donderdag 31 december 2015

A scary thing ...

"They [the angels] said 'Don't be afraid.' 

We've got a little while to go yet in this life, 
and it's a scary thing,
but don't be afraid. Be of good cheer. 

He has overcome the world.  
And He has chosen to dwell in us
we ain't all that big a deal, but our Savior is.

He will walk with us through this life, 
and when it's over, He will raise us up again, and take us to be where He is.
Not because of what we've done, but because of who He is. 
Because of the love He has for us."

Een citaat van Rich Mullins met een boodschap die we aan het eind van 2015 wel gebruiken kunnen. Als je bedenkt wat er allemaal dit jaar gebeurd is, je zou er bang van worden.

Wat mij bij bleef is onder andere
- het beeld van een rij christenen in oranje pakken, ieder met hun eigen beul, op weg om te sterven op het strand van Libië;
- de hele opmars van IS, het geweld wat steeds dichterbij komt tot de aanslag in Parijs ... ;
- de vele vluchtelingen op weg naar Europa;
- de al maanden aanhoudende steekpartijen in Israël ... ;

En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Life is a scary thing!

Ja, zo is het! Want ook in ons vrije westen is het niet meer vanzelfsprekend pais en vree. Een wereld die al overwonnen is? Ik zie er nog niets van!
Om niet bang te zijn, goede moed te hebben, dat lijkt wel heel erg in tegenspraak met de realiteit van vandaag. 

Een geestelijke strijd 

Zo gauw er dood en verderf gezaaid wordt, hoef je je echter niet af te vragen wie of wat daar achter zit; die (geestelijke) strijd, begon al in het paradijs, bij de slang met de eerste leugen tegen Eva.

Er is niets nieuws onder de zon want hij, de satan wil nog steeds alles bezitten wat van God is, en sleept de mens mee. Wereldwijde overheersing, zoals IS dat zou willen, sluit er naadloos bij aan.
En geweld en terreur, ook uit andere hoek dan de Islam, het komt uit zijn koker.


Ook in het laatste Bijbelboek zien we hem terug. We lezen daar dat er veel gelovigen gedood werden ... door onthoofding, precies zoals we het nu al meemaken.
Bijzonder is het dan wat God zegt over deze martelaren: 'Zij hebben hem (de oude slang) overwónnen. Door het getuigenis en het bloed van het Lam'.
Wat in onze ogen het meest vreselijke is wat je kan overkomen, is toch een overwinning op satan zelf.

He had chosen to dwell in us

Ja, dat is het geheim: Jezus woont in ons, en Hij heeft de overwinning behaald. Door zijn sterven en opstanding.
Daarom alléén kan ik zeggen don't be afraid, zoals de engelen zeiden bij het lege graf.
Zelfs als het de dood zou betekenen als je Hem volgt. Nu al realiteit voor zovelen.

De wereld heeft Hem gehaat, daarom zullen ze ook ons haten. Dat zit er achter - en satan heeft nog niet gecapituleerd ...
Kijk er dus niet van op als vervolging ook ons gaat raken. Want waarom zouden we méér zijn dan Hij, en het zonder lijden afkunnen ...

Alleen, als we ons leven nog teveel liefhebben, en heel druk zijn met het 'hier en nu', dan zullen we dat niet zo snappen. Dan hebben we vast ook niet veel last van haat en afwijzing - bang als we dan zijn voor alles wat we zouden kunnen verliezen; onze bezittingen, onze vrijheid om te gaan en staan waar we willen.

Niet dat ik zelf nu zo'n held ben - maar ik houd me vast aan het don't be afraid.



En dat Jezus zó veel van ons houdt ... als dat echt tot je door dringt, dat Hij met je mee gaat wat er in dit leven ook gebeurt... dan geeft dat zo'n rust. Dát is de waarheid die vrij maakt.
Zijn liefde voor ons is er ook niet omdat wij uit onszelf zulke geweldige gelovigen zijn, of zoveel beter dan anderen. (So stop trying...)

Want wij zijn niet altijd zo geweldig, maar onze Redder wel!
Als je dat bedenkt, lééf daar uit, je dagelijks leven van elke dag, doe wat je hand vindt om te doen. Onze verlossing zal komen, als Hij ons ophaalt.

Tot het zover is, wees niet bang voor wat gaat komen ... in het jaar wat voor ons ligt.
Zoals het citaat waar ik mee begon, eindigt:

"So go, and live in that awareness... 
love one another... 
read your Bible... wash your dishes... make your bed... 
and don't be afraid." 
-- R. Mullins



  

That where I am, there you may also be 
(dat is in ieder geval zeker!)


 In my Father's house there are many, many rooms
And I'm going up there now to prepare a place for you
That where I am, there you may also be

If I go prepare a place for you, I will come back again
And you know I am the Way, the Truth, the Life, keep my command
That where I am, there you may also be

That where I am, there you may also be
Up where the truth, the truth will set you free
In the world you will have trouble, but I leave you my peace
That where I am, there you may also be


Remember you did not choose me, no I have chosen you
The world will show you hatred, the Spirit show you truth
That where I am, there you may also be

And I've come down from the Father, it's time for me to go back up
Oh, I've come down from the Father, it's time for me to go back up
One command I leave you: Love as I have loved
That where I am, there you may also be

That where I am, there you may also be
Up where the truth, the truth will set you free
In the world you will have trouble, but I leave you my peace
That where I am, there you may also be


zondag 25 oktober 2015

Hoe is het mogelijk - ik geloof je!

