donderdag 24 maart 2011

Lentekriebels...

Wat zijn dat eigenlijk: lentekriebels. Het zal ontegenzeggelijk met het voorjaar te maken hebben, maar dan ben je er nog niet. Als die kriebels toeslaan, wil je dan je hele garderobe vervangen en de nieuwste collectie zomerkleren aanschaffen? - dat was meer de invalshoek in een reclamefolder die we binnen de deur kregen; of: heb je de schoonmaakkriebels, wat zou kunnen resulteren in een heuse voorjaarsschoonmaak - ja dat kan natuurlijk allemaal erbij horen, de frisse wind die eens even overal doorheen moet.
Nee, de versie waar ik het over wil hebben komt nog het dichtst in de buurt bij het verhaal van Bambi en wat de wijze uil hem vertelt: Je weet pas echt wat het is als het je overkomt. Ja Bambi, dat hoort bij de lente, je bent verliefd!  

Zo hadden we vorige week een ouderavond van de basisschool over het onderwerp Lentekriebels. Want via de lente en de natuur die tot leven komt, de dieren die jongen krijgen, wordt zo op een natuurlijke manier de link gelegd naar relatievorming en seksualiteit. Hier wordt deze week - van de lentekriebels, speciale aandacht aan geschonken in de les. 
We werden bijgepraat over dit belangrijke onderwerp waarvan de materie ons allemaal raakt. Het was een goede avond, alles werd gewoon benoemd - we zullen ook wel open moeten zijn omdat er tegenwoordig al bijna geen taboes meer te vinden zijn op dit gebied. We werden gestimuleerd om ook hierin onze kinderen 'normen en waarden' mee te geven, op te voeden. Positief dus! Dit is dan ook nog de leeftijd waarop kinderen dingen aannemen van hun ouders en deze kans moeten we dan ook benutten en hun vragen beantwoorden.

Enkele punten die toch wel 'dubbel' zijn.

Er werd grote nadruk gelegd op veiligheid als basisvoorwaarde. Toch is het een gekke gewaarwording - het viel mij op - dat als je hieraan wilt voldoen, je toch wel bepaalde hobbels op je weg vindt. Ik noem er een paar.

Aangegeven werd dat bij kinderen op een bepaalde leeftijd de natuurlijk schaamte opkomt. Ineens gaat de badkamerdeur op slot als ze zich gaan wassen, soms zelfs als ze hun tanden poetsen; de behoefte aan privégebied ontstaat. De natuur heeft dat zo geregeld...
Hierover kwamen we aan de praat als ouders toen we een 'proef'les mochten bijwonen.
De praktische invulling van dit gegeven kan namelijk nog wel eens lastig zijn. Een kind kan zich in een omgeving bevinden waar de ouders het juist goed vinden om open te zijn - niet van dat benauwde! - en is een gesloten deur 'not done', zo kan het kind zich ineens onveilig gaan voelen. Ook op school kan dit probleem de kop opsteken want juist op die leeftijd dat die behoefte aan privégebied ontstaat, is het de bedoeling dat kinderen na de gymles gaan douchen, en dan niet in een douchehokje maar gezamenlijk. Sommige kinderen hebben daar echt moeite mee, en al wordt daar wel aan tegemoet gekomen - toch vinden sommige leerkrachten dat na enkele maanden de tijd er is om 'gewoon' mee te draaien met de rest van de klas.

Een ander aspect is dat als kinderen ouder worden, de vieze woorden-fase aanbreekt en rare moppen tappen stoer is. En hoe gaan we daar mee om. Je kunt de gedachte hebben: 'Het is nu eenmaal zo, het hoort bij de leeftijd' en daar op doorbordurend: 'Laat maar gaan, als het maar buiten mijn gezichtsveld gebeurt, merk ik er niets van en er is toch niet aan te veranderen' en zo wordt praten over seksualiteit tot een stiekem gebeuren op afgelegen plekken. Terwijl het voor opvoeders juist de gelegenheid is om met je normen en waarden op de proppen te komen - je kan juist in die situatie vertellen dat seksualiteit mooi en goed is als het op de juiste manier wordt beleefd namelijk zoals het is bedoeld, dat je daarom er niet raar over hoeft te doen.  Het is niet alleen met het vingertje wijzen van: 'dat mag toch niet!' 
En later - alhoewel soms al met elf, twaalf jaar als kinderen puber worden, kijken meiden vaak soaps en wordt ze een nep-wereld voorgeschoteld  waar van alles mag wat je in het echte leven af zou keuren, of loopt het al door elkaar...


Vrijheid versus normen en waarden 

Opvoeden bestaat niet alleen uit vertellen wat goed of fout is; het gaat om de uitleg erachter en dat is tegenwoordig niet meer zo simpel. Het feit doet zich namelijk voor dat niet alles vroeger beter of zelfs Bijbels was, evenmin is alles tegenwoordig slechter - een bepaalde openheid is juist goed - de betutteling hoeven we inderdaad niet terug en valse schaamte mogen we afleggen. Maar niet alle openheid van deze tijd is OK, de huidige maatschappij is te ver doorgeschoten in haar hang naar vrijheid. 
En aan de ene kant erkent men dat ook wel want we moeten toch met normen en waarden aan de gang (waar ook dan vandaan) maar aan de andere kant wil de moderne mens de verworven vrijheid kost wat het kost behouden.
De juiste balans is moeilijk te vinden en vrijheid wordt op die manier juist een gebondenheid aan wat in de maatschappij bijna tegen wil en dank door velen als normaal wordt beschouwd. En het gevaar bestaat dat we daarom - weliswaar binnen bepaalde grenzen maar toch - te vrij zijn wat betreft onze gedragingen - want we willen toch niet voor Victoriaans en bekrompen doorgaan.  
De media spelen hierin een grote rol, zal je je soap-kijkende dochter wel moeten uitleggen dat het toch niet de bedoeling is dat een relatie duurt totdat je de volgende aardige vent of leuke meid tegenkomt... - En wat las ik bijvoorbeeld laatst: Een huwelijk is na twintig jaar toch wel over de houdbaarheidsdatum heen, dan is de koek gewoon op.

En zo kom ik uit op het zelfde punt als in mijn andere blogje over de huisvrouw: de traditie heeft haar waarde verloren, en ook onze eigen normen en waarden zullen ons niet genoeg kunnen helpen, want ieder is verschillend; we hebben ook op het gebied van relaties en seksualiteit niet allemaal dezelfde definitie van wat we goed, iets minder of zelfs helemaal fout vinden.  
En om maar bij de lentekriebels op school te blijven: ook de leerkrachten zullen al verschillen in hun benadering. Kunnen we wat betreft dit onderwerp ook ergens de informatie vinden die echt aangeeft hoe het zit? 

En ook hier: wat is ons ijkpunt?

Waarschijnlijk weet onze Schepper er meer van... En misschien heb je de overeenkomst nog nooit zo bekeken, maar ik zag 'em ineens: Op één van de eerste bladzijden van de Bijbel lezen we dat Adam en Eva zich schorten maakten nadat ze hun onschuld verloren hadden. En de Heer Zelf bekleedde hen.
Wil ik seksualiteit dan met zonde (en schaamte) associëren? Nee dat wil ik juist niet, dat is al te vaak gedaan! - maar het is zeker niet buiten schot gebleven en is zoals de hele schepping, er wel door aangetast. Daardoor wordt dat wat bedoeld is als de intiemste band, zovaak uit de context gehaald, en beroofd van zijn oorspronkelijke bedoeling. 
En God wist dat in een zondige wereld die extra bescherming nodig is, en zien we het natuurlijke schaamtebesef bij Adam en Eva, dat ook bij kinderen opkomt als ze opgroeien en hun onschuld verliezen. 

