If I stand

Het leven als gelovige gaat niet altijd over rozen, al denken we vaak onbewust dat we alle moeilijkheden die we meemaken wel aan moeten kunnen. Want in de Bijbel staat bijvoorbeeld: Met mijn God spring ik over een muur. Geen muur te hoog als het aan Hem ligt. Geweldig, altijd overwinning zou je dan denken.

Maar wat als het niet (meer) lukt om over die muur te springen ... ? Is er dan iets met mij niet oké? Mijn geloof is vast te klein (waar hoor je dat toch ook wel eens?)​ ​
En zo kom ik bij mijn onderwerp terecht...​
​
W​ant al vinden we dat we een goed christen horen te zijn bij wie alles wat we ondernemen gelukt (ook zo'n tekst),​ steeds weer lopen we tegen onszelf aan, onze tekortkomingen, ons falen. Er gebeuren dingen waar we geen weg mee weten, en de weg lijkt dan onbegaanbaar geworden.
Zo is het leven​, óók als gelovige.

En zo kom ik uit bij dit lied van Rich Mullins die het zo weet te verwoorden en ook nog op muziek te zetten, dat je meegenomen wordt in een verhaal waar uiteindelijk een waarheid uitrolt die je niet had verwacht. 

De eerste regel treft direct al doel, tenminste bij mij. :) We wéten het wel maar hier wordt het in woorden en muziek geschilderd:

​There 's more that rises in the morning than the sun
more that shines in the night than just the moon

It's more than just the fire here that keeps me warm
and a shelter that is larger than this room

En zonder dat het rechtstreeks geuit wordt, voel je aan alle kanten waar het over gaat; een andere werkelijkheid die er is, overal om ons heen. Die uitstijgt boven het zichtbare ...
Want het is zo, ook 'Zijn barmhartigheden zijn nieuw, elke morgen', er komt nooit een eind aan​.

Die tekst komt zelfs uit Klaagliederen​,​ toen het allemaal niet meer te behappen was voor Jeremia. Maar toch is het dat waar hij zeker van is, in alle ellende om hem heen, Gods barmhartigheden zijn er elke ochtend weer. Wat hebben we die nodig; ik red het in ieder geval niet zonder​​... 

En zo is er niet alleen de maan, maar Zijn licht dat over ons schijnt in de nacht, Hij zelf is onze schuilplaats, onze hiding place, Zijn vuur is onze warmte. 

Het lied gaat verder, over een muziek die zoveel verder gaat dan de liederen die we kunnen zingen. En onvoorwaardelijke liefde - ​zo ​anders dan wat mensen vaak liefde noemen.
Fiercer, vuriger maar tegelijk more gentle dan een moeder met haar baby...

Liefde die ons nooit en te nimmer ​teleurstelt, die nooit zegt: het is genoeg geweest.
Allemaal te danken aan de Gever van alle goede dingen. 

En het refrein komt to the point, want als God zó aanwezig is voor ons, zouden we Hem dan niet vertrouwen?

Schrijver/zanger van het lied If I stand ... staand op een uitzichtspunt

So if I stand,  

let me stand on the promise that you will pull me trough

But if I can't, 

let me fall on the grace, ​that first brought me to You​.

Ja, als ik dan vertrouw, laat me staan op de belofte, dat u me door dit leven heen zal helpen, hoe dan ook.
Maar mocht ik misschien toch niet zo'n gelovige zijn die daar steeds toe in staat is, mocht ik het allemaal niet meer weten en begrijpen... dan is er GENADE.

Wij hebben het in ons spraakgebruik wel eens over iemand die 'in ongenade' is gevallen. Die heeft het verbruid om het zo te zeggen. 
Hier is het tegenovergestelde aan de hand. Vallen in genade is terechtkomen op de meest veilige plek die je kan bedenken. Voor mensen die niet meer over de muur kunnen springen, waarbij lang niet alles gelukt en die het allemaal niet meer weten. Maar die ooit door diezelfde genade bij Jezus zijn gebracht.

Bij God heb je het nooit verbruid en Zijn eeuwige armen zijn onder ons. Wij hoeven niet de sterke 'perfecte' gelovige te zijn, dat kunnen we niet eens.

Wat een les om steeds weer te leren. En kun je zingen van blijdschap als je dat in zo'n lied ontdekt.

And if I sing 

let me sing for the joy that is born in me these songs

and if I weep let it be like a man

who is longing for his Home...