Een gedicht of een artikel/toespraak, een lied - of bij mij een blog schrijven, hoe gaat dat in z'n werk? Daar kun je nieuwsgierig naar zijn. Vooral als iets wat iemand schrijft je zo aanspreekt dat je denkt: Wat apart dat ik elke keer zo erdoor gepakt wordt.
Dat heb ik met Rikkert Zuiderveld en ook bij enkele anderen. Maar waarom het zo is?
Bij mijzelf is schrijven in ieder geval (veel) schrappen. Maar wat maakt je 'schrijfsel' verder geloofwaardig? 

De beste methode?


De afgelopen week las ik in een artikel het verhaal van een bekende voorganger die uiteenzet hoe hij
uitgebreid studie doet naar de veranderkracht van preken, wat bijvoorbeeld de beste methode is. Hij deed daarvoor een experiment door twee identieke preken te houden, de ene mét en de ander zonder humor. Zo was er snel te zien - op de echt wetenschappelijk manier, of de humor nu extra effect had. En zo kon je nog meer zaken onderzoeken.

Toch wel een nogal menselijke benadering. Ik kreeg het gevoel dat als je nu maar alles uit de kast trekt om goed over te komen en de beste methodes gebruikt, je boodschap het beste aankomt bij je luisteraars. Dat was ook wat speciaal genoemd werd. 

"Je bent aan je publiek verplicht alles op alles te zetten
de boodschap goed te laten landen"

Dat is succes wat we nodig lijken te hebben ... ook onder bloggers leeft dit thema. Maar is dat je eerste doel, ben je dáár mee bezig als je schrijft?

De Muze

Je kunt het woord 'geloofwaardig' ook een andere nadruk geven. Dan gaat het erom of wát je schrijft, je geloof wáárdig is. Dat lijkt me eigenlijk veel belangrijker dan of je populair bent en mensen met je blog (of wat het ook maar is) weglopen.


Daarover zei Rikkert Zuiderveld iets in een interview (klik hier) en dat sprak me erg aan. Het gaf herkenning dat hij er eigenlijk helemaal NIET mee bezig is of wat hij schrijft nu mooi overkomt of populair is qua boodschap. Dat maakt hem niet uit. Sterker nog, het zou zelfs verkeerd uitpakken als hij zich wel daarmee bezig hield.

  
Hoe een liedje wordt geboren? 'Er zijn geen regels voor, het is een creatief proces, aldus Rikkert, iets vanuit jezelf wat opkomt als je wat hoort of leest.'
Maar dat niet alleen, er komt nog iets bij, en dat verwoordt hij zo (bij 29.25 min): 
 

Met Gods Geest is een soort vreemde samenwerking
wat ook wel de muze genoemd wordt 
en waar je nooit precies de vinger achter krijgt
- en dat moet ook niet

want dan zou je weten hoe het moest 
 en dan is ook het mooie er af

Inderdaad, dan moet je gaan uitpluizen als je iets schrijft waarom het 'werkt', waarom het is zoals je voelt dat het goed is. 
En als het aan Rikkert ligt moeten we met z'n allen er niet mee bezig zijn wat de beste methode van schrijven is. Het is 'goed' als je voelt dat je het zo moet zeggen als het er uit komt.
En dat laatste is wat hij 'de muze' noemt, de inspiratiebron waardoor er iets opborrelt en je er woorden aan kan geven. 


Als je schrijft vanuit de Geest die in je werkt, vanuit je geloof, is dat pas écht geloof 'waardig'... en dat is wat je vóelt als lezer, het mooie. Wat er afgaat als het allemaal routine wordt.

Rikkert is ten eerste een poëet, maar zal zeker ook deze uitspraak van Arthur Rubinstein beamen als het gaat over muziek: 


You cannot play the piano well, unless you are singing within you
 
Hier wordt namelijk ook iets genoemd wat van binnen zit. En gaf iemand ook net afgelopen week, de volgende toepassing bij deze uitspraak:
'De piano is hier te vergelijken met je hart. De plek waar je relatie met Christus Jezus zich bevindt. Dan zing je diep van binnenuit.'
 

Zingen en spelen, maar ook schrijven, spreken, bloggen ... wat dan ook, het is pas geloof wáárdig, als het uit je hart komt.
Niet een mooi kunstje wat je telkens kan herhalen, maar een geheim wat je niet moet willen snappen, maar wat er zonder voorbedachte rade ineens is, vanuit de 'Muze' in je hart.

Dan zal het de persoon aanspreken, die het nodig heeft -en gelukkig hoef ik daar niet over na te denken en mee bezig te zijn of dat wel goed zal komen. 

Het mooiste is voor mij, vanuit mijn hart en geloof, te kunnen delen wat ik meemaak. En schrijf ik het voor mezelf, maar ook met de hoop dat anderen er wat aan hebben.

