Vakantie!?

"Ik neem een paar weken vakantie". 

Het lijkt een doodnormale opmerking zo in de zomer, wanneer veel mensen erop uit trekken, om zich te ontspannen en nieuwe energie op te doen. Zeker in een tijd waar ieder zichzelf zomaar voorbij rent en veel mensen zichzelf terugvinden met een burn-out.

Toch was het niet zo'n vanzelfsprekende uitspraak als het wel lijkt. Want het was niet van iemand met een drukke baan buitenshuis, die zoals elk jaar zijn opgebouwde vakantiedagen eens even wilde opnemen. Om dan later weer uitgerust en met nieuwe energie aan de slag te kunnen gaan.

<><><><><><><><>

Het was een chronisch zieke die die wens uitte en ik kon inmiddels begrijpen hoe die werd bedoeld omdat ik al een tijdje 'meeloop' in de dingen die hij zo meemaakt in zijn dagelijks leven. Maar het is váker zo, dat men een heel verkeerd beeld heeft bij zo'n situatie.

En is de gedachte: 'zo iemand die vanwege zijn ziekte ook geen baan heeft ... die heeft het toch niet druk? Hij kan elke dag naar eigen inzicht indelen, zo laat opstaan als hij zelf wil... Eigenlijk is zo iemand altijd vrij en heeft geen verplichtingen.'
Als een soort lang weekend. Zo zou je tegen hun leven aan kunnen kijken als je niet verder nadenkt en die situatie vanuit de verte beschouwt (alhoewel ook dichterbij men het allemaal te ingewikkeld kan vinden).

Maar sinds ik een beetje achter de schermen kijk in de wereld van de chronisch zieken, zie ik hoe gecompliceerd het allemaal is. En krijg ik een soort stoomcursus waarom in de praktijk van hun leven, de zaken vaak heel anders liggen dan je denkt te weten als gezond persoon.

Vakantie waarvan?

Want hoezo altijd vrij ... iemand die chronisch ziek is en altijd pijn heeft, heeft NOOIT vrij. En dat niet alleen, hij is permanent hard aan het werk, om zijn lijf en de pijn te overleven.
Dat wat niemand ziet en dus het moeilijkste uit is te leggen - en dan nog niet gesnapt wordt.

Het betekent ook: nooit weekend; daar waar bijna de hele maatschappij op vrijdagmiddag een diepe zucht slaakt en aan twee vrije dagen begint, is dat voor de chronisch zieke geen optie. Was het maar zo, dan wist je door de weeks: 'straks op vrijdagmiddag kan ik eindelijk weer even echt mij ontspannen omdat mijn pijn even weg is (of in ieder geval gezakt tot op een acceptabel level) en daarmee mijn rare en doodvermoeiende lichamelijke klachten ook minder worden."

Dat zou nog es een weekend zijn! Maar zo is het niet, elke dag is hetzelfde in de strijd om de uren of zelfs de minuten door te komen.

Hoezo een druk leven?

Verder is het leven mét alle pijn, juist daardoor ook heel druk. 

'Maar je moet toch juist niet veel doen als je pijn hebt?' zo is dan een logische reactie van ons als leken... 

Misschien goed om daarom met een vergelijking duidelijk te maken hoe dat zit.

Stel je als gezond mens eens voor dat je ineens bepaalde klachten krijgt. Je gaat dan naar de huisarts, die doet een onderzoekje en verwijst je door. Dat betekent weer wachten op een afspraak, telefoontjes plegen. 'Prikt u eens even bloed en laat een foto maken...' En als er dan niet echt wat uitkomt ga je toch verder op zoek. Je kijkt es op internet, maakt weer opnieuw een afspraak ...

Je bent zo weer een paar weken verder. Met die ene vervelende klacht. Wat een gedoe!

Een chronisch zieke heeft een scala aan klachten (die niet keurig op hun beurt wachten maar allemaal door elkaar lopen) die zoveel last en pijn veroorzaken dat je het niet kunt negeren. Het zijn de zogenaamde systeemziekten die ervoor zorgen dat je hele lichaam ontregelt is en die steeds weer voor nare verrassingen zorgen.

 
Dit alles maakt dat hun leven heel druk is en bol staat van verplichte bezoekjes naar wéér de huisarts en allerlei specialisten. Want ook bij hen spookt het door het hoofd wat er aan de hand zou zijn en willen ze graag uitsluitsel - en moet je voor de ene klacht naar die specialist maar voor een andere klacht weer naar een andere (ja, komt u nog maar een keer terug ... en: zoekt u maar een goede arts voor dit en dit, want wij kunnen niet echt wat voor u doen...)

En helaas 'moet' het allemaal, het kan niet anders. Maar het is doodvermoeiend om altijd maar weer met je lichaam bezig te moeten zijn. (En dan laat ik de normale bezigheden en verplichtingen die er natuurlijk ook nog zijn, nog buiten beschouwing)

nu even niet ....

Toch graag ... vakantie!

Vandaar dat dan toch de verzuchting kan komen waar ik dit blogje mee begon: 'Oké, ik ga vakantie houden. Ik lees en denk niet meer over ziektes en klachten die ik heb. Ik plan deze paar weken geen doktersconsult, ziekenhuisbezoekjes enzovoort ... Eigenlijk doe ik het gewoon een paar weken zónder. 

Ik doe even gewóón zoals andere mensen. Probeer alles wat met ziektes te maken heeft te negeren of praat er in ieder geval even niet meer over. 

Ik onderneem een 'dagje uit' - sowieso een (in)spannende aangelegenheid maar ik wil het zo graag - al kan ik het allang niet meer. (Want als ik alles naliet wat ik écht niet meer kan, dan bleef ik de hele dag in bed en was mijn leven allang opgehouden.)

Dus doe ik het onmogelijke ook al ben ik helemaal kapot na die geweldige dag. En al geniet ik geweldig, voel ik ze al aankomen, the day(s) after ... en realiseer ik me weer hoeveel energie de meest normale dingen me kosten.'

Maar lukt het ook?

Waar een gezond mens niet eens bij nadenkt maar gewoon dóet, bestaat alles wat je als zieke bijvoorbeeld op zo'n dag nog doet, uit een constant afwegen hóe en óf dit wel lukt - en zo meteen moet je weer dat ...
En merk je (in je zelf georganiseerde vakantie van dokters en ziekenhuizen) dat het een mooi idee is: gewoon gaan leven en dingen doen, plannen maken, en dat het misschien éventjes zo lijkt, maar het eigenlijk niet meer lukt.
Omdat je ziek bent ... en je misschien van dokters en ziekenhuizen even vakantie kan nemen, maar van je zieke lijf nooit.

En dat jijzelf alleen degene bent die beslist dat je déze dag of dit moment niets kan, maar de volgende dag wél wat doet (al voel je je er eigenlijk ook niet toe in staat).

En dat het zo mooi zou zijn als mensen dat gewoon zouden accepteren; dat je als chronisch zieke zelf het heft in handen hebt om je leven te leiden hoe jij dat zelf - meestal alleen op je wilskracht - (nog) kan.

<><><><><><><><>

Hier dacht ik aan, omdat ik volgende week wél echt met vakantie ga. We stouwen de auto vol, stappen in en gaan acht dagen naar Tsjechië.
Even helemaal weg lijkt echt zo'n reclamekreet maar heeft voor mij een nieuwe betekenis gekregen. Omdat ik écht even helemaal weg kan uit mijn normale omgeving en situatie waar ik dagelijks in zit.