Maar ook de tranen zijn dichtbij omdat Zijn grote liefde de heimwee zó doet voelen. Als ik dan huil, if I weep, laat het zijn vanwege het diepe verlangen naar Huis.

En denk ik dat het hier op aarde niet anders kan dan in die combinatie: vreugde en verdriet. Pas als we echt Thuis zijn, is er het onverdeelde geluk, waar de tranen voorbij zijn, als we Jezus zullen zien en bij de Gever zelf mogen zijn. 

Amazing grace! Ik hoop dat al heel snel zover is.

Rich Mullins 'live'...

If I stand

There's more that rises in the morning 

than the sun 
And more that shines in the night 
than just the moon 
It's more than just this fire here 
that keeps me warm 
In a shelter that is larger 
than this room

And there's a loyalty that's deeper 
than mere sentiments 
And a music higher than the songs 
that I can sing 
The stuff of Earth competes 
for the allegiance 
I owe only to the giver 
of all good things

CHORUS: 

So if I stand let me stand on the promise 
that you will pull me through 
And if I can't, let me fall on the grace 
that first brought me to You 
And if I sing let me sing for the joy 
that has born in me these songs 
And if I weep let it be as a man 
who is longing for his home

There's more that dances on the prairies 
than the wind 
More that pulses in the ocean 
than the tide 
There's a love that is fiercer 
than the love between friends 
More gentle than a mother's 
when her baby's at her side

And there's a loyalty that's deeper 
than mere sentiments 
And a music higher than the songs 
that I can sing 
The stuff of Earth competes 
for the allegence 
I owe only to the Giver 
of all good things

CHORUS(2x)

So if I stand let me stand on the promise 

that you will pull me through ...

And if I stand let me stand on the promise 

that you will pull me through ...

And if I can't, let me fall on the grace 

that first brought me to You 

And if I sing let me sing for the joy 

that has born in me these songs 

And if I weep let it be as a man 

who is longing for his home

And if I weep let it be as a man 

who is longing for his home

In een oogopslag ...

Je zou het bijna gaan geloven, dat je leven zichtbaar voor je ligt, zodra je je laptop opstart. De kreet bovenaan mijn scherm 'het leven in één oogopslag' suggereert dat ook echt zo is, alles helemaal gedigitaliseerd en overzichtelijk ingedeeld. Dat laatste zou ik wel goed kunnen gebruiken maar verder?

Alsof je leven bestaat in het gebruiken van allerlei handige apps om te kunnen leven. 

Op de afbeelding is het één en ander te zien, google chrome als je browser, een rekenmachine en 'aan de slag' - alhoewel ik niet denk dat dan alles ineens gebeurt wat ik hier in huis bv moet doen... de was, koken, en met mijn gezinsleden omgaan, samen met hen leven.

Toch zit er ook veel waarheid in deze uitspraak. Want in hoeverre bepalen de sociale media met alle berichtjes van vrienden of volslagen vreemden, snapchat, het nieuws via de nos of een andere site, écht onze dag? 
Een nieuwsfanaat leefde vroeger van journaal tot journaal. Maar tegenwoordig weten we bijna van minuut tot minuut wat er in de wereld gebeurt en het kan niet anders of we zijn er in ons hoofd mee bezig.
Vandaar dat ook iedereen overal over mee wil praten en we overal een mening over horen te hebben. (En we denken alles te weten maar luisteren en kijken meestal dezelfde - eenzijdig berichtende - media als graadmeter van 'de' waarheid ... en de leugen wordt grif geloofd, kijk naar wat de VN allemaal over Israël beweert)

Zo gaat onze dag voorbij, in twee betekenissen: de tijd verstrijkt terwijl we bezig zijn bij te houden hoe het in de wereld is. Maar ten tweede gaat de dag voorbij in de betekenis van wasted time.
En die dag komt niet meer terug.

Het was vandaag mooi weer en daarom ging ik vanmiddag bewust naar buiten, een eindje fietsen. Genieten van de frisse lucht en de kou. Van een landweggetje en van de dijk met weids uitzicht over de uiterwaarden en in de verte de IJssel... (op de dijk heb ik geen foto's gemaakt, de batterij was leeg)

Gods schepping waar je hoofd tot rust komt als het leven zo vol is met informatie waarvan we denken/menen, dat we dat allemaal tot ons moeten nemen... 