Niet perse mooi - Paulus zou zeggen: niet met schittering van woorden. En soms met vrees en beven - want iets delen van jezelf is niet altijd makkelijk - maar wel écht, hoe het is. 
Van binnenuit.
Want alleen dán kan het bij de ander binnenkomen.





donderdag 15 oktober 2015

Geen woorden, geen daden?

Het kan heel vervelend zijn, mensen die stil zijn en zich bijvoorbeeld in de klas niet uiten als het nodig is, of niks doen in een groepsopdracht met andere leerlingen.
Het andere uiterste zijn de eeuwige kwebbelaars die overal wat over te zeggen hebben. 
Daarom is het toch een waar spreekwoord, dat zwijgen goud is. Omdat wij mensen in veel situaties meestal niet de wijsheid hebben om iets te zeggen wat écht wijs is. We roepen maar wat. En dan kun je beter je mond houden.

Silence is golden

Zelfs in de film Bambi is het een opvoedkundig item: 'als je niks (leuks) weet te zeggen, zeg dan 'niks niemendal ... ' 
Maar wat is dat vaak moeilijk, stil te zijn en te zwijgen. Het meest moeilijk is het als je geconfronteerd wordt met dingen als pijn en lijden waar we als mensen geen raad mee weten.  
Want dat is het, er is geen raad te geven. Hoe zou je iets kunnen zeggen waar de ander die zo lijdt, echt wat aan heeft? Laat staan dat het diegene zou helpen.

Onze natuurlijke reactie op lijden

Op de één of andere manier kunnen we er niet tegen om niets te doen, het is echt het allermoeilijkste! Want (denken we) dat is toch de bedoeling, dat als we er voor iemand willen zijn, we iets dóen. Zodat er iets aan de situatie verandert. En dat is wat er achter zit. 
De diepste drijfveer tot actie is eigenlijk dat we niet kunnen verdragen hoe het écht is. Daarom willen we helpen.

Ook met woorden willen we het leed verzachten. Maar - en dat is iets waar je misschien eerst eens over na moet denken - we bagatelliseren het lijden en de pijn als we opmerkingen maken in de trend van: 'Het zal wel weer beter worden...', of  'als je dit nu es gaat doen, misschien helpt het wel...'

De geestelijke variant van dit niet-accepteren-van-lijden, verbergt dat onder vroom klinkende woorden. 'We bidden voor je genezing' Of nog directer: 'God zal je genezen!'  
En als zieke, iemand met veel pijn, moet je het allemaal maar aanhoren en over je heen laten komen. Delen hoe het echt is, is al haast niet meer mogelijk met zo'n benadering. Je mag het er niet meer over hebben, eigenlijk mag je niet ziek zijn!

Wat is echt compassie?

Ja, ook als gelovige willen we vaak het leven (ook dat van anderen die lijden en ziek zijn) veel liever zien als iets wat altijd mooi, prettig en vol zegen is. Daarom bidden we om die genezing! Eigenlijk willen we het afdwingen.
Als er dan geen verandering optreedt en de situatie misschien zelfs erger wordt, zijn we teleurgesteld. Ons plaatje klopt niet meer. Maar met mee lijden heeft het niets te maken.

Dat is iets heel anders!
Namelijk samen de waarheid onder ogen durven zien dat we niets kunnen, dat we machteloos zijn. Het is een arm om iemand heen slaan en er zijn. Zoals ik al eerder las in een quote van Henri Nouwen.
Anders maken we het lijden alleen maar groter - is het niet méé- maar méér lijden.

 

En tijdens het schrijven van dit blogje kwam ik ineens deze uitspraak tegen:  

Henri Nouwen

Prachtig en zo 'to the point' staat hier precies wat ik de afgelopen tijden heb ontdekt. (Al zegt hij het natuurlijk veel mooier dan ik het kan)
Want compassion asks us ... mee lijden vraagt iets van ons, namelijk 'to go where it hurts', het is de pijn willen toelaten en delen in alles wat er bij komt. 

Dat is de echte uitdaging in deze tijd! (en niet zoals allerlei andere 'challenges' die vooral stoer moeten zijn)
Zoals de Bijbel het al zegt: 

'
'ween met de wenenden'...

In mijn eigen woorden: Pas als je het lijden van een ander onder ogen durft te zien, en de pijn daarvan ook bij jezelf toe laat, dan pas kun je echt méé lijden.
En dat maakt een einde aan hulp'acties' en mooie woorden, ook en vooral aan vrome woorden, hoe goed bedoeld.


Het maakt stil. En het zou als leden van hetzelfde Lichaam, veel vanzelfsprekender moeten zijn dat we dit (willen) meevoelen, want 'als één lid lijdt, lijden alle leden mee'.

Gevolgen

Wat dan ook gebeurt is dat je eigen moeilijke omstandigheden beter te accepteren zijn. Want niemand ontkomt er aan, vroeg of laat klopt het lijden ook aan onze deur. 
Mijn wens is dat we dat met elkaar, veel meer mogen leren, om te luisteren en stil te zijn met de ander. En zó elkaar troosten en bemoedigen in de pijn en het lijden. 

Zoals hier beschreven staat, (en lees het nog maar eens extra, want je leest er maar zo overheen)


uit 2 Korinthe 1
Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, 
de Vader die zich over ons ontfermt, 
de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, 
zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, 
anderen in al hun ellende moed kunnen geven.

