Love isn't love until ...

'n Mooie foto en een uitspraak erbij die ik mooi genoeg vond om hier te plaatsen. Het is ook een opmerking die aanzet tot nadenken of het wáár is: Love isn't love 'til you give it away... dat liefde alleen zo genoemd mag worden als je het ook weggeeft. Want als ik een heleboel liefde in mijn hart heb voor bijvoorbeeld mijn kinderen, dan is dat voor mijn gevoel al genoeg om te zeggen: 'Ja ik heb mijn kinderen lief!' Toch heeft liefde altijd gevolgen, zoals ook een tekst zegt dat een moeder haar baby niet kan vergeten maar er altijd voor zal zorgen ...

God geeft zichzelf

Of God ook liefde is, wordt in de wereld vaak betwijfeld - dan kijken mensen naar alle moeilijke, onbegrijpelijke dingen die er gebeuren en - als God liefde was had Hij dit vast niet toegestaan! -  dat lijkt een heel logische uitspraak. Ook gelovigen worstelen met dit probleem van het lijden in de wereld.
De oorzaak ervan is dat we genomen hebben (en sindsdien némen...) van de vrucht in het paradijs. Om als God te willen zijn, boven onze macht te willen grijpen - terwijl het een gave is die God ons wil géven.
Satan begon er al mee; hij wilde als God zijn en fluisterde Eva dezelfde leugen in, want als je toch 'valt' als belangrijke engel, dan het liefs met zoveel mogelijk slachtoffers in je kielzog...

Maar God néémt niet zonder het ook te vergoeden ... en zijn het vaak de sceptici die Hem allerlei negatieve hoedanigheden toeschrijven. Hij gééft! 
In de eerste plaats geeft Hij Zichzelf want Hij IS liefde. Hij kan niet anders dan geven. De Here Jezus gaf zichzelf, zelfs tot de dood erop volgde.. 

Geven wij onszelf?

Hebben we de Here Jezus lief, dan willen we onszelf toch ook aan Hém geven? Dan kán die beslissing verstrekkende gevolgen hebben. Misschien kost die beslissing je huis, misschien je werk, je gezondheid... je kind, misschien je man of je vrouw - alles wat we hier op aarde als zégen kunnen ervaren, daarvan kan God zeggen: "wil je dat ook aan Mij geven?..."
Dat is moeilijk en kan heel wat strijd kosten, maar als we het in Gods handen kunnen leggen - het zó als het ware aan Hem terúggeven, dan is dat de oplossing om misschien heel onbegrijpelijke dingen te kunnen accepteren als uit Zijn hand.
En als we dat weten - dat Hij liefde is -  maar ook die liefde ervaren hebben in ons hart, dan hoop ik dat je dat vast kan houden. Oók als je zware en onbegrijpelijke dingen meemaakt die je iets kosten wat je niet denkt aan te kunnen. Maar toch, er zal uiteindelijk iets véél waardevollers voor je klaar liggen als je hier in dit leven 'los moet laten'. 

Want God is liefde! en daarom geeft Hij je altijd iets veel mooiers terug dan wat je éérst bezat. Het probleem is dat we dat in eerste instantie niet zien; ook de mensen om ons heen zien misschien iemand zoals Job, die eenzaam op de vuilnisbelt zat en werd bespot en gemeden. - Maar Job zondigde in alles wat hij meemaakte niet en wist: 'Mijn Verlosser leeft...!' En God zegende hem uiteindelijk nog meer dan vroeger. Aardse zegeningen waren het voor Job, hij kreeg weer een hele rij kinderen, en veel meer bezittingen dan hij vroeger had. -

En wij gelovigen van het Nieuwe Testament?

Voor ons in deze tijd, is een groot geloof in de Heer en aardse zegen niet als vanzelfsprekend aan elkaar gekoppeld. Anders dan in het Oude Testament wordt tegen óns gezegd dat we ons niet moeten verwonderen, als we bijvoorbeeld vervolgd worden: 'Ze hebben Mij vervolgd, ze zullen ook jullie vervolgen' is de boodschap voor de discipelen. 'Ze hebben Mij gehaat, ze zullen ook jullie haten'. Duidelijk dat we niet iets groots zijn in deze wereld:

Ziet, welk een liefde ons de Vader heeft gegeven, 

dat wij kinderen Gods genoemd worden, en wij zijn het (ook). 

