Over de vader en de zoon

Al zijn alle 10 'mooiste Bijbelverhalen' inmiddels bekend, ik ben nu bij het verhaal op de vijfde plek: de gelijkenis van de verloren zoon. Rembrandt heeft al een prachtig schilderij aan de terugkeer van deze zoon gewijd, Henry Nouwen schreef er een inmiddels beroemd boek over en ook op andere manieren kwam het dichtbij. Wat zou ik er nog van kunnen zeggen? Misschien daarom wel, wil ik het nu eens niét hebben over dat wat bij de meeste mensen bekend is: 'zoon vertrekt met erfenis, verbrast die in het buitenland en komt, na bij de varkens te hebben gezeten terug bij zijn vader, die - op de uitkijk staande - hem uit de verte aan ziet komen en hem in zijn armen sluit...'

Wat mij de laatste tijd namelijk nogal bezig houdt is een boek wat ik las, met het verhaal van een zoon die alles weet, maar er uiteindelijk voor kiest om bij de Vader weg te gaan... of moet ik zeggen: bij God vandaan, die hij waarschijnlijk nooit als vader heeft gezien. De achtergrond waartegen het speelt is mij erg bekend en geeft zo het verhaal extra impact.

Als ik de betreffende gelijkenis in Lucas 15 lees en de twee zonen zie - we zéggen altijd dat het over 'de verloren zoon' gaat maar er staat: Iemand had twee zonen - dan heeft de hoofdpersoon uit het boek, voor mij méér weg van de oudste zoon, die jaloers was toen zijn verloren broer terugkwam en het gemeste kalf werd geslacht, er groot feest gevierd werd... Want hij verlangt diep in zijn hart ook naar zo'n soort welkom van de vader - om diens blijdschap en liefde te zien voor hém. Voor hem is er nooit flink uitgepakt; hij bleef netjes thuis en zijn erfenis is er nog niet doorheen gejaagd. En hij is verontwaardigd. 

Hier zie je het gevaar geïllustreerd dat er ligt in 'het altijd er al zijn', 'alles kennen' met je verstand. Ik herken het feit dat je 'alles' weet omdat je erbij opgegroeid bent, je geen aanwijsbare bekering hebt meegemaakt. Het kan echter verdraaid lastig zijn om van het verstandelijke weten dan bij het hart terecht te komen. Het hart waar je uiteindelijk moet zijn om God ook echt als een liefdevolle Vader te zien en te ervaren...

Want terwijl deze oudste zoon zo dicht in de nabijheid van de vader was, is het besef daarvan nooit echt doorgedrongen. En de liefde van de vader, die voor het grijpen ligt, heeft nog nooit zijn hart getroffen. Je zou bijna zeggen dat hij zelfs met zijn verstand deze liefde niet heeft gekend en was het alleen plichtsbesef dat hij bij de vader bleef en zijn werk deed...

'Echt' worden

Dit alles zie ik terug in het betreffende boek waar ik al wat interviews van heb gezien en wat ik nu las: De vader en de zoon... en de zoon weet alles en heeft zich altijd aangepast maar het was een masker... Maar nu, na vele jaren neemt hij er geen genoegen meer mee om een religieus leven te leiden wat er aan de buitenkant helemaal OK uitziet: je spreekt de woorden en redenaties uit zoals het gebruikelijk is onder de christenen waaronder je opgroeit, je gedraagt je op de manier die van je verwacht wordt, maar alleen uit plichtsbesef.

En natuurlijk, iedereen moet in zo'n omgeving op een bepaald moment keuzes maken omdat je toch in zekere zin worstelt om de wereld van thuis en wat je 'buiten' tegenkomt, met elkaar in overeenstemming te brengen - met alles wat daarbij komt kijken.

Het verhaal in dit boek gaat echter veel verder, beschrijft de bevrijding van knellende banden, van verwachtingen van je omgeving die te hoog gegrepen waren. Het laat zien dat je er niet kómt als je in twee werelden leeft en uiterlijk te zijn waar je innerlijk een aversie tegen hebt. De boodschap en teneur van het boek is, dat het goed is om echt te worden en aan het eind heeft de hoofdpersoon zijn masker laten vallen - al hield dat in dat hij zijn geloof vaarwel moest zeggen. Die bevrijding is alle moeite waard, ook al 'trekken' veel mensen het niet dat hij helemaal 'nieuw', ánders is geworden. Hij is daar óók vrij van: 'het zij zo, ik zit er niet mee'.
Tot het laatste zinnetje - als hij zich af heeft gevraagd of liefde nog terug kan komen en hij 'nu voor het eerst somber' langs zijn gesprekspartner naar buiten kijkt.  
En was de boodschap voor mij ineens een stuk minder bevrijdend dan het eerst leek.

'Jezelf vinden' is tegenwoordig helemaal in en ik ben het er wel mee eens dat je dan een eind bent. Maar velen zien dit als het eindpunt (soms zelfs als een bekering - tot God of een thuiskomen) terwijl het een begin is. In dit verhaal waar de auteur eigenlijk zijn eigen geschiedenis beschrijft (al heet de hoofdpersoon anders en is het één en ander in een andere setting gezet), lijkt het voltooien van die zoektocht ook het eindpunt te zijn. De relatie met zijn aardse vader is nu beter dan ooit, ze weten wat ze aan elkaar hebben en natuurlijk is het een geweldige ervaring helemaal jezelf kunnen zijn. Ook kan hij nu uiten wat hij heel lang alleen maar dácht: dat hij God al lang geleden vaarwel heeft gezegd - als een parallel met de oudste zoon in Lucas 15, die naar mijn idee, aan het eind van de gelijkenis meer de verloren zoon lijkt te zijn en het is niet duidelijk hoe het afloopt.

Zo noemt de auteur van het boek zich na 'zijn dood' en 'wedergeboorte' (zoals hij zijn proces benoemt) meer een 'agnost' ... weet niet meer of God er is.


Geef je hart

Maar toch, al is het boek af, het verhaal gestopt, het eind is nog open. Want hij kent de Bijbel van haver tot gort, dat Boek wat nogal wat pretenties heeft. Het was ook erg onwerkelijk om al de bekende teksten in het verhaal tegen te komen, afstandelijk becommentarieerd door iemand die weet waar het over gaat maar de essentie niet heeft opgepakt - want de liefde ontbreekt, gezien de harde en veroordelende preken van de hoofdpersoon/voorganger uit het boek.
En als dit verhaal dan éigenlijk gaat over echtheid en echt wórden, wens ik dat hij - al is het misschien pas over een tijd, zelf zal gaan onderzoeken wat er ‘echt’ is aan alles wat voor hem altijd alleen theorie is gebleven. 
Alleen God is in staat barrières in het leven van mensen weg te halen, mede door ons gebed. Ook in het leven van de schrijver, zodat hij antwoord zal krijgen op de vragen die hij vroeger niet stelde... toen het sowieso niet gebruikelijk was om te praten over de diepere dingen en wat je ergens van vond. Hij is nu zover om de waarheid te zeggen, dat religie waar je hart niet bij betrokken is, niets voorstelt... dat je daar wel zonder kunt! 

