Een Palestijnse staat?

Israël is - zoals wel vaker - weer even wereldnieuws en deze keer in verband met de vraag van Abbas bij de VN om de erkenning van een Palestijnse staat - die dan ook volwaardig lid zou moeten worden van deze organisatie...
Hoe je denkt over "Israel en de Palestijnen', hangt nauw samen met de kennis die je hebt van het verleden en daarbij is de geschiedenis van pakweg de eerste helft van de twintigste eeuw, een interessante eyeopener.

Op Wikipedia vond ik een artikel over het Ottomaanse Rijk waar dit gebied, het Midden-Oosten, onder viel in de voorbije eeuwen. Over dit Rijk wist ik niet zoveel - mijn geschiedenislessen eindigden bij 'de rol van Amerika en Rusland vóór de Tweede Wereldoorlog' - en belichtten eigenlijk niet het meer óósterse stukje. En natuurlijk pas na 1948 werd duidelijk hoe de kaarten geschud waren, en zover gingen onze geschiedenisboekjes toen nog niet, of misschien heel summier. *)

Een korte geschiedenis van verklaringen, mandaten en toezeggingen...

Inmiddels heb ik uit wat ik allemaal heb gelezen, een iets evenwichtiger beeld naar voren zien komen dan alleen de kant van: 'al de Palestijnen zijn door Israël het land uitgejaagd' en 'al hun rechten zijn hen ontnomen'...
In de eerste helft van de 20e eeuw zijn er belangrijke statements gedaan door de Volkenbond en toenmalige wereldleiders. Ook zijn er in die tijd documenten opgesteld die duidelijkheid geven hoe men de toekomst zag van dat stuk land, waar vroeger het koninkrijk Israël was - waar trouwens altijd Joden zijn blijven wonen (al moest het land zelf gezuiverd worden van Joodse namen, mocht er als het ware geen gedachtenis meer aan hen zijn).

Belfour verklaring

Een paar jaartallen:

 - De 'Belfourdeclaration' uit 1917, waarbij Groot Brittannië de Zionisten steun toezegt bij hun plannen voor een Joods Nationaal tehuis in Palestina, is bij de Vrede van Sevre in 1920 een officieel opgenomen punt.

 -  In 1922 krijgt Groot Brittannië bij de verdeling van het Ottomaanse Rijk, van de Volkenbond officieel het mandaat *) over Palestina - tot dan toe het zuidelijk deel van de provincie Syrië. Dit is kort hier te lezen en op het kaartje te zien.
(Het noordelijk deel - nu Syrië en Libanon - wordt mandaat van Frankrijk.)

En wat gebeurt er vervolgens???
- Het oostelijk deel van het mandaat Palestina wordt met toestemming van de Volkenbond, uitgesloten van Joodse immigratie.  (Hetzelfde zegt Abbas trouwens nu ook: er komt geen enkele! Israëli te wonen in de nieuwe Palestijnse staat NB, er is niets nieuws onder de zon)

In 1923 wordt dit 'overjordaanse' zgn Transjordanie, autonoom en wordt zo eigenlijk een niet-Joods gebied: Verboden voor Joden! geeft me toch wel een bepaalde associatie...
Ik denk dan met mijn leken-verstand: Dit is toch een prachtige Palestijnse staat en als er toch geen Jood naartoe mag immigreren, is het helemaal zoals de Palestijnen het willen. Geef dan dat andere stuk aan de Joden en klaar is kees. Maar zo simpel ligt het blijkbaar niet.

- In de tijd vanaf 1920 ontstaat er in Palestina zelf een grote groep Joodse vluchtelingen - een vergeten groep.... - over de vluchtelingen in die tijd heb ik het een andere keer -

Jaren later wordt er pas weer actie ondernomen en komt er een verdeelplan van de 'commissie Peels' in 1937.  Met een nieuwe twee-staten oplossing, hoopt men aan de onderlinge problemen tussen de twee groepen een einde te maken; want er zijn ook nog steeds Palestijnen, die niet wensen te wonen in het gecreëerde Jodenvrije Transjordanié.
Dit officiële plan van commissie Peels, haalt het in 1937 niet, Engeland ziet het niet zitten.
Pas in 1947 komt er een door de VN goedgekeurd plan, ook exact op 29 november! De Palestijnen haken af, zij willen geen twee staten, maar het hele westelijke gedeelte van het mandaatgebied.

