Is je werk al gedaan?

Misschien verwacht je naar aanleiding van deze titel een huishoudelijk verhandeling over de staat van mijn huishouden en of je al mag gaan zitten met een kop koffie voordat er wat dit betreft het nodige is gebeurd. Nou nee, dat was nu niet helemaal de bedoeling met dit blogje, maar toch heeft het wel te maken met het gevoel dat als het ware in elk mens ingebakken zit om 'te werken, je in te spannen' voor een bepaalde zaak, want anders is er iets niet goed, en zomaar gaan zitten is er helemaal niet bij: na gedane arbeid is het pas goed rusten.

Ik kwam op dit onderwerpje door een reactie die ik kreeg op m'n vorige blog:

"Toen ik vanmorgen buitenkwam om de stoep voor de winkel te vegen, was het al gedaan."

Dat is toch wel iets om ook eens over na te denken en er is een mooi beeld te zien in dat gegeven: 'ík dacht nog even aan het werk te moeten maar het was niet meer nodig.'

Je zou zeggen, de toepassing is niet moeilijk te maken: de Heer heeft het werk gedaan en wij hoeven alleen maar te accepteren dat het gedaan IS. Niet moeilijk toch om te begrijpen? In theorie kunnen we het in ieder geval vatten: een ander heeft gedaan wat er van mij werd verwacht..... 

alhoewel er aan de theorie ook nog wel eens het één en ander kan haperen... Misschien ook iets wat je n.a.v. dit blog kunt bekijken...

We denken in ieder geval er het fijne van te weten - en misschien is dit wel het punt - omdat we de waarheden soms ons hele leven al horen. Maar toch kun je net even mis zitten. Dan is zo'n gebeurtenisje van de zomaar geveegde stoep  ineens 'aanschouwelijk onderwijs' van de eerste orde en dat is soms nog niet zo gek.

In het dagelijks leven zijn bepaalde dingen namelijk zo logisch als wat: niemand zou het in z'n hoofd halen om - in het betreffende voorbeeld van de op mysterieuze wijze geveegde stoep - alsnog de bezem te pakken en aan het vegen te slaan, met als argument dat het altijd nodig is met zulk weer. (Behalve dan bij het plaatje hiernaast maar dan is het ook direct duidelijk dat je niet blij wordt van al dat geveeg  - je wordt er eigenlijk heel erg chagrijnig van als je goed kijkt naar de vrouw van de bakker.....)
Je accepteert dan eigenlijk niet dat je stoep al schoon is, je gedraagt je in ieder geval geval alsof er nog een laag ligt, zo druk ben je bezig. Misschien veeg je wel weer wat terug van de sneeuw, omdat je zo gewend bent om het zelf allemaal te doen dat je het niet kan verdragen om rust te hebben van dit karweitje.... je kan niet meer zonder die dagelijkse routine.

Een andere variant zul je in de dagelijkse praktijk ook niet snel tegenkomen: je accepteert wel dat het stoepvegen al is gedaan, maar uit dankbaarheid doe je het zelf ook nog eens een keer.
Maar zeg nou zelf, alsnog het karweitje doen, geeft toch niet de indruk dat je er blij en dankbaar voor bent? En eigenlijk ben je dan, zeker in je gedachten, bezig met de sneeuw die er al niet meer ligt.....

Onmogelijk dus: in het dagelijks leven van alledag geloofwaardig overkomen als je iets nog eens over wilt doen wat al voor je gedaan is.

Behalve op het geestelijk vlak, daar kunnen we maar moeilijk accepteren dat we echt niks meer hoeven te doen om ons straatje schoon te vegen. Dat de Heer alles heeft gedaan wat nodig was om ons weer bij God te kunnen brengen. Er is zelfs geen restantje voor ons overgelaten wat we moeten, of wat we zouden kunnen doen Dat zou alleen maar een miskenning zijn van Zijn werk; je zegt dan eigenlijk dat je het zelf ook nog wel wat kan, dat er nog wat ontbrak.. Of je bedoelt het dan natuurlijk als een daad van dankbaarheid, we willen graag wat terug doen - wij mensen kennen het niet zo dat iemand iets doet voor ons zonder er iets voor terug te verlangen. Bij ons is het: voor wat hoort wat.

