een tijdje 'meeloop' in de dingen die hij zo meemaakt in zijn dagelijks leven. Maar het is váker zo, dat men een heel verkeerd beeld heeft bij zo'n situatie.

En is de gedachte: 'zo iemand die vanwege zijn ziekte ook geen baan heeft ... die heeft het toch niet druk? Hij kan elke dag naar eigen inzicht indelen, zo laat opstaan als hij zelf wil... Eigenlijk is zo iemand altijd vrij en heeft geen verplichtingen.'
Als een soort lang weekend. Zo zou je tegen hun leven aan kunnen kijken als je niet verder nadenkt en die situatie vanuit de verte beschouwt (alhoewel ook dichterbij men het allemaal te ingewikkeld kan vinden).

Maar sinds ik een beetje achter de schermen kijk in de wereld van de chronisch zieken, zie ik hoe gecompliceerd het allemaal is. En krijg ik een soort stoomcursus waarom in de praktijk van hun leven, de zaken vaak heel anders liggen dan je denkt te weten als gezond persoon.

Vakantie waarvan?

Want hoezo altijd vrij ... iemand die chronisch ziek is en altijd pijn heeft, heeft NOOIT vrij. En dat niet alleen, hij is permanent hard aan het werk, om zijn lijf en de pijn te overleven.
Dat wat niemand ziet en dus het moeilijkste uit is te leggen - en dan nog niet gesnapt wordt.

Het betekent ook: nooit weekend; daar waar bijna de hele maatschappij op vrijdagmiddag een diepe zucht slaakt en aan twee vrije dagen begint, is dat voor de chronisch zieke geen optie. Was het maar zo, dan wist je door de weeks: 'straks op vrijdagmiddag kan ik eindelijk weer even echt mij ontspannen omdat mijn pijn even weg is (of in ieder geval gezakt tot op een acceptabel level) en daarmee mijn rare en doodvermoeiende lichamelijke klachten ook minder worden."

Dat zou nog es een weekend zijn! Maar zo is het niet, elke dag is hetzelfde in de strijd om de uren of zelfs de minuten door te komen.

Hoezo een druk leven?

Verder is het leven mét alle pijn, juist daardoor ook heel druk. 

'Maar je moet toch juist niet veel doen als je pijn hebt?' zo is dan een logische reactie van ons als leken... 

Misschien goed om daarom met een vergelijking duidelijk te maken hoe dat zit.

Stel je als gezond mens eens voor dat je ineens bepaalde klachten krijgt. Je gaat dan naar de huisarts, die doet een onderzoekje en verwijst je door. Dat betekent weer wachten op een afspraak, telefoontjes plegen. 'Prikt u eens even bloed en laat een foto maken...' En als er dan niet echt wat uitkomt ga je toch verder op zoek. Je kijkt es op internet, maakt weer opnieuw een afspraak ...

Je bent zo weer een paar weken verder. Met die ene vervelende klacht. Wat een gedoe!

Een chronisch zieke heeft een scala aan klachten (die niet keurig op hun beurt wachten maar allemaal door elkaar lopen) die zoveel last en pijn veroorzaken dat je het niet kunt negeren. Het zijn de zogenaamde systeemziekten die ervoor zorgen dat je hele lichaam ontregelt is en die steeds weer voor nare verrassingen zorgen.

 
Dit alles maakt dat hun leven heel druk is en bol staat van verplichte bezoekjes naar wéér de huisarts en allerlei specialisten. Want ook bij hen spookt het door het hoofd wat er aan de hand zou zijn en willen ze graag uitsluitsel - en moet je voor de ene klacht naar die specialist maar voor een andere klacht weer naar een andere (ja, komt u nog maar een keer terug ... en: zoekt u maar een goede arts voor dit en dit, want wij kunnen niet echt wat voor u doen...)

En helaas 'moet' het allemaal, het kan niet anders. Maar het is doodvermoeiend om altijd maar weer met je lichaam bezig te moeten zijn. (En dan laat ik de normale bezigheden en verplichtingen die er natuurlijk ook nog zijn, nog buiten beschouwing)

nu even niet ....

Toch graag ... vakantie!

Vandaar dat dan toch de verzuchting kan komen waar ik dit blogje mee begon: 'Oké, ik ga vakantie houden. Ik lees en denk niet meer over ziektes en klachten die ik heb. Ik plan deze paar weken geen doktersconsult, ziekenhuisbezoekjes enzovoort ... Eigenlijk doe ik het gewoon een paar weken zónder. 