- Ik ga het verder nu niet hebben over de uitroeping van de Joodse staat op 14 mei 1948,  maar één dag later al, is er de Pan-arabische invasie en wordt de net één dag eerder uitgeroepen staat Israël, aangevallen. Deze foto zegt echter alles over wat er daarna allemaal is gebeurd.-

Het heden

Nu is het zover dat de VN het Palestijns verzoek om een staat hebben gehonoreerd.
En natuurlijk zal er een oplossing moeten komen voor de problemen die er liggen. Maar duidelijk is dat het Palestijnse volk van nu, de grote verliezers zijn en ze het niet beter zullen krijgen zodra hun staat officieel een feit is. Straks zullen de officiële leiders zich niet humaner gaan opstellen. Hun diepste motief is niet een eigen staat, maar een eigen staat zonder Israël naast hen. En zolang ze zich blijven verzetten tegen Joden in dat stukje land waar deze al vierduizend jaar geschiedenis mee hebben, zal er geen vrede kunnen komen. Zij zullen hun eigen mensen blijven opofferen tot de dood erop volgt.

Het is zoals ik las in een brief (klik hier) van een Joodse soldaat aan een bewoner van Gaza, in wiens huis hij was geweest tijdens grondacties in 2009 in Gaza:

As soon as you agree with me that Hamas is your enemy and because of them, your people are miserable, you will also understand that the change must come from within. I am acutely aware of the fact that what I say is easier to write than to do, but I do not see any other way. You, who are connected to the world and concerned about your children's education, must lead, together with your friends, a civil uprising against Hamas.

Alleen, die innerlijke verandering zal er pas echt zijn, als zij Jezus leren kennen, die tegen zijn discipelen zegt: 'Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u; niet gelijk de wereld die geeft, geef Ik hem u '

Ik ben zo vrij om ook wat daarna komt, even op de nabije toekomst toe te passen, als Jezus vervolgt met:  ´de overste der wereld komt en hij heeft aan Mij niets'. Want het zal eerst alleen nog maar erger worden voordat die overste van de wereld eindelijk zal capituleren. Gelukkig geeft Jezus zijn discipelen ook deze woorden mee: ´Maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen´. Daar mogen we ons aan vasthouden.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Noten

*) Wel hadden we het met godsdienst over de Jom Kippoeroorlog die uit was gebroken op Grote Verzoendag 1973 - we hielden de leraar aan de praat door steeds te vragen hoe het nu ook alweer zat met 'kilometerpaal 101'... ik zou niet meer weten wat dat nu inhield, maar vond ik de volgende informatie op internet:

Begin 1974 kwam het tot de eerste directe onderhandelingen tussen Israël en Egypte. In een tent langs de bestandslijn bij kilometerpaal nr. 101 onderhandelden Israëlische een Egyptische hoge militairen over de praktische uitvoering van een troepenscheiding aan het Sinaïfront. Bij deze onderhandelingen was het weer Israël, dat Egypte de hand toestak. Israël had de grote zedelijke moed risico’s te nemen en enorme concessies te doen aan Egypte. Israël trok de troepen tot ongeveer 20 km van het Suez-kanaal terug. Hierdoor won Egypte enorm aan prestige en werd de opening van het Suezkanaal weer mogelijk gemaakt. Troepen van de VN trokken het vrijgekomen gebied langs het Suezkanaal binnen en vormden weer een buffer tussen de Egyptische en Israëlische troepen.

*) hier de tekst van het mandaat

Na Astrid: Annie...

Een tijdje geleden had ik het over Astrid Lindgren en het is bijna onvermijdelijk, dat als ik wat over de beroemde Zweedse kinderboekenschrijfster heb verteld, ook 'Annie' een keer aan de beurt komt. Want zo speciaal als Astrid is voor Zweden, zo is Annie M.G. Schmidt dat voor Nederland. En zoals ieder kind Pippi Langkous kent, zo kent ieder kind Jip en Janneke, maar ook Pluk van de Petteflet, Floddertje, Dikkertje Dap - en nog een heleboel andere versjes... versjes die vaak gaan over eigenwijze kinderen ('ik ben lekker stout') en dito prinsesjes die rissen prinsen aan de deur krijgen maar met de schoorsteenveger willen trouwen. Maar ook voor volwassenen heeft ze veel geschreven.