 Zoals wij volop delen in het lijden van Christus, 
zo delen wij volop in de troost die God ons door Christus geeft. 
Ondervinden we tegenspoed, dan is het opdat u bemoedigd en gered wordt. 
Worden we bemoedigd, dan is het opdat u de moed krijgt te volharden 
in hetzelfde lijden als wij ondergaan.  

De hoop die wij voor u hebben is gegrond: 
we weten dat zoals u deelt in ons lijden, 
u ook deelt in de troost die ons gegeven wordt.

maandag 5 oktober 2015

Silent - but restored

Vanavond zag en hoorde ik dit filmpje, het Israëlische volkslied gespeeld op gerestaureerde violen die behoorden aan Joden die tijdens de Holocaust omgekomen zijn.
En nu, zo vele jaren later spelen deze violen het Hatikvah in de stad waar toen alleen maar van gedroomd kon worden. Zoals de Joden in de Diaspora het 1900 jaar lang elk jaar uitspraken: Volgend jaar in Jeruzalem, toen er al die eeuwen nog geen sprake was van een eigen, Joods thuisland.

Ook deze Joden, op het hoogtepunt van de vervolgingen, hebben de vestiging van een eigen Joodse staat niet meer meegemaakt - ze zijn omgebracht door de Nazi's.
Maar hun violen die speelden weer in Jeruzalem!

 
tekst Hatikva zie onderaan blog

Hoe bijzonder om te zien hoe men wegen bedenkt om deze omgebrachte Joden te gedenken, en hun stem zo te laten voortleven door deze violen weer te laten zingen. Al waren ze tot zwijgen gebracht ... Silent. 
  
The heavy price of silence

Ook Benjamin Netanyahu refereerde aan het lot van de zes miljoen Joden van de Holocaust in een toespraak (tekst) tot de VN. Toen de wereld stil bleef. Zoals ook de violen van al deze Joden vanwege de Holocaust stil bleven.

Maar dat zal Israël niet meer laten gebeuren.

Wij blijven alert, zei 'Bibi' in wat nu al heet 'The silent speech' (klik hier) vanwege 44 seconden doodse stilte, op de vraag wat hun land zou doen als ze werden bedreigd en aangevallen.
Hij citeerde onder anderen de Iraanse leider Khamenei die beloofde

dat er 'over 25 jaar geen Israël meer zal zijn' en zijn reactie:
"Zeventig jaar na de moord op zes miljoen joden, beloven de Iraanse leiders om mijn land te vernietigen. Mijn volk te vermoorden. En de reactie vanuit dit orgaan (VN), de respons van bijna elk van de regeringen hier vertegenwoordigd, is absoluut niets geweest!
(nu even letterlijk:)
Utter silence!
Deafening silence. [... 44 seconden stilte....]

Perhaps you can now understand why Israel is not joining you in celebrating this deal. If Iran's rulers were working to destroy your countries, perhaps you'd be less enthusiastic about the deal.

But throughout our history, the Jewish people have learned the heavy price of silence. And as the Prime Minister of the Jewish State, as someone who knows that history, I refuse to be silent. I'll say it again: The days when the Jewish people remained passive in the face of genocidal enemies – those days are over."
[...] "For a hundred generations, the Jewish people dreamed of returning to the Land of Israel. Even in our darkest hours, and we had so many, 
Even in our darkest hours, we never gave up hope
Jeruzalem 1898
Hope of rebuilding our eternal capital Jerusalem. The establishment of Israël made realizing that dream possible." (einde citaten)
Nee, Israël is niet meer silent maar laat van zich horen, de Joodse violen zijn niet meer stil ...
Zij hebben het recht om het land te verdedigen als de raketten afgevuurd worden op onschuldige burgers. 

Dat is wat Netanyahu duidelijk maakte, ook als het gaat om de deal met Iran, die bijna unaniem wordt toegejuigt. 'Wees niet op voorhand te enthousiast '... in wat je doet, wie je binnenhaalt. Bega niet de fout om slecht gedrag te belonen. Al kijkt de VN weg en is het stil.
De tijger Iran is echt niet zomaar een spelend katje geworden.

Hij eindigde met de vraag wanneer de VN eens zal stoppen met Israël te zien en neer te zetten als een bedreiging voor vrede. Het is elke keer weer een deja-vu, de bashing
die elk jaar maar weer doorgaat. (vorig jaar twintig resoluties tegen Israël en maar eentje tegen Syrie waar in vier jaar al een kwart miljoen mensen omgekomen zijn)

Wat is de oorzaak
 
Al is dit Israël nog erg seculier, het is Gods volk waar naar de mens gesproken Jezus uit voortkwam. Het volk wat er allang niet meer zou zijn als dwars door alles heen, God hen niet beschermde.
Vandaar dat het er nog steeds is. Ondanks de grote vijandigheid die er is vanwege de haat tegen alles wat bij God en Jezus hoort.

Vanwege dezelfde reden worden christenen vervolgd en op de Middellandse zee uit de overvolle bootjes gegooid.

Het is de reden waarom Herodes de kindermoord in Bethlehem beging, waarom de eerste christenen voor de leeuwen gegooid werden; het is waarom er bijna twintig eeuwen progroms waren, en waarom Hitler 'die Endlösing' bedacht en ook wilde uitvoeren.

