zondag 25 oktober 2015

Hoe is het mogelijk - ik geloof je!

Een gedicht of een artikel/toespraak, een lied - of bij mij een blog schrijven, hoe gaat dat in z'n werk? Daar kun je nieuwsgierig naar zijn. Vooral als iets wat iemand schrijft je zo aanspreekt dat je denkt: Wat apart dat ik elke keer zo erdoor gepakt wordt.
Dat heb ik met Rikkert Zuiderveld en ook bij enkele anderen. Maar waarom het zo is?
Bij mijzelf is schrijven in ieder geval (veel) schrappen. Maar wat maakt je 'schrijfsel' verder geloofwaardig? 

De beste methode?


De afgelopen week las ik in een artikel het verhaal van een bekende voorganger die uiteenzet hoe hij
uitgebreid studie doet naar de veranderkracht van preken, wat bijvoorbeeld de beste methode is. Hij deed daarvoor een experiment door twee identieke preken te houden, de ene mét en de ander zonder humor. Zo was er snel te zien - op de echt wetenschappelijk manier, of de humor nu extra effect had. En zo kon je nog meer zaken onderzoeken.

Toch wel een nogal menselijke benadering. Ik kreeg het gevoel dat als je nu maar alles uit de kast trekt om goed over te komen en de beste methodes gebruikt, je boodschap het beste aankomt bij je luisteraars. Dat was ook wat speciaal genoemd werd. 

"Je bent aan je publiek verplicht alles op alles te zetten
de boodschap goed te laten landen"

Dat is succes wat we nodig lijken te hebben ... ook onder bloggers leeft dit thema. Maar is dat je eerste doel, ben je dáár mee bezig als je schrijft?

De Muze

Je kunt het woord 'geloofwaardig' ook een andere nadruk geven. Dan gaat het erom of wát je schrijft, je geloof wáárdig is. Dat lijkt me eigenlijk veel belangrijker dan of je populair bent en mensen met je blog (of wat het ook maar is) weglopen.


Daarover zei Rikkert Zuiderveld iets in een interview (klik hier) en dat sprak me erg aan. Het gaf herkenning dat hij er eigenlijk helemaal NIET mee bezig is of wat hij schrijft nu mooi overkomt of populair is qua boodschap. Dat maakt hem niet uit. Sterker nog, het zou zelfs verkeerd uitpakken als hij zich wel daarmee bezig hield.

  
Hoe een liedje wordt geboren? 'Er zijn geen regels voor, het is een creatief proces, aldus Rikkert, iets vanuit jezelf wat opkomt als je wat hoort of leest.'
Maar dat niet alleen, er komt nog iets bij, en dat verwoordt hij zo (bij 29.25 min): 
 

Met Gods Geest is een soort vreemde samenwerking
wat ook wel de muze genoemd wordt 
en waar je nooit precies de vinger achter krijgt
- en dat moet ook niet

want dan zou je weten hoe het moest 
 en dan is ook het mooie er af

Inderdaad, dan moet je gaan uitpluizen als je iets schrijft waarom het 'werkt', waarom het is zoals je voelt dat het goed is. 
En als het aan Rikkert ligt moeten we met z'n allen er niet mee bezig zijn wat de beste methode van schrijven is. Het is 'goed' als je voelt dat je het zo moet zeggen als het er uit komt.
En dat laatste is wat hij 'de muze' noemt, de inspiratiebron waardoor er iets opborrelt en je er woorden aan kan geven. 


Als je schrijft vanuit de Geest die in je werkt, vanuit je geloof, is dat pas écht geloof 'waardig'... en dat is wat je vóelt als lezer, het mooie. Wat er afgaat als het allemaal routine wordt.

Rikkert is ten eerste een poëet, maar zal zeker ook deze uitspraak van Arthur Rubinstein beamen als het gaat over muziek: 


You cannot play the piano well, unless you are singing within you
 
Hier wordt namelijk ook iets genoemd wat van binnen zit. En gaf iemand ook net afgelopen week, de volgende toepassing bij deze uitspraak:
'De piano is hier te vergelijken met je hart. De plek waar je relatie met Christus Jezus zich bevindt. Dan zing je diep van binnenuit.'
 

