'Well that was incredibly easy'.
'yes it was'
'can you imagine what it would be like if we had walked the entire way'
don't be silly *laughter*
Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot maar is het een lange weg tot het doel is bereikt: ze verduren allerlei ontberingen, veldslagen en andere moeilijkheden (en een zinnetje uit een idioomboek van Engels komt ineens boven drijven: they endured many hardships..) - ook onderling - waardoor duidelijk wordt waar ze werkelijk diep in hun hart 'voor staan'... totdat ze uiteindelijk daar aankomen en de missie is voltooid...
Vanmiddag lieten mijn zonen, natuurlijk onder luid gelach, me dit filmpje zien: Hoe Lord of the Rings af had moeten lopen... en dan geen marathon van drie avondvullende films, maar binnen enkele minuten is de klus geklaard: de ene helft van de Fellowship leidt Sauron af, en op een Adelaar is binnen no time het doel bereikt en de ring vernietigd in de 'Doemberg'.
Dat is mooi, zou je zeggen, zo kan het dus ook. Maar... we hebben dan het hele verhaal gemist (het leven, zei David) - al vind ik dat wat betreft de Orks die in allerlei veldslagen zich van hun slechtste kant laten zien, geen probleem.
Maar ineens drong het tot mij door dat het veel váker zo is, we tegenwoordig direct ons doel willen bereiken, geen geduld meer hebben. Onze maatschappij gaat voor het 'nuttige' en het aangename, en als dat minder wordt, haken we snel af.
Daardoor missen we ook de dingen die op het eerste gezicht alleen maar lastig en vervelend, of zelfs geheel overbodig lijken te zijn. Maar die schijnbaar overbodige dingen, moeilijkheden die we liever kwijt dan rijk zijn, brengen ons ook iets... En dat is soms veel waardevoller dan je zo op het eerste gezicht denkt.
Ook een ander Epos, die van de 'Lord of Lords' had heel anders af kunnen lopen als Jezus voor 'de kortste route' had gekozen. Dan had Hij de gevallen schepping kunnen vernietigen om zo Gods eer te redden. Maar Hij, de Schepper van hemel en aarde koos de moeilijke weg en is er niet voor teruggedeinsd mens te worden, een weg van vernedering en lijden te gaan, tot de dood erop volgde! Hoe komen wij dan aan het idee - ja ook wij als gelovigen denken dat vaak! - dat lijden ons voorbij zal gaan en ons leven 'happy' moet verlopen??
We kunnen het ons niet echt voorstellen maar toch heeft Jezus als mens zo gehoorzaamheid geleerd, juist door het lijden. En dat is ook het doel wat de Heer met ons heeft. Vandaar dat we als we tot geloof komen niet direct bij Hem zijn, maar nog gewoon verder leven op aarde, 'op reis zijn' om te leren wat er in ons hart is - door allerlei moeilijkheden en problemen heen te volharden. Kortom: het leven niet uit de weg te gaan maar uit Zijn hand te aanvaarden en te leren Hem te vertrouwen.
Dat mogen we weer verder uitdelen en zo de fellowship ervaren, kunnen we elkaar troosten en bemoedigen op de weg; ook hén die de weg bijna afgelegd en het doel bijna bereikt hebben. En velen zijn óns voorgegaan die ons als het ware aanmoedigen vol te houden tot het eind.
Wat zou het mooi zijn als de Heer als Hij terugkomt - of aan het eind van ons leven, zal kunnen zeggen:
En u hebt moeilijkheden verdragen, en volharding getoond. Om Mijn Naam hebt u zich ingespannen en u bent niet moe geworden. (In het Engels is dat dezelfde uitdrukking die ik hierboven gebruikte: "You have endured hardships...")
En het doel van alles wat we hier meemaken onderweg: dat we uiteindelijk overwinnen en het eeuwige leven grijpen..
Frodo ging terug naar de Gouw, maar uiteindelijk vertrekt hij overzee naar de Elfen... Wij hebben iets concretere beloften, die God Zelf ons geeft.
Ik hoop dat we allemaal onze reis volbrengen en daar aankomen waar velen al ons zijn voorgegaan. En we al de zegeningen die Hij ons belooft, uiteindelijk met elkaar delen...
