'When I hear the praises start'

Soms is het goed om iets wat je qua tekst al kent, eens even in een andere taal te horen om er zo meer bij bepaald te worden. En deze keer was het dit lied van Keith Green, en ik hoorde het Martin Brand zingen in het Nederlands.

Een lied om te bemoedigen en te troosten. Helemaal geschreven vanuit Gods perspectief en je ziet dat Hij wéét wat onze situatie is en waar onze strijd ligt. 

My son, My son, why are you striving?

You can't add one thing to what's been done for you

I did it all while I was dying

Rest in your faith, My peace will come to you

Het gaat over de worsteling die een kind van God kan hebben. Maar, zegt dit lied, waarom strijd je eigenlijk zo? Dat is helemaal niet nodig. Want al hebben we vaak het idee nog van alles voor Hem te moeten doen om acceptabel te zijn in Zijn ogen, het is totaal overbodig!!
Je kan zelfs niet één ding toevoegen aan wat er al voor jou is gedaan. I did it all while I was dying ... (Volbracht is het plechtige bekende woord.)

Als je er nog niet zeker van bent, dan maakt je dat onrustig ... Misschien is er nog niet iets helemaal oké met mij, denk je dan. En als je naar jezelf kijkt is dat ook zo. Maar nog iets doen, vanwege je eigen onvolmaaktheid... nee, dat hoeft niet meer! Wij mogen rusten. :)


Toch is het leven is niet altijd makkelijk, al weten we dat alles goed is tussen God en ons - en het lied vervolgt:

My child, My child, why are you weeping?

You will not have to wait forever

That day and that hour is in My keeping

The day I'll bring you into Heaven

Keith hoeft niet meer te wachten

En alleen God weet wanneer de tijd gekomen is dat je in de hemel mag zijn en het lijden hier voorbij is: moeilijke omstandigheden, vervolging, ziekte en pijn... pijn door rouw en verlies... 
Al lijkt er in onze beleving geen einde aan te komen, you will not have to wait forever, is wat Hij ons verzekert.
Later zal de tijd dat we het hier op aarde zo moeilijk hadden, zo kort lijken ... Al weten we niet of we nog sterven voordat Hij gekomen is. Maar ook dát is wat God weet, al onze dagen, zegt Psalm 139.

God ziet ons ook als alle gelovigen bij elkaar. Jezus houdt van ons, we zijn 'His precious bride'. Hij weet wat zijn bruid meemaakt en het moment is dichtbij dat Hij zal komen om ons eindelijk in zijn armen te sluiten.
En we worden aangemoedigd om ook sámen (als zijn bruid) vol te houden. 

My precious bride, the day is nearing

When I'll take you in My arms and hold you

I know there are so many things that you've been hearing

But you just hold on to what I have told you

Waar het om gaat

Steeds komt het refrein terug, met de boodschap dat wanneer we God gaan prijzen (en dan vanuit ons hart en niet door 'even' een praise-song te zingen) er iets bijzonders gebeurt. Namelijk dat we daardoor zelf door Hem, gezegend worden. Ineens ben je minder met je eigen omstandigheden bezig, met je twijfels, je pijn en alles wat er in ons leven speelt; er komt meer in onze gedachten hoe geweldig God is. En hoe Hij naar ons kijkt:

For when I hear the praises start

My bride, I want to rain upon you

Blessings that will fill your heart

Oh, I see no stain upon you

Because you are My child and you know Me

To Me you're only holy

En soms heb je ineens zoiets dóór (wat je in theorie al wel wist) en gaat die waarheid léven. Dat we voor God heilig zijn, al blijft dat mij nog steeds verbazen dat het zo is

Ook in het lijden, kunnen we dat soms toch: Hem prijzen. Met in je hart een blijdschap en vrede die alleen van Hemzelf kan komen. Want de omstandigheden zelf geven er geen aanleiding toe.
In al het lijden, horen we bij Hem en treed je in zijn voetsporen. Het is wat Jezus zelf ook ervaarde hier op aarde.

Later zal alleen dát overblijven, wat we voor Hem hebben gedaan. Het oog hebben voor de noden van anderen (de minste van mijn broeders) ...

Maar ook zal al het lijden nu, ineens van zo grote waarde blijken te zijn, omdat we het voor Hém hebben verdragen. 

Nothing that you've done will remain

Only what you do for Me

Just what you do for Me

What you do for Me

Just what you do for Me

En voor nu?

Het enige wat (ook nu al) belangrijk is, is dat we van Hem zijn. Dat is waar ik toch óók heel blij van kan worden. Want alles wat ik fout doe en waar ik nog zo onvolmaakt in ben, en wat me zó kan frustreren, dáár gaat het niet om.
En later ziet God - ook bij mij persoonlijk, alleen wat ik voor Hem heb gedaan. De rest is dan echt verleden tijd.

Ik wens dat jij ook daardoor zijn vrede kan ervaren, en rust, in wat voor omstandigheden je ook bent. 
Dat God van jou (en mij) kan zeggen:

En steeds wanneer jouw loflied klinkt

daalt zegen op je neer

tot heel je hart verzadigd is

Ik zie geen aanklacht meer omdat je hoort bij Mij

door genade, 

rechtvaardig voor de Vader

Niets wat jij ooit deed houdt stand

alleen wat je deed met Mij

alleen wat je deed in Mij

(vertaling Martin Brand)

The traveler

Niet dat ik er zelf zoveel ervaring mee heb, met reizen en 'backpacken'... Mijn kinderen zijn wat avontuurlijker wat dat betreft. Toch heb ik iets wat ik over 'de reiziger' kwijt wil.

Wat je nodig hebt zit in je grote 'backpack' en gaat mee op je rug. Verder is het op stap gaan en je ogen openhouden om de wereld te ontdekken. Over je heen laten komen wat je ziet en meemaakt.... Als een echte reiziger die zich laat verrassen...

Zoals deze uitspraak het zegt:

"The traveler sees what he sees. The tourist sees what he has come to see."

~G.K. Chesterton

zicht op de Kilimanjaro

Een prachtige uitspraak: "de reiziger die ziet wat hij ziet' ... 

