Wafel en spaghetti - het juiste recept

Verwacht hier in dit blog, geen speciale recepten van mijn hand voor de lekkerste wafels en de heerlijkste klaargemaakte spaghetti met speciale saus ... Ben je erg teleurgesteld, want wilde je nu net zoiets eten vanavond, heb ik bij de afbeeldingen een linkje geplaatst maar zou het wel leuk vinden als je tóch even verder leest. Want eigenlijk ben ik wel op zoek naar een recept, maar wel een heel ánder dan je zou verwachten bij deze titel. Waar wil ik het dan wel over hebben?

Niet over koken en bakken, dat is niet mijn 'ding'; zou het geweldig vinden als ik er wat meer plezier in had maar het is nog net geen noodzakelijk kwaad om het eten op tafel te krijgen. Gelukkig heb ik een man die meer van koken houdt (dat is misschien ook wel een reden dat ik me er niet zo heel erg in verdiep) en we zullen dan ook niet omkomen van de honger - ik kook zelfs aardig vaak tegenwoordig omdat mijn man later thuiskomt - maar ik ben meer van het opruimen, wat ik de noodzakelijke aanvulling zou willen noemen. 
Eigenlijk wel handig dat we verschillende dingen prefereren, zodat we elkaar niet in de weg lopen maar de taken juist aardig verdeeld zijn.
Gek, dat we op andere gebieden toch altijd wat meer hetzelfde zouden willen zijn - dan lijkt dat ineens geweldig voor de band die we samen voelen. We zouden beslist minder problemen hebben onderling, misschien wel helemaal niet meer!

klik hier voor het recept

Gisteravond zag ik een stukje van een programma  waarin verschillen werden benoemd tussen man en vrouw - ook in een rollenspel, en je weet haast van te voren hoe de gesprekken dan lopen...

Het was een Vlaams programma, vandaar de vergelijking mannen zijn als (Brusselse) wafels - doelend op de vakjes waarin een wafel verdeeld is: 'de man is maar met één ding tegelijk bezig, als hij dan wat anders gaat doen, naar een ander vakske gaat, doet hij ook echt wat anders'.  En de opmerking: als een man wil slapen doet hij dat ook onmiddellijk, gaf wel herkenning. :)

klik hier voor 26 recepten :)

De vrouw zal dan wel als spaghetti zijn; (en onderwijl werd er even wat opgeschept van dat goedje als aanschouwelijk onderwijs) inderdaad, 'iedereen weet dat als ge een sliert spaghetti van uw bord wilt pakken, ge automatisch een heleboel andere spaghetti-sliertkes meeneemt, omdat ze allemaal door elkander heen zitten en op uw bord niet meer 'los verkrijgbaar' zijn.'
Ziehier, zo is de vrouw - in de ogen van de man haalt ze in een gesprek er allerlei onnodige dingen bij die helemaal niet bij het onderwerp horen...  dat is misschien ook wel de reden dat hij vindt dat ze toch wel veel te véél praat - en hij houdt er eigenlijk al helemaal niet van... (Aha, vandaar dat ze dus wel aardig op haar tong moet leren bijten als ze eindelijk eens echt een gesprek voeren... :P) - en zij denkt stiekem dat hij zijn praat'vakje' toch wel wat links laat liggen. Die verschillen maken de communicatie soms wel erg gecompliceerd.

Een ander belangrijk punt van verschil, zijn de gezinssituaties-van-huis-uit met de bijbehorende manier van communiceren, die ieder meeneemt het huwelijk in. Om dan te ontdekken dat het aardig ver uit elkaar kan liggen hoe je in het dagelijks leven op dingen reageert en hoe je omgaat met conflicten. En hoe kom je daar uit...
Nee, een recept om de wafel en de spaghetti meer dezelfde smaak te geven (over de vorm heb ik het nog niet eens) zal dan ook moeilijk te vinden laat staan te bedenken zijn.
 
Wel worden deze verschillen steeds vaker benoemd - om ze te overbruggen verschijnen er talloze boeken over communicatie in het huwelijk en heb je cursussen te kust en te keur, al naar gelang je nog niet, kort, of juist al langer bent getrouwd. Theoretisch zit het wel snor, dat is niet het probleem.
Maar wat echt in de praktijk van het leven geleerd moet worden, daar moet je vaak eerst tegenaan lopen. En dat komt mijns inziens simpelweg neer op het feit dat je wederhelft niet volmaakt is (en jijzelf ook niet, maar dat wisten we allang) en we die bijna-volmaaktheid van de ander eigenlijk wel graag zouden willen, dan hadden we het toch iets gemakkelijker - zo kunnen we onbewust redeneren.