Daarom kent de wereld ons niet, omdat zij Hem niet kent. 

En wat betreft veel bezittingen en een lang leven als je de Heer gehoorzaamd? Heel fijn als God je dat geeft! Het kan! Maar in tijden van economische crisis kun je er toch niet vanuit gaan dat Hij je die wel zal besparen. Zéker niet als er tegen Timoteus wordt gezegd dat we als gelovigen tevreden moeten zijn met voedsel en onderdak - niks geen grote plantage en een heel wagenpark... of een tweede huis in het buitenland en elk jaar enkele grote vakantiereizen.
En gezondheid en een lang leven is een zegen, maar deze schepping lijdt nog steeds en Romeinen 8 is duidelijk: Oók ons lichaam is nog aan de vruchteloosheid onderworpen en daarom zuchten wij in afwachting van de verlossing van ons aardse lichaam! En is dat te weinig bewijs? Lees dan maar eens 2 Kor 4:

Maar wij hebben deze schat in aarden vaten,

zodat de kracht, die alles te boven gaat, van God is en niet van ons: 

 in alles zijn wij in de druk, doch niet in het nauw; 

om raad verlegen, doch niet radeloos;

vervolgd, doch niet verlaten; ter aarde geworpen, doch niet verloren;

 te allen tijde het sterven van Jezus in het lichaam omdragende, 

opdat ook het leven van Jezus zich in ons lichaam openbare.

Wat Gods liefde (terug)geeft

Wat er op ons te wachten ligt is een erfenis in de hemel! Dát is waar we op hopen en logischerwijs - zegt Paulus - is die hoop iets wat je hier nog niet ziet. Want hoe kun je hopen op iets wat je al ziet?
Het betekent dat wat God voor ons heeft klaarliggen niet in aardse voorspoed zit ... alle luxe waarmee je je kan omringen kun je namelijk zien. Ook altijd gezond zijn is niet vanzelfsprekend; het zijn niet de zegeningen die een gelovige in het Nieuwe Testament kenmerkt. Ziekte en dood zijn nog steeds de algemene gevolgen van de zondeval. Jezus Zelf geeft het ook al aan dat het een mens niets baat, als hij de hele wereld wint - alle rijkdom en aanzien en wat er meer te krijgen is. Als je daarmee schade lijdt aan je ziel, heb je helemaal niets gewonnen! Geloven, het draait om je ziel!
En het onzichtbare, wat we hopen, dat verwachten we met volharding!! Ook als we menselijk gezien hier op aarde 'verliezers' zijn en misschien wel iets van Job weg  hebben...

Ons loon komt op de strijd en is nu al grote geestelijke winst - onzichtbaar aan de buitenkant, maar een kracht binnenin ons. Liefde van God Zelf die we mogen ervaren in zware omstandigheden. Maar met een belofte in Rom 8: 17,18:

 Indien wij delen in zijn lijden, is dat om ook te delen in zijn verheerlijking.

Want ik ben er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd 

niet opweegt tegen de heerlijkheid, die over ons geopenbaard zal worden.

En hoe vergoed Hij ons dan 'gemis' wat we hier en nu ervaren? Dat zegt Jezus ons zelf in Mattheus 19:

En een ieder, die huizen of broeders of zusters

 of vader of moeder of kinderen of akkers 

heeft prijsgegeven om mijn naam, 

zal vele malen meer terugontvangen 

en het eeuwige leven erven.

Laten we elkaar aanmoedigen om vol te houden als er strijd en lijden is. En als broers en zussen liefde weggeven aan de ander - Love, give it away! Ook mogen we voor elkaar bidden en dat is zo belangrijk!
Tot de Heer komt en onze hoop werkelijkheid zal worden. Dan zullen we Hem eindelijk zien en alles wat God ons wil geven - alles wat Hij bereid heeft voor degenen die Hem liefhebben.

Ik kijk er naar uit! Jullie ook??

But who may abide ...