Zingen en spelen, maar ook schrijven, spreken, bloggen ... wat dan ook, het is pas geloof wáárdig, als het uit je hart komt.
Niet een mooi kunstje wat je telkens kan herhalen, maar een geheim wat je niet moet willen snappen, maar wat er zonder voorbedachte rade ineens is, vanuit de 'Muze' in je hart.

Dan zal het de persoon aanspreken, die het nodig heeft -en gelukkig hoef ik daar niet over na te denken en mee bezig te zijn of dat wel goed zal komen. 

Het mooiste is voor mij, vanuit mijn hart en geloof, te kunnen delen wat ik meemaak. En schrijf ik het voor mezelf, maar ook met de hoop dat anderen er wat aan hebben.

Niet perse mooi - Paulus zou zeggen: niet met schittering van woorden. En soms met vrees en beven - want iets delen van jezelf is niet altijd makkelijk - maar wel écht, hoe het is. 
Van binnenuit.
Want alleen dán kan het bij de ander binnenkomen.





donderdag 15 oktober 2015

Geen woorden, geen daden?

Het kan heel vervelend zijn, mensen die stil zijn en zich bijvoorbeeld in de klas niet uiten als het nodig is, of niks doen in een groepsopdracht met andere leerlingen.
Het andere uiterste zijn de eeuwige kwebbelaars die overal wat over te zeggen hebben. 
Daarom is het toch een waar spreekwoord, dat zwijgen goud is. Omdat wij mensen in veel situaties meestal niet de wijsheid hebben om iets te zeggen wat écht wijs is. We roepen maar wat. En dan kun je beter je mond houden.

Silence is golden

Zelfs in de film Bambi is het een opvoedkundig item: 'als je niks (leuks) weet te zeggen, zeg dan 'niks niemendal ... ' 
Maar wat is dat vaak moeilijk, stil te zijn en te zwijgen. Het meest moeilijk is het als je geconfronteerd wordt met dingen als pijn en lijden waar we als mensen geen raad mee weten.  
Want dat is het, er is geen raad te geven. Hoe zou je iets kunnen zeggen waar de ander die zo lijdt, echt wat aan heeft? Laat staan dat het diegene zou helpen.

Onze natuurlijke reactie op lijden

Op de één of andere manier kunnen we er niet tegen om niets te doen, het is echt het allermoeilijkste! Want (denken we) dat is toch de bedoeling, dat als we er voor iemand willen zijn, we iets dóen. Zodat er iets aan de situatie verandert. En dat is wat er achter zit. 
De diepste drijfveer tot actie is eigenlijk dat we niet kunnen verdragen hoe het écht is. Daarom willen we helpen.

Ook met woorden willen we het leed verzachten. Maar - en dat is iets waar je misschien eerst eens over na moet denken - we bagatelliseren het lijden en de pijn als we opmerkingen maken in de trend van: 'Het zal wel weer beter worden...', of  'als je dit nu es gaat doen, misschien helpt het wel...'

De geestelijke variant van dit niet-accepteren-van-lijden, verbergt dat onder vroom klinkende woorden. 'We bidden voor je genezing' Of nog directer: 'God zal je genezen!'  
En als zieke, iemand met veel pijn, moet je het allemaal maar aanhoren en over je heen laten komen. Delen hoe het echt is, is al haast niet meer mogelijk met zo'n benadering. Je mag het er niet meer over hebben, eigenlijk mag je niet ziek zijn!

Wat is echt compassie?

Ja, ook als gelovige willen we vaak het leven (ook dat van anderen die lijden en ziek zijn) veel liever zien als iets wat altijd mooi, prettig en vol zegen is. Daarom bidden we om die genezing! Eigenlijk willen we het afdwingen.
Als er dan geen verandering optreedt en de situatie misschien zelfs erger wordt, zijn we teleurgesteld. Ons plaatje klopt niet meer. Maar met mee lijden heeft het niets te maken.