Hoe brengen we een christelijk huwelijk in praktijk - oftewel: is er een recept

En de tekst die me ineens aansprak toen ik laatst bij een trouwdienst aanwezig was, was deze: Aanvaard elkander zoals Christus u aanvaard heeft. Want hoe moet je nu omgaan met problemen die er op je huwelijkspad komen? Wat is nu het verschil met ongelovigen - of: zou het verschil moeten zijn - buiten het feit dat je elkaar trouw belooft in goede en kwade dagen, in gezondheid en ziekte, kortom for better and worse!..(wat tegenwoordig vaak maar voor de helft nagekomen wordt: alleen de goede tijden...)

Voor elk huwelijk geldt - als scheppingsinstelling van God - dat het een beeld, een afspiegeling is van Christus en Zijn gemeente. Van ongelovigen kun je moeilijk verwachten dat ze dit in hun relatie laten zien, maar bij gelovigen zou ik het een opdracht willen noemen!

En dit beeld, is het 'extra' wat gelovigen hebben, hierin zit ook het 'extra' als de praktijk wel erg moeilijk en weerbarstig kan zijn - en het ene stel ervaart dat natuurlijk meer en een ander weer minder, maar het zal niemand helemaal onbekend zijn.

Als gelovige mogen we namelijk weten dat de Heer gelukkig van ons hield voordat we zelfs ooit van Hem hadden gehoord en dat we als voorwaarde voor die liefde niet eerst volmaakt hoefden te zijn. Hij heeft mij aanvaard zoals ik ben en Zijn liefde zoekt ons altijd weer op, ook als wij er (even) de brui aan geven... Er is altijd vergeving! 
Maar kijken we ook zo naar onze wederhelft? Komen wij überhaupt toe aan die onvoorwaardelijke liefde of moet hij/zij toch wel bij het volmaakte in de buurt komen? En als dat niet gebeurt, zeggen we dan: ik zoek mijn geluk wel bij een ander? 

Er zullen misschien ook lezers zijn die zeggen: maar mijn huwelijk is al een puinhoop, mijn man - of vrouw is er vandoor, of: mijn man is niet eens gelovig... daar zijn inderdaad andere dingen over te zeggen, zal ik zeker een keer - proberen - te doen! 

Je kunt in je huwelijk natuurlijk de foefjes toepassen om de communicatie beter te laten verlopen, maar een echte verandering kan alleen de Heer bewerken. En dan niet - natuurlijk - de verandering van die ánder, maar in eerste instantie de verandering van jezelf.  Ik denk dan even aan een voorbeeldje van de 'Marriage course' die we een paar jaar geleden hebben gedaan. En werd het advies gegeven om bepaalde dingen - een gewoonte van de ander (wat jou steeds blijft ergeren bijvoorbeeld) te accepteren en het ging dan om iemand die steeds laden open liet staan. Het lijkt een onbenullig voorbeeld, maar kan je dag wel verpesten als juist daardoor jouw ergernis wordt opgewekt. Het advies: doe die laatjes maar gewoon dicht. En dan niet al zuchtende. Dat heeft in het klein al te maken met 'elkaar aanvaarden'. En mijn instelling als ik dat laatje dicht doe, daar gaat het om! Alleen de Heer kan mij liefde geven als ik voor de honderdste keer dát laatje  - en ook nog een paar andere dicht moet doen. En dat lijkt passief, maar we zullen die liefde moeten aandoen.
Dit is in het klein Gods woord toepassen in je leven en in je huwelijk. Maar het moet in het klein beginnen anders zul je echt niet aan de grotere dingen toekomen.

Een bijbelgedeelte als hulp in de zoektocht

Misschien toch goed even te kijken naar Efeze 5, bij uitstek het gedeelte wat nu net gaat over Christus en de gemeente en hoe man en vrouw dit mogen uitbeelden...
Het begint wel erg vervelend in vers 22 waar Paulus bijna met de deur in huis valt dat de vrouw aan haar man onderdanig moet zijn. En dat niet alleen, ze moet zelfs in alles hem onderdanig zijn. Dat is iets waar we eigenlijk innerlijk tegen steigeren, het zit niet van nature in ons. Vandaar dat het direct verduidelijkt wordt, want onderdanig zijn (wat is eigenlijk een eigentijdser woord ervoor, of bestaat dat niet) aan de Heer, dat klinkt ons wel veel logischer in de oren, en ja, op die manier zullen we dat ook aan onze man mogen zijn. 'Maar mijn man is toch niet zo volmaakt als de Heer??' zul je zeggen. Toch geeft die benadering het juiste licht erop. Want als je aan de Heer niet onderdanig bent, niet graag wil doen wat Hij van je vraagt, kun je het wel schudden als je probeert je man onderdanig te zijn. Je zult dan alleen die dingen bij hem zien die jou juist beletten om die opdracht te kunnen vervullen. Maar er staat niet: 'wees je man onderdanig als het jou uitkomt'.  Als je aan de Heer onderdanig bent, verander je zelf en komen er dingen in het zicht die je vanuit jezelf nooit zou kunnen... (en ik leer ook zelf nu ter plekke!)