Maar misschien zou de dankbaarheid toch een andere vorm moeten hebben dan weer te gaan doen wat de Heer al volmaakt heeft gedaan. Hier kom ik vast nog een keer op terug. :)

Wat dat betreft is die uitdrukking eigenlijk bijzonder waar: "Je eigen straatje schoonvegen" betekent in overdrachtelijke zin dat we onszelf vrijpleiten, terwijl dat op oneigenlijk gronden gebeurt, als we zelf weer aan de slag gaan.
Omdat we dat volmaakte leven proberen te leiden, voelen dat we zó moeten zijn als we Gods normen bekijken, zijn we de hele dag bezig onszelf op te poetsen. En dat is hard werken geblazen, we blijven aan het vegen en zullen nooit aan het gewenste resultaat van volmaaktheid toekomen. Dáárom kunnen we ook niets bijdragen aan onze redding, al poetsen en boenen we nog zo hard. Laat staan dat we zouden kunnen sterven, die gevolgen ervan zouden kunnen dragen.
En zo gauw we - ook na onze bekering - zelf weer aan het werk gaan, kijkt God weer op die manier naar ons, als naar mensen die Zijn goedkeuring weer willen verdienen en lopen we de genade mis, dat Hij zomaar voor ons het werk heeft gedaan.
In Matteus 5 wordt al duidelijk dat we bij lange na er niet aan toe komen ons eigen straatje schoon te vegen... Gods wet gaat namelijk heel wat verder dan het houden van tien geboden. Zonder genade komen we er niet.

De oplossing ligt in het accepteren dat de Heer het alles heeft gedaan: Hij heeft het volmaakte leven hier geleid, heeft de dood ondergaan. Wij hoeven ons niet meer in te spannen om volmaakt te worden en zo het stempel van goedkeuring te ontvangen. We mogen rusten... dat is precies het tegenovergestelde van werken. Om terug te komen op het voorbeeld uit de praktijk: wij hoeven niet nog eens de stoep te vegen maar mogen - als we dat hebben gezien en het tot ons hebben laten doordringen, er naar gaan handelen: weer naar binnen gaan om te rusten van onze eigen inspanningen, van al die keren dat we zelf aan het vegen waren - het is niet meer nodig.

Er staan een paar mooie verzen in Hebreeën die gaan over rust. Rust die God nu al geeft. En dat niet alleen verplicht op de sabbath maar vrijwillige rust en dat zelfs de hele week! (en dat is heel wat anders dan 'niet breien en fietsen op zondag' en dat dan de hele week) En dat betekent je niet meer hoeven te bewijzen, maar een einde maken aan je eigen werken, en dat niet voor een dagje maar altijd. Als we dat eens echt tot ons door zouden laten dringen, zouden er heel wat minder gestreste en overspannen mensen - zelfs gelovigen - zijn.
Ook de Here Jezus zegt het al in de evangeliën: Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven. Zijn juk is zacht en Zijn last is licht, want Hij zet ons niet meer aan het werk maar wil dat wij daar nu eindelijk eens mee stoppen!

Maar ook als we dit alles weten, die rust zelfs ook zo al hebben ervaren, is de duivel er als de kippen bij om ons toch een schuldgevoel aan te praten als we weer zondigen en de neiging de kop opsteekt om onszelf daarin weer te verbeteren...  want het kan er zo inhakken dat we niet tot het goede in staat zijn.
Bedenk dan dat Hij volmaakt is, dat wij het niet zullen worden maar het zijn in Hem!
God zegt als het ware tegen ons: jouw stoep is geveegd, geweldig!! Wij krijgen dat compliment terwijl een ander het heeft gedaan. Het wordt ons toegerekend en verder hebben wij er geen enkele eigen inspanning aan toe te voegen.
Pas als we dat echt geloven, dan zullen we niet meer zelf aan de slag gaan.  
Hij is geloofwaardig genoeg! 

Dus, waarom niet rusten?