Haggaï 2:7-8, Maleachi 3:1 ... gesproken:
Thus saith the Lord, The Lord of Hosts: Yet once, a little while, and I will shake the heav'ns and the earth, the sea, and the dry land; and I will shake all nations, and the desire of all nations shall come. The Lord whom ye seek, shall suddenly come to His temple, ev'n the messenger of the convenant, whom ye delight in: behold, He shall come, saith the Lord of Hosts.	Want zo zegt de Here der heerscharen: Een ogenblik nog, een korte wijle, dan zal Ik de hemel en de aarde, de zee en het droge doen beven; Ja, Ik zal alle volken doen beven en de kostbaarheden van alle volken zullen komen; plotseling zal tot zijn tempel komen de Here, die gij zoekt, namelijk de Engel des verbonds, die gij begeert: Zie, Hij komt, zegt de Here der Heerscharen.
Maleachi 3:2 But who my  abide the day  of His coming?  And who shall stand when He appeareth?  Doch wie kan de dag van zijn komst verdragen, en wie zal bestaan, als Hij verschijnt?

Er is niets nieuws onder de zon, de woorden over de komst van de Messias van Maleachi zijn nog steeds actueel... Maar ook tweeduizend jaar geleden was het al de vraag: wie zit er op Hem te wachten als Hij komt? En het was duidelijk dat er maar weinig mensen waren die er naar uit zagen. Gelukkig was er Maria.... Maar ook Simeon en Anna, van hen staat er dat zij 'de vertroosting van Israël' verwachtten op hun hoge leeftijd...

Denk je dat eens in: jaar in jaar uit leefden zij in Israël wat de oude luister en glorie verloren had. Een provincie van Rome waar de Joden nog per gratie hun eigen bestuur en godsdienst mochten uitoefenen. Geen glimp meer van de glorietijd van koning David, laat staan een tempel die zo indrukwekkend mooi was als die van Salomo.... (De tempel die onder Ezra herbouwd was deed de ouderen die in tranen uitbarsten omdat deze niet te vergelijken was met wat er eerder had gestaan.) En al had koning Herodes de tempel nog verfraaid... Simeon en Anna zagen er om zich heen niets van maar verwachtten hun Messias zoals God zelf hen had beloofd.
En ineens daar op het tempelplein waren Jozef en Maria en mochten zij een klein baby'tje in hun armen nemen. En hun ogen zagen het heil van God - nog niet in volle omvang, maar hun Messias was geboren!

Wie hem verder kwamen vereren waren de herders en wijze mannen uit een heel ver land. De toenmalige koning deed er echter alles aan om van deze koning die vermoedelijk geboren was af te komen en moordde alle kindertjes van Bethlehem onder de twee jaar uit... want in Bethlehem Efrata zou de koning geboren worden...
Hij kwam tot de Zijnen maar ze hebben Hem niet aangenomen: Wij hebben geen koning, alleen de keizer!

En wij?

En hoe is het gesteld met degenen die Hem wel hebben aangenomen, verwachten wij Hem wel? En dan bedoel ik niet alleen Zijn wederkomst, daar zien wij hopenlijk naar uit!! Maar ook mogen wij ons afvragen: Verwacht ik ook dat Hij bij mij is elke dag ... dat Hij jou en mij zal leiden en troosten heel de weg die we te gaan hebben. Zoals in een bekend lied we ook de nabijheid van de Heer wensen: ( hetzelfde woord als in de tekst uit Maleachi maar dan in een wat andere betekenis)


Abide with me!  Blijf bij mij Heer...

Dat is wat de Emmausgangers ook vroegen... toen, vlak na de kruisiging en ze figuurlijk gesproken even helemaal de weg kwijt waren. Ze waren onderweg naar |Emmaus en ineens wandelde iemand een stukje met hen mee en hij merkte hun gemoedstoestand op; hij vroeg. Waarom zijn jullie zo bedroefd?..
En zij vertelden hem waar ze zo mee zaten, dat hun hele toekomstperspectief in duigen lag... Vanwege de dood van hun geliefde Meester.
Dat was het moment waarop Hij hen alles uitlegde wat in de Schriften over Hem ging. Want Hij die ineens met hen meeliep, was Degene die gestorven was, en die ze zo misten... En zijn woorden belandden rechtstreeks in hun hart en daardoor kwam als vanzelf de vraag: Heer, het is al laat, blijf bij ons! 'Abide with us!' Ze drongen zelfs sterk aan want Hij deed alsof Hij verder wilde gaan. Hij wil als het ware van ons hóren: Abide with us!
Toen herkenden zij Hem bij het breken van het brood; hun ogen werden geopend...

