Geheim Recept

Het ene blog is het andere niet - zo heeft mijn weblog geen vast onderwerp, zoals er mensen zijn die bijvoorbeeld een speciaal blog over koken hebben met allerlei bijzondere recepten. 
Bij mij is het: wat mij aanspreekt of waar ik erg mee bezig ben, daar kun je op wachten ... dat zal dan vast en zeker een keer langskomen in een blogje. Ook nu is dat het geval.

Want soms ontmoet je mensen die op een ander vlak wel haast een geheim recept lijken te hebben, al weet je als buitenstaander niet altijd direct waar ém dat nu in zit. Een geheime bron om door te kunnen of, te moeten - in het leven waar anderen alláng waren afgehaakt. 
Op het eerste gezicht valt het misschien niet eens op en gaan we er zomaar aan voorbij. Omdat we toch vaak ons niet zó in anderen verdiepen dat we de tijd nemen om hun verhaal aan te horen en daardoor te begrijpen hoe het echt met iemand is gesteld.

Daar dacht ik aan toen ik laatst bij iemand bleef eten en hij ging koken - en we aardig wat lol hadden over zogenaamd geheime recepten (koken met ontbijtkoek, ik kende het echt niet!) en over blogs - 'ja', zei hij, 'hoe meer pijn ik heb, hoe meer gekkigheid ik maak' ...
En het verwonderde mij toen ik me alwéér realiseerde dat zijn reserves zelfs allang op zijn en zei: 'Je kunt eigenlijk niet(s) meer, maar toch doe je dit weer gewoon en sta je te koken. Hoe is het mogelijk!' 
En had bewondering voor alles wat hij toch maar weer aanpakt en allemaal regelt.

Precies dát is wat er zo moeilijk is uit te leggen aan anderen, een ernstig zieke waar je niets aan kunt zien en die zich ook nog wel gewoon lijkt te redden als je hem even ziet of spreekt. Dan kan dat toch niet??
En hebben wij buitenstaanders snel ons oordeel (onze beoordeling) klaar: 'Ach, het valt allemaal nog wel mee want ik zag hem of haar laatst nog in (bijvoorbeeld) de supermarkt'. Ons niet realiserende dat die onderneming een grote berg inspanning kost waar je de hele dag tegenop ziet - te vergelijken met de halve marathon.

Alleen staan er bij zieken geen supporters langs de route om hen aan te moedigen, ze moeten het helemaal alleen doen. Er is geen lintje als erkenning dat er alweer een haast bovenmenselijke prestatie is geleverd. (In 'bloggerstermen': niet extra veel views voor deze prestatie en ook geen 'likes'...)
Integendeel, een chronisch zieke komt op allerlei vlak veel onbegrip tegen, wat het allemaal nog extra moeilijk maakt. De meesten van ons hebben er (logischerwijs) ook helemaal geen benul van wat het met iemand doet: het al jaren met veel pijn op je reserves leven. En dan: nog méér in te moeten leveren, en je wereldje steeds kleiner te zien worden. Ik ken en herken het wel, vanuit mijn naaste omgeving.

En nu leert het mij opnieuw me ervan bewust te zijn hoe snel ik iets 'for granted' neem. Ik kan nog zomaar zoveel dingen doen die voor mij de normaalste zaak van de wereld zijn (bijvoorbeeld over de dijk naar huis fietsen - zie ook de foto hierboven) maar waarvan een chronisch zieke moet zeggen: ja dat kan ik al geen jaren meer!

Bewust genieten van de gewone dingen is in die zin een opdracht voor ons, gezonde mensen, die we verplicht zijn aan de ernstig zieken onder ons... Dus ook niet meer mopperen als je vroeg weg moet, of dat het 's morgens regent maar geniet van de regendruppels - en race niet zo hard op je fiets dat je geen oog meer kunt hebben voor de mooie omgeving, de dauw in de ochtend of mooie bloemen die ergens bloeien...

