Allah huilt niet...

Van de week zag ik voorop een katern van de krant de aankondiging van een artikel : 'Tranen met feiten.' En het onderwerp was dat we blijkbaar wel eens af willen van al die onzin die er over dit onderwerp de ronde doet. En het is nu wetenschappelijk onderzocht waarom we huilen en de conclusie is: 'Huilen verbindt'. We doen het ook het liefst om medelijden op te wekken en het zou bij volwassenen ook niet meer nuttig zijn....
Aan het einde van het artikel is te lezen dat de schrijver van het boek hiernaast, deze 'huilbeweringen' ook heeft getoetst, en dan niet alleen aan zijn eigen vakgebied psychologie, maar ook aan... jawel de theologie. Hij ziet en benoemt een onderscheid tussen de koran en de Bijbel en de uitkomst van deze vergelijking is inderdaad: Allah huilt niet en Jahweh wel - bij deze uitspraak blijft het dan.
Maar hoe moet je de huilende God nu interpreteren. Toegepast op bovenstaande uitleg zou je kunnen concluderen dat Allah het beter 'doet' dan Jahweh; Allah is sterk, en Jahweh die huilt, wil Hij zo medelijden opwekken zodat we met Hem gaan meeleven? Allah is ook wat volwassener? Nee, met die conclusies kan ik niet zoveel.

Een huilende God herinner ik me ook van Kushner in zijn boek: "Als het kwaad goede mensen treft'. Hij ziet Hem als iemand die ook niet zoveel kan met alle ellende die wij mensen meemaken, en als enige troost huilt Hij met ons mee..... Kushner als Jood, sprak hiermee ook wel veel christenen aan die worstelen met het probleem van het lijden; en wie doet dat nooit, we doen dat allemaal op z'n tijd. Het is ook niet makkelijk; zeker aan anderen kun je niet de oplossing geven - soms heb je voor je zelf bepaalde gedachten die je helpen om bepaalde moeilijke dingen te 'plaatsen'. En met een ander meelijden, op z'n tijd meehuilen omdat je ook de onmacht kan voelen van anderen over dingen die ze meemaken en het je raakt, is op zich niet een teken van zwakte maar van meeleven... 'Weent met de wenenden' is niet voor niets een Bijbelse uitspraak.
Wat is nu verder het verschil? Valt het echt positief uit voor Allah? Hij toont inderdaad geen emoties en zal daarom ook niet zijn tranen laten gaan. Maar volgens ingewijden is het sterker nog: Allah heeft geen emoties, het laat hem volkomen koud of mensen problemen hebben. Allah is zo boven alles en iedereen verheven in zijn uniekheid, dat hij zich niet met mensen bemoeit. Dat is het godsbeeld van de Islam. Het volgende citaat maakt denk ik wel duidelijk wat ik wil zeggen. Het komt uit het boek: Mijn strijd voor Allah:

Allah bemoeit zich niet met mensen.
Als Hij spreekt is dat om zijn geboden uit te geven. Of de mens zich daarnaar wil richten maakt Hem niet uit, dat is het probleem van ieder individu. Het raakt Allah niet. Wie naar de hel gaat, gaat gewoon naar de hel. Wie naar de hemel gaat, gaat naar de hemel. Allah lijdt niet als mensen lijden, en Hij is niet gelukkig als mensen gered worden. Allah heeft het niet nodig om zich op welke wijze ook, met mensen in te laten, of zich zelfs aan hen te verplichten, zoals de God van het oude testament in zijn verbonden doet. Dus blijft voor de mens alleen nog maar totale onderwerping over.
Of Allah hem genadig zal zijn, blijft de vraag: Allah is tot niets verplicht.

Er is wel eens discussie of Allah nu dezelfde is als Jahweh van het Oude Testament, maar dan alleen in een 'onvolledige versie'. De mensen die Allah zo zien, zijn in die visie eigenlijk halverwege; als ze iets meer kennis zouden krijgen over God, juiste kennis, zouden ze ontdekken dat Allah waar ze in geloven wel een Zoon heeft; dan is hun beeld compleet en kennen ze Hem op de juiste manier....
Of - is Allah een heel andere God dan de God van het Oude Testament? Is het helemaal niet dezelfde die wij als we in de Here Jezus geloven, Vader mogen noemen?
Als ik lees hoe Allah de god van de moslims in elkaar zit, dan durf ik haast wel te zeggen dat het niet over dezelfde God gaat, maar over een ander. Bij Allah is het volstrekt willekeurig wanneer hij zich met iemand bemoeit; Jahweh, de God van het Oude Testament wil een Verbond sluiten met de mensen - dat doe Hij toch niet als Hij eigenlijk niet geïnteresseerd zou zijn - ook is Hij vergevend, de mens is bij Hem niet aan willekeur overgeleverd...
Wij weten dat die God: Vader, Zoon en Geest, zelf al in relatie staat en dat verder wil 'delen'.... En toen wij mensen in zonde vielen en dat plan ineens doorkruist leek, heeft Hij die mensen niet direct weggedaan - Hij had zo een nieuwe schepping kunnen beginnen - maar wilde met ons verder.

En dat is dan de God die kan huilen, maar niet alleen uit onmacht zoals Kushner vond. Nee, Hij ging over tot handelen en bracht DE oplossing voor dat levensgrote probleem van de zonde en de onbereikbaarheid tussen Hem en Zijn schepselen.  God werd Zelf mens en hier op aarde huilde Hij bij het graf van Lazarus, om de dood, daar bij dat graf bij uitstek zichtbaar als het gevolg van de zondeval, en het was daar zo duidelijk hoe de duivel ieder aan zich bindt door angst voor de dood die voor ieder in het verschiet ligt. En Hij was Zelf dodelijk beangst in Gethsemanee, maar ging die weg om Zelf te sterven omdat Hij dat voor ons overhad.

Dat is een heel andere God dan die onbereikbare Allah, waar elke dag weer prestaties nodig zijn die op je eigen schouders worden gelegd; hierdoor blijft je hele leven de onzekerheid of het wel goed komt aan het einde. Dat een ander heeft betaald en wij niet meer hoeven te presteren is voor moslims ondenkbaar, je bent dan een dief en hebt de hemel als het ware gestolen; je hebt niet op een eerlijke manier 'gehandeld' en zo Allah bedrogen.
Even weer een citaat uit het betreffende boek:

De God van de christenen is geen handelaar die waren te koop aanbiedt. Hij is de Vader die wacht op de terugkeer van zijn kinderen.
Welk kind zou zijn vader betalen voor brood? Welk kind moet iedere dag opnieuw vechten om kind te mogen zijn? En welk kind zou zijn Vader , omdat Die het brood gratis aan de kinderen geeft, een trap in de rug geven en niet gehoorzaam zijn?
Alleen daardoor is te verklaren dat genade, als die kosteloos wordt verkregen, desondanks niet leidt tot een zondige levensstijl. Alleen daardoor is te verklaren, dat Christenen aan God toebehoren, niet opdat Hij genadig is, maar omdat Hij genadig is.

Bij ons geen berekening om aan het eind van ons leven goed uit te komen, we hoeven niet meer te presteren maar uit genade leven en zijn we echt vrij. Vanwege Zijn liefde voor ons die Hij heeft getoond, houden we toch van Hem? Ik hoop dat iedere gelovige dit kan beamen dat we uitzien naar de ontmoeting met Hem en we niet meer bang hoeven te zijn voor wat ons te wachten staat na dit leven op aarde...