And who shall stand when He apeareth? 

Hebben we die vraag al aan Hem gesteld? Dan opent Hij ook onze ogen zodat we Hem herkennen.
En dan, met Zijn Geest in ons, kunnen we zijn komst verdragen. Geen angst meer voor het oordeel; dat is op Hem neergekomen.
Als we willen dat Hij bij ons blijft en we nu al met Hem willen leven... if He abides with us... dan mogen we weten dat we (als het zover is) mét Hem zullen verschijnen in heerlijkheid. Want wie bij Hem horen zijn op het moment dat het oordeel aanbreekt, allang met Hem verenigd en voor ons is het: We shall be with Him, when He appears!

- we zullen zelfs samen mét Hem de oordelen uitoefenen; dat is iets wat ik niet begrijp, maar het staat in de Bijbel en is voor mij dan ook een duidelijk bewijs dat we als gelovigen, zelf niet meer geoordeeld zullen worden - dit even terzijde als verduidelijking :)

Misschien is het al heel snel zover, en voor ieder zichtbaar dat we bij Jezus horen.
Zijn weg begon in Bethlehem in een stal maar leidde naar het kruis. Maar Hij stond ook op uit de doden... Zó heeft Hij ons bevrijd van de dood en het oordeel. We zijn vrij!
Iets om altijd dankbaar voor te zijn!

***********

Indien wij dan met Christus gestorven zijn,

geloven wij, dat wij ook met Hem zullen leven,
(uit Rom. 8)

 Want gij zijt gestorven en uw leven is verborgen met Christus in God.

 Wanneer Christus verschijnt, die ons leven is, 

zult ook gij met Hem verschijnen in heerlijkheid.
(uit Collosenzen 3)

 Hij kwam tot het zijne, en de zijnen hebben Hem niet aangenomen. 

 Doch allen, die Hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven om kinderen Gods te worden, 
hun, die in zijn naam geloven; 

 die niet uit bloed, noch uit de wil des vlezes, noch uit de wil eens mans, 

doch uit God geboren zijn.

Want:

 Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond

 en wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd, 

een heerlijkheid als van de eniggeborene des Vaders, 

vol van genade en waarheid.

(uit Johannes 1)

Een leeg huis...

Een leeg huis is een titel van een bekend boekje. Zo'n boekje wat je dan vroeger op je lijst zette voor Nederlands - want het was niet al te dik. :) Maar nu is het voor ons ook zover: 'ons' huis is leeg, vandaag is de sleuteloverdracht...

En gisteren gingen we nog even voor het laatst naar binnen... op de fiets het bekende paadje af langs de voordeur achterom... en even kijken of de buurvrouw in de kamer zit. Dan de achterdeur - met het bekende klikje en ook hoe de deur in het slot valt is ineens wat je dan opvalt... Een huis heeft eigen geluiden ook als je de keuken in komt (die was nog niet heel erg anders want een aanrecht met kastjes staat er natuurlijk nog). Maar door de volgende deur in de kamer gekomen, zie je de sporen van leven; vloerbedekking met de afdrukken van het orgel (nam dat zoveel ruimte in??) en inderdaad als een huis leeg is, is het wel érg duidelijk dat de muren en plafonds een beurt nodig hebben. De kamer is leeg en groot... En als we verder lopen naar boven... de kasten zijn leeg... er hangen nog gordijnen maar verder is het een huis wat zijn taak er op heeft zitten.