Nu las ik laatst een boekje van Annie waar ze vertelt 'wat ze nog weet' uit haar jeugd. Sommige dingen kende ik al maar dan alleen als feit, nu werd het een verhaal. Wat me opviel: Annie is eigenlijk precies zoals ze haar geweldige gedichtjes schrijft. En het grappige met Annie is dat ze ook zegt (in dezelfde lijn met Astrid) nooit ouder te zijn geworden dan acht. Zo keek ze naar de wereld, zag de hypocrisie om zich heen en benoemde dat ook gewoon (waar anderen de schone schijn op zouden houden). Dat is iets wat eigenlijk erg te waarderen is, al was ze vaak recht voor de raap maar beschreef het dan ook zó dat - al was het schokkend  - je er eigenlijk om lachen moet. En haar moeder deed dat dan ook in grote zelfspot toen Annie als 13-jarig meisje een versje maakte, naar aanleiding van haar moeders steeds terugkerende klacht 'met de verkeerde getrouwd te zijn...' -

Had ik Maaskant maar genomen
dan was alles goed gekomen
nu ben ik met Schmidt getrouwd
daarvandaan ging alles fout

En ook dat zou zo uit een kindergedichtje kunnen komen - maar dan met een koningin die de verkeerde gemaal had getroffen...
Dat is het met Annie: ze zegt rake dingen die ook als ze eigenlijk dieptreurig zijn, nog leuk klinken.

Kinderboeken

Persoonlijk houd ik het meeste van de Annie van de kinderboeken (en dat terwijl ze kinderen eigenlijk helemaal niet leuk vond) want bij kinderen blijft het allemaal nog onschuldig als je wat te pruttelen hebt tegen de 'grote mensen'...
Want al had Astrid Pippi die deed wat andere kinderen niet mochten, bij Annie proef ik een wat andere sfeer, iets rebels, zoals kinderen ook juist dát willen wat ze niet mogen. Zij is het kind gebleven wat het gevoel beschrijft niet serieus te worden genomen en hoe volwassenen niet doen wat ze zeggen. Bij Annie is, ook als ze ouder wordt, het credo: doe wat je zelf wil. Oók als de schilder langskwam en ze druk aan het 'schrijven' was (al was het meer 'denken'):

“Wanneer andere vrouwen stofzuigen, 's morgens om negen uur, of bedden opmaken of andijvie wassen, dan zit ik uit het raam te staren. Of ik lig op de bank. En niemand wil geloven dat dat werken is. Heel hard werken zelfs. En ik verdien er mijn brood mee. Ik lig dus op die bank en denk: Wat klinkt leuker: Ringel Rangel Ronde, of Ringel Rangel Roezemoes? Soms kan ik een kwartier met zo'n probleem bezig zijn. Er kwam eens een schilder de kamer behangen. Gaat uw gang maar, zei ik, dan werk ik ook gewoon door.

Astrid wordt in het boekje wel aangehaald, als mensen natuurlijk aan het vergelijken slaan en haar zeggen: Je zult de beschrijving van het buitenleven door Astrid Lindgren wel herkennen door je jeugd in Zeeland... (zoals ook ik niet ontkom aan het vergelijken tussen Astrid en Annie).
Maar nee, Annie was eigenlijk een stadskind dat in een omgeving opgroeide waar ze niets mee had, háár wereld was de grote pastorie...
En inderdaad is dát de wereld die ik herken uit Jip en Janneke; het spelen op zolder, het bouwen van een hut in de kamer, in en om huis bezig zijn. En een anekdote uit haar jeugd over de schoonmaak laat zien hoe het huis het domein van de vrouw was - als Lien kamers komt doen in Jip en Jannekes "Jonas in de walvis'... Een koe? Dat was een groot eng beest die in de wei stond, waar je zo snel mogelijk weer bij weg moest komen...

pastorie en de kerk

Over geloof

Ook hier zie je het 'doe wat je zelf wil' als het ware uitvergroot. Annie's vader was dominee, maar zelf ongelovig. Dat werkt natuurlijk niet mee om zelf wel gelovig te worden ('Genesis zijn mythen'... wat zijn dat: 'mieten'? vroeg Annie dan). Maar bij haar was het nóg sterker: vanaf haar zesde jaar sloot ze zich bewust af voor 'het Woord', op wat voor gelegenheid dan ook; als het daarmee te maken had draaide ze een mentale knop om. Het enige wat haar boeide van de kerk, was de toren waar ze geregeld opklom, die overal hoog boven uitstak in het heidense, zoals zij het bijna symbolisch omschreef en het was de enige plek waar ze zich vrij voelde zoals verder nooit meer.
Wat haar ook niet positief hielp, is een verloofde waar ze zo gek op was dat ze de sprong wilde wagen om gelovig te worden en ze deed zelfs belijdenis (als ik het boekje moet geloven). Maar die verloofde vertoonde toen ineens zulk hypocriet gedrag, dat het haar 'geloofs'poging voorgoed de nek omdraaide.