De vernietiging is nog steeds niet gelukt, al kan Iran en de Arabische wereld niet wachten totdat Israël in de zee is gedreven. 
Zover zal het ook niet komen, al komt er m.i. voor Israël een tijd aan, nog veel erger dan het Duitse rijk en de Holocaust. 

De leugen geloofd

De wereld wordt rijp gemaakt voor de anti-christ, of we dat nu willen of niet. In de Bijbel staat al beschreven dat de mensen misleid zullen worden, zodat ze de leugen geloven.
En je ziet het gebeuren dat de leugen als waarheid aanvaard wordt. Alleen al het idee dat de Iraanse leiders ineens makke lammetjes zouden zijn waar een overeenkomst mee te sluiten is, het is naïef want ze hebben geen westerse waarden en normen, Iran is 'a dark theocracy' zoals Netanyahu het omschreef.

Daarom komt Israël steeds meer alleen te staan en is de berichtgeving vaak precies tegenover gesteld aan de werkelijkheid. Staan er zelfs in Nederlandse leerboeken, grove verdraaiingen van de recente geschiedenis van Israël 
En kort geleden zou een Palestijns jongetje door een Israëlische soldaat in de buik zijn geschoten. In werkelijkheid speelde het jongetje met het geladen geweer van zijn broer, dat af ging en hem doodde.

Door de misleiding zijn er ook veel mensen slachtoffer ... .dat is een triest gevolg! Maar dat wil niet zeggen dat daarom die misleiding geen misleiding is! Die is er op vele fronten.

Palestijnse burgers, vanaf hun jeugd gevoed met haat, die ingezet worden als menselijk schild in het conflict wat er is. Of terrorist willen zijn in het vooruitzicht van het martelaarschap ... De gevolgen voor hen vanwege beschermende maatregelen die Israël wel moet nemen vanwege de vele aanslagen.
Ook de gewone burgers in Iran die wel vrede willen, zijn het slachtoffer van hun regering, die geleid wordt door extreme islamieten.

Achter regeringen zitten geestelijke machten
(ook duidelijk vanuit het boek Daniel) die de vernietiging willen van alles wat op aarde met God te maken heeft.

De grote 'restauratie'

Het is aangrijpend om te weten wat voor tijd het Joodse volk en deze wereld tegemoet gaat; steeds duidelijker zijn de lijnen en contouren van de toekomstige wereldregering te zien.

Maar uiteindelijk zal de anti-christ verslagen worden, die eerst doet alsof hij al de grote wereldproblemen wel even op zal lossen. Maar later zich ontpopt.

'We moeten (daarom) globaal gaan denken en onze nationale belangen opzij zetten ...'
wie zei dat laatst toch ook in een toespraak?

Het zal eerst zo mooi lijken, een schijn-vrede...
Uiteindelijk zal er echte vrede komen, maar pas als Jezus terug komt. 


Want God heeft in de hand wat er gebeurt, ook in deze tijd die zo vol met grote problemen is. En we mogen weten dat Israël dwars door die verdrukking heen, hersteld zal worden, ook geestelijk.
Zoals de violen uit de tijd van de Holocaust gerestaureerd werden en weer spelen ...

Psalm 147: 2 en 3
De HEERE bouwt Jeruzalem; Hij verzamelt de ballingen van Israël.
Hij geneest de gebrokenen van hart en verbindt hun wonden.

Deze tekst is een grote troost en een belofte, voor ons en ook voor het Joodse volk.
Laten we voor hen bidden dat velen van hen nu al hun Messias zullen vinden waarop ze nog steeds wachten en hopen.
 
"Hatikva" by Oren neu dag - Own work, File:Flag of Israel.svg. Licensed under CC BY 3.0 via Commons - https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Hatikva.svg#/media/File:Hatikva.svg

 DE HOOP - HATIKVA
Zolang in het hart, van binnen,
Een Joodse ziel levendig is,
En naar het oosten vooruit
Het oog naar Sion kijkt.

Is onze hoop nog niet verloren

De hoop die al tweeduizend jaren leeft
Een vrij volk te zijn in ons land
Het land van Zion en Jeruzalem
Kol od balevav penima
Nefesj jehoedi homi'ja
Oelefa'aatee mizrach kadima
Ajien le Tsi'jon tsofi'ja

Od lo avda tikvatenoe

Ha tikwa bat shnot alpayim:
Lehijot am chofsjie be'artseenoe
Erets Tsi'jon ve Jeroesjalajiem




dinsdag 22 september 2015

Over de deur en de klink

Wat heeft een deur en een klink in Paleis het Loo nu te maken met een diepzinnig theologisch onderwerp waar je ellenlange discussies over kunt voeren? Niet heel voor de hand liggend inderdaad, maar het verband leg ik hieronder uit.

Laatst vroeg ik me namelijk af wat er nu uiteindelijk belangrijk is voor je geloof. En dan bedoel ik als het er op aankomt, bijvoorbeeld aan het einde van je leven. Waar draait het dan eigenlijk om? Alles weten? Of veel doen?