Sommige mensen leven nog veel intenser, omdat het nog kan - en ze weten niet voor hoelang. Maar alles wat ze meemaken hebben ze toch maar mooi 'binnen'. En niet vanuit een decadent verlangen om overal maar te zijn geweest om mee te kunnen praten, maar omdat het als het ware allemaal laatste kans-acties zijn. Ze weten dat hun lichaam al ziek is, en daarom willen ze - al is het met zware pijnstillers - nog van alles doen.

Als je gezond bent kun je je niet voorstellen hoe dat is, om zo je leven te leven. Als wij ergens last van hebben wachten we tot het over is. Dan denken we hèhè, we kunnen weer verder. 
Zieken hebben daardoor ook geen vanzelfsprekend voorland zoals mensen normaliter hebben: na een opleiding een bijpassende baan, je settelen ... Je leven inrichten zoals de meeste mensen het doen, huisje boompje beestje... 

Een maakbaar leven.

Bij chronisch zieken is het leven niet maakbaar, maar is het leven met de pijn die niemand ziet; aan de buitenkant meedoen maar eigenlijk niet echt. Al lijkt de wereld aan hun voeten te liggen als je foto's ziet - met de backpack op de Kilimanjaro, of een fraaie zweefduik in een zwembad ...

Maar schijn bedriegt, wát zo iemand nog doet is eigenlijk al niet meer mogelijk. Alles gebeurt op wilskracht 'want straks kan het helemaal niet meer'.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

-<>-<>-<>-<>-

En is er het moment gekomen dat de backpack werkeloos in de de schuur staat. Niet meer nodig. En dat niet omdat de zin om zoiets als een reis te ondernemen ineens ontbreekt, maar omdat het écht niet meer gaat, al zou je nog willen.

De backpack als symbool van alles wat voorbij is, van wat je hebt gezien en meegemaakt met dat ding op de rug. Levend op je reserves en inmiddels al door je reserves heen. 

En is je wereld letterlijk steeds kleiner geworden (maar in je hart nog even groots en weids als het was, want die herinneringen zitten in je hart!)

Alles wat nu nog kan lijkt misschien niets bijzonders, maar is net zo'n prestatie als in het verleden het beklimmen van een berg - en gaat net als toen: puur op wilskracht. 

Reiziger, of liever toerist?

Zo is een zieke een eenzame reiziger, op een weg die steeds zwaarder wordt. Maar toch ... juist door die moeilijke omstandigheden mee te maken, heeft zo iemand méér geleerd en ontdekt dan menig ander mens.

Die anderen, die vaak meer zijn als de toerist, die heel anders in het leven staat en zegt: 'Ik wil dit en dit meemaken, en dat moet ik zien!', daar zo op gespitst, dat allerlei andere mooie dingen helemaal langs hem heen gaan. 

Zoals het is, als je denkt dat alles in het leven te regelen - maakbaar - is. Zo iemand leeft alleen met het doel: to see what he has come to see (maar daardoor juist niet ziet ...)

De reiziger laat zich verrassen, sees what he sees, dat wat hij tegenkomt en waarmee hij te dealen heeft. En waardoor hij léért... en wijs wordt ... 

Maar die wijsheid zien slechts weinigen, omdat het leven van anderen dóór gaat. En ze geen tijd nemen om ook stil te gaan staan bij wat de reiziger heeft ontdekt.

Daarom ook, is het een eenzame weg - maar een voorrecht voor degene die wél stil staat, die weg méé te maken. In dankbaarheid dat zo de kans geschonken wordt, er voor de ander te zijn.
Maar ook om zoveel terug te ontvangen - om weer dóór te kunnen geven aan andere mensen, ook op reis.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

Dit schrijf ik omdat de backpack nu bij mij in de schuur staat. De backpack die op zoveel mooie plekken is geweest. En die mij laat zien hoe belangrijk het is, dat je in je leven kunt loslaten ... én te koesteren wat voorbij is, door toch in dankbaarheid terug te kunnen kijken.

Het is winst uit verlies halen, het principe van Christus (volgen). Wat chronisch zieken wel heel letterlijk ervaren, als ze bijna alles in hun leven op moeten geven.
Die weg is vaak hard en niet te begrijpen, meet meer pijn dan alleen de lichamelijke.

Toch zal het uiteindelijk waarheid blijken te zijn, dat je alleen zó het Léven vindt. Jezus zelf.

-<>-<>-<>-<>-

En wie zal er nú op reis gaan? Misschien zijn het wel mijn eigen kinderen die met deze backpack (die al zo'n geschiedenis heeft) op hun rug, de wereld intrekken. 
Ik wens dat ze dan begrijpen waar het om gaat en zullen zijn als de reiziger, die echt ziet en aanvaardt wat er op zijn/haar weg komt, en er van leert ... 

"How love is found in the things we've given up
More than in the things that we have kept ..."

~Rich Mullins

Om zó uiteindelijk Thuis te komen.

De weide en het diepe dal - 'He will comfort me'

serie 'lijden' 5

Hoe kun je in grazige weiden zijn, waar alles is wat je nodig hebt, maar tegelijkertijd óók ineens in het diepe dal van schaduwen van de dood...

Een vraag die te maken heeft met lijden NU, waar ik al eerder wat over schreef. Want eigenlijk is dit hetzelfde probleem als waar ik toen al mee zat, dat de Heer weet wat je nodig hebt, maar dat ik het in de praktijk helemaal niet ervaarde.
Gisteren zongen we ook net het betreffende lied (zie onderaan), waardoor ik er weer bij bepaald werd.

o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o

Als je leven gladjes verloopt, je geen gebrek hebt aan de eerste levensbehoeften; nog wat geld over om af en toe ook es op vakantie te gaan; en het gaat goed met je gezin, of je familie - geen ernstige ziekten of andere problemen ... Ja dán willen we wel geloven in de grazige weiden waar Hij ons in brengt...

