Ik zag Caecilia komen...

 -Iemand die mij al heel lang kent, zou door naar de titel van dit blogje te kijken, misschien kunnen weten waar ik het over wil hebben. De titel is namelijk de eerste zin van een liedje wat (letterlijk en figuurlijk ) een rol speelt in een sprookje - vroeger was het één van mijn favoriete verhalen en ik zag het laatst terug in een boek wat ik - daarom - kreeg.

Het sprookje van Koningin Zakdoekje, zo heet het verhaal, gaat over een lief schattig koninginnetje die zal gaan trouwen met een koning - de betreffende koning kent ze niet maar hij lijkt erg aardig te zijn. Hij heet koning Pantoffel (nu associeer ik dat met een beetje 'n sullige 'pantoffelheld' zonder eigen inbreng - vroeger nam ik het gewoon als gegeven) en in zijn paleis loopt iedereen op pantoffels; je mag daar jezelf zijn, er heerst geen streng 'protocol'. Ook is hij zo attent geweest om het koninginnetje een cadeau vooruit te sturen: schattige geborduurde pantoffeltjes met een bijzonder eigenschap: als je erop gaat lopen hoor je een klokkenspel, wat het volgende wijsje speelt: 

"Ik zag Caecilia komen, langs de waterkant... 

strikjes in haar haren, bloempjes in haar hand..."

En het verhaal begint eigenlijk echt op het moment dat het koninginnetje wacht op haar bruidegom, die ze nog nooit heeft gezien. Ze heeft zijn cadeau echter aangetrokken en als ze heen en weer loopt, terwijl ze op hem wacht, hoor je het klokkenspel het wijsje spelen: Ik zag Caecilia komen....

Ze is natuurlijk best zenuwachtig op haar trouwdag en het klokkenspel speelt het wijsje in een vrolijk tempo, hetzelfde tempo waarin er nog een heleboel te regelen valt voordat de koning arriveert...

Maar zoals meestal bij een echt sprookje, komt er een kink in de kabel. Wat wil het geval? Er is nog een derde koninkrijk waar ook een koningin regeert, een onaardige, slinkse koningin Handschoen - in haar paleis gelden haar strenge regels - netzo strak als de handschoenen zitten die iedereen aan moet hebben... Zij is jaloers dat Koning Pantoffel met de lieve Koningin Zakdoekje trouwt. En door de koetsier van de koning om te kopen met een flinke zak goud, krijgt ze het voor elkaar dat de de koets niet naar het kasteel van koningin Zakdoekje, maar naar háár kasteel wordt gereden. En als geschenk liggen er een stel handschoenen voor hem klaar..

In eerste instantie heeft de aardige koning niet door dat hij verkeert zit; de koningin heeft ervoor gezorgd dat uiterlijk alles voor elkaar lijkt, haar onderdanen staan allemaal langs de route met een zakdoekje in de hand. Precies zoals je zou verwachten in het koninkrijk van Koningin Zakdoekje. Bij nader inzien zijn de zakdoekjes van papier maar het bedrog komt door een ander feit aan het licht.

De sluwe koningin heeft overal aan gedacht, maar weet niets van het persoonlijke geschenk wat de Koning vooruit heeft gestuurd naar zijn echte bruid. En als de koning bij haar arriveert, mist hij het geluid van het klokkenspelletje en vraagt waarom zij het geschenk - die mooie geborduurde pantoffeltjes met die herkenningsmelodie - niet aan heeft gedaan.

Dan ziet hij de oude grijze pantoffels die de koningin geleend heeft van de keukenmeid, ook dringt het tot hem door dat de zakdoekjes waar iedereen mee staat te wuiven niet echt zijn; hij springt in zijn koets en rijdt in volle vaart naar het andere koninkrijk waar koningin Zakdoekje in tranen is (haar zakdoekje vast doorweekt) omdat het zolang duurt voordat de koning arriveert...