Verder is het wel interessant om dat hoofdstuk 5 eens helemaal achter elkaar door te lezen en de kopjes die de vertalers er bij hebben gezet eens even te laten voor wat ze zijn. (Hiervoor moet je dan de Herziene Voorhoeve-vertaling hebben, die laat alles achter elkaar doorlopen)
Begin maar eens te lezen in vers één en je komt al snel de eerste opdracht tegen: wandelt in de liefde, zoals ook Christus u heeft liefgehad (zie vers 1 en 2) en wel omdat we kinderen van het licht zijn geworden! (zie vers 8) Dan is er al heel wat duidelijk: we kunnen niet zomaar even in ons huwelijk beantwoorden aan het beeld van Christus en de gemeente. En daarbij zegt Paulus: Dankt onder alles! Dat hele verdere gedeelte geeft als het ware de verdere voorwaarden om als man en vrouw het volgende stukje van Efeze 5 gestalte te kunnen geven. En staat er in vers 21 dat we als gelovigen elkaar onderdanig moeten zijn!  En dat betekent niet dat je plotseling verandert in een jaknikker die bevelen van de ander klakkeloos opvolgt en geen eigen inbreng meer hebt - dat zou niet eens kunnen: er worden geen 'bevelen' gegeven als die ander ook onderdanig is aan jou... Als we dit samen aan elkaar moeten zijn, is het al een minder 'groot' item om dan óók je eigen man onderdanig te zijn zoals de volgende, speciaal aan de vrouw gerichte tekst aangeeft. Dat vers 22 zagen we hierboven ook al. 

Maar ook de man krijgt een aparte opdracht in het stukje over het huwelijk. Hij moet Christus uitbeelden, en wel zoals Christus Zich overgaf voor Zijn bruid, de Gemeente, zo moet de man ook zijn vrouw liefhebben als zijn eigen lichaam. 
Hé, dat liefhebben ben ik ook eerder tegengekomen in dit hoofdstuk! Het begint er zelfs mee, het was de eerste opdracht in vers twee voor de gelovigen! Dus ook de man is niet als enige geroepen om lief te hebben; zoals we als gelovigen samen elkaar onderdanig moeten zijn, zo moeten we allemaal elkaar liefhebben en zelfs erin wandelen.
Maar toch worden man en vrouw nog even apart genomen vanwege die speciale opdracht om Christus en de Gemeente uit te beelden. En je broeder liefhebben die niet dag en nacht op je lip zit, maar die je af en toe ziet, dat is misschien wel makkelijker, ook willen we best dienstbaar zijn aan elkaar - dat duurt ook niet de hele dag. Maar als echtgenoten zie je elkaar helemaal zoals je bent - ook met je onhebbelijke kanten die je weet te verbergen voor de buitenwereld. En dan heeft de man voor zijn vrouw nét even iets meer nodig van het ene: de liefde, hij moet haar voeden en koesteren zoals hij dat zijn eigen lichaam doet want de vrouw is dan ook zijn lichaam.
En de vrouw op haar beurt heeft voor haar man iets meer nodig van het andere: die onderdanigheid. (En dan niet eerst gaan beoordelen of hij wel genoeg liefde laat zien!) 

De vergelijking Christus en de gemeente met man als Adam die Eva zijn vrouw ontvangt is iets wat erg mooi is om te bekijken - ook is het wel een eye-opener om eens te kijken hoe Christus als mens onderdanig was aan God, terwijl ze ook één waren... maar ik kan niet alles in één blogje stoppen. :) misschien komt dat een andere keer

En nu: werk in uitvoering!

Als we deze dingen zien maar ook willen doen, op deze manier elkaar willen aanvaarden zoals Christus ons heeft aanvaard, dan zal  - ook als dat tweede gedeelte, de kwade dagen aan de beurt zijn, de ziekte, en andere tegenslag - ons huwelijk steeds weer een tweede kans kunnen krijgen.
- Oh ja, het gemeenschappelijke wat een wafel en spaghetti dan - toch nog! - zullen hebben is die vrucht van de Geest: dan dienen we elkaar door de liefde

Ja, als die vrucht onze 'garnering' is, hebben we het juiste recept gevonden. 

Dan worden we niet aan elkaar gelijk, maar aan Hém. 

En daar gaat het uiteindelijk om!