Dat is iets heel anders!
Namelijk samen de waarheid onder ogen durven zien dat we niets kunnen, dat we machteloos zijn. Het is een arm om iemand heen slaan en er zijn. Zoals ik al eerder las in een quote van Henri Nouwen.
Anders maken we het lijden alleen maar groter - is het niet méé- maar méér lijden.

 

En tijdens het schrijven van dit blogje kwam ik ineens deze uitspraak tegen:  

Henri Nouwen

Prachtig en zo 'to the point' staat hier precies wat ik de afgelopen tijden heb ontdekt. (Al zegt hij het natuurlijk veel mooier dan ik het kan)
Want compassion asks us ... mee lijden vraagt iets van ons, namelijk 'to go where it hurts', het is de pijn willen toelaten en delen in alles wat er bij komt. 

Dat is de echte uitdaging in deze tijd! (en niet zoals allerlei andere 'challenges' die vooral stoer moeten zijn)
Zoals de Bijbel het al zegt: 

'
'ween met de wenenden'...

In mijn eigen woorden: Pas als je het lijden van een ander onder ogen durft te zien, en de pijn daarvan ook bij jezelf toe laat, dan pas kun je echt méé lijden.
En dat maakt een einde aan hulp'acties' en mooie woorden, ook en vooral aan vrome woorden, hoe goed bedoeld.


Het maakt stil. En het zou als leden van hetzelfde Lichaam, veel vanzelfsprekender moeten zijn dat we dit (willen) meevoelen, want 'als één lid lijdt, lijden alle leden mee'.

Gevolgen

Wat dan ook gebeurt is dat je eigen moeilijke omstandigheden beter te accepteren zijn. Want niemand ontkomt er aan, vroeg of laat klopt het lijden ook aan onze deur. 
Mijn wens is dat we dat met elkaar, veel meer mogen leren, om te luisteren en stil te zijn met de ander. En zó elkaar troosten en bemoedigen in de pijn en het lijden. 

Zoals hier beschreven staat, (en lees het nog maar eens extra, want je leest er maar zo overheen)


uit 2 Korinthe 1
Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, 
de Vader die zich over ons ontfermt, 
de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, 
zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, 
anderen in al hun ellende moed kunnen geven.

 Zoals wij volop delen in het lijden van Christus, 
zo delen wij volop in de troost die God ons door Christus geeft. 
Ondervinden we tegenspoed, dan is het opdat u bemoedigd en gered wordt. 
Worden we bemoedigd, dan is het opdat u de moed krijgt te volharden 
in hetzelfde lijden als wij ondergaan.  

De hoop die wij voor u hebben is gegrond: 
we weten dat zoals u deelt in ons lijden, 
u ook deelt in de troost die ons gegeven wordt.

maandag 5 oktober 2015

Silent - but restored

Vanavond zag en hoorde ik dit filmpje, het Israëlische volkslied gespeeld op gerestaureerde violen die behoorden aan Joden die tijdens de Holocaust omgekomen zijn.
En nu, zo vele jaren later spelen deze violen het Hatikvah in de stad waar toen alleen maar van gedroomd kon worden. Zoals de Joden in de Diaspora het 1900 jaar lang elk jaar uitspraken: Volgend jaar in Jeruzalem, toen er al die eeuwen nog geen sprake was van een eigen, Joods thuisland.

Ook deze Joden, op het hoogtepunt van de vervolgingen, hebben de vestiging van een eigen Joodse staat niet meer meegemaakt - ze zijn omgebracht door de Nazi's.
Maar hun violen die speelden weer in Jeruzalem!

 
tekst Hatikva zie onderaan blog

Hoe bijzonder om te zien hoe men wegen bedenkt om deze omgebrachte Joden te gedenken, en hun stem zo te laten voortleven door deze violen weer te laten zingen. Al waren ze tot zwijgen gebracht ... Silent. 
  
The heavy price of silence

Ook Benjamin Netanyahu refereerde aan het lot van de zes miljoen Joden van de Holocaust in een toespraak (tekst) tot de VN. Toen de wereld stil bleef. Zoals ook de violen van al deze Joden vanwege de Holocaust stil bleven.