Want niet alles is liefde, al wil de betreffende film ons dat doen geloven, en denken we de schaamte voorbij te zijn.
Laat dat cadeau nog maar even dicht! Tot het juiste moment met de juiste persoon. Salomo heeft daar ook al weet van - als hij met de van God ontvangen wijsheid schrijft: 'Wekt de liefde niet op voor het haar behaagt.'
En als we zover zijn, is er een plek waar seksualiteit wél in veiligheid en vrijheid beleefd kan worden en dat is het huwelijk, het is zelfs een scheppingsorde van God, tussen man en vrouw - en ook dan zal het niet vanzelf gaan: we zullen Hem steeds erbij nodig hebben om ons huwelijk gelukkig te houden... Ook Jezus Zelf haalt deze verbintenis aan in het Nieuwe Testament om de Farizeeërs de wind uit de zeilen te nemen als ze Hem ondervragen over de echtscheiding.. 

Zo mag de Bijbel onze vaste grond zijn waar ook wat betreft relaties en seksualiteit onze waarden en normen in verankerd zijn.
En soms is het een hele klus te ontdekken hoe het ooit bedoeld is, we zijn al zo gewend aan wat tegenwoordig als normaal wordt beschouwd en heb ik het nog niet eens over relaties tussen twee mensen van hetzelfde geslacht, je bent tegenwoordig erg intolerant als je dat niet ziet zitten. 
- Zo was de eerste opmerking waarmee mijn dochter thuiskwam na een lentekriebel-les over verliefd zijn, 'dat het toch heel gewoon is dat twee mannen of twee vrouwen met elkaar trouwen'... -
Zie dat maar weer eens recht te breien op een niet-veroordelende manier. Want we zullen ten eerste en vooral liefde naar iedereen uit moeten stralen, al denken we anders over het onderwerp 'relaties'...

Een afsluitende vraag op de ouderavond kwam van een ouder die graag wilde weten  'wat de christelijke school hier nu voor extra's in te brengen heeft.' Want als de Bijbel niet meer genoemd mag worden als boek waar de Schepper van het leven Zijn kader in heeft gelegd, dan verzanden we in normen en waarden die voor ieder verschillend uitvallen.
We hebben veel wijsheid nodig om de juiste weg hierin te vinden, en dit ook op een goede manier over te brengen aan onze kinderen. 
Bij zo'n kwetsbaar onderwerp als relaties en seksualiteit, wat alles te maken heeft met het leven en het ontstaan ervan, is een uitspraak die ik laatst tegenkwam dan ook helemaal op z'n plek:



 Life is fragile, handle with prayer

Want om wijsheid te verkrijgen zullen we in gesprek moeten met onze Schepper...




dinsdag 22 maart 2011

Geschiedenis dichterbij

Wat ik vanmorgen las en direct maar een blogje aan wijd, zou zo een berichtje kunnen zijn zoals we die tegenwoordig in de krant of op internet lezen, de 'kop' zou kunnen luiden: Piloten met hun vliegtuig ontsnapt uit Libië... 
Hier nu een bericht wat op de kop af 390 jaar geleden in de 'courant' had kunnen staan:


Spectaculaire ontsnapping met boekenkist
 
Slot Loevestein - Gorinchem  22 maart 20..?
22 maart 1621   Hugo de Groot ontkomt per boekenkist uit slot Loevestein, waar hij vanwege remonstrantse ideeën is opgesloten door prins Maurits.
Hij vermomt zich bij de familie Daetselaar in Gorcum als metselaar en ontvlucht de stad. Hugo gaat naar Parijs en richt, gesteund door de koning van Frankrijk, een verzoek aan de Staten van Holland om zijn vrouw en kinderen ook naar Frankrijk te laten vertrekken. Dit verzoek wordt ingewilligd, op voorwaarde dat De Groot nooit meer in Nederland terugkomt. In 1634 wordt Hugo de Groot benoemd tot ambassadeur voor de koningin van Zweden in Frankrijk. In 1645 lijdt zijn schip op een terugreis uit Zweden schipbreuk. Hugo overleeft deze ramp niet en sterft in Rostock (Duitsland). Hij ligt begraven in de Grote Kerk in Delft.

      ------------------------------------------------------------------------------------------------------ 
------------------------------------------------------------------------------------ 

Wat ik erg leuk vind om te ontdekken, is dat geschiedenis ineens een stuk dichterbij komt als je er een datum bij hebt staan, die van vandaag... en het leest als een krantenberichtje..
Hé, dat gebeurde toen, erg lang geleden... maar het gaat zo meer leven en komt als het ware naar je toe vanuit de geschiedenisboekjes. Het zijn dan niet alleen de droge feiten (die kende ik natuurlijk al) maar het wordt ingebed in het leven van nu: 22 maart en verwijst naar toen 22 maart.
Deze ontsnapping schijnt wereldberoemd te zijn - overal ter wereld kent men dit verhaal van Hugo en de boekenkist. 
Het was aardig om te lezen dat Hugo's vrouw deze ontsnapping had bedacht, zij was ook op Loevestein, maar dan vrijwillig. De boekenkist ging altijd zonder problemen het slot uit, en werd niet gecontroleerd - dat bracht haar op het idee om haar man er in te vervoeren zodat hij ongemerkt zijn gevangenis, het slot, kon verlaten.

En hier kun je iets bijzonders constateren: de boekenkist was geen 'gevangene', mocht vrij in en uit het slot worden gebracht, zodra de boeken die erin zaten weer geruild moesten worden.
Wij zijn ook gevangenen - even een korte vergelijking - in de macht van de zonde, en God kan ons niet ontmoeten en aanzien als wij nog in die zondige staat zijn.
Wel heeft Hij een relatie met Zijn Zoon, die zonder zonde is, volmaakt... Geen gevangene van wie of wat dan ook.

Wat is nu het bijbelse principe om ons als zondaars acceptabel te maken in Gods ogen? Niet dat wij eens even flink worden opgepoetst en opgedoft, we blijven die gevangenen, al zien we er wat mooier uit.
De oplossing is die volmaakte Zoon - die niet gevangen is. Hij kon ons bevrijden, juist omdat Hij geen verdachte was. Hij is naar binnen gegaan in die gevangenis, nam ons mee naar buiten in Zichzelf... Als we die stap durven wagen....
De boekenkist mocht vrij in en uitgaan, evenals de boeken die erin zaten..... Wie daar zijn toevlucht in zoekt, dus OOK!
Als ik in Hem ben, dan ben ik bevrijd.
Als we in Hem zijn, dan ziet God ook niet meer onze zonden, nee, Hij ziet Zijn Zoon. Al de eigenschappen van Zijn Zoon, ziet God nu als de onze! We hoeven alleen maar 'in te stappen'... 
Hugo's vrouw bedacht deze ontsnapping van haar man - God Zelf bedacht onze ontsnapping, en dat ook uit liefde!
Wat een mooie toepassing vanuit de geschiedenis die ook zo voor ons levend wordt. :)

extra leesvoer voor geschiedenis'freaks'
site met leuke achtergond-linkjes
Hugo's ontsnapping in beeld

maandag 21 maart 2011

This is my story... heb ik wat te vertellen?