Voor je het weet leef je met z'n allen inderdaad alleen nog maar in een digitale wereld waarin we allemaal met elkaar verbonden zijn. Maar wat voor verbondenheid is dat dan... alles moeten delen en verplicht reageren en liken via de schermpjes...? 
Als je je best doet kun je heel wat volgers hebben maar misschien ben je beter af met twee echte vrienden in real life, zoals Rikkert Zuiderveld weer eens raak opmerkte.

Iets willen zijn. Dat kan heel snel op het wereldwijdeweb. Ik kan bijvoorbeeld geld gaan verdienen met dit blog door er advertenties op te plaatsen. Al moet ik dan eerst een kook- of handwerkblog starten om veel meer volgers te krijgen, ik kan mezelf gaan profileren en flink promoten.

Tegenwoordig ben je ook zo steenrijk, als je maar over de populaire onderwerpen vlogt. 'Wat zit er in mijn tas' en 'ik heb vandaag geshopt' zijn voorbeelden waar het dan allemaal over gaat. Niet perse verkeerd maar het is waar veel jeugd mee bezig is en is zo zonder diepgang.
En zijn we alle ellende via het nieuws in de wereld zat, vluchten we in het wel en wee van de celebraties. Zo stort je je in de nep wereld van vermaak en beter en nog mooier worden.

De andere kant

Het is eng, maar ons leven in één oogopslag, is nu ook al méér waarheid dan we denken. Internet en daardoor overheden weten veel meer van ons dan we beseffen. Dat is al te merken aan heel simpele dingen, dat als je gezocht hebt op een bepaald onderwerp, je ineens 'voorgestelde berichten' te zien krijgt die aan die zoekopdracht gerelateerd zijn. Maar ook kan dat al zover gaan dat bepaalde overheden christenen de toegang weigeren vanwege wat van hen bekend is via internet.
Alles waar we ooit op hebben gezocht, welke pagina's of websites we leuk vinden of waar we wel eens reageren ... het is allemaal bekend bij Big Brother, he is watching us.

Ik denk dat het echt zo is dat de voordelen van internet en sociale media niet meer opwegen tegen de nadelen. Maar hoe draai je dit terug? De ontwikkelingen gaan maar door. Hier thuis ben ik inmiddels zover dat als ik de tv aan wil hebben ik gewoon iemand erbij roep die weet hoe die ingewikkelde 'multifuncionele' afstandsbediening werkt. 
Waar is de tv gebleven die gewoon een knop heeft om em aan te zetten??
Zoals Terlouw dat zich afvroeg over de touwtjes die vroeger nog uit de brievenbussen hingen.

Maar die tijd komt niet meer terug, we moeten mee met de ontwikkelingen of we nu willen of niet. En zo worden we met elkaar afhankelijk gemaakt van de techniek. Valt het internet ooit es helemaal uit, dan heb je de poppen aan het dansen.
Wordt het internet beheerst door verkeerde machten, zijn de poppen eveneens aan het dansen. En dat zal gebeuren.

Vroeger wist je niet hoe dat nu in de praktijk zou kunnen: niet kunnen kopen of verkopen zonder een teken op je hand of voorhoofd, zoals er staat in Openbaring. Nu zeggen we, oh ja, een chip, no problem.
En de twee getuigen die voor de hele wereld zichtbaar dood blijven liggen in de straten van Jeruzalem, dat is ook geen vraag meer, In Jeruzalem worden al permanent camera's geplaatst die het tempelplein in de gaten houden. En via de live verslaggeving van tegenwoordig kunnen we dat inderdaad allemaal meemaken.
Net als de wederkomst van Christus op de Olijfberg. Elk oog zal Hem zien. 
Als je daarbij nadenkt...

Wat zijn we (als gelovigen) dichtbij onze verlossing, ik denk nog veel dichterbij dan we beseffen. In een oogopslag is het zover. 

U kent immers de huidige tijd: het moment is gekomen waarop u uit de slaap moet ontwaken,

want de redding is ons meer nabij dan toen we tot geloof kwamen. 

De nacht loopt ten einde, de dag nadert al.

Laten we ons daarom ontdoen van de praktijken van de duisternis 

en ons omgorden met de wapens van het licht. 

Laten we daarom zo eerzaam leven als past bij de dag 

en ons onthouden van drinkpartijen, ontucht en losbandigheid, tweespalt en jaloezie. 

