I shall not want...

Mijn kinderen keken altijd graag 'Het kleine huis op de prairie...' en sommigen nog steeds. Ik keek het vroeger al, toen het op de televisie was; je moest in die tijd zelfs een hele week wachten op de volgende aflevering. Soms zagen we ook een stukje van 'Unsere kleine Farm'... want wij in het oosten des lands, konden de Duitse zenders ontvangen. Hierbij geen ondertiteling maar na-gesynchroniseerde afleveringen - in het Duits dus maar nog wel een beetje te volgen voor ons, omdat het wel op Nederlands lijkt. De jeugd van tegenwoordig heeft echter in het geheel geen moeite meer met het oorspronkelijke Engels; mijn dochter citeert dan ook moeiteloos wat Charles zal antwoorden op een bepaald moment. Géén probleem.

Nu keken we van de week een nogal zielige aflevering - ik keek met een half oog mee onder het vouwen van twee wasmanden vol was. We zagen hoe het gezin Ingalls wordt uitgebreid met een broertje maar helaas, de baby blijkt ziek te zijn en overlijdt na korte tijd. De betreffende aflevering heet: "The Lord is my shepherd" en als Charles hoort dat de baby is overleden, citeert hij psalm 23 en ma valt hem bij.

En ineens, toen ik die psalm hoorde in het Engels, viel me iets op wat me nog nooit eerder was opgevallen - teveel gewend als ik ben aan de Nederlandse vertaling 'de Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets....'
Want hoezo, mij ontbreekt niets - als net je kindje overleden is, zoals in dit verhaal. Maar ook als ik het bij iets minder heftigs houd, kun je ook wel zeker vinden dat je iets ontbreekt. Als je net ontslag hebt gekregen, bijvoorbeeld een baan. Of je bent ernstig ziek - dan is het je gezondheid.
De formulering: mij ontbreekt niets, is als het ware vanaf de negatieve kant gesteld, je mist iets - al is de uitkomst volgens deze psalm dat je niets mist als de Heer je herder is. :)
Maar nu hoorde ik in het Engels:

The Lord is my shepherd, I shall not want.

en kwam het heel anders bij mij binnen. "I shall not want!" Waarom sprak me dat ineens zo aan?
Terwijl 'mij ontbreekt niets' meer een mededeling is (waarvan je kan vinden dat de praktijk toch wel anders is) werd het voor mij plotseling meer actief. Het 'I shall not want' benadrukt méér, geen behoefte te hebben aan iets anders, als de Herder er is - als een soort besluit ook echt niets anders te willen, omdat Hij 'genoeg' is.

Wanneer je kunt zeggen: 'Ik wil niets anders dan de Herder', dan heb je in de praktijk van het leven ontdekt dat het waarheid is, dát Hij je leidt in dit leven en je behoeften vervult, ook als we geen baan hebben of ziek zijn, of er moeilijke omstandigheden zijn die niet op lijken te houden... er menselijk gezien ons van alles ontbreekt.
En denk ik ineens aan Watchman Nee die in zijn zo bekende boekje 'het normale christelijke leven', ditzelfde principe uit wil leggen en het heeft over een gelovige die de Heer bijvoorbeeld vraagt om geduld - een heel begrijpelijke vraag als geduld niet je sterkste kant is - of om een ander iets wat we zelfs steeds maar niet voor elkaar kunnen krijgen. Hij laat zien dat al die vragen overbodig zijn, als we Christus bezitten want Hij is 'geduld' en al de andere dingen die we nodig hebben. Hij IS alles waar we om vragen.

Is dat nog wat ingewikkeld voor je? Elly en Rikkert zingen er ook over: Als je dorst hebt is Hij het levende water, als je treurt is Hij de trooster, ben je zwak, Jezus kent het want Hij was zelf mens en het eindigt met: Ben je niets? Jezus is alles in alles...

En een baan dan? Is er ook weer ineens een baan als je als gelovige zonder werk bent? Of gezondheid? Nee. Maar dan als je ontdekt dat Hij óók onze vrede is, dat de dingen die ons overkomen niet buiten Hem omgaan, krijgen we een andere blik op onze problemen. Hij weet ervan, kent ook onze verlangens, al wil Hij erg graag dat we onze wensen bij Hem bekend maken. En al zal de herder zijn schapen misschien door donkere dalen - zelfs van schaduwen van de dood moeten leiden, Hij is bij ons, daarom vrezen we niet. We worden getroost door zijn stok en staf. Zélfs als we iemand verliezen aan de dood zoals in 'het Kleine huis op de prairie', of als je zelf met de dood in de schoenen loopt...

Misschien is dat wel wat er ook bedoeld wordt in Johannes 10 waar Jezus zegt dat Hij de goede herder is, die gekomen is opdat wij, de schapen, leven hebben en overvloed. Als we ontdekken dat alles wat we nodig hebben, bij Hém te vinden is, is er in elke situatie overvloed en vloeit onze beker over want hij zalft ons met olie, met zijn Geest. Zo heeft een andere psalm het ook over overvloed, en wel een overvloed van vreugde, niet in wat we zelf hebben of zijn, maar bij Zijn aangezicht, als we het pad lopen dat Hij ons bekend wil maken.

En in wat voor situatie we in het nieuwe jaar gaan komen weten we niet, we zeggen wel eens: 'de beste wensen!', of:  'veel heil en zegen', maar ik wil jullie vanuit de laatste verzen van deze psalm over de herder, het allerbeste toewensen:

Dat Zijn heil en goedertierenheid ons zullen volgen, 

al de dagen van van 2013, en van ons leven. :)

Dan kunnen we zeggen:

The Lord is my shepherd, I shall not want.

 

Mary did you know?

MARY DID YOU KNOW?

