De afgelopen twee dagen kregen we onverwachts gezelschap van moeder en kind. En is het een speciale gewaarwording dat een baby-zo-dichtbij, deze keer niet van mij is maar van mijn dochter. (Zij is al gewend aan het omgekeerde: deze keer is de baby van haarzelf...)
Dat wat iedereen altijd al vertelde is waar: 'kleinkinderen zijn zo leuk want je hebt alleen de lusten en niet de lasten.' (Sommigen gooien er nog een schepje bovenop en vinden kleinkinderen zelfs leuker dan 'eigen' kinderen, maar dan heb je denk ik, vroeger iets verkeerd gedaan door je kinderen teveel als een last te beschouwen.)De verantwoordelijkheid - en als je net moeder bent, kan het je soms ineens aanvliegen: Help, er is een compleet mensje helemaal van mij afhankelijk! - die ligt bij de ouders. Ik hoefde inderdaad niet uit bed toen er babygehuil klonk de laatste twee nachten hier thuis. :)
Zo vlak na de geboorte viel me dat verschil ook op want - al heb ik haar geboren zien worden en is de liefde even groot - een kleinkind is niet uit mijn lijf gekomen en daarmee niet van mijzelf. En dacht ik aan een mij bekende uitdrukking die ook dit punt aanroert om op een ander vlak iets duidelijk te maken: dat God geen kleinkinderen heeft. Het illustreert dat het niet genoeg is dat je óuders kind van God zijn. Al houdt Hij wel heel veel van jou, je hoort dan toch nog niet écht helemaal bij Hem. Geloven is namelijk een geestelijke zaak en dat gaat niet als vanzelf op jou over - anders dan vroeger in Israël, waar je wél automatisch door je natuurlijke geboorte een kindje van dat uitverkoren volk was. Om de betreffende uitspraak iets anders te formuleren: geestelijk gezien bestaan er geen kleinkinderen. Want zelfs die Joodse kindjes moesten wel tot geloof komen om gered te worden.
Ik vond het als nieuwbakken oma erg mooi te ontdekken dat je zeker net zoveel kunt houden van je kleinkinderen als van je kinderen. Ook dat God zonder onderscheid houdt van ieder kind dat geboren wordt maar zo graag ziet dat - als je opgroeit en zelf na gaat denken - je door persoonlijk geloof in directe relatie met Hem komt en dan helemaal bij Hem hoort. Johannes heeft het er uitgebreid over: dan ben je uit God geboren en zijn we kinderen Gods. God wil namelijk als een echte Vader, niet alleen de lusten maar ook de lasten, de hele verantwoordelijkheid over je leven.
Niet voor te stellen, dat de God die in Genesis één zei: Laat ons mensen maken, heeft besloten dat het niet stopte met de mens na de zondeval. Want evenals God dóór de Zoon, de wereld en ook de mens heeft geschapen, zó heeft Hij - óók door het werk van de Zoon, wat helemaal áf is - ons tot een nieuwe schepping gemaakt. We kunnen opnieuw, als geestelijke mensen geboren worden, waar God door Zijn Geest in woont. Hij heeft ons verworven door het bloed van zijn Eigene staat er, ons die eerst dood waren en zo ver weg van al Gods beloften.
Ben je nog niet een kind maar meer een soort kleinkind van God of sta je nog verder af? Ook voor jóuw nieuwe geboorte heeft de Here Jezus pijn en lijden doorstaan, nog veel meer dan de pijn die een moeder heeft als haar kind wordt geboren, want Hij stierf! Maar stond weer op in kracht!
Zó zijn wij als Gods kinderen dicht aan Zijn hart gebracht. Wat een prachtige plek om daar te mogen zijn!
