This is my story... heb ik wat te vertellen?

Afgelopen woensdag is de Boekenweek begonnen... elk jaar een ander thema, en soms denk je: 'Dat? Nee, laat maar... ik heb er niks mee!' Maar dit jaar is het eigenlijk een onderwerp wat iedereen zou kunnen aanspreken:  Geschreven portretten, opgetekende levensverhalen... En aangezien verschillende mensen allemaal weer een ander levensverhaal te vertellen hebben, is er altijd wel iemand bij met een verhaal waarvan je zegt: 'Ja, dat herken ik'! en je bent dan daarom geïnteresseerd om het betreffende boek te gaan lezen. Ook als je geen herkenning hebt maar het onderwerp wat naar voren komt in een bepaalde geschiedenis je aanspreekt, is het een reden om dat boek eens ter hand te nemen: nieuwsgierigheid kan zo een drijfveer zijn tot lezen.

Zo kom je dan ineens - kwam ik ineens - aan het filosoferen over 'het verhaal' wat je dan te vertellen hebt, wat is de meerwaarde voor anderen om een levensgeschiedenis, de mijne bijvoorbeeld te willen lezen. Buiten dat me het een heidens werk lijkt om zoiets zo op papier te zetten - en ik de Boekenweek toch niet meer haal :P, lijkt me weer een verhaal van iemand die geboren wordt, opgroeit in een normaal gezin, trouwt, een stel kinderen krijgt met de ups en downs die er zo bijkomen... en dat zo nodig allemaal uitgebreid moet vertellen, niet iets nieuws. Want wat voegt het toe als ik alleen maar dát te vertellen heb: de opsomming van de feiten. Plus dat ik wel eens heb gezegd dat als je al die feiten die er zijn in een boek gaat proppen, de reactie zal zijn dat het ál te gezocht is... :P
Met andere woorden: waaruit bestaat je 'geschreven portret'? Behalve de feiten zul je wel iets extra's te melden moeten hebben, vind ik dan, en dat zou een boek schrijven nog weer extra gecompliceerd maken.

Nee, dan houd ik het voorlopig maar bij blogjes en hoop dat een ander het - vanwege de herkenning, ook nog wel aardig vindt om te lezen; verder dat ik net even wat extra's erin kan leggen - met de andere reden: dat het nieuwsgierig maakt naar... Want er zijn genoeg anderen die misschien wel beter dan ik kunnen beschrijven wat voor klus het is om bijvoorbeeld altijd maar weer de was te doen (dat komt trouwens nog een keer :P ) en ook ben ik niet degene met het patent op de beste opvoedtips voor kinderen, de efficiëntste schoonmaakmanier of de meest ideale oplossing voor budgetproblemen. En wil ik het meest  belangrijke in mijn leven, toch ook terugvinden, juist in de alledaagse dingen - en niet op manier van: ik heb vandaag de kinderen naar school gebracht en geloof ook nog in dit en dit... een opsomming van geloofsfeiten waar je wel amen op kan zeggen.

thema: VERHALEN VAN LEVEN

Alhoewel het af en toe al een hele klus is bij een blog, wagen velen het hun geloofsweg te beschrijven in een boek: er zijn inderdaad legio verhalen van leven te lezen, dit jaar het aanverwante thema van de christelijke Boekenweek - vaak met als rode draad 'geloven in God'.
Toch krijgen dié boeken vaak veel aandacht in de pers, die de ándere kant van dat geloven juist laten zien, het verhaal vertellen van het afscheid van de persoonlijke God; de conclusie is dat Hij -al dan niet helaas- helemaal niet bij mij is - en het betreffende boek wordt als het ware de weerslag van het 'alleen van horen zeggen heb ik van U vernomen....' Punt. En dan blijft er niet veel van over dan God als de machteloze, meehuilende God, uiteindelijk zal Hij dan verworden tot een onpersoonlijke kracht, waar je nog wel tot kan bidden misschien, maar Hij bemoeit Zich niet met de wereld, laat staan rechtstreeks met mij... we moeten het zelf maar uitzoeken. Misschien zet Hij nog het één en ander recht aan het eind, maar wat dat verder voor consequenties kan hebben is men dan verder ook niet zo blij mee. De bijbelverhalen zijn eventueel nog mooi uit nostalgie of om de waarden erin beschreven nog eens te bekijken, maar ontdaan van de levende kern.
Terwijl het trieste is dat men vaak denkt dan éindelijk van het leven te kunnen gaan genieten: alles eruit halen wat erin zit, zonder restricties van Iemand die op een bepaalde manier het inkadert, er richting aan geeft; men is nu vrij en kan zelf beslissen.