Gezondheid is namelijk een extra zegen van de Heer - niet iets waar we recht op hebben, al denken veel mensen dat het wél zo is. Vanwege die gedachte wordt er vaak op een bepaalde manier naar mensen gekeken die maar niet beter worden... 'Dat zit geestelijk vast niet helemaal goed met die en die', is onbewust dan een gedachte die op kan komen. Een vreselijke gedachte!

Want wat weten wij ervan, zoveel pijn hebben en toch weer elke dag op te moeten staan. Daar weten wij niets van! Daar is heel wat méér moed voor nodig dan te denken dat je recht op gezondheid hebt en niet ziek zult worden, of misschien wel, maar er van uit te gaan dat God je toch zeker zal genezen.


Wij blijven in bed en bellen de dokter als we één klacht hebben van de vele die een chronisch zieke heeft. Zodat we morgen of anders in ieder geval volgende week ons een stuk beter zullen voelen. 
Iemand die altijd pijn heeft is al blij met een uurtje wat verlichting - van alle ziektes die hij heeft wordt er meestal geen enkele echt beter, in tegendeel, er komen juist steeds weer nare dingen bij.

<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>

Als we echt luisteren, kunnen we iets begrijpen van hun dagelijkse strijd om de dag (en misschien wel de uren of de minuten) door te komen. En toch ... vroeg ik me af, wat is het geheime recept waardoor er toch weer moed geput wordt terwijl er helemaal geen reden toe is?

Dan komen we bij de onzichtbare dingen want het is een bron búiten onszelf, Paulus noemt het 'de kracht die van God is' en die gaat werken als we zelf aan het eind van ons Latijn zijn. Het is de Heer zelf die elke keer weer de zin aan ons leven geeft, onze innerlijke vreugde is, zelfs bij lijden waar geen einde aan lijkt te komen.

Die kracht van God is zó nodig! Want het kost heel wat méér Godsvertrouwen en strijd om een langdurige ziekte te kunnen overgeven, dan om te geloven dat je genezen zult worden (en bij dat laatste, natuurlijk kan God genezen met één vingerknip!) Maar hoe kom ik tot acceptatie van mijn toestand als ik elke dag moet verwachten dat God mij gaat genezen?
Het accepteren ervan is juist de kunst en dat kan niemand uit zichzelf. Maar juist als je de gebrokenheid in je leven aanvaardt, dan pas kan Gods kracht daardoor openbaar worden. In de voor zieken soms wel heel letterlijk-zichtbare afbraak van de aardse tent...

<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>

Waarom ik dit nu schrijf? Niet alleen omdat ik het ten diepste wéét, maar omdat ik de waarheid ervan weer bevestigd zie, dat - al begrijpen we er niets van - God als de Trooster in het lijden aanwezig is en je door alles heen, met vallen en opstaan Hem kan blijven vertrouwen. En daarom nog steeds dóór kan waar het normaliter naar de mens gesproken niet meer mogelijk is.

Mijn wens en gebed is dat méér gelovigen dit geheime recept ontdekken. Om zelf óók te kunnen leven vanuit die verborgen kracht die elke gelovige in principe al heeft ontvangen. Waardoor je geestelijk kan groeien als je toelaat dat je verbroken wordt, door lijden heen - en zó Jezus meer zichtbaar wordt in je leven.

Wat er dan ook méér kan ontstaan, is luisteren en méé lijden met (chronisch) zieken, om daar zelf veel van te leren. En wees er niet bang voor - al zal het je misschien ook tranen kosten - want het is zo mooi te ontdekken dat juist in hun lijden God verheerlijkt wordt.

Ter illustratie een citaat van Joni

"Mijn dwarslaesie vormt voor mij het decor om 'te zijn voor de lof van zijn heerlijkheid'. 
En terugkijkend naar wat het ongeluk mij heeft gebracht zou ik niets willen veranderen. 

