Stuurbekrachtiging

In het licht van wat er een paar weken geleden in Nice gebeurde (en elders in de wereld) stelt het natuurlijk helemaal niks voor, maar in het gewone dagelijkse leven heb je wel eens tegenslagen die erg lastig kunnen zijn.
Bijvoorbeeld apparaten in huis die ineens uitvallen. Of je laptop die niet meer dicht wil (en prompt had mijn mobiel ook kuren)

Ineens was er ook iets met de auto, ik merkte het direct aan het stuur. En wat bleek, dat de stuurbekrachtiging het niet meer deed.
Het lijkt altijd een makkie; als de extra ondersteuning het doet is er niks aan de hand. Maar zónder is het ineens duidelijk hoe onmisbaar die stuurbekrachtiging is.
Want nu kon ik niets met die zware auto beginnen.

Misschien wel een heel erg voor de hand liggende vergelijking. maar in het leven van een gelovige is er ook iets wat te vergelijken is met een stuurbekrachtiging.
Alleen hebben we dat (net als bij een auto) niet zo in de gaten. We doen onze dagelijkse dingen, maken van alles mee, moeilijke en minder moeilijke dingen. We bidden tot God en geloven dat Hij er is.

Maar merken we reëel Zijn aanwezigheid en hulp? In de praktijk lijkt het vaak zo dat we toch zelf moeten handelen. Zoals je zelf de auto bestuurt.
Want er komen geen briefjes uit de hemel, al zou dat best wel es handig zijn als je iets moet beslissen en het is allemaal niet zo duidelijk.

Iemand zei eens tegen mij: Ik probeer het een tijdje zonder Hem - toen het leven zo zwaar was dat het haast niet uit zou maken of God er nu wél of niet zou zijn...
Uitzetten van de stuurbekrachtiging zou je dat kunnen noemen.

En toch, waar zouden we zijn zonder Zijn steun?

Als Hij er niet zou zijn dan zou de diepste liefde en geborgenheid ontbreken. De bodem zou onder het bestaan wegvallen, al kan het leven (ook van een gelovige!) zo moeilijk zijn dat de vraag kan opkomen: Waar is Zijn hulp dan ... waar is die bekrachtiging?

God-loos zou het leven pas écht zin-loos zijn.
Want God is liefde en licht, vrede...
En Hij is de degene die leven en adem en alles aan allen geeft - ook ongelovigen leven bij de 'gratie Gods' om het maar eens plechtig te zeggen.

Stel je een wereld voor waarin de liefde, vrede en het licht helemaal zijn verdwenen: dan heb je pas écht een wereld zonder God.
En de duivel wil het maar wat graag bereiken dat de gelovigen het af laten weten en God vaarwel zeggen. En zo zijn liefde en licht niet meer verspreiden, en we door allerlei omstandigheden zijn vrede kwijtraken.

Dat is denk ik onze strijd, om toch, ondanks alles wat er gebeurt, Zijn lichtdragers te zijn,  en Zijn vrede uit te delen om ons heen.
Hijzelf steunt en helpt ons, al is dat meestal niet in allerlei grootse zichtbare dingen, in succes en voorspoed of allerlei gebeden die verhoord worden.
Nee, onze stuurbekrachtiging valt vaak niet zo op.

Maar dit is wat Hij ons wél belooft:

Zie Ik ben met u al de dagen 

Hoe dan?
Door Zijn eigen Geest - daar bij de hemelvaart aan de discipelen beloofd, zodat ze kracht zouden ontvangen als hun Meester niet meer bij hen zou zijn.

Die Geest die ook ons bekrachtigt, al weten we soms of meestal niet hoe.
Want nu al meer dan tweeduizend jaar later geldt die belofte nog steeds: Hij is met ons al de dagen die er nog zullen zijn.

En wil ons leiden. Ook nu er zoveel gebeurt in de wereld - het was de zomer van de angst las ik vandaag. Vanwege alle onzekerheden van terreur, ik noemde al Nice, Maar ook vervolging, mensen die op de vlucht zijn, politieke situaties.

En die Geest zegt met ons: Kom! Want als Hij terug komt zal dat alles voorbij zijn: ziekte, dood en ellende, pijn, verdriet en gemis.
Ik kan niet wachten ...

The color green

Groen, het is een kleur die iets zegt. Nu we in Frankrijk op vakantie zijn valt me het bijvoorbeeld op dat door de droogte en de hitte hier alles nogal dor is, geen groene velden, behalve vlak bij een watertje. Dat verschil zie je direct. In die zin is groen iets puurs wat de natuur laat zien als er een oase is, als er water en leven is.

Ik kwam nog meer groen tegen. Te zien op de foto's. Als je dat in het engels uitspreekt zou je denken in een talentenjacht te zijn beland, waar de kandidaten wachten of bijkomen van hun inspanningen in 'the red room', of 'the blue room'. 

Hier is het dan the green room, toevallig ook nog de naam van een bloemenwinkel bij ons in de buurt. - en inderdaad, er was ook een rode kamer en een blauwe kamer in dat prachtige Chateau de Valencay, waar de tuinen helaas ook minder groen waren door de droogte.

De green room van dit chateau deed me denken aan een boek getiteld 'de groene kamer', wat mijn moeder vroeger had.

Het gaat over een vrouw die een man trouwt die niet zo rijk en welgesteld is als zij van huis uit;  hij komt uit een heel ander milieu.  Na haar huwelijk ligt alles waar ze aan gewend was qua levensstijl in haar jeugd, dan ook achter haar. 

Maar nu komt het bijzondere dat in hun huis er voor haar alleen, speciaal een eigen kamer is ingericht.

In die groene kamer kan ze zich af en toe terugtrekken. Tegenwoordig zouden we zeggen 'om weer op te laden en er tegenaan te kunnen'. 

Het is heel lang geleden dat ik het boek las, en weet de details allemaal niet meer. Maar vond het vroeger al mooi dat haar man invoelde wat zij had opgegeven, en haar een plek gunde waar ze zichzelf kon zijn, met haar eigen dingen die bij haar hoorden. 