Ik doe even gewóón zoals andere mensen. Probeer alles wat met ziektes te maken heeft te negeren of praat er in ieder geval even niet meer over. 

Ik onderneem een 'dagje uit' - sowieso een (in)spannende aangelegenheid maar ik wil het zo graag - al kan ik het allang niet meer. (Want als ik alles naliet wat ik écht niet meer kan, dan bleef ik de hele dag in bed en was mijn leven allang opgehouden.)

Dus doe ik het onmogelijke ook al ben ik helemaal kapot na die geweldige dag. En al geniet ik geweldig, voel ik ze al aankomen, the day(s) after ... en realiseer ik me weer hoeveel energie de meest normale dingen me kosten.'

Maar lukt het ook?

Waar een gezond mens niet eens bij nadenkt maar gewoon dóet, bestaat alles wat je als zieke bijvoorbeeld op zo'n dag nog doet, uit een constant afwegen hóe en óf dit wel lukt - en zo meteen moet je weer dat ...
En merk je (in je zelf georganiseerde vakantie van dokters en ziekenhuizen) dat het een mooi idee is: gewoon gaan leven en dingen doen, plannen maken, en dat het misschien éventjes zo lijkt, maar het eigenlijk niet meer lukt.
Omdat je ziek bent ... en je misschien van dokters en ziekenhuizen even vakantie kan nemen, maar van je zieke lijf nooit.

En dat jijzelf alleen degene bent die beslist dat je déze dag of dit moment niets kan, maar de volgende dag wél wat doet (al voel je je er eigenlijk ook niet toe in staat).

En dat het zo mooi zou zijn als mensen dat gewoon zouden accepteren; dat je als chronisch zieke zelf het heft in handen hebt om je leven te leiden hoe jij dat zelf - meestal alleen op je wilskracht - (nog) kan.

<><><><><><><><>

Hier dacht ik aan, omdat ik volgende week wél echt met vakantie ga. We stouwen de auto vol, stappen in en gaan acht dagen naar Tsjechië.
Even helemaal weg lijkt echt zo'n reclamekreet maar heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Omdat ik écht even helemaal weg kan uit mijn normale omgeving en situatie waar ik dagelijks in zit.

Ik kan genieten van een andere land en een gebied wat ik niet ken. Hoef nergens meer aan te denken waar ik me normaal druk om moet maken.
En ... kan dit doen zonder pijn die je zo beperkt en die je altijd meedraagt bij wat je ook doet - zelfs als je op je buitenlandse vakantieadres bent ...

Zoals ik in een vorig blogje zei, is het goed dat ik erbij nadenk dat bijvoorbeeld deze vakantie niet vanzelfsprekend is. Omdat er velen zijn die dat niet meer zo kunnen: daar genieten van de natuur ... van Gods schepping, als figuranten in een schilderstuk wat Hij heeft gemaakt ...

Gods schepping geschilderd

             Korenveld en bergen - Vincent van Gogh ca 1889

Ja alles wat ik zo heb mee-beleefd de afgelopen tijd, heeft mij méér oog gegeven en méér dankbaar gemaakt voor de mensen om mij heen, voor alles wat ik heb ... met minder de blik op wat er niet is, en wat er niet meer kan, op alles wat me eigenlijk teveel is.

Een dankbaarheid en andere kijk op het leven die ik heb gekregen juist door iemand te leren kennen die mij welkom heeft geheten in die zo ándere wereld, de wereld van de chronisch zieken.

Bóvenal heb ik Gods liefde en genade dieper en rijker gezien dan bij alle gezonde mensen en in alle succes wat we menselijk gezien in ons leven kunnen hebben ...
En dat is genade en de grootste winst die een mens kan ontvangen.

Hoe lang nog ...

Een vraag die in deze dagen bij veel mensen op komt: Hoe lang nog... voordat aan alles wat hier op aarde aan verdriet en dood is, voorbij zal zijn. Zeker bij de vele mensen die geliefden hebben verloren bij de tragisch vliegtuigcrash in de Oekraïne - door een bewuste daad om met een raket een lijnvliegtuig met zoveel mensen aan boord neer te halen ...

Deze dagen doen me terugdenken aan de dagen na het drama op Tenerife in de jaren '70 waar bij een botsing van taxiënde vliegtuigen, ook zeer vele doden vielen. Toen lazen we de krant op school in de aula met de vele rouwadvertenties, waar overal een verhaal achter school (ik weet het nog precies) en een meisje die we kenden in één klap haar ouders verloor.
Nu komt het allemaal extra dichtbij door de filmpjes en verhalen op internet van mensen die hun familieleden en geliefden moeten missen; je ziet zo echt de menselijke drama's achter de namen... 

