Over woeste baren en golven...

de betreffende foto uit 1953, 
mams derde van links, zesde van rechts :)

Het is een week van mijlpalen en herinneringen aan belangrijke gebeurtenissen in onze vaderlandse geschiedenis.
En gisteren was het de dag waarop we iets herdachten wat zestig jaar geleden gebeurde in Zeeland en Zuidholland. Noordwesterstorm, springvloed... die combinatie zorgde voor de watersnoodramp die meer dan 1800 slachtoffers eiste. Vanaf klein kind ken ik die ramp aan de hand van enkele foto's waarop mijn moeder stond: hoofddoek om, laarzen aan, emmer, bezem in de hand... Als vrijwilligster was ze samen met andere mensen uit het hele land bezig in de weer drooggevallen woningen. Huizen schoonmaken in Zeeland was het onderschrift.

En als er wel eens een verhaal werd verteld over mensen die die ramp overleefden, dan vroeg ik mezelf soms af hoe het zou zijn als je zoiets meemaakte, met elkaar op het dak van je huis, hopend dat je op tijd zou worden opgepikt. Of nét gered maar iemand van je gezin heb je los moeten laten en is verdronken... iets wat je heel je leven bij je zal dragen. Nu lees je hier wel eens wat over, ook als er de herdenkingen zijn. Veel mensen hebben echter nooit echt kunnen en willen praten over hun ervaringen.

Direct na deze ramp is er gestart met de Deltawerken. Neeltje Jans heb ik gezien. Het werkeiland waarop alles uit de doeken gedaan wordt over die waterbeveiligingswerken. En dat allemaal om het (letterlijke) water te keren zodat het niet meer het land kan overstromen en zoveel slachtoffers kan maken. 'Nooit meer zo'n watersnoodramp' was de gedachte.
Natuurlijk komt dan ook de vraag om de hoek kijken... waarom zoiets toch gebeurt en weet ik geen ander antwoord dan dat sinds de zondeval de wereld niet meer is zoals God die oorspronkelijk had bedoeld - ook natuurrampen komen sindsdien voor. 'De natuur is onberekenbaar', is een bekende uitspraak - al doen we er alles aan om die beheersbaar te houden.

                 ******************                             

Zo'n ramp, al dat water wat het land overspoelt... het doet me denken aan een tekstgedeelte uit het Hooglied. 'Hoezo dat dan?' zeg je misschien. 'Dat boek gaat toch over de liefde en niet over een natuurramp met vele doden...? Als je nu de zondvloed noemde...'
Toch bedoel ik echt Hooglied. En wel uit hoofdstuk 8:

 6 Vele wateren kunnen de liefde niet blussen

en rivieren spoelen haar niet weg.

Al het water kan die liefde niet blussen. Nou, als je ziet hoeveel water het was dat 60 jaar geleden door de dijken brak, dan weet ik dat zo net nog niet. De mensen toen zullen óók eerder gedacht hebben aan de zondvloed, die als een oordeel over de aarde kwam. Maar God heeft Noach beloofd dat zoiets nooit meer zou gebeuren. (De watersnoodramp zie ik ook beslist niet als een oordeel van God).
Maar naast het boek Hooglied, worden 'vele wateren' ook genoemd in de Psalmen en zie ik daar beschreven dat iemand zucht onder de 'baren en golven' die over hem heengaan. 'Uw baren en golven slaan over mij heen' staat er letterlijk in Psalm 42. En in een andere Psalm (88) zie je hetzelfde terugkomen en is er gelijk de uitleg:

8 Uw grimmigheid rust zwaar op mij,

door al uw baren drukt Gij mij neder.

17 uw brandende toorn gaat over mij heen,
uw verschrikkingen vernietigen mij;
18 de ganse dag omringen zij mij als water,
zij omsingelen mij tezamen.

Over wie ging dit allemaal heen? Voor mij in ieder geval heel duidelijk, zie je in deze twee psalmen de Here Jezus aan het kruis, Hij onderging Gods toorn. (Heb je dit nog nooit zo bekeken, lees maar eens na wat er verder allemaal beschreven staat wat ons herinnert aan de omstandigheden van de Here Jezus bij zijn verraad en kruisiging en zie je hoe Hij het allemaal heeft ervaren)
Maar waarom deed Hij dat toch? Waarom zou je vrijwillig zo'n zondvloed van toorn ondergaan voor mensen die helemaal niet op je zitten te wachten?
Dan kom ik toch weer terug bij de tekst uit Hooglied... waar staat dat de vele wateren van Gods toorn, de liefde niet kan blussen of wegspoelen. En was het God die zo zijn liefde voor ons bewezen heeft, dat Christus, toen wij nog zondaren waren, voor ons gestorven is. Er staat zo mooi dat het bewezen is. Bewijzen doe je door een daad te stellen. God zei niet alleen: Ik houd van jullie, Hij deed ook wat nodig was en gaf Zichzelf. Hij had de Zijnen lief tot het einde, zegt Johannes 13.
 
Ja, liefde hield Hem aan het kruis - want Hij had van Zijn Vader legioenen engelen in kunnen roepen om Zijn lijden te stoppen en naar de hemel te gaan - maar deed dat niet! Daarom kunnen wij behóuden worden van de toorn. Dat betekent: voor ons géén baren en golven meer waar we in zouden verdrinken, maar: gered van het oordeel, door de liefde van Christus - die gelukkig! niet te blussen was. 

En ook nu, als we in ons leven stormen meemaken, de baren en golven over ons heen voelen komen, en we denken te verdrinken, weet dan dat diezelfde liefde er nog steeds is voor ons, voor mij en voor jou. En Hij zal ons bij de hand pakken en weer oprichten. 
Dit is wat we zeker mogen weten!

 Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? 

Verdrukking of benauwdheid, of vervolging of honger, 

of naaktheid, of gevaar, of het zwaard? 

Gelijk geschreven staat: Om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood,

wij zijn gerekend als slachtschapen.

  Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. 
 Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, 

noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, 

 noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel 

ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, 

welke is in Christus Jezus, onze Here. 

(Uit Romeinen 8)