En al was hij van eenvoudige komaf en had hij geen bergen geld, duidelijk was dat hij een innerlijke beschaving had die ver boven het zogenaamde standsverschil (wat puur om de buitenkant draait) uitging. Daarom gaf hij zijn vrouw die groene kamer. 

Daar kon ze bijvoorbeeld lezen (geen tijd voor in haar dagelijkse leven), corresponderen (zoals dat vroeger zo mooi heette) en was ze omringd met haar eigen spullen. Misschien wel een mooi schilderij wat helemaal niet paste in de sobere eenvoudige inrichting die hun huis verder had.

Nog een andere toepassing

Je kan het idee van de groene kamer ook nog verder uitbreiden en dat deed ik. Ik dacht eraan toen ik dit blogje begon, dat het voor iedereen belangrijk is iets in je leven te hebben waar je energie uithaalt, wat je mooi vindt en waar je blij van wordt. 

Ook als je dagelijks leven zwaar is, en misschien zo boordevol dat je van de ene dag in de andere rolt. Zoals die vrouw uit het betreffende boek wiens leven zo drastisch veranderde.

Blaise Pascal zei het zo:

In difficult times carry something beautiful 

in your heart. 

Dan kun je toch verder, vanwege de mooie dingen die er zijn en die je af en toe tegenkomt. Waar je hart blij van wordt. En die je met je mee draagt, ook 'in difficult times'.

Het allermooiste is als je ook weet met je hart dat er Iemand is die van je houdt, hoe het verder in je leven ook is. 

Dan heb je vrede en rust, al is er allerlei lawaai en drukte, en van alles waar je mee te dealen hebt.

Ja, je hart bewaren boven alles, met wat daarin zit - schoonheid van deze schepping en de innerlijke vrede die Jezus alleen kan geven. Dat met je meedragen, en op die manier je leven kleur geven, daar gaat het om.

In mooie en minder mooie momenten is er dan something beautiful in je hart.

Als de groene kamer uit het verhaal, waar die vrouw op adem kon komen. 

In green pastures of home, om dan weer verder te kunnen. 

La liseuse
schilderij van de Franse kunstschilder Jean-Honoré Fragonard,
geschilderd tussen 1770 en 1772, olie op doek

-en ik vond haar in een Franse brocante winkel-

Never picture perfect

Wat is dat eigenlijk een bijzondere uitspraak: never picture perfect ... een zinnetje dat ik hoorde in een lied (klik hier) en waar je in eerste instantie niet eens echt op let...
Tot het tot je door dringt wat het eigenlijk wil zeggen... Over een farmer-and-his-wife, harde werkers zonder kapsones die het leven niet mooier wilden maken dan het was:

Never picture perfect

Just a plain man and his wife

Who somehow knew the value

Of hard work good love and real life

v.l.n.r. mijn opa, vader en tante ca 1934

And they worked to give faith hands and feet
And somehow gave it wings

Mensen zonder opsmuk of tam tam waren het. En je kwam in ieder geval niet voor verrassingen te staan, mocht je hen in het echt eens tegenkomen.

<>-<>-<>-<>-<>-<>

Over de realiteit

Sinds ik dit lied ken en deze uitspraak bij mij is blijven hangen, valt het me steeds vaker op wanneer mensen juist wél dat 'perfecte plaatje' willen laten zien:
Van het leven zoals ze denken dat het moet zijn - het ideaalbeeld wat zij (en veel anderen) naar buiten toe in stand willen houden: dat alles - ook in geestelijk opzicht - goed gaat en je zo gezegend wordt als je in God gelooft. Je problemen die heb je natuurlijk zo af en toe maar worden allemaal opgelost, als je maar genoeg bidt en op God vertrouwt.

En ook op een blog kun je dat ideaalbeeld laten zien (inclusief 'the perfect picture') van je huis, je gezin... Niet zo moeilijk om te doen, maar meestal is het de beschrijving van hoe je zou wíllen dat het was. 
En maar weinig mensen (of misschien wel niemand) weten dat in het echt, je leven toch wel anders is dan het lijkt. (Het stilleven op die mooie foto ziet er ook wel leuk uit, maar alles wat buiten beeld blijft, is meestal een stuk minder stijlvol ...)

Ja bij veel mensen is het always picture perfect ... En onwillekeurig ben je onder de indruk van de 'mooie' plaatjes die je voorgeschoteld krijgt. Ten minste ik heb dat wel, en vraag ik me af hoe anderen dat toch allemaal voor elkaar krijgen.

Mijn huis is meestal niet zo perfect en op orde. Als ik kook zie ik geen kans om dat hele proces ook nog es vast te leggen en te delen op de sociale media. (Met natuurlijk net een vaasje bloemen op je aanrecht in beeld.... allemaal voor de juiste sfeer ...)
En dat zijn alleen nog maar de zichtbare zaken ...

Wat de geestelijke dingen betreft begrijp ik God vaak helemaal niet. 
Mijn blogs komen ook niet als vanzelf - voordat mijn gedachten woorden hebben gekregen ben ik dagen, soms weken verder. Laat staan dat ik pasklare antwoorden heb.
En er gebeuren vaak moeilijke dingen ook in mijn directe omgeving, waar anderen vast geen last van hebben, want ik hoor ze er nooit over.
Af en toe komt er wel eens iets ter sprake, maar dan haast (waarom toch) met een verontschuldiging erbij ... 

Nee, ook als gelovige is het niet automatisch een happy life. 

<>-<>-<>-<>-<>-<>

Wat zit erachter?

Het perfecte plaatje, misschien is het juist niet de bedoeling zo'n beeld te laten zien - van je leven, van jezelf als persoon. (Tenzij je natuurlijk echt perfect bent, dan mag het!) Maar volgens mij is dat niemand hier op aarde.

