'When I hear the praises start'

Soms is het goed om iets wat je qua tekst al kent, eens even in een andere taal te horen om er zo meer bij bepaald te worden. En deze keer was het dit lied van Keith Green, en ik hoorde het Martin Brand zingen in het Nederlands.

Een lied om te bemoedigen en te troosten. Helemaal geschreven vanuit Gods perspectief en je ziet dat Hij wéét wat onze situatie is en waar onze strijd ligt. 

My son, My son, why are you striving?

You can't add one thing to what's been done for you

I did it all while I was dying

Rest in your faith, My peace will come to you

Het gaat over de worsteling die een kind van God kan hebben. Maar, zegt dit lied, waarom strijd je eigenlijk zo? Dat is helemaal niet nodig. Want al hebben we vaak het idee nog van alles voor Hem te moeten doen om acceptabel te zijn in Zijn ogen, het is totaal overbodig!!
Je kan zelfs niet één ding toevoegen aan wat er al voor jou is gedaan. I did it all while I was dying ... (Volbracht is het plechtige bekende woord.)

Als je er nog niet zeker van bent, dan maakt je dat onrustig ... Misschien is er nog niet iets helemaal oké met mij, denk je dan. En als je naar jezelf kijkt is dat ook zo. Maar nog iets doen, vanwege je eigen onvolmaaktheid... nee, dat hoeft niet meer! Wij mogen rusten. :)


Toch is het leven is niet altijd makkelijk, al weten we dat alles goed is tussen God en ons - en het lied vervolgt:

My child, My child, why are you weeping?

You will not have to wait forever

That day and that hour is in My keeping

The day I'll bring you into Heaven

Keith hoeft niet meer te wachten

En alleen God weet wanneer de tijd gekomen is dat je in de hemel mag zijn en het lijden hier voorbij is: moeilijke omstandigheden, vervolging, ziekte en pijn... pijn door rouw en verlies... 
Al lijkt er in onze beleving geen einde aan te komen, you will not have to wait forever, is wat Hij ons verzekert.
Later zal de tijd dat we het hier op aarde zo moeilijk hadden, zo kort lijken ... Al weten we niet of we nog sterven voordat Hij gekomen is. Maar ook dát is wat God weet, al onze dagen, zegt Psalm 139.

God ziet ons ook als alle gelovigen bij elkaar. Jezus houdt van ons, we zijn 'His precious bride'. Hij weet wat zijn bruid meemaakt en het moment is dichtbij dat Hij zal komen om ons eindelijk in zijn armen te sluiten.
En we worden aangemoedigd om ook sámen (als zijn bruid) vol te houden. 

My precious bride, the day is nearing

When I'll take you in My arms and hold you

I know there are so many things that you've been hearing

But you just hold on to what I have told you

Waar het om gaat

Steeds komt het refrein terug, met de boodschap dat wanneer we God gaan prijzen (en dan vanuit ons hart en niet door 'even' een praise-song te zingen) er iets bijzonders gebeurt. Namelijk dat we daardoor zelf door Hem, gezegend worden. Ineens ben je minder met je eigen omstandigheden bezig, met je twijfels, je pijn en alles wat er in ons leven speelt; er komt meer in onze gedachten hoe geweldig God is. En hoe Hij naar ons kijkt:

For when I hear the praises start

My bride, I want to rain upon you

Blessings that will fill your heart

Oh, I see no stain upon you

Because you are My child and you know Me

To Me you're only holy

En soms heb je ineens zoiets dóór (wat je in theorie al wel wist) en gaat die waarheid léven. Dat we voor God heilig zijn, al blijft dat mij nog steeds verbazen dat het zo is

Ook in het lijden, kunnen we dat soms toch: Hem prijzen. Met in je hart een blijdschap en vrede die alleen van Hemzelf kan komen. Want de omstandigheden zelf geven er geen aanleiding toe.
In al het lijden, horen we bij Hem en treed je in zijn voetsporen. Het is wat Jezus zelf ook ervaarde hier op aarde.

Later zal alleen dát overblijven, wat we voor Hem hebben gedaan. Het oog hebben voor de noden van anderen (de minste van mijn broeders) ...

Maar ook zal al het lijden nu, ineens van zo grote waarde blijken te zijn, omdat we het voor Hém hebben verdragen. 

Nothing that you've done will remain

Only what you do for Me

Just what you do for Me

What you do for Me

Just what you do for Me

En voor nu?

Het enige wat (ook nu al) belangrijk is, is dat we van Hem zijn. Dat is waar ik toch óók heel blij van kan worden. Want alles wat ik fout doe en waar ik nog zo onvolmaakt in ben, en wat me zó kan frustreren, dáár gaat het niet om.
En later ziet God - ook bij mij persoonlijk, alleen wat ik voor Hem heb gedaan. De rest is dan echt verleden tijd.

Ik wens dat jij ook daardoor zijn vrede kan ervaren, en rust, in wat voor omstandigheden je ook bent. 
Dat God van jou (en mij) kan zeggen:

En steeds wanneer jouw loflied klinkt

daalt zegen op je neer

tot heel je hart verzadigd is

Ik zie geen aanklacht meer omdat je hoort bij Mij

door genade, 

rechtvaardig voor de Vader

Niets wat jij ooit deed houdt stand

alleen wat je deed met Mij

alleen wat je deed in Mij

(vertaling Martin Brand)

The traveler

Niet dat ik er zelf zoveel ervaring mee heb, met reizen en 'backpacken'... Mijn kinderen zijn wat avontuurlijker wat dat betreft. Toch heb ik iets wat ik over 'de reiziger' kwijt wil.