Omkleed u met de Heer Jezus Christus en geef niet toe aan uw eigen wil, die begeerten in u opwekt.

Laten we Hem verwachten als kinderen van de dag en het licht. Zodat we kunnen ontkomen aan de Big Brother-tijd die gaat komen hier op aarde ...
Dat mensen in één oogopslag aan ons kunnen zien waar het echt om gaat: leven is Jezus liefhebben en Hem willen volgen.
Wat zou dat een geweldig getuigenis van de Waarheid zijn zodat nog velen ook gered zullen worden.

Tell me lies ...

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik zal zeggen over het nieuwste idee van het kabinet over 'voltooid leven' ...
Dit weet ik wel, dat de mensen waarover het gaat in deze nieuwste plannen, niet lichamelijk ziek zijn en ook niet geestelijk ondragelijk lijden.
Nee, hier gaat het over mensen die er genoeg van hebben en 'onder strikte voorwaarden' geholpen kunnen worden hun leven te beëindigen.

Dat 'onder strikte voorwaarden' klinkt als een soort geruststelling dat het niet zo zal zijn dat we hiervoor massaal in de rij zullen staan na ons 70e. Nee, alle zorgvuldigheid wordt betracht.
Maar het zegt niets over het feit zelf: dat een gezond mens zijn eigen dood kan kiezen. Terecht zijn er velen geschokt.

Hoe is het mogelijk dat we in Nederland al zover zijn? De wereld is ziek als deze gedachten al zo post hebben gevat. Al vindt de verlichte mens het juist een vooruitgang ...

Maar toch, elk leven is het waard gerespecteerd en beschermd te worden, dat is niet alleen iets voor gelovigen, die het leven zien als een gift van God zelf. Genoeg niet-gelovigen die er ook zo over denken (zoals niet-christenen ook tegen abortus kunnen zijn)

Haken en ogen

En zo simpel als het misschien lijkt is het allemaal ook niet, want vanaf welke leeftijd zou je in aanmerking mogen komen voor zo'n 'behandeling'? Wie gaat die grens trekken? Waarom zou je op je 75e wel als gezond mens voor de dood mogen kiezen maar op je 65e niet? Wie beslist dat dan?

Vragen te over.

Niet voor niets kwam de commissie Schnabel (die in opdracht van de politiek haar licht over dit onderwerp mocht laten schijnen) begin dit jaar met een rapport en daarin het advies juist niet de kant van dood voor gezonde mensen (zoals ik het maar even noem) op te gaan. Geen verruiming van de bestaande euthanasiewet.

Want al klinkt in de oren van de onafhankelijke vrijgevochten mens als een voorrecht helemaal autonoom te zijn, 'als de dood kiezen eenmaal een wettelijke mogelijkheid  is, zal het een optie worden' en komt de dood in zicht 'als een verantwoord alternatief,' aldus de commissie.

Ja, als het hek van de dam eenmaal open staat wordt het steeds aanlokkelijker ...

Het kan niet anders dat als dit echt doorgaat, er ook anders wordt gekeken naar mensen die ernstig ziek zijn; naar mensen die lijden maar dit niet zelf willen beëindigen, al kan het zo zwaar zijn dat het haast/niet meer vol te houden is. 
En wat een respect heb ik voor deze mensen!

Maar wat blijft daar van over ik op mijn 70e (of 80e of weet ik veel wanneer) besluit dat ik er genoeg van heb? Ik ben niet ziek, heb geen pijn, heb geen psychische ziekte maar vind het gewoon genoeg. En dan kan ik daar goede redenen voor hebben voor mijzelf, maar de echte zieken en zij die echt lijden, 
mogen zij er nog wel zijn?
Hoe dúrf ik als gezond iemand te zeggen dat het genoeg is??

Tell me lies, tell me sweet (little) lies ... door te denken dat we dan humaan en barmhartig zijn.
En gelukkig, de meeste artsen zijn er (nog) op tegen om de groep mensen zonder medische problemen doods'hulp' te verlenen. 
Het tegenstrijdige dat juist een arts zo handelt lees ik al in een artikel uit 2005:

Euthanasie is een onderdeel geworden van de medische praktijk. Artsen houden zich niet meer alleen bezig met het genezen van mensen. Precies het tegenovergestelde, het brengen van de dood, is een onderdeel geworden van medisch handelen. Doden werd vroeger slechts in twee situaties gelegitimeerd: in een oorlog, en als straf. Hoe is het mogelijk dat een praktijk van doden, zich heeft weten te nestelen in een nieuw domein, de praktijk van genezen, het beter maken van mensen?

Ook bij artsen die nu daadwerkelijk euthanasie verrichten is dat besef (gelukkig) nog steeds aanwezig: 

Ik leg de procedure nog eens uit. Vóór ik het slaapmiddel inspuit, vraag ik expliciet: ‘Wilt u dit echt?’ Dan volgt de dodelijke spuit met een spierverslappend middel. Je ziet hoe de kleur wegtrekt uit haar gezicht. Het blijft confronterend, Jij maakt iemand dood. Jij doet dat. (citaat arts van een levenseindekliniek

Is het tij nog te keren ...

De weg van 'doden' is met het toestaan van abortus allang ingeslagen. En er wordt verwoed strijd geleverd om de volgende stap: 'de dood voor gezonde mensen' door het parlement te krijgen. En of dat nu met beleid gaat en men tijd er voor wil nemen óf dat het doorgedrukt wordt door de hele fanatieke liberale politici maakt in wezen geen verschil, de uitkomst is uiteindelijk hetzelfde.

En veel artikelen die ik hierover heb gelezen geven een vertekend beeld omdat er extreem zieke mensen als voorbeeld worden genomen waar men dan over zegt dat natuurlijk hun leven voltooid is, maar dat is niet waar dit voorstel van het kabinet over gaat.

Het gaat in wezen ook niet om de overtuiging van minister Schippers, Pia Dijkstra, of progressief liberalen tegenover conservatieve ouderwetse mensen. Er woedt een andere, een geestelijke strijd, tegenwoordig al heel erg zichtbaar. 
Aan de ene kant staat de Gever en degene die het Leven is, Jezus zelf, aan de andere kant is het de vader der leugen en de mensenmoordenaar vanaf het begin - twee kwalificaties die met betrekking tot dood bij voltooid leven wel heel herkenbaar/toepasbaar zijn.

Eigenlijk hoef ik me niet te verbazen.

Stuurbekrachtiging

In het licht van wat er een paar weken geleden in Nice gebeurde (en elders in de wereld) stelt het natuurlijk helemaal niks voor, maar in het gewone dagelijkse leven heb je wel eens tegenslagen die erg lastig kunnen zijn.
Bijvoorbeeld apparaten in huis die ineens uitvallen. Of je laptop die niet meer dicht wil (en prompt had mijn mobiel ook kuren)

Ineens was er ook iets met de auto, ik merkte het direct aan het stuur. En wat bleek, dat de stuurbekrachtiging het niet meer deed.
Het lijkt altijd een makkie; als de extra ondersteuning het doet is er niks aan de hand. Maar zónder is het ineens duidelijk hoe onmisbaar die stuurbekrachtiging is.
Want nu kon ik niets met die zware auto beginnen.

Misschien wel een heel erg voor de hand liggende vergelijking. maar in het leven van een gelovige is er ook iets wat te vergelijken is met een stuurbekrachtiging.
Alleen hebben we dat (net als bij een auto) niet zo in de gaten. We doen onze dagelijkse dingen, maken van alles mee, moeilijke en minder moeilijke dingen. We bidden tot God en geloven dat Hij er is.

Maar merken we reëel Zijn aanwezigheid en hulp? In de praktijk lijkt het vaak zo dat we toch zelf moeten handelen. Zoals je zelf de auto bestuurt.
Want er komen geen briefjes uit de hemel, al zou dat best wel es handig zijn als je iets moet beslissen en het is allemaal niet zo duidelijk.

Iemand zei eens tegen mij: Ik probeer het een tijdje zonder Hem - toen het leven zo zwaar was dat het haast niet uit zou maken of God er nu wél of niet zou zijn...
Uitzetten van de stuurbekrachtiging zou je dat kunnen noemen.

En toch, waar zouden we zijn zonder Zijn steun?

Als Hij er niet zou zijn dan zou de diepste liefde en geborgenheid ontbreken. De bodem zou onder het bestaan wegvallen, al kan het leven (ook van een gelovige!) zo moeilijk zijn dat de vraag kan opkomen: Waar is Zijn hulp dan ... waar is die bekrachtiging?

