Hij verbergt mij...

De laatste dagen lijkt het onderwerp 'huwelijk' ineens prominent aanwezig - we zongen met ons koor in een trouwdienst en ook is er deze dagen een koninklijk huwelijk gesloten... 'Het is een instelling van God' is dan inderdaad een uitspraak die genoemd wordt in de dienst, om het bijzondere van het huwelijk aan te geven als iets wat God heeft bedacht. In die verbintenis tussen twee mensen zien we ook hoe Christus de Gemeente lief heeft: jou en mij als gelovigen... En het is mooi om van nabij zo mee te maken dat twee mensen gelukkig zijn en dit ook door God willen laten zegenen...

Maar, er is ook een andere kant aan het meemaken van een huwelijksdienst als een prachtig moment voor degenen die 'ja' gaan zeggen. Want al geniet je daarvan, misschien ben je niet getrouwd, ben je 'alleen' gebleven vanuit dat oogpunt. Zo rond de betreffende dienst hoorde ik ook de uitspraak: de kerk is erg op gezinnen gericht. En vroeg me daarna af of God ook de mening toegedaan is dat het huwelijk de hoogste levensvervulling is, je pas 'geslaagd' bent in je leven als je een man of vrouw hebt gevonden. 

Het is met de nodige reserves dat ik hier wat over probeer te zeggen - want heb ik recht van spreken als getrouwde vrouw met ook nog een stel kinderen...  En in hoeverre ben ik persoonlijk tekort geschoten in het erbij betrekken van mensen die niet getrouwd zijn. Kan ik iets zeggen waar een ander die niet (meer) getrouwd is wat aan heeft? Misschien is dat er over nagedacht wordt, al iets.

Inderdaad, als ik de Bijbel erop na sla, begint het in Genesis direct met: het is niet goed dat de mens alleen zij... Duidelijk. Het was namelijk ook de bedoeling dat er meer mensen op aarde zouden gaan leven dan alleen Adam. En liet God Adam eigenlijk zelf ontdekken dat hij niet iemand had die bij hem paste - zoals de dieren die hij allemaal een naam moest geven, die in tweetallen bij hem langskwamen ...

Hetzelfde bij Noach, er waren maar acht mensen overgebleven dus kinderen krijgen was toch wel een noodzaak. Het hele Oude Testament zie je eigenlijk dat gegeven terug; het volk Israël kreeg ook een aards land, en dat werd beloofd aan hun nakomelingen. De belofte was in het Oude Testament voor u en uw kinderen. Het accent kan als je zo kijkt, op gezinnen komen te liggen. 

Maar het bijzondere van de Bijbel is altijd dat de Heer overal nét iets meer verstand van heeft dan wij, het nooit alleen 'de letter' is. Wij redeneren dat ook voor gelovigen het huwelijk het hoogste plan is, want dat lees je toch terug dat dit is zoals het God het heeft bedoeld - we mogen zelfs de relatie tussen Christus en Zijn gemeente uitbeelden - En daardoor reduceren we onbewust een ongetrouwd persoon tot ... minder volwaardig? En als je wel bent getrouwd is het huwelijk volwaardig als man en vrouw kinderen hebben gekregen, want het menselijk geslacht moest toch voortbestaan. Maar God zegt- terwijl Hij wil dat door het huwelijk er ook kinderen zullen komen als extra zegen - dat man en vrouw samen al genoeg zijn om een volwaardig huwelijk te vormen. Dat is altijd de extra genade die God geeft, als er dingen zijn buiten onze macht liggen.

In 'mijn' tijd was Walter Trobisch de autoriteit op het gebied van huwelijk en gezin, ik heb dan ook de boekjes: Ik had een meisje lief en Ik ben met jou getrouwd, in de kast staan. En een bepaald voorbeeld wat hij gebruikte om duidelijk te maken hoe een vrouw zich mag bezien door de ogen van God, is mij altijd bijgebleven. En dan is ook de culturele achtergrond van Afrika bij dit onderwerp veelzeggend, waar vrouwen werden/worden gezien als de tuin, nodig om als man je zaad in te zaaien - ze is zijn bezit. 

Een vrouw alleen was helemaal een lachwekkend gegeven, ze is dan een braakliggend terrein zonder eigenaar. Haar hoogste taak is in deze visie eigenlijk alleen om veel kinderen te laten groeien in haar 'tuin'; als dat niet gebeurde, kon ze ook wel inpakken. Walter Trobisch besprak dit punt en liet er een verrassend ander licht op vallen. 