Het zou zo mooi zijn als hij zijn zoektocht voortzet en gaat ontdekken dat Jezus synoniem is voor 'echtheid'...  en als je aan Hem je hart verliest, hij uiteindelijk ook zijn hemelse Vader zal vinden.
Dan ben je pas echt thuis! Bij de Vader die tegen zijn oudste zoon zegt: Kind, jij bent altijd bij mij (je hebt altijd alles over Mij geweten!) en al het mijne is van jou. 

Die thuiskomst wens ik alle 'oudste zonen' en dochters, toe. Want alles wat van de Vader is, ligt op jou te wachten.

Erbarme dich!

De barmhartige Samaritaan - een gelijkenis die Jezus aan de Farizeeën vertelt als ze weer eens doen alsof ze niet goed weten hoe het één en ander in elkaar zit. Het begint met een vraag om Hem 'op de proef te stellen'. Wat moeten ze doen om het eeuwige leven te ontvangen? 'God en je naaste liefhebben met alles wat in je is'. Ja, dat weten ze natuurlijk! ...
En dan stelt één van hen Hem de vraag: 'Wie is mijn naaste?' zodat het lijkt alsof hij gewoon nog niet genoeg ingelicht was over die zaak en daarom dit gebod niet kon 'doen'.
Toch is Jezus hem ter wille, Hij gaat zelfs uitgebreid op het verzoek in. En Hij vertelt hen deze gelijkenis waarbij alles draait om het woord 'naaste', wat letterlijk wil zeggen: 'het dichtst bij'.

Dit verhaal -  als zesde geëindigd bij de tien mooiste Bijbelverhalen - is zo bekend dat een gids het ál te serieus nam en in Jericho ooit aan toeristen de herberg liet zien 'waar de Samartiaan de gewonde man achterliet'. (Al is het tegenwoordig meestal andersom en gelooft men dat veel dingen die in de Bijbel beschreven zijn, alleen maar mooie verhalen zijn.)

Waar draait het eigenlijk om?

Een logische uitleg van het begrip 'naaste' is dat het de gewonde en beroofde man is, die hulp nodig heeft. Als je hem voorbijkomt en ziet liggen mag je niet zomaar doorlopen.
En het is natuurlijk heel wáár: we moeten mensen helpen die in nood verkeren, zij zijn onze naasten. Je hebt zelfs 'verre naasten', mensen in nood héél ver weg, waarvan je niet mag zeggen: die zijn buiten mijn gezichtsveld, ik heb alleen te maken met de mensen in mijn directe - naaste - omgeving.
Maar Jezus stelt aan het eind van dit verhaal een heel andere vraag: 

Wie van deze drie denkt u dat de naaste geweest is van hem die in handen van de rovers gevallen was? (Lucas 10: 36)

De kern is blijkbaar niet: 'Wie is mijn naaste want-dan-weet-ik-eindelijk-wie-ik-kan-helpen..'. maar de focus wordt verlegd naar onszélf: 'Hoe ben ik bezig, bewijs ik barmhartigheid aan anderen, aan wie dan ook die er op mijn weg komt. Wil ik dichtbij anderen, een naaste zijn.'
Barmhartigheid - het is een wat ouderwets woord wat (voor mij) het perfect zegt. De NBV noemt het iets moderner: medelijden tonen. En als ik er nu spontaan over nadenk zou ik het omschrijven als 'een vol hart hebben' voor anderen en noodzakelijkerwijs moet je hart dan ook ruim zijn...


Een diepere toepassing


Er ligt nog een andere diepere betekenis in deze gelijkenis. Jezus vertelt dit verhaal en legt het uit, maar eigenlijk is Hij óók de hoofdpersoon. Zelfs in het Oude Testament staat het al vol van de omschrijving hoe God is: barmhartig en genadig, vol van barmhartigheid voor mensen.
Hij is de niet-geliefde vreemdeling die kwam en zich het lot aantrok van de gewonde man die het slachtoffer was van rovers... 
Ik, jij, wij lagen daar, volkomen hulpeloos en beroofd van alles wat we hadden. - (een net godsdienstig leven leiden heeft ons niet kunnen redden... de priester en de Leviet gingen voorbij ) 
Maar de Here Jezus ging ons niét voorbij en 'toen hij ons zag, werd hij met ontferming bewogen, ging naar ons toe, verbond onze wonden, goot er olie en wijn op; en hij zette ons op zijn eigen rijdier, bracht ons naar een herberg en verzorgde ons...' 
Het is heel wat, wat Lucas ons beschrijft:. Hij raapt ons niet alleen op maar neemt de volledige verantwoordelijkheid, geeft de waard geld voor onze verdere verzorging - de barmhartige vreemdeling belooft zelfs dat hij terug zal komen....
En zo zien we in de waard, de Heilige Geest uitgebeeld: onze helper hier op aarde en alles wat de Geest ons geeft, waarmee Hij ons troost en bijstaat, komt van de Heer Zelf. Totdat Hij, die ons heeft gered, terug zal komen...


Eerst ontvangen en dan uitdelen


De Here Jezus kwam naar de aarde en wij - hebben wij in de gaten dat we 'bijna voor dood langs de weg liggen' en dat we Hém nodig hebben? Dan roepen we als het ware om Zijn barmhartigheid: zoals de (volgens sommigen mooiste) aria 'Erbarme Dich' uit de Mattheus Passion het ook zegt. (En ik neem de vrijheid om die tekst even in verbinding met dit verhaal, op onszelf toe te passen)

Omarm me toch, mijn God, ik laat mijn tranen stromen. Luister, toe,  hoe ik bitter huilen moet, om u roep.

Erbarme dich, Mein Gott Schaue hier, Herz und Auge  weint vor dir  Bitterlich

En juist dát wilde Hij ook: ons barmhartigheid bewijzen omdat Zijn hart vol is van liefde voor ons. Zouden we dan voor anderen niet hetzelfde willen doen?

Wees dan barmhartig, zoals ook uw Vader barmhartig is. (Luc 6:36)

Het uiteindelijke antwoord van de Heer aan de wetgeleerde is ook: Ga heen en doet u evenzo. De wetgeleerde zal zoals de Samaritaan moeten worden... 