Veel kan en wil ik er verder niet van zeggen maar zie wel hoe de schepping met al haar bewoners wacht ... En de zonnebloem op de foto te midden van de puinhopen, is als het ware het symbool voor dat verlangen naar de zon der gerechtigheid die eens op zal gaan. Dat is wat we mogen weten en de gebeurtenissen in deze dagen laten ons er des te meer naar uitzien.

Want het is niet alleen de vliegtuigcrash maar ook het conflict tussen Israël en Hamas met de grondoorlog in Gaza - nodig om de terroristen daar aan te pakken zodat er geen raketten meer op onschuldige burgers worden afgevuurd.
En het is de oorlog in Syrië, de vervolgingen in Noord-Korea, het maar voortdurende geweld in Afrika en zo voort...

De oorzaak van al de conflicten in de wereld is haat ... in de mensen geplant door de duivel zelf, 'de leugenaar en mensenmoorder van de beginne' zoals er in de Bijbel staat. Daarom halen rebellen in de Oekraïne een vliegtuig neer en schreeuwt de leider van Hamas tegen de Joden: We desire death as you desire life... En Golda Meir formuleerde het zo: we hebben alleen vrede met de arabieren wanneer zij hun kinderen méér liefhebben dan dat ze ons haten...'
En het geldt ook in andere situaties want als de liefde niet overwint, dan kunnen we het vergeten en blijft gerechtigheid en vrede een utopie.

:

Ook de rebellen in de Oekraïne hebben alleen hun eigen doel voor ogen en dat heiligt blijkbaar alle middelen - nu met bijna 300 doden als gevolg.
De politiek met de verschillende wereldleiders, lijkt er nu alles aan te doen om de onderste steen boven te krijgen maar één ding is zeker, vrede zal via de weg van de menselijke regeringen niet tot stand komen, al doen we er nog zo ons best voor. Als de harten niet veranderd worden zal er geen blijvende vrede mogelijk zijn.

Het is mijn gebed dat ieder die nu in diepe rouw is getroost wordt. En zij (en vele anderen) op zoek gaan naar de zin van het bestaan. En wel op zo'n manier dat dit verdriet en lijden hen God laat vinden - en hen zo 'diep in de armen van hun redder drijft' zoals ik net gisteren in een citaat las. Want dan alleen heeft verdriet en lijden 'zin', als er áchter een hoger doel duidelijk wordt ... en las ik verder:

 "God is not just showing up after the trouble and cleaning it up. He is plotting the course and managing the troubles with far-reaching purposes for our good and for the glory of Jesus Christ.” (John Piper)

Hij, Jezus Christus geeft namelijk ware vrede en Zijn heerlijkheid (waar vele gelovigen nu voor lijden) zal ooit zichtbaar worden. Wanneer Hij als de Zon der gerechtigheid uiteindelijk óók zorgt voor ware vrede hier op aarde. 
De vrede waar iedereen, zeker in dagen als deze, zo naar uit ziet...

Refrein:

How long before You drench the barren land
How long before we see Your righteous hand
How long before Your name is lifted high
How long before the weeping turns 

to songs of joy
[...]
How long before Your glory lights the skies
How long before Your radiance lifts our eyes
How long before Your fragrance fills the air
How long before the earth resounds 

with songs of joy

Liever genieten?

Laatst had ik het met iemand over oude liederen van Johan de Heer die eigenlijk niet zoveel meer worden gezongen. Maar geef mij een regel van een oud lied en negen van de tien keer zing ik zo verder. Wat je vroeger hebt geleerd blijft je blijkbaar altijd bij, tenminste is dat bij mij het geval. 

Al wist ik vaak bij bepaalde liederen absoluut niet wat ik nu zong.. (en dan gaat het over het begrijpen van de tekst...)

Maar ook bij teksten die qua Nederlands niet zo ingewikkeld zijn, daarvan wil het niet zeggen dat je dan al ten diepste beseft wat er bijvoorbeeld bedoeld wordt bij een zin als 'Glorie, glorie, halleluja. 'k Leg mijn 'al' aan Jezus voet... (In tegenwoordige taal: Ik leg alles van mij, aan de voeten van Jezus.)
In enthousiasme en liefde voor de Heer is het zeker gemeend en meende ik het vroeger ook echt, maar hoevér het strekt... Ook kun je heel blij zijn als je de beslissing hebt genomen om Jezus te volgen - no matter what! Maar toch, dan begint het pas. 