Vier samen met mij hoe God ook alles in jouw leven uitwerkt zodat jij ook, 'een lofoffer voor Jezus' zal kunnen zijn."

En een lied van Rich Mullins

die zingt van moeilijkheden en lijden die in je leven komen

'There's bound to come some trouble' 

There's bound to come some trouble to your life
But that ain't nothing to be afraid of
There's bound to come some trouble to your life
But that ain't no reason to fear 
I know there's bound to come some trouble to your life

But reach out to Jesus, hold on tight
He's been there before and He knows what it's like
You'll find He's there

There's bound to come some tears up in your eyes
That ain't nothing to be ashamed of
I know there's bound to come some tears up in your eyes
That ain't no reason to fear
I know there's bound to come some tears up in your eyes

Reach out to Jesus, hold on tight
He's been there before and He knows what it's like
You'll find He's there


Now, people say maybe things will get better
People say maybe it won't be long
And people say maybe you'll wake up tomorrow
and it'll all be gone !
Well I only know that maybes just ain't enough
When you need something to hold on
There's only one thing that's clear 


I know there's bound to come some trouble to your life
But that ain't nothing to be afraid of
I know there's bound to come some tears up in your eyes
That ain't no reason to fear
I know there's bound to come some trouble to your life

Reach out to Jesus, hold on tight
He's been there before and He knows what it's like
You'll find He's there

In de arena

Een boek wat altijd grote indruk op mij heeft gemaakt is "In de Arena" van Isobel Kuhn, jarenlang zendelinge geweest in China en Thailand. Waar ik me nu toe wil beperken (als dat lukt) is het gezichtspunt waar de titel van spreekt, namelijk dat we als gelovigen ons bevinden in de arena. Niet die van Ajax om hen daar aan te moedigen, maar wijzélf zijn in dit beeld een schouwspel ...

Zo'n schouwspel zijn is niet iets waar we in de eerste instantie heel blij van worden. Het is geen glitter en glamour, geen 'kijk ons nu eens stoer en geweldig zijn', het is niet aantrekkelijk voor ons vlees, ons ik (oftewel ons ego)...

Dat is ook duidelijk als we de tekst lezen in 1 Korinthe 4 waar Paulus het benoemd in vers 9 (waarbij hij waarschijnlijk doelde op de gelovigen die in die dagen in Rome voor de leeuwen werden gegooid...)

Want het schijnt mij toe, dat God ons, apostelen, 

de laatste plaats heeft aangewezen als ten dode gedoemden, 

want wij zijn een schouwspel geworden voor de wereld, 

voor engelen en mensen. 

Als we in de Arena staan, zegt hij, kijken we de dood in de ogen en engelen en mensen zien toe hoe wij het ervan af brengen, kunnen we volhouden of stoppen we ermee ...
Het leven van een christen gaat blijkbaar niet over rozen, over eer ontvangen en belangrijk zijn, al zijn er mensen die zich zo gedragen...
Dan zijn we als mensen die nu al verzadigd en rijk zijn en eigenlijk handelen we dan alsof we al koning zijn, hier op aarde... zien we in vers 8:

Maar natuurlijk – u bent al helemaal verzadigd, u bent al rijk, 
u bent al koningen geworden zonder ons.

 Was u maar koningen geworden, dan zouden wij het ook zijn.

Maar zo is het niet! - wás dat maar zo, zegt Paulus, jullie grijpen op de dingen vooruit, want dan was ik het mét u geworden ... (en inderdaad, eens zullen we met Christus koningen zijn over de wereld - dan is het pas de tijd van eer ontvangen, al zal het heel anders zijn dan dat wij met ons menselijk verstand kunnen bedenken...)

Nee, die tijd van macht en aanzien is nog niet aangebroken. Integendeel, lees maar mee: 

vers 10: Want wij zijn dwaas, zegt Paulus in de verzen die volgen, al denken júllie wijs te zijn. 