En daarom is het als het ware oneerlijk om je wel zó te uiten. Het is nep, niet écht. Omdat je een rol speelt. Een rol is aangeleerd (gewenst?) gedrag, wat verwacht wordt van een gelovige bijvoorbeeld. 
Instemming is in ieder geval verzekerd (geen moeilijke vragen) want het is zo heerlijk bevestigend om te lezen hoe alles altijd goed komt ... 
Als je die rol blijft spelen, hoef je niet te laten zien hoe je diep van binnen bent. Dát is het namelijk wat juist zo moeilijk is. 

Want in real life is het echt never picture perfect! Maar dat toegeven is een enge aangelegenheid. Dan wordt je kwetsbaarheid zichtbaar, dus moet je je rol wel volhouden.
Toch valt dit voor mij ook onder deze uitspraak uit de Bijbel:

Leg de leugen af en spreek waarheid ieder onder elkaar

Verbergen hoe je echt bent, is zeker als gelovige, eigenlijk heel raar. Want daarin zie je toch JUIST waaróm je Jezus nodig hebt. 
Hij is er niet voor om te zorgen dat je leven helemaal voor elkaar komt en mensen allemaal gaan zien hoe geweldig het met je gaat. Dan juist wordt het een farce van 'perfect geluk' omdat-dat-nu-eenmaal-zo-hoort. 
En krijg je het beeld wat uit onderstaande foto naar voren komt. (Ja, het is Always picture perfect bij de Eva!)

Je hoeft niet perfect te zijn, maar de foto zegt het tegenovergestelde, een knappe, uitgeruste vrouw 

- hier met een bos rozen om het gewenste plaatje compleet te maken 

(en oh ja, altijd een blije glimlach)

Maar die fijne omstandigheden hebben méér gelovigen niet, dan wél. En dat is volgens mij DE test om te bekijken of het echt volgens het evangelie is, wat er wordt beweerd. 
En gaat het blijkbaar toch om iets anders.

Never picture perfect

Door Zijn ogen naar jezelf kijken (zoals de foto zegt) laat je weten dat je geliefd bent. Iets heel anders dan perfect zijn en mooie en prachtige omstandigheden hebben. 
Geliefd zijn, daar kan iedere gelovige mee instemmen, ook de vervolgde christenen en zoveel gelovigen op aarde die lijden door ziekte en armoede ... die niet eens een eigen plek hebben om te wonen. 
Dat komt overeen met wat Jezus zegt aan zijn discipelen: in de wereld lijden jullie verdrukking. 

Waar komt toch het idee vandaan dat we recht hebben op wat anders dan dat, als we Hem echt willen volgen??!

Hij stierf voor ons, dat is genade. We zijn geliefd en vergeven. Maar nu vraagt Hij ons, mij, of ik mijn kruis op wil nemen. 
Sterven aan je zonden vinden we nog wel logisch - al is het vaak verdraaid lastig. Maar óók sterven aan je eigen verlangens, das heel andere koek (misschien wel dat perfecte huis, of het perfecte gezin ... gezond zijn, een fijn leven hebben) Geef het op!

Want toch ligt dáárin uiteindelijk de diepste vreugde die je je kunt voorstellen. 

Jezus zelf is dan de Enige die overblijft - als het echt er op aan komt en je alles los moet laten.
Dan kun je ook echt iets betekenen voor anderen bij wie het leven ook niet zo vanzelf gaat... Dan wordt Hij echt zichtbaar in je leven. En word je echt, door alles wat je meemaakt.

Daar kunnen mensen in omstandigheden die ver afstaan van de mooie happy Eva-vrouwen, van mee praten. Zij die niet anders kúnnen dan never picture perfect, al zouden ze willen.

En tegen wie Jezus zegt (en Hij zegt het ook tegen ons): 

Houd goede moed, Ik heb de wereld overwonnen.

Tsjechië, vakantie met contrasten

En toen waren we alweer een paar weken terug van vakantie...

Als je ervóór staat, lijkt het altijd een hele tijd, maar eenmaal enkele dagen op dreef, is het zo voorbij; je bent weer thuis voor je het weet. En behoort alles wat je hebt gezien en gedaan tot je (mooie) herinneringen.

Maar al was het een weekje, we waren wel echt weg, van de dagelijkse dingen en alle drukte... Ook even weg van het wereldgebeuren, al sijpelde er af en toe wat nieuws door. Het contrast was groot, wij hadden een mooie vredige omgeving, rust...

En viel het me op dat mensen wáár dan ook vandaan, toch allemaal dezelfde behoeften hebben; we willen in vrede leven, in veiligheid en met een dak boven ons hoofd. En ook in een vreemd land waar ik niemand ken, leven mensen net zo met elkaar als bij ons. Ze bouwen hun huizen, ze doen hun boodschappen net als wij, de kinderen gaan naar school. Kortom ze leven er net zo als wij in óns land. En hebben lief zoals wij...

Het viel me éxtra op, juist omdat het elders op de wereld oorlog en onrust is, er velen op de vlucht zijn en mensen worden afgeslacht.... 

Ja het is steeds duidelijker zichtbaar, de wereld is in de macht van iemand die het kwade met ons voor heeft. Het is steeds barbaarser en niet te bevatten wat er op zoveel plekken allemaal gebeurt.
Satan manifesteert zich nadrukkelijk, hij is nog de overste van deze wereld - dat is hij altijd al wel geweest, maar nu is het alsof hij het wil benadrukken. 

Voordat we weg gingen was er het neerstorten van het vliegtuig in de Oekraine, met de separatisten die voor niets ontzag hebben. Poetin ... 
Het conflict en de grondoorlog van Israël in Gaza tegen Hamas speelde ook net en is nog steeds niet echt voorbij... 

En ISIS is natuurlijk helemaal niet te bevatten - wat er gebeurt in Irak, en nu tot in Syrië tot aan de grens met Israël toe. Minderheden... waaronder christenen die ineens hun leven niet meer zeker zijn... Hun huizen worden krijgen een teken en ze moeten maken dat ze wegkomen. NAZI-praktijken die zomaar weer uitgevoerd worden en wie kan er wat tegen doen... 