 "En zie, gij zult zwanger worden en een zoon baren, en gij zult Hem de naam Jezus geven.  

Deze zal groot zijn en Zoon des Allerhoogsten genoemd worden, 

en de Here God zal Hem de troon van zijn vader David geven,  

en Hij zal als koning over het huis van Jakob heersen tot in eeuwigheid, 

en zijn koningschap zal geen einde nemen"... uit Lucas 2

Dit lied kent bijna iedereen denk ik, al was het maar alleen van horen-zeggen. We hebben het gezongen met ons koor, hierboven live te zien en te horen :) al is het geluid natuurlijk niet helemaal je van hét, met het cameraatje wat Steven gebruikte. Maar ik vind het een prachtig lied om samen te zingen. Als er zo rond kerst over Maria wordt gesproken, is het opvallend hoe ze eigenlijk door veel mensen op een plek gezet wordt die zo'n afbreuk doet aan haar overgave aan God en het vertrouwen op het woord wat ze gehoord heeft - en in haar hart bewaarde. En het begint:

Mary did you know, that your baby boy

would one day walk on water?
Mary did you know, that your baby boy
would save our sons and daughters?
Did you know, that your baby boy has come to make you new?
This Child that you delivered, will soon deliver you!

De vraag hier is eigenlijk of Maria die net een baby'tje heeft gekregen, wel in de gaten heeft Wie het eigenlijk is.. wat Hij zal gaan doen - dingen die tot de verbeelding spreken: wonderen en tekenen ... waardoor mensen achter Hem aangaan. Waar het écht om gaat is, dat Hij haar volk wil redden van hun zonden, zoals de engel het ook aankondigt. 
En de woordspeling in het lied is natuurlijk dat zij heeft geleden om Hem ter wereld te brengen, maar Hij zal nog veel meer moeten lijden om straks háár Verlosser te zijn. Dan denk ik natuurlijk aan het zwaard wat door haar ziel zal gaan... God weet wat het moeilijkste stukje is, Hij noemt het al door de mond van Zacharias. En het lied gaat verder:

Mary did you know, that your baby boy
Will give sight to the blind man?
Mary did you know, that your baby boy
Would calm a storm with His hand?

Did you know, that your baby boy has walked where angels trod
And when you kissed your little baby, you've kissed the face of God

Mary did you know

 did you know?

The blind will see, the deaf will hear,
The dead will live again,
The lame will leap, the dumb will speak
the praises of the Lamb?

Alles wat de Here Jezus zal doen aan wonderen en tekenen is hier beschreven en ik denk aan de vraag van Johannes de Doper als hij in de gevangenis zit: "Bent u het of hebben wij nog een ander te verwachten?" En dan is het antwoord van de Heer dat ze Johannes moeten vertellen wat er gebeurt. Precies al deze tekenen en wonderen geven aan dat Hij de beloofde Messias is en het Koninkrijk aanstaande, waarvan Johannes de heraut was geweest. Hij heeft het Lam aan mogen kondigen, het Lam dat de zonden der wereld weg neemt.

Mary did you know, that your baby boy

is Lord of all creation?
Mary did you know, that your baby boy
will one day rule the nations?

Did you know, that your baby boy was Heaven's perfect Lamb?
And this sleeping Child you're holding

is the Great I AM
I AM

Als je een baby'tje hebt gekregen waarvan je weet zoals Maria, dat Hij de Messias is, en een zware weg zal moeten gaan, lijkt me dat haast niet te vatten. Hij ziet eruit als een baby zoals andere baby'tjes en heeft z'n moeder net zo hard nodig. Toch is het de Heer der Heren, die Zichzelf zo vernederd heeft en de gestalte van een dienstknecht aangenomen en zo als een baby aan de mensen gelijk geworden is.

Maria zal dát steeds weer hebben ontdekt dat Hij menselijk gezien haar zoon was, maar dat het er niet meer om ging Hem naar het vlees te kennen. En Hij zal het Lam worden door de weg van lijden en gehoorzaamheid heen. En nog veel meer dan gewone moeders zal ze Hem als mens los hebben moeten laten... 

Ja, we kunnen heel veel van haar leren: het bewaren van de woorden van de Heer in je hart... en Jezus leren kennen als de Messias die alle macht heeft, maar dat het soms nog niet Zijn tijd is zoals bij de bruiloft te Kana... En dat Hij ons precies kent en weet wat we nodig hebben - aan het kruis dacht Hij aan haar en Johannes nam haar vanaf die dag in zijn huis. En Maria heeft niet gezien dat Hij de troon heeft gekregen, dat moet allemaal nog komen terwijl dat wel de woorden van de engel waren; ze heeft aan de voet van het kruis gestaan, iets heel anders!

De engel geeft aan 'dat zij genade heeft gevonden in de ogen van God'. Wij denken dan vaak aan grootse dingen: de moeder van Jezus zijn zie wat er van gemaakt is in de christenheid: Koningin van de hemel, moeder van God, onbevlekt ontvangen zelfs ...
Maar het is: waardig gekeurd zijn om die vrouw te zijn, die de menselijke blik kan leren loslaten en in tweeën zal worden gescheurd als ze haar zoon aan het kruis ziet hangen. En dáár heb je genade voor nodig! - al zal het andere: dat Hij de troon zal ontvangen van Zijn Vader David, ook ooit komen maar toen nog lang niet.. 
Ja, wat ik precies moet denken bij het woord: zalig, weet ik nooit goed maar er staat dat alle geslachten haar zalig zullen spreken... :)

Wij hebben door het kruis allemáál genade gevonden en mogen zijn als Maria die zich beschikbaar stelde en het leerde, dat wat Hij gezegd heeft, waarheid zal worden. Wij weten ook vaak niet het hoe en waarom van moeilijkheden en problemen in ons leven, maar mogen Zijn woord in ons hart bewaren. Dan zijn we 'zalig' te noemen...
Zo'n kerstfeest, waarvan we weten dat het verder gaat en we zo genade hebben ontvangen... Ik hoop dat jullie dat allemaal (gaan) kennen!