Alleen als we hebben erváren dat Zijn hart vol is voor óns, kunnen we deze opdracht van Jezus volbrengen. Ja, door Zijn liefde krijgen wij op onze beurt, volle harten voor de mensen om ons heen. En alleen daardoor zijn we in staat onze naaste lief te hebben en een naaste zijn... voor iedereen die op onze weg komt.

 Linkje van Erbarme dich 

in de Nederlandse vertaling uitgevoerd

Jozef

De afsluiting van het project: 'de tien mooiste Bijbelverhalen van Zwolle' is al haast in zicht maar ik zal mijn eigen tempo toch maar aanhouden. Het is inmiddels wel hoog tijd voor het verhaal wat als zevende is geëindigd.
De hoofdpersoon in deze geschiedenis is al even ter sprake geweest bij het vorige verhaal. Ook hij wordt gebruikt om zijn familie te redden - als de mannelijke tegenhanger van Esther zou je kunnen zeggen.

---------------------------

Iets wat direct opvalt bij Jozef, dat hij het lievelingetje van zijn vader was. Hij was natuurlijk de langverwachte zoon van Rachel, de lievelingsvrouw van Jakob. En deze had hem lief boven al zijn zonen.
Hij was waarschijnlijk ook braaf en gehoorzaam - heel anders dan zijn onbehouwen broers en krijgt zelfs een veelkleurige rok van vader Jakob. ... En dat lijkt toch verdacht veel op voortrekken en waarderen we eigenlijk niet zo positief. Jozef ´ligt´ dan ook niet zo goed bij zijn broers. Zeker als hij ook nog zijn dromen vertelt - ik heb me wel eens afgevraagd waarom hij dat eigenlijk deed; hij had die dromen ook voor zichzelf kunnen houden.....

Anders kijken...

Het is net als bij de geschiedenis van Vasti die niet naar de koning wilde... als we er met andere ogen naar kijken, zie je ineens iets anders. En zien we hier in het 'lievelingetje' Jozef, een erg mooi beeld van de Here Jezus als geliefde Zoon van de Vader, waar Hij al zijn welbehagen in kon vinden... De Here Jezus was in Zijn leven ook recht door zee... een aan zijn ouders gehoorzaam kind - Hij was hen onderdanig staat er bij de geschiedenis toen Hij 12 jaar was, en wat nog meer was: Hij was altijd Zijn hemelse Vader gehoorzaam. Een stukje lijden - wat niet gezien wordt door de mensen maar wel door God!

En dan vraagt vader Jakob of Jozef zijn broers wil zoeken, zij zijn de schapen aan het weiden in Dotan. En Jozef gaat op weg maar als hij aankomt wordt hij direct weggehoond: "Daar komt die meesterdromer aan. Wat denkt hij wel, dat we voor hem zullen buigen??"
Ze gooien hem in de put, dan zijn ze van hem af, en hij wordt verkocht naar Egypte ... Vader Jakob denkt dat Jozef dood is, verscheurd door wilde dieren...

Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stilgestaan want het is allemaal zo bekend en we nemen het vaak als een gegeven - maar in Jakobs verdriet om Jozef, kunnen we zien wat God de Vader heeft gevoeld. Toen Jezus moest sterven was het toch Zijn Zoon die daar hing! 

Zo is de Here Jezus verraden en gedood en uit het gezichtsveld van het volk Israël verdwenen; dat Hij ooit nog echt koning zal worden, hebben ze geen idee van! Ja, Jozefs geschiedenis, maar ook de diepere betekenis erachter, handelt in eerste instantie over het behoud van Israël, in de kiem netzo 'Joods' als het verhaal van Esther...
Maar dat niet alleen!

*********************

In het verborgene

Als het ware tussen de regels door, is in dit verhaal van Jozef iets te zien van Gods plannen en lessen voor ons gelovigen vandaag de dag... Jozef in Egypte maakt namelijk nogal wat mee, ineens slaaf, vals beschuldigd en daardoor in de gevangenis... vergeten door de schenker die na zijn vrijlating pas weer aan hem denkt als Farao een droom krijgt die niemand kan uitleggen. 

Wat een geduld heeft hij moeten leren - en in mijn ogen wás hij al echt zo'n gelovige die God graag ziet: niet iemand die al mopperend alles verdraagt wat hem overkomt.

Maar God vergeet nooit iemand! en als de omstandigheden zover zijn dat God Jozef verder kan gebruiken voor de taak die klaar ligt, komt hij uit de gevangenis réchtstreeks in de juiste positie om de Farao zijn droom uit te leggen. Want achter de schermen is het de Heer Zelf die aan het werk is.

Dat is iets waar ik van kan leren: dat we soms moeten wachten op antwoord, op actie... omdat het nog niet zover is, dat er wat gebeuren kan op gebeden die we - misschien al wel jaren - naar God opzenden.

Het resultaat van Jozefs geduld en trouw aan God, is dat de weg openligt en hij onderkoning wordt van Egypte. En wat een bijzondere positie dat is, zien we aan de uitspraak van de toenmalige farao:

Ik ben Farao, maar zonder u zal niemand in het gehele land Egypte zijn hand of zijn voet opheffen. En Farao noemde Jozef Safenat-Paneach. (Dit betekent: redder der wereld)
Zo is Jozef verhoogd, van slaaf tot wat er staat aan het eind van dat gedeelte: En Jozef ging uit, (als heer) over het land Egypte. 

Hij voert nu Gods reddingsplan uit en niet alleen Egypte, maar de hele toenmalige wereld wordt gered van de hongerdood. Ook trouwt hij de heidense vrouw Asnat.

Ook Jezus is van 'slaaf' nu Heer - en de hele wereld kan Zijn redding aannemen. Hij brengt in deze tijd, nadat Zijn volk hem afwees (dit is de erfgenaam, laten we Hem doden!) een ander volk bijeen, wat Zijn naam draagt en Zijn vrouw mag worden.

**********************

Redding - ook van zijn eigen vlees en bloed

Dan komen de broers van Jozef weer in beeld. Door de hongersnood gedreven, komen ook zij naar Egypte toe om koren te kopen.
Wat zijn dat bijzondere hoofdstukken als je ziet dat de broers bij die onbekende onderkoning komen - die hen streng behandelt en beschuldigt van spionage... Maar ondertussen kan Jozef verstaan wat ze onderling bespreken; hij herkent hen en verbergt zijn emoties, speelt als het ware een dubbelrol en de broers hebben nog niets in de gaten. En dan is Jozef zo benieuwd hoe het in hun hart is. Zijn ze nog dezelfde harde kerels van vroeger? En hij test hen uit, door ze te vragen terug te komen met hun jongste broer Benjamin. Maar de broers zijn veranderd en ze springen nu zelfs openlijk voor elkaar in de bres!