Want het leven als christen is niet alleen 'halleluja'! Er is namelijk ook iemand die er alles aan zal doen zodat jij NIET alles aan Jezus' voeten legt - al was je dat heilig van plan! - en dat het volgen van Hem ook zeker niet vanzelf zal gaan.

Zoals ik vorig jaar bij een doopdienst hoorde: "Welkom in de strijd!'.

Ook Petrus zei het trouwens al: Kijk er niet van op alsof je iets vreemds overkomt, als je beproefd wordt... 

Het is blijkbaar een logische zaak voor een volgeling van Jezus dat er strijd en beproeving is - met in het achterhoofd de tegenstander die ons dwarsboomt, heel duidelijk. 

Een gelovige met een leven wat gladjes verloopt..? Het kan natuurlijk, en ik heb vaak gedacht dat die gelovigen waar alles goed loopt, hele 'perfecte' gelovigen zijn die waarschijnlijk al veel minder zondigen dan ik nog doe.
Of zijn zij misschien niet interessant genoeg voor de duivel om tijd aan te besteden...?

Moeilijkheden en problemen die we als gelovigen tegenkomen, ik wil ze zeker niet verheerlijken, maar het zijn wel de dingen waardoor we gevormd worden - als we toestaan dat ze ons vormen. In je relaties met anderen, huwelijk of gezin, je baan, de gemeente waar je naartoe gaat, in ziekte of andere zware omstandigheden ... noem maar op...

Ik heb ervaren dat het gebruikt wordt zodat je kan groeien in je geloof, omdat het je leert af te zien van jezelf en je eigen verlangens... En dat wat je meegemaakt en geleerd hebt, zelfs jaren later weer opnieuw gebruikt kan worden - en dan ineens voor iemand anders die op je weg komt... (en ook weer voor jezelf)

Al zeg ik menselijk gezien ook: "Oh, Jezus volgen wil ik wel, maar als dat strijd en lijden gaat kosten... dat is moeilijk en wie weet wat er allemaal op mijn pad zal komen." En kwamen er dingen die ik ook nooit had kunnen denken.

Ten diepste zijn we bang voor lijden en gaan het zoveel mogelijk uit de weg. We genieten liever, het toverwoord van deze tijd. (En voordat we het weten doen we zomaar mee aan die hype...) Meer liefde voor genot (dan voor God) - in de laatste dagen is het één van dé kenmerken. 
Maar als je je leven aan de Heer hebt gegeven en die wens uit je hart komt, je 'al' aan zijn voet te leggen, dan zullen beproevingen je niet bespaard blijven.

Satan hoopt dan dat we afhaken maar het mooie is, dat door erin te volharden, Jezus zichtbaar wordt in ons leven... En wordt lijden zo een test om vol te houden, Zijn handen en voeten te zijn.

Als je nooit iets moeilijks meemaakt en je zoveel mogelijk geniet in het hier en nu - omdat dat toch ook mag... (en natuurlijk, ik geniet ook van mooie dingen in het leven ...) Als je de Heer zelf er niet bij betrekt, dan kijk je eigenlijk niet verder dan alles wat er onder de zon geschiedt, zoals Prediker het noemt... - die al adviseerde te genieten van het leven, want het is zomaar voorbij...
En je bent vast wel blij gered te zijn. Zondags is er de samenkomst en misschien door de week ook nog een keer; we hebben het goed met elkaar, maar verder ..
Is dat wat de bedoeling is?

Het is niet populair, maar als God ons er toe roept, laten we dan niet voor de test van het lijden weglopen. Dan kun je ook een getuigenis zijn naar anderen toe, van trouw en gehoorzaamheid.
Echt genieten wordt dan: de vrucht zien die er dan groeit, ten dienste van de ander.

Maar bovenal zal God van die vrucht kunnen genieten...
Omdat de Here Jezus iets meer zichtbaar is geworden op aarde, daar waar het zo hard nodig is...
En als het kan, door mij en jou, door óns heen.

Onze opdracht in de 'laatste tijd'... :
(Petrus in zijn eerste brief, hoofdstuk 4)

7 Het einde van alle dingen is nabijgekomen. Komt dus tot bezinning en wordt nuchter, 

opdat u kunt bidden. 

8 Heb bovenal bestendige liefde naar elkaar toe, want de liefde bedekt tal van zonden. 

9 Weest gastvrij naar elkaar toe, zonder morren.

10 Dien elkaar, een ieder naar de genadegave, die hij ontvangen heeft, 

als goede rentmeesters over de velerlei genade Gods. 