Afgelopen woensdag is de Boekenweek begonnen... elk jaar een ander thema, en soms denk je: 'Dat? Nee, laat maar... ik heb er niks mee!' Maar dit jaar is het eigenlijk een onderwerp wat iedereen zou kunnen aanspreken:  Geschreven portretten, opgetekende levensverhalen... En aangezien verschillende mensen allemaal weer een ander levensverhaal te vertellen hebben, is er altijd wel iemand bij met een verhaal waarvan je zegt: 'Ja, dat herken ik'! en je bent dan daarom geïnteresseerd om het betreffende boek te gaan lezen. Ook als je geen herkenning hebt maar het onderwerp wat naar voren komt in een bepaalde geschiedenis je aanspreekt, is het een reden om dat boek eens ter hand te nemen: nieuwsgierigheid kan zo een drijfveer zijn tot lezen.

Zo kom je dan ineens - kwam ik ineens - aan het filosoferen over 'het verhaal' wat je dan te vertellen hebt, wat is de meerwaarde voor anderen om een levensgeschiedenis, de mijne bijvoorbeeld te willen lezen. Buiten dat me het een heidens werk lijkt om zoiets zo op papier te zetten - en ik de Boekenweek toch niet meer haal :P, lijkt me weer een verhaal van iemand die geboren wordt, opgroeit in een normaal gezin, trouwt, een stel kinderen krijgt met de ups en downs die er zo bijkomen... en dat zo nodig allemaal uitgebreid moet vertellen, niet iets nieuws. Want wat voegt het toe als ik alleen maar dát te vertellen heb: de opsomming van de feiten. Plus dat ik wel eens heb gezegd dat als je al die feiten die er zijn in een boek gaat proppen, de reactie zal zijn dat het ál te gezocht is... :P
Met andere woorden: waaruit bestaat je 'geschreven portret'? Behalve de feiten zul je wel iets extra's te melden moeten hebben, vind ik dan, en dat zou een boek schrijven nog weer extra gecompliceerd maken.

Nee, dan houd ik het voorlopig maar bij blogjes en hoop dat een ander het - vanwege de herkenning, ook nog wel aardig vindt om te lezen; verder dat ik net even wat extra's erin kan leggen - met de andere reden: dat het nieuwsgierig maakt naar... Want er zijn genoeg anderen die misschien wel beter dan ik kunnen beschrijven wat voor klus het is om bijvoorbeeld altijd maar weer de was te doen (dat komt trouwens nog een keer :P ) en ook ben ik niet degene met het patent op de beste opvoedtips voor kinderen, de efficiëntste schoonmaakmanier of de meest ideale oplossing voor budgetproblemen. En wil ik het meest  belangrijke in mijn leven, toch ook terugvinden, juist in de alledaagse dingen - en niet op manier van: ik heb vandaag de kinderen naar school gebracht en geloof ook nog in dit en dit... een opsomming van geloofsfeiten waar je wel amen op kan zeggen.

thema: VERHALEN VAN LEVEN
Alhoewel het af en toe al een hele klus is bij een blog, wagen velen het hun geloofsweg te beschrijven in een boek: er zijn inderdaad legio verhalen van leven te lezen, dit jaar het aanverwante thema van de christelijke Boekenweek - vaak met als rode draad 'geloven in God'.
Toch krijgen dié boeken vaak veel aandacht in de pers, die de ándere kant van dat geloven juist laten zien, het verhaal vertellen van het afscheid van de persoonlijke God; de conclusie is dat Hij -al dan niet helaas- helemaal niet bij mij is - en het betreffende boek wordt als het ware de weerslag van het 'alleen van horen zeggen heb ik van U vernomen....' Punt. En dan blijft er niet veel van over dan God als de machteloze, meehuilende God, uiteindelijk zal Hij dan verworden tot een onpersoonlijke kracht, waar je nog wel tot kan bidden misschien, maar Hij bemoeit Zich niet met de wereld, laat staan rechtstreeks met mij... we moeten het zelf maar uitzoeken. Misschien zet Hij nog het één en ander recht aan het eind, maar wat dat verder voor consequenties kan hebben is men dan verder ook niet zo blij mee. De bijbelverhalen zijn eventueel nog mooi uit nostalgie of om de waarden erin beschreven nog eens te bekijken, maar ontdaan van de levende kern.
Terwijl het trieste is dat men vaak denkt dan éindelijk van het leven te kunnen gaan genieten: alles eruit halen wat erin zit, zonder restricties van Iemand die op een bepaalde manier het inkadert, er richting aan geeft; men is nu vrij en kan zelf beslissen.

Vaak heeft het ook invloed wat voor beeld je hebt gekregen van God vanuit je opvoeding, is Hij ooit als een Vader voor je geweest - en kan je eigen belevingswereld dat trouwens ook nog wel eens vertekenen. Misschien was Hij alleen maar iemand die vanuit de hemel je de hele dag op de vingers keek of je alles wel goed deed - en anders zwaait er wat, 'Big brother is watching you..' of: minder zwaar: als je fouten maakte was Hij wel heel erg teleurgesteld - dan komt er naast angst, een schuldgevoel om de hoek kijken. En dat terwijl Hij liefde is en juist een liefdesrelatie met ons wil.
In een artikel las ik van iemand die christelijk is opgevoed maar een inktzwart mensbeeld daaraan overhield, en zoals ik het even snel kon bekijken daarom misschien wel, dat niet kon combineren met een persoonlijke God die zich met jou bemoeit, dat is zo hoogmoedig... Maar het opvullen met wat anders, is niet zo makkelijk, dan wel onmogelijk.
God verdween niet alleen uit Jorwerd, maar uit talloze levens. Hij is niet meer vanzelfsprekend aanwezig in deze maatschappij...

Heb ik een verhaal van leven...

Wat dat betreft zou een heel boek schrijven misschien een beetje tegenwicht kunnen bieden...:) Maar ook dan geldt dat pas wanneer ik God echt erváren heb 'een verhaal van leven kan vertellen, zoals het christelijke thema is verwoord. En over wie zal dat anders gaan dan over de Persoon die het allemaal in zich heeft verenigd: de Here Jezus is het Leven, en de Weg ernaar toe, en Hij leidt ons in de Waarheid om dat te ontdekken - nee, het is nog mooier en simpeler: Hij is het allemaal Zelf, het gaat om Hem: Wie de Zoon heeft heeft het leven.
En hoe gaat dat dan in de praktijk? Het is geloven, maar dan niet alleen in de zin van: ik denk dat het zo is... je kunt het zelfs allemaal weten met je verstand, maar staat of valt met vertrouwen, durf ik me helemaal aan Hem toe te vertrouwen ook in de dingen waar je geen antwoord op hebt, die je niet kan vatten met je verstand....
Of een andere manier van zeggen: het is de boot uitstappen, en als je op de golven kijkt en zinkt, pakt Hij je hand - duwt je niet nog verder kopje onder. Het is op weg gaan om het land in bezit te nemen,... Je het nest uit willen laten kieperen, zodat je leert te vliegen - want Hij vliegt onder ons om ons op te vangen als het verkeerd gaat. Al die vergelijkingen waarin je het vaste vertrouwen mag/moet hebben dat het goed gaat omdat Hij er is, al gaan we door duistere dalen, en zien we niets... zoals Psalm 139 zegt: de duisternis verbergt ons niet voor Hem! Hij ziet ons wél, is bij ons..