Ik kan genieten van een andere land en een gebied wat ik niet ken. Hoef nergens meer aan te denken waar ik me normaal druk om moet maken.
En ... kan dit doen zonder pijn die je zo beperkt en die je altijd meedraagt bij wat je ook doet - zelfs als je op je buitenlandse vakantieadres bent ...

Zoals ik in een vorig blogje zei, is het goed dat ik erbij nadenk dat bijvoorbeeld deze vakantie niet vanzelfsprekend is. Omdat er velen zijn die dat niet meer zo kunnen: daar genieten van de natuur ... van Gods schepping, als figuranten in een schilderstuk wat Hij heeft gemaakt ...

Gods schepping geschilderd

             Korenveld en bergen - Vincent van Gogh ca 1889

Ja alles wat ik zo heb mee-beleefd de afgelopen tijd, heeft mij méér oog gegeven en méér dankbaar gemaakt voor de mensen om mij heen, voor alles wat ik heb ... met minder de blik op wat er niet is, en wat er niet meer kan, op alles wat me eigenlijk teveel is.

Een dankbaarheid en andere kijk op het leven die ik heb gekregen juist door iemand te leren kennen die mij welkom heeft geheten in die zo ándere wereld, de wereld van de chronisch zieken.

Bóvenal heb ik Gods liefde en genade dieper en rijker gezien dan bij alle gezonde mensen en in alle succes wat we menselijk gezien in ons leven kunnen hebben ...
En dat is genade en de grootste winst die een mens kan ontvangen.

Alleen iets van lang geleden?

Laatst hoorde ik 'Foto van vroeger' wat ik nog wel kende. En als je op youtube kijkt is het opvallend hoeveel mensen dit liedje hebben gebruikt als achtergrond voor hun oude foto's, waarin ze hun jeugd even weer herbeleven. Want, zoals het lied ook zegt, het kind zit nog ergens diep in je.
En als je het geluk hebt gehad van een normale jeugd, was het vroeger misschien wel zoals dit coupletje zegt:

Alleen zijn of eenzaam 
hoe kon ik dat kennen?

Ik hoefde alleen maar naar huis toe te rennen

met een gat in m'n kop en m'n broek vol met scheuren

Mijn moeder was thuis 
dus wat kon me gebeuren 

Als ik mijn kinderen dat gevoel heb weten te geven, ben ik blij! En soms ontdek je ineens dat ze je niet meer zo nodig hebben - je kunt er een wat ´overbodig´ gevoel door krijgen, alhoewel het op zich een gezonde ontwikkeling is, zoals bij het laatste bezoek aan de tandarts waarbij mijn jongste dochter beslist niet meer wilde dat ik mee de spreekkamer inging."Mam! Wat denk je wel? Jij blijft in de wachtkamer! Ik ga alleen!'

Eenmaal volwassen en zelfstandig, zou het kunnen lijken of je niemand meer nodig hebt. Je hebt je losgemaakt van je ouders en er zal zelfs een tijd komen dat zij er ook niet meer zijn. Je moet het dan doen met die goede jeugdherinnering om uit te putten, zoals het refrein van dit liedje zegt: 'als het leven tegenzit, denk ik aan die tijd...' Want nu ben je zelf volwassen en verantwoordelijk. En zelfs als je God kent, kun je toch denken het allemaal zelf te moeten klaren. 
Toevallig had ik laatst met een leeftijdsgenoot een gesprekje en terugkijkend concludeerde zij 'toch liever geen dertig meer te willen zijn´- qua uiterlijk misschien nog wel een beetje, iets minder rimpels en nog geen grijze haren bijvoorbeeld, maar verder...
En ze bedoelde: toen was er nog zoveel waar ik nog onzeker over was. Het spreekwoord zegt inderdaad: 'wijsheid komt met de jaren', hoewel soms 'door schade en schande.´ 

Ikzelf heb me (vroeger ook) vaak afgevraagd wat 'volwassenheid' nu echt inhield: eindelijk die goede baan hebben en geslaagd zijn in de maatschappij? Alles zelf moeten, alles zelf kunnen en geen anderen nodig hebben?  
Veel mensen laten dat beeld naar buiten toe zien, terwijl dit liedje over 'vroeger' juist aangeeft dat we ook allemaal dat kind blijven, eigenlijk die moeder en vader nog steeds nodig hebben...
Voor mij lag het antwoord op die vraag 'wat is volwassen zijn' dan ook méér in: de waarheid te erkennen dat het leven niet maakbaar is, dat je nooit zover bent dat je overal een antwoord op hebt, en er zelfs situaties zijn waarin je helemaal niet zou weten wat het beste is om te doen.  

Als je terugkijkt is het erg mooi te kunnen constateren, juist in de onvolmaaktheid van je leven 'wijsheid' te hebben gevonden - iets te hebben geleerd wat je zélfs in ruil voor een bepaalde 'jeugdigheid' (of vul maar in, dat is voor ieder anders) niet wilt inleveren. Misschien zelfs niet voor al het geld van de wereld. 

David benoemt deze wijsheid en wenst in Psalm 90 dat als wij naar ons leven kijken wat achter ons ligt, God erin bespeuren, zodat wij een wijs hart verkrijgen. 
De Here Jezus maakt dit nog concreter, Hij wijst op zichzelf: ´Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast bent en Ik zal u rust geven.

Dat betekent niét dat je alles wat je vroeger onzeker kon maken en wat je niet begrijpt dan ineens allemaal doorgrondt, en het leven een eitje geworden is. Maar het is accepteren dat je een andere bron búiten jezelf nodig hebt. Zoiets lijkt zwak maar dat is maar schijn; het is juist goddelijke wijsheid die zegt dat in zwakheid kracht ligt. Het is dan ook wijsheid die niet van deze wereld is maar van de Geest, en die je daarom hier in deze wereld niet leert.. 

En de tekst gaat verder, de Here Jezus wil ons leren te worden als Hij, namelijk 'zachtmoedig en nederig van hart'.
Hé, alweer iets wat in deze wereld niet zo populair is: je niet op laten jutten om voor je rechten op te komen, maar misschien wel onrecht verdragen, de minste zijn. Innerlijke rust hebben in moeilijkheden, zelfs als er in onze ogen geen positieve verandering lijkt te zijn in je omstandigheden. De Heer kijkt namelijk heel anders naar situaties (en zijn oplossingen zouden we zelf dan ook nooit opkomen!) En als je weet: God is in control, dan is je last licht, want je draagt die niet meer zelf ...

Is Hij voor jou al die bron van wijsheid? God wil zo graag dat je leert om ook die andere blik te krijgen - vanuit Zijn perspectief naar je leven kijken, dat geeft echte rust. Bid er om, want wat zo mooi is, Hij wil jouw wijsheid zijn als je het zelf niet meer weet.. Vertrouw Hem! Hij staat als je hemelse Vader, altijd klaar om je te geven wat je nodig hebt!

 Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven; 

 neemt mijn juk op u en leert van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, 

en gij zult rust vinden voor uw zielen; 

 want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Barfi! - a must-see movie...

Gisteren zag ik samen met de jongens een film - mam, die vind je wel mooi! ... En dat was zo, al is het een film die je nog een keer wil zien omdat er nogal wat flashbacks in voorkomen en ingewikkelde situaties zó door elkaar heen lopen, dat ik wat moeite had om alles direct te plaatsen.