Maar dat zal Israël niet meer laten gebeuren.

Wij blijven alert, zei 'Bibi' in wat nu al heet 'The silent speech' (klik hier) vanwege 44 seconden doodse stilte, op de vraag wat hun land zou doen als ze werden bedreigd en aangevallen.
Hij citeerde onder anderen de Iraanse leider Khamenei die beloofde

dat er 'over 25 jaar geen Israël meer zal zijn' en zijn reactie:
"Zeventig jaar na de moord op zes miljoen joden, beloven de Iraanse leiders om mijn land te vernietigen. Mijn volk te vermoorden. En de reactie vanuit dit orgaan (VN), de respons van bijna elk van de regeringen hier vertegenwoordigd, is absoluut niets geweest!
(nu even letterlijk:)
Utter silence!
Deafening silence. [... 44 seconden stilte....]

Perhaps you can now understand why Israel is not joining you in celebrating this deal. If Iran's rulers were working to destroy your countries, perhaps you'd be less enthusiastic about the deal.

But throughout our history, the Jewish people have learned the heavy price of silence. And as the Prime Minister of the Jewish State, as someone who knows that history, I refuse to be silent. I'll say it again: The days when the Jewish people remained passive in the face of genocidal enemies – those days are over."
[...] "For a hundred generations, the Jewish people dreamed of returning to the Land of Israel. Even in our darkest hours, and we had so many, 
Even in our darkest hours, we never gave up hope
Jeruzalem 1898
Hope of rebuilding our eternal capital Jerusalem. The establishment of Israël made realizing that dream possible." (einde citaten)
Nee, Israël is niet meer silent maar laat van zich horen, de Joodse violen zijn niet meer stil ...
Zij hebben het recht om het land te verdedigen als de raketten afgevuurd worden op onschuldige burgers. 

Dat is wat Netanyahu duidelijk maakte, ook als het gaat om de deal met Iran, die bijna unaniem wordt toegejuigt. 'Wees niet op voorhand te enthousiast '... in wat je doet, wie je binnenhaalt. Bega niet de fout om slecht gedrag te belonen. Al kijkt de VN weg en is het stil.
De tijger Iran is echt niet zomaar een spelend katje geworden.

Hij eindigde met de vraag wanneer de VN eens zal stoppen met Israël te zien en neer te zetten als een bedreiging voor vrede. Het is elke keer weer een deja-vu, de bashing
die elk jaar maar weer doorgaat. (vorig jaar twintig resoluties tegen Israël en maar eentje tegen Syrie waar in vier jaar al een kwart miljoen mensen omgekomen zijn)

Wat is de oorzaak
 
Al is dit Israël nog erg seculier, het is Gods volk waar naar de mens gesproken Jezus uit voortkwam. Het volk wat er allang niet meer zou zijn als dwars door alles heen, God hen niet beschermde.
Vandaar dat het er nog steeds is. Ondanks de grote vijandigheid die er is vanwege de haat tegen alles wat bij God en Jezus hoort.

Vanwege dezelfde reden worden christenen vervolgd en op de Middellandse zee uit de overvolle bootjes gegooid.

Het is de reden waarom Herodes de kindermoord in Bethlehem beging, waarom de eerste christenen voor de leeuwen gegooid werden; het is waarom er bijna twintig eeuwen progroms waren, en waarom Hitler 'die Endlösing' bedacht en ook wilde uitvoeren.

De vernietiging is nog steeds niet gelukt, al kan Iran en de Arabische wereld niet wachten totdat Israël in de zee is gedreven. 
Zover zal het ook niet komen, al komt er m.i. voor Israël een tijd aan, nog veel erger dan het Duitse rijk en de Holocaust. 

De leugen geloofd

De wereld wordt rijp gemaakt voor de anti-christ, of we dat nu willen of niet. In de Bijbel staat al beschreven dat de mensen misleid zullen worden, zodat ze de leugen geloven.
En je ziet het gebeuren dat de leugen als waarheid aanvaard wordt. Alleen al het idee dat de Iraanse leiders ineens makke lammetjes zouden zijn waar een overeenkomst mee te sluiten is, het is naïef want ze hebben geen westerse waarden en normen, Iran is 'a dark theocracy' zoals Netanyahu het omschreef.