Do you know, that this baby
Has come to make you new?
This Child that was delivered,
wants to deliver you!

Do you know, do you know?

Witter dan sneeuw...

Al waren uw zonden als scharlaken, zij zullen wit worden als sneeuw; 

al waren zij rood als karmozijn, zij zullen worden als witte wol. 

    Wat een mooie vogel! En wat een contrast met de omgeving, die boom bedekt met sneeuw. De vogel is een blikvanger, duidelijk te onderscheiden van die witte achtergrond - felrood als hij is. 

Vanmorgen was de wereld helemaal bedekt met een dikke witte laag sneeuw en dacht ik aan deze afbeelding die ik van de week onder ogen kreeg.

De tekst uit Jesaja 1, heeft het ook over wit en rood: de witheid van sneeuw wordt genoemd, samen met iets wat er helemaal mee in contrast staat: onze zonden. Maar de boodschap is erg bemoedigend, lees het nog maar een keer: Al waren onze zonden rood als scharlaken, zoals de vogel op deze foto eruit ziet, zij zullen zo wit worden als sneeuw. Dat betekent een volledige verandering en er zal dan ook helemaal niets, zelfs geen spikkeltje meer zijn wat herinnert aan deze rode kleur van de vogel.

Ik betrek er nog even wat anders bij. Er heeft namelijk wel héél wat moeten gebeuren, voordat het met onze zonden zover was, dat zij werden als witte sneeuw. Want de Here Jezus is geheel zondig gemaakt - als het ware zo rood als de vogel! - alleen op die manier kon Hij ervoor kon zorgen dat wij 'wit' konden worden als de sneeuw. En dat terwijl Hij de volmaakt reine was. 

Heilig en zonder zonde, zo kwam Hij naar de aarde en wilde onze zonden dragen. Dat was nodig want wij konden die gevolgen zelf niet aan - zoals één van de kinderen het ineens doorhad: 'dat kan ik toch niet, daar hangen!'
Maar God zag Hém als de oorzaak van al het kwaad, toen al onze zonden op Hem werden gelegd. En in Hem zijn wij gestraft... wij hoeven het daarom zelf niet meer! (als je dat wilt geloven!)
Daarom moest Hij ook sterven en gaf Zijn bloed. De Here Jezus werd - in de vergelijking - de méést rode vogel die er ooit is geweest.

Deze prachtige rode kardinaalvogel op de foto is voor mij dan óók het symbool van het bloed dat de Here Jezus heeft gegeven, waardoor wij gereinigd kunnen worden (want zonder dat is er geen vergeving). Het herinnert mij aan zijn lijden en dood - zoals we in het laatste Bijbelboek Openbaring, de Here Jezus zien als het Lam dat staat in het midden van de troon, 'als geslacht'...

Ja, zoals die rode vogel op de foto de blikvanger is, zo zullen wij Hem altijd zien en als het Lam zal Hij ons blijvend herinneren aan wat er voor onze redding nodig was: een ruil. Onze zonden met de dood en het lijden voor Hém, zodat wíj zijn reinheid en heiligheid ontvangen en wit kunnen zijn als de sneeuw.

Dan, als we Hem zullen zien, zullen we Hem eren en aanbidden - en mogen dat nu ook al doen:

Het Lam, dat geslacht is, is waardig te ontvangen

 de macht en de rijkdom, en de wijsheid en de sterkte, 

en de eer en de heerlijkheid en de lof.

Een Palestijnse staat?

Israël is - zoals wel vaker - weer even wereldnieuws en deze keer in verband met de vraag van Abbas bij de VN om de erkenning van een Palestijnse staat - die dan ook volwaardig lid zou moeten worden van deze organisatie...
Hoe je denkt over "Israel en de Palestijnen', hangt nauw samen met de kennis die je hebt van het verleden en daarbij is de geschiedenis van pakweg de eerste helft van de twintigste eeuw, een interessante eyeopener.

Op Wikipedia vond ik een artikel over het Ottomaanse Rijk waar dit gebied, het Midden-Oosten, onder viel in de voorbije eeuwen. Over dit Rijk wist ik niet zoveel - mijn geschiedenislessen eindigden bij 'de rol van Amerika en Rusland vóór de Tweede Wereldoorlog' - en belichtten eigenlijk niet het meer óósterse stukje. En natuurlijk pas na 1948 werd duidelijk hoe de kaarten geschud waren, en zover gingen onze geschiedenisboekjes toen nog niet, of misschien heel summier. *)

Een korte geschiedenis van verklaringen, mandaten en toezeggingen...

Inmiddels heb ik uit wat ik allemaal heb gelezen, een iets evenwichtiger beeld naar voren zien komen dan alleen de kant van: 'al de Palestijnen zijn door Israël het land uitgejaagd' en 'al hun rechten zijn hen ontnomen'...
In de eerste helft van de 20e eeuw zijn er belangrijke statements gedaan door de Volkenbond en toenmalige wereldleiders. Ook zijn er in die tijd documenten opgesteld die duidelijkheid geven hoe men de toekomst zag van dat stuk land, waar vroeger het koninkrijk Israël was - waar trouwens altijd Joden zijn blijven wonen (al moest het land zelf gezuiverd worden van Joodse namen, mocht er als het ware geen gedachtenis meer aan hen zijn).