Loslaten is niet makkelijk, vooral als iets je heel dierbaar is geweest. Maar toch ontkom je er niet aan in dit leven. En leert het me ook weer iets, namelijk dat je niet moet vasthouden wat eigenlijk voorbij is... Al wil je er soms niet aan omdat het bekende vertrouwd is en daarom de indruk wekt dat dát het is...
Soms is het ineens zover, wij nu vanwege het logische gegeven van 'te oud' zijn van moeder om alles nog te kunnen doen. Soms moet je loslaten vanwege andere redenen, gedwongen door omstandigheden die niet bij de normale loop van het leven horen... En dat is nog véél moeilijker.

++++++++++

De volgelingen van de Here Jezus kenden dit probleem ook. Drie jaar hadden ze met de Here Jezus gewandeld, Hij had hen veel geleerd en uiteindelijk was Hij gevangen genomen en gekruisigd - een vreselijke tijd, was alles dan voor niets geweest?
En Maria is in de graftuin als ze Hem tegenkomt en Hij haar naam noemt: Maria!
En dan, wordt het weer zoals het was? Nee, dat niet, want Hij zegt tegen haar:

Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar mijn broeders en zeg hun: Ik vaar op naar mijn Vader en uw Vader, naar mijn God en uw God, (Joh 20.) 

Maria had de Heer net teruggevonden en nu moest ze Hem alweer loslaten, Zijn taak was volbracht en het ging nu niet meer om Zijn zichtbare aanwezigheid. Zoals Jezus al had verteld aan de discipelen bij de gesprekken bij het Avondmaal: Je zult Mij nu niet meer zien maar Ik stuur de Geest. Die zal jullie troosten en zo zal Ik in jullie zijn. Tot ik weerkom en jullie tot Mij neem...
Waar het nu om draait is geloof en niet: zien en dáárom wel kunnen vertrouwen. Zoals Paulus het zegt dat wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen. 2 Kor. 5: 7.

Dat is wat wij als gelovigen nu al 2000 jaar mogen doen, zoals Abraham ook geloofde en daarom genade vond in de ogen van God...
En hij, de vader van alle gelovigen, woonde in tenten en was een vreemdeling.... Laat ons dat dan niet vreemd voorkomen als we daar iets van ervaren in ons leven. Abraham had hier geen blijvende stad maar verwachtte de toekomstige, de stad met fundamenten. Dáár was hij naar op weg:

 

zij hebben beleden, dat zij vreemdelingen en bijwoners waren op aarde, maar nu verlangen zij naar een beter, dat is een hemels, vaderland. (uit Hebr. 11)

Ook leven we nu nog letterlijk in een aardse tent, ons lichaam en de heilige Geest zucht met ons mee omdat we overkleed willen worden, dat is onze hoop.
Straks, misschien al snel, arriveren we samen in die hemelse stad met fundamenten:

En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is.  En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn,  en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.  En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. (Openbaring 21)

Iets waar ik zo ineens bij stil te stond op deze speciale dag, voor ons toch ook een omzien in dankbaarheid. Maar tegelijk leren dat het in je leven ten diepste gaat om de dingen die niet zichtbaar zijn. Laat het zo zijn dat we door het geloof, onze blik steeds meer dáárop richten.
Want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig!

Every valley....

Jesaja 40:4
Ev'ry valley shall be exalted, and ev'ry mountain and hill made low, the crooked straight and the rough places plain.	Elk dal worde verhoogd en elke berg en heuvel geslecht, en het oneffene worde tot een vlakte en de rotsbodem tot een vallei.

Jesaja heeft heel wat mooie profetieën uitgesproken die in de 'Messiah' op muziek gezet zijn. Ik heb het in een vorig blogje al over de troost gehad van God zelf, dat het lijden van zijn volk is volbracht... En: 'Bereid in de woestijn een weg voor onze God!' en wij weten inmiddels dat het Johannes de doper was die zo het Lam Gods mocht aankondigen.

Maar hier in vers 4 van Jesaja 40 wordt wel iets heel ingrijpends beschreven... tenminste als je ooit de machtige bergen in Zwitserland hebt gezien - dan kun je je toch niet voorstellen dat elk dal verhoogd zal worden: Every valley shall be exalted! en tegelijkertijd zal elke berg en heuvel tot een vlakte worden.
Maar daar blijft het niet bij; ook het oneffene wordt vlak (het kromme wordt recht, zegt een andere vertaling)  the crooked straight and the rough places plain! ... geen rotsblokken en uitsteeksels meer waar je over struikelt, dat is verleden tijd..
Ja, onvoorstelbaar! (Al vind ik Zwitserland stiekem heel wat minder mooi als de bergen en dalen ineens verdwenen zouden zijn.)

every mountain will made low

rough places...