Wat je nodig hebt zit in je grote 'backpack' en gaat mee op je rug. Verder is het op stap gaan en je ogen openhouden om de wereld te ontdekken. Over je heen laten komen wat je ziet en meemaakt.... Als een echte reiziger die zich laat verrassen...

Zoals deze uitspraak het zegt:

"The traveler sees what he sees. The tourist sees what he has come to see."

~G.K. Chesterton

zicht op de Kilimanjaro

Een prachtige uitspraak: "de reiziger die ziet wat hij ziet' ... 

Sommige mensen leven nog veel intenser, omdat het nog kan - en ze weten niet voor hoelang. Maar alles wat ze meemaken hebben ze toch maar mooi 'binnen'. En niet vanuit een decadent verlangen om overal maar te zijn geweest om mee te kunnen praten, maar omdat het als het ware allemaal laatste kans-acties zijn. Ze weten dat hun lichaam al ziek is, en daarom willen ze - al is het met zware pijnstillers - nog van alles doen.

Als je gezond bent kun je je niet voorstellen hoe dat is, om zo je leven te leven. Als wij ergens last van hebben wachten we tot het over is. Dan denken we hèhè, we kunnen weer verder. 
Zieken hebben daardoor ook geen vanzelfsprekend voorland zoals mensen normaliter hebben: na een opleiding een bijpassende baan, je settelen ... Je leven inrichten zoals de meeste mensen het doen, huisje boompje beestje... 

Een maakbaar leven.

Bij chronisch zieken is het leven niet maakbaar, maar is het leven met de pijn die niemand ziet; aan de buitenkant meedoen maar eigenlijk niet echt. Al lijkt de wereld aan hun voeten te liggen als je foto's ziet - met de backpack op de Kilimanjaro, of een fraaie zweefduik in een zwembad ...

Maar schijn bedriegt, wát zo iemand nog doet is eigenlijk al niet meer mogelijk. Alles gebeurt op wilskracht 'want straks kan het helemaal niet meer'.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

-<>-<>-<>-<>-

En is er het moment gekomen dat de backpack werkeloos in de de schuur staat. Niet meer nodig. En dat niet omdat de zin om zoiets als een reis te ondernemen ineens ontbreekt, maar omdat het écht niet meer gaat, al zou je nog willen.

De backpack als symbool van alles wat voorbij is, van wat je hebt gezien en meegemaakt met dat ding op de rug. Levend op je reserves en inmiddels al door je reserves heen. 

En is je wereld letterlijk steeds kleiner geworden (maar in je hart nog even groots en weids als het was, want die herinneringen zitten in je hart!)

Alles wat nu nog kan lijkt misschien niets bijzonders, maar is net zo'n prestatie als in het verleden het beklimmen van een berg - en gaat net als toen: puur op wilskracht. 

Reiziger, of liever toerist?

Zo is een zieke een eenzame reiziger, op een weg die steeds zwaarder wordt. Maar toch ... juist door die moeilijke omstandigheden mee te maken, heeft zo iemand méér geleerd en ontdekt dan menig ander mens.

Die anderen, die vaak meer zijn als de toerist, die heel anders in het leven staat en zegt: 'Ik wil dit en dit meemaken, en dat moet ik zien!', daar zo op gespitst, dat allerlei andere mooie dingen helemaal langs hem heen gaan. 

Zoals het is, als je denkt dat alles in het leven te regelen - maakbaar - is. Zo iemand leeft alleen met het doel: to see what he has come to see (maar daardoor juist niet ziet ...)

De reiziger laat zich verrassen, sees what he sees, dat wat hij tegenkomt en waarmee hij te dealen heeft. En waardoor hij léért... en wijs wordt ... 

Maar die wijsheid zien slechts weinigen, omdat het leven van anderen dóór gaat. En ze geen tijd nemen om ook stil te gaan staan bij wat de reiziger heeft ontdekt.

Daarom ook, is het een eenzame weg - maar een voorrecht voor degene die wél stil staat, die weg méé te maken. In dankbaarheid dat zo de kans geschonken wordt, er voor de ander te zijn.
Maar ook om zoveel terug te ontvangen - om weer dóór te kunnen geven aan andere mensen, ook op reis.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

Dit schrijf ik omdat de backpack nu bij mij in de schuur staat. De backpack die op zoveel mooie plekken is geweest. En die mij laat zien hoe belangrijk het is, dat je in je leven kunt loslaten ... én te koesteren wat voorbij is, door toch in dankbaarheid terug te kunnen kijken.

Het is winst uit verlies halen, het principe van Christus (volgen). Wat chronisch zieken wel heel letterlijk ervaren, als ze bijna alles in hun leven op moeten geven.
Die weg is vaak hard en niet te begrijpen, meet meer pijn dan alleen de lichamelijke.

Toch zal het uiteindelijk waarheid blijken te zijn, dat je alleen zó het Léven vindt. Jezus zelf.

-<>-<>-<>-<>-

En wie zal er nú op reis gaan? Misschien zijn het wel mijn eigen kinderen die met deze backpack (die al zo'n geschiedenis heeft) op hun rug, de wereld intrekken. 
Ik wens dat ze dan begrijpen waar het om gaat en zullen zijn als de reiziger, die echt ziet en aanvaardt wat er op zijn/haar weg komt, en er van leert ... 

"How love is found in the things we've given up
More than in the things that we have kept ..."

~Rich Mullins

Om zó uiteindelijk Thuis te komen.