Vanuit onszelf houden we ook niet van lijden. Vandaar dat mensen (ook gelovigen) er vaak hard mee bezig zijn, hun eigen grazige weiden te creëren - steeds maar druk met allerlei fijne dingen. Geen moeilijkheden, die gaan ze uit de weg - ook bij anderen, dat is te moeilijk om aan te zien. 
Jezus heeft hen gered en nu willen ze genieten van alle zegeningen die God geeft.

Totdat het leven ineens heel anders kan worden, zo in tegenspraak met hoe de psalm begon. 
Want waar zijn die grazige weiden en stille wateren dan gebleven? Dáár leidt Hij ons toch naartoe? Naar die fijne, probleemloze omstandigheden: genoeg gras en rimpelloze wateren, alles wat schapen nodig hebben...

- Of bedoelt David dit niet op deze manier. 
Zijn goede omstandigheden in de ogen van God misschien toch iets anders dan wat wij vaak (willen) denken? -

Verder lezend, kun je er namelijk niet omheen dat er ook andere situaties zullen komen, dan alleen het fijne leven waarin er geen wolkje aan de lucht is.
Want David heeft het er ineens over dat we lopen door een dal van diepe duisternis, zelfs van schaduwen van de dood. Dat betekent dat de dood bijna tastbaar dichtbij is en zijn schaduw zelfs al over ons heen valt. En is er alleen maar een diep dal (en niet een dal waar ik eventjes in ben omdat ik een ommetje maak ...)
De vraag is dan:

Waar is die groene weide als het moeilijk wordt 

en we lijden mee maken ?

- Zou Jezus zelf er iets meer over vertellen? 
Hij is tenslotte DE goede Herder :) en heeft het over leven en overvloed -

Inderdaad is er in het Nieuwe testament een gesprek met de Joden over dagelijks voedsel wat we nodig hebben (zoals voor schapen het sappige gras en het water waar ze aan mogen liggen ...)
Jezus zegt hen vooral moeite te doen voor brood wat niet vergaat, het eeuwige leven. 
Want het gaat niet om aards voedsel, al had Hij in datzelfde hoofdstuk (Joh. 6) 5000 mensen te eten gegeven.

En andere voorspoed: lichamelijke gezondheid of geld en veel bezittingen? Ook dat wordt soms bekeken als bijna een vanzelfsprekendheid in de grazige vette weiden.
Maar Jezus zegt de rijke jongeling: Verkoop wat je hebt en geef het geld aan de armen. Ook Paulus geeft aan dat als wij eten en kleding hebben, dat genoeg voor ons moet zijn; het evangelie is geen promotie van rijkdom en (materieel) succes.

En al genas Hij velen toen Hij hier op aarde was, zijn het toch ten eerste zondaars die Jezus 'zieken' noemt. Voor die mensen kwam Hij, en niet voor mensen die zich al wel goed genoeg vinden.
Kortom, Hij kwam voor iets anders dan ons aardse geluk. Want mensen die geestelijk ziek zijn, wat hebben die aan enkel lichamelijke genezing en voorspoed? 

o-o-o-o-o-o-o-o-o-o

Eigenlijk is alles wat we nodig hebben, samen te vatten in één persoon: Jezus zelf. 
En Paulus legt het nog verder uit, Hij is ook onze rechtvaardiging, heiliging, verlossing ... Daarom hoeven wij ons niet mooi op te poetsen, en ons best te doen beter en heiliger te worden (gelukkig). Alles komt van Hem, Hij is het. 
Wat mooi dat er in deze psalm dan volgt:

U bent bij mij!  (Zelfs in het diepe dal)

  

Als we beseffen wat dat inhoud, kun je ín een duister dal van lijden, tóch ineens grazige weiden tegenkomen. En tijdens zware stormen liggen aan rustige wateren.

En het lied zegt: The Lord will defend me, my Lord... In het Nederlands zie je dat in de stok, waarmee de herdersjongen David de schapen beschermde tegen gevaren van wilde dieren.
De kern daarvan is dat Jezus in het lijden aanwezig is, maar die waarheid moet je eerst léren zien. In alles wat we meemaken, in het diepe dal, misschien wel met de schaduwen van de dood, daar is Hij bij ons. En dat niet alleen:

 He will comfort me: 

want Hij troost mij

Volgens mij ook de enige reden vol te kunnen houden. 
Zelfs wanneer we vaak niet merken dat Hij er is, omdat we zo bezig zijn met het dal, de moeilijke omstandigheden waar we in zitten.

Maar door het dal heen gekomen, ligt al het moeilijke lijden achter ons. Al is dat voor velen inderdaad pas door de dood heen. 
Zoals mensen die nu geen genezing meemaken, en niet te vergeten de vele vervolgde christenen, die juist ook in deze tijd gedood worden vanwege hun geloof.

Laten wij hen troosten in het dal waar ze zich bevinden, en als mede-leden van het Lichaam er voor hen zijn.
Ná al het lijden mogen zij in Zijn huis zijn ...
Maar wij ook. Voor eeuwig.

Maleficent 2 - de adder onder het gras

- In dit tweede blogje over de film Maleficent probeer ik voor mezelf (maar jullie mogen meelezen) te verwoorden hoe je als gelovige met die veranderende moraal over goed en kwaad om moet gaan en waar je het nog meer terug ziet -

Ja, waarin zit m.i. het gevaarlijke van deze film? (klik hier voor de bespreking van de inhoud). Een lastige vraag die die ik hier probeer te beantwoorden...
En ik hoef niet eens zelf te bedenken waar ik eens zal beginnen want het wordt me wel heel gemakkelijk gemaakt door onderstaande afbeelding die ik vond. Het is zelfs een officiële Disney-poster om de film te promoten.

Als ik de tekst bij de afbeelding tot me door laat dringen, is het wel duidelijk dat deze film Maleficent een (niet eens verkapte) oproep is tot het goedpraten van 'evil'... zelfs al zou het alleen maar een promotie-uitspraak zijn om mensen te prikkelen vooral te gaan kijken.

Ook de trailer (die ik niet had gezien van te voren) laat de zwarte kant zien die aanwezig is in de film, maar die je zomaar op de koop toe neemt omdat het verhaal op zich boeit en je wilt weten hoe het afloopt.