God-loos zou het leven pas écht zin-loos zijn.
Want God is liefde en licht, vrede...
En Hij is de degene die leven en adem en alles aan allen geeft - ook ongelovigen leven bij de 'gratie Gods' om het maar eens plechtig te zeggen.

Stel je een wereld voor waarin de liefde, vrede en het licht helemaal zijn verdwenen: dan heb je pas écht een wereld zonder God.
En de duivel wil het maar wat graag bereiken dat de gelovigen het af laten weten en God vaarwel zeggen. En zo zijn liefde en licht niet meer verspreiden, en we door allerlei omstandigheden zijn vrede kwijtraken.

Dat is denk ik onze strijd, om toch, ondanks alles wat er gebeurt, Zijn lichtdragers te zijn,  en Zijn vrede uit te delen om ons heen.
Hijzelf steunt en helpt ons, al is dat meestal niet in allerlei grootse zichtbare dingen, in succes en voorspoed of allerlei gebeden die verhoord worden.
Nee, onze stuurbekrachtiging valt vaak niet zo op.

Maar dit is wat Hij ons wél belooft:

Zie Ik ben met u al de dagen 

Hoe dan?
Door Zijn eigen Geest - daar bij de hemelvaart aan de discipelen beloofd, zodat ze kracht zouden ontvangen als hun Meester niet meer bij hen zou zijn.

Die Geest die ook ons bekrachtigt, al weten we soms of meestal niet hoe.
Want nu al meer dan tweeduizend jaar later geldt die belofte nog steeds: Hij is met ons al de dagen die er nog zullen zijn.

En wil ons leiden. Ook nu er zoveel gebeurt in de wereld - het was de zomer van de angst las ik vandaag. Vanwege alle onzekerheden van terreur, ik noemde al Nice, Maar ook vervolging, mensen die op de vlucht zijn, politieke situaties.

En die Geest zegt met ons: Kom! Want als Hij terug komt zal dat alles voorbij zijn: ziekte, dood en ellende, pijn, verdriet en gemis.
Ik kan niet wachten ...

The color green

Groen, het is een kleur die iets zegt. Nu we in Frankrijk op vakantie zijn valt me het bijvoorbeeld op dat door de droogte en de hitte hier alles nogal dor is, geen groene velden, behalve vlak bij een watertje. Dat verschil zie je direct. In die zin is groen iets puurs wat de natuur laat zien als er een oase is, als er water en leven is.

Ik kwam nog meer groen tegen. Te zien op de foto's. Als je dat in het engels uitspreekt zou je denken in een talentenjacht te zijn beland, waar de kandidaten wachten of bijkomen van hun inspanningen in 'the red room', of 'the blue room'. 

Hier is het dan the green room, toevallig ook nog de naam van een bloemenwinkel bij ons in de buurt. - en inderdaad, er was ook een rode kamer en een blauwe kamer in dat prachtige Chateau de Valencay, waar de tuinen helaas ook minder groen waren door de droogte.

De green room van dit chateau deed me denken aan een boek getiteld 'de groene kamer', wat mijn moeder vroeger had.

Het gaat over een vrouw die een man trouwt die niet zo rijk en welgesteld is als zij van huis uit;  hij komt uit een heel ander milieu.  Na haar huwelijk ligt alles waar ze aan gewend was qua levensstijl in haar jeugd, dan ook achter haar. 

Maar nu komt het bijzondere dat in hun huis er voor haar alleen, speciaal een eigen kamer is ingericht.

In die groene kamer kan ze zich af en toe terugtrekken. Tegenwoordig zouden we zeggen 'om weer op te laden en er tegenaan te kunnen'. 

Het is heel lang geleden dat ik het boek las, en weet de details allemaal niet meer. Maar vond het vroeger al mooi dat haar man invoelde wat zij had opgegeven, en haar een plek gunde waar ze zichzelf kon zijn, met haar eigen dingen die bij haar hoorden. 

En al was hij van eenvoudige komaf en had hij geen bergen geld, duidelijk was dat hij een innerlijke beschaving had die ver boven het zogenaamde standsverschil (wat puur om de buitenkant draait) uitging. Daarom gaf hij zijn vrouw die groene kamer. 

Daar kon ze bijvoorbeeld lezen (geen tijd voor in haar dagelijkse leven), corresponderen (zoals dat vroeger zo mooi heette) en was ze omringd met haar eigen spullen. Misschien wel een mooi schilderij wat helemaal niet paste in de sobere eenvoudige inrichting die hun huis verder had.