Hele bevolkingsgroepen worden zo verjaagd en in koelen bloede omgebracht; kinderen worden onthoofd. En Amerikaanse journalisten - daarvan zijn filmpjes te zien, die ik niet wil bekijken. Duidelijk dat de mensenmoordenaar 'van de beginne' hier achter zit, de vader der leugen...

Een 'gebrandmerkt' huis van een christen in Mosul 

***********************

************

Dit gebeurt allemaal, terwijl de aarde nog steeds zo mooi is en je de schoonheid van de schepping nog op zo vele plekken op de wereld kan zien. De schepping die nog steeds getuigenis geeft dat er een God is, die alles heeft gemaakt. En nog steeds zorgt dat we hier van kunnen genieten, dat de wereld door draait, alle processen die voor het leven zorgen nog steeds werken. Dat we hier nog steeds zijn en de seizoenen doorgaan ... 

Hier bijvoorbeeld een waterval die we gingen zien, waar de kinderen langs omhoog klommen (Een waterval? Vinden we dat wel leuk? Ja dus...) en Jedidja, na iets te nat te zijn geworden, maar helemaal kopje onder ging om te zwemmen. Volgende keer maar een extra stel kleren mee nemen ...

***************

We waren ook een dag in het 'natuurgebied Ceský Ráj, ook wel het 'Boheems Paradijs' genoemd. En mooi was het, een Paradijs waar je letterlijk de grootheid van Gods schepping ziet, en oorlog en wreedheden ver weg lijken.

And if I were a painter I do not know which I'd paint
The calling of the ancient stars or assembling of the saints
And there's so much beauty around us for just two eyes to see
But everywhere I go I'm looking
(r. mullins)

***********************

**************

Ook is de geschiedenis van een land waar je maar enkele dagen bent, iets waar je zo af en toe iets van ziet. Tsjechië hoorde tot 1989 samen met Slowakije bij het Oostblok. Een tijd van onderdrukking en censuur, er Russisch werd geleerd op de scholen en Engels taboe was. Naar Amerika voor een studie, dat mocht op een gegeven moment wel, als je maar niet al te goed was, want dan was er risico dat je voor de staat verloren ging. Na de Praagse Lente probeerde men er het communisme een menselijk gezicht te geven.

En dit merkte je allemaal nog doordat de oudere mensen absoluut geen Engels kunnen maar wel eerder Duits. Ook waren er gebouwen die er vervallen uitzagen, met gebroken ramen ... een hek erom heen, als stille getuigen van die tijd die nu alweer meer dan 25 jaar achter ons ligt. En in het hotel (jaja!) waar we waren, waande je je qua entourage terug in de jaren zeventig ...

Onder de (Nederlandse) gasten van het hotel was een vrouw van Tsjechische komaf. Zij kon mooi vertellen over de geschiedenis van het land, dat vroeger een onderdeel was van een veel groter rijk. "Sissy was onze keizerin...", daar was ze trots op. Totdat bij het begin van de eerste wereldoorlog, het grote Habsburgse rijk uiteen viel.
Tsjechie werd toen (weer) een zelfstandig land en Tsjechisch weer de officiële taal, tot inval van Hitler in 1938. Toen moest er Duits gesproken worden.

Want ooit woonden er veel Duitsers in Tsjechie... één van de smoesjes die Hitler gebruikte om Tsjecho-Slowakije in 1938 te annexeren. Deze zogenaamde Sudeten-Duiters zijn bij de capitulatie van Duitsland en de vorming van het Oostblok, vrijwillig naar Duitsland teruggekeerd. Hun huizen die massaal leeg kwamen, worden nu vaak als vakantiehuis gebruikt door de Tsjechen zelf. (Die achtergrondinformatie hoor je alleen van mensen die het land echt kennen) En ik las nu dat meeste Joden uit Praag van Duitse komaf waren, en ook bijna allemaal omgebracht zijn.

Tsjechië, een land wat heen en weer geschoven is. Door de Amerikanen bevrijd in 1945 maar aan Rusland gelaten in een soort ruil. En daardoor onder onder communistisch regime gekomen.

Maar nu is er vrijheid - en mochten wij nog steeds in vrijheid er onze vakantie doorbrengen.
Al sloot Poetin de grenzen voor Nederlandse landbouwproducten en Russen die daarvan afhankelijk zijn, moeten nu op een andere manier aan voedsel zien te komen...

Ja dat (wereld)nieuws ging enigszins langs ons heen, Wij konden 's morgens zo aanschuiven bij het ontbijt en 's avonds werd ons ook het diner voorgezet. Wat een luxe!!

Zo werd het een vakantie waarin we een mooi land hebben gezien, waar men druk bezig is de infrastructuur te verbeteren, wegen opnieuw te asfalteren om mee te kunnen doen, ook voor alle toeristen die het land tegenwoordig weten te vinden ... Een land wat zoveel heeft meegemaakt in de laatste honderd jaar...

*************************

*****************

Nu zijn we weer thuis, het gewone leven met alle drukte is weer gestart. En in dit blogje deze korte impressie met duidelijk het contrast, wat zéker toen we weer bij de les waren wat betreft alle gebeurtenissen in de wereld, zo opvallend was.

Ja, we mogen en kunnen nu nog genieten van alle schoonheid op deze aarde. En eens zal alles nieuw worden. Oorlogen en wreedheden zijn dan verleden tijd. Dan zal er een Ander aan de macht zijn en de zwaarden zullen tot snoeimessen omgesmeed worden, en de oorlog wordt niet meer geleerd. (Komt dichtbij met allerlei filmpjes over terroristentrainingen!)

Het lijden van zo veel mensen dichtbij en ver weg - in chains for the gospel en in zulke ándere omstandigheden dan een vakantie, dat lijden is dan eindelijk voorbij.
Iets waar je, ook (of juist) in zo'n vredige vakantie zo erg naar kan verlangen. 