Belfour verklaring

Een paar jaartallen:

 - De 'Belfourdeclaration' uit 1917, waarbij Groot Brittannië de Zionisten steun toezegt bij hun plannen voor een Joods Nationaal tehuis in Palestina, is bij de Vrede van Sevre in 1920 een officieel opgenomen punt.

 -  In 1922 krijgt Groot Brittannië bij de verdeling van het Ottomaanse Rijk, van de Volkenbond officieel het mandaat *) over Palestina - tot dan toe het zuidelijk deel van de provincie Syrië. Dit is kort hier te lezen en op het kaartje te zien.
(Het noordelijk deel - nu Syrië en Libanon - wordt mandaat van Frankrijk.)

En wat gebeurt er vervolgens???
- Het oostelijk deel van het mandaat Palestina wordt met toestemming van de Volkenbond, uitgesloten van Joodse immigratie.  (Hetzelfde zegt Abbas trouwens nu ook: er komt geen enkele! Israëli te wonen in de nieuwe Palestijnse staat NB, er is niets nieuws onder de zon)

In 1923 wordt dit 'overjordaanse' zgn Transjordanie, autonoom en wordt zo eigenlijk een niet-Joods gebied: Verboden voor Joden! geeft me toch wel een bepaalde associatie...
Ik denk dan met mijn leken-verstand: Dit is toch een prachtige Palestijnse staat en als er toch geen Jood naartoe mag immigreren, is het helemaal zoals de Palestijnen het willen. Geef dan dat andere stuk aan de Joden en klaar is kees. Maar zo simpel ligt het blijkbaar niet.

- In de tijd vanaf 1920 ontstaat er in Palestina zelf een grote groep Joodse vluchtelingen - een vergeten groep.... - over de vluchtelingen in die tijd heb ik het een andere keer -

Jaren later wordt er pas weer actie ondernomen en komt er een verdeelplan van de 'commissie Peels' in 1937.  Met een nieuwe twee-staten oplossing, hoopt men aan de onderlinge problemen tussen de twee groepen een einde te maken; want er zijn ook nog steeds Palestijnen, die niet wensen te wonen in het gecreëerde Jodenvrije Transjordanié.
Dit officiële plan van commissie Peels, haalt het in 1937 niet, Engeland ziet het niet zitten.
Pas in 1947 komt er een door de VN goedgekeurd plan, ook exact op 29 november! De Palestijnen haken af, zij willen geen twee staten, maar het hele westelijke gedeelte van het mandaatgebied.

- Ik ga het verder nu niet hebben over de uitroeping van de Joodse staat op 14 mei 1948,  maar één dag later al, is er de Pan-arabische invasie en wordt de net één dag eerder uitgeroepen staat Israël, aangevallen. Deze foto zegt echter alles over wat er daarna allemaal is gebeurd.-

Het heden

Nu is het zover dat de VN het Palestijns verzoek om een staat hebben gehonoreerd.
En natuurlijk zal er een oplossing moeten komen voor de problemen die er liggen. Maar duidelijk is dat het Palestijnse volk van nu, de grote verliezers zijn en ze het niet beter zullen krijgen zodra hun staat officieel een feit is. Straks zullen de officiële leiders zich niet humaner gaan opstellen. Hun diepste motief is niet een eigen staat, maar een eigen staat zonder Israël naast hen. En zolang ze zich blijven verzetten tegen Joden in dat stukje land waar deze al vierduizend jaar geschiedenis mee hebben, zal er geen vrede kunnen komen. Zij zullen hun eigen mensen blijven opofferen tot de dood erop volgt.

Het is zoals ik las in een brief (klik hier) van een Joodse soldaat aan een bewoner van Gaza, in wiens huis hij was geweest tijdens grondacties in 2009 in Gaza:

As soon as you agree with me that Hamas is your enemy and because of them, your people are miserable, you will also understand that the change must come from within. I am acutely aware of the fact that what I say is easier to write than to do, but I do not see any other way. You, who are connected to the world and concerned about your children's education, must lead, together with your friends, a civil uprising against Hamas.

Alleen, die innerlijke verandering zal er pas echt zijn, als zij Jezus leren kennen, die tegen zijn discipelen zegt: 'Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u; niet gelijk de wereld die geeft, geef Ik hem u '

Ik ben zo vrij om ook wat daarna komt, even op de nabije toekomst toe te passen, als Jezus vervolgt met:  ´de overste der wereld komt en hij heeft aan Mij niets'. Want het zal eerst alleen nog maar erger worden voordat die overste van de wereld eindelijk zal capituleren. Gelukkig geeft Jezus zijn discipelen ook deze woorden mee: ´Maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen´. Daar mogen we ons aan vasthouden.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Noten

*) Wel hadden we het met godsdienst over de Jom Kippoeroorlog die uit was gebroken op Grote Verzoendag 1973 - we hielden de leraar aan de praat door steeds te vragen hoe het nu ook alweer zat met 'kilometerpaal 101'... ik zou niet meer weten wat dat nu inhield, maar vond ik de volgende informatie op internet:

Begin 1974 kwam het tot de eerste directe onderhandelingen tussen Israël en Egypte. In een tent langs de bestandslijn bij kilometerpaal nr. 101 onderhandelden Israëlische een Egyptische hoge militairen over de praktische uitvoering van een troepenscheiding aan het Sinaïfront. Bij deze onderhandelingen was het weer Israël, dat Egypte de hand toestak. Israël had de grote zedelijke moed risico’s te nemen en enorme concessies te doen aan Egypte. Israël trok de troepen tot ongeveer 20 km van het Suez-kanaal terug. Hierdoor won Egypte enorm aan prestige en werd de opening van het Suezkanaal weer mogelijk gemaakt. Troepen van de VN trokken het vrijgekomen gebied langs het Suezkanaal binnen en vormden weer een buffer tussen de Egyptische en Israëlische troepen.