11 Spreekt iemand, laten het woorden zijn als van God; 

dient iemand, laat het zijn als uit kracht, door God verleend,

14 Indien u door de naam van Christus smaad lijdt, bent u zalig, 

omdat de Geest van de heerlijkheid en de Geest van God op u rust. 

15 Laat dus niemand van u moeten lijden als moordenaar, of dief, 

of boosdoener, of als een bemoeial. 

16 Indien hij echter als christen lijdt, 

 schaam u niet, maar verheerlijk God onder die naam.

Mag het ietsje méér zijn? (over 100 dagen blij)

100 happy days.. 
Een experiment op de sociale media waar je aan mee kunt doen om meer dankbaar te kunnen zijn in het leven van alledag. (Zoiets als het lied 'Tel uw zegeningen, tel ze één voor één' dacht ik er direct bij). En dat honderd dagen achter elkaar volhouden ...

De bedoeling is elke dag een foto plaatsen die laat zien waar jij die dag gelukkig van wordt... De uitdaging eraan gekoppeld om mensen zover te krijgen was: 'daar heb je vast geen tijd voor!'
Best een mooi initiatief; mensen zijn inderdaad zo druk tegenwoordig dat ze zichzelf voorbij rennen. Er 'moet' zoveel dat ik er al moe van word als ik er alleen al aan denk.

Wat mooi was, deze actie was er in de eerste plaats ook voor jezelf, en moest niet ontaarden in een wedstrijdje kijk-mij-eens-de-allermooiste-foto's- plaatsen... Op zich een juiste kanttekening bij dit sociale experiment. De deelnemers aan deze uitdaging werden socialere en optimistischer. 
Niets mis mee toch?

Maar ergens haakt het ... dat 100 dagen blij en gelukkig zijn ... Want is 'geluk' en 'het fijn hebben', waar het om draait in het leven? Zeker voor gelovigen is er toch is iets wat véél dieper gaat dan de positieve gevolgen van deze uitdaging (te lezen op de afbeelding hierboven).
En mogen we toch ook verder kijken dan 100 dagen. :)

Wij hebben zelfs 'ééuwig geluk'... Eeuwig leven dat we toch niet alleen hebben ontvangen om blijer en positiever, méér happy te zijn.

Onze vreugde zit niet in iets moois wat we meegemaakt hebben, maar is Jezus, Hij is namelijk zélf het eeuwige leven. Hem kennen gaat zoveel dieper dan aardse waardering en happiness.
Om met een oud 'koortje' te spreken:

Zoek je naar waar geluk, stralend geluk

Laat Jezus dan toe in je hart

Als Hij het is waar je leven om draait, dan wordt alles anders. En al geniet je nog van de mooie dingen om je heen, écht geluk krijgt een heel andere lading... Het kan zelfs zóver gaan, dat je ontdekt dat er pas échte vreugde is in het steeds weer een beetje sterven aan je eigen geluk, aan wat jij graag zou willen ... aan jezelf.

Dit 'geluk' zie je ook niet aan de buitenkant maar is iets wat binnenin zit. Dat wat je op het eerste gezicht misschien niet eens als geluk zou willen bestempelen, omdat het zelfs moeilijk en zwaar kan zijn en verdriet geeft. En wat klinkt dat tegenstrijdig ... zoals zoveel dingen in Gods koninkrijk.

- Eigenlijk is dit een klein voorbeeldje van 'roemen in de verdrukking'... blij kunnen zijn in de moeilijkheden die je hebt te doorstaan...-

Ja, hoe kan verdriet nu tegelijkertijd geluk betekenen? Dat kan alleen als je Jezus erin tegenkomt en als je weet dat je gehoorzaamt aan wat Hij je te doen geeft. Dat is ten diepste gelukkig zijn. En is er een diepe blijdschap dat je mag doen wat misschien geen mens ziet... in het verborgene.

Foto's heb je daar niet 1,2,3 van, maar het kan en hoeft ook niet vereeuwigd te worden.
Het is geluk wat blijft, niet afhankelijk van de omstandigheden maar verbonden met Jezus zelf.
Zodat Hij meer en meer zichtbaar wordt - als de bron van echte vreugde, die eeuwig bij en in ons is.

Hoe meer u deel hebt aan het lijden van Christus, 

des te meer verheugd moet u zijn. 

Want u zult van vreugde juichen op de dag dat Hij zijn glorie openbaart