Hoe lang nog ...

Een vraag die in deze dagen bij veel mensen op komt: Hoe lang nog... voordat aan alles wat hier op aarde aan verdriet en dood is, voorbij zal zijn. Zeker bij de vele mensen die geliefden hebben verloren bij de tragisch vliegtuigcrash in de Oekraïne - door een bewuste daad om met een raket een lijnvliegtuig met zoveel mensen aan boord neer te halen ...

Deze dagen doen me terugdenken aan de dagen na het drama op Tenerife in de jaren '70 waar bij een botsing van taxiënde vliegtuigen, ook zeer vele doden vielen. Toen lazen we de krant op school in de aula met de vele rouwadvertenties, waar overal een verhaal achter school (ik weet het nog precies) en een meisje die we kenden in één klap haar ouders verloor.
Nu komt het allemaal extra dichtbij door de filmpjes en verhalen op internet van mensen die hun familieleden en geliefden moeten missen; je ziet zo echt de menselijke drama's achter de namen... 

Veel kan en wil ik er verder niet van zeggen maar zie wel hoe de schepping met al haar bewoners wacht ... En de zonnebloem op de foto te midden van de puinhopen, is als het ware het symbool voor dat verlangen naar de zon der gerechtigheid die eens op zal gaan. Dat is wat we mogen weten en de gebeurtenissen in deze dagen laten ons er des te meer naar uitzien.

Want het is niet alleen de vliegtuigcrash maar ook het conflict tussen Israël en Hamas met de grondoorlog in Gaza - nodig om de terroristen daar aan te pakken zodat er geen raketten meer op onschuldige burgers worden afgevuurd.
En het is de oorlog in Syrië, de vervolgingen in Noord-Korea, het maar voortdurende geweld in Afrika en zo voort...

De oorzaak van al de conflicten in de wereld is haat ... in de mensen geplant door de duivel zelf, 'de leugenaar en mensenmoorder van de beginne' zoals er in de Bijbel staat. Daarom halen rebellen in de Oekraïne een vliegtuig neer en schreeuwt de leider van Hamas tegen de Joden: We desire death as you desire life... En Golda Meir formuleerde het zo: we hebben alleen vrede met de arabieren wanneer zij hun kinderen méér liefhebben dan dat ze ons haten...'
En het geldt ook in andere situaties want als de liefde niet overwint, dan kunnen we het vergeten en blijft gerechtigheid en vrede een utopie.

:

Ook de rebellen in de Oekraïne hebben alleen hun eigen doel voor ogen en dat heiligt blijkbaar alle middelen - nu met bijna 300 doden als gevolg.
De politiek met de verschillende wereldleiders, lijkt er nu alles aan te doen om de onderste steen boven te krijgen maar één ding is zeker, vrede zal via de weg van de menselijke regeringen niet tot stand komen, al doen we er nog zo ons best voor. Als de harten niet veranderd worden zal er geen blijvende vrede mogelijk zijn.

Het is mijn gebed dat ieder die nu in diepe rouw is getroost wordt. En zij (en vele anderen) op zoek gaan naar de zin van het bestaan. En wel op zo'n manier dat dit verdriet en lijden hen God laat vinden - en hen zo 'diep in de armen van hun redder drijft' zoals ik net gisteren in een citaat las. Want dan alleen heeft verdriet en lijden 'zin', als er áchter een hoger doel duidelijk wordt ... en las ik verder:

 "God is not just showing up after the trouble and cleaning it up. He is plotting the course and managing the troubles with far-reaching purposes for our good and for the glory of Jesus Christ.” (John Piper)

Hij, Jezus Christus geeft namelijk ware vrede en Zijn heerlijkheid (waar vele gelovigen nu voor lijden) zal ooit zichtbaar worden. Wanneer Hij als de Zon der gerechtigheid uiteindelijk óók zorgt voor ware vrede hier op aarde. 
De vrede waar iedereen, zeker in dagen als deze, zo naar uit ziet...

Refrein:

How long before You drench the barren land
How long before we see Your righteous hand
How long before Your name is lifted high
How long before the weeping turns 

to songs of joy
[...]
How long before Your glory lights the skies
How long before Your radiance lifts our eyes
How long before Your fragrance fills the air
How long before the earth resounds 

with songs of joy

Is de tirannie verdreven?

Zondagavond een stukje gezien van de dodenherdenking op de Dam. De bekende beelden ... Alexander en Maxima in het zwart, zij leggen een krans en daarna is het twee minuten stil ... er wordt een gedicht gelezen en nog meer kransen gelegd ...
Ik zie veel mensen daar op de Dam en zo van bovenaf gefilmd herken ik het goed sinds ik er vorig jaar met de kinderen heb rondgelopen en op een bankje daar heerlijk in de zon zat...

Dat ik daar toen zo kon zitten was vrijheid, die er vast niet geweest zou zijn als niet veel mensen hun leven hadden gewaagd en gegeven zo'n 70 jaar geleden alweer. Want ook Nederland was bezet door de Duitsers.
Ik herinner me een uitspraak die mijn opa vroeger deed, dat de Duitsers van plan waren hen te deporteren naar Polen, zodat hier ruimte 'Lebensraum' zou komen voor hun eigen volk ... in ieder geval betrof dat dan de boerderijen en het bouwland. Waarschijnlijk was het uiteindelijke doel de deportatie van de gehele Nederlandse bevolking.

Zover is het niet gekomen, gelukkig. Anders had ik niet in vrijheid op de Dam kunnen rondlopen denk ik ... En dat laatste is natuurlijk maar een klein voorbeeldje van vrijheid. Wij kunnen ook nog steeds in vrijheid over ons geloof praten, naar een kerk gaan ... gaan en staan waar we willen; kortom: in vrijheid leven hier in Nederland.