*) hier de tekst van het mandaat

Na Astrid: Annie...

Een tijdje geleden had ik het over Astrid Lindgren en het is bijna onvermijdelijk, dat als ik wat over de beroemde Zweedse kinderboekenschrijfster heb verteld, ook 'Annie' een keer aan de beurt komt. Want zo speciaal als Astrid is voor Zweden, zo is Annie M.G. Schmidt dat voor Nederland. En zoals ieder kind Pippi Langkous kent, zo kent ieder kind Jip en Janneke, maar ook Pluk van de Petteflet, Floddertje, Dikkertje Dap - en nog een heleboel andere versjes... versjes die vaak gaan over eigenwijze kinderen ('ik ben lekker stout') en dito prinsesjes die rissen prinsen aan de deur krijgen maar met de schoorsteenveger willen trouwen. Maar ook voor volwassenen heeft ze veel geschreven.

Nu las ik laatst een boekje van Annie waar ze vertelt 'wat ze nog weet' uit haar jeugd. Sommige dingen kende ik al maar dan alleen als feit, nu werd het een verhaal. Wat me opviel: Annie is eigenlijk precies zoals ze haar geweldige gedichtjes schrijft. En het grappige met Annie is dat ze ook zegt (in dezelfde lijn met Astrid) nooit ouder te zijn geworden dan acht. Zo keek ze naar de wereld, zag de hypocrisie om zich heen en benoemde dat ook gewoon (waar anderen de schone schijn op zouden houden). Dat is iets wat eigenlijk erg te waarderen is, al was ze vaak recht voor de raap maar beschreef het dan ook zó dat - al was het schokkend  - je er eigenlijk om lachen moet. En haar moeder deed dat dan ook in grote zelfspot toen Annie als 13-jarig meisje een versje maakte, naar aanleiding van haar moeders steeds terugkerende klacht 'met de verkeerde getrouwd te zijn...' -

Had ik Maaskant maar genomen
dan was alles goed gekomen
nu ben ik met Schmidt getrouwd
daarvandaan ging alles fout

En ook dat zou zo uit een kindergedichtje kunnen komen - maar dan met een koningin die de verkeerde gemaal had getroffen...
Dat is het met Annie: ze zegt rake dingen die ook als ze eigenlijk dieptreurig zijn, nog leuk klinken.

Kinderboeken

Persoonlijk houd ik het meeste van de Annie van de kinderboeken (en dat terwijl ze kinderen eigenlijk helemaal niet leuk vond) want bij kinderen blijft het allemaal nog onschuldig als je wat te pruttelen hebt tegen de 'grote mensen'...
Want al had Astrid Pippi die deed wat andere kinderen niet mochten, bij Annie proef ik een wat andere sfeer, iets rebels, zoals kinderen ook juist dát willen wat ze niet mogen. Zij is het kind gebleven wat het gevoel beschrijft niet serieus te worden genomen en hoe volwassenen niet doen wat ze zeggen. Bij Annie is, ook als ze ouder wordt, het credo: doe wat je zelf wil. Oók als de schilder langskwam en ze druk aan het 'schrijven' was (al was het meer 'denken'):

“Wanneer andere vrouwen stofzuigen, 's morgens om negen uur, of bedden opmaken of andijvie wassen, dan zit ik uit het raam te staren. Of ik lig op de bank. En niemand wil geloven dat dat werken is. Heel hard werken zelfs. En ik verdien er mijn brood mee. Ik lig dus op die bank en denk: Wat klinkt leuker: Ringel Rangel Ronde, of Ringel Rangel Roezemoes? Soms kan ik een kwartier met zo'n probleem bezig zijn. Er kwam eens een schilder de kamer behangen. Gaat uw gang maar, zei ik, dan werk ik ook gewoon door.

Astrid wordt in het boekje wel aangehaald, als mensen natuurlijk aan het vergelijken slaan en haar zeggen: Je zult de beschrijving van het buitenleven door Astrid Lindgren wel herkennen door je jeugd in Zeeland... (zoals ook ik niet ontkom aan het vergelijken tussen Astrid en Annie).
Maar nee, Annie was eigenlijk een stadskind dat in een omgeving opgroeide waar ze niets mee had, háár wereld was de grote pastorie...
En inderdaad is dát de wereld die ik herken uit Jip en Janneke; het spelen op zolder, het bouwen van een hut in de kamer, in en om huis bezig zijn. En een anekdote uit haar jeugd over de schoonmaak laat zien hoe het huis het domein van de vrouw was - als Lien kamers komt doen in Jip en Jannekes "Jonas in de walvis'... Een koe? Dat was een groot eng beest die in de wei stond, waar je zo snel mogelijk weer bij weg moest komen...

pastorie en de kerk

Over geloof

Ook hier zie je het 'doe wat je zelf wil' als het ware uitvergroot. Annie's vader was dominee, maar zelf ongelovig. Dat werkt natuurlijk niet mee om zelf wel gelovig te worden ('Genesis zijn mythen'... wat zijn dat: 'mieten'? vroeg Annie dan). Maar bij haar was het nóg sterker: vanaf haar zesde jaar sloot ze zich bewust af voor 'het Woord', op wat voor gelegenheid dan ook; als het daarmee te maken had draaide ze een mentale knop om. Het enige wat haar boeide van de kerk, was de toren waar ze geregeld opklom, die overal hoog boven uitstak in het heidense, zoals zij het bijna symbolisch omschreef en het was de enige plek waar ze zich vrij voelde zoals verder nooit meer.
Wat haar ook niet positief hielp, is een verloofde waar ze zo gek op was dat ze de sprong wilde wagen om gelovig te worden en ze deed zelfs belijdenis (als ik het boekje moet geloven). Maar die verloofde vertoonde toen ineens zulk hypocriet gedrag, dat het haar 'geloofs'poging voorgoed de nek omdraaide.