In zijn boek gebruikt Trobisch voor het huwelijk het beeld van een tent, die je beschut en waarvan de drie punten (liefde, 'trouwen' en één vlees zijn) allemaal aanwezig behoren te zijn en elkaar in evenwicht moeten houden om de tent stevig, veilig en waterdicht te laten zijn. En wat is er in een zondige gebroken wereld vaak aan de hand? Dat er allerlei problemen kunnen zijn in je huwelijk - bepaalde aspecten zijn misschien helemaal niet meer aanwezig - waardoor de tent op instorten staat.

De tekst die hier heel treffend wat over zegt, is  

Jeremia 10:

 20 Mijn tent is vernield en al mijn koorden zijn losgerukt;

 mijn kinderen zijn van mij weggegaan en zijn er niet;

 geen is er meer, die mijn tent spant, 

mijn tentkleden opricht. 

Hier wordt de situatie beschreven dat er geen tent is, of de tent die er ooit was is vernield. Ook wordt er gesproken over kinderen die zijn weggegaan - die zijn er bij sommige mensen zelfs nooit geweest...


Het betreffende beeld van de tent, is iets wat ieder mens in wat voor situatie dan ook, kan gebruiken en op zichzelf kan toepassen. Ook de mensen die een trouwdienst bijwonen en allemaal zo hun eigen geschiedenis meenemen in het beleven van zo'n dienst. En is het niet alleen iemand die nooit is getrouwd, die zich misschien niet zo prettig voelt, ook zijn er ongetwijfeld mensen die terugdenken aan hun eigen huwelijksdag maar pijnlijk ervaren dat van de gedane beloften er niet veel zijn uitgekomen, omdat hun huwelijk helemaal niet gelukkig is en een eenzame plek is geworden; het huwelijk wat je ooit hebt gesloten is misschien zelfs allang voorbij. Ook zijn er mensen die met z'n tweeën zijn gebleven, al hadden ze graag kinderen gehad - of ze zijn weer alleen omdat de man of vrouw overleden is. Situaties te over...
Het mooiste zou natuurlijk zijn als ik kon zeggen dat als je tent vernield is, de Heer alle gebroken huwelijken weer repareert zodat de tent weer overeind komt te staan, de beschutting weer gegeven wordt. En gelukkig! dat kan en gebeurt ook! Maar niet altijd direct - en soms of wel vaker, ook niet.

Moeten we dan maar in de kou blijven staan zonder beschutting? Nee, gelukkig niet! Als gelovige is het ook zaak om je identiteit niet te zoeken in je huwelijk, of in je kinderen. Ook niet in het feit dat je misschien niet getrouwd bent, al denk je dat iedereen je misschien zo bekijkt.

De Heer heeft een andere plek voor ons: 

Psalm 27: 

      5 Want Hij bergt mij in zijn hut

        ten dage des kwaads

Hij verbergt mij in het verborgene van zijn tent,

Hij plaatst mij hoog op een rots.

Er is Iemand die uitgaat boven welke verbintenis op aarde ook, Degene die onze beschutting wil zijn en ons Zijn tent geeft als plek om te schuilen. Ook voor ieder die geen huwelijkstent (meer) heeft, of één die op instorten staat. 
Ook de gemeente, alle gelovigen samen kun je vergelijken met een tent en hebben we de opdracht om de beschutting te vormen voor elkaar, naar elkaar om te zien. Zeker ook zodat de vrouw als zij ongetrouwd is, de geestelijke beschutting krijgt in de gemeente. Ook kan daar gebeden worden voor elkaar, één van de belangrijkste dingen die we voor elkaar kunnen doen als we menselijk gezien niet meer weten hoe het met onze tent verder moet. 


En zo mochten we op de trouwdienst die ikzelf bijwoonde, ook verder kijken dan het aardse huwelijk en vooruitblikken naar het moment waarop wij mensen niet meer in een huwelijk met elkaar zijn verbonden, maar waarop wij als gelovigen samen aan de Heer verbonden zullen worden, als we Hem zullen zien. Dan zullen we allemaal een volmaakte bruiloft meemaken, zonder bijgevoelens... 
Ja, nu mag ik al bij Hem horen, of ik nu getrouwd ben of niet, of ik kinderen heb of niet... in wat voor situatie ik mij ook bevind. Want uiteindelijk is Hij het die de ware beschutting kan geven.