En uiteindelijk maakt Jozef zich bekend! Hij kan het niet langer voor zich houden - stuurt iedereen weg en valt zijn broers om de hals. En de broers zijn bang! Jozef, onderkoning? Wat zal hij met hen doen, zij hebben hem immers verkocht...

De toekomstige bekendmaking

Je ziet hier een tafereel wat heen wijst naar een gebeurtenis die nog plaats zal vinden. Het is de grote ontknoping: de Here Jezus die Zich bekend maakt aan Zijn broeders, het volk Israël. Eindelijk weer verenigd met Zijn eigen vlees en bloed - waar Hij al die tijd vanaf hun afwijzing op heeft gewacht.
Zij zullen Hem herkennen als degene die zij hebben doorstoken. En de schrik zal hen om het hart slaan, zij bedrijven rouw staat er in Zacharia.
Wat een bijzonder ontroerend moment zullen we in de toekomst nog mee gaan maken!

-------------------------------

Laatst las ik een blogje over Jozef, waar de schrijver God niet anders kan zien dan iemand die voor z'n plezier een hongersnood naar de wereld stuurt en Jozef een moeilijke weg laat gaan, ook alleen omdat Hij daar plezier in zou hebben - En Jozef zelf? Die is voor hem een wraaknemende broer die daar een sinister genoegen in schept..
Maar Jozef is met een bijzonder doel' 'vooruit gestuurd' naar Egypte, heenwijzend naar de Grote Redder van de wereld. Als we dat onderkennen, worden onbegrijpelijke gebeurtenissen in een ander licht gesteld.

Ik wens jullie toe, ogen, die de diepere betekenis zien in dit verhaal. Dat we hierdoor net als Jozef, in ons leven geduldig leren wachten op de Heer en Zijn leiding mogen zien door moeilijkheden heen. Maar vooral dat jullie door Jozefs geschiedenis, de Here Jezus beter leren kennen en gaan liefhebben om wie Hij is...

Esther

Natuurlijk hoort Esther bij de 10 mooiste bijbelverhalen! - het was alleen de vraag hoe hoog deze bijzondere geschiedenis zou eindigen... (en dat is de achtste plek geworden, het verhaal van de maand november)

En waarom? Ten eerste is zij en haar geschiedenis bijzonder genoeg dat er een heel bijbelboek aan is gewijd - en dat is niet heel vroeger even door een geleerd persoon geregeld. God Zelf heeft ervoor gezorgd dat dit verhaal in de Tenach terecht is gekomen en daarmee in het Oude Testament. En ten tweede is het juist helemaal niet zo vanzelfsprekend want als je het boek doorleest valt er iets op: de naam van God komt er helemaal niet in voor. Hij is 'Ik die verborgen Ben', de grote 'Afwezige', al spreekt elke bladzijde in dit verhaal van Zijn bemoeienis.

Het is de tijd van de ballingschap. Jahweh heeft Zich teruggetrokken vanuit de tempel. Hij wordt vanaf die tijd benoemd als de God des hemels, niet meer wonend bij Zijn volk op aarde...

Maar toch, net zoals Hij in déze tijd ook niet in Israël in een tempel woont, schijnbaar afwezig is - is Hij heel erg de Aanwezige - zoals de Joden Hem ook noemen... Achter de schermen trekt Hij aan de touwtjes, terwijl de mens op aarde (zeker Haman en ook wel koning Ahasveros) denkt: "Ik trek mijn eigen plan en heb mijn leven en dat van anderen, onder controle". En Hij gebruikt een Joods meisje om ervoor te zorgen dat een duivels plan - van Haman de Agagiet, een telg uit het volk Amalek - die een strijd met Gods volk heeft van geslacht tot geslacht - verijdeld wordt. En dat op zo'n bijzondere manier dat zelfs een wet van Meden en Perzen, die niet meer veranderd kan worden, er niet voor kan zorgen dat deze genocide op haar volk door zal gaan. De Joden mogen op die door het lot aangewezen dag, zich verdedigen en ieder doden die hen te na komt. - En er is niets nieuws onder de zon: Na Hitler moet de nieuwe staat Israël deze situatie nog bijna elke dag onder ogen zien - omdat het het volk is waar de Messias uit voort is gekomen, Gods oogappel ...

Eerst even algemeen... de grote lijnen ook naar de toekomst

Het verhaal begint als koning Ahasveros (Xerxes) een groot feest geeft en als hij vrolijk van de wijn is, zijn vrouw, koningin Vasthi laat roepen. Maar Vashi weigert en wij vanuit onze tijd geredeneerd, kunnen dat begrijpen - ze moet zich daar vertonen voor de koning en alle feestgangers... stel je eens voor hoe dat is. Maar in haar positie en in die tijd, een ongehoord eigenzinnige actie. Ahasveros is namelijk de alleenheerser die het voor het zeggen heeft en zijn wil is wet. En - al is dit nooit honderd procent door te trekken - is Ahasveros in zijn machtige heerschappij over het rijk van de Meden en Perzen, een beeld van God als degene aan wie wij gehoorzaamheid verschuldigd zijn. En dan kijk je naar Vasthi op een andere manier, zij beeldt de gelovige uit die dan wel in naam met de koning is getrouwd maar haar hart wil niet meer hem gehoorzamen en ze is meer met zichzelf bezig. Zeven dienaren gaan erop uit om de boodschap aan haar te brengen, maar ze kunnen haar niet op andere gedachten brengen.


Wat ikzelf een mooie vergelijking vond en die daarom hier maar doorgeef, is, dat je die zeven dienaren kunt vergelijken met 'de zeven geesten die voor Gods troon zijn'... en de zevenvoudige boodschap wordt gestuurd naar de gemeente op aarde. Zoals je bijvoorbeeld in Openbaring zeven zendbrieven kunt lezen, gestuurd aan de gemeenten, waarin de gelovigen opgeroepen worden de Heer lief te hebben en ze aangesproken worden op hun verantwoordelijkheid als gemeente, volk van God. En er zijn overwinnaars onder hen, maar de laatste gemeente zal worden uitgespuwd door de Heer. Was er nog maar een sprankje gevoel - zelfs in de vorm van koude, maar ze is lauw geworden, onverschillig.

