Ben je er klaar voor?

De laatste dagen sta ik paraat. Dat wil zeggen dat ik elk moment gebeld kan worden, waarop ik in de auto stap om naar mijn dochter te gaan. Maar wanneer het precies zover is weet ik niet; een bevalling laat zich niet voorspellen.
Wel is mijn omgeving ingelicht, ik kan zo weg van mijn werk als het nodig is. En natuurlijk heb je het erover dat het spannend is maar ook weer heel mooi om mee te mogen maken.

Wat praktisch gezien wel een mooie bijkomstigheid is, is dat ik ineens méér 'bij' ben met mijn huishouden dan anders het geval is. Ik zorg dat de wasmand leeg is - al ligt er zomaar weer van alles in. De strijk is net weggewerkt en ook de badkamer en de kamer hebben een goede beurt gehad. Ik roep geregeld: 'Neem je spullen mee naar boven' ... schoolboeken, een tas, schoenen die rondslingeren... (anders ook wel, maar nu ben ik er meer op gespitst dat die opdrachten ook uitgevoerd worden)
Want het is niet handig als ik met rommel wegga ... Ik kan er beter voor zorgen alles in goede orde achter te laten als het zover is en ik vertrek.

Al is het minder heftig dan toen ik zelf zwanger was; toen stond ik met een dikke buik op een tafel (het meest stabiele meubelstuk) om de kozijnen in de kamer te schilderen, want dat was in mijn beleving super-noodzakelijk voordat de baby kwam.

o-o-o-o-o-o-o-o-o

Eigenlijk zouden we ook zó met de komst van de Here Jezus bezig moeten zijn - de bevalling is aanstaande, want de wereld is in barensnood, de weeën beleven we wel heel erg mee in deze tijd!
Zitten we daarom ook op het puntje van onze stoel, zoals Elly en Rikkert het zingen... staan we verlangend (op onze tenen) op de uitkijk, weten mensen om ons heen dat we in verwachting zijn van Zijn komst? Dat zou mooi zijn!

Zijn we echt zover?

Ik sta er wel weer even bij stil of ik echt weg kan uit dit aardse leven (zoals ik op mijn werk ook heb overlegd) of zit ik hier nog echt gebakken? Zijn bepaalde dingen in mijn ogen onmisbaar, of denken we zelf niet gemist te kunnen worden? Dan neemt het leven Hier en Nu nog een (veel te) grote plek in. 
Terwijl wat er écht toe doet, véél meer te maken heeft met ons leven Straks. Wat pas echt zichtbaar zal worden als Jezus terugkomt: dat we zonen en dochters van God zelf zijn - dan eindelijk ook verlost van ons aardse lichaam wat nog lijdt aan zonde en ziekte...

'Hier weg kunnen' heeft ook te maken met of ik mijn zaakjes op orde heb. Een mooie parallel met mijn plotseling opgeleefde huishoudelijke verrichtingen. Zelfs ook letterlijk, want een grote puinhoop in je huis is zeker geen goed getuigenis naar de mensen om je heen. 
Je leven geestelijk op orde hebben, is misschien nog wel belangrijker ... hebben we nog wat op te ruimen, iets goed te maken naar anderen toe, iets te vergeven? Doe dat dan voordat die mogelijkheid er niet meer is en het blijft liggen.

Een gewetensvraag ...

Weet onze omgeving dat we bij Jezus horen? Het zou wel erg vreemd zijn als mensen om ons heen dat pas doorhebben, als Hij komt. Omdat ze er nooit iets van hebben gemerkt, maar dán pas als we openbaar worden als zijn zonen en dochters ... (want we waren niet zo geïnteresseerd in ons leven Daar en Straks ... in 'de dingen die boven zijn')
Wie meer voor de bijkomende (aardse) zegeningen gaat, hoeft Hem nog niet zo nodig te ontmoeten; de hemel 'waar Christus is', en alles wat daarmee te maken heeft is dan meer een 'ver van mijn bed show', het leven hier, daar draait het allemaal om.