En als je dat nog niet zo ervaart? Dan is het nodig de juiste blik te hebben, vraag of Hij je duidelijk wil maken hoe Hij werkelijk is, Zijn Geest wil ons leiden in alle waarheid!
Dan mag je in de dagelijkse dingen Gods handelen opmerken. Zoals Job zei: Slechts van horen zeggen had ik van u vernomen - en dat terwijl hij een vroom man was, en een gebedsleven had, voor z'n kinderen een offer bracht... Maar nu heeft mijn oog u aanschouwd!  Nu heb ik pas in de gaten dat Hij mij echt persoonlijk ziet en mijn wegen kent, en hebben wij net als Job soms heel wat achter de rug voordat we deze waarheid leren kennen...

Ook dán pas heb ik een verhaal van leven te vertellen! En het mooie is als je dat verhaal gaat delen, het door gaat geven, het balletje verder gaat rollen - anderen komen dan ook méér tot leven met de Heer, ze hadden het leven misschien allang ontvangen, maar het beseffen en ernaar handelen is een tweede.
En al hoeft het dan niet een heel boek te worden, wie weet hoeveel verhalen van echt leven met God er dan nog eens ook van anderen op papier komen, in ieder geval verder verteld worden! :)

zaterdag 12 maart 2011

Wafel en spaghetti - het juiste recept

Verwacht hier in dit blog, geen speciale recepten van mijn hand voor de lekkerste wafels en de heerlijkste klaargemaakte spaghetti met speciale saus ... Ben je erg teleurgesteld, want wilde je nu net zoiets eten vanavond, heb ik bij de afbeeldingen een linkje geplaatst maar zou het wel leuk vinden als je tóch even verder leest. Want eigenlijk ben ik wel op zoek naar een recept, maar wel een heel ánder dan je zou verwachten bij deze titel. Waar wil ik het dan wel over hebben?

Niet over koken en bakken, dat is niet mijn 'ding'; zou het geweldig vinden als ik er wat meer plezier in had maar het is nog net geen noodzakelijk kwaad om het eten op tafel te krijgen. Gelukkig heb ik een man die meer van koken houdt (dat is misschien ook wel een reden dat ik me er niet zo heel erg in verdiep) en we zullen dan ook niet omkomen van de honger - ik kook zelfs aardig vaak tegenwoordig omdat mijn man later thuiskomt - maar ik ben meer van het opruimen, wat ik de noodzakelijke aanvulling zou willen noemen. 
Eigenlijk wel handig dat we verschillende dingen prefereren, zodat we elkaar niet in de weg lopen maar de taken juist aardig verdeeld zijn.
Gek, dat we op andere gebieden toch altijd wat meer hetzelfde zouden willen zijn - dan lijkt dat ineens geweldig voor de band die we samen voelen. We zouden beslist minder problemen hebben onderling, misschien wel helemaal niet meer!

klik hier voor het recept
Gisteravond zag ik een stukje van een programma  waarin verschillen werden benoemd tussen man en vrouw - ook in een rollenspel, en je weet haast van te voren hoe de gesprekken dan lopen...
Het was een Vlaams programma, vandaar de vergelijking mannen zijn als (Brusselse) wafels - doelend op de vakjes waarin een wafel verdeeld is: 'de man is maar met één ding tegelijk bezig, als hij dan wat anders gaat doen, naar een ander vakske gaat, doet hij ook echt wat anders'.  En de opmerking: als een man wil slapen doet hij dat ook onmiddellijk, gaf wel herkenning. :)

klik hier voor 26 recepten :)
De vrouw zal dan wel als spaghetti zijn; (en onderwijl werd er even wat opgeschept van dat goedje als aanschouwelijk onderwijs) inderdaad, 'iedereen weet dat als ge een sliert spaghetti van uw bord wilt pakken, ge automatisch een heleboel andere spaghetti-sliertkes meeneemt, omdat ze allemaal door elkander heen zitten en op uw bord niet meer 'los verkrijgbaar' zijn.'
Ziehier, zo is de vrouw - in de ogen van de man haalt ze in een gesprek er allerlei onnodige dingen bij die helemaal niet bij het onderwerp horen...  dat is misschien ook wel de reden dat hij vindt dat ze toch wel veel te véél praat - en hij houdt er eigenlijk al helemaal niet van... (Aha, vandaar dat ze dus wel aardig op haar tong moet leren bijten als ze eindelijk eens echt een gesprek voeren... :P) - en zij denkt stiekem dat hij zijn praat'vakje' toch wel wat links laat liggen. Die verschillen maken de communicatie soms wel erg gecompliceerd.

Een ander belangrijk punt van verschil, zijn de gezinssituaties-van-huis-uit met de bijbehorende manier van communiceren, die ieder meeneemt het huwelijk in. Om dan te ontdekken dat het aardig ver uit elkaar kan liggen hoe je in het dagelijks leven op dingen reageert en hoe je omgaat met conflicten. En hoe kom je daar uit...
Nee, een recept om de wafel en de spaghetti meer dezelfde smaak te geven (over de vorm heb ik het nog niet eens) zal dan ook moeilijk te vinden laat staan te bedenken zijn.
 

Wel worden deze verschillen steeds vaker benoemd - om ze te overbruggen verschijnen er talloze boeken over communicatie in het huwelijk en heb je cursussen te kust en te keur, al naar gelang je nog niet, kort, of juist al langer bent getrouwd. Theoretisch zit het wel snor, dat is niet het probleem.
Maar wat echt in de praktijk van het leven geleerd moet worden, daar moet je vaak eerst tegenaan lopen. En dat komt mijns inziens simpelweg neer op het feit dat je wederhelft niet volmaakt is (en jijzelf ook niet, maar dat wisten we allang) en we die bijna-volmaaktheid van de ander eigenlijk wel graag zouden willen, dan hadden we het toch iets gemakkelijker - zo kunnen we onbewust redeneren.



Hoe brengen we een christelijk huwelijk in praktijk - oftewel: is er een recept

En de tekst die me ineens aansprak toen ik laatst bij een trouwdienst aanwezig was, was dezeAanvaard elkander zoals Christus u aanvaard heeft. Want hoe moet je nu omgaan met problemen die er op je huwelijkspad komen? Wat is nu het verschil met ongelovigen - of: zou het verschil moeten zijn - buiten het feit dat je elkaar trouw belooft in goede en kwade dagen, in gezondheid en ziekte, kortom for better and worse!..(wat tegenwoordig vaak maar voor de helft nagekomen wordt: alleen de goede tijden...)
Voor elk huwelijk geldt - als scheppingsinstelling van God - dat het een beeld, een afspiegeling is van Christus en Zijn gemeente. Van ongelovigen kun je moeilijk verwachten dat ze dit in hun relatie laten zien, maar bij gelovigen zou ik het een opdracht willen noemen!
En dit beeld, is het 'extra' wat gelovigen hebben, hierin zit ook het 'extra' als de praktijk wel erg moeilijk en weerbarstig kan zijn - en het ene stel ervaart dat natuurlijk meer en een ander weer minder, maar het zal niemand helemaal onbekend zijn.
Als gelovige mogen we namelijk weten dat de Heer gelukkig van ons hield voordat we zelfs ooit van Hem hadden gehoord en dat we als voorwaarde voor die liefde niet eerst volmaakt hoefden te zijn. Hij heeft mij aanvaard zoals ik ben en Zijn liefde zoekt ons altijd weer op, ook als wij er (even) de brui aan geven... Er is altijd vergeving! 
Maar kijken we ook zo naar onze wederhelft? Komen wij überhaupt toe aan die onvoorwaardelijke liefde of moet hij/zij toch wel bij het volmaakte in de buurt komen? En als dat niet gebeurt, zeggen we dan: ik zoek mijn geluk wel bij een ander? 