Zo zal de gemeente van waaruit de gelovigen opgenomen zullen worden, eindigen als de ontrouwe bruid - zoals je beschreven ziet in Openbaring 17.

Als de ware gelovigen niet meer op aarde zijn en er is een ongehoorzame vrouw over... is de tijd aangebroken dat God op aarde een nieuwe vrouw zoekt. Zo ook koning Ahasveros en komt er een Joods meisje naar het paleis... (ook hier weer de opmerking: de beelden zijn in grote lijnen te trekken - het gaat niet om de details.)

Wat is over Ester, Hadassah te vertellen, behalve dat ze Joods is? De naam Esther betekent: Ik die verborgen ben... want ook Ester zélf is als ze wordt gekozen en naar het paleis moet komen, in zekere zin verborgen; haar afkomst moest ze geheim houden van haar oom Mordechai. Zo zal in de tijd na de opname er een nieuw volk van God zijn, nog niet openlijk bekend ... maar er wordt aan gewerkt. Dat zien we nu eigenlijk al gebeuren  Want Israël zal in de nabije toekomst bekend worden op aarde als Gods volk - christenen geloven dat allang, maar dan zal het ook naar buiten duidelijk gaan worden. Zo is Hegai speciaal met Esther bezig om haar voor te bereiden op de ontmoeting met de koning. En als zij daarna in het gevaar wat haar en haar volk bedreigt,  haar vertrouwen op Ahasveros zal stellen, zal Haman ontmaskerd worden... In de toekomst gezien duidelijk dat de antichrist zijn plannen klaar heeft, maar uiteindelijk aan het kortste eind zal trekken. Hij zal het gelovige Israël niet kunnen vernietigen..

En zie je die toekomstige toepassing niet zo zitten, dan nu even persoonlijk - wat dichterbij...

Nu over Esther zelf. Zij moet mee naar het paleis, als ballinge die al in een vreemd land woont en geen ouders meer heeft. Maar gelukkig heeft ze haar oom die haar in de gaten houdt en steeds informeert hoe het met haar is. En Esther's persoonlijke geschiedenis laat zien dat God (die verborgen is in dit boek) precies weet wat er zal gaan gebeuren en zorgt dat de juiste vrouw op de juiste plek terecht komt. Want hij heeft een plan met Esther - zoals eeuwen eerder ook met Jozef, als het ware de mannelijke tegenhanger -  satan gebruikt deze keer Haman de Amalekiet om zijn doel te bereiken dat het hele Joods volk vernietigd zal worden - in ruil daarvoor zal Haman roem en macht ontvangen - satans beproefde taktiek. Maar Mordechai hoort van de plannen en stelt Esther op de hoogte.
Nu wordt duidelijk waarom ze op deze hoge post is gebracht en zich eigenlijk verborgen heeft gehouden wat betreft haar afkomst. Zij heeft als enige de mogelijkheid om haar volk te redden, omdat ze zelf Joods is, én omdat Haman daar nog steeds onkundig van is.. Maar die opdracht vereist moed en vertrouwen en Esther gaat, ze heeft ook geen keus maar ze weet dat God met haar is.

Dat is zo mooi om te beluisteren in onderstaand lied. Ook qua muziek is er geen aarzeling maar een grote vastberadenheid te horen. Misschien heb je zelf ooit voor iets gestaan wat heel zwaar was - misschien nu wel... Ineens is het moment daar en word je als het ware in de frontlinie geplaatst. Je staat voor het blok maar moet er doorheen. 'Feels like I’ve been holding my breath, Trying to still my restless heart'  Het kan als een loden last zijn te weten dat jij degene bent waar het menselijk gezien van af hangt: 'Everything hangs on my next step'.
Toch vat je de moed, je neemt een vast besluit, in je angst, kun je toch de rust hebben dat God bij je is omdat het in Zijn plan is. Wat bijzonder dat Esther het hele volk vraagt om drie dagen te vasten - en te bidden, al staat dat er niet bij in dit boek... En ze gaat, - 'uninvited'  - Het is het tegenovergestelde van Vasthi, die gevraagd werd maar niet wilde. Esther stelt haar leven in de waagschaal voor haar volk en dat weet ze, kijk maar naar de uitspraak: Kom ik om dan kom ik om.... En ze moet spreken - 'when you don’t have the floor' .. want is het niet nú, dan zal ze later door de uitvoering van Hamans plan met haar volk worden uitgeroeid...

Wat een genade!


Esthers is bij haar gang naar de koning, volledig overgeleverd aan zijn genade - want iedereen in het rijk weet dat: "ieder, hetzij man of vrouw, die ongeroepen tot de koning in de binnenste voorhof komt, deze éne wet bestaat: dat men hen doden zal"... het betekent je dood. "Alleen diegene blijft in het leven gespaard, aan wie de koning de gouden scepter toereikt"
Tegelijkertijd is dit een prachtige illustratie van iets anders. Ook wij kunnen op grond van de wet, onze eigen prestaties, nooit tot God naderen en hebben zijn genade nodig, die Hij wil schenken als we het aandurven te komen. ... En de liefde, het vertrouwen en de bereidheid haar leven te willen afleggen, geeft dat Ahasveros - God - aan Esther genade kan en wil schenken. En de scepter wordt haar aangereikt.


Ze moet nu kleur bekennen en ermee voor de dag komen: Ik ben Joods... Ze vraagt de koning en Haman te eten, durft dan nog niet to the point te komen en krijgt nog een dag uitstel. En je ziet Haman 'groeien van trots, als hij uitgenodigd wordt om de volgende dag nóg een keer te komen eten. Zie je wel hij wordt al belangrijker...
Maar die nacht krijgt de koning een droom dat Mordechai hem ooit het leven heeft gered maar nog nooit is ge-eerd - Gods planning daar kan niemand tegenop: dat 'eren' mag Haman de volgende dag bedenken en uitvoeren. Wat een tegenvaller want die Jood Mordechai was nu net de reden dat hij zijn moordplan bedacht. Maar God keert alles om en uiteindelijk kan Haman - die booswicht daar! (zoals Esther uiteindelijk aan de koning bekend maakt) - worden gedood. Gespietst op de paal die hij voor Mordechai had neergezet.
Toch kwam er daarna voor Esther nog strijd aan te pas: de dag voor de vernietiging van alle Joden - door het lot bepaald, moesten ze nog doorstaan... Als God zich niet laat zien, wordt het lot geworpen - maar door Hem bestuurd. En men zal zeggen dat het lot of het toeval Esther op de juiste plek heeft gebracht - zij wist dat het God was die haar en haar volk beschermde. 