Zo hebben de meest nabije mensen uit haar jeugd, haar een verwrongen beeld van God laten zien. Anders dan Astrid - die liefdevol haar herinnering beschrijft hoe haar vader en moeder elkaar psalmen voorlazen, zet Annie zich (daarom ook) echt af tegen alles wat met God en Bijbel te maken heeft.
Ik denk dat die sfeer naar boven komt, die ik proef zodra Annie voor volwassenen schrijft.

'Bevrijding'

Na de oorlog had ze een groot gevoel van schaamte, in de oorlog niet op een actieve manier verzet tegen de Duitsers te hebben gepleegd; dat gevoel is altijd gebleven. Na de bevrijding wist ze zich wél te bevrijden van het brave milieu van haar jeugd. De vrije moraal in de kringen van het Parool waar zij direct na de oorlog verkeerde, vond ze een verademing.

En net als haar Zweedse collega-schrijfster wilde ze wel dat de maatschappij veranderde maar was daarvoor (in tegenstelling tot Astrid) niet politiek actief; zij probeerde verschil te maken door over bepaalde dingen te schrijven. Eigenlijk had zij altijd al feministische ideeën, die bijvoorbeeld in haar liedjes naar voren komen - maar het activisme in de jaren 60 ging haar allemaal veel te ver en werd ze (bijna tot haar schrik) ineens omarmd door de meer rechts-conservatieve bevolking. En dat terwijl ze daar eigenlijk niets mee had.

klik op de foto voor het gedichtje

Annie had helemaal gelijk met het benoemen van alle onechtheid, en dan vooral wat betreft religieuze mensen met een dubbele moraal. Haar eigen bevrijding daarvan, heeft haar niet verder gebracht dan ook op moreel gebied haar eigen keuzes te maken - in haar relaties en de gevolgen ervan. Haar uiteindelijke keus om haar leven te beëindigen de dag na haar 84e verjaardag, laat zien dat ze ook wat dit betreft, deed wat ze zelf wilde. Alleen, dat de dood het einde is, is een leugen die geen bevrijding zal brengen - al laat je het aardse leven achter je.
Als ze zich niet zo bewust had afgesloten van alles wat met de Bijbel te maken had, was ze misschien ooit ertoe gekomen 'gewoon eens te gaan lezen' - om dan zo te kunnen ontdekken, hoe Jezus zélf was: goed doende aan ieder maar ook messcherp als het ging om gehuichel.

Uiteindelijk...

Diep in haar hart zal ze hebben geweten waar het om gaat: 'het 'Woord', waar ze de knop voor omdraaide, zoals ze dat zelf omschreef. En inderdaad: hoe zul je geloven als je het Woord niet hebt gehoord, omdat je niet wil? Wat je dan nog wél hoort, kun je dan niet 'verstaan' en zo kan Ik je niet genezen zegt Jezus tegen de ongelovige Joden...
Want uiteindelijk - als zogenaamde gelovigen ons teleurstellen (bij wie niemand er iets van ziet!) - óf, als we in onszelf teleurgesteld zijn, - is er altijd nog Jezus Zelf, het levende Woord, die door Zijn Geest zichzelf aan ons bekend wil maken.
Dat blijft niet steken bij de letter maar legt de overleggingen en gedachten van je hart bloot; dat Woord ontmaskert alles wat onecht is (zoals Annie zelf ook wilde schrijven), maakt levend wat dood is.
Maar je zult jezelf uit moeten willen leveren aan Hem, dat betekent: Niet meer mijn wil, zoals ook Jezus zijn eigen wil ondergeschikt maakte, het moeilijkste voor ons mensen....

Ik heb het zelf ontdekt en ontdek het steeds weer opnieuw, dat Hij de Waarheid is, die ons echt vrijmaakt. Dan is de dood niet het einde van een leven wat je te zwaar wordt - en zijn het niet de 'schrijfsels' waarin mensen zoals Annie, voort blijven leven - maar mag je weten nu al het eeuwige leven ontvangen te hebben.

filmpje

Stand for Israël, maar hoe?

Now, more than ever, we ask you to pray for Israel’s safety and security, and for comfort for the innocent victims of this terrible war. May God’s sovereign hand extend to swiftly bring peace, protection, and solace to the people of Israel in their time of need. “May there be peace within your walls and security within your citadels” (Psalm 122:7).

^^^^^^^^^^

Deze vraag om gebed, naar aanleiding van Psalm 122, las ik laatst op de site: 'Stand for Israël'. En natuurlijk wil ik bidden voor de vrede van Jeruzalem! Maar toch, ik voel me er ook altijd een beetje ongemakkelijk bij. Daar kijk je wellicht van op, want wát is er waardevoller, dan te bidden voor die vrede als de Bijbel ons daartoe oproept. Juist ook in deze tijd dat er weer een oorlog dreigt en de vijanden van Israël  de dood voor de zaak van Allah als hun allerhoogste verlangen bestempelen.

Toch weet ik zeker dat het Gods bemoeienis is, dat ze er nog steeds zijn - na al de oorlogen die ze sinds 1947 hebben moeten voeren. Want de grond van onze verbondenheid met het Israël van nú, zit hierin dat de profeten hebben voorspeld dat Gods volk in de diaspora, weer zal terugkeren naar het land waar ze uit verdreven zijn. Ezechiël 37 heeft het bijvoorbeeld over een dal met 'dorre doodsbeenderen' waar wonder boven wonder ineens beweging inkomt, die zich samenvoegen en waar vlees en spieren overheen komen; het volk is als het ware uit de graven opgestaan (overal verborgen over de hele wereld) als een wonder nationaal hersteld - al ging er een WO II met een Hitler aan vooraf.
Maar dan is het nog niet klaar want we lezen ook: ´Maar een geest was nog niet in hen...´en moet de profeet eerst opnieuw profeteren, voordat ze een geest ontvangen. Toegepast zie je dit individueel al wel gebeuren; er zijn tegenwoordig veel Joden die tot geloof komen in de Messias. 

