Nachtrust...

Nadat ik gisternacht mijn toevlucht had gezocht in het bed van mijn jongste dochter die zelf om de één of andere reden bij pa en ma in het grote bed was komen liggen, was ik benieuwd of anderen herkennen dat er tijden zijn dat dit aspect nogal ongeordend kan verlopen...

Meestal vind ik het niet zo'n probleem dat er even eentje komt buurten - het komt ook beslist minder voor dan jaren geleden toen ze nog jonger waren. Eigenlijk was ik oorspronkelijk de mening toegedaan dat kinderen in hun eigen bed horen - als ze als baby/klein kind wakker werden en niet meer konden slapen, ging ik dan ook keurig verantwoord voor mijn idee met hen naar beneden om ze na kortere of meestal langere tijd weer in hun eigen bed te leggen...

Maar op een bepaald moment had ik genoeg van het gesleep en gedraaf heen en weer midden in de nacht en heb ik gewoon besloten het dekbed op te tillen en ze te laten aanschuiven, pedagogisch verantwoord of niet... dan kon ik tenminste doorslapen...

afb. © Elvera

Maar deze keer was mijn dochter echter nogal kabaal aan het maken vanwege haar verkoudheid, dat kwam mijn ene oor in - aan de andere kant lag mijn man ook verkouden te zijn.

Dat was voor mij - naast het gevoel als een sardientje in een blik te liggen - het sein te denken: ik ga er even vandoor, en kon nog net in het donker zonder benen breken in de kamer van mijn dochter haar bed vinden. Wat daar naast veel speelgoed ook aanwezig was was ... rust!

Toen dacht ik ineens aan die tekst dat de Zoon des mensen geen plek heeft om Zijn hoofd neer te leggen...

Wat een contrast en wat zijn wij dan eigenlijk bevoorrecht - zelfs hebben we nog een ander bed als het nodig is!

afb. © Elvera

Vannacht kwam een andere dochter vertellen 'dat ze zo'n nachtmerrie had' en even bij mama in bed wilde... en behalve een contrast is er ook een parallel te zien.
Want al is het misschien niet zo pedagogisch verantwoord om kinderen teveel toe te staan wat dat betreft, het is heel mooi als ze bij je komen als er wat aan de hand is. Dat is namelijk een teken dat ze zich veilig voelen als vader of moeder er maar is. En zo mogen we hun veiligheid zijn, maar dat niet alleen: we mogen ze ook leren dat er maar één echte veilige plek is.
En als je dan groter wordt, en je vader of moeder is niet meer (altijd) in je directe nabijheid, moet je vertrouwen dat ze er wel zijn, al lig jij in je eigen bed en zijn zij een deur verder.

Zo mag je ook leren te vertrouwen op je hemelse Vader en weet je ook dat je bij Hem een veilige plek hebt - en om dat te leren ben je ook nooit te oud. :)
We mogen naar Hem toe gaan met alles waar we mee zitten en Hij stuurt ons niet weer terug om het maar zelf op te knappen, maar zegt: vertrouw maar dat Ik er ben al zie je Mij niet...
En dan kan er van alles aan de hand zijn in je leven, en misschien slaap ik niet meteen in, lig ik wel eens wakker ergens van, dat mogen we dan aan Hem vertellen - maar omdat onze Vader er is, kunnen wij ook veilig gaan slapen...

In vrede leg ik mij neer

en meteen slaap ik in,

want u, HEER, laat mij wonen

in een vertrouwd en veilig huis. 

Psalm 4: 9