In die zin mogen we heel dankbaar zijn dat er veelal jonge jongens die Nederland en Europa nog nooit hadden gezien, de strijd zijn aangegaan en als je wel eens op de Grebbeberg bent geweest, of in Limburg waar er een ereveld is van veel omgekomen geallieerden, kan ik daar alleen maar grote bewondering voor hebben.
Deze mensen stonden ergens voor; hun dood was nodig om de tirannie te verdrijven (om met ons volkslied te spreken), de overheersers te kunnen verslaan.

De tegenwoordige vrijheid...

Maar als ik dit alles bedenk tijdens de dodenherdenking, dan gaan mijn gedachten onwillekeurig verder. Misschien wat zwaar om te zeggen, maar ik vraag me af waar het naartoe gaat met de wereld, waar de vrijheid die zo zwaar bevochten is in 1945, ons heeft gebracht.

De problemen waar men tegenwoordig voor komt te staan, zijn bijna onoplosbaar; qua klimaat, qua wereldbevolking maar ook zeker politiek gezien... de brandhaarden in de wereld zijn nog lang niet geblust en mocht er eentje doven, komen er zo weer anderen voor in de plaats. Wat ook opvalt is dat het wereldwijd geldt en alle zaken die spelen onderling verband hebben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het egoïsme en de liefdeloosheid die we om ons heem zien.

De tijd van tegenwoordig wordt ook beschreven in de Bijbel, en lijkt het er alle schijn van te hebben dat we leven in de laatste tijd die de huidige wereld gegund is. Mensen zijn veel te veel bezig met zich zelf om nog aan God te denken en ook de andere kenmerken die genoemd worden zijn zeer herkenbaar voor deze tijd. Uiteindelijk zal er een wereldleider opstaan die de strijdende partijen overal tot elkaar zal weten te brengen. Maar het zal een valse vrede blijken te zijn die van korte duur is (mijns inziens de ruiter op het witte paard voor de meer geïnteresseerden). 

Daar gaat het naartoe - al zullen de gelovigen van nu dit niet meemaken.
En dat doet mij elke keer weer wat, als ik bijvoorbeeld zo'n dodenherdenking zie.

Ook in Israël was het zondag Memorial Day... Na de moord op zes miljoen Joden, is er voor hen een eigen staat, maar ook nog steeds geen vrede. En herdachten zij bij een herdenkingsceremonie, 23.169 omgekomen soldaten sinds het begin van de staat Israël, met 1 minuut stilte. 'We still live by the sword but we strive for peace'...
Velen van hen zullen (zoals ik het zie) de valse messias aannemen... En ook voor hen lijken de problemen dan in eerste instantie opgelost tot deze anti-messias zijn ware gezicht laat zien. 
Die zware tijd ligt nog vóór hen ... Ook dat raakt mij als ik zo'n ceremonie in Israël zie en daar bij nadenk.

Aardse vrijheid

Er is nog een ander punt als we over vrijheid nadenken. Het gaat namelijk over dit leven hier, waarvoor zovelen gestorven zijn, want die geldt ons aardse bestaan. Het echte probleem wat speelt zit echter dieper dan dat wat wij kunnen zien. 
Vanmorgen kwam het ook nog even ter sprake (en was een goed voorbeeld ervan) dat na zoveel jaren van strijd in Soedan men eindelijk de vrijheid heeft waar zolang voor is gevochten. En wat gebeurt er? Er is geen vrede maar er komt nieuwe strijd, nu tussen de verschillende stammen waardoor de oorlog nooit ten einde lijkt te kunnen komen.
Maar ook de situatie in Syrië en nu recent in de Oekraïne, laten zien dat de honger naar macht onverzadigbaar is.

De reden dat het nog steeds zo moeizaam is overal, is dat mensen zonder God niet permanent en in echte vrede zullen kunnen samenleven. Ons hart is in zichzelf egoïstisch (arglistig boven alles staat er) en in de diepte van ons hart - ik kijk nu naar mijzelf - zijn we allemaal tot de meest vreselijke dingen in staat. Onder invloed van degene die nog steeds de overste van deze wereld wordt genoemd.

In één woord gezegd: we zijn zondig. Daar kan geen geallieerde opmars bij D-day tot een overwinning in mei 1945, wat aan veranderen... Zelfs niet de vele levens die er gegeven zijn voor de vrijheid.

Wat is echte vrijheid?

We hebben méér nodig om echt vrij te kunnen zijn dan aardse vrijheid van (aardse) overheersers. Wij moeten bevrijd worden van de zonde. Daarvoor is het nodig de persoon te kennen die als enige dit echt kan wáármaken.
In Lucas 4 zien we Jezus in de synagoge en Hij leest bij het begin van zijn openbare optreden, het volgende uit de profeet Jesaja:

18 De Geest des Heren is op Mij, daarom, dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te brengen; 19 en Hij heeft Mij gezonden om aan gevangenen loslating te verkondigen en aan blinden het gezicht, om verbrokenen heen te zenden in vrijheid, om te verkondigen het aangename jaar des Heren.

En zegt Hij daarna: 'dit is voor uw ogen vervuld.' Met andere woorden: Ik ben jullie redder en bevrijder van zonde en dood waarin jullie gevangen zaten ... 

Hebreeën 1 sluit hierbij aan dat Jezus door zijn dood de duivel heeft onttroond, en zo 'allen bevrijd die gedurende hun hele leven door angst voor de dood tot slavernij waren gedoemd.'

Duivel en dood, zij zijn verslagen al wachten we nog op de uiteindelijke capitulatie.
Maar door het geloof hebben we (zelfs als we op dit moment misschien wel zwaar moeten lijden) nú al eeuwig leven ontvangen. Leven dat reikt óver de dood heen. En zal ons lichaam misschien nog moeten sterven als de Heer nog niet is gekomen, dat eeuwige leven kan ons niet meer worden afgenomen.

Echte vrede?

Als het zover zal zijn dat Israël Jezus zal aanvaarden als hun Vredevorst, zal dan eindelijk het 'aangename jaar des Heren' aan kunnen breken, waar Jezus over las toen, in de synagoge. Dan wordt de overwinning zichtbaar.

