Inspiratie? Noodzakelijk!

Wat een interessante titel: inspiratie.... En nee, nu geen gewichtig uiteenzetting over de inspiratie van de Bijbel. Dit blogje schrijf ik eigenlijk om inspiratie op te doen voor een kampweek met thema Worden als de Meester: De vertelling over de discipel Jakobus mag ik voor mijn rekening nemen - trouwens een andere Jakobus dan de gelijknamige schrijver van de brief (de broer van Jezus).. En nu ik er wat over nakijk heb je ook nog Jakobus de zoon van Alfeüs en nog een andere Jakobus... om het makkelijker te maken... :) Ja, het vertellen vereist wel wat voorstudie...
Van de drie discipelen die vaak in één adem genoemd worden: Petrus, Jakobus en Johannes, is juist Jakobus de minst bekende voor mij. De andere twee heb ik direct wel een bepaald beeld bij: Petrus als haantje de voorste, heeft Jezus verloochend; Johannes is de discipel dien Jezus liefhad (denk om die tweede naamval want dan is het duidelijk dat het gaat om Jezus die Johannes liefhad...) Maar bij Jakobus komt niets méér spontaan naar boven dan: Hij is de broer van Johannes, ook een zoon van Zebedeus... een visser. En dat is het dan wel. Maar er is vast meer van hem te vertellen.


Discipel, een echte leerling!


Alle drie waren ze gewone vissers die hun netten lieten liggen om Jezus te volgen. En er valt dan nog heel wat te leren, ze zijn niet van het één op het andere moment de volmaakte discipelen van de Heer die de juiste keuzes weten te maken.
Juist gisteren las ik een blogje over het feit dat de meeste apostelen toch niet van die makke lammetjes waren om het zo te zeggen. En is er de frappante overeenkomst met de helden van David die vaak zelfs wat op hun kerfstok hadden. Lees maar eens in 1 Sam. 22: 2 Ook voegde zich bij hem ieder die in moeilijkheden verkeerde, ieder die een schuldeiser had, ieder die verbitterd was, en hij werd hun aanvoerder. Zij bleven bij hem, ongeveer vierhonderd man.
Om dichtbij de Heer te mogen zijn hoeven we ook niet eerst perfect te zijn; Jakobus en Johannes krijgen van Hem zelfs de bijnaam 'zonen des donders' - misschien omdat ze erg ijverig wilden doen wat hen goed leek - en ondanks dat waren zij samen met Petrus de discipelen die vaak nét iets dichterbij mochten komen dan de rest. Bijvoorbeeld als de Heer iets bijzonders mee ging maken, zoals de verheerlijking op de berg.
Hij roept ruige vissers en andere mensen die er in de toenmalige maatschappij wat uit lagen. Maar dan wil Hij hen ook gebruiken - en dat gaat niet zonder slag of stoot...

Zouden wij het beter hebben gedaan?

Als je er over nadenkt is het ook niet niks: in die tijd in Israël leven, overheerst door de Romeinen en dan Iemand tegenkomen die zegt de Messias te zijn. Geen wonder dat ze er haast vanuit gingen dat Jezus de Romeinen een lesje zou leren als de tijd gekomen was en zo koning zou worden over Israël. Dat was toch ook zoals er in het Oude testament voorspeld was? En Jezus doet wonderen, de schoonmoeder van Petrus wordt genezen, het dochtertje van Jairus staat zelfs op uit de dood! Als dat niet de beloofde Messias-Koning is! Jezus zegt hen echter al die spectaculaire wonderen maar niet verder te vertellen. Hoe vreemd, dat is toch juist het teken van Zijn macht?
Maar de leiders en de godsdienstige elite van het volk willen Hem niet aanvaarden, daardoor wordt alles anders, wordt Hij de lijdende Knecht. En dat is voor de discipelen geen makkelijke omslag. Je ziet dan ook dat elke keer als Jezus het heeft over Zijn lijden dat zal komen, Jakobus en Johannes met heel andere zaken bezig zijn, wie er bijvoorbeeld aan Zijn rechter- en linkerzijde mag zitten als Hij Koning is geworden...

