En alhoewel je eigenlijk best steeds van alles even voor hen moet doen, is het toch heerlijk relaxed over en weer. Dat vond ik vroeger (alhoewel dat nog niet zo erg lang geleden maar helaas wel 'voorbij' is) toch niet altijd, waarschijnlijk omdat dat 24 uur per dag doorging en ik toen ook verantwoordelijk was voor alles erbij, het hele huishouden....
En het aspect wat me opviel, ligt op het vlak van de onderlinge verhoudingen - ik speel ff hun moeder en regel wat er zoal moet gebeuren, wat goed is voor hen ... en dat accepteren ze gewoon (lijk ook een beetje op hun officiële oppasmoeder, dat scheelt waarschijnlijk) en let ik op dat ze niet van de bank vallen, niet uit het bakje kattenbrokjes gaan zitten eten, zorg dat de luier verschoond, de stiften opgezocht, een boekje voorgelezen en één van de drie naar bed gebracht wordt ... kortom, duidelijk dat ik hen in de gaten houd - eigenlijk gewoon er ben.
Zoals God er voor ons is ...... en zouden we als kleine kinderen dat niet gewoon als gegeven nemen: God is er voor mij! Je niet afvragen hoe dat nu kan, maar zorgeloos kind van de Vader zijn. Zorgen hoef je als klein kind namelijk niet te hebben, daar heb je een vader en moeder voor die jou kennen en weten wat goed voor je is, er ook altijd voor je zullen zijn! - En ga ik even van een 'normale' situatie uit, want het is natuurlijk een bekend gegeven dat in bepaalde gezinnen vader en moeder niet altijd goed voor hun kinderen zorgen ... -
En zag ik aan die oppaskindertjes weer dat het echt zo is, dat zij zich niet afvragen of ik er wel ben als ze zich pijn gedaan hebben, gaan er van uit dat ik ze die knuffel geef als er wat is, en dat ik voor hun eten en drinken zorg, in hun behoeftes voorzie. Daar hoeven ze zich niet druk over te maken, zich niet mee bezig te houden, laat staan dat ik hen belast met allerlei problemen; zij mogen kind zijn!
Vader uit liefde
Wij mensen, alhoewel we allemaal kleine kinderen zijn geweest, vinden het vaak verdraaid moeilijk om op die manier naar God te kijken, Hem te accepteren als onze Vader. Ja in theorie weten we het: als ik in Christus geloof, is God mijn Vader geworden...
Maar vertrouwen we ook dat Hij zorgt, durven we onze zorgen echt aan Hem te geven? Dat is moeilijk! We vertellen ze nog wel - dat gaat nog, maar vervolgens nemen we ze weer vrolijk zelf op onze nek. Maar dan ben je geen kind wat de Vader zo vertrouwt dat we die zorgen ook bij Hem laten.. omdat Hij ze zal oplossen al hebben wij soms geen idee hoe...
Ja ook op een andere manier kan het een theoretisch aangelegenheid zijn want al zeggen we dat we Zijn kind zijn, gaan we vervolgens heel 'volwassen' over onszelf nadenken, dat we toch niet zo zijn als God wel zou willen (en vullen we dit zo menselijk in!) en als oplossing daarvoor bedenken misschien wel onbewust (en alweer heel menselijk) dat we aardig wat prestaties moeten leveren. En dan zal Hij er voor ons zijn ... Je gedachten kunnen je zo ook op een verkeerd spoor zetten, al ben je een gelovige!
Terwijl we - alweer met ons menselijk verstand - toch heel goed weten dat God degene is die onvoorwaardelijk lief heeft, zonder er iets voor terug te verwachten.
Als je kind eenmaal geboren is, heb je het toch ook gewoon lief - je kunt je al niet meer indenken dat die baby er niet zou zijn, al is ie nog maar een minuut oud. En die liefde is niet afhankelijk van geleverde prestaties - een baby die net op de wereld is, heeft ook nog geen enkele prestatie verricht dan er eindelijk te zijn ...
En dat is een beetje te vergelijken met de onvoorwaardelijke liefde die God voor ons heeft - al ging Hij daarin heel wat verder en hield Hij van ons voordat we ooit van Hem hadden gehoord, voordat we zelfs maar bestonden. Wilde Hij ons als Zijn kinderen om lief te hebben. (lees hier wat Christus moest volbrengen zodat wij als Zijn kinderen geboren konden worden)
God wil een relatie
Dat zie je toch steeds in de Bijbel terug: een God die een relatie wil aangaan, eerst met de eerste mensen, daarna steeds weer opnieuw, met Noach, Abraham ... het volk Israël. We lezen dat Hij als een Vader voor dat volk zorgde, van hen hield; Hij noemt Efraim een kind wat Hij leert lopen ... Als je leest wat daarover geschreven staat (even die link aanklikken, dat is een erg mooi stukje!) laat je onmiddellijk het beeld los van een God die ver boven ons verheven is en alleen zijn regels aan ons wil opdringen....