Nog een andere toepassing

Je kan het idee van de groene kamer ook nog verder uitbreiden en dat deed ik. Ik dacht eraan toen ik dit blogje begon, dat het voor iedereen belangrijk is iets in je leven te hebben waar je energie uithaalt, wat je mooi vindt en waar je blij van wordt. 

Ook als je dagelijks leven zwaar is, en misschien zo boordevol dat je van de ene dag in de andere rolt. Zoals die vrouw uit het betreffende boek wiens leven zo drastisch veranderde.

Blaise Pascal zei het zo:

In difficult times carry something beautiful 

in your heart. 

Dan kun je toch verder, vanwege de mooie dingen die er zijn en die je af en toe tegenkomt. Waar je hart blij van wordt. En die je met je mee draagt, ook 'in difficult times'.

Het allermooiste is als je ook weet met je hart dat er Iemand is die van je houdt, hoe het verder in je leven ook is. 

Dan heb je vrede en rust, al is er allerlei lawaai en drukte, en van alles waar je mee te dealen hebt.

Ja, je hart bewaren boven alles, met wat daarin zit - schoonheid van deze schepping en de innerlijke vrede die Jezus alleen kan geven. Dat met je meedragen, en op die manier je leven kleur geven, daar gaat het om.

In mooie en minder mooie momenten is er dan something beautiful in je hart.

Als de groene kamer uit het verhaal, waar die vrouw op adem kon komen. 

In green pastures of home, om dan weer verder te kunnen. 

La liseuse
schilderij van de Franse kunstschilder Jean-Honoré Fragonard,
geschilderd tussen 1770 en 1772, olie op doek

-en ik vond haar in een Franse brocante winkel-

Come walk with me

Dit lied wat we laatst met koor zongen sprak me aan, en dan vooral ook de tekst. 
Het gaat ten eerste over God zélf die zegt: 'ga met Mij mee', en die volmaakte vrede en rust kan geven. 

Toch heeft het ook met ons te maken, zoals omschreven in dit citaat:  

I don’t believe that God chose you, and blessed you  
so that you could heap those blessings up upon yourself. 
I believe God chose you, and you, and you, and every one of you others, 
because He wants to make a difference in this world. 

And you know what? 
That He left the Church here, and the Church is the only group of people, and the Church is the only institution in the world
that can bring about a change.
This government cannot do it, so stop depending on the government. 

Educational systems cannot do it, so stop trusting educational systems.
The Church was chosen by God to make a difference. 

'Niet op regeringen vertrouwen', dat sprong er voor mij ook speciaal uit vanwege alles wat er in de wereld gaande is. Maar ook het intellect, dat is het niet.
En dan de clou, die me aan het denken zette, de Gemeente van Christus is de enige groep mensen die een verandering kan brengen en het verschil kan maken. Jezus zei het ook al: Jullie zijn het licht van de wereld en het zout van de aarde.
 
Wij zijn Gods handen en voeten in deze wereld, door anderen 'mee te nemen' en hen Jezus te laten zien. Er voor hen te zijn op hun reis - and make a difference.
En dat mag ons wat kosten, misschien kost het je wel alles.

“Never forget what Jesus did for you. Never take lightly what it cost Him. And never assume that if it cost Him His very life, that it won't also cost you yours.” 

De foto's pasten perfect, ze nodigen je uit om het pad te volgen, en hoeveel beter is het om dat samen te doen. Met God. 
Maar ook met elkaar en speciaal met anderen die wel wat gezelschap en hulp kunnen gebruiken. Die Jezus nodig hebben.
En tegen hen te zeggen:

'Come, walk with me ...'
 

Come walk with me

and find rest for your soul

here by my side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of my endless love 

restore in your heart 

Oh how I long for My love to be yours

All that I give you, will make you secure in Me

Light for our journey, the promise of peace

The beauty of My Spirit 

shining over your face 

 

 Let me dry your tears

wash away your fears 

when your heart is crying in the night

I will be your strenght

I will be our guide

I will lead you on into the Light

Come walk with me 

and find rest for your soul

here by My side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of My endless love 

restore in your heart 

"Christianity is about learning to love like Jesus loved

 and Jesus loved the poor and Jesus loved the broken.”

 citaten: Rich Mullins

  

Take it or leave it (graag of helemaal niet)

Vorige week moest mijn dochter een pasfoto laten maken voor haar nieuwe id-kaart. Dat duurde natuurlijk even en in die korte tijd viel mijn oog op een column; het onderwerp gaf mij onverwachts herkenning. 