Een theologisch dispuut kan interessant zijn, maar voornamelijk is het je eigen verstand wat opgebouwd wordt; je hebt alles nog meer op een rijtje, qua uitleg. En dat kan je een gevoel van zekerheid geven, je hebt er in ieder geval grip op (en daar houden we van).
 
Waar ik verder druk mee ben, wat ik in mijn blogjes zeg, waar ik mijn dagen mee vul, is dat als het er op aankomt nog steeds waardevol? Of léék het alleen maar relevant, maar slaat alles wat je ooit deed ten diepste vaak de plank mis?

Belangrijke vraagstukken?

Daar dacht ik over na naar aanleiding van bepaalde vragen waar je maar zó, heel lang mee bezig kan zijn om die uit te pluizen. Bijvoorbeeld 'of we zélf nog iets in te brengen hebben als het om onze redding gaat, of dat het allemaal buiten ons omgaat'. 

De meest extreme uitspraak die ik me in dit verband herinner is, 'dat we zelf de deur van ons hart niet open kunnen doen, alles komt van God'. 
En de 'fantastische' uitleg hierbij was dat aan de binnenkant van de deur geen klink zit. (Dat moet je natuurlijk ook wel beweren als je zo stellig bent dat alles buiten onszelf omgaat!) 

En nu komt de link met Paleis het Loo waar ik vorige week een dagje naartoe was: 


De deur in één van de paleisvertrekken deed me hieraan denken, bijna onzichtbaar weggewerkt in de muur, compleet met behang en zelfs lambrisering. Je zou niet weten hoe je die moest openen, hebt eerst zelfs niet in de gaten dat het een deur is ... (misschien ook alleen voor de bedienden die zo onzichtbaar naar binnen konden komen en ook weer konden verdwijnen)

Natuurlijk, ik snap de gedachte die achter deze vraag zit. Want wie zijn wij mensen, om zelf iets aan onze omstandigheden te kunnen veranderen? De redding komt van God zelf toen Hij mens werd en stierf. Helemaal mee eens!
 
Maar toch, bij de wel erg ver gaande uitspraak dat als Jezus aanklopt 'er zelfs geen klink is', is de wens de vader van de gedachte. 

Want God stelt ons vanaf onze kant gezien, toch voor een keus. We hebben eigen verantwoordelijkheid, zo was het al op de eerste bladzijde van de Bijbel. 
Zijn stem horen en open doen is nodig:

Ik sta aan de deur en Ik klop. 
Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik binnenkomen,


en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij.


Waarom de één wel ja zegt en de deur opent en de ander niet, dat begrijp ik ook niet. Dat is een mysterie. Al kun je er uren en dagen lang over praten. Hier komen we namelijk op het terrein van het hart, van geloof en vertrouwen. En dat is niet te beredeneren.

Steeds meer is het me duidelijk dat geloof en redding niet te maken hebben met een pakketje regels en de juiste manier van Bijbeluitleg. Ook het hete hangijzer 'of God mij de redding schonk, of dat ik het als eerste aanpakte', is een puur theoretische kwestie en als het er op aan komt, niet relevant.

Het gaat er om of je Jezus kent, of zijn Leven in je is, dat leven wat nooit meer ophoudt. 'Ik ben de weg de waarheid en het Leven'.
Dat
is wat er belangrijk is, als het er op aan komt, in het zicht van de dood. 
Het is geloof en overgave. Aan Iemand. Zonder alle kennis te bezitten en alle antwoorden te (willen) weten. 

Vragen die blijven

Wat er met anderen zal gebeuren? Dat laat ik aan God zelf over, Hij die de harten doorgrondt zoveel beter dan dat ik aan de buitenkant denk te kunnen ...
En komt de vraag van Petrus in mijn gedachten als Jezus hem heeft verteld wat zijn weg zal zijn:  ‘En wat gebeurt er met hem (Johannes), Heer?’ 


Hoe herkenbaar trouwens... het 'willen weten'. En dan zegt Jezus:

‘Het is niet jouw zaak of hij in leven blijft totdat ik kom.
Volg jij Mij.’

En al kunnen we uit de Bijbel wel halen welke gebeurtenissen er in de toekomst zullen plaatsvinden, de details ervan, dat weten we niet.
Het evangelie blijft echter hetzelfde: geloof in Jezus! Want God heeft ons lief en gaf daarom zijn eigen Zoon. 'Verloren gaan' is blijkbaar een realiteit die ernstig genoeg is, dat Hij ervoor wilde sterven.

Jezus vraagt nu van ons persoonlijk, wat Hij Petrus ook zei: 'Volg jij Mij!' 
Dat we dan ook zichtbaar liefde hebben onder elkaar, want alleen daardoor zal ieder het kunnen zien dat we Zijn discipelen zijn.


zaterdag 12 september 2015

Als het dode hout gaat zingen

Vroeger stond er bij ons thuis een boek in de boekenkast met de aparte titel 'Àls het dode hout gaat zingen.' Ik heb het nooit gelezen, als kind leek het me op één of andere manier ook een vreselijk zwaarmoedig boek, met een zó diepzinnige inhoud, die ik vast nooit zou begrijpen. 

De schrijfster was Wilma-zonder-achternaam, wat ook bijdroeg aan het mysterie. Waar het precies over ging weet ik nog steeds niet. Heb het geprobeerd te achterhalen maar vond geen inhoudelijke beschrijving van het boek zelf.