De toepassing 

Of dit vers echt letterlijk zo wordt bedoeld? Misschien wel, ik weet het niet...
Maar wat zéker zo zal zijn, dat er een moment zal komen dat de dalen en bergen in ons leven, verleden tijd zullen zijn. De dalen waar we in kunnen zitten door bepaalde omstandigheden... omdat er een berg van problemen en moeilijkheden voor ons oprijst die niet te overzien is, laat staan te beklimmen...  en dat kan van alles zijn waarin we in ons leven 'lijden' ervaren.
En áls je dan eindelijk de moed hebt gehad en aan de top staat, denk je er te zijn; maar soms is het dan niet het wijdse uitzicht waar je je zo op had verheugd - het uitzicht op een vallei waar je de weg naar het einddoel duidelijk kan zien. Integendeel, misschien ontdek je dat je bezig bent een hele bergketen te bedwingen en is er van zicht op het einddoel nog lang geen sprake, doemt de volgende berg alweer voor je op.

Dan kun je verzuchten: "Ben ik er nu nóg niet? Wanneer mag ik nu eens genieten van het prachtige uitzicht waar de dingen duidelijk voor me worden?? Waar mijn voet ook niet meer struikelt over alles wat mijn weg onbegaanbaar maakt" - the rough places - die je zo kunnen hinderen om verder te gaan, misschien dagelijkse pijn of andere zaken die je boven het hoofd groeien, alles wat je kan benauwen...
Ook kun je in je leven veel dingen tegen komen die krom zijn - oneerlijkheid, letterlijke onrechtvaardigheid (dat zit ook al in het woord ingesloten valt me nu op) omdat het ook in dit land al vaak is geworden als in de tijd van de profeet Micha, waar de leiders het recht verafschuwen en al het rechte krom maken.

Zwitserland, 1986

Maar verbaas je niet als dit soort dingen je overkomen zegt Petrus... want door al deze beproevingen wordt je geloof getest. En als je geloof het vuur van de beproevingen kan doorstaan - alles wat je meemaakt in de dalen, de bergen waar je moeizaam tegenop klimt, de ruwe paden en het kromme van onrecht wat je soms zo rechtstreeks ervaart - als ons geloof dit alles 'overleeft' , dan blijft er kostbaar goud over... in het vuur gelouterd...
Wat een bemoediging! Het einddoel van onze geloofsreis is de Heer zien, de zaligheid van onze zielen. De bergen en dalen liggen achter ons, ze zijn tot een vlakte geworden en we lopen op een effen pad, een rechte baan waar uiteindelijk recht gedaan zal worden.

********************

Over ons geloof en de heerlijkheid 
- de tekst die opgezegd wordt nadat het lied is gezongen...

Dan gaat het gebeuren, Hij komt terug naar de aarde! En, vervolgt Petrus, is ons geloof (wat getest is op echtheid) 'tot lof en heerlijkheid en eer' bij Zijn openbaring...
Laten we daarom naar elkaar omzien en elkaar aanmoedigen erin te volharden!
Ook Paulus zegt het: wij zijn de erekrans voor onze Here Jezus bij zijn komst. (Iets wat ik haast niet durf neer te schrijven...) en zullen openbaar worden als 'de zonen Gods' - de gelovigen in de verworpen Heer. Wij, die nu lijden dragen voor Hem, we zijn nu nu nog met Christus verborgen voor de wereld. Maar als Hij weerkomt, zullen we mét Hem verschijnen in heerlijkheid.
Hoe bijzonder! Deze tekst beschrijft dat moment:

Jesaja 40: 5  And the glory of the Lord shalI be revealed, and all flesh shall see it together, for the mouth of the Lord hath spoken it.

En de heerlijkheid van de Heer zal zich openbaren en al het levende tezamen zal dit zien, want de mond des Heren heeft het gesproken.