Ik zou daarom ons allemaal (mijzelf ook!) willen aansporen als dat nog niet zo is, Jezus op de eerste plek te zetten. Je tijd, je energie, je liefde ... give it away aan de mensen om je heen. Wandel zoals Hij gewandeld heeft! Zoals een lied het zegt:

Let mercy lead, let love be the strength in your legs 
And in every footprint that you leave , there'll be a drop of grace 

Juist in je eigen omgeving is dat nog wel eens veel moeilijker dan je denkt. Maar wat zou het mooi zijn als veel meer gelovigen nu al openbaar worden als Jezus-volgers, die er naar uitzien dat Hij komt!

o-o-o-o-o-o-o-o-o

Hopelijk is het snel zover, dat de baby waar ik op wacht, geboren gaat worden, maar zéker zo graag, wens ik dat Jezus komt om ons te halen.

Want als je Hem liefhebt kan je niet wachten om Hem te ontmoeten, verlost van alles wat hier nog zwaar en moeilijk is. 
Om dan voor altijd bij Hem Thuis te zijn.

M

He will never break His promise 

though the stars should break faith with the sky 

my Deliverer is coming, my Deliverer is standing by 

(ben je er klaar voor?)

Jobs tijding

serie 'lijden' 4

Een Jobs-tijding, het is een gevleugelde uitdrukking, vanuit de Bijbel die algemeen bekend is geworden. En als je leest wat Job allemaal meemaakt, is het helemaal duidelijk waarom hij geassocieerd wordt met rampspoed, want er werd hem niets bespaard - behalve de dood.
Daarom 'mag' Job niet ontbreken in mijn blogjes die ik schrijf over 'lijden nu'...

Het hele boek Job staat vol met wat hem overkomt - en dan bedoel ik ook allerlei goed bedoelde adviezen en verklaringen van vrienden om hem heen. En júist wat hij meemaakt van de kant van zijn vrienden (maar ook zijn vrouw kan er wat van! 'zeg God toch vaarwel!') draagt - misschien nog wel méér dan zijn lichamelijke pijn  - bij aan de zo zware last van zijn lijden.

-o-o-o-o-o-o-o-o-

Hoe herkenbaar is dat - de haast ingebakken behoefte om te verklaren waarom er moeilijke dingen gebeuren en er lijden is, ook als we het zien bij anderen. Zo hopen we er 'grip' op te kunnen krijgen.
Dat was ook de reden dat ik deze 'serie' startte; ik begreep God helemaal niet (meer) in wat er gebeurde in een mensenleven ... maar, ik zag inmiddels: God is God, en laat Hem dan ook God zijn!

Hier bij Jobs vrienden is een andere variant te zien. Zij hebben de insteek: 'Job, wat er nu gebeurt... we zullen wel eens even vertellen waarom jij zo moet lijden...!'
Het is het verhaal van de betweters en de veroordelende toeschouwers.

Zij komen bij hem zitten en zwijgen eerst een tijd. Zwijgen kan goed zijn, samen stil zijn in het aanschouwen wat er gebeurt. Maar toch, daarna komt de woordenvloed los.

Want zijn vrienden denken God zó goed te kennen, dat ze daarom alles kunnen verklaren - inclusief hoe het met Job zelf is gesteld (ja, zulke mensen bestaan er blijkbaar echt!)

maar wie God helemaal denkt te kennen, laat Hem evenmin God zijn 

Je verlaagt Hem dan (via je kennis óver Hem) tot je eigen menselijke niveau ... En de vrienden hebben God en iedereen om hen heen in hun broekzak, al zeggen ze dat God groot en almachtig is.

Het kan niet anders of je gaat je dan een oordeel aanmatigen, omdat je op Gods stoel gaat zitten. Hoogmoed! want wie zou dat ooit kunnen - en terwijl je alles denkt te weten, ontbreekt de zelfkennis. Waardoor je het belangrijkste mist, namelijk het inzicht dat we allemaal leven van genade.
En zonder dat (het weten wie je zelf bent) kun je dacht ik, nooit echt met een ander meevoelen, want als je de genade niet kent, ken je ook de liefde niet.

Het is zo moeilijk om echt stil te zijn, bij het zien en mee-maken van lijden, zonder te willen verklaren of te beoordelen. Begrijpen waarom er moeilijke dingen gebeuren in iemands leven, het is onmogelijk - laat staan dat je als buitenstaander er een oordeel over kunt vormen. Want wij mensen zien wat voor ogen is en geen centimeter verder.

Maar juist het méé willen lijden, is wat iemand die lijdt (zoals hier Job) nodig heeft.
In de woorden van Henry Nouwen:

"When we honestly ask ourselves which person in our lives mean the most to us,
we often find that it is those who, instead of giving advice, solutions, or cures, 

have chosen rather to share our pain and touch our wounds with a warm and tender hand.
The friend who can be silent with us in a moment of despair or confusion,
who can stay with us in an hour of grief and bereavement, 

who can tolerate not knowing, not curing, not healing and face with us the reality of our powerlessness, that is a friend who cares."

-o-o-o-o-o-o-o-o-

En Job wordt door hen gewogen en te licht bevonden, want alles wat hij meemaakt kán niet anders dan het gevolg zijn, van iets wat hij heel erg verkeerd heeft gedaan... en helaas bestaat die gedachte ook nu nog.

Wat er eigenlijk gebeurt is dat de vrienden van Job 'lijden' niet accepteren als iets onbegrijpelijks wat God kan toelaten ... en als iets wat henzelf ook zou kunnen overkomen.

Maar lijden hóórt blijkbaar bij het leven van iemand die God echt wil dienen! Als je geen lijden meemaakt als gelovige (en dat kan op allerlei manieren!) dan heb je niets te worstelen met God, zoals Job ook worstelt met God en de zin van zijn bestaan ter discussie stelt ...
En juist in het gevecht met Hem, leer je te accepteren wat Hij toelaat al kan daar heel wat tijd overheen gaan. Leer je Hem God te laten zijn, door jezelf - uiteindelijk - over te geven, al is dat steeds weer noodzakelijk.

Het lijden aanvaarden is willen sterven aan jezelf

en dat geldt evenzeer voor de toeschouwers

Dan is het niet meer belangrijk of je God begrijpt en (theologisch) kan verklaren waarom lijden ons overkomt. En leer je Zijn genade heel anders, misschien wel dan pas écht kennen.

En ontdek je uiteindelijk, net als Job, dat vóórdat je lijden meemaakte, je God eigenlijk alleen maar kende van horen zeggen .... vanuit de verte. Maar nu is het anders geworden.
Er viel me ineens ook iets bijzonders op bij wat er volgt.
Dat Job dubbel werd gezegend na al zijn beproevingen wist ik natuurlijk al, maar het was zijn lijden waardoor hij uiteindelijk kon zeggen:

... nu heb ik U gezien met eigen ogen

Met andere woorden: niet door allerlei aardse zegeningen maar door lijden heen, leren we God dieper kennen in Zijn genade en grootheid; je zou zelfs kunnen zeggen dat het de enige manier is, om God te mogen zien.

Ik hoop dat we als gelovigen allemaal de keus willen maken om die weg te gaan, die we vanuit onszelf nooit zouden kiezen, maar die uiteindelijk de grootste geestelijke zegen in zich heeft.

(dit is Job bekeken vanuit het gezichtspunt van zijn vrienden, de mensen om hem heen -

er is nog veel meer over te zeggen, wie weet komt dat een andere keer)

Van God los, de goede oplossing?

serie 'lijden' 3

Een paar dagen geleden las ik een opvallende uitspraak, in een artikel dat ging over een voorganger die in een crisis terecht kwam (dat gaat ook hen niet voorbij - en dat is op een bepaalde manier maar goed ook, want wat heb je aan perfecte voorgangers?)

Maar juist als voorganger was dat ook wel even schrikken, want je hoort andere gelovigen op het goede spoor te zetten en hoe kan je dat nog als je zelf het spoor even bijster bent? Niet gemakkelijk. Tot hij een bijzonder advies kreeg:

Laat God los! (Kan dat goed uitpakken dan?)