Embrace your inner evil... Heb je al die slechte gevoelens in je.. geef er aan toe, neem wraak als je dat wilt. Omarm het kwaad in je - want (laat de film ons zien) uiteindelijk zal het ten goede keren en zal de liefde die er ook nog ergens in je hart is, overwinnen.
Liefde die overwint, het lijkt zo'n goede boodschap. Maar hier zit er toch een adder(tje) onder het gras.

strategie van de duivel

Over adders gesproken, de verwarring die zo wordt gecreëerd doet me denken aan - en is - de strategie van satan (de oude slang), ook wel 'duivel' (diabolo. de door elkaar gooier) genoemd.
Hij is de expert in het mengen en verwarring zaaien. Niet alleen wil hij dat we het slechte accepteren - en dat doen we als het tot positief resultaat leidt, ook vermengt hij op een hele subtiele manier het slechte met het goede. En hij brengt het zo geraffineerd, dat we er intrappen. 

Een bekend voorbeeld is wicca, waar vooral (jonge) meisjes intuinen. Je doet er toch goede dingen mee, wat kan het dan voor kwaad? Niet beseffende wie er achter zit, de duivel, die weer een op het eerste gezicht positief effect van wicca, gebruikt om naïeve mensen in zijn val te lokken.

Maar ook gelovigen laat hij niet met rust en probeert op allerlei manieren te infiltreren, kan het niet rechtstreeks dan subtiel door mensen te gebruiken die een vals (d.i. ook een vermengd) evangelie brengen... Waardoor je de echte genade van Jezus niet kunt leren kennen ...

Waarheid en leugen worden zo gemengd - bij zo iemand die zich daarvoor laat gebruiken, is er geen zelfonderzoek, maar manipulatie van de waarheid en huichelarij, een zich anders voordoen dan hoe men in werkelijkheid is. 
De werkwijze bestaat dan ook in het gebruik van strategieën, overal zit wat achter om maar het gewenste doel te bereiken.

Wees niet verbaasd dat het zo gaat

Jezus zelf maakt al duidelijk dat het zo zal gaan, bij de gelijkenis van de zaaier. De duivel zaait daar stiekem ander zaad, dolik, haast niet te onderscheiden van de echte tarwe. En zo groeit het samen op tot de oogst. 

Maar ook Paulus doet vlak voordat hij er niet meer zal zijn, een dringende oproep om waakzaam en alert te zijn. 'Want' zegt hij, 'er zullen er grimmige wolven binnen komen, die de kudde niet zullen sparen. En zelfs uit uw eigen midden zullen mannen (vrouwen) opstaan die verkeerde dingen spreken.' 
Dat gaat ver ... 

Wat triest dat vooral mensen die beter zouden moeten weten, zich laten gebruiken door de tegenstander en zo andere gelovigen op een dwaalspoor brengen, als wolven in schaapskleren. 
De oorzaak is dat mensen iets willen 'zijn', en 'discipelen achter zich te krijgen' zoals Paulus het verder zegt in Handelingen 20. Het gaat om eigen aanhangers, om populariteit en aanzien. Niet om Jezus. 
Zij zijn verblind en gaan eigenlijk alleen voor zichzelf en hun eigen (geestelijk/religieuze) succes.

hoe kom je er achter?

Dit alles kunnen onderscheiden gaat niet vanzelf, daarvoor is het noodzakelijk dat we de waarheid liefhebben. En dat is niet de juiste theorie kennen, het zijn niet de juiste regeltjes toepassen, maar de waarheid is een Persoon. 
Jezus zelf is de waarheid en als we Hem liefhebben, is door de Geest zijn liefde ook in ons hart aanwezig. En zullen we op een gegeven moment aanvoelen dat er iets mis is bij iets of iemand - en het kunnen doorzien. 

Een belangrijke toetsteen daarvoor is de liefde, want die komt van God. En die ontbreekt bij de brengers van een verkeerd evangelie - er is geen echte liefde en bewogenheid voor medegelovigen (ze zijn in wezen keihard voor anderen). Ten diepste ontbreekt dan ook de liefde voor Jezus, want Hij is vol goedheid, liefde en erbarmen... 

Als iemand zegt: Ik heb God lief, maar hij haat zijn broeder of zuster

is hij een leugenaar.

Want iemand kan onmogelijk God, die hij nooit gezien heeft, liefhebben

als hij de andere die hij wel ziet, niet lief heeft.
(uit de 1e brief van Johannes, hst 4 vers 20)

Uit onszelf kunnen we dat ook niet, anderen liefhebben. We hebben Hem nodig om ons met zijn liefde te vullen zodat we die kunnen uitdelen. 
Want ware goedheid en liefde komen niet vanuit het kwade, uit de koker van de duivel (al brengt hij het nog zo aansprekend en begrijpelijk mooi) maar alleen van God zelf.

Ik hoop dat mede door dit blogje, je erover na gaat denken en ook leert zien waardoor de duivel in deze tijd infiltreert en aan het werk is. 
En we zo mensen daarvoor kunnen waarschuwen en bekend maken met de echte, ware liefde en goedheid van God. Zodat zij ook uit de duisternis getrokken worden, en overbracht worden in het Koninkrijk van de Zijn zoon Jezus. 
Daar waar echte liefde heerst.

Wie liefheeft kent God, want God is liefde

Wie niet leef heeft kent God niet

want God is liefde

Leer mij uw liefde, waar ik ook ben
Leer mij uw liefde, zodat ik U ken...

Maleficent 1 - Doornroosje anders

Vorige week bekeek ik samen met mijn al wat oudere kinderen een recente Disney film ... niet omdat ik die zelf nu zo graag wilde zien, maar om met hen mee te kijken hoe het betreffende verhaal uitgewerkt was. Op zich was ik daar wel benieuwd naar, want in de film zien we Doornroosje terug, die onder een vloek komt door een boze fee, en na zich te hebben geprikt aan een spinnewiel, honderd jaar zal moeten slapen.