De weg is geëffend, elke berg en elk dal is tot een vlakte geworden. Ten eerste zal Israël het zien en hen zal recht verschaft worden na zoveel onrecht...
En omdat de Heer Zelf dit heeft gezegd, weten we de zeker dat het eens zover zal zijn.

Ik hoop dat we hier allemaal ' amen' op kunnen zeggen -  het zal zo zijn! ...
... for the mouth of the Lord has spoken it...

Comfort ye ...

Jesaja 40: 1-3
	Comfort ye, comfort ye My people, saith your God. Speak ye comfortably to Jerusalem, and cry unto her, that her warfare is accomplish'd, that her iniquity is pardon'd. The voice of him that crieth in the wilderness, "Prepare ye the way of the Lord, make straight in the desert a highway for our God." Troost, Troost mijn Volk, zegt uw God. Spreekt tot het hart van Jeruzalem, roept het toe, dat zijn lijdenstijd volbracht is, dat zijn ongerechtigheid geboet is. Hoor, iemand roept: “Bereidt in de woestijn de weg des Heren, effent in de wildernis een baan voor onze God.”

Vorige week had ik het voorrecht mee te zingen met een uitvoering van "The Young Messiah", gebaseerd op het prachtige orathorium van Händel - die qua tekst geheel bestaat uit Bijbelgedeelten uit het Oude en Nieuwe Testament; het gaat over de komst van de Messias, de komst die al achter ons ligt, maar ook wat er in de toekomst nog zal gebeuren, zijn wederkomst.
En de avond begon met: Comfort ye my people.... Troost mijn volk. 
Wat een prachtig openingslied, de troost van God zelf voor zijn volk dat al zolang wachtte op verlossing. En nu zou de Verlosser komen! 'De lijdenstijd is voorbij want alle ongerechtigheden zijn weggedaan' is wat er wordt gezongen: 'Er is voor geboet.'

Ten eerste een oproep aan het Joodse volk, Johannes was de wegbereider die het Koninkrijk aankondigde, een roepende in de woestijn. Tegenwoordig is dat een uitdrukking die aangeeft dat je tegen dovemansoren wat zegt en je niet wordt gehoord. Dat was bij Johannes ook zo, tenminste als je keek naar het volk als geheel en zeker de leiders, zij wilden hem niet. Uiteindelijk werd hij onthoofd en in de gevangenis liet hij nog aan Jezus vragen of Hij echt de beloofde Koning was - zoals wij misschien ook wel kunnen twijfelen als ons ineens zoiets zou overkomen. Maar Jezus stelt hem gerust, Hij is de Koning.

Alleen, Zijn volk heeft Hem, Jezus, ook niet aangenomen al was Hij ten eerste hun troost.
Gelukkig mogen we weten dat dit woord in de toekomst voor het volk Israël echt waarheid zal worden en ze hun God binnen zullen laten door de poorten van Jeruzalem. En ze - uiteindelijk - getroost worden. Dat is ook de eerste betekenis van deze tekst, in de toekomst zal dit gebeuren. En zoals Jesaja daar spreekt in de voltooide tijd, zullen hun ongerechtigheden daar al geboet zijn, nu inmiddels meer dan 2000 jaar geleden. 
De Bijbel heeft echter altijd diepere lagen. Troost mijn volk, is dan ook niet alleen voor Israël bedoeld maar wij mogen het ook toepassen op onszelf.

Troost, ook voor ons nu...

Wij die nu al wél geloven in de Messias die toen kwam, wij worden óók getroost door de woorden: Comfort ye my people...
De Heer roept ons hier toe, als je een lijden hebt te verduren wat haast te zwaar wordt - misschien door ziekte of andere moeilijke persoonlijke omstandigheden, en (in andere landen dan hier in het westen) in de gevangenis of werkkampen - een lijden wel héél rechtstreeks vanwege je geloof: "Weet dat je lijdenstijd volbracht is!" 
Want in Gods ogen is de tijd die we hier op aarde doorbrengen een ademtocht, een zucht. Het staat in geen verhouding tot de eeuwigheid. 
En zo gauw de Here Jezus terugkomt zal ons aardse lijden voorbij zijn - dit weten we omdat we nu al vrede met God mogen hebben omdat onze zonden zijn gedragen en vergeven, er is voor geboet.