En de ontknoping gaat zo:

cop. Elvera

....en toen ze telkens nog heel langzaam naar het venster liep om te kijken of de koning er nog niet was, klingelden de klokjes al even langzaam langzaam en treurig: Ik zag - Caecilia - komen  - langs - de waterkant... Maar toen ze haar koning zag tilde ze met beide handen haar ruisende zilveren bruiloftskleed een beetje op en liep met vlugge voeten hup... hup...hup de trappen van het kasteel af. En het klokkenspel in haar pantoffeltjes zong  heel vlug en heel vrolijk: 

"Ik zag Caecilia komen langs de waterkant

strikjes in haar haren, bloempjes in haar hand

Zijde zij Caecilia of zijde gij een blom?

Nee ik ben Caecilia, keer je dan eens om!"

En zo liep alles toch nog goed af, dankzij de pantoffeltjes met het klokkenspelletje. Ze vallen elkaar in de armen, hij droogt haar tranen en ze stappen in de gouden koets hun feest tegemoet.

Kun je hier nog wat van leren?

In het sprookje komt de koning door een list eerst bij de verkeerde bruid terecht - voor het contrast natuurlijk nodig, al lijkt het vreemd dat hij dat niet merkt - Het opvallende gegeven hieraan is, dat het uiterlijk kan lijken of alles voor elkaar is: bijvoorbeeld al de zakdoekjes waar mee gezwaaid wordt langs de kant van de weg...  De geestelijke toepassing is niet moeilijk te zien. Er zijn in het echte leven ook mensen die aan de buitenkant er uitzien als gelovigen, ze gedragen zich zo, kunnen zich conformeren en elke week braaf in de kerk zitten. Misschien zien ze er op een bepaalde manier uit waardoor ze denken dat ze erbij horen... misschien spreken ze wel dezelfde woorden als wij - alleen, kan er een heel ander inhoud aan gegeven worden.

Om dat te ontdekken moet je eigenlijk met hen in gesprek - en kom je er achter dat wat ze in hun hand hebben, nepzakdoekjes zijn. En het persoonlijke geschenk van de koning? Daar hebben zij zelfs geen weet van. Zij hebben grijze pantoffels geleend van de dienstbode maar weten niet dat dat hen juist door de mand laat vallen.... want er zit geen muziek in die geleende pantoffels.

En uiteindelijk zegt de koning dan: Nee, jij hebt mijn geschenk niet ontvangen - Ik ken jou niet!

En dat is de tweede toepassing die ik wilde maken. Wij hebben als gelovige ook een eerste gave ontvangen van de Heer. En zoals de pantoffeltjes met klokkenspel, hét bewijs was dat koning Pantoffel persoonlijk zijn trouwbelofte heeft gegeven, zo is de Heilige Geest ons onderpand, hét bewijs dat we erbij horen.... mogen we mee als Hij ons komt halen! Onze herkenningsmelodie is de Geest die Hij ons heeft gegeven. En in de tussentijd - als Hij er nog niet is, zal die melodie te horen zijn in onze wandel.... herkennen mensen ons daarom ook nu al als  bruid van de Koning. En als het zover is, zullen we voor ieder te zien zijn...

Is er bij jou iets te merken van die melodie? Haal anders het geschenk wat je als gelovige hebt gekregen, tevoorschijn! (Tenminste daar ga ik nu van uit, of ben je nog  'nep' en lijkt het alleen of je er al bijhoort?) Het is voor ons allemaal goed om eens even te onderzoeken hoe het er met ons voorstaat... Je moet die pantoffels namelijk wel aantrekken, en niet ergens in een kast laten staan. Zelfs de Bijbel heeft het over de nieuw mens aandoen! En dan: gaan lopen, erin gaan wandelen! dan gaat het werken.

En in hoeverre is bij mij die melodie te horen - al ken ik de Heer...

Het zou toch wat zijn als men achteraf zegt: Oh, hoorde die persoon er ook bij? Nooit wat van gemerkt. Dan schamen we ons eigenlijk voor Hem. En dat is een vreemde zaak als je van iemand houdt.

Iets om eens over na te denken ...