Zo hebben de meest nabije mensen uit haar jeugd, haar een verwrongen beeld van God laten zien. Anders dan Astrid - die liefdevol haar herinnering beschrijft hoe haar vader en moeder elkaar psalmen voorlazen, zet Annie zich (daarom ook) echt af tegen alles wat met God en Bijbel te maken heeft.
Ik denk dat die sfeer naar boven komt, die ik proef zodra Annie voor volwassenen schrijft.

'Bevrijding'

Na de oorlog had ze een groot gevoel van schaamte, in de oorlog niet op een actieve manier verzet tegen de Duitsers te hebben gepleegd; dat gevoel is altijd gebleven. Na de bevrijding wist ze zich wél te bevrijden van het brave milieu van haar jeugd. De vrije moraal in de kringen van het Parool waar zij direct na de oorlog verkeerde, vond ze een verademing.

En net als haar Zweedse collega-schrijfster wilde ze wel dat de maatschappij veranderde maar was daarvoor (in tegenstelling tot Astrid) niet politiek actief; zij probeerde verschil te maken door over bepaalde dingen te schrijven. Eigenlijk had zij altijd al feministische ideeën, die bijvoorbeeld in haar liedjes naar voren komen - maar het activisme in de jaren 60 ging haar allemaal veel te ver en werd ze (bijna tot haar schrik) ineens omarmd door de meer rechts-conservatieve bevolking. En dat terwijl ze daar eigenlijk niets mee had.

klik op de foto voor het gedichtje

Annie had helemaal gelijk met het benoemen van alle onechtheid, en dan vooral wat betreft religieuze mensen met een dubbele moraal. Haar eigen bevrijding daarvan, heeft haar niet verder gebracht dan ook op moreel gebied haar eigen keuzes te maken - in haar relaties en de gevolgen ervan. Haar uiteindelijke keus om haar leven te beëindigen de dag na haar 84e verjaardag, laat zien dat ze ook wat dit betreft, deed wat ze zelf wilde. Alleen, dat de dood het einde is, is een leugen die geen bevrijding zal brengen - al laat je het aardse leven achter je.
Als ze zich niet zo bewust had afgesloten van alles wat met de Bijbel te maken had, was ze misschien ooit ertoe gekomen 'gewoon eens te gaan lezen' - om dan zo te kunnen ontdekken, hoe Jezus zélf was: goed doende aan ieder maar ook messcherp als het ging om gehuichel.

Uiteindelijk...

Diep in haar hart zal ze hebben geweten waar het om gaat: 'het 'Woord', waar ze de knop voor omdraaide, zoals ze dat zelf omschreef. En inderdaad: hoe zul je geloven als je het Woord niet hebt gehoord, omdat je niet wil? Wat je dan nog wél hoort, kun je dan niet 'verstaan' en zo kan Ik je niet genezen zegt Jezus tegen de ongelovige Joden...
Want uiteindelijk - als zogenaamde gelovigen ons teleurstellen (bij wie niemand er iets van ziet!) - óf, als we in onszelf teleurgesteld zijn, - is er altijd nog Jezus Zelf, het levende Woord, die door Zijn Geest zichzelf aan ons bekend wil maken.
Dat blijft niet steken bij de letter maar legt de overleggingen en gedachten van je hart bloot; dat Woord ontmaskert alles wat onecht is (zoals Annie zelf ook wilde schrijven), maakt levend wat dood is.
Maar je zult jezelf uit moeten willen leveren aan Hem, dat betekent: Niet meer mijn wil, zoals ook Jezus zijn eigen wil ondergeschikt maakte, het moeilijkste voor ons mensen....

Ik heb het zelf ontdekt en ontdek het steeds weer opnieuw, dat Hij de Waarheid is, die ons echt vrijmaakt. Dan is de dood niet het einde van een leven wat je te zwaar wordt - en zijn het niet de 'schrijfsels' waarin mensen zoals Annie, voort blijven leven - maar mag je weten nu al het eeuwige leven ontvangen te hebben.

filmpje

Stand for Israël, maar hoe?