De Trooster is onze verzegeling - we horen bij de Heer die in de hemel is. Die hoop mogen we kracht uit putten, want die geeft ons de zekerheid dat wij óók eens bij Hem zullen zijn in de heerlijkheid.
Dat eerste punt begrijpen we nog wel, hopen op iets moois wat komen gaat, en er je op verheugen, zoals je als kind voorpret hebt als je bijna jarig bent. Maar dan volgt er iets waar we toch wel even over na moeten denken - want hoe kun je ook roemen (je verheugen) in de verdrukkingen (ons lijden) en daar kracht uit putten? Paulus zegt dat 'de hoop op de heerlijkheid' die we zullen ontvangen, juist door de verdrukkingen steeds gróter wordt.

Hoe dat kan? Omdat het lijden ons volharding geeft en de hoop versterkt - want in ons lijden is God zelf aanwezig, Hij is 'de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting, die ons troost in al onze druk'... een tekst uit 2 Korinthe 1. Vanuit Zijn hart komt alles wat je kunt bedenken aan liefde en medeleven wat we nodig hebben. En die liefde is in ons hart uitgestort - we hebben de Heilige Geest ontvangen, daardoor zijn we in het bezit van al die liefde en barmhartigheid die God zelf voor ons heeft.

"Troost mijn volk" is voor mij een oproep geworden van de Heer zelf, om in geloof, zonder het nu te zien, vol te houden. Totdat Hij terugkomt en de tijd van voor mij een klein beetje, maar voor vele anderen véél lijden, voorbij is en we voor eeuwig bij Hem mogen zijn!

En het werden een beetje veel teksten hieronder, 
maar probeer ze allemaal eens te lezen 
- over lijden, troost en hoop, 
en de vervulling ervan... :)

 Paulus in zijn brief aan de Romeinen, hoofdstuk 5

1 Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede met God door onze Here Jezus Christus, 2 door wie wij ook de toegang hebben verkregen [in het geloof] tot deze genade, waarin wij staan, en roemen in de hoop op de heerlijkheid Gods. 

3 En niet alleen (hierin), maar wij roemen ook in de verdrukkingen, daar wij weten, dat de verdrukking volharding uitwerkt, 4 en de volharding beproefdheid, en de beproefdheid hoop; 

5 en de hoop maakt niet beschaamd, omdat de liefde Gods in onze harten uitgestort is door de heilige Geest, die ons gegeven is,

Paulus in zijn tweede brief aan Korinthe, hoofdstuk 1

3 Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden 
en de God van alle vertroosting,4 die ons troost in al onze druk, 

zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, troosten kunnen 
met de troost, waarmee wijzelf door God vertroost worden. 

5 Want gelijk het lijden van Christus overvloedig over ons komt, 
zo valt ons door Christus ook overvloedig vertroosting ten deel. 

Petrus in zijn eerste brief, hoofdstuk 1

3 Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, die ons naar zijn grote barmhartigheid 
door de opstanding van Jezus Christus uit de doden, 
heeft doen wedergeboren worden tot een levende hoop, 

4 tot een onvergankelijke, onbevlekte en onverwelkelijke erfenis, die in de hemelen weggelegd is
 voor u, 5 die in de kracht Gods bewaard wordt door het geloof tot de zaligheid, 

welke gereed ligt om geopenbaard te worden in de laatste tijd. 

6 Verheugt u daarin, ook al wordt u nu, als het moet zijn, voor korte tijd door allerlei verzoekingen bedroefd,, 
7 opdat de echtheid van uw geloof - kostbaarder dan vergankelijk goud, dat door vuur beproefd wordt 

- tot lof en heerlijkheid en eer zal blijken te zijn, bij de openbaring van Jezus Christus. 

8 Hem hebt u lief, zonder Hem gezien te hebben; in Hem gelooft u, zonder Hem nu te zien, 
en verheugt u met een onuitsprekelijke en verheerlijkte vreugde, 

9 omdat u het einddoel van het geloof bereikt, dat is de zaligheid der zielen.