Dat is ook wat de engel al aan Maria vertelde: Hij ontvangt de troon van zijn vader David waar Hij 'als koning zal heersen tot in eeuwigheid en zijn koningschap zal geen einde hebben.'

Dan is de tirannie verdreven en is er eindelijk óók vrede op aarde, vrede die allereerst begint in ons hart.

Ik droomde 

(Rikkert Zuiderveld)

Ik droomde dat de kernbom was afgeschaft
dat niets de aardse vrede kon verstoren
Tot ik plotseling gedreun van laarzen hoorde
en soldaten met hun stenguns zag
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de stenguns werden weggebracht
Het werd weer stil je kon de vogels horen
in een harmonie die niemand kan verwoorden
Tot 'k het flitsend spel van messen zag
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de messen werden weggegooid
Opeens was heel de wereld als herboren
Toen voelde ik de pijn van scherpe woorden
die als pijlen werden rondgestrooid
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de woorden werden weggedaan
'k Zag eindelijk die nieuwe morgen gloren
en alles werd weer stil zoals het hoorde
Maar ik zag harten vol met haat
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de harten werden afgeschaft
Ik werd wakker en ik schreeuwde door de nacht:
Geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
Geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
O geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
Geef mij...

'How beautiful are the feet'...

How beauti- ful are the feet  of them that  preach the gospel  of peace and  bring glad tidings of good things. (That publishes salvation and says: Thy God  reineth)

Hoe liefelijk zijn op de bergen de voeten van de vreugde- bode, die vrede aan- kondigt, die goede boodschap brengt, die heil ver- kondigt, die tot Sion spreekt:  Uw God is Koning. Uit Jesaja 57: 10... (foto: ierland- used with kind permission )

Met sommige muziek heb je iets, inmiddels bekend dat ik dat wel vaker heb... :) Maar het is zeker zo met mooie melodieën die voorzien worden van een prachtige tekst uit de Bijbel.
"How beautiful are the feet' is zo'n lied van Händel ... *) en bepaalde foto's maken het plaatje ineens compleet.
De foto zag ik eergisteren, het lied ken ik al langer en de Bijbeltekst nog véél langer. En het lied zongen we gisteravond nog samen - in het kader van 'the Young Messiah' - en heb er eigenlijk altijd al zo'n beeld bij als deze foto laat zien

Wat de tekst vertelt is iets waar we allemaal denk ik op wachten: de goede boodschap van vrede en de brenger ervan kan niet anders dan liefelijk zijn... Beautiful om die voeten aan te horen komen!
De blijde boodschap die de vreugdebode brengt luidt: 'Uw God is koning. Breek uit in gejuich!'
En het is niet alleen maar 'vrede op aarde' waar deze boodschap over gaat, het gaat over Iemand die dát en nog méér wil bewerkstelligen. En Hij is al naar de wereld gekomen, al hadden veel mensen niet in de gaten dat Hij de beloofde Koning was. Zij wilden (toen) liever de keizer...

Maar de vrede die verkondigd wordt is ten eerste een vrede in je hart. Heel persoonlijk. Je hart dat vrede met God heeft is in rust en kan dat dan óók zijn in moeilijke omstandigheden of als om je héén de vrede ver te zoeken is...
 - Al wachten we daarom (soms of vaker) met smart op de tijd dat Hij echt koning zal worden.

Voordat deze tekst uit Jesaja helemaal waarheid zal worden en Sion echt zal uitbreken in gejuich, is het eigenlijk een boodschap bestemd voor óns. En dat deed me denken aan een andere gedeelte waar ook iemand van over de bergen komt.
Lees maar in het eerste hoofdstuk van Hooglied vers 8:

Hoor – mijn geliefde!

Zie, daar komt hij,

springend over de bergen,

huppelend over de heuvelen.

Hier zie je, Hij komt voor jou en mij speciaal! Israël zei geen 'ja' toen Jezus voor hen kwam. Daarom zijn wij nu de gelukkigen. :) maar zéker geen tweede keus! Hij heeft namelijk een heel bijzondere bestemming aan ons gegeven. Voor ons is Hij is niet een Koning 'ergens ver weg in een paleis' in wiens prachtige land wij zijn onderdanen mogen zijn (alhoewel dat ook al heel bijzonder is!).
Hij is onze geliefde! Hij houdt van ons als zijn bruid, we zijn zijn lichaam... Iets heel anders of niet? We zijn door geloof in Zijn lijden wat voor ons persoonlijk was, zó dichtbij gebracht aan het hart van God! Vrede met God hebben we ontvangen!

Ja, als wij Hem hebben aanvaard, zijn we behouden - en dat is nodig, want uit onszelf zijn we ver bij God vandaan. Maar 'bij zijn komst heeft Hij vrede verkondigd aan u, die veraf waart, en vrede aan hen, die dichtbij waren'. En zouden we deze boodschap van vrede niet verder willen brengen?
Paulus haalt de tekst van de vreugdebode aan in Romeinen 10 want 'the gospel of peace' moet verder wordt verteld. Want 'hoe kun je in iemand geloven van wie nog nooit hebt gehoord?'
Aan ons nu de taak vreugdebode te zijn!
Horen anderen in onze voetstappen (onze wandel) dat we iets te vertellen hebben, delen we iets uit van de goede werken die God voor ons heeft klaarliggen?

De tekst uit Jesaja zal uiteindelijk ook waarheid worden voor Sion, degenen die daar rechtstreeks worden aangesproken. Als in de toekomst het koninkrijk weer wordt gepredikt zal de rest van dat volk Israël, Jezus erkennen als hun Koning... 'De verlosser zal uit Sion komen'
Hij die ze verworpen hadden maar die niet opgeeft totdat zij ook zover zijn en zeggen:  

Onze God is Koning. 
Breekt uit in gejuich; 
een goede boodschap: 
Onze God is Koning!

*) Met hier de video van de Young Messiah

en hier in de klassieke uitvoering, het origineel:

Verlangen naar de zon!