Voor iedereen wel bekend wat er in dat sprookje gebeurt en ook heel helder wie er goed en wie er slecht is - volgens mij hét kenmerk van sprookjes dat die scheidslijn duidelijk getrokken wordt.
Al vond ik in de bekende tekenfilm-versie van Doornroosje het allemaal wel erg ver (te ver) gaan op het moment dat prins Philip uit het kasteel van de boze fee ontsnapt is en zij alle duivels uit de hel roept, en in een vuurspuwende draak verandert. Het kwaad ten top, dat wel...! (Bij ouderwetse videobanden kon er gelukkig nog gemanipuleerd worden, en hadden we dat gedeelte er tussenuit geknipt)
Maar de held overleeft het allemaal en is het eind goed al goed, als hij Aurora wakker kust en ze nog lang en gelukkig leven.

Maar nu was alles anders. Ook geen tekenfilm deze keer maar veel echter, met echte mensen ... De hoofdpersoon was dit keer niet Doornroosje, maar de boze fee, Maleficent. In het begin van de film een best wel heel lief feeën-meisje-met-hoorntjes en grote zwarte vleugels, waarmee ze door het bos scheert en het rijk aan haar voeten ligt. 

En ze maakt kennis met Stefan, een jongen uit het aangrenzende rijk (ja, de echte fans herkennen die naam al) en hij komt er als dief direct al niet best af. Maar zij zorgt er voor dat het allemaal nog goed voor hem afloopt. 

En ze leren elkaar beter kennen en lijken elkaar te vinden - al laat hij zich daarna in geen jaren meer zien. Want hij heeft een verborgen agenda en wil koning van zijn eigen land worden.

Als hij eindelijk weer terugkomt is het niet om Maleficent zelf, maar is het hem alleen om haar grote vleugels te doen. En laat haar zónder vleugels achter - zijn enige kans de oude koning (die op sterven ligt) te kunnen opvolgen. 

Want de plechtige belofte die de oude koning ooit deed aan zijn volk: 'het naburige rijk in te nemen', is nog steeds niet bewaarheid. En met een verslagen Maleficent is de kans dat dat ooit zal lukken, flink toegenomen; de vleugels die Stefan meeneemt naar de oude koning dienen daarvoor als bewijs. En zo is de troon is voor hem.

Maleficent voelt zich verraden als zij ontdekt dat Stefan haar gebruikt heeft om zijn honger naar macht te stillen. Zij is verbitterd en vol van wraakgevoelens en de liefde in haar hart is veranderd in haat.

- Tot zover eerst even het verhaal. En wat ik voor mezelf helder op papier probeer te krijgen, is best wel moeilijk te omschrijven maar ik ga een poging wagen... -

De boze fee uit Doornroosje, ze blijkt door dit verhaal ineens heel wat minder kwaadaardig. Als mensen weten we toch allemaal wat teleurstellingen en gekwetste gevoelens zijn, en kunnen we heel goed haar verbittering en woede begrijpen.
De boodschap die de film ons voorschotelt is: 'ze was nog wel zo'n lief meisje toen ze klein was. Het leven heeft haar zo slecht gemaakt'.
En je zou haast medelijden met haar krijgen... want ze kan er toch niks aan doen?

Degene die in het verhaal Doornroosje 'goed' is zoals prins Stefan? Hier is hij als opgeschoten jongen al een dief, als de film net begint, al vat hij liefde op voor Maleficent, liefde die ondersneeuwt en verdwijnt door zijn ambities. 

En zo wordt zij door zijn toedoen, wat ze is in het verhaal van Doornroosje: de belichaming van het kwaad.
En (denken we nu collectief) valt het eigenlijk heel erg met haar mee, als je haar achtergrond maar kent - ze is lang niet zo gevaarlijk en slecht als we wel dachten. Ze is gewoon slecht behandeld. Dat is het! en ook maar een slachtoffer van haar omstandigheden.

Alles is anders maar valt dat mee?

De verwarring die zo ontstaat, over wat (of wie) goed en slecht is (slecht? ach dat valt toch wel mee ... eigenlijk best wel sympathiek, die slechteriken, die 'goeden' is ook niet alles) dat is nu typisch iets van deze tijd. Als er maar een positieve uitwerking is, maakt het niet uit wat voor oorsprong het heeft. Het gaat om het resultaat.

De scheidslijn tussen goed en kwaad is onduidelijk en vaag geworden en het worden relatieve begrippen.
Het gevaar: met verkeerde machten in aanraking te komen en daar afstand van moeten nemen - dat is niet meer wat je er van leert.
Kijk maar hoe het verder gaat ...

Maleficent neemt wraak door een vloek uit te spreken over het pasgeboren dochtertje van koning Stefan. Maar in de loop der tijd ontdekt ze dat ze van Aurora is gaan houden; ze kan haar niet meer missen. Maar wat nu, want de vloek bestaat nog steeds ...
En nadat het meisje zich toch heeft geprikt aan het spinnewiel, kan prins Philip met zijn kus de betovering niet verbreken. Echte liefde bestaat er niet?
Maar dan is daar ineens de oplossing: de (ware liefdes)kus van Malificent op het voorhoofd van Doornroosje, doet haar ontwaken uit haar 'doods'slaap.
Terwijl prins Philip als de oorspronkelijke held, het nakijken heeft, hij komt er in dit verhaal eigenlijk niet meer aan te pas, al zien we hem nog even terug als Aurora terugkeert in het land van Maleficent.
De twee buurlanden zijn nu in vrede verenigd, het einde van een knappe vervorming van het oorspronkelijke verhaal van Doornroosje.

Ik noemde het al even echt iets van deze tijd: het door elkaar lopen van het goede en het slechte.
Uiteindelijk is hier het slechte niet zo slecht ... want zelfs de van oorsprong (oh nee, slecht gemáákte!) boze fee, kan ineens vanuit liefde Doornroosjes vloek verbreken.Opvallend is ook hoe het met Stefan afloopt. Nadat hij koning werd door een gemene list, zien we hem in het verdere verloop van de film als iemand met zware psychische problemen, iemand die niet meer normaal kan handelen, laat staan regeren. Want ook hij is (in navolging van de bedrogen Maleficent) alleen maar uit op wraak als zijn dochter Aurora onder de vloek van haar komt te liggen. 
'Goed' is ook al niet meer zo duidelijk.