Het moderne Israël 

Het huidige volk in z'n geheel, is echter nog 'gewoon' een seculier volk en is het de vraag in hoeverre ze rekening houden met 'de God van Israël'. Wel zien we dat men geregeld in verschillende situaties, put uit de eigen geschiedenis, die zo verbonden is met die God die wij kennen vanuit de Bijbel. Zo wisten soldaten in één van de oorlogen (in 1967 denk ik) vanuit het Oude Testament, het bestaan van een tunnel waardoor ze gered waren in hun benarde situatie.
Een actueel voorbeeld is de code 'Pillar of Defense' de Engelse benaming van het tegenoffensief dat is gestart tegen Hamas, bedoeld als actie ter verdediging...  De Hebreeuwse codenaam behoeft voor mensen die de Bijbel kennen geen verdere uitleg. Want 'Pillar of Cloud', oftewel 'wolkkolom' verwijst overduidelijk naar de wolkkolom uit Exodus 14: 14 die de Israëlieten leidde door de woestijn - de wolk waarin God aanwezig was en waar Hij voor hen streed. 
Maar, zou je hieruit óók af kunnen leiden, dat de moderne staat Israël - misschien als vanzelfsprekend er vanuit gaat, dat God met hen is? Zoals in Nederland: God, Nederland en Oranje ooit in één adem werd genoemd; een kreet die sommige mensen zich nog wel willen toe-eigenen maar die vandaag de dag toch niet meer zo op gaat.

Mixed feelings

Iets wat ik altijd erg aangrijpend vind is dat veel Joden leven met de aloude verwachting van de Messias; zeker in moeilijke tijden van oorlog zien zij daar naar uit. Dit kwam ook sterk naar voren tijdens een concert waar ik ooit bij aanwezig was, van de muziekgroep 'Tzahal', uit het Israëlische leger, die door Nederland toerde - deze dagen waren zij opnieuw met hun muziek in ons land. 
En zo kom ik langzamerhand tot het eerste punt waar 'mijn' moeite ligt. Want deze jonge mensen - die met gevaar voor eigen leven hun land moeten verdedigen, en die hun psalmen zingen over de Messias die zal komen om hen te verlossen van hun vijanden, zij zullen een nóg véél moeilijker tijd gaan beleven in - wat ik geloof - de nabije toekomst. Dáárom heb ik 'mixed feelings' als we bidden om de vrede van Jeruzalem. Want ons gebed voor hen zal dát feit niet kunnen veranderen! En dat doet je hart bloeden voor dat volk wat nog door de verzoeking van de grote verdrukking zal moeten gaan. Een tijd die 'zo zwaar is, als er niet eerder is geweest en niet meer zijn zal'... en als die dagen niet ingekort zouden worden er 'geen vlees overgelaten zou worden'... zoals Mattheus 24 het zegt.

Welke messias?

Er zit nóg een kant aan die zaak. Want ten tweede zullen veel Joden (gelukkig niet alle!) wél iemand aannemen, maar dat zal een ánder zijn dan Jezus van Nazareth. En denken ze eindelijk hun messias te hebben gevonden, maar het is de anti-christ. De Here Jezus heeft het hen gezegd toen het volk Hem niet wilde: 'Ik ben gekomen in de naam mijns Vaders en u neemt Mij niet aan; indien een ander komt in zijn eigen naam, die zult u aannemen'. (Joh. 5: 43)
Vele Joden worden zo verleid tot de grootste afgoderij, en ze hebben het niet in de gaten ook door vele tekenen en wonderen. Maar die ander zal zich ontpoppen als de grote tegenstander, die zich zelfs in de tempel zal zetten om zich te laten aanbidden.
Het zal ook haast te mooi lijken om waar te zijn: eindelijk lijkt er vrede te zijn, hij sluit een verbond, de tempel wordt zelfs herbouwd (waarvan de plannen al klaar liggen) en voor het eerst na 2000 jaren zal Israël weer de tempeldienst kunnen vervullen, er zal weer geofferd worden...
(Dit is te concluderen uit bepaalde verzen uit Daniël, waar staat dat - na een tijd - hij het verbond zwaar zal maken, 'slachtoffer en spijsoffer zal doen ophouden'... die offerdienst moet dan op een eerder moment weer ingesteld zijn, en zal m.i. ook één van de redenen zijn dat velen hem aannemen) 

Zicht op Jeruzalem vanaf de Olijfberg

We zien in deze tijd, dat de weg als het ware geplaveid wordt voor een sterke man die de vrede in het Midden-Oosten kan bewerkstelligen. En zie ik ineens een parallel, het geestelijk herstel kómt inderdaad, maar er gaat ook hier een grote verdrukking met DE anti-christ als Führer, aan vooraf.
De échte vrede van Jeruzalem, waar we voor mogen bidden, zal pas dán komen als de Messias, Jezus Christus zal verschijnen en Hij zijn voeten zal zetten op de Olijfberg. En wat wordt dat indrukwekkend beschreven in Zacharia 14: 'Dan zal de HERE uittrekken om tegen die volken te strijden, zoals Hij vroeger streed, ten dage van de krijg'.
Ja, de Messias zal komen om hen uit te redden, dan zullen zij zien dat het Jezus Christus is en over Hem rouw bedrijven. Ook in het Nieuwe Testament vinden we deze gebeurtenis terug. Hij zal uiteindelijk de anti-christ doden - met de adem van zijn mond.