Jakobus moet leren dat het nog niet de tijd is van heerlijkheid, Jezus moest eerst nog lijden.
En ook voor  ons is er die volgorde en is er geen heerlijkheid zonder dat er eerst lijden is geweest. We kunnen er ook niets aan bijdragen dat die heerlijkheid er nu al zal komen, al zien we er soms een glimp van. Geen tenten voor Mozes en Elia...Of - qua situatie een ander uiterste - de nacht van het verraad in de hof van Getsemané. Terwijl Jakobus net heeft gezegd de beker te kunnen drinken die Jezus moest drinken, valt hij in slaap op het moment dat het lijden dichterbij komt. Met de Heer waken is al te veel.
Ook is het niet zo'n goed idee om vuur uit de hemel laten regenen om de ongelovigen te verteren... (als de mensen in Samaria Jezus niet willen ontvangen) Hij denkt het soms helemaal bij het juiste eind te hebben - maar als je bij God hoort, werkt alles nét anders dan je zou denken. Nu nog geen tijd van vergelding maar van vernedering en lijden als je de Heer wilt volgen.

Lijden als de Meester

Uiteindelijk heeft Johannes zijn geloof moeten bekopen met de dood. Hij is door Herodes met het zwaard omgebracht, al in het jaar 43/44, relatief kort na de dood en opstanding van zijn Meester.
Wat een contrast met zijn broer Johannes die juist heel oud is geworden, wel 90 jaar en aan het eind van zijn leven de Openbaring mocht ontvangen om op te schrijven; van hem hebben we ook een heel evangelie, brieven.... een heel nalatenschap waar alle christenen zoveel aan hebben gehad.  
Onze menselijke conclusie is misschien dat Johannes leven veel meer vrucht heeft gedragen dan dat van zijn broer Jakobus - hij heeft maar een jaar of tien gehad om zich ten dienste van de Heer te stellen
Lijden lijkt ons ook vaak nutteloos - wie ziet het? (denk bijvoorbeeld aan het lijden van gelovigen in Noord-Korea, of andere landen waar mensen worden gemarteld en ook vaak gedood omdat ze in de Here Jezus geloven) Maar de Heer noemt ons zalig als we lijden om ons geloof!

Mattheüs 5

10 Zalig de vervolgden om der gerechtigheid wil,

want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

11 Zalig zijt gij, wanneer men u smaadt en vervolgt 
en liegende allerlei kwaad van u spreekt om Mijnentwil.  
12 Verblijdt u en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; 

want alzo hebben zij de profeten vóór u vervolgd.

We hoeven geen hele speciale gelovigen te zijn om dit lijden 'waardig' te zijn. Ja zo wordt het genoemd in de Bijbel en eigenlijk is het een grote eer! Waarom zouden we meer zijn dan onze Meester en zou het lijden ons voorbij gaan? Johannes was een gewone visser maar liet zijn netten liggen toen hij geroepen werd en moest toen leren wat het volgen van de Heer inhield.
Zo mogen wij ook leren dat wie groot wil zijn in Gods koninkrijk een dienaar moet wezen; geen hoge voorname positie, aan de zijde van de Heer zitten in het koninkrijk en geen macht voor de kerk of macht voor de gelovigen. Ook kijkt God niet naar aantallen alsof Hij Zich daardoor laat imponeren.
Wij in het vrije westen hebben het nog niet erg moeilijk, er is geen lichamelijk lijden door ons geloof; bij ons zit het meer in niet begrepen worden - er wordt misschien van alles over je gezegd wat niet klopt. Ons rechtvaardigheidsgevoel komt dan in opstand, zoals Jakobus daar ook last van had - de zaken wel even recht wilde zetten. Maar daar is het nu de tijd niet voor, dat vuur komt later.

Een beloning? 

De uitwerking van het lijden zien wij vaak ook niet maar Hij ziet het wel!
En later ... zullen we ontdekken dat we loon hebben ontvangen als we hier hebben geleden voor ons geloof in Hem. En 'loon' geeft mij altijd een beetje de associatie met 'zelf zo geweldig zijn' en dat we in de hemel dan tegen elkaar op zouden bieden: kijk die heeft zoveel bereikt... Maar daar hebben we die menselijke benadering gelukkig afgelegd. In Openbaring staat ook dat we onze kronen (eer) die we ontvangen, aan de voeten van de Heer zullen neerwerpen. Hij is de bron van alle goede werken die we op aarde hebben gedaan.
En ons loon, wie weet zijn dat wel de bekeerlingen vanwege lijden wat wij in geringe mate, maar andere gelovigen die zwaar verdrukt worden, in grote mate nu ondergaan...
Later zullen we het resultaat zien! Dat we hierdoor de inspiratie ontvangen, de impuls om door te gaan een getuige te zijn van de Meester.