Doornroosje wordt uiteindelijk gelukkig in het rijk van Maleficent, die op háár beurt heeft geleerd dat ondanks haar duivelse wraak, ze nog liefde kon opvatten voor Aurora en haar daardoor uit de slaap kon laten ontwaken.
Koning Stefan is niet meer in beeld, en prins Philip heeft ook al geen belangrijke daad kunnen verrichten.

Waar is de moraal van het verhaal

Juist waar een sprookje om bekend stond: goed en kwaad duidelijk laten zien en onderscheiden (het ligt er juist wel heel dik bovenop!) en zo het kunnen ontwikkelen van een goede 'moraal', juist dát is uit dit verhaal verdwenen. 
'Het goede overwint en het kwaad wordt gestraft', dat is inderdaad niet meer echt terug te vinden. 

Ja, alles is wel héél anders geworden en je bekijkt de personen op een heel andere manier. En zo leren kinderen, jeugd in deze tijd, dat het niet uitmaakt waar het goede of kwade vandaan komt, als er uiteindelijk maar het gewenste ('goede') resultaat is.
Maar toch, er zitten wel consequenties aan deze manier van denken.

Ook de Bijbel spreekt namelijk heel anders over goed en kwaad en als je dat loslaat kijk je als vanzelf ook heel anders naar situaties; je wordt als het ware verblind voor de geestelijke werkelijkheid die er is. 
Maar over die kant wilde ik het een andere keer hebben.

~ Wordt vervolgd ~

Slechts op bezoek ...

Monopoly, een spel wat wij ook hebben en wat we vroeger veel speelden. Het gaat over geld verdienen, straten kopen, huizen en hotels zetten en dan hopen dat je wint. De meeste kans daarvoor had je als je Kalverstraat kon bemachtigen - maar ook een andere straat waar je naartoe werd gestuurd via een 'kanskaart' was niet gek, want als iemand er dan op terecht kwam en je had er al een paar hotels op staan, dan was de winst binnen handbereik.

Als je pech had stuurde zo'n kaart je naar de gevangenis, dat betekende minstens drie beurten overslaan en geld betalen om er weer uit te kunnen. En de rest van de spelers kon lekker doorspelen. Het gedeelte "Slechts op bezoek" was dan bestemd voor het poppetje wat dan toevallig net moest stoppen bij het vakje van de gevangenis.

Slechts op bezoek ... het klinkt alsof het niks voorstelt: 'alleen maar' op bezoek zijn. En op een bepaalde manier blijft het ook heel afstandelijk, want het betreffende poppetje mag de volgende beurt weer vrolijk verder, en op het plaatje zit de gevangene nog steeds achter de tralies, opgesloten.

Deze uitdrukking van monopoly kwam ineens in mijn gedachten toen ik vandaag werd bepaald bij de tekst: Ik was ziek en u hebt mij bezocht... blijkbaar iets wat belangrijk is in de ogen van Jezus, dat we dat doen: onze broeders en zusters die in moeilijke omstandigheden zijn niet vergeten maar actief naar hen op (be)zoek gaan. Want wat u aan de minste van mijn broeders hebt gedaan, dat hebt u aan Mij gedaan, zegt Jezus daar in Mattheus 25.
En dat zijn in dat gedeelte de zieken, de mensen die gebrek aan kleding hebben, de hongerigen, hen die in de gevangenis zitten.

Maar ook is dat onze opdracht omdat we als gelovigen bij elkaar horen, en als één lid lijdt, lijden alle leden mee. Tenminste ... dat is de bedoeling maar is het ook zo in de praktijk? De mensen die lijden, zijn we echt met hen begaan?

Verbinden

Wat mij vandaag ineens raakte bij de tekst: Ik was ziek en u hebt mij bezocht, is dat het zieken en mensen die niet ziek zijn, met elkaar verbindt.
En dat verbinden hebben zieken zo nodig - ook in de andere betekenis, van het verbinden van de 'wonden' die hen zijn toegebracht in hun ziek-zijn. Door het onbegrip wat ze tegenkomen en de eenzaamheid die ook daardoor, steeds groter wordt. 
Want mensen komen steeds minder langs als het moeilijker wordt en er geen zicht is op verbetering. Omdat hun eigen leven dóórgaat. Zoals de poppetjes bij monopoly die maar doorlopen en hopelijk zoveel succes hebben, dat de duurste straten (met huizen, hotels en daardoor veel geld) hen ten deel zullen vallen.

En zo wordt iemand die al zo láng ziek is (ja, ja, dat weten we al jaren ...) als vanzelf door zijn omgeving geïsoleerd - net als het poppetje wat bij monopoly in de gevangenis terecht is gekomen en niet meer verder kan.
Niet meer gezien en dus niet meer gevraagd ... de anderen hebben het te druk met het spel verder spelen. En te winnen als het zou kunnen. 

Zo kom ik op de tekst die ook in het zelfde Bijbelgedeelte staat, Ik was in de gevangenis ... zoals bij iemand die de letterlijke afbraak van zijn lichaam elke dag ervaart, ook eigenlijk het geval is; hij zou van alles willen, maar kan het niet meer, zijn lichaam is als een gevangenis die hem vasthoudt. En dan komt er: en u hebt naar mij omgezien.

Toch is een zieke niet een zielig persoon waar je vanuit je christenplicht zo nodig langs moet gaan. Dan ben je inderdaad 'slechts op bezoek', om weer te gaan na wat praatjes over het weer en de opmerking 'je woont hier wel aardig'. En bij de deur iets in de trend van: 'Kop op, morgen zal het vast wel weer wat beter gaan.'

Ik heb ervaren dat het God is die iemand op je pad brengt, en dan is het geen eenrichtingsverkeer, maar mogen we als gelovigen elkáár opbouwen en elkáár vertroosten en bemoedigen. En is een zieke iemand waarvan ik net zo veel ontvang als dat ik (blijkbaar) geef door gewoon er te zijn en te luisteren.

Mee-lijden

Dan wordt het van 'slechts op bezoek', tot het

Lijdt met de gevangenen, alsof u samen met hen in de gevangenis zat 

en om de mishandelden als om mensen die net zo'n lichaam hebben als u. (Hebr. 13: 3)

Lijdt dan ook met de zieken mee als mensen die toch ook een lichaam hebben, want wat zou jij voelen als je in hun schoenen stond? En sta jezelf toe betrokken te worden in de strijd die zij dagelijks voeren om hun situatie steeds maar weer, over te geven en te aanvaarden.

Foto Peter de Mooij

En zie ik nu in de praktijk van hun leven, dat het in het leven ten diepste niét gaat om het winnen van het 'spel', maar dat in verlies - het buiten spel gezet zijn door een ziekte of ook andere moeilijke omstandigheden, én dat willen aanvaarden, juist daarin de grote winst zit.

Want wie zijn leven behouden wil in deze wereld, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliezen wil terwille van Mij, die zal het juist vinden, is wat Jezus zijn discipelen al voorhield. 
Al win je het 'spel', ja, zelfs de hele wereld, het baat je niets.

Ja, ik voel mij bevoorrecht die waarheid te zien en te ervaren. En is het lijden, waar mensen geen aandacht aan schenken en het zelfs niet zien, tóch en misschien juist dan, tot verheerlijking van God.

Dat we als gelovigen meer durven méé te lijden met de lijdenden, (eigenlijk zoals Jezus ook voor ons naar de aarde kwam om in onze ellende te delen) en zo als Gods handen en voeten voor hen te kunnen zijn...

Om het te zeggen met het laatste couplet van een bekend kinderliedje:

Toen ik ziek was ben jij mij komen helpen

Ik was gevangen, jij ging niet bij mij vandaan

En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van mijn broeders

zegt Jezus

dat heb jij aan Mij gedaan....

Wings of Gold

Close our eyes Lord, and fly us on wings of gold...  

wings of gold that will carry us to Zion 

We will dream of a place that is far away 

for how sweet is the air in the land where we belong

Voor mij een bekend lied van the New London Chorale, en nu we het instuderen met The Choir Company, valt het inderdaad op dat het een hoog meedein- c.q. inhaakgehalte heeft als je de melodie hoort (eveneens te constateren bij het koor op de achtergrond - zie filmpje helemaal onderaan)
Ook een hoog galmgehalte. En is het dus de kunst dát niet te gaan doen.

Het lied zou ook zeker niet misstaan bij André Rieu (en stiekem leek het de 'dames' ook nog wel wat om ook in zo'n baljurk op het podium te staan - alhoewel dat idee er éven is, maar als we weer echt nadenken, we toch liever voor gewoon neutraal zwart gaan, wat ook meer bij de inhoud past :) )

Als je de tekst echt tot je door laat dringen is het duidelijk waar het over gaat; het is een lied vol heimwee, verdriet en verlangen. Heimwee naar het land waar zij niet meer zijn, maar hun gedachten zijn er permanent zou je haast denken. Deze ballingen dromen van dat land, en de tijd dat zij weer dáár zullen zijn waar ze thuishoren en waar hun hart (nog steeds) is.

Het origineel van Verdi heet dan ook: Hebrew Slaves Chorus en komt uit de opera 'Nabucco'. Het gaat over Hebreeuwse ballingen, in Babylon, in het land van Koning Nebucadnezar, verlangend naar hun land wat ze hebben moeten verlaten. Gebaseerd op het Bijbelboek Jeremia en Daniel, personen die ook naar dat verre vreemde land weggevoerd waren.

-o-o-o-o-o-o-o-o-

Waar dit lied ook aan appelleert, is het heimwee wat mensen kunnen hebben naar het land waar ze gelukkig zijn, en waar hun hart ligt. 
Als ze de ogen sluiten zijn ze er ... Al wonen ze er niet maar zouden dat zo graag willen; de moeilijkheden en problemen in het leven hier en nu, zo achter kunnende laten. In het land waar ze tot rust kunnen komen en het leven is zoals het ooit bedoeld is..

En dat kan ook in overdrachtelijke zin het geval zijn, als we problemen hebben in ons leven en we 'heimwee' hebben naar een plek waar het allemaal goed is.

Maar ook als gelovige zou dit gevoel van heimwee ons allemaal bekend moeten zijn. Omdat we ons niet meer thuis voelen in deze wereld; 'This world is not our home' de persoon waar we het meest van houden is er namelijk niet. Jezus is ons voorgegaan ... naar het land waar wij ook eenmaal aan zullen komen. En we hebben droefheid omdat Hij hier niet is, de bruidegom is afwezig en wij missen Hem!

Hear our prayers from our hearts Lord, and answer them 

Hear your children en lead them back to Jerusalem ....

En we dromen ervan hoe het zal zijn, straks als we daar ook eindelijk aangekomen zijn, in de hemel. En het liefst zouden we willen dat de Heer ons er NU al naartoe bracht, 'hear our prayers, take us there' en we in het nieuwe Jeruzalem zullen zijn. 
Op gouden vleugelen zegt het lied (al zou ik zelf meer denken aan de machtige vleugels van een adelaar. De grote vogel die zo zijn jongen beschermt.)

We will take all or cares to the land over the sea

and we'll rest on the banks of the Jordan

Hear our prayers, take us there

Give us wings, set us free

to live in the land - that we love

De ballingen bidden en hopen ... en zijn later ook teruggekeerd.

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Laten wij ook erbij nadenken dat ons ware Thuis in de hemel is. Dan zoeken we de dingen die boven zijn - waar Christus is - zegt Paulus er achteraan, want om Hem draait het allemaal. Hij is er al, daarom: Bedenk de dingen die boven zijn, niet die op de aarde zijn.