Ook bij ons zal er niet zonder slag of stoot overwinning zijn. En soms moet je in beweging komen. Als het moment er is, durf dan ervoor uit te komen een volgeling van Jezus te zijn, Hij was ook een Jood - dat is de reden dat satan het hele volk altijd heeft willen vernietigen. En Hij wil ons inschakelen zoals Hij met Esther deed. Laat ons daar dan niet voor terugdeinzen ...  You were born for this.

Born for this 

Feels like I’ve been holding my breath Trying to still my restless heart Everything hangs on my next step Finding my nerve, playing my part I found shelter underneath his crown Found favor inside his eyes Rock this boat, and I just might drown Honesty seems to come with a price There’s a time to hold your tongue Time to keep your head down There’s a time but it’s not now Sometimes you gotta go, uninvited Sometimes you gotta speak when you don’t have the floor Sometimes you gotta move, when everybody else says you should stay No way, no, not today You gotta ask, if you want an answer Sometimes you gotta stand apart from the crowd Long before your heart could run the risk You were born for this I’m leaning on the ones before me My father’s father’s dreams I’m standing on the top of their shoulders Calling the One delivering me There’s a time to hold your tongue Time to keep your head down There’s a time but it’s not now Sometimes you gotta go, uninvited Sometimes you gotta speak when you don’t have the floor Sometimes you gotta move, when everybody else says you should stay No way, no, not today One step. One move. Born to trust You. Made to lay my Life before You Sometimes you gotta go, uninvited...

Het is alsof ik mijn adem inhoudt Mijn bonkend hart tot rust wil brengen Alles hangt af van mijn volgende stap Of ik de moed kan vatten, mijn rol te spelen Ik vond bescherming onder zijn kroon Verwierf gunst in zijn ogen Schudt me nu heen en weer en ik verdrink Eerlijkheid heeft zijn prijs Er is een tijd om je in te houden te doen alsof je niets ziet, Daarvoor is een tijd - maar dat is niet nu! Soms moet je gaan -  ongevraagd Soms moet je spreken  zonder toestemming Soms moet je in beweging komen,  terwijl iedereen zegt te blijven  waar je bent Nee echt niet, niet nu!  Je zult moeten spreken  als je een antwoord wil soms moet je tevoorschijn komen Lang voordat je hart het risico aankon was dit je lotsbestemming Ik leun op mijn voorvaderen En op hun dromen Sta als het ware op hun schouders Roep de Ene aan die mij kan verlossen Er is een tijd om je in te houden te doen alsof je niets ziet, Daarvoor is een tijd - maar dat is niet nu! Soms moet je gaan -  ongevraagd Soms moet je spreken  zonder toestemming Soms moet je in beweging komen,  terwijl iedereen zegt  te blijven waar je bent Nee echt niet, niet nu! . Eén stap,  één beweging  Geboren om U te vertrouwen Geschapen om  mijn leven te willen geven . Soms moet je gaan,  ongevraagd

Klik hier voor de link naar de site van de film

en hier voor de trailer

Die Schöpfung! (Adam en Eva 1)

In mijn reeks blogjes over de 10 mooiste Bijbelverhalen van Zwolle, wordt het hoog tijd dat ik wat schrijf over het verhaal dat op de negende plaats is geëindigd: de schepping. In oktober stond deze geschiedenis centraal maar het heeft zo moeten zijn dat ik er nu pas aan begin. Want gisteravond was ik bij 'die Schöpfung', heb ik gehoord hoe de schepping ontstaan is ... maar ook gezien en dat niet alleen omdat ik in de zaal zat waar het live uitgevoerd werd, maar ook omdat de muziek uitbeeldt wat er wordt gezongen.

Dat geeft me een prachtig excuus om het nu niet te hebben over de historische betrouwbaarheid van Genesis 1, hoe lang de dagen hebben geduurd en of Adam en Eva echt hebben bestaan als het eerste mensenpaar, dat helaas in zonde viel... Dat geloof ik trouwens allemaal, maar in dit blogje laat ik me leiden door de schepping van Haydn, zoals hij die verwoordde en vervatte in muziek. De teksten komen uit de Bijbel maar ook uit 'Paradise lost' (wat ineens hoog op mijn lijstje van nog-te-lezen-boeken staat) Bijzonder is het te lezen dat Haydn zelf erg geroerd was toen hij de Duitse versie van zijn tekst voor dit oratorium las, in 1791 geproduceerd door Gottfried Baron van Swieten. "Elke dag knielde ik neer en bad God mij de kracht te geven dit werk te voltooien."
Ook bijzonder dat wij meer dan 200 jaar later, nog kunnen luisteren naar dit voor mij geheel onbekende werk. Dat heeft als nadeel dat je niets herkent, maar ook een voordeel: dat je letterlijk verrast kan worden. En dat gebeurde!

Uitvoering van 'die Schöpfung' 1808 in Wenen

 Bij de linkjes van Die Schöpfung

- kies en klik linksonder welke uitvoering je wilt horen

- klik op: 'libretto' voor de teksten

De schepping begint met chaos en Haydn laat de drie engelen Uriël, Gabriël, en Rafaël bezingen wat er gebeurt. 'Het worde licht' hoor je ook in de muziek, als een belangrijk moment. De afvallige engelen sidderen, 'vluchten omlaag naar de eeuwige nacht in de diepten van de afgrond' en op aarde wordt er iets prachtigs geschapen: 'een nieuwe wereld ontstaat door Gods woord. . 
Je hoort ook de zon, 'die in volle luister opgaat; een vreugdevolle bruidegom, een trotse en blijde reus die langs zijn baan snelt'... de maan die langzaam langs de hemel gaat....  Je ziet de wateren wemelen van leven, de vogels in zwermen door de lucht gaan zoals in de bekende beelden van 'Life'.
In een sfeer van onschuld en verwondering (zoals van het plaatje hiernaast) komen alle dieren tot leven. Uiteindelijk wordt ook de mens geschapen.
En de engelen jubelen over elke nieuwe dag (dat doet me ineens denken aan het boek Job), zij bezingen Gods grootheid met citaten uit de psalmen. Het is één groot stuk over de grootheid van de Schepping en Gods almacht die we daarom mogen prijzen:
De drie engelen zingen:

Tot U o Heer ziet alles op, om voedsel smeken allen U, Gij opent Uw hand en zij worden verzadigd.
Gij keert van hen Uw aangezicht; dan siddert alles en verstijft. Gij neemt hun adem weg, zij vervallen tot stof. - Hier wordt subtiel verwezen naar de gevolgen van de zondeval, maar snel keren we terug tot het Paradijs: -
De adem blaast Gij weder in en overal ontstaat nieuw leven

Koor: Voltooid is nu het grote werk, laat ons lied de Heer prijzen. Laat alles Zijn naam loven, want Hij alleen is de Verhevene! Halleluja!