De film wordt eigenlijk verteld als een herinnering van een Indiase vrouw, Shruti, dan al wat op leeftijd, en begint op het moment dat haar grote liefde dood gaat. Ze blikt terug op haar leven met hem, waarin ze niet de moed heeft gehad om de juiste keuzes te maken - toen ze het eindelijk deed, was ze te laat...

Barfi ontmoet Shruti

Waar gaat het verhaal over...

Het eigenlijke verhaal begint met een flashback die je doet belanden in de jaren 70. Nadat zij en haar geliefde elkaar uit het oog hebben verloren, wordt haar hulp ingeroepen en wordt ze plotseling weer met hem geconfronteerd - je ziet als kijker niet waaróm maar hij is opgepakt door de politie.

Dan is het ineens zes jaar eerder als de film overspringt naar die eerste kennismaking. We zien in een uitgebreide flashback, hoe de hoofdpersoon, de doofstomme 'Barfi', (zo genoemd omdat het de manier is waarop hij zijn eigen naam uitspreekt) ondanks zijn beperking, het leven toelacht. Hoe hij overal humor in ziet, met oog voor detail, hij kleine dingen op hun waarde schat. En  je ziet hem heel creatief uit de hoek komen om de aandacht van Shruti te trekken. Zij overwint haar begrijpelijke skepsis en al is ze verloofd met iemand anders, ze gaat van hem houden; het lijkt goed uit te pakken..

Totdat hij de stoute schoenen aantrekt en bij haar ouders op bezoek gaat om de hand van hun dochter te vragen - dat kan hij natuurlijk niet letterlijk en geeft hen een brief waar de vraag in gesteld wordt. Maar het antwoord is 'nee', de moeder van het meisje heeft haar dochter ook al net duidelijk gemaakt, haar verloofde te trouwen - en illustreerde de noodzaak daarvan door haar mee te nemen naar een speciale plek in het bos waar een oude liefde van haarzelf aan het werk is. Haar boodschap: 'Ik ga hier nog regelmatig heen... kijk wat er van mijn oude liefde terecht is gekomen.'

Barfi en Jilmil

En onder deze druk, wijst Shruti Barfi af, al is ze ongelukkig met de hele situatie. (Scène in de stromende regen...) En hij is gefrustreerd, begrijpt er niets van waarom ze niet wil, doet nog wel weer een poging om in contact te komen, met z'n fiets naast het treinraampje... maar tevergeefs... (De film is trouwens ook een ode aan de fiets...)

Zij trouwt met haar verloofde. Hij leert een autistisch meisje, Jhilmil, steeds beter kennen en ze kunnen wonderwel met elkaar overweg; Jhilmil is bang voor de meest normale dingen en hoe hij haar weet te bereiken, is heel speciaal om te zien. Zijn bijna kinderlijke, onbevangen manier van leven, sluit aan bij haar belevingswereld en langzamerhand zie je bij haar het vertrouwen groeien...  
Zie bijvoorbeeld de foto: als zij van slag is, gaat hij iets doen wat ze herkent en méé gaat doen: al bladeren schoppend door het bos lopen.

- De rol die haar vader in haar omstandigheden speelt, is nogal gecompliceerd, met een vermeende ontvoering en achtervolgingen door de politie. Hoe er een spelletje is gespeeld en er een vooropgezet plan was, is iets wat pas later allemaal duidelijk wordt. Een extra reden om dat zelf maar te gaan kijken! -

De moraal van het verhaal...

En ik dacht na over de eigenlijk boodschap van de film. 'Barfi is misschien niet helemaal compleet, maar zijn liefde is dat wél', is de conclusie die Shruti moet trekken. En oh, ironie, waar haar moeder juist voor had gewaarschuwd, als ze met Barfi zou trouwen, zou ze leven in doodse stilte, wordt juist bewaarheid bij haar verloofde-zonder-gebrek, als ze in haar huwelijk de doodse stilte ervaart van het ontbreken van echte liefde...
En Jhilmil, in 'onze' ogen ook geen compleet mens... of kijken we daar nu anders tegenaan? Zij durfde in tegenstelling tot Shruti wel op tijd de goede keus te maken. En de film eindigt wat die flashbacks betreft, voor mij onverwacht... maar mooi. :)  Hoe, dat vertel ik hier niet!

En ineens belanden we dan als kijker weer waar we ook begonnen... Barfi ligt in een ziekenhuis op sterven. Shruti neemt afscheid, ze heeft de keus gemaakt, voor de liefde te gaan en heeft Barfi door een onbaatzuchtige beslissing, uiteindelijk echt gelukkig gemaakt.
Jhilmil neemt ook afscheid, ze slaat de deken terug en gaat bij hem liggen...

'Wie veracht de dag der kleine dingen...' is een tekst waar ik aan denk als ik Barfi zie in deze film, hij veracht de kleine dingen namelijk niet. En: wie een compleet mens is, is hij/zij die liefde kan geven zonder berekening. Dat zijn in deze film juist de mensen die in de ogen van de maatschappij niet volwaardig zijn. Shruti weet dat uiteindelijk ook, zij heeft begrepen waar het om gaat.
En al denk je soms even dat je in een slapstick bent beland (en schijnen er veel scénes uit beroemde films in te zitten, die ik trouwens niet ken...) - de zuivere kijk op het leven komt daar steeds weer tussendoor. Het geeft de film voor mij net zo'n speciale sfeer als: 'La vita è bella'...

Toepassing...

Ja, onbaatzuchtig liefhebben is iets heel moois, wat ook de boodschap is die God Zelf ons geeft. En zien we dat juist de mensen die dénken dat ze alles voor elkaar hebben, doofstom en misschien wel autistisch zijn... want, ze hebben niet gehoord en kunnen niet begrijpen waar het écht om draait in het leven.
De Farizeers en Schriftgeleerden hoorden ook, zonder te begrijpen en ze dachten er al te zijn. Ook gelovigen kunnen denken dat het met hen wel goed zit. Wij zijn rijk en hebben aan niets gebrek. 'Maar jullie weten niet dat je arm en blind en naakt bent', zegt Jezus dan.

En dit was geen christelijke film ... toch was het een illustratie van die boodschap en is het duidelijk dat er een keuze noodzakelijk is.
Heb je dat nog niet gedaan, kiezen? De tekst vervolgt: Ik raad je aan bij Mij te kopen goud, ogenzalf en kleding... opdat je weer ziet, en je naaktheid niet meer zichtbaar is. Wees ijverig en bekeer je!
Hij klopt ervoor bij je aan. Hoor wat de Geest zegt en doe open! Dan kun je iets ontvangen wat nog veel verder gaat dan het liefhebben van andere mensen in dit leven hier op aarde, namelijk liefhebben tot in het eeuwige leven.

En dat gun ik jullie allemaal!

Kind zijn - met Astrid Lindgren

Het gebeurt niet vaak dat ik echt op reis ben, maar laatst was ik onderweg per fiets, trein, bus...  En nam ik eens de tijd om in de trein een boek te lezen. 'Herinneringen aan Astrid Lindgren' van degene die haar boeken in het Nederlands heeft vertaald. Van haar persoonlijk wist ik niet veel terwijl zij toch één van de beroemdste kinderboekenschrijfsters van de wereld is.
Altijd interessant hoe zo iemand tegen kinderen aankijkt. Er zal toch een reden zijn dat je specifiek voor kinderen wilt schrijven denk ik dan.... Toch wilde ze bewust geen kinderboeken te schrijven maar ze weet blijkbaar voor hen de juiste toon en sfeer te treffen.