Als je daar echt mee bezig gaat, zorgt dat er ook voor dat je meer vrij bént en meer vrij wórdt van de dingen die ons hier zo bezig kunnen houden. Dingen waar je in gevangen kan zitten. Maar God wil ons in de vrijheid stellen, ons als het ware vleugels geven door het geloof. 'Give us wings, set us free' is toch ook onze wens. 
En al hebben we dan ook een gevoel van heimwee, te horen in ons lied, in de geest kunnen we al zijn waar ons hart is, in the land that we love ...'

Oh how sad is the sound of our song

But how sweet is the dream of our homeland

A sweet dream, omdat Jezus zelf daar is.

Close our eyes Lord and fly us on wings of gold

Oh how sweet is the air in the land where we belong 

Hear our prayer, take us there

where we belong

Hear our prayer, take us there 

where we belong

Hear our song, hear our song ...

Ja, hoor ons gebed 

en breng ons waar we Thuis horen ...

" Va, pensiero, sull'ali dorate "/ "Fly, thought, on golden wings,"

Hebrew Slaves Chorus

The new London Chorale: Wings of Gold

Ben je er klaar voor?

De laatste dagen sta ik paraat. Dat wil zeggen dat ik elk moment gebeld kan worden, waarop ik in de auto stap om naar mijn dochter te gaan. Maar wanneer het precies zover is weet ik niet; een bevalling laat zich niet voorspellen.
Wel is mijn omgeving ingelicht, ik kan zo weg van mijn werk als het nodig is. En natuurlijk heb je het erover dat het spannend is maar ook weer heel mooi om mee te mogen maken.

Wat praktisch gezien wel een mooie bijkomstigheid is, is dat ik ineens méér 'bij' ben met mijn huishouden dan anders het geval is. Ik zorg dat de wasmand leeg is - al ligt er zomaar weer van alles in. De strijk is net weggewerkt en ook de badkamer en de kamer hebben een goede beurt gehad. Ik roep geregeld: 'Neem je spullen mee naar boven' ... schoolboeken, een tas, schoenen die rondslingeren... (anders ook wel, maar nu ben ik er meer op gespitst dat die opdrachten ook uitgevoerd worden)
Want het is niet handig als ik met rommel wegga ... Ik kan er beter voor zorgen alles in goede orde achter te laten als het zover is en ik vertrek.

Al is het minder heftig dan toen ik zelf zwanger was; toen stond ik met een dikke buik op een tafel (het meest stabiele meubelstuk) om de kozijnen in de kamer te schilderen, want dat was in mijn beleving super-noodzakelijk voordat de baby kwam.

o-o-o-o-o-o-o-o-o

Eigenlijk zouden we ook zó met de komst van de Here Jezus bezig moeten zijn - de bevalling is aanstaande, want de wereld is in barensnood, de weeën beleven we wel heel erg mee in deze tijd!
Zitten we daarom ook op het puntje van onze stoel, zoals Elly en Rikkert het zingen... staan we verlangend (op onze tenen) op de uitkijk, weten mensen om ons heen dat we in verwachting zijn van Zijn komst? Dat zou mooi zijn!

Zijn we echt zover?

Ik sta er wel weer even bij stil of ik echt weg kan uit dit aardse leven (zoals ik op mijn werk ook heb overlegd) of zit ik hier nog echt gebakken? Zijn bepaalde dingen in mijn ogen onmisbaar, of denken we zelf niet gemist te kunnen worden? Dan neemt het leven Hier en Nu nog een (veel te) grote plek in. 
Terwijl wat er écht toe doet, véél meer te maken heeft met ons leven Straks. Wat pas echt zichtbaar zal worden als Jezus terugkomt: dat we zonen en dochters van God zelf zijn - dan eindelijk ook verlost van ons aardse lichaam wat nog lijdt aan zonde en ziekte...

'Hier weg kunnen' heeft ook te maken met of ik mijn zaakjes op orde heb. Een mooie parallel met mijn plotseling opgeleefde huishoudelijke verrichtingen. Zelfs ook letterlijk, want een grote puinhoop in je huis is zeker geen goed getuigenis naar de mensen om je heen. 
Je leven geestelijk op orde hebben, is misschien nog wel belangrijker ... hebben we nog wat op te ruimen, iets goed te maken naar anderen toe, iets te vergeven? Doe dat dan voordat die mogelijkheid er niet meer is en het blijft liggen.

Een gewetensvraag ...

Weet onze omgeving dat we bij Jezus horen? Het zou wel erg vreemd zijn als mensen om ons heen dat pas doorhebben, als Hij komt. Omdat ze er nooit iets van hebben gemerkt, maar dán pas als we openbaar worden als zijn zonen en dochters ... (want we waren niet zo geïnteresseerd in ons leven Daar en Straks ... in 'de dingen die boven zijn')
Wie meer voor de bijkomende (aardse) zegeningen gaat, hoeft Hem nog niet zo nodig te ontmoeten; de hemel 'waar Christus is', en alles wat daarmee te maken heeft is dan meer een 'ver van mijn bed show', het leven hier, daar draait het allemaal om.

Ik zou daarom ons allemaal (mijzelf ook!) willen aansporen als dat nog niet zo is, Jezus op de eerste plek te zetten. Je tijd, je energie, je liefde ... give it away aan de mensen om je heen. Wandel zoals Hij gewandeld heeft! Zoals een lied het zegt:

Let mercy lead, let love be the strength in your legs 
And in every footprint that you leave , there'll be a drop of grace 

Juist in je eigen omgeving is dat nog wel eens veel moeilijker dan je denkt. Maar wat zou het mooi zijn als veel meer gelovigen nu al openbaar worden als Jezus-volgers, die er naar uitzien dat Hij komt!

o-o-o-o-o-o-o-o-o

Hopelijk is het snel zover, dat de baby waar ik op wacht, geboren gaat worden, maar zéker zo graag, wens ik dat Jezus komt om ons te halen.

Want als je Hem liefhebt kan je niet wachten om Hem te ontmoeten, verlost van alles wat hier nog zwaar en moeilijk is. 
Om dan voor altijd bij Hem Thuis te zijn.

M

He will never break His promise 

though the stars should break faith with the sky 

my Deliverer is coming, my Deliverer is standing by 

(ben je er klaar voor?)