Adam en Eva in het paradijs, twee gelukkig mensen die nog geen weet hebben van verkeerde dingen, maar alles om hen heen én elkaar, aanvaarden zoals het komt. In onschuld, niet kennende goed en kwaad, zich niet bewust van het feit of iets goed of verkeerd is in wat ze zeggen of doen - ook zonder het gevoel van schuld wat daar altijd direct bijhoort, ermee verbonden is. De engelen zien hen en Rafaël beschrijft:

Door rozenwolken breekt, gewekt door zoete klank, de morgen jong en schoon. Vanaf het hemelgewelf stroomt zuivere harmonie naar de aarde. Ziet het gelukkige paar, hoe het hand in hand gaat. Uit hun ogen straalt een warm gevoel van dank. Straks zingt hun mond op luide toon de lof van de Schepper. Laten onze stemmen zich dan vermengen met hun lied!

Ineens viel mij op, dat onze tegenwóórdige wereld écht bestaat uit goed en kwaad en dat de onschuld verdwenen is - behalve bij ja: onschuldige kinderen....

En je kunt lacherig doen over Eva die Adam toezingt dat zijn wil haar wet is - want eigenlijk vinden we dat met z'n allen in onze geëmancipeerde maatschappij toch wel achterhaald. Maar in het paradijs was Adam ook nog 'niet kennende goed en kwaad' en zal hij zijn vrouw niet met 'zijn' wet om de oren hebben geslagen op de manier van: 'je moet nu dit en ik wil nu dat!' Het duet van Adam en Eva is één groot liefdeslied. Prachtig gezongen door de solisten die het met grote overtuiging konden brengen (zodat mensen die vlak bij ons zaten en het vaker hadden gehoord, zeiden dat ze het nog nooit zo hadden meegemaakt!)
Deze 'paradijselijke' toewijding aan elkaar lijkt een sprookje, en is inderdaad niet iets van deze gevallen wereld. Toch zouden we als gelovigen het kunnen herkennen omdat we hier eigenlijk luisteren naar Christus die Zijn gemeente liefheeft en naar de Gemeente (wij als gelovigen bij elkaar) die op haar beurt in alles naar Hem wil luisteren. Dan wordt hun liefdeslied dieper van betekenis als Adam zingt:

Ik leid u thans en ieder stap wekt nieuwe vreugde in ons gemoed, toont ons nieuwe wonderen aan. Begrijpen zult gij dan welke wonderen de Heer ons heeft toegedacht. Hem prijzen en Hem hart en ziel wijden. Kom volg mij, ik zal u leiden.

Evenals de reactie van Eva:

O Gij, voor wie ik werd! Mijn steun, mijn schild, mijn al! Uw wil is wet voor mij. Dat heeft de Heer bepaald, en u te volgen geeft mij vreugde geluk en roem!

Je ziet op zo'n moment 'een ideaal plaatje' geschilderd worden, en drong het tot mij door dat deze eerste man en vrouw een heel bijzondere relatie moeten hebben gehad.
De engel Uriël antwoordt hen aan het eind als een waarschuwing dat 'hun geluk steeds zal voortduren als geen valse waan hen zal verleiden om meer te wensen als zij hebben en meer te weten dan is toegestaan'. - En hoe heftig zal die zondeval en daardoor de intrede van het besef van goed en kwaad, ingegrepen hebben. Het feit kennen we allemaal en lezen we als een gegeven, ja zo ging dat en ze moesten uit de hof verdwijnen.. Maar ze kwamen vanuit het paradijs wel héél hard met beide benen op de grond die ineens doornen en distels voortbracht.
Sindsdien is goed en kwaad en de eeuwige strijd die dat geeft in de hele schepping niet meer weg te denken. Wij weten en kennen dan ook niet anders, maar Adam en Eva wel! Als je de solisten zo die woorden van onbevangen vertrouwen elkaar ziet toezingen, besef je hoe weinig er over is van deze vanzelfsprekendheid in relaties, in huwelijken tussen man en vrouw, het kost ons vaak veel moeite en inspanning - en datzelfde contrast is er als je de schepping krijgt voorgesteld in al haar pracht, en het vergelijkt met de aarde waarop nu wij leven.

Toch is het goed om als het ware stil te staan in het paradijs en ervan te genieten hoe mooi het ooit was. Waarom? Omdat het laat zien hoe God is en Hem ervoor te prijzen! Dat Hij alles zo prachtig en zéér goed geschapen heeft en het zelfs nu nog steeds spreekt van Gods grootheid. Al is er veel veranderd en zucht deze schepping onder alle zonde en verdorvenheid die nu zo zichtbaar is. Maar we  mogen weten dat ze daarvan bevrijd zal worden. Er komt een rijk waarin de Heer regeert en de paradijselijke toestand dicht genaderd zal worden, de woestijn zal bloeien als een roos en de leeuw ligt bij het lam.

Straks als de nieuwe hemel en aarde er zijn, zal alles volmaakt zijn. En als je dit muziekstuk hebt beleefd, weet je dat het dan - al is het waarschijnlijk op een andere manier - weer een prachtige "Schöpfung" zal zijn, die niet meer verstoord zal worden. Wij mogen dan, véél meer dan Adam en Eva zelfs in het paradijs ooit hebben gedaan, delen in Zijn heerlijkheid - waar engelen zelfs zouden willen inkijken.... Wanneer de 'tijd' voorbij is en God niet alleen komt wandelen met de mens in de avondkoelte, maar voor eeuwig bij hen zal wonen...

Wie overwint, hem zal Ik geven 

te eten van de boom des levens, die in het paradijs Gods is.

En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen:

Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, 

en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn,

en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen,

en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, 

want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.

Jona

Als ik aan Jona denk is het eerste wat me te binnen schiet dat dit één van de eerste geschiedenissen is die het loodje legt als mensen (gaan) twijfelen aan de historische betrouwbaarheid van de bijbel. En dat is ook wat ik lees op Wikipedia
Natuurlijk, het is een wonderlijk verhaal en er gebeuren dingen die toch alleen maar in verhalen mogelijk zijn. Wanneer eet een vis namelijk een mens op die dan ook nog drie dagen in de buik overleeft en dan weer levend aan land wordt gespuugd? Net een sprookje maar natuurlijk met een mooie boodschap.
Maar toch: Jezus Zelf haalt Jona aan in het Nieuwe Testament... en zijn drie dagen in de buik van de vis zijn een heen wijzing naar Hemzelf: drie dagen en nachten zal Hij in het hart van de aarde zijn...
En ook de mannen van Ninevé de grote stad - in dit gedeelte in één adem genoemd met Salomo en de koningin van Sheba - zij bekeerden zich op Jona's prediking... Als een aansporing om je te bekeren als toehoorder van Hem, die méér is dan Jona.