 

Het ging me nu speciaal om de titel. Daar moest ik ineens aan denken, toen we twee weken geleden in de tuin bezig waren. Een flinke boom moest gekapt worden en krijg je ontzag voor de natuur, al die stammen, takken en bladeren die maar zo groeien. 

Ooit in onze tuin geplant als wilgenboompje van 30 centimeter hoog, was het nu een heel prachtige, maar wel heel erg hoge boom geworden. 
Eén van de stammen had het al begeven tijdens een recente storm en was een reden dat de boom er nu aan moest geloven.
 
Ik wist natuurlijk dat de wilg inmiddels wel heel groot was maar je hebt niet in de gaten hoe gestaag het groeiproces jaar in jaar uit doorgaat. Daar kom je pas echt achter als die kolossale boom 'ineens' in stukken in de tuin ligt.
Stapels hout zijn het, je kan er de hele winter mee voort als het nodig zou zijn. Stammen die nu geen wortels meer hebben.


En dacht ik eraan dat wij als mensen, ook van onze eigenlijke oorsprong afgesneden zijn. Vanuit onszelf zijn we in net zo'n positie als die afgezaagde takken en stammen: ten dode opgeschreven, al leven we misschien wel 80 jaar of nog langer.

We staan daar liever niet zo bij stil en
profileren ons graag als jong en fit. Dat is de tendens van deze tijd, al is dat best wel raar. Want waarom zou je je anders voordoen dan je bent en bijvoorbeeld als je 70 bent nog niet willen weten dat je grijs wordt, of het al járen bent ... en dat is nog redelijk onschuldig bij alle cosmetische ingrepen die mensen tegenwoordig willen ondergaan om er 'beter' en vooral jonger uit te zien.

Dood hout


Maar al lijkt het na al die kunstgrepen net echt, eens zal je lichaam toch sterven. En ontkennen we het liefst zo lang mogelijk dat we eigenlijk 'dood hout' zijn. Dat gaat prima als het ons voor de wind gaat. 

Om de waarheid ervan echt te gaan beséffen, moeten we vaak eerst stilgezet worden. 
 
Moeilijke dingen in het leven, ziekte, verlies van geliefden of wat anders wat flinke impact heeft, vormen inderdaad vaak een aanleiding om op zoek te gaan naar antwoorden, naar diepere zingeving. Heb je niets (meer) met geloven in God, dan wordt het gezocht in meditatie, of positiviteitsgoeroes die de vreugde weer wat terug moeten brengen. 
Zelfs een medium met boodschappen 'van de andere kant' is bij veel mensen populair in tijden van nood.

Lijden en dood en ellende, het is Gods megafoon waardoor Hij naar de wereld roept - de reden dat juist in oorlogen en tijdens vervolgingen de kerken weer vollopen.

We can ignore even pleasure. But pain insists upon being attended to. 
God whispers to us in our pleasures, speaks in our conscience,
but shóuts in our pains;
it is His megaphone to rouse a deaf world.

C.S. Lewis, The Problem of Pain



Zo kom ik uit bij het thema van Wilma's boeken: 'het pijnlijke raadsel van het lijden', daar waar geen pasklare antwoorden te geven zijn.
Daarom is ook de titel van dit boek/blog, niet te begrijpen. Want 'als het dode hout gaat zingen' gebeurt er iets tegennatuurlijks, waarvan we zeggen: dat kan helemaal niet.  


Hoe is het mogelijk

De bron ligt dan ook niet bij onszelf. Maar komt van buitenaf als we nieuw Leven ontvangen - en dat is niet een vaag spiritueel gebeuren, het is Jezus zelf. Hij komt in ons hart en 'ent' ons weer (om bij bomen, hout en takken te blijven). Zo worden we weer met God verbonden.
Aan de buitenkant zal er niet ineens veel veranderen, uiterlijk gezien zijn we nog dezelfde mensen, ons lichaam heeft nog net zo last van ziekte en veroudering, is niet plotseling 'forever young'.

Maar als we weten dat het om dat innerlijke leven gaat, en dat we dáárom kunnen zingen, maakt het niet uit hoe we er verder aan toe zijn, ernstig ziek of vervolgd, in gevangenissen of op de vlucht ... in chains for the gospel.

Zoals Paulus en Silas zongen in de gevangenis in de binnenste kerker, terwijl ze zweepslagen hadden gehad en hun voeten in een blok zaten.   
Zoals zoveel christenen nu getuigen van hun geloof 'en van geen bevrijding willen weten' terwijl ze weten dat hun leven door terroristen genomen zal worden (we kennen allemaal de beelden).

It is well

Ik hoop dat jij ook dat leven kent. En ondanks alles wat je meemaakt kan zingen in je hart,
it is well, zelfs als je zwaar moet lijden en je leven niet veel meer waard lijkt te zijn.
 

En zeg ik het als wens! Want wie ben ik, zo over het lijden van een ander iets te kunnen zeggen.
Maar het hout gáát zingen. Al is het fluisterend.
Omdat het goed is met onze ziel ...
 

Dan zal het leven zelfs nu al naar buiten komen - niet in grootse dingen die iedereen vooral moet zien, maar in het kleine, vaak in het verborgene.
Zoals (tot mijn verbazing) uit deze afgezaagde stam ineens groene scheutjes tevoorschijn kwamen.
 