Vaak heeft het ook invloed wat voor beeld je hebt gekregen van God vanuit je opvoeding, is Hij ooit als een Vader voor je geweest - en kan je eigen belevingswereld dat trouwens ook nog wel eens vertekenen. Misschien was Hij alleen maar iemand die vanuit de hemel je de hele dag op de vingers keek of je alles wel goed deed - en anders zwaait er wat, 'Big brother is watching you..' of: minder zwaar: als je fouten maakte was Hij wel heel erg teleurgesteld - dan komt er naast angst, een schuldgevoel om de hoek kijken. En dat terwijl Hij liefde is en juist een liefdesrelatie met ons wil.
In een artikel las ik van iemand die christelijk is opgevoed maar een inktzwart mensbeeld daaraan overhield, en zoals ik het even snel kon bekijken daarom misschien wel, dat niet kon combineren met een persoonlijke God die zich met jou bemoeit, dat is zo hoogmoedig... Maar het opvullen met wat anders, is niet zo makkelijk, dan wel onmogelijk.
God verdween niet alleen uit Jorwerd, maar uit talloze levens. Hij is niet meer vanzelfsprekend aanwezig in deze maatschappij...

Heb ik een verhaal van leven...

Wat dat betreft zou een heel boek schrijven misschien een beetje tegenwicht kunnen bieden...:) Maar ook dan geldt dat pas wanneer ik God echt erváren heb 'een verhaal van leven'  kan vertellen, zoals het christelijke thema is verwoord. En over wie zal dat anders gaan dan over de Persoon die het allemaal in zich heeft verenigd: de Here Jezus is het Leven, en de Weg ernaar toe, en Hij leidt ons in de Waarheid om dat te ontdekken - nee, het is nog mooier en simpeler: Hij is het allemaal Zelf, het gaat om Hem: Wie de Zoon heeft heeft het leven.
En hoe gaat dat dan in de praktijk? Het is geloven, maar dan niet alleen in de zin van: ik denk dat het zo is... je kunt het zelfs allemaal weten met je verstand, maar staat of valt met vertrouwen, durf ik me helemaal aan Hem toe te vertrouwen ook in de dingen waar je geen antwoord op hebt, die je niet kan vatten met je verstand....
Of een andere manier van zeggen: het is de boot uitstappen, en als je op de golven kijkt en zinkt, pakt Hij je hand - duwt je niet nog verder kopje onder. Het is op weg gaan om het land in bezit te nemen,... Je het nest uit willen laten kieperen, zodat je leert te vliegen - want Hij vliegt onder ons om ons op te vangen als het verkeerd gaat. Al die vergelijkingen waarin je het vaste vertrouwen mag/moet hebben dat het goed gaat omdat Hij er is, al gaan we door duistere dalen, en zien we niets... zoals Psalm 139 zegt: de duisternis verbergt ons niet voor Hem! Hij ziet ons wél, is bij ons..

En als je dat nog niet zo ervaart? Dan is het nodig de juiste blik te hebben, vraag of Hij je duidelijk wil maken hoe Hij werkelijk is, Zijn Geest wil ons leiden in alle waarheid!
Dan mag je in de dagelijkse dingen Gods handelen opmerken. Zoals Job zei: Slechts van horen zeggen had ik van u vernomen - en dat terwijl hij een vroom man was, en een gebedsleven had, voor z'n kinderen een offer bracht... Maar nu heeft mijn oog u aanschouwd!  Nu heb ik pas in de gaten dat Hij mij echt persoonlijk ziet en mijn wegen kent, en hebben wij net als Job soms heel wat achter de rug voordat we deze waarheid leren kennen...

Ook dán pas heb ik een verhaal van leven te vertellen! En het mooie is als je dat verhaal gaat delen, het door gaat geven, het balletje verder gaat rollen - anderen komen dan ook méér tot leven met de Heer, ze hadden het leven misschien allang ontvangen, maar het beseffen en ernaar handelen is een tweede.
En al hoeft het dan niet een heel boek te worden, wie weet hoeveel verhalen van echt leven met God er dan nog eens ook van anderen op papier komen, in ieder geval verder verteld worden! :)