Er zullen misschien ook lezers zijn die zeggen: maar mijn huwelijk is al een puinhoop, mijn man - of vrouw is er vandoor, of: mijn man is niet eens gelovig... daar zijn inderdaad andere dingen over te zeggen, zal ik zeker een keer - proberen - te doen! 

Je kunt in je huwelijk natuurlijk de foefjes toepassen om de communicatie beter te laten verlopen, maar een echte verandering kan alleen de Heer bewerken. En dan niet - natuurlijk - de verandering van die ánder, maar in eerste instantie de verandering van jezelf.  Ik denk dan even aan een voorbeeldje van de 'Marriage course' die we een paar jaar geleden hebben gedaan. En werd het advies gegeven om bepaalde dingen - een gewoonte van de ander (wat jou steeds blijft ergeren bijvoorbeeld) te accepteren en het ging dan om iemand die steeds laden open liet staan. Het lijkt een onbenullig voorbeeld, maar kan je dag wel verpesten als juist daardoor jouw ergernis wordt opgewekt. Het advies: doe die laatjes maar gewoon dicht. En dan niet al zuchtende. Dat heeft in het klein al te maken met 'elkaar aanvaarden'. En mijn instelling als ik dat laatje dicht doe, daar gaat het om! Alleen de Heer kan mij liefde geven als ik voor de honderdste keer dát laatje  - en ook nog een paar andere dicht moet doen. En dat lijkt passief, maar we zullen die liefde moeten aandoen.
Dit is in het klein Gods woord toepassen in je leven en in je huwelijk. Maar het moet in het klein beginnen anders zul je echt niet aan de grotere dingen toekomen.

Een bijbelgedeelte als hulp in de zoektocht

Misschien toch goed even te kijken naar Efeze 5, bij uitstek het gedeelte wat nu net gaat over Christus en de gemeente en hoe man en vrouw dit mogen uitbeelden...
Het begint wel erg vervelend in vers 22 waar Paulus bijna met de deur in huis valt dat de vrouw aan haar man onderdanig moet zijn. En dat niet alleen, ze moet zelfs in alles hem onderdanig zijn. Dat is iets waar we eigenlijk innerlijk tegen steigeren, het zit niet van nature in ons. Vandaar dat het direct verduidelijkt wordt, want onderdanig zijn (wat is eigenlijk een eigentijdser woord ervoor, of bestaat dat niet) aan de Heer, dat klinkt ons wel veel logischer in de oren, en ja, op die manier zullen we dat ook aan onze man mogen zijn. 'Maar mijn man is toch niet zo volmaakt als de Heer??' zul je zeggen. Toch geeft die benadering het juiste licht erop. Want als je aan de Heer niet onderdanig bent, niet graag wil doen wat Hij van je vraagt, kun je het wel schudden als je probeert je man onderdanig te zijn. Je zult dan alleen die dingen bij hem zien die jou juist beletten om die opdracht te kunnen vervullen. Maar er staat niet: 'wees je man onderdanig als het jou uitkomt'.  Als je aan de Heer onderdanig bent, verander je zelf en komen er dingen in het zicht die je vanuit jezelf nooit zou kunnen... (en ik leer ook zelf nu ter plekke!)

Verder is het wel interessant om dat hoofdstuk 5 eens helemaal achter elkaar door te lezen en de kopjes die de vertalers er bij hebben gezet eens even te laten voor wat ze zijn. (Hiervoor moet je dan de Herziene Voorhoeve-vertaling hebben, die laat alles achter elkaar doorlopen)
Begin maar eens te lezen in vers één en je komt al snel de eerste opdracht tegen:
wandelt in de liefde, zoals ook Christus u heeft liefgehad (zie vers 1 en 2) en wel omdat we kinderen van het licht zijn geworden! (zie vers 8) Dan is er al heel wat duidelijk: we kunnen niet zomaar even in ons huwelijk beantwoorden aan het beeld van Christus en de gemeente. En daarbij zegt Paulus: Dankt onder alles! Dat hele verdere gedeelte geeft als het ware de verdere voorwaarden om als man en vrouw het volgende stukje van Efeze 5 gestalte te kunnen geven. En staat er in vers 21 dat we als gelovigen elkaar onderdanig moeten zijn!  En dat betekent niet dat je plotseling verandert in een jaknikker die bevelen van de ander klakkeloos opvolgt en geen eigen inbreng meer hebt - dat zou niet eens kunnen: er worden geen 'bevelen' gegeven als die ander ook onderdanig is aan jou... Als we dit samen aan elkaar moeten zijn, is het al een minder 'groot' item om dan óók je eigen man onderdanig te zijn zoals de volgende, speciaal aan de vrouw gerichte tekst aangeeft. Dat vers 22 zagen we hierboven ook al. 

Maar ook de man krijgt een aparte opdracht in het stukje over het huwelijk. Hij moet Christus uitbeelden, en wel zoals Christus Zich overgaf voor Zijn bruid, de Gemeente, zo moet de man ook zijn vrouw liefhebben als zijn eigen lichaam. 
Hé, dat liefhebben ben ik ook eerder tegengekomen in dit hoofdstuk! Het begint er zelfs mee, het was de eerste opdracht in vers twee voor de gelovigen! Dus ook de man is niet als enige geroepen om lief te hebben; zoals we als gelovigen samen elkaar onderdanig moeten zijn, zo moeten we allemaal elkaar liefhebben en zelfs erin wandelen.
Maar toch worden man en vrouw nog even apart genomen vanwege die speciale opdracht om Christus en de Gemeente uit te beelden. En je broeder liefhebben die niet dag en nacht op je lip zit, maar die je af en toe ziet, dat is misschien wel makkelijker, ook willen we best dienstbaar zijn aan elkaar - dat duurt ook niet de hele dag. Maar als echtgenoten zie je elkaar helemaal zoals je bent - ook met je onhebbelijke kanten die je weet te verbergen voor de buitenwereld. En dan heeft de man voor zijn vrouw nét even iets meer nodig van het ene: de liefde, hij moet haar voeden en koesteren zoals hij dat zijn eigen lichaam doet want de vrouw is dan ook zijn lichaam.
En de vrouw op haar beurt heeft voor haar man iets meer nodig van het andere: die onderdanigheid. (En dan niet eerst gaan beoordelen of hij wel genoeg liefde laat zien!) 

De vergelijking Christus en de gemeente met man als Adam die Eva zijn vrouw ontvangt is iets wat erg mooi is om te bekijken - ook is het wel een eye-opener om eens te kijken hoe Christus als mens onderdanig was aan God, terwijl ze ook één waren... maar ik kan niet alles in één blogje stoppen. :) misschien komt dat een andere keer

En nu: werk in uitvoering!

Als we deze dingen zien maar ook willen doen, op deze manier elkaar willen aanvaarden zoals Christus ons heeft aanvaard, dan zal  - ook als dat tweede gedeelte, de kwade dagen aan de beurt zijn, de ziekte, en andere tegenslag - ons huwelijk steeds weer een tweede kans kunnen krijgen.
- Oh ja, het gemeenschappelijke wat een wafel en spaghetti dan - toch nog! - zullen hebben is die vrucht van de Geest: dan dienen we elkaar door de liefde


Ja, als die vrucht onze 'garnering' is, hebben we het juiste recept gevonden. 
Dan worden we niet aan elkaar gelijk, maar aan Hém. 
En daar gaat het uiteindelijk om!


dinsdag 8 maart 2011

"This is how it feels to be free!"

       Eindelijk is het zover: sinds een maand of twee, drie kunnen wij thuis de zender Family 7 ontvangen.... 'k had er al vaak wat over gehoord (" gisteren weer zoiets leuks gezien....") en vond het dan wel jammer dat wij het technisch gezien niet voor elkaar kregen om die programma's te bekijken. Niet dat ik nu overal fan van ben, maar nu kan ik zomaar oude documentaires zien, een concert van Oslo Gospel Choir, of nog wat anders.

En een tijdje geleden zag ik in een flits het 'Brooklyn Tabernacle Choir' voorbijkomen, zingend op een groot podium.... Die setting herkende ik onmiddellijk van een filmpje van youtube wat sinds enkele maanden op mijn hyves staat; juist dat betreffende lied had voor mij iets speciaals, vanwege de tekst die mij in die tijd bijzonder aansprak...
Het hele optreden ademde een speciale sfeer, er werd gezongen met hart en ziel maar kwam ook zo aan bij de toehoorders - Ik drukte dan ook direct de opnameknop in om dit alles nog eens helemaal aandachtig terug te kunnen zien -  Gelukkig! want er bleek een bijzonder verhaal aan dit filmpje vast te zitten!
This is how it feels to be free

Bij het bekijken van het programma kwam ik er al vrij snel achter dat het wel een heel ander Angola is waar dit lied wordt gezongen, dan het gelijknamige land in Afrika, waar ik tot nu toe het betreffende optreden had geplaatst. Degenen die in hun rode shirts zo vol overgave dit refrein meezingen, zijn Afro-Americans met hun roots inderdaad in het verre Afrika, maar eveneens zijn zij gevangenen in de grootste staatsgevangenis van de Verenigde Staten in de staat Louisiana; wie hier opgesloten zit, zit er levenslang - veroordeeld voor moord met voorbedachte rade of medeplichtigheid aan moord.
En juist hier, waar hun vrijheid geëindigd is, en menselijkerwijs er ook niet heel veel kans - 15% - is dat zij ooit deze plek weer verlaten dan door de dood, zingen ze deze woorden mee:


There is a wall that has been standing  since the day that Adam fell
Sin is where it started and sin is why it held
Speaking as a prisoner who was there and lived to tell
I remember how it fell

But in a cross I found a doorway and a hand that held a key
And when the chains fell at my feet, for the first time I could see

Chorus:
This is how it feels to be free
This is what it means to know that I am forgiven
This is how it feels to be free
To see that life can be more than I imagined
This is how it feels to be free Yeah!



See, once I've tasted freedom, then the walls could bind no more
since mercy gave me wings to fly 
like an eagle I can soar

Over deze gevangenis
Dit Angola heeft een roerige geschiedenis waarvan bij het linkje in het kort ook iets wordt verteld en het geschetste beeld is niet rooskleurig: in de jaren zeventig was 'The Farm' zelfs de meest gewelddadige gevangenis van de Verenigde Staten en ook daarna is er nog een muur tussen de 3200 gevangenen en vrije mensen...
Want hier geldt maar één wet: 'sterk zijn en anders nog sterker om er te overleven, mensen gedragen zich er uiteindelijk als beesten...' aldus een uitspraak van één van de bewakers.
Maar, waar de informatie die ik heb gelezen ook op andere sites, over dit Angola het daarbij laat, gaat deze documentaire verder en laat behalve dit troosteloze beeld, ineens een heel andere kant zien, een kant van hoop - waarom wordt hierover verder bijna gezwegen?


Want, als licht wat uit die duisternis tevoorschijn komt, is deze gevangenis geworden tot een plek waar een getuigenis klinkt van hoop in hopeloosheid en werd het voor velen een weg tot redding....  Daarom kunnen zij vol overgave meezingen met de liederen over vrijheid en vergeving, ontvangen door de onvoorstelbare liefde van God voor zondaren....
Kan er nog beter bewijs geleverd worden dat die boodschap van bevrijding en vergeving wel waar moet zijn? Of is het evangelie hier 'opium voor het volk' om hen rustig te houden? 

Enkele leden van het Brooklyn Tabernacle Choir vertellen dat ze eerder hebben opgetreden in gevangenissen maar dat het hier anders was; ze ervaarden hier zo de kracht van het evangelie en zagen gevangen die echt een relatie met de Here Jezus hebben. De titel van de documentaire is dan ook: Miracle of Hope - en er komen enkele gevangenen aan het woord die ervan getuigen dat dat de Heer bij hen kwam...

...om een blijde boodschap te brengen en 
om te verbinden gebrokenen van hart, 
om voor gevangenen vrijlating uit te roepen 
en voor gebondenen opening der gevangenis

- uit Jesaja 61 vers 1 
en gelezen door de Here Jezus in Lucas 4 
 bij het begin van Zijn openbare werk in Israël... 






Een paar gevangenen vertellen hun verhaal

Op youtube vond ik inmiddels een kort filmpje van diezelfde documentaire die ik zo ineens zag, en hier is een korte beschrijving te lezen van de DVD die ervan is gemaakt; de gevangenis komt naar voren juist als de kans om God te leren kennen - je hebt ook niets anders meer over en kan Hij eindelijk tot je doordringen - het is niet een plek waar het te laat is, waar je het bij Hem ook verbruid hebt.  

Je leest er over een gevangene “Bishop” Eugene Tanniehill, 'a 7th grade dropout' veroordeeld in 1960 voor moord bij een gewapende beroving die 47 jaar vast zat. Hij kwam tot geloof en kwam vrij in 2007.
Een andere gevangene - nu pastor - vertelt in deze documentaire zijn verhaal, veroordeeld voor moord met voorbedachte rade en medeplichtigheid - groeide op in New Orleans in een zeer gewelddadige buurt en zijn meeste vrienden stierven voor hun achttiende. Hij vroeg zich steeds af wanneer hij aan de beurt was, voelde zich opgejaagd en had al twaalf keer dood kunnen zijn...  Hij was aan het eind van zijn latijn en riep God aan in zijn cel, en: had vrede!; die verandering kwam alleen door de Here Jezus. Nu vertelt hij dit aan andere gevangenen die hierdoor ook tot geloof komen. Hun levens veranderen, ze kunnen bijvoorbeeld weer vaders zijn voor hun gezin - en zij geven het ook weer door.
Ook was een gevangene satanist, hield zijn eigen 'dienst' in zijn cel, had op een geven moment een bijl gemaakt en was van plan zijn medegevangenen allemaal om te brengen; op weg naar de ruimte waar hij dit wilde doen vond hij zichzelf ineens terug in de kapel en is nu christen geworden, God hield hem tegen. Zijn tatoeage 666 bestempelde hij nu als een getuigenis waar God hem van had gered.

Wat mij erg aansprak was dat deze mensen echt veranderd zijn en het niet een zoethoudertje is - juist als je naar alle waarschijnlijkheid levenslang opgesloten zit, kun je pas echt getuigen dat Gods vrijheid ware vrijheid is, niet afhankelijk van je uiterlijke situatie maar gebaseerd op iets anders: nieuw leven wat niet meer gebonden is aan de zonde, van slaaf kom je in de vrijheid.

Ook als je al een gelovige bent kun je bepaalde belemmeringen hebben waardoor je die vrijheid niet ten volle kunt ervaren, ook daarvoor is Gods kracht aanwezig om dit weg te doen; dan kom je echt te weten hoe die innerlijke vrijheid voelt, die je door Zijn vergeving hebt ontvangen.
Ja, door het kruis is de muur afgebroken en zelfs als je levenslang tussen vier muren zit kun je dan zingen:


This is how it feels to be free
This is what it means to know that I am forgiven!


om hierover nog iets te lezen: klik hier

zaterdag 5 maart 2011

Nachtrust...



Nadat ik gisternacht mijn toevlucht had gezocht in het bed van mijn jongste dochter die zelf om de één of andere reden bij pa en ma in het grote bed was komen liggen, was ik benieuwd of anderen herkennen dat er tijden zijn dat dit aspect nogal ongeordend kan verlopen...
Meestal vind ik het niet zo'n probleem dat er even eentje komt buurten - het komt ook beslist minder voor dan jaren geleden toen ze nog jonger waren. Eigenlijk was ik oorspronkelijk de mening toegedaan dat kinderen in hun eigen bed horen - als ze als baby/klein kind wakker werden en niet meer konden slapen, ging ik dan ook keurig verantwoord voor mijn idee met hen naar beneden om ze na kortere of meestal langere tijd weer in hun eigen bed te leggen...
Maar op een bepaald moment had ik genoeg van het gesleep en gedraaf heen en weer midden in de nacht en heb ik gewoon besloten het dekbed op te tillen en ze te laten aanschuiven, pedagogisch verantwoord of niet... dan kon ik tenminste doorslapen...

afb. © Elvera
Maar deze keer was mijn dochter echter nogal kabaal aan het maken vanwege haar verkoudheid, dat kwam mijn ene oor in - aan de andere kant lag mijn man ook verkouden te zijn.
Dat was voor mij - naast het gevoel als een sardientje in een blik te liggen - het sein te denken: ik ga er even vandoor, en kon nog net in het donker zonder benen breken in de kamer van mijn dochter haar bed vinden. Wat daar naast veel speelgoed ook aanwezig was was ... rust!

Toen dacht ik ineens aan die tekst dat de Zoon des mensen geen plek heeft om Zijn hoofd neer te leggen...
Wat een contrast en wat zijn wij dan eigenlijk bevoorrecht - zelfs hebben we nog een ander bed als het nodig is!

afb. © Elvera
Vannacht kwam een andere dochter vertellen 'dat ze zo'n nachtmerrie had' en even bij mama in bed wilde... en behalve een contrast is er ook een parallel te zien.
Want al is het misschien niet zo pedagogisch verantwoord om kinderen teveel toe te staan wat dat betreft, het is heel mooi als ze bij je komen als er wat aan de hand is. Dat is namelijk een teken dat ze zich veilig voelen als vader of moeder er maar is. En zo mogen we hun veiligheid zijn, maar dat niet alleen: we mogen ze ook leren dat er maar één echte veilige plek is.
En als je dan groter wordt, en je vader of moeder is niet meer (altijd) in je directe nabijheid, moet je vertrouwen dat ze er wel zijn, al lig jij in je eigen bed en zijn zij een deur verder.

Zo mag je ook leren te vertrouwen op je hemelse Vader en weet je ook dat je bij Hem een veilige plek hebt - en om dat te leren ben je ook nooit te oud. :)
We mogen naar Hem toe gaan met alles waar we mee zitten en Hij stuurt ons niet weer terug om het maar zelf op te knappen, maar zegt: vertrouw maar dat Ik er ben al zie je Mij niet...
En dan kan er van alles aan de hand zijn in je leven, en misschien slaap ik niet meteen in, lig ik wel eens wakker ergens van, dat mogen we dan aan Hem vertellen - maar omdat onze Vader er is, kunnen wij ook veilig gaan slapen...

In vrede leg ik mij neer
en meteen slaap ik in,
want u, HEER, laat mij wonen
in een vertrouwd en veilig huis. 
Psalm 4: 9




donderdag 3 maart 2011

The King's speech

Vorige week ben ik naar de film: The King's speech geweest. En waarom? Niet omdat deze film nogal wat nominaties had gekregen en inderdaad enkele Oscars in de wacht heeft gesleept, dat was pas de volgende dag...
Ik had verschillende redenen om die film graag te willen zien, in willekeurige volgorde noem ik een paar.
Het is een waar gebeurde geschiedenis aan het Britse hof: een koningszoon die tegen wil en dank de troon moet bestijgen
- hij dacht eerst de dans te kunnen ontspringen maar helaas gaf zijn broer er de brui aan. Buiten dat hij er natuurlijk niet op had gerekend is er een andere complicerende factor: hij stottert - en als je iets niet kunt hebben in die functie, is het dat; je zult geregeld toespraken moeten houden voor een groot publiek. En dat publiek werd net in die tijd aardig uitgebreid door het fenomeen 'radio', een belangrijk middel in de communicatie tussen vorst en volk...
 

King George VI declares the war 3 sept 1939
Zo kom ik bij nog een andere reden om het hierover te hebben: één van mijn eerdere blogjes ging toevallig over diezelfde koning die in 1939 een beroemd geworden kersttoespraak voor de radio hield en zo zijn onderdanen - ook de soldaten die de oorlog in moesten, rechtstreeks kon bemoedigen. Dat lichtje ging me direct op toen ik las waar deze film 'The Kings speech' precies over ging.
Verder was het nieuw voor mij dat deze George VI zo'n moeite had met spreken en het voor hem haast een bovenmenselijke beproeving was om inderdaad koning te moeten worden; zeker vroeger werd er over dit soort persoonlijke problemen wel aardig geheimzinnig gedaan - zo zie je ook dat hij eigenlijk gewoon voor de leeuwen geworpen werd - geen mens die bedacht dat er misschien eerst een oplossing gezocht moest worden voor zijn spraakprobleem toen hij na zijn vader en oudere broer voor 't eerst een officiële toespraak moest houden voor een microfoon: dat apparaat zou wel zorgen dat alles goed zou gaan. 

Zijn vrouw heeft hem in die tijd erdoor gesleept; zij heeft doorgezet en gezorgd dat hij bij een beroemde maar onorthodox werkende spraakleraar terecht kwam. Koning George VI is al overleden in 1952, maar deze Elisabeth - beter bekend als the Queen mum, heeft een zeer hoge leeftijd bereikt. Voor haar waren er zulke pijnlijke herinneringen verbonden met dit hele onderwerp, dat deze film pas naar haar dood is gemaakt alhoewel het script voor wat oorspronkelijk een toneelstuk moest worden, in de jaren tachtig van de vorige eeuw al gereed was.

Waarom spreekt deze film het grote publiek zo aan? Geen actie en veel 
bombarie maar iemand met een groot probleem wat zijn hele wezen beïnvloedt.... 
Het is blijkbaar een herkenbaar, zo menselijk gegeven - al zal het niet bij iedereen die ook ergens 'mee zit', 'stotteren' zijn.  Iedereen kan invoelen - en nu ook zien - hoe groot de strijd is die dat geeft en aan alle kanten remmend werkt, zeker als je ineens toch koning moet worden. En je ziet de worsteling om ermee aan de gang te gaan - eerst de aanloop tot zijn toespraak op Wembley in 1925, als hij via een microfoon een stadion vol mensen moet toespreken, de starende blikken en de frustratie door de keiharde confrontatie met wat hij niet kan, normaal uit zijn woorden komen. Vervolgens zijn er enkele stottertherapieën die geen soelaas bieden en dan nu, meer dan tien jaar later deze nieuwe poging om bij die coach met de uitzonderlijke werkwijze, van zijn grote spraakprobleem verlost te worden... En - toen nog - Albert, die op een gegeven moment aangeeft: 'als er nu even technisch wordt gekeken wat er aan de hand is, en dat wordt rechtgezet, is het klaar.' Maar het lag wat ingewikkelder, hij moest op voet van gelijkheid met zijn coach diens aanbevelingen opvolgen... en gelukkig hadden ze later (weer) de noodzakelijke vertrouwensband om de therapie tot een succes te kunnen maken, en een vriendschap die bleef bestaan tot zijn dood.

Ik zal hier niet het hele verloop van de film verklappen maar het was de moeite waard om te zien - ook omdat het niet een probleem is wat aan het eind als sneeuw voor de zon verdwenen is - succes hoeft niet altijd te betekenen dat je al je problemen zomaar achter je kan laten, wel dat je ermee aan de gang gaat en zo tot oplossingen kan komen... Zo is hij in staat om zonder noemenswaardig gestotter The King's speech te houden bij zijn aantreden als koning en bijvoorbeeld ook bij zijn toespraak naar aanleiding van de oorlogsverklaring aan de Duitsers op 3 september 1939, zie bovenstaande foto. 
Voorwaarde voor hem is de steun en aanwezigheid van zijn spraakcoach die hem door deze toespraak heen helpt en de nieuwe Koning eist diens aanwezigheid dan ook bij elke openbare gelegenheid waar hij het woord moet voeren..

Over twee personen in de Bijbel 

Wat me het zetje gaf om het over deze film te hebben in een blogje was iets wat ik las over Paulus, de grote apostel en daarom in onze ogen zéker een groot en geweldig redenaar - ja, dat zouden we denken. Groot betekent ... en dan vullen we van alles in met onze menselijke gedachten en redenaties.
Maar in 1 Korinthe staat toch heel wat anders.
En ik was bij u in zwakheid, met vrees en veel beven. Zo, dat was Paulus! Die tekst die kende ik wel maar laatst kwam ik nog weer één tegen over Paulus die me nooit zo was opgevallen: ik, die in persoonlijk verkeer schuchter ben.  In zwakheid, in vrezen en beven, schuchter... 
En dan houdt het nog niet op... Anderen hebben ook zo hun ideeën over hem:Want zijn brieven, zegt men, zijn wel gewichtig en krachtig, maar zijn persoonlijke verschijning is zwak en zijn spreken betekent niets, aldus zijn tegenstanders... Toch gaf hij blijk van daadkracht als het er op aankwam.

Vrees of angst, het werkt verlammend, je voelt je onzeker en durft geen initiatieven meer te nemen. Wel heeft het als resultaat dat je Gods kracht nodig hebt, en gaat ook die tekst meer spreken: als ik zwak ben, ben ik machtig. Waarom is dat zo? Waarom kan het niet zonder, zou je denken. Misschien dat we zo vertrouwen mogen leren om toch te gaan, te doen waar je juist die angst voor hebt. Dan ook kan de Heer laten zien dat Hij er voor ons is. Hij is als die spraakcoach, altijd op de achtergrond aanwezig, en die wetenschap is onze kracht.

Maar ook is Hij zo barmhartig dat Hij ons tegemoet wil komen in onze zwakheden. 
Want er ook nog een andere grote Godsman die niet zo welbespraakt was. Mozes had bij wijze van spreken wel honderd uitvluchten om het volk niet te gaan leiden... en zijn uiteindelijke tegenwerping is dat hij al nooit een groot spreker was: ik ben zwaar van mond en zwaar van tong - spreek onduidelijk en moeizaam. Zelfs toen God Zelf hem zei dat Hij hem tot mond zou zijn. Mozes blijft bang! Dan wordt God 'toornig' maar geeft toch een oplossing: Ik geef je je broer Aäron, die mag als je mond zijn. Dat is toch mooi! En Mozes wordt hiermee niet weggezet als een minder capabel persoon (zo beoordelen wij dat dan menselijk!) maar God zegt nota bene dit: zo zal hij u tot een mond zijn en gij zult hem tot God zijn.  
Die broer die hij in geen jaren had gezien wordt zijn rechterhand, vult hem aan, neemt over wat hij niet kan. En de Heer regelt dat zo even tussen neus en lippen door - Aäron was zelfs al onderweg - en geeft dan nóg een keer de opdracht. Ja, als Hij wil dat we iets zullen doen voor Hem, zal Hij de middelen daartoe geven. (En we zijn niet dom in zijn ogen)

Diezelfde broer zien we ook terug in een ander gedeelte van Exodus, als er strijd wordt gevoerd: Mozes moet de staf omhoog houden en dan is het volk aan de winnende hand. Gaan zijn handen naar beneden, heeft de vijand de overhand. Maar Mozes wordt moe, Hij kan het niet volhouden - en de strijd zou verloren worden .. maar daar zijn Aäron en Hur, zij ondersteunen Mozes zodat de staf omhoog kan blijven tot de Israëlieten de overwinning hebben behaald. Ook hier in deze geschiedenis weer de hulp die we mogen krijgen van anderen, Mozes heeft hulp van zijn broer Aäron: hij spreekt voor hem en hier ondersteunt hij hem tijdens de strijd.

Zo geeft God ons voorbeelden in de Bijbel van personen die grote Godsmannen worden genoemd, maar toch zwak waren, met angst en beven ergens aan begonnen - of niet eens durfden te beginnen. Die angstige Mozes is door God gebruikt om een groot volk uit te leiden en God sprak met hem van aangezicht tot aangezicht zoals je met een vriend spreekt. In Hebreeën 11 wordt hij beschreven als één van de geloofshelden die standvastig bleef! En de andere vreesachtige broeder, apostel Paulus mocht geheimenissen die hij van de Heer ontvangen had, openbaren aan de heidenen als hun speciale apostel.  Veel nieuwtestamentische brieven zijn door hem geschreven... 

Wat we hier van leren en steeds opnieuw weer moeten bedenken, is dat de Heer ons kan gebruiken ondanks onze zwakheid, en misschien wel juist omdat we zwak zijn.  Want we zullen ook niet plotseling ophouden met zwak te zijn, maar zullen een andere blik erop krijgen zodat ons onvermogen zal worden tot het verwachten van de Heer, als onze Coach die bij ons is, en die altijd groter is dan waar we tegenover komen te staan... 
Bij de Heer werkt alles net anders en Hij heeft een heel andere definitie van geloofshelden dan wij.
Dan zullen we ontdekken - en misschien weet je het al wel in theorie, maar heb je nog nooit ontdekt dat het echt zo werkt! -  dat we onze kracht bij Hem mogen halen: dat Hij die in ons is, onze kracht is.
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Linkwithin

http://www.linkwithin.com/install?platform=blogger&site_id=2144441&url=http%3A//gerda-overvanallesennogwat.blogspot.com/&email=evanschagen61%40gmail.com#