Daarom komt Israël steeds meer alleen te staan en is de berichtgeving vaak precies tegenover gesteld aan de werkelijkheid. Staan er zelfs in Nederlandse leerboeken, grove verdraaiingen van de recente geschiedenis van Israël 
En kort geleden zou een Palestijns jongetje door een Israëlische soldaat in de buik zijn geschoten. In werkelijkheid speelde het jongetje met het geladen geweer van zijn broer, dat af ging en hem doodde.

Door de misleiding zijn er ook veel mensen slachtoffer ... .dat is een triest gevolg! Maar dat wil niet zeggen dat daarom die misleiding geen misleiding is! Die is er op vele fronten.

Palestijnse burgers, vanaf hun jeugd gevoed met haat, die ingezet worden als menselijk schild in het conflict wat er is. Of terrorist willen zijn in het vooruitzicht van het martelaarschap ... De gevolgen voor hen vanwege beschermende maatregelen die Israël wel moet nemen vanwege de vele aanslagen.
Ook de gewone burgers in Iran die wel vrede willen, zijn het slachtoffer van hun regering, die geleid wordt door extreme islamieten.

Achter regeringen zitten geestelijke machten
(ook duidelijk vanuit het boek Daniel) die de vernietiging willen van alles wat op aarde met God te maken heeft.

De grote 'restauratie'

Het is aangrijpend om te weten wat voor tijd het Joodse volk en deze wereld tegemoet gaat; steeds duidelijker zijn de lijnen en contouren van de toekomstige wereldregering te zien.

Maar uiteindelijk zal de anti-christ verslagen worden, die eerst doet alsof hij al de grote wereldproblemen wel even op zal lossen. Maar later zich ontpopt.

'We moeten (daarom) globaal gaan denken en onze nationale belangen opzij zetten ...'
wie zei dat laatst toch ook in een toespraak?

Het zal eerst zo mooi lijken, een schijn-vrede...
Uiteindelijk zal er echte vrede komen, maar pas als Jezus terug komt. 


Want God heeft in de hand wat er gebeurt, ook in deze tijd die zo vol met grote problemen is. En we mogen weten dat Israël dwars door die verdrukking heen, hersteld zal worden, ook geestelijk.
Zoals de violen uit de tijd van de Holocaust gerestaureerd werden en weer spelen ...

Psalm 147: 2 en 3
De HEERE bouwt Jeruzalem; Hij verzamelt de ballingen van Israël.
Hij geneest de gebrokenen van hart en verbindt hun wonden.

Deze tekst is een grote troost en een belofte, voor ons en ook voor het Joodse volk.
Laten we voor hen bidden dat velen van hen nu al hun Messias zullen vinden waarop ze nog steeds wachten en hopen.
 
"Hatikva" by Oren neu dag - Own work, File:Flag of Israel.svg. Licensed under CC BY 3.0 via Commons - https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Hatikva.svg#/media/File:Hatikva.svg

 DE HOOP - HATIKVA
Zolang in het hart, van binnen,
Een Joodse ziel levendig is,
En naar het oosten vooruit
Het oog naar Sion kijkt.

Is onze hoop nog niet verloren

De hoop die al tweeduizend jaren leeft
Een vrij volk te zijn in ons land
Het land van Zion en Jeruzalem
Kol od balevav penima
Nefesj jehoedi homi'ja
Oelefa'aatee mizrach kadima
Ajien le Tsi'jon tsofi'ja

Od lo avda tikvatenoe

Ha tikwa bat shnot alpayim:
Lehijot am chofsjie be'artseenoe
Erets Tsi'jon ve Jeroesjalajiem




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Linkwithin

http://www.linkwithin.com/install?platform=blogger&site_id=2144441&url=http%3A//gerda-overvanallesennogwat.blogspot.com/&email=evanschagen61%40gmail.com#