^^^^^^^^^^^^^^

En nu? Laten we bidden dat de Joden die hun Messias verwachten, niet verleid zullen worden om de valse Christus achterna te gaan, waar Jezus ook al voor waarschuwde: 'als iemand tegen u zegt: hier is de Christus, geloof het niet!' Maar ook dat ze die vreselijke tijd door zullen komen, die uiteindelijk de opmaat zal zijn naar het geestelijke herstel van het 'overblijfsel' van het volk.

Het gebed van Paulus voor de Joden 
Wij zijn nog op aarde - er is nog steeds uitstel. Ik heb nog een ander gebed: dat nog bij velen van hen, nu in deze tijd, de ogen zullen opengaan voor de Christus en de bedekking weggenomen zal worden.
Paulus schrijft hierover in Romeinen dat hij 'een voortdurende hartzeer heeft om zijn broeders naar het vlees' en wenst dat hij zo mogelijk de naijver van zijn vlees (en bloed) mocht opwekken, en enigen uit hen behouden.  
Dan zullen zij bewaard blijven voor de tijd die komen gaat. Wie weet, - ook als ze misschien in het geheim toch in Jeshuah geloven - als de verzegelden uit Israël, de 144.000 vanuit elke stam, aan wie geen schade toegebracht mag worden in de grote verdrukking. 
Of anders als leden van de gemeente, de hemelse bruid... 

Geloof in de Here Jezus, dan ben jij daar ook bij. Dan gaan we - voordat dit alles op aarde begint - samen de Heer tegemoet in de lucht om voor altijd bij Hem te zijn!

(Klein)kinderen...

Van tevoren kun je gaan bedenken hoe het zal zijn, maar sinds ik écht oma ben is het fenomeen 'kleinkind' voor mij gaan leven. En wel in de vorm van een lief schattig baby'tje wat erg lijkt op mijn dochter als baby. Wat ook zo dezelfde gevoelens en associaties naar boven brengt.
De afgelopen twee dagen kregen we onverwachts gezelschap van moeder en kind. En is het een speciale gewaarwording dat een baby-zo-dichtbij, deze keer niet van mij is maar van mijn dochter. (Zij is al gewend aan het omgekeerde: deze keer is de baby van haarzelf...)
Dat wat iedereen altijd al vertelde is waar: 'kleinkinderen zijn zo leuk want je hebt alleen de lusten en niet de lasten.' (Sommigen gooien er nog een schepje bovenop en vinden kleinkinderen zelfs leuker dan 'eigen' kinderen, maar dan heb je denk ik, vroeger iets verkeerd gedaan door je kinderen teveel als een last te beschouwen.)
De verantwoordelijkheid - en als je net moeder bent, kan het je soms ineens aanvliegen: Help, er is een compleet mensje helemaal van mij afhankelijk! - die ligt bij de ouders. Ik hoefde inderdaad niet uit bed toen er babygehuil klonk de laatste twee nachten hier thuis. :)

Zo vlak na de geboorte viel me dat verschil ook op want - al heb ik haar geboren zien worden en is de liefde even groot - een kleinkind is niet uit mijn lijf gekomen en daarmee niet van mijzelf. En dacht ik aan een mij bekende uitdrukking die ook dit punt aanroert om op een ander vlak iets duidelijk te maken: dat God geen kleinkinderen heeft. Het illustreert dat het niet genoeg is dat je óuders kind van God zijn. Al houdt Hij wel heel veel van jou, je hoort dan toch nog niet écht helemaal bij Hem. Geloven is namelijk een geestelijke zaak en dat gaat niet als vanzelf op jou over - anders dan vroeger in Israël, waar je wél automatisch door je natuurlijke geboorte een kindje van dat uitverkoren volk was. Om de betreffende uitspraak iets anders te formuleren: geestelijk gezien bestaan er geen kleinkinderen. Want zelfs die Joodse kindjes moesten wel tot geloof komen om gered te worden.

Ik vond het als nieuwbakken oma erg mooi te ontdekken dat je zeker net zoveel kunt houden van je kleinkinderen als van je kinderen. Ook dat God zonder onderscheid houdt van ieder kind dat geboren wordt maar zo graag ziet dat - als je opgroeit en zelf na gaat denken - je door persoonlijk geloof in directe relatie met Hem komt en dan helemaal bij Hem hoort. Johannes heeft het er uitgebreid over: dan ben je uit God geboren en zijn we kinderen Gods. God wil namelijk als een echte Vader, niet alleen de lusten maar ook de lasten, de hele verantwoordelijkheid over je leven.

Niet voor te stellen, dat de God die in Genesis één zei: Laat ons mensen maken, heeft besloten dat het niet stopte met de mens na de zondeval. Want evenals God dóór de Zoon, de wereld en ook de mens heeft geschapen, zó heeft Hij - óók door het werk van de Zoon, wat helemaal áf is - ons tot een nieuwe schepping gemaakt. We kunnen opnieuw, als geestelijke mensen geboren worden, waar God door Zijn Geest in woont. Hij heeft ons verworven door het bloed van zijn Eigene staat er, ons die eerst dood waren en zo ver weg van al Gods beloften.

Ben je nog niet een kind maar meer een soort kleinkind van God of sta je nog verder af? Ook voor jóuw nieuwe geboorte heeft de Here Jezus pijn en lijden doorstaan, nog veel meer dan de pijn die een moeder heeft als haar kind wordt geboren, want Hij stierf! Maar stond weer op in kracht!
Zó zijn wij als Gods kinderen dicht aan Zijn hart gebracht. Wat een prachtige plek om daar te mogen zijn!