Ja, dat kan vreemd overkomen. God los laten en zónder Hem verder gaan. Is dat iets wat zou kunnen helpen of wordt het anders bedoeld dan het op het eerste gezicht lijkt?

Toen ik er eens over nadacht zag ik dat deze opmerking eigenlijk alles te maken heeft met God God laten zijn (waar ik het de vorige keer over had)
'Hem los laten' kun je toch ook zien als: los laten wat mijn beeld is over hoe God is en wat Hij zou moeten dóen, vooral in moeilijke situaties.
En is hier de boodschap, laat God los... Pin Hem niet vast op hoe wij vinden dat Hij wél of niet zou moeten handelen.

o-o-o-o-o-o-o-o-o

Als wij God niet begrijpen komt dat toch vaak doordat wij op een menselijke manier naar Hem kijken; we hebben een ideaalbeeld van God als Vader en vervolgens vullen we dat alles voor Hem in ... (waar ik zo mee zat, want het matchte niet met wat ik zag gebeuren) Zo moet Hij aan ons beeld en aan onze verwachtingen voldoen.

Maar Hij is geen mens zoals wij dat zijn, en Zijn gedachten zijn dan ook véél hoger dan onze gedachten.
En dit is blijkbaar het blogje van de quotes, want er komt ineens weer eentje bovendrijven die hetzelfde zegt:

Als je werkelijk gelooft dat God Go(e)d is, 

laat Hem dan de dingen doen die Hij doet!

(Hansees)

Ja, dát is ten diepste Hem los laten... en steeds opnieuw noodzakelijk. En in hoeverre ik dat loslaten kan (zag ik nu), precies zóver kan ik Hem ook vertrouwen - kan ik vertrouwen dat Hij goed is en dat Hij daarom ook weet wat goed voor óns is.
Bovenstaande quote zou ik even aan willen vullen met 'onze dingen' waarmee we Hem (en daarmee onszelf) vaak in de weg zitten:

Laat Hem dan de dingen doen die Hij doet en dwing Hem - in je gedachten of gebeden - niet tot iets anders.

En dat is het moeilijkste. Want durf ik dit, zelfs als Hij dingen toelaat die wij in de verste verte niet begrijpen en die ons pijn doen? En pijn en verdriet kunnen we moeilijk rijmen met God zelf ... mijn gevoel protesteert tegen pijn en lijden.
Toch heeft God meer met pijn te maken dan we zouden denken, want ook Hijzelf is pijn en verdriet niet uit de weg gegaan ...

Als we die twee kanten zien, dat Hij wéét waar we doorheen gaan, omdat Hij een God is die hoog boven alle situaties staat en het overziet - maar dat Hij tegelijkertijd een God is die mens is geworden en aan den lijve heeft ondervonden - en daarom ook wéét - wat het is: eenzaamheid, verdriet, pijn en lijden mee te maken ....

Dan is dat des te meer reden, om het aan te durven Hem te vertrouwen en Hem de dingen te laten doen die Hij doet.

Geen verzet meer ... en voor mij betekent dat: geen innerlijk verzet meer tegen wat ik zag en zie, wat God laat gebeuren in het leven van Zijn kinderen ...
Al is die overgave iets wat in de praktijk steeds weer opnieuw nodig is. Ik denk totdat ons leven hier voorbij is.

Nu toch even één tekst, omdat die eigenlijk hetzelfde zegt; een tekst die ik altijd al wel kende maar die ik nu weer opnieuw leer begrijpen:

Laat af .... en weet dat Ik God ben! 

Psalm 46: 11

Oftewel, laat los! Andere vertalingen zeggen: 

Staak de strijd (want dat is het!)
Geef het op
Be still - and know that I am God. 

Ja, dan daarna weten dat Hij God is. Dit 'weten' kun je ook alléén dan met je hart aanvaarden als je de strijd opgeeft.

En al is ons hart dan nog onrustig, toch kunnen we telkens weer, stil worden.