De veilige kinderwereld

In het boekje wordt duidelijk dat Astrid ook zelf op een bepaalde manier altijd kind is gebleven. Een aardige anekdote die dit onderstreept is, dat ze op 66-jarige leeftijd als ze ergens op bezoek is, samen met één van de kinderen vanaf een hoge balk in het hooi springt - dat had ze (helaas) 50 jaar niet gedaan!
Wat mij inderdaad altijd aantrekt is de simpele veilige kinderwereld, die in haar boeken voor je open gaat. Die veilige wereld is één van de belangrijkste dingen die ze haar lezers mee wilde geven, getuige haar grote liefde voor de boeken van "Emil", het vertederende jochie vol kattenkwaad wat opgroeit in dat gedeelte van Zweden waar ook zij haar jeugd heeft doorgebracht. De belevenissen van Emil geven een beeld van de jeugd van haar vader; een vervlogen tijd, de wereld waarin kinderen nog kind mochten zijn en niet allerlei grotemensen- en wereldproblemen op hun nek kregen zoals tegenwoordig vaak het geval is....

Om die reden had Astrid ook veel moeite met laat ik het 'de agressie in de wereld' noemen. Hierom was ze ook maatschappelijk actief en bemoeide zich met de politiek als ze dat noodzakelijk vond.
In 1978 ontving ze een Duitse vredesprijs en een citaat uit het dankwoord laat zien hoe ze voor dit grote probleem een oplossing zoekt. En eigenlijk is het frappant hoe ze op een bepaalde manier dit juist bekijkt:

(...) moeten wij ons na al die duizenden jaren van oorlog niet gaan afvragen of er misschien een constructiefout zit in de hele menselijke soort, omdat we altijd maar weer geweld gebruiken? En zijn wij gedoemd ten onder te gaan aan onze agressie? We willen allemaal vrede. Is het dan niet mogelijk dat wij onszelf veranderen voordat het te laat is? Dat wij afstand leren nemen van geweld. Doodeenvoudig proberen een nieuwe soort mens te worden? Maar hoe zou dat kunnen en waar moet je beginnen? (...)

Dit wat de Bijbel al noemt:... 'de verdorvenheid van de mens', is nog steeds een 'hot item'.. . Je hoeft hiervoor alleen maar te kijken naar de agressie die overal ter wereld ten toon wordt gespreid - ook vaak door de jeugd, bijvoorbeeld vorig jaar in Engeland)

Vredelievende mensen

Haar oplossing is de jeugd: de kinderen. Als je die het juiste voorhoudt, hen niet beknot maar veel vrijheid geeft - als ze leren van degenen waar ze van houden, hun ouders.... dán zou de wereld anders kunnen worden. Dat is ook een reden waarom zij eigenlijk weigerde haar kind-zijn los te laten want zo behield ze haar geloof in een betere wereld en schiep die ook in haar boeken. Haar beroemde creatie Pippi had dezelfde gevoelens:

In het allerlaatste verhaal van Pippi Langkous verzuchten Tommy, Anika en Pippi dat ze nooit groot willen worden «Nee, dat is niet iets om naar te verlangen,» zegt Pippi, «grote mensen hebben nooit iets leuks. Zij hebben alleen maar een heleboel vervelend werk en gekke kleren en likdoorns en inkomenbelasting.» Op aanraden van Pippi besluiten de drie 'peperneut-pillen' in te nemen, die verdacht veel weg hebben van gewone erwten. Onder de formule 'Lief klein pilletje peperneut, ik wil nimmer worden greut' slikken ze hun 'pillen' in.

En lag haar hart ook als vanzelf bij het schrijven voor kinderen vanwege dit grote ideaal: door haar verhalen hen tot betere vredelievende mensen te maken. Het begin van 'een nieuwe soort mens'.
Kinderen zijn inderdaad nog te vormen, ontvankelijk voor wat je hen vertelt en nemen dingen gewoon aan zonder allerlei 'ja maar'- vragen te stellen. Ook hierin had zij het bij het rechte eind.

Haar latere fantasieverhalen laten kinderen wegdromen in een andere wereld. En is er in een prentenboek bijvoorbeeld een jongetje dat door een zeer been niet meer goed kan lopen en de hele dag in bed ligt. Maar 's avonds wordt hij meegenomen naar Schemerland en beleeft daar allerlei avonturen, ziet de hele stad en kan doen wat hij in zijn echte leven niet meer kan...
Dit was Astrids manier om de harde werkelijkheid te kunnen ontvluchten maar deze zo ook aan te kunnen...
En toch... zullen kinderen op een bepaald moment ook geconfronteerd worden met die 'constructiefout' van de mens - al is het alleen maar door zelfkennis, het te zien in je eigen hart. En hebben velen met grote vredesidealen, deze nooit ten diepste wáár kunnen maken.

Wat is de oplossing

 Astrids ouders waren gelovig, hun mooie liefdesverhaal heb ik ook gelezen... Maar blijkbaar is het geloof niet iets wat automatisch overdraagbaar is, terwijl dát nu juist datgene is wat 'de constructiefout' aan zou kunnen pakken... Want om daaraan te ontsnappen zit er niks anders op dan een nieuw mens te worden, 'geschapen in waarachtige heiligheid' zoals de Bijbel het noemt. Wij hebben Hém nodig die volmaakt was en gezegd heeft:  

Laat de kleine kinderen tot Mij komen en verhinder hen niet, want voor zulke mensen is het Koninkrijk van God. 

En het 'zijn als een kind', is een treffend mooie overeenkomst met hoe Astrid was, juist omdat er zoveel waarheid in zit!
Het heeft iets van een tragiek dat niet echt duidelijk is of zij zelf - met zulke grote idealen voor een betere mensheid - de clou heeft begrepen: de Verlosser Zelf nodig te hebben. Dit geloofsaspect kom je met betrekking tot haarzelf en haar boeken eigenlijk niet tegen. Al schijnen er mensen te zijn die boeken hebben geschreven over haar zogenaamde bekering.
Maar wel heeft zij genoten van het leven en al vond ze dat niet makkelijk, een hoge leeftijd mogen bereiken.

En misschien ben jij iemand die ook zulke idealen als Astrid heeft, maar ook jij zult de uitwerking zelf niet voor elkaar krijgen. Jezus Zélf zegt het ons, te worden als een kind om zó, onbevangen, eenvoudig in geloof, van de Vader in de hemel het eeuwige leven aan te kunnen nemen. Een nieuw mens te zijn door de verlossing in Jezus Christus en de toegang tot Zijn Rijk te ontvangen.
Dat Rijk wat geen fantasieverhaal is (zoals Astrid ze schreef) om de harde werkelijkheid aan te kunnen, maar wat eens de hele aarde zal omvatten - geen agressie en geweld meer maar echte vrede!

Afhankelijk zonder het te weten

Tegenwoordig is er technisch gezien een heleboel mogelijk. En in theorie weet je vaak wel dat de moderne samenleving niet alleen baat heeft bij techniek en alles wat daarbij komt, maar er ook nogal afhankelijk van is geworden. Op het moment dat alles werkt en het dagelijkse leven gewoon z'n gangetje gaat staan we daar echter niet altijd bij stil.
Totdat er ineens wél iets uitvalt, bij mij de wasmachine bijvoorbeeld, dan heb ik toch wel een serieus probleem. En de vaatwasser niet te vergeten... Wat een gemak dat je die toch zo vol kan gooien. 
Het kan natuurlijk ook wat grootschaliger misgaan. Zo was laatst T-mobile een tijdje uit de lucht en was het niet mogelijk te bellen, sms-jes te versturen etc. via die provider. In deze tijd voor de echte fanaten - waaronder één van de kinderen - een ramp. Wat moeten ze nu doen als ze even niet bereikbaar zijn?? En zakenlui kunnen ook wel naar huis gaan.
Zelf vond ik het trouwens ook knap vervelend toen Blogger toch zeker een dag 'eruit' lag, omdat ik juist ergens mee bezig was en dat ineens niet kon afmaken en publiceren... 

glazenwassers in benarde positie

Laatst zijn we echt de dans ontsprongen - en heb ik het niet over het vermeende einde van de wereld, maar over wel een heel grote stroomstoring in mijn woonplaats, gelukkig net in het noordelijke deel en verder in de wijde omtrek.
Dan dringt het ineens door dat het echt zo is dat we met z'n allen wel in kunnen pakken als er helemaal geen stroom meer is - Stel je eens een week voor ... een paar uur had al grote gevolgen nadat werkers in de bouw per ongeluk een paar kabels doorsneden.
De hogeschool lag plat, studenten werden naar huis gestuurd, verkeerslichten vielen uit, winkels sloten de deuren want de boodschappen konden niet worden afgerekend....
En de brandweer was druk om bejaarden in verzorgingstehuizen te bevrijden uit de liften; ook moest het personeel daar weer zelf langs de kamers om mensen te checken - de alarmknoppen deden het natuurlijk ook niet meer, net zomin als de intercom.
Een hilarische was wel dat een stel glazenwassers uren vastzaten in een hoogwerker - de ramen van het betreffende gebouw sloten natuurlijk elektrisch zodat ze ook niet even een praatje konden maken of een kop koffie aangeboden kregen... Je kunt wel zeggen dat het openbare leven plat lag. En thuis moest ma weer zelf aan de afwas...

Wat de meeste mensen niet (willen) weten, en waar ikzelf ook niet altijd bij stil sta, is dat we nog veel meer afhankelijk zijn dan we denken - en is het uitvallen van de stroom niets vergeleken bij het uitvallen van een andere bron, waar we allemaal op aangesloten zijn....
Al doet geen enkel apparaat het meer hier in deze wereld, zullen we namelijk nog steeds doorleven - als je geen pacemaker hebt in ieder geval - En kunnen geleerden uitgebreid beschrijven welke wetten er in de natuurkunde gelden zodat alle planeten in ons hele zonnestelsel in de juiste baan ten opzichte van elkaar bewegen, er precies de juiste krachten worden uitgeoefend om alles in balans te houden: daarboven staat Iemand die dit allemaal in werking heeft gezet en ook in stand houd. Dit staat zo prachtig beschreven in Handelingen 17.
En al geloven er velen niet in Hem: In Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij,.. zegt Paulus in Athene tegen die wijze Grieken. 

Als Hij - met eerbied gesproken - er mee ophoudt, is het met ons gedaan en stopt het leven, en alles hier om ons heen acuut. Eindigt het in grote chaos. En al denken we soms dat het hier op een bepaalde manier al een chaos is, dan is het chaos die mensen - wijzelf -  hebben veroorzaakt. Zoals bijvoorbeeld ook de problemen met het klimaat die toch terug zijn te voeren op wanbeleid wat betreft de natuur. Daar is het overduidelijk dat we niet zorgvuldig met de schepping zijn omgegaan, terwijl we die door God volmaakt geschapen wereld, moesten bewerken, 'bouwen bewaren'...

Wat bijzonder dat Degene die deze wereld heeft gemaakt en ervoor zorgt dat ze nog steeds doordraait, niet is afgehaakt, maar zelf hier wilde komen, op die aarde wilde rondwandelen... De Schepper in Zijn schepping. Als een radertje in het geheel, maar tegelijkertijd de Ontwerper en Degene die alles in stand houdt.
Waarom deed Hij dat? Omdat Hij wilde dat wij niet in die chaos zouden eindigen die we hier met z'n allen hebben veroorzaakt - en laat Hij dit 'raderwerk' nog steeds doordraaien. 
Hij zorgde voor een weg uit de chaos, - werd de Schepper aan het kruis genageld. Een bekende uitspraak is in dit verband, dat Hijzelf zorgde voor de kracht die de spijkers op z'n plek hielden. Hij had af kunnen komen van het kruis, maar koos ervoor dat niet te doen. Dit was Gods reddingsplan en Hij wilde het uitvoeren.

Zo is Hij de eersteling van die nieuwe schepping, en wij mogen die liefde beantwoorden en zo de eerste oogst zijn, nu al geestelijk, maar straks ook lichamelijk en zichtbaar voor iedereen die Hem nu niet kent, of Hem ontkent.
Dan zal voor iedereen duidelijk worden van Wie we afhankelijk zijn, en dat Hij alles nieuw maakt! 

 

Maakbaar leven?

De laatste tijd zijn er weer enkele berichten in het nieuws waaruit je zou kunnen concluderen dat het leven maakbaar is, wij het helemaal in de hand hebben. Dat lijkt ook een steeds logischer gedachte als het leven draait om het nastreven van het eigen geluk, dat wordt dan mooi omschreven als 'jezelf ontplooien', 'al je kansen benutten' en hoe het verder maar genoemd mag worden. En als ik erover nadenk is een punt (of hét punt?) wat hierin een grote rol speelt, dat je niet meer automatisch voor het 'samen' gaat maar de ontplooiing van het individu - ik moet iets bereiken nu  - voorop staat. En op verschillende manieren zie je dit terug in de maatschappij maar ook in de relatie man-vrouw want zelfs dan gaat het tegenwoordig toch - ook in een huwelijk - om de individuele ontplooiing.

Zo worden we tegenwoordig door de overheid gestimuleerd om als vrouwen allemaal aan het werk te gaan - op zich een goede zaak, maar de dwang daar heb ik toch wel moeite mee want er zit ook wel een andere gedachte achter. Economisch gezien op eigen benen staan zodat je in je eigen onderhoud kan voorzien, is namelijk belangrijk als er onverhoopt een einde komt aan je huwelijk. En laat dat nu juist eerder de kop opsteken wanneer je gaat voor het eigen geluk.. daar kun je dan soms je partner niet meer bij gebruiken.

Ook medisch gezien is kan er tegenwoordig veel en dat geeft mogelijkheden op het gebied van vruchtbaarheid voor dat stel wat maar geen kinderen krijgt en het wel graag zou willen. Maar als ook hier het 'ieder voor zich' om de hoek komt kijken, kan die betreffende medische kennis ook aangewend worden in heel andere situaties, als je er maar mensen mee kan helpen is het al snel OK...

Vorige week las ik een artikel in de krant waarbij deze twee zaken als het ware bij elkaar komen...: het toppunt van 'gaan voor eigen ontplooiing' is wel de diepvries als nieuwste mogelijkheid om als vrouw je kinderwens uit te stellen tot je carrière op poten staat, en als variatie op de bekende slogan klonk al: een slimme meid bevriest haar eitjes op tijd - want soms duurt het toch iets langer dan tot je een jaar of dertig bent voor kinderen in het plaatje passen, en ben je er met veertig nog niet aan toe. Wanneer het juiste moment dan wél gekomen is, haal je een paar eitjes uit de vriezer en kan je kind komen... Ook goed voor de maatschappij dat vrouwen hun kansen benutten, en hun studie niet 'weggooien'.
Het klinkt zo maakbaar en simpel en veel vrouwen hebben zich al voor zo'n behandeling aangemeld, maar het is niet een kwestie van: dat doen we even, of: succes verzekerd. Dat het lichamelijk vrij belastend is, er toch aardig wat eitjes nodig zijn om later uit te kunnen kiezen en er ook nog dure IVF behandelingen aan te pas komen, staan de vrouwen misschien niet eens bij stil. Ook zal de IVF-behandeling niet altijd slagen.

Als je de ware nog niet bent tegengekomen, is deze methode natuurlijk ook een uitkomst. In Nederland hebben we nog wel een leeftijdsgrens van 45 jaar, waar vooralsnog niet aan getornd gaat worden, maar als alleenstaande die niet aan kinderen is toegekomen (zoals dat dan zo mooi heet) kan je zelfs op veel latere leeftijd in het buitenland nog behandeld worden zodat je kinderwens alsnog in vervulling gaat...  Ik denk nu even aan de vrouw van 63 die las dat dit juist de leeftijdsgrens was die de Italiaanse arts hanteerde - ze besloot deze laatste kans te grijpen om alsnog moeder te worden - ergens een eicel vandaan gehaald, ook een zaadcel van een donor en zij is eigenlijk een soort draagmoeder - ouders onbekend.

En de kinderen dan?

Waar is het belang van het kind? Wordt daar wel rekening mee gehouden in een tijd waar het aan alle kanten duidelijk is dat een kind als basisvoorwaarde voor een stabiel leven, juist weet moet hebben van zijn/haar wortels, waar hij/zij vandaan komt...? Deze vraag zal bij bovenstaand voorbeeld niet beantwoord kunnen worden. En adopteer je een kind waarvan niet bekend is wie de ouders zijn, is het iets waar je verder niets aan kunt doen, maar hier kiest deze vrouw (en ook vele anderen in iets andere situaties) er bewust voor - omdat de medische wetenschap zover is en deze kennis ook wil aanwenden in andere omstandigheden dan alleen in de (huwelijks)relaties tussen man en vrouw.
En wat zegt het ons dan dat de natuur het eigenlijk zo anders heeft geregeld dat er zelfs een campagne is geweest die hierop inspeelde en je juist een slimme meid was 'als je je kinderen op tijd kreeg....'


Wat met al deze tegenwoordige mogelijkheden op technisch gebied bijna uit beeld verdwijnt, is het feit dat ontstaan van nieuw leven een natuurlijk gevolg is/zou moeten zijn van de liefde tussen man en vrouw waar het als een mysterie in het verborgene ontstaat en mag groeien - het lijkt meer te gaan om de kille berekening van het juiste moment als je er helemaal klaar voor bent... 'leven' op bestelling en de techniek doet de rest, zorgt dat vanuit zaadcel en eicel een kind ontstaat... maar geluk van kinderen hangt niet af een moeder die nog net haar kinderwens kan vervullen - zelfs als er geen vader in beeld is - evenmin van ouders waarbij je pas welkom bent als ze in staat zijn je materieel alles te bieden, maatschappelijk gezien 'gearriveerd zijn'.

- En dan heb ik het nog niet eens over de kinderen die er helemaal NIET zijn omdat ze niet geboren mochten worden - wel 'gemaakt'.... maar de consequenties ervan niet werden aanvaard. Ook hier lijkt het leven dan iets wat als het zich aandient, zo even retour gedaan kan worden - het komt nu net niet zo uit - en dan denk ik aan de situaties dat je vanwege je carrière nog niet of niet méér een zwangerschap wil... en spelen hier economische motieven toch ook vaak een rol. 
En denkt de hulpverlening ook vaak niet op die manier? want hulpverlening bij zwangerschap wordt in sommige situaties niet eens genoemd - het is ook een moeilijk vraagstuk, maar help je een jong meisje als je zegt: laat 'het' maar weghalen? Misschien op het eerste gezicht... -

Al met al komen we zo toch steeds verder af van de oorspronkelijke bedoeling van onze Schepper die kinderen geboren wil laten worden in de beschutting van een gezin waar man en vrouw elkaar trouw hebben beloofd, er zo gezorgd wordt voor een situatie waar kind en ouders samen zijn. Het kind zal normaliter ook ruimschoots volwassen kunnen worden terwijl ouders nog een rol kunnen spelen. Waar het leven vóór alles gaat.
Als kinderen in zo'n omgeving opgroeien zou het wel eens kunnen dat de gezondheidszorg heel wat minder geld uit hoeft te geven aan allerlei sociale en psychische hulpverlening en wat er verder allemaal nog gedaan kan worden aan jeugd die ontspoort en weer op het rechte pad gebracht moet worden. Ja, de Bijbel mag soms ouderwets lijken, de principes die er uit spreken zijn zo gek nog niet... geven antwoorden op vele morele vraagstukken.

En gelukkig zijn er met betrekking tot dit onderwerp en de oplossing die men dan ziet in het invriezen van je eicellen, ook tegengeluiden te horen van mensen die dit allemaal te ver vinden gaan. Hopelijk dat er juist door deze steeds verdergaande technieken en bijkomende mogelijkheden, meer mensen in de gaten hebben dat niet alles in het leven maakbaar is...
Laat staan het leven zelf...

Is ze nog te vinden?

In dit blogje ga ik ergens naar op zoek, en wel naar mijn identiteit die ik heb als vrouw in mijn dagelijkse bezigheden - en al zit ik niet in een crisis wat dat betreft, het is zeker iets om eens een keertje bij stil te staan.

Ik kwam erover aan het denken toen ik bij mijn blogger-profiel mocht invullen wat mijn beroep was. En ook op facebook kwam de onvermijdelijke vraag weer langs: gewerkt bij... Dat is lang geleden, dat ik werkte en m'n beroep uitoefende - heel lang geleden.

de komende dag lacht zij toe spr 31:25 - afb © Elvera

Nu ben ik huisvrouw, vrouw van het huis - als je de term bekijkt. Daardoor zou je kunnen denken dat het terrein van de 'vrouw zonder baan buitenshuis' het huis is en verder niet; haar enige recht is het aanrecht, zelfs de belasting die een vrouw krijgt omdat ze thuis is, wordt wel gekscherend zo genoemd.

En al beweer ik vaak bij hoog en bij laag dat het hebben van kinderen en die zelf opvoeden, een belangrijke taak is ten dienste van de maatschappij, toch heeft het woord 'huisvrouw' best - ook bij mij - een negatieve klank.

De termen die verder met het woord huisvrouw worden verbonden, geven natuurlijk ook aanleiding voor een negatief imago. Wat dacht je van de serie: 'Desperate housewives'? En 'de gelukkige huisvrouw' als titel van een boek dat zelfs is verfilmd, doet direct vermoeden dat 'gelukkig' zijn juist niet het geval is. Ook had je nog 'de vliegende huisvrouw', de vrouw zonder beroep die zomaar veelvoudig Olympisch kampioen werd.

Wikipedia leek mij een goede bron om eens even mijn licht op te steken wat men in het algemeen onder een 'huisvrouw' verstaat. Dat was een interessante zet want de eerste opmerking die ik op die site tegenkwam, was dat de mensen die hun bijdragen hadden geleverd voor het onderwerp 'huisvrouw', het samen niet eens konden worden. Bovenaan staat NB een alarmdriehoek met de belangrijke mededeling dat 'de neutraliteit van het betreffende artikel wordt betwist'. En op de overleg-pagina woeden ellenlange discussies over het al dan niet juist zijn van bepaalde hoedanigheden en bijbehorende definities van 'de huisvrouw'.... je zou het bijna een heet hangijzer kunnen noemen. :P  Hier dus ook al geen helder antwoord. Op deze online encyclopedie staan overzichtelijk enkele definities op een rij, maar die ga ik maar niet allemaal uitpluizen hier... 

Er zijn inderdaad vele invalshoeken om dit onderwerp te benaderen. 'Vroeger was alles beter' wordt er vaak gezegd door wat oudere mensen die de maatschappij tegenwoordig maar ingewikkeld vinden en de jeugd veel te vrijgevochten. Maar ook veel gelovigen hebben wel dat gevoel, zeker met dit onderwerp. We worden natuurlijk beïnvloed door hoe we het zelf hebben meegemaakt en maken we misschien wel onbewust daarvan, ook onze keuzes in het nu. Toch zouden je eigen ervaringen niet alleen leidend moeten zijn en de vraag is of er ook andere objectievere ijkpunten zijn.

Wat is nog maatgevend in deze tijd

Een goed punt om eens bij stil te staan is de vraag waar we onze overtuiging precies vandaan halen, wat is die Bijbelse invalshoek eigenlijk? Is dat per definitie hoe traditioneel gezien de huisvrouw wordt gezien? Het idee dat de rolverdeling zoals het 50 jaar geleden was, de juiste christelijke rolverdeling is, is mijns inziens niet het juiste criterium om naar dit onderwerp (en vele andere) te kijken. Want dan doet het feit zich voor dat wat in mijn ogen wel aardig correct was vijftig jaar geleden, ik dat dan maar gelijkstel met 'de Bijbelse invalshoek' - overal is wel een tekst op te plakken - en wat in mijn ogen wat minder positief was daar zeg ik dat automatisch niet van. Maar mijn ideeën zijn natuurlijk geen norm.

Ik vond een aardig artikel wat in vogelvlucht kijkt naar de geschiedenis van de rol van de vrouw thuis en in de maatschappij. Hier even een citaatje met de kern: 

De Hollandse huisvrouw Gerrit Dou 1650

Wij leven in een land, dat tot voor kort christelijk kon worden genoemd. Christenen hebben sterk de neiging het traditionele te vereenzelvigen met het Bijbelse. Dan krijgt de traditie het karakter van norm. Zo is het niet. Om in deze tijd met zijn snelle ontwikkelingen vrouw te zijn in bijbels licht, moeten wij onze opvattingen en onze verantwoordelijkheden steeds opnieuw toetsen aan de Schrift.

De Bijbel dus.... als objectief ijkpunt, en daar zie ik na de wanhopige en de (on)gelukkige huisvrouw, een andere term voorbijkomen en wel 'de degelijke huisvrouw' in Spreuken 31. Zou die term nu ook debet zijn aan het stoffige image van de huisvrouw? Ik heb in ieder geval nu niet direct een klik met het beeld wat er zo naar boven komt bij dat woord. Maar als ik dat stukje doorlees heeft het hele mooie dingen te zeggen.
Het begint als het ware met de stelling dat haar waarde ver uitgaat boven koralen... Maar direct volgt in vers 10 de vraag: Wie zal haar vinden? En de zoektocht start bij... haar man! Dat zou je toch niet verwachten - en hij geeft haar daar niet een lijstje met allerlei opdrachten waardoor ze na het volbrengen ervan, meer waard is geworden.... evenmin lezen we dat ze onder auspiciën van hem staat in de zin dat alles eerst met hem moet overleggen, ze is niet het sloofje zogezegd. Ook zijn haar activiteiten zeker niet beperkt tot haar huis.

Nee, in dit hoofdstuk geen desperate huisvrouw, integendeel: haar man vertrouwt op haar en zij doet hem goed en geen kwaad, al de dagen van haar leven... zie vers 12/13. Dat is heel andere koek dan maar afhaken omdat je leven zo saai is en je eigen geluk bij een ander zoeken -je man is natuurlijk ook wel saai geworden in de loop der jaren :P - een instelling die tegenwoordig zo normaal lijkt te zijn... 

Ook is deze vrouw uit Spreuken geen (on)gelukkige huisvrouw - zoals in het betreffende boek het krijgen van een kind wordt omschreven als 'levenslang' en dan meer in de zin van levenslang 'ermee opgescheept zitten'. Hier lees je heel wat anders: haar kinderen prijzen haar, ze wordt gewaardeerd... Zij wordt geroemd in de poort.

Als ik dit hoofdstuk lees, denk ik aan de ene kant dat ik nooit op dat niveau zal kunnen komen. Deze vrouw is constant in de weer voor haar hele gezin - slaapt ze nog wel 's nachts? Het licht gaat niet uit, en ze staat alweer op als het nog nacht is... zorgt dat ieder goed gekleed is  - maakt alles ook nog eens zelf zouden we nu zeggen - Iets om moedeloos van te worden? Eigenlijk zien we hier iemand die doet wat ze graag wil doen voor haar man en kinderen, die niet een bekrompen kijk heeft op de maatschappij en ook zich daar vrijmoedig in begeeft 'als het schip van een koopman', ook koopt ze akkers alsof het niets is en plant en passant ook nog even een wijngaard.

Wat maakt nu eigenlijk dat deze 'degelijke huisvrouw' welhaast een perfecte vrouw is in mijn ogen - bij wie alles gelukt? Geprezen door man en kinderen? Deze spontane verwijzing naar Psalm één maakt het welhaast duidelijk en je vindt het ook terug hier in Spreuken.
Je zou haar kunnen zien als de vrouwelijke variant van de man beschreven in Psalm één. Haar 'bron' is niet haar eigen kracht: een vrouw die de Here vreest (met ontzag voor de Heer nbv) moet worden geprezen... lees je in vers 30.

Hieronder nog mijn toepassing van Spreuken 31

Zo mogen wij voor deze tijd weten: Christus als je Bron hebben, maakt echt vrij en dan niet op de manier van de vrouwenbevrijdingsbeweging, de feministen die het wel zonder de man afkunnen, en zich eigenlijk op de plek van de man willen stellen - nee, deze vrijheid komt niet met geweld. En het is in eerste instantie een innerlijke vrijheid. Ook is het geen dwang van 'thuis moeten blijven achter het aanrecht' of  'in de maatschappij werkzaam moeten zijn.'
De vrouw uit Spreuken 31 is als het ware een aanbeveling voor de gelovige vrouw qua instelling:  Hem vrezen is het begin van de wijsheid - ook een spreuk van Salomo - Je mag je werk doen 'als voor de Heer' en je staat er niet alleen voor want: zie, meer dan Salomo is hier! zegt Jezus in Lucas 11 over Zichzelf.  Op die manier mag ik leren zien wat Hij wil dat ik zal doen. Je bent dan anders gericht. Dan pas zal ik ook wijs kunnen zijn zoals in dit vers van ons hoofdstuk uit Spreuken - in de opvoeding en in de onderlinge relaties van iedereen hier thuis.

