Soms ben je iets aan het vertellen/schrijven dus, en voordat je het weet is je tekst veel te lang (dat gaat bij mij vaak vanzelf). Maar hoe los je dat op? Of, een ander probleem: je blijft halverwege steken. Ook dan moet je soms rigoureus ingrijpen. En dat wat je zo mooi had gezegd ... juist dat stukje, je darling, moet er dan aan geloven...
'Schrijven is schrappen' zeggen we in het Nederlands, die uitspraak kende ik al wel maar de Engelse uitdrukking is eigenlijk veel mooier omdat het gevoelsmatige aspect er bij naar voren komt. 'Je lievelingen doden' is namelijk bijna een onmogelijkheid. Het geeft aan hoe moeilijk het kan zijn om je favoriete passages te schrappen voor de goede zaak.Eigenlijk is die moeilijke klus een principe wat we veel vaker tegenkomen, ook in het echte leven. En dat is niet verwonderlijk omdat de Bijbel het al beschrijft, het zijn de woorden van Jezus in Johannes 15 als Hij het heeft over de wijnstok en de ranken: Elke rank die geen vrucht draagt neemt Hij weg (ja logisch, een nietszeggende tekst schrappen we sowieso als we wat schrijven!) maar dan staat er ook: Elke rank die vrucht draagt snoeit Hij. En dat voel je wel! Dat 'snoeien', zijn die in onze ogen prachtig mooie vruchten die zomaar zonder logische redenen weggehaald worden. Er wordt gewoon het mes in gezet! Killing your darlings... (dat zo mooi geschreven gedeelte waar we zo blij mee waren: deleten...)
Ook in real life... snoeien
Ja, rigoureus in je eigen tekst schrappen kan goed werken. :) Maar toen ik de combinatie zag met Johannes 15, bepaalde het me bij het gesnoeid worden in je eigen leven. Waar je af en toe het mes voelt - of het mes al aan ziet komen - en er iets afgesneden wordt waar je nogal aan gehecht bent - er soms toch gebeurt wat je helemaal niet ziet zitten.
En dat snoeien kan betrekking hebben op van alles. Iets materieels - bijvoorbeeld je huis, soms is het je baan, je financiën. Of je gezondheid beperkt je ineens ... Soms moeten we mensen in het leven loslaten, omdat bepaalde situaties ons daartoe dwingen. Ook dat kunnen we echt als snoeien ervaren en begrijpen we niet altijd waarom het zover moest komen.
Dan is het goed te weten dat er nog méér staat in dat gedeelte van de wijnstok. Namelijk dat het de landman is die snoeit. En wie is dat dan, Mijn Vader is de landman zegt Jezus in het eerste vers. Gelukkig, geen onbekende die zomaar wat doet wat hem uitkomt, maar de Vader die ons kent en voor ons wil zorgen.En het snoeien? Dat doet Hij opdat zij (de rank) nog meer vrucht zal dragen. Wij zijn de ranken... en moeten daar altijd nog even geduld voor hebben, om dat resultaat te zien. Ons valt die tak op die nu zo kaal is; het mooie wat er was is verdwenen. Maar toch, met dit voorbeeld in gedachten mogen we weten dat er iets nóg mooiers uit die kale tak gaat komen - iets wat de landman weet, al zien wij er nog niets van. (En nu dringt het ook tot me door dat iets moois wat gesnoeid wordt, echt iets waardevols kan zijn - we zouden namelijk kunnen denken dat er iets mis is met die mooie vrucht die weggehaald wordt.)
Als we, misschien in moeilijke omstandigheden, denken dat de landman het nu toch echt even verkeerd zag, weet dan dat het de Vader is en 'uw hemelse Vader weet wat u behoeft', zegt Jezus in Mattheus tegen de dicipelen als het gaat over bezorgdheid. We kunnen blijkbaar aan wat hij, de landman beslist, al voelen we dat niet direct zo als we steeds die kale tak zien.
Alles draait eigenlijk om vertrouwen - vertrouwen dat Hij, de Vader, weet wat Hij doet. Dat leren we vaak extra door moeilijke situaties heen en daardoor hebben we de kans om te groeien in ons geloof. Dan ziet de landman bij ons steeds meer, de vrucht te voorschijn komen.
Zorg er wel voor dat je - juist als het moeilijk wordt en je het snoeimes voelt, verbonden blijft met de wijnstok zelf, de Here Jezus. Want als we 'in Hem' blijven, zullen we daardoor nog veel méér vrucht kunnen dragen.