Now, more than ever, we ask you to pray for Israel’s safety and security, and for comfort for the innocent victims of this terrible war. May God’s sovereign hand extend to swiftly bring peace, protection, and solace to the people of Israel in their time of need. “May there be peace within your walls and security within your citadels” (Psalm 122:7).

^^^^^^^^^^

Deze vraag om gebed, naar aanleiding van Psalm 122, las ik laatst op de site: 'Stand for Israël'. En natuurlijk wil ik bidden voor de vrede van Jeruzalem! Maar toch, ik voel me er ook altijd een beetje ongemakkelijk bij. Daar kijk je wellicht van op, want wát is er waardevoller, dan te bidden voor die vrede als de Bijbel ons daartoe oproept. Juist ook in deze tijd dat er weer een oorlog dreigt en de vijanden van Israël  de dood voor de zaak van Allah als hun allerhoogste verlangen bestempelen.

Toch weet ik zeker dat het Gods bemoeienis is, dat ze er nog steeds zijn - na al de oorlogen die ze sinds 1947 hebben moeten voeren. Want de grond van onze verbondenheid met het Israël van nú, zit hierin dat de profeten hebben voorspeld dat Gods volk in de diaspora, weer zal terugkeren naar het land waar ze uit verdreven zijn. Ezechiël 37 heeft het bijvoorbeeld over een dal met 'dorre doodsbeenderen' waar wonder boven wonder ineens beweging inkomt, die zich samenvoegen en waar vlees en spieren overheen komen; het volk is als het ware uit de graven opgestaan (overal verborgen over de hele wereld) als een wonder nationaal hersteld - al ging er een WO II met een Hitler aan vooraf.
Maar dan is het nog niet klaar want we lezen ook: ´Maar een geest was nog niet in hen...´en moet de profeet eerst opnieuw profeteren, voordat ze een geest ontvangen. Toegepast zie je dit individueel al wel gebeuren; er zijn tegenwoordig veel Joden die tot geloof komen in de Messias. 

Het moderne Israël 

Het huidige volk in z'n geheel, is echter nog 'gewoon' een seculier volk en is het de vraag in hoeverre ze rekening houden met 'de God van Israël'. Wel zien we dat men geregeld in verschillende situaties, put uit de eigen geschiedenis, die zo verbonden is met die God die wij kennen vanuit de Bijbel. Zo wisten soldaten in één van de oorlogen (in 1967 denk ik) vanuit het Oude Testament, het bestaan van een tunnel waardoor ze gered waren in hun benarde situatie.
Een actueel voorbeeld is de code 'Pillar of Defense' de Engelse benaming van het tegenoffensief dat is gestart tegen Hamas, bedoeld als actie ter verdediging...  De Hebreeuwse codenaam behoeft voor mensen die de Bijbel kennen geen verdere uitleg. Want 'Pillar of Cloud', oftewel 'wolkkolom' verwijst overduidelijk naar de wolkkolom uit Exodus 14: 14 die de Israëlieten leidde door de woestijn - de wolk waarin God aanwezig was en waar Hij voor hen streed. 
Maar, zou je hieruit óók af kunnen leiden, dat de moderne staat Israël - misschien als vanzelfsprekend er vanuit gaat, dat God met hen is? Zoals in Nederland: God, Nederland en Oranje ooit in één adem werd genoemd; een kreet die sommige mensen zich nog wel willen toe-eigenen maar die vandaag de dag toch niet meer zo op gaat.

Mixed feelings

Iets wat ik altijd erg aangrijpend vind is dat veel Joden leven met de aloude verwachting van de Messias; zeker in moeilijke tijden van oorlog zien zij daar naar uit. Dit kwam ook sterk naar voren tijdens een concert waar ik ooit bij aanwezig was, van de muziekgroep 'Tzahal', uit het Israëlische leger, die door Nederland toerde - deze dagen waren zij opnieuw met hun muziek in ons land. 
En zo kom ik langzamerhand tot het eerste punt waar 'mijn' moeite ligt. Want deze jonge mensen - die met gevaar voor eigen leven hun land moeten verdedigen, en die hun psalmen zingen over de Messias die zal komen om hen te verlossen van hun vijanden, zij zullen een nóg véél moeilijker tijd gaan beleven in - wat ik geloof - de nabije toekomst. Dáárom heb ik 'mixed feelings' als we bidden om de vrede van Jeruzalem. Want ons gebed voor hen zal dát feit niet kunnen veranderen! En dat doet je hart bloeden voor dat volk wat nog door de verzoeking van de grote verdrukking zal moeten gaan. Een tijd die 'zo zwaar is, als er niet eerder is geweest en niet meer zijn zal'... en als die dagen niet ingekort zouden worden er 'geen vlees overgelaten zou worden'... zoals Mattheus 24 het zegt.