'De komende dag lacht zij toe' - het kan!
Want door die innerlijke vrijheid kan ik aan die berg was beginnen zonder irritatie dat het alweer nodig is - al is het wel eens met de verzuchting waar het toch allemaal vandaan komt... En het zou zo moeten zijn als ik voor de honderdste keer de badkamer opruim en andere dingen die steeds weer terugkomen omdat dat de taak is die er voor mij ligt.  Maar ook mag ik op een andere manier me inzetten om iets te doen - en er komt dan wel iets op je weg als het je verlangen is, zo schrijf ik nu bijvoorbeeld dit beetje lang uitvallende blogje. :)

Gelukkig lees ik in Spreuken 31 ook iets over dienstmaagden,  is het impliciet al duidelijk dat de 'degelijke huisvrouw' de drijvende kracht is maar niet alles alleen hoeft op te knappen en daardoor ook tijd krijgt om zich bezig te houden met andere dingen. Dan wordt het vanzelf iets meer zoals het staat in vers 27: Zij houdt toezicht op de gang van haar huishouden. Uiteindelijk dus toch een soort 'general household manager'...

Zal ik dat dan toch maar invullen bij mijn 'beroep'? Nu maar hopen dat de rest thuis het daar wel mee eens is. Anders maak ik er gewoon de glimlachende huisvrouw van. :)

Een onzichtbare strijd

Hier in Nederland zijn we op bepaalde punten aardig verwend, er is al vijfenzestig jaar vrede en we moeten er toch niet aan denken dat er een echte oorlog uit zou breken, de tanks door de straten rijden, de bommen vallen.... De dienstplicht is inmiddels jaren geleden al afgeschaft - als 'onze' jongens en meiden het leger in willen is dat tegenwoordig een vrijwillige keus. 
  
Toch moeten jongens blijkbaar hun ei kwijt maar geen nood, dit stukje gemiste ontwikkeling kan tegenwoordig ruimschoots worden gecompenseerd door allerlei oorlogsfilms en wil je participeren in het gevecht, zijn er computerspellen genoeg; je kunt meedoen in complete veldslagen waar je de vijand levensecht kan vermoorden, al dan niet met rondspattend bloed... En loopt het niet goed met je af, druk je gewoon op reset. Ach mam, in het echt zou ik het toch niet willen, dit is maar spel... is het commentaar als ik me wel eens hardop afvraag wat ze eraan vinden. Wat inderdaad wel aansprekend kan zijn is de strategie die je moet bedenken om de vijand uit te kunnen schakelen, en daarvoor zullen er ongetwijfeld ook redelijk goede spellen zijn. 

*************

Maar staan we wel eens stil bij de onzichtbare strijd die er gevoerd wordt om ons heen? Je ziet er niets van met je natuurlijke ogen - alhoewel... soms komt er ineens een stukje openbaar.

Een frappante geschiedenis waar God even de ogen van de knecht van Elisa opent, voor de werkelijkheid die normalitair voor ons verborgen is, staat in 2 Koningen 6. Daar ziet de knecht ineens een leger staan van engelen van dat Rijk van God. En Daniël moest weken wachten op gebedsverhoring... lees maar eens waarom...

En ieder mens is onderdaan in één van de twee rijken die er zijn. Van nature zijn we gevangenen van het rijk van satan en als je niet tot geloof bent gekomen en zo overgezet naar dat andere Rijk, hoor je nog in deze wereld, ben je nog in satans macht. Alhoewel de Heer al heeft betaald en overwonnen, moet de onttroning van de vijand nog plaats vinden. Wel weet hij dat hij verslagen is en ziet dat de tijd dringt totdat hij definitief wordt uitgeschakeld.

Ik denk dat dat de reden is dat hij tegenwoordig bijna op een brutale manier van zich laat horen in de samenleving. Hier in het westen is het bovennatuurlijke 'in', 'er is meer tussen hemel en aarde' is voor velen een duidelijke zaak - óf men doet er lacherig over maar ziet het als meedoen met een onschuldig tijdverdrijf...

Nu is het op zich juist om de dingen die buiten onze natuurlijke waarneming vallen, serieus te nemen, dat doen christenen al eeuwen als het goed is. Maar dat niet-gelovigen - en dan heel breed gezien ook de-gewone-man-in-de-straat zich ermee inlaten, is een bedenkelijke ontwikkeling; het betreft dan namelijk per definitie de geestenwereld, die niet tot Gods Rijk behoort. Het zijn de boosheden, de machten in de lucht zoals Efeze 6 het noemt, die hier hun terrein nog verdedigen... 
En deze verborgen dingen, die we met onze ogen niet kunnen zien, zijn voor ons mensen taboe, dat zegt God duidelijk in het Oude testament.  De geopenbaarde dingen zijn voor ons bedoeld, alles wat we om ons heen zien en kunnen ervaren met onze zintuigen. 
Zijn er dan ook geopenbaarde bovennatuurlijke dingen....? Ja, dat zijn de dingen van God, bekend gemaakt aan de gelovige door de Heilige Geest, kijk maar eens hier.

Wat merken we ervan
De Heilige Geest wil ons ook de ogen openen voor de strijd die er wordt gevoerd. En dan kom je erachter dat satan de grote misleider is, die de mensen in zijn macht wil houden. Hij kan zich voordoen als de briesende leeuw, dan is het duidelijk foute boel. 

Maar ook kan hij een wolf zijn in schaapskleren en dit aspect komt tegenwoordig erg naar voren, hij probeert de mensen aan zich te binden door de bovennatuurlijke zaken in deze wereld te brengen als onschuldig en 'goed'...het wordt niet meer herkend als 'kwaad'. 
Ik denk dan aan de populariteit van 'heksen', vooral de jeugdafdeling van de bibliotheek staat vol met dat soort boeken, waarin dit als onschuldig en goed wordt gepresenteerd.
Nog iets waardoor kinderen gewend raken aan het paranormale, is een programma waar paranormale kinderen worden begeleid door een helderziende; zij leren zo hun 'gave' goed te gebruiken. Hier wordt toch door velen, ook juist kinderen naar gekeken. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst... ook in deze dingen. En ook al kun je als je eigen kinderen met zulke verhalen thuiskomen, uitleggen dat dit niet goed is, dat die gave van satan komt - dat moest ik van de week en was een aanleiding tot dit blogje -  ze worden erdoor beïnvloed en de geestenwereld kan zo voor hen een beangstigende realiteit zijn.  
Voor volwassenen is er al langer eenzelfde soort programma waar iemand voor jou in contact kan treden met overleden geliefden, je kan dan nog even dat ene gesprek voeren waar je niet meer toe was gekomen, of je weet nu dat je kind het 'in de hemel'  goed heeft.. is de boodschap. Maar het zijn niet de doden waarmee je in contact komt, satan is de grote misleider....

Laten we echter niet alleen waarschuwen, daar hebben we ook niet altijd de gelegenheid toe, maar vooral ook bidden  - een belangrijke strategie in de onzichtbare strijd - voor hen maar ook juist voor kinderen die zich met deze dingen inlaten, geïnteresseerd zijn in hekserij, misschien zelf wel een heks (willen) zijn, of een 'gave' hebben waarmee ze anderen denken te kunnen 'helpen'.... Door ons gebed kunnen zij tot het inzicht komen dat het een verkeerde macht is die hun leven wil bezitten. 

Het evangelie vertelt ons dat de Heer de overwinning al heeft behaald, ook zij kunnen bevrijd worden door de kracht van Zijn bloed. 
Dat mogen we hen ook vertellen als we daar de kans voor krijgen. Laten we die niet uit de weg gaan...

Misschien ben je het wel met me eens of vind je dit allemaal wat vergezocht, heb je deze dingen nog nooit zo bekeken. Geef rustig je mening!