Eens zal het dode hout helemaal verleden tijd zijn en krijgen we een nieuw lichaam. Komt er een vernieuwde schepping. Dan zullen we met alle gelovigen, samen het nieuwe lied mogen zingen. 
Voor zoveel mensen, nu eenzaam 'in chains', zal dan het lijden voorbij zijn.
 

Enkele beloften van Jezus zelf, uit het boek Openbaring

  Ween niet; zie, de leeuw uit de stam Juda, 
de wortel Davids, heeft overwonnen

Wie overwint, hem zal Ik geven 
te eten van de boom des levens, 
die in het paradijs Gods is.

Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, 
en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, 
noch moeite zal er meer zijn, 
want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. 

Hij, die deze dingen getuigt, zegt: Ja, Ik kom spoedig. 
 






zondag 5 juli 2015

Hitte

In Nederland is het hollen of stilstaan met het weer. Dit voorjaar hadden we een enkele verdwaalde zomerse dag en de eerste dagen van de echte zomer kon je nog bijna je winterjas aan.
Maar nu ineens vallen al een paar dagen de mussen van de daken. Hier en daar steeg het kwik wel bijna tot veertig graden Celsius.


Door deze extreme warmte, moest ik ineens denken aan een verhaal uit de Bijbel waar het ook ondragelijk heet is en het daardoor wel heel erg mis dreigt te gaan.

Hagar en Ismael


Ik doel op de geschiedenis van Hagar en haar zoon Ismael op een moeilijk moment in hun leven. Ze zijn weggestuurd vanwege Sara - en hoe onrechtvaardig is dat in onze ogen!



Zo zou Hagar het zelf zéker ook voelen. Want juist haar meesteres Sara had ooit zelf bedacht dat het wel handig was als zij, Hagar, het kind kon krijgen waar Sara zelf te oud voor was geworden. 
Gods belofte zou anders vast niet uitkomen. (En dat Abraham er zo mee in stemde heeft me eigenlijk altijd al verbaasd.)

Toen Hagar zwanger bleek van Ismael was ze al een keer de woestijn in gevlucht voor Sara's vernederingen. 

En daar in de woestijn, terwijl ze niet wist hoe ze verder moest, kwam er een engel bij haar want 'de Heer had gehoord hoe zwaar ze het te verduren had.' 

Ja, een slavin, zwanger en op de vlucht, en toch zag God haar persoonlijk! Wat was dat een ontdekking voor Hagar geweest, na alles wat ze door Sara's plannetjes moest meemaken. Ze had God de schuld kunnen geven maar het pakte heel anders uit. Kijk maar wat ze daarna zei:


Hij is de God die mij ziet.
Genesis 16: 13

En God zou ook háár zoon Ismael zegenen, zoals de engel had gezegd. 

Weer in de woestijn

Maar nu, jaren later, zwerft Hagar opnieuw door de woestijn; enkele hoofdstukken verder ontstaat onderlinge strijd tussen Ismael en Izak die inmiddels geboren is. En Abraham moet Hagar en zijn zoon Ismael wegsturen. 
Haar zoon is er slecht aan toe en er is geen water. Ook dat nog, moet ze Ismael dan ook nog verliezen?

Zo kunnen er situaties zijn die je boven het hoofd groeien, situaties die ook nog eens ontstaan zijn doordat anderen God niet vertrouwden en het heft in eigen handen namen. 
Ja, voordat we het weten, maken we onze eigen plannen. De gevolgen zijn soms erg moeilijk, of zelfs onmenselijk in onze ogen.

En komen weer dezelfde de vragen boven. 'Had God het niet kunnen voorkomen dat Sara op de gedachte kwam Hagar te gebruiken voor haar eigen plan?' En Abraham, hij had ook kunnen zeggen: Nee, ik doe er niet aan mee ...'
Dan was Hagar er nu heel anders aan toe geweest. Maar zo ging het allemaal niet. 

En toch, God weet, ook nu, van deze zo moeilijke situatie. En als Ismael dreigt te sterven vanwege de hitte en het gebrek aan water, wijst God aan Hagar een bron. 
Opnieuw ziet Hij haar, daar in de woestijn.


Om weer te herinneren

Als jij ook (net als Hagar) ooit hebt ervaren, dat God jou persoonlijk kent en ZIET, dan hoop ik dat je daar aan herinnerd wordt als het opnieuw moeilijk en zwaar is in je leven ... als je als het ware rondloopt in de woestijn, zonder water, en de gevolgen daarvan ernstig dreigen te worden - zoals Ismael op sterven lag ...

Denk er dan aan terug, al merk je die bemoeienis van Hem nu helemaal niet meer.
En laat die zekerheid van toen, je troost geven en vertrouwen.

Omdat je daardoor weet dat Hij je ziet. En jou (zoals aan Hagar) de bron wil wijzen die je nodig hebt. 
En je toch weer verder zal kunnen. 




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Linkwithin

http://www.linkwithin.com/install?platform=blogger&site_id=2144441&url=http%3A//gerda-overvanallesennogwat.blogspot.com/&email=evanschagen61%40gmail.com#