De geschiedenis

Jona is eigenlijk een heel realistisch boek omdat we toch allemaal wel herkennen dat we niet direct ja-knikken als God ons een opdracht geeft. En het eerste wat Jona doet is wegvluchten want naar Ninevé gaan zag hij helemaal niet zitten. En daar bij Jaffa ligt zomaar een schip klaar. Zo kunnen wij onszelf ook wel eens voor de gek houden als we iets niet willen; een andere weg lijkt open: 'het schip ligt klaar' en je kunt zo mee aan boord. Maar als je weet van God weg te vluchten, zal het niet goed uitpakken al lijkt het nog zo voor de hand te liggen.
En inderdaad komt er een storm, de halve lading is al overboord gegooid maar het heeft niets geholpen. Wat me opvalt is dat de bemanning van het schip door Jona's ongehoorzaamheid in moeilijkheden worden gebracht, ongelovigen ondervinden de gevolgen van een gelovige die niet wil doen wat God van hem vraagt. Dat is een slechte zaak zouden we zeggen. En het lot viel op Jona... En ineens heeft hij de kans om te vertellen wat er aan de hand is en hij doet het! Het is nooit te laat om te getuigen van je geloof - al moest Jona erbij vertellen dat hij niet wilde luisteren en dat zij door zijn gedrag nu in de problemen zaten. En hij neemt de consequenties: Gooi mij maar overboord. En de storm gaat liggen, hé dat hebben de andere opvarenden toch op moeten merken. Ja, dat klopt, ze gaan zelfs de Heer aanroepen, wat een mooi gevolg van een ongehoorzame actie.....

En dan stuurt de Heer een grote vis. Die moet gewoon luisteren, heeft niets in te brengen (zoals Jona wél de mogelijkheid nam een andere kant op te gaan.) En Jona wordt opgeslokt, zit drie dagen en nachten in de buik van die vis, wordt daarna aan land gespuwd. Hij heeft wel wat te denken gehad die drie dagen - en waar hij toe kwam lees je in Jona 2. Een mooi gedeelte wat je eigenlijk niet zo kent als je Jona alleen kent van de bijbelse geschiedenis op school.
En God sprak tot de vis... Hij maakt persoonlijk een einde aan de beproeving, het donkere dal van de dood... waar Jona dacht dat de levensadem hem zou verlaten maar God hem redt. Hierin is Jona een type van de Here Jezus, dat kan dus ook als die persoon het er verder in zijn leven niet zo geloofwaardig afbrengt.

Dan wil hij wel naar Ninevé - die drie dagen donkerheid, het afgesneden zijn van de gewone wereld, heeft dan toch resultaat. En daar ben je niet zomaar, het is een hele reis. En daar aangekomen is Ninevé nogal aan de maat, je hebt alleen al drie dagen nodig om er doorheen te lopen....

Dit is Jona's nieuwe begin en het lijkt nu allemaal goed te komen. Dat komt het ook wel met Ninevé maar Jona is nog aardig zelfzuchtig. Eigenlijk wil hij graag dat de stad wordt omgekeerd - een echte actie vanuit de hemel, zoals bij Sodom en Gomorra - alleen: de mensen bekeren zich. Dat valt hem tegen... al zijn werk voor niks! Jona is hier eigenlijk meer als een soort wraaknemende God, juist zoals ongelovigen Hem vaak zien. Maar deze geschiedenis laat zien dat God liefde is - al is er bekering nodig om het oordeel te ontlopen.
God gaat nu niet preken maar doet iets anders: de wonderboom die in één nacht opschiet, en daarna verdort - want Hij beschikte deze keer een klein diertje: een worm. Wat vervelend want Jona kon er net zo mooi in de schaduw zitten om in alle rust te kijken hoe Ninevé verwoest zou worden... Maar nee, het feest gaat niet door, de stad blijft gespaard. De boom verdort... en Jona moppert daar flink op.

Lessen

Het is hier niet duidelijk of Jona nu Gods les oppakt. Hij zegt wel dat hij wist dat God groot is van goedertierenheid en trouw, maar alleen als smoes om aan te geven dat hij eigenlijk niet die grote reis had hoeven ondernemen. Maar als God zonder meer de stad had gespaard, had Hij de zonde als het ware goedgekeurd.. het laten bestaan... maar daarvoor was het nog niet de tijd in het OT, zoals Hij nu in deze genadetijd de zonde laat bestaan - al bewijst Hij na bekering op de prediking van Jona de hele stad genade. 

In het laatste vers wordt Jona als het ware de mond gesnoerd. God legt daar het accent op een aspect waar mensen vaak moeite mee hebben: dat er zoveel onschuldige kinderen zijn die aan allerlei ellende blootstaan en zelfs sterven. Kleine kinderen en veel vee worden expliciet genoemd als reden om de stad te willen sparen. Honderdtwintigduizend mensen, die het onderscheid niet kennen tussen hun rechterhand en hun linkerhand lijkt me een omschrijving voor die mensen die nog niet het verstand hebben om verschil tussen rechter en linkerhand te weten: jonge kinderen nog zonder eigen verantwoordelijkheid maar ook mensen zonder (bepaald) verstandelijke vermogen. God ziet hen en kent hen. Ook al die kinderen in Afrika die de hongerdood sterven, alle onschuldige babies die zelfs vóór de geboorte al worden gedood. O.a. op grond van deze tekst geloof ik dat zij nog geen verantwoording van daden af kunnen leggen en dat ook niet hoeven. Hun zonden zijn in 'onwetendheid gepleegd' en ook daar had je een offer voor in Israël: het zondoffer. Dat zondoffer is een aspect van Jezus' offer aan het kruis, ook met terugwerkende kracht genoeg voor al die onschuldige mensjes die jong sterven... dat zij gered zijn.

In dit bijbelverhaal zie je duidelijk dat God het volledige overzicht heeft. Opvallend en ook wel herkenbaar vind ik dat Hij bijna nog het 'drukst' is (menselijk gezegd), met eigenwijze gelovigen die hun eigen weg gaan, weer teruggebracht moeten worden en vervolgens nog hun eigen oordeel klaarhebben over wat er moet gebeuren.
En toch wordt door de prediking van zo'n profeet een hele stad gered. Onvoorstelbaar!