Wij zijn zwak en niet in ere, maar jullie zijn sterk en populair zouden we nu zeggen, in ieder geval belangrijk in ogen van mensen. 

vers 11: Wij verduren allerlei lijden en hebben een zwervend leven, zoals Jezus ook geen plaats had om Zijn hoofd neer te leggen.
En in al het lijden verdragen we en zegenen we... 

vers 13: Zijn als het uitvaagsel van de wereld 
en als klap op de vuurpijl zijn we aller voetveeg geworden.

Paulus liet over zich heen lopen...
Dat gaat ver...! Maar de gelovigen aan wie hij schrijft worden door hem terechtgewezen om zijn voorbeeld daarin te volgen! Het voorbeeld van niet zómaar iemand, maar van een apostel... niet de eerste de beste... Ook Jezus zelf heeft deze boodschap voor ons: wie zijn leven haat in deze wereld om Mijnentwil, die zal het vinden...

Hiervoor is volharding nodig want lijden en verdrukking volhouden gaat niet vanzelf - het is strijden. 

Misschien komen we door eigen lijden ineens in de Arena terecht en zijn we zo een schouwspel. Of misschien lijden wijzelf niet rechtstreeks, maar zijn we deelnemers in het lijden van een ander - en kun je zó ‘helpen dragen’ voor zover dat mogelijk is. Ook dan sta je ineens in de Arena en doe je mee in de strijd.

Hierover lezen we iets in Hebreeën 10 vers 32 en 33:

Herinnert u de dagen van weleer, toen u zo vaak lijden doorworsteld hebt,

- hetzij zelf een schouwspel van smaad en verdrukking, 

- hetzij deelnemende aan het lot van hen, die in zo'n toestand verkeerden.

Het doel...

De strijd waar Isobel in haar boekje zoveel voorbeelden van geeft, heeft een doel en zij beschrijft dat als volgt:

"De beproevingen van ons christenen in de 20e (voor ons de 21e) eeuw, lijken op strijdperken in de hedendaagse Arena van de wereld. En de ongelovige ziet toe en raakt er alleen van onder de indruk, wanneer hij er de werking van Gods macht in ziet. Het doel van de 'Arena-ervaring'  is niet gelegen in onze bestraffing, maar in het feit dat God Zich hierin openbaart."

Dit gevolg is niet iets wat we altijd direct kunnen zien en begrijpen... Het doel wordt namelijk alleen zichtbaar als de kruik, het aarden vat, 'ikzelf' gebroken wordt.
Niet door nu al koning te zijn en macht te hebben, maar door strijd en lijden heen. Want pas dan als we onszelf verliezen, kan Christus zichtbaar worden in ons. En daar gaat het God om...

Laten wij allemaal, die strijden in de Arena, dat doen met oog voor elkaar. Zo elkaar ook de troost en bemoediging geven die we zelf van God ontvingen toen het moeilijk was. En als we weten welke vreugde voor ons ligt, kunnen we volhouden... met Jezus zelf als ons voorbeeld. Dan maakt de schande en het lijden niet meer uit (zie de teksten onderaan...).

En dat schrijf ik niet omdat ik dit uit mezelf zou kunnen, maar hoop nu en elk moment als het zover is, de genade ervoor te krijgen vol te kunnen houden. En zo in de strijd te volharden tot we bij Hem zelf in de hemel aangekomen zijn. 

Of, nog mooier, tot Hij ons komt halen... 

Want dat kan vandaag nog!

 Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, 
de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting,
die ons troost in al onze druk, 
zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, 
troosten kunnen met de troost, 
waarmede wijzelf door God vertroost worden. 

 2 Korinthe 1, vers 3 en 4


Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, 

de leidsman en voleinder van het geloof, 

die, om de vreugde, die vóór Hem lag, 

het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, 

en nu zit aan de rechterzijde van de troon van God. 

 Vestigt uw aandacht dan op Hem!

Hebreeën 12 vers 2 en 3