Welke messias?

Er zit nóg een kant aan die zaak. Want ten tweede zullen veel Joden (gelukkig niet alle!) wél iemand aannemen, maar dat zal een ánder zijn dan Jezus van Nazareth. En denken ze eindelijk hun messias te hebben gevonden, maar het is de anti-christ. De Here Jezus heeft het hen gezegd toen het volk Hem niet wilde: 'Ik ben gekomen in de naam mijns Vaders en u neemt Mij niet aan; indien een ander komt in zijn eigen naam, die zult u aannemen'. (Joh. 5: 43)
Vele Joden worden zo verleid tot de grootste afgoderij, en ze hebben het niet in de gaten ook door vele tekenen en wonderen. Maar die ander zal zich ontpoppen als de grote tegenstander, die zich zelfs in de tempel zal zetten om zich te laten aanbidden.
Het zal ook haast te mooi lijken om waar te zijn: eindelijk lijkt er vrede te zijn, hij sluit een verbond, de tempel wordt zelfs herbouwd (waarvan de plannen al klaar liggen) en voor het eerst na 2000 jaren zal Israël weer de tempeldienst kunnen vervullen, er zal weer geofferd worden...
(Dit is te concluderen uit bepaalde verzen uit Daniël, waar staat dat - na een tijd - hij het verbond zwaar zal maken, 'slachtoffer en spijsoffer zal doen ophouden'... die offerdienst moet dan op een eerder moment weer ingesteld zijn, en zal m.i. ook één van de redenen zijn dat velen hem aannemen) 

Zicht op Jeruzalem vanaf de Olijfberg

We zien in deze tijd, dat de weg als het ware geplaveid wordt voor een sterke man die de vrede in het Midden-Oosten kan bewerkstelligen. En zie ik ineens een parallel, het geestelijk herstel kómt inderdaad, maar er gaat ook hier een grote verdrukking met DE anti-christ als Führer, aan vooraf.
De échte vrede van Jeruzalem, waar we voor mogen bidden, zal pas dán komen als de Messias, Jezus Christus zal verschijnen en Hij zijn voeten zal zetten op de Olijfberg. En wat wordt dat indrukwekkend beschreven in Zacharia 14: 'Dan zal de HERE uittrekken om tegen die volken te strijden, zoals Hij vroeger streed, ten dage van de krijg'.
Ja, de Messias zal komen om hen uit te redden, dan zullen zij zien dat het Jezus Christus is en over Hem rouw bedrijven. Ook in het Nieuwe Testament vinden we deze gebeurtenis terug. Hij zal uiteindelijk de anti-christ doden - met de adem van zijn mond.

^^^^^^^^^^^^^^

En nu? Laten we bidden dat de Joden die hun Messias verwachten, niet verleid zullen worden om de valse Christus achterna te gaan, waar Jezus ook al voor waarschuwde: 'als iemand tegen u zegt: hier is de Christus, geloof het niet!' Maar ook dat ze die vreselijke tijd door zullen komen, die uiteindelijk de opmaat zal zijn naar het geestelijke herstel van het 'overblijfsel' van het volk.

Het gebed van Paulus voor de Joden 
Wij zijn nog op aarde - er is nog steeds uitstel. Ik heb nog een ander gebed: dat nog bij velen van hen, nu in deze tijd, de ogen zullen opengaan voor de Christus en de bedekking weggenomen zal worden.
Paulus schrijft hierover in Romeinen dat hij 'een voortdurende hartzeer heeft om zijn broeders naar het vlees' en wenst dat hij zo mogelijk de naijver van zijn vlees (en bloed) mocht opwekken, en enigen uit hen behouden.  
Dan zullen zij bewaard blijven voor de tijd die komen gaat. Wie weet, - ook als ze misschien in het geheim toch in Jeshuah geloven - als de verzegelden uit Israël, de 144.000 vanuit elke stam, aan wie geen schade toegebracht mag worden in de grote verdrukking. 
Of anders als leden van de gemeente, de hemelse bruid... 

Geloof in de Here Jezus, dan ben jij daar ook bij. Dan gaan we - voordat dit alles op aarde begint - samen de Heer tegemoet in de lucht om voor altijd bij Hem te zijn!