Wat was het geval, de schrijfster had op de sociale media gedeeld dat ze last had van het PTSS (post traumatisch stress syndroom). Alleen, wat viel het haar tegen dat als je zoiets deelt waar mensen blijkbaar geen raad mee weten, je gewoon geen reactie krijgt. 

Niet dat je nu perse op likes zit te wachten, maar deel je een griepje of een stevige verkoudheid of voor mijn part een gebroken been, dan is meeleven in ieder geval verzekerd. Al is een opmerking: ah wat rot voor je, beterschap! wel heel snel gemaakt.
Alles wat in onze belevingswereld ligt en wat we herkennen, dat kunnen we ook méér indenken.

Maar juist als je iets hebt wat mensen niet snappen, waarvan men amper weet dat het bestaat (laat staan wat het inhoudt) dan is dat meeleven er veel minder. En dat zie je juist als er iets moeilijks als het PTSS aan de hand is, zoals in de column beschreven.
Het wordt als het ware genegeerd. En dat komt aan. Want hoe kan er dan ooit begrip komen of kan je een ander helpen.

<><><><><><><>

De column raakte me, omdat het met méér aandoeningen en ziekten zo is dat mensen die daaraan lijden, vanwege de vele zo ingrijpende gevolgen, juist begrip en steun nodig hebben. Maar ze staan in de kou omdat de mensen om hen heen er geen weg mee weten.

De omgeving van een chronisch zieke bijvoorbeeld, is er alláng aan gewend dat broer of zus, tante, nichtje of neef, ziek is, het is al zó lang zo, ze weten niet anders meer.
Zij zijn allang weer tot de orde van de dag overgegaan.
 
Maar de persoon in kwestie kan dat niet, hijzelf went er nooit aan. Elke dag is er weer de strijd het te aanvaarden, om ziek en met pijn op te moeten staan.

 

'Leg het nog es uit', zou je zeggen, 'dan luisteren mensen toch wel?'
Maar nee, dat helpt vaak helemaal niet (meer) als de gewenning eenmaal is opgetreden. Men denkt de situatie te kennen en dat is de valkuil, want er is vaak een eigen invulling die anders is dan de werkelijke situatie.

Mensen kunnen zich vaak ook niets voorstellen bij de klachten die horen bij een voor hen onbekende ziekte, laat staan dat ze zich kunnen indenken dat dit ziek-zijn niet meer over zal gaan.
 
En wat je als zieke ook doet, of je het nog nét kan of helemaal niet meer - het is nooit goed. In plaats van waardering voor een ongelofelijke inspanning is de reactie eerder: 'Zie je wel hij kan toch nog wel dit of dat.'
Het onbegrip maakt nog eenzamer dan het hebben van een onbekende aandoening sowieso al is.

Wat dan wel te doen?

Echt luisteren, dat is de sleutel. Om daarna alles wat je hoort ook gewoon te accepteren. En dat gráág te willen.
En als je écht wilt horen hoe iemands leven is en wat de gevolgen van de ziekte zijn, ontstaat er begrip en mee leven. Al begrijp je lang niet alles. En stel je jezelf voor de ander open.

Het is niet voor niets een Bijbelse oproep, door Jezus uitgesproken als een vanzelfsprekendheid, maar blijkbaar wel nodig dit speciaal onder onze aandacht te brengen:

Ik was ziek en u hebt Mij bezocht.

En gebeurt het niet, dat we ons openstellen en meeleven, er gewoon zijn, dan zal het moment aanbreken dat het helemaal niet meer hoeft. 
Dan is het op, er is geen energie meer over en is het exact zoals in de laatste zinnetjes van de column wordt gezegd:

Ontvrienden kan altijd. Graag zelfs dan.

Want vrienden die er niet écht voor je willen zijn terwijl je hun steun zo nodig hebt, die ben je liever kwijt dan rijk. 
En hoop ik met heel mijn hart dat er mensen overblijven, die er wel willen zijn, vanuit het hart en uit liefde voor Jezus.
Pas dan heb je ook - graag of anders helemaal niet - Christus zelf bezocht. En aan zijn woorden gehoor gegeven.

 'Take it or leave it' 
Want wie niet voor Mij is, is tegen Mij.