Het was een voorjaar waarbij we nogal wat geduld moesten hebben. Ja, bij mij hangt al het winterspul nog aan de kapstok. Zelfs eind mei was het nog zo koud en dan kun je echt verlangen naar de zon en de zomer.

Dat deed me ineens een vergelijking trekken. Ook op een ánder vlak wacht iedereen op de zon... en dan bedoel ik rechtvaardigheid en vrede om ons heen en in de hele wereld. Maar pas als ´de zon der gerechtigheid' op zal gaan, zal het echt zover zijn.
En ondertussen doen we er allemaal erg ons best voor om dit nu al op aarde te verwezenlijken. We zijn druk in de politiek om te zorgen dat er een eerlijke verdeling komt van ons voedsel, van geld... En de VN is druk om de vrede te bewaren, stuurt waarnemers, onderhandelaars, en zelfs vredesmissies naar oorlogsgebieden. Er worden verdragen gesloten... maar als de ene brandhaard geblust lijkt, is er ergens anders alweer iets aan de hand. En hun motto: dan zullen de zwaarden tot ploegscharen omgesmeed worden, - een tekst genomen van de profeet Jesaja, is nog lang niet verwezenlijkt.

In ons persoonlijk leven kan, ook voor gelovigen, rechtvaardigheid soms ook zo ver weg lijken. Dat kan in het klein voorkomen maar ook op grótere schaal maken we dat wel eens mee en het heeft vaak grote impact, zeker als het 'hier en nu' niet rechtgezet wordt. Ja, als de waarheid niet ´gehoord' wordt is dat vaak moeilijk te accepteren. Kleine kinderen hoor je het al zeggen: "Het is niet eerlijk!" als er een ruzie is bijvoorbeeld en dat geeft ons allemaal herkenning.

Onrecht verdragen (laat ik maar bij mezelf blijven) daar ben ik niet goed in. Want het doet pijn en gaat tegen mijn gevoel in. En wie wil nu niet dat de mensen om ons heen een juiste blik op ons hebben of op wat we mee maken? Dat willen we allemaal.
Onrecht verdragen vanwege andere gelovigen is nog wel het moeilijkste - en toch komt zo'n situatie veel voor en een objectieve kijk van anderen (of beter: een geestelijke beoordeling) wordt in zo'n situatie nog wel eens uit het oog verloren. 'Als onrecht in de gemeente plaatsvindt, ga dan niet naar de wereldlijke rechter', waarschuwt Paulus in 1 Kor. 6. 'Want waarom zou je recht zoeken bij ongelovigen? Lijdt liever onrecht, laat je te kort doen...' Iets wat we uit onszelf zeker niet kunnen!

Een mooie illustratie: Davids helden

In het Oude Testament wordt een mooi beeld gegeven van een situatie dat er onrechtvaardigheid is, en het nog niet de tijd is dat de dingen recht gezet kunnen worden. Ik doel op David, al gezalfd door Samuel maar (als de rechtmatige toekomstige koning) moet hij vluchten voor Saul, die hem naar het leven staat en hij ontkomt naar de spelonk van Adullam. Ook zijn familie voegt zich daar bij hem volgens het eerste boek Samuel. In totaal schuilen er bij hem 400 man. Davids helden worden ze genoemd. Maar als je in het volgende vers leest wie dat zoal zijn, klinkt het niet zo heldhaftig:

 Ook voegde zich bij hem ieder die in moeilijkheden verkeerde, ieder die een schuldeiser had, ieder die verbitterd was, en hij werd hun aanvoerder. Zij bleven bij hem, ongeveer vierhonderd man. (1 Sam. 22:2)

Zo was het toen, maar zo is het ook nu. Wij horen ook bij die Heer die straks pas echt zichtbaar koning zal worden, maar nu nog verworpen is en niet meetelt voor de machtigen in deze wereld. Hij, die nooit terugschold en als Hij leed niet dreigde maar het overgaf en ook wacht tot het zover is dat er recht gedaan zal worden ...
Bij Hem mag je schuilen als je in moeilijkheden verkeert, je misschien ook wel verbitterd bent door wat je overkomen is - als je onrechtvaardig hebt geleden. Ook ieder die een schuldeiser had, staat er  - nou, we zijn als mens allemaal schuldig voor God - en de enige plek om te ontkomen is in die spelonk van Adullam. Laten wij nu in deze tijd, een held zijn van de ware David en daar bij Hem schuilen ...


- Als we dat doen is Hij voor óns nu al de morgenster, die opgegaan is in onze  harten (en tegelijkertijd is dit een prachtig beeld dat Hij eerst komt om ons te halen als de morgenster - de ster die in het diepst van de nacht aan de hemel verschijnt vóórdat de zon opgaat...) -

Daarna zal het eindelijk zover zijn dat Christus terugkomt in macht en heerlijkheid, als de Zon der gerechtigheid die opgaat over de aarde - en zal er recht gedaan worden. Dan is het ook de tijd dat de gebeden worden verhoord, die nu naar ons idee niet eens gehóórd worden, omdat er niets lijkt te gebeuren.
Er zal vrede en gerechtigheid zijn waar we nu zo naar kunnen verlangen, ook als we naar de wereld om ons heen kijken. Want ook dan pas, zullen de zwaarden tot ploegscharen omgesmeed worden. Niet als de VN de touwtjes in handen heeft, maar als Jezus Koning is geworden en de volken zullen wandelen in Zijn licht - zoals Jesaja het eeuwen geleden al voorspelde.

 

  En Hij zal richten tussen volk en volk en rechtspreken over machtige natiën. 

Dan zullen zij hun zwaarden tot ploegscharen omsmeden en hun speren tot snoeimessen; 

geen volk zal tegen een ander volk het zwaard opheffen, en zij zullen de oorlog niet meer leren.  

Huis van Jakob, komt, 

laten wij wandelen in het licht des HEREN. 
Jesaja 2: 4 en 5