En dan, in het Nieuwe testament zien we ineens Iemand verschijnen die grote beweringen heeft naar datzelfde volk toe - naar de Farizeeën die van zichzelf dachten al helemaal gearriveerd te zijn, alle in hun ogen noodzakelijke kennis bezaten ... Maar Jezus doorkruist hun ideeën met Zijn claim Ik Ben te zijn.. En hebben ze drie jaar lang hun God kunnen zien handelen en wandelen zoals Hij werkelijk is kunnen horen wat Hij zei.
Hebben zij ooit begrepen dat God als een Vader met hen bewogen was? Zij bleven steken in de geboden en verboden en maakten er zelf nog een serie bij. Alsof God daarin te vangen zou zijn.En wij, terwijl we Hem al kennen, weten dat Hij onze Vader is, redeneren vaak ook zo, maar het is de menselijke, wereldse wijsheid die net anders is, een andere bron heeft dan de wijsheid van God.
En de vraag is dan: hoe kunnen we dat echt begrijpen, als redelijk intelligente en ontwikkelde mensen uit de 21e eeuw. Ook als je ouder wordt, kan het kinderlijk vertrouwen vervagen en komen de ingewikkelde vragen op, die kennis die ervoor kan zorgen dat je alles eerst met je verstand wil beredeneren ... Twijfelen we ineens aan bepaalde Bijbelgedeelten die wetenschappelijk gezien toch niet te bewijzen zijn ... En in deze tijd en cultuur is ook Gods boodschap erin toch niet meer zomaar te vatten door simpel te lezen wat er staat ...
Of dat andere punt, ga je eigen regels bedenken waaraan je moet voldoen zoals ik hierboven ook al aanhaal ... vanuit het menselijk gevoel van falen, en daar is dan vast wel een Bijbeltekst bij te vinden.
Zo kon Petrus op het ene moment door openbaring een Goddelijke uitspraak doen en het volgende moment de dingen van de mensen bedenken....
Waarom worden als een kind
In 1 Korinthe zegt Paulus dat het juist de wijsheid van de wereld is waarvan God zegt en laat zien dat het dwaasheid is voor Hem. Waarom? Omdat het de weg en het zicht op God afsluit, het kennis is die losstaat van Hem Zelf. De Here Jezus laat heel wat anders zien, dat: doen wat God van je vraagt, wat Hij graag wil, een hartsgesteldheid moet zijn. Én Hij heeft ervoor gezorgd dat het voor ons werkelijkheid kan worden.
Maar om ook als mensen van deze tijd dit allemaal te kunnen begrijpen, zullen we onze eigen wijsheid aan de kant moeten zetten, tot het inzicht komen dat ander hart nodig te hebben. Dat is ook wat Salomo al zegt in Spreuken, geschreven met die wijsheid van God: Mijn zoon, geef mij uw hart.
Daarvoor moet je worden als een kind En dan niet om vervolgens dom gehouden te worden, onvolwassen gedrag te gaan vertonen en niet meer zelf na hoeven te denken. Dan hebben wij daarbij al snel weer onze menselijke invulling van het begrip kind-zijn.
Die Goddelijke wijsheid geeft ons kennis van God en van Christus in ons hart, geleerd door de Geest die we dan hebben ontvangen. Dan kunnen we ook de Bijbel echt begrijpen, ons verstand wordt dan verlicht, niet uitgeschakeld!... we mogen nog steeds nadenken, nagaan 'of al deze dingen zo zijn' maar de vragen die we dan nog hebben, houden ons niet meer bezig vanuit ongeloof.
Hiervoor zullen we wel afhankelijk moeten zijn, het kenmerk van een kind. Want alle kennis en wijsheid is in Hem verborgen en aan de 'kinderkens' geopenbaard - de mensen die vertrouwen en afhankelijk willen zijn zoals kinderen ... Jezus dankt Zijn Vader zelfs daarvoor, dat het juist niet weggelegd is voor de intellectuele mensen, die bepaalde capaciteiten bezitten, die de dienst uitmaken in de wereld.
Dat is blijkbaar een belangrijk gegeven want ook als je het koninkrijk van God niet ontvangt als een kind, kun je er zelfs niet binnen gaan!
Ben jij al zover?
Als je je hart openstelt en Hem vertrouwt, zoals die kindertjes waar ik op moest passen en die zich geen zorgen maken of ik wel het juiste voor hen zal doen en aan hen zal geven, dan zal Hij de Heilige Geest aan je geven als je Hem erom bidt. Want welke vader geeft zijn kind een slang voor een vis of een schorpioen voor een ei ...
En zo ineens is die God, Ik Ben, die al die geboden aan Zijn volk gaf, dan echt een Vader geworden:
Ik ben de weg, de waarheid, en het leven, niemand komt tot de Vader dan door Mij!
En bezit je Hem - die Ik Ben ... hoef je zelf niet meer te presteren, maar heb je alles ontvangen, kun je vrijuit kind zijn.
En is Hij er voor je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten