God's ability - leven in overvloed!

Soms sta je er ineens (weer) bij stil dat bij God de dingen anders werken dan bij mensen. En als we dat vergeten, er ineens allerlei moeilijkheden lijken op te doemen. Daardoor raken we van slag en weten niet hoe het verder moet. Maar God kijkt heel anders naar situaties en Zijn manier om problemen op te lossen, is ook heel anders (uiteraard) dan wij zouden bedenken.
En soms denk je dat sommige dingen niet helemaal kloppen. Zo belooft de Heer ons 'leven', OK, dat geloven we natuurlijk! Maar dat niet alleen, het is zelfs: leven in overvloed !
Raar dat we soms niet durven te 'pakken', of hebben we het wel maar zien we het gewoon niet, hebben  we er geen oog voor?

Waar ik aan dacht was iemand die echt bijna niets meer had - als ze haar laatste koek zou hebben gebakken, zou deze weduwe van Sarefat met haar zoon sterven want er was hongersnood. En dan stuurt God ook nog Elia naar haar toe, zij zal voor hem moeten zorgen terwijl duidelijk is dat ze zelf ook niets meer heeft dan een handvol meel en een beetje olie...
Maar ze doet wat Elia, de man Gods, vraagt en maakt van dat weinige wat er nog is, voor hem eerst een koek.
En dan... ja dan komt er als het ware uit het niets ineens die overvloed; terwijl ze op haar laatste benen liep, ze aan het einde van haar latijn was, - of hoe je het verder ook maar wilt formuleren - is daar ineens de overvloed en het meel in de pot raakte niet op, en de olie in de kruik ontbrak niet, naar het woord van de Heer.
Dat is iets wat wij zo lezen en zeggen: "ja, dat is een machtig wonder van God uit het Oude Testament toen je nog Gods profeten had!" Toch was dat voor de weduwe, elke keer dat ze meel moest hebben en olie uit haar kruik giet, een geloofsdaad - want wat er gebeurt kán niet: het meel en de olie had menselijkerwijs allang op moeten zijn!

Dit is een prachtige illustratie dat 'naar het woord van de Heer' Hij voor Zijn kinderen 'overvloed' heeft klaarliggen. Niet in veel rijkdom en allerlei grootse zaken die voor iedereen zichtbaar zijn. Maar in de noodzakelijke dingen, dat wat we nodig hebben iedere dag - terwijl we, als we zelf naar onze 'voorraad' kijken, we menselijkerwijs moeten zeggen dat er bij wijze van spreken niet genoeg is om de dag door te komen.
Ook ons wil de Heer elke dag geven wat we nodig hebben en kun je je verwonderen als het ineens tot je doordringt dat het - ook in de praktische dingen - vandaag toch niet zo 'op' ging als je wel had gedacht. En ontdekken we ook wat de Heer 'genoeg' vindt...
Als je zo in geloof kunt leven betekent dat: niet vertrouwend op je eigen kracht en mogelijkheden - en dat vergeten we als we het allemaal zelf nog wel voor elkaar krijgen!
Maar ook juist als je denkt het zelf niet te kunnen, als je zelf door je voorraad heen bent, dat het punt is waarop de Heer aan het werk kan - en raakt het meel niet op en komt er nog steeds olie uit de kruik... Als we dat willen zien!

Zoals Corrie Ten Boom het zei en ik dat gisteren las: “It is not my ability, but my response to God’s ability, that counts.”
Wat wil zeggen: "Het is niet mijn bekwaamheid of mijn mogelijkheden (die heb ik soms/vaak helemaal niet!) maar wat telt, is mijn antwoord op Gods bekwaamheid.

De weduwe moest eerst de man Gods, Elia een koek geven. Terwijl alles bijna op was, was dat de vertrouwenstest - Bij ons is het de vraag als we niet verder kunnen: vertrouwen we de Here Jezus? Het mes snijdt dan aan twee kanten want Hij zal ons dan voeden ook in de praktische dingen en ons van Zijn overvloed geven. Brood en olie...  De Heer die door Zijn Geest ons wil sterken.

En het lijkt nu net of ik dit allemaal zo goed weet, maar misschien schrijf ik het wel omdat ik deze les heb geleerd, maar dan ontdek dat ik het steeds weer opnieuw moet beseffen en te leren heb. Want het is zo moeilijk om je leven echt uit handen te geven. En in praktijk te brengen dat we juist machtig zijn als we zwak zijn...
Laten we dat toch maar doen: niet kijken naar onszelf, maar naar Hém 'die blijkens de kracht, welke in ons werkt, bij machte is oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen' 
Dan is er genoeg voor iedere dag, elk moment dat we kracht nodig hebben is er genoeg vanuit Zijn voorraad...!

De nieuwe koetsier...

Er was eens een koning die op zoek was naar een nieuwe koetsier. En niet zomaar een koetsier, nee. Het moest wel iemand zijn met bepaalde kwaliteiten. En dat ging verder dan alleen de paarden goed kunnen mennen - dat laatste was eenvoudig na te gaan.
Maar situaties kunnen inschatten was minstens zo belangrijk, alleen, hoe kon de koning dat nu beoordelen?

De koning had drie kandidaten op het oog en stelde hen alledrie de volgende vraag: Stel dat je met de koets op weg bent en je moet vlak langs een afgrond. Hoe dichtbij kun je de afrond dan naderen en toch je koets op de weg houden?

De eerste kandidaat antwoordde: "Ik kan een paar meter van de afgrond blijven en de koets er veilig langs leiden".
De tweede zei: "Ik kan een meter van de afgrond blijven en er niet in storten".
En de derde zei: "Ik zorg dat ik zover mogelijk van de afgrond vandaan blijf, dan weet ik zeker dat mijn koets op de weg blijft".

Wie wordt het?

Hoe moet je die antwoorden nu interpreteren... En dan is het onverwachtse eraan, dat degene die wij op het eerste gezicht het meest bekwaam vinden om de baan te krijgen - natuurlijk die koetsier die het dichtst langs de afgrond kan rijden zonder er in te verongelukken - juist niet de eer te beurt valt. Ook kandidaat nummer één valt niet in de prijzen, maar juist de derde kandidaat, die geen risico's neemt maar zover mogelijk bij de afgrond vandaan blijft is de gelukkige. Hij wordt door de koning gekozen tot de nieuwe koetsier.

Wat is dan het voordeel wat de derde koetsier heeft boven de andere twee? Die focussen zich op de afgrond, het gevaar... Belangrijk om te weten want dan kunnen ze berekenen hoever ze er minimaal van af moeten blijven, willen ze nog steeds veilig zijn...
Hoever je van de afgrond kan naderen zonder er in te vallen, is echter een veronderstelling - het is altijd een gok! Want je zult dat eerst moeten uitproberen, en of je bekwaam bent als koetsier, heeft er dan mee te maken hoe dicht je het gevaar kunt naderen...maar je weet nooit wanneer je grens bereikt is.

De derde koetsier is degene die zich niet bezighoudt met de afstand die hij nog net kan bewaren ten opzichte van de afgrond. Hij denkt er aan iets heel anders: hoe hij zo dicht mogelijk bij de bergwand aan de andere kant van de afgrond kan blijven...
Je zou kunnen zeggen: de koetsier die de koning uitkoos, houdt zich bezig met 'veiligheid' en niet met wat hij nog nét zou kunnen. Hij weet ook dat de afgrond er is, maar is gefocust op de weg en de stevige bergwand waar hij bij in de buurt moet blijven. Dan weet hij zeker niet in de afgrond te zullen vallen...

Waar zijn we op gericht?

En misschien een rare associatie - alhoewel... Ik denk ineens aan de bezeten jongeman die door de Here Jezus bevrijd wordt van demonen. De demonen smeken Hem in de zwijnen te mogen varen en de Here Jezus staat dat toe. En wat gebeurt er? De zwijnen storten zich onmiddellijk in de afgrond. De zee in...

En natuurlijk doen die koetsiers dat niet zo, zij zijn van plan op de weg te blijven... Maar een belangrijke vraag om te stellen is toch: Waar ligt onze focus? Daar waar je eigenlijk niet naartoe moet - omdat je je grenzen wilt opzoeken? Bij de afgrond waar de demonen onmiddellijk de zwijnen in laten verdwijnen, dat wat op de één of andere manier altijd een soort aantrekkingskracht heeft, terwijl we weten dat we daar juist niet moeten zijn... - al zorgen we natuurlijk ervoor dat we er nét niet invallen... - Maar de duivel is is allang blij met alles wat ervoor zorgt dat we maar niet met de Here Jezus bezig zijn...

Of richten we ons anders en zijn we bezig met het verlangen om zo veilig mogelijk onze passagiers in de koets te vervoeren? Dat geeft rust. Zoals ook de Here Jezus wil dat we dicht bij Hem blijven, niet naar de afgrond toe maar bij de rots in de buurt, op de weg blijven...
Dan is het ook niet meer: mag ik dit en dat nog? Maar: wil ik het nog?
Als we steeds dichter bij Hem willen zijn, zullen we als vanzelf steeds minder interesse hebben in die dingen die ons naar de afgrond toe drijven, doordat de liefde voor de Here Jezus steeds groter wordt.
Wat zou dat mooi zijn als we dat allemaal gaan ervaren in de praktijk van ons leven.

Achtste-groepers huilen niet...?

Gistermiddag ben ik met vijf kinderen naar een film geweest. Alhoewel het onderwerp nu niet bepaald vrolijk was, was het toch een goede keus - zelfs als verjaardagsfeestje. Het ging over 'achtste-groepers' en de meiden die ik mee had, zijn volgend jaar zover. In die zin leuk om even in hun leefwereld te kruipen bij het bekijken van de film (een andere dochter is nu achtste-groeper) en wat zijn ze eigenlijk dan al groot...

Het ging over ziek worden en doodgaan; de hoofdpersoon is een stoer meisje uit groep acht die midden in dat schooljaar met z'n bijzondere activiteiten, leukemie blijkt te hebben. Dat is natuurlijk een heftig onderwerp en ik keek onder tijd dan ook geregeld even de rij langs om te informeren hoe het ging maar het was zo verfilmd dat het goed te doen was voor kinderen - al was het duidelijk dat de meesten het niet echt droog hielden.

Het verhaal werd belicht van uit de hoofdpersoon zelf, die als ze hoort dat ze naar het ziekenhuis moet, zegt dat ze daar toch geen tijd voor heeft vandaag - of het niet een andere dag kan. Nee... en als ze in de lift in het ziekenhuis aan haar ouders vraagt wat 'oncologie' betekent, geen genoegen neemt met een vaag antwoord en dan snel even aan een verpleegkundige dezelfde vraag stelt, onder het mom van: ïk moet een spreekbeurt houden...

Ik ben natuurlijk zelf 'ouder' en kijk je met bepaalde ogen naar de ouders - om hen te zien denken, als je de arts aan Akkie hoort uitleggen wat er aan de hand is, met behulp van heen en weer rijdende auto'tjes, soldaatjes die horen te vechten en punaises die de boel komen verstoren... Je ziet ze bezorgd zijn - moeder gaat bijvoorbeeld mee naar het schoolkamp om een oogje in het zeil te houden ... maar in de film komt naar voren wat het kind denkt, dat ze weer gewoon wil zijn.

Als tweede verhaallijn zie je de onderlinge verhoudingen in de klas een rol spelen. Akkie als voetballend meisje kan nu niet rekenen op de sympathie van de beste voetballer van de klas - wat heet, ze hebben slaande ruzie. In de loop van het verhaal zie je dat er een reden is dat deze Joep zo negatief is, hij heeft het thuis niet makkelijk met een strenge pa en waarom komt hij niet op bezoek in het ziekenhuis? In de loop van het verhaal zie je dat de relatie tussen hen verandert. Het komt uiteindelijk zover hij samen met een andere vriend van Akkie het voor elkaar krijgt om op het ziekenhuisterrein een voetbalwedstrijd te spelen - die Akkie als verrassing vanuit haar bed door het raam heen, kan volgen.

En dan dokter 'snor'... echt zo'n sympathieke meelevende arts, die ik al even noemde. Akkie sluit met hem de deal: Hij maakt haar beter - kan hij dat niet, dan zal hij z'n snor afscheren.
- Wat de kinderen die de film keken, als meest indrukwekkend benoemden, was het moment dat dokter 'snor' zónder snor binnenkomt - en er zonder woorden voor iedereen duidelijk is dat de hoofdpersoon het niet zal redden. -
Als ze overlijdt wordt dat niet echt benoemd, - de beelden maken dat duidelijk - direct daarna zie je dat Joep en een andere goede vriend van Akkie (bij de herinneringstafel waar ook een foto van haar staat) het uiteindelijk weten: Achtste-groepers huilen wèl als er een medeklasgenootje overlijdt... omdat ze haar allemaal missen.

+++++++++++++++++++++

Ja, dat viel me weer op. Het is me eerder opgevallen en heb het zelf ook zo ervaren, dat de dood van iemand waar je van houdt, heel erg is. Maar dat het je óók laat zien wat liefde is. Het 'missen' betekent dat je hield van die persoon die er niet meer is. En dat kan bij al het verdriet, een hele mooie kant zijn die je juist dán ervaart. (Helaas zo actueel nu er gisteren zoveel 'achtste-groepers' omgekomen zijn in een busongeluk)

In deze film zie je dat de klas een hechte groep wordt - samen verenigd in het verdriet om Akkie die erg ziek is - waarvan iedereen uiteindelijk moet accepteren dat ze echt dood zal gaan. En om haar te herinneren spelen ze samen een speciaal voetbaltoernooi. De arts en de juf, de ouders, je ziet ze allemaal aan de kant juichen als er een doelpunt gemaakt wordt...

++++++++++++++++++++

Als vanzelf denk ik dan ook aan Iemand anders die gestorven is. Ook die dood heeft grote gevolgen. En dat niet alleen voor een schoolklas die hecht wordt in het gemeenschappelijke verdriet. Zijn dood hecht ontelbaar veel mensen aan elkaar. De Here Jezus stierf namelijk om de verstrooide kinderen Gods bijeen te brengen staat er in Johannes 11; jou en mij, als we geloven in Hem. Wij hangen niet als los zand aan elkaar maar zijn één volk geworden - vanuit alle stammen en talen.

En zoals wij weten dat we van iemand hielden die gestorven is, omdat we die persoon missen, is het bij de Heer ook zo: Hij mistte ons omdat Hij van ons hield. En om ons bij Zich in de hemel te kunnen hebben (dat gaat namelijk niet zomaar omdat wij zondig zijn) moest Hij sterven ... Zoals Eva kon ontstaan toen Adam in een diepe slaap was. En hechten wij ons aan Hem bij Wie we thuishoren.
Wat bijzonder. Het begon bij Hem toen we Hem nog niet eens kenden! En misschien ken jij Hem ook nog niet, maar Hij kent jou wel en is ook voor jou zover gegaan om je niet meer te hoeven missen.

Als je er 'ja' op zegt, is er dat grote gevolg: Dan hebben wij Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. En hebben we niet een béétje liefde ontvangen, nee, de liefde is onze harten uitgestort.... door de Heilige Geest. Dat betekent: Hij heeft niets achtergehouden! Iets om eens weer goed door te laten dringen en vanuit die liefde mogen we leven - zoals Akkies vrienden het toernooi speelden in haar geest...
Maar ook kent Hij onze vergeetachtigheid en geeft ons Zijn 'herinneringstafel': In het brood en de wijn zien we elke keer weer, dat Hij voor ons stierf én ons één maakte. Verdrietig dat Hij zoveel moest lijden, maar blij om onze redding, die zeker is!

Aan het eind van ons leven, of liever nog veel eerder, zullen we als gelovigen overal vandaan, elkaar allemaal zien bij Hem - als Hij ons komt halen om zo voor altijd met Hem te wezen...

Hokjes, vakjes ... (Is er uit te komen?)

De titel van dit blogje is eveneens de titel van een bekend kinderliedje van Elly en Rikkert. Het gaat over het feit dat mensen de neiging hebben om anderen in te delen in een bepaald hokje als ze anders zijn dan wij... - want dan wordt het beeld wat overzichtelijker. En dan heb je stotteraars, treuzelaars, beugelbekkies ... etc. en er wordt nog wat meer genoemd.
De regels uit dat liedje, komen bij mij ook direct op als ik denk aan christenen. En dit hokjes-en-vakjes-gedoe begon al heel vroeg, zoals in Korinthe de gelovigen al hun favoriete leraar volgden met de leus: "Ik ben van Paulus, ik ben van Apollos"...  en het is in de loop der tijd alleen maar méér geworden.

Leerstellige vakjes... 
Ook als je tegenwoordig wilt praten over geloven en de  Bijbel zijn er altijd mensen die dan direct gaan 'indelen' en de conclusie trekken: 'Oh ja, het over een relatie (met Jezus) hebben ... dat is 'evangelisch'' - en denken dan direct te weten hoe jij verder denkt, ze hebben je al in dat vakje gestopt. Maar ja, soms was ik (laat ik maar even bij mijn eigen ervaring blijven) ook nog best wel calvinistisch in bepaalde uitspraken. Dat was voor sommige mensen een probleem, dat paste niet echt. Een verdwaalde calvinist... was dan de conclusie als oplossing. :) Mooie dingen die je stukje bij beetje uit de Bijbel zo ontdekt, werden voor mijn gevoel ineens vermenselijkt; plotseling was het een leerstellige uitvinding waar dan een naampje op werd geplakt.

Een paar voorbeeldjes: Bij een gesprek over wedergeboorte vanuit Romeinen 8... bleek dit ineens de 'Keshwick-teaching.' Nou dat was apart, ik had er nog nooit van gehoord zelfs. Maar inderdaad dit naampje zou je kunnen leggen op hoe Watchman Nee de hoofdstukken Romeinen 6-8 uitlegt, bijvoorbeeld in zijn bekende boekje: Het normale christelijke leven - met die zo wezenlijke vragen: 'Ik ben een gelovige maar zondig nog steeds. Hoe kan 'mijn nieuwe mens' groeien en hoe moet ik de oude mens 'dood' houden?' Nooit eerder geweten dat ik aanhanger van deze 'teaching' was!
'Dispensationalisme' is ook een (ingewikkelde) term die ergens 'voor staat': Dat God niet in elke tijd op dezelfde manier met mensen omgaat maar ze andere verantwoordelijkheden geeft. Zoals bv. Noach waar God een verbond mee sloot, maar na een bepaalde tijd koos God Abraham en sloot met hem een ander verbond... Toen kwam de wet op de Sinai en werden de tien geboden gegeven. (En vind je deze 'onderverdeling' raar? Denk dan alleen maar eens aan het Oude Verbond, wat plaats maakt voor het Nieuwe. Dat zijn ook twee bedelingen, of dispensaties.) Tot mijn schrik was ik ineens toch wel echt een dispensationalist, terwijl ik alleen maar vanuit de Bijbel dit onderscheid had gezien.
En zo kan ik nog wel even doorgaan met 'termen' als 'chiliast', 'post'- 'mid'- of 'pre-trib' en de ingewijden weten dan wel wat er wordt bedoeld. (Ik denk alleen: verwacht elke dag de Heer!)


Waarheden in een 'hokje'......
In het verlengde van de juiste leer, ligt de behoefte om iemand in het juiste vakje te  plaatsen, en dat heeft ook wel gevaarlijke kanten. Want voordat je het weet, onderzoek je niet meer Gods woord, maar wordt een leer gecheckt op juistheid (daar moet alles iig mee overeenstemmen) terwijl waar het allemaal in wezen om draait - of beter gezegd: om Wie het allemaal gaat- zomaar buiten beschouwing blijft. Het blijft dan steken bij het aanvaarden van bepaalde belangrijke waarheden.

Het Woord van God 
Wat wil ik eigenlijk zeggen met dit hokjes-vakjes-verhaal? Dat we zomaar iets zouden vergeten. Namelijk dat het eigenlijk zo mooi is dat God ons Zijn hele Woord heeft gegeven. En ik geloof dat het nog steeds, zelfs na 2000 jaar, kan dat Zijn woorden bij het lezen tot ons komen en Zijn Geest ons daarin de weg wil wijzen. Uw woorden zijn Geest en leven... Ook dat het niet nodig is eerst de cultuur uit die tijd waarin het geschreven is helemaal te kennen, om de boodschap te kunnen begrijpen. God laat Zijn kinderen toch niet in het ongewisse! 
Natuurlijk kunnen we ook leren van anderen en hoeven we ons daar niet doof voor te houden. Maar alles, van Watchman Nee tot 'de kanttekeningen', kun je pas 'aannemen' als de boodschap overeenstemt met wat er in de Bijbel staat. Ook de boodschap die we zondags horen moeten we beoordelen, staat er in 1 Korinthe 14. Dat vraagt een actieve houding als we luisteren.

Zo waren er gelovigen uit Berea die alles wat Paulus hen vertelde, toetsen aan 'de Schriften' - om te zien of deze dingen zo waren. Zelfs de grootste apostel werd hier 'getoetst! En hiervoor kregen ze van diezelfde apostel een compliment waar wij nog wat van kunnen leren. Namelijk dat zij zich gunstig onderscheidden van gelovigen uit een andere plaatst, die daar niet zoveel moeite deden. Zo kregen de Bereeërs duidelijkheid over het woord wat Paulus bracht, door Schrift met Schrift te vergelijken. 
Eigenlijk volgden zij in dit onderzoeken, de Here Jezus na, die de Emmaüsgangers vanuit het Oude Testament uitlegde waarom de Christus moest lijden... En hun ogen werden geopend zoals er daarna zo mooi staat. Ze herkenden Hem en zij (die vóór de ontmoeting met de Heer nog zo bedroeft en in de war waren omdat Jezus was gedood) begrepen ineens alles wat op Hem betrekking had! En konden in hun enthousiasme niet wachten maar keerden direct terug naar Jeruzalem om het grote nieuws te vertellen dat Hij leeft.


Onze belijdenis... 
Hier zie je dat het ten diepste gaat om de kennis van Christus Zelf. Het levende Woord, Hij die hier op aarde heeft gewandeld, maar nu in ons hart wil wonen... Dichterbij dan Hij ooit bij de discipelen was! Het hele geschreven Woord van God is er voor ons, waarin God Zijn gedachten openbaart - waarvan ik zo hoop dat we het dan gaan liefhebben, omdat de Here Jezus Zelf eruit naar voren komt: De kracht en de wijsheid van God! 

Als we het over Hem hebben, kunnen we elkaar vinden vanuit alle hokjes en vakjes die er zo zijn. Dan is onze belijdenis: het getuigenis van de hoop die in ons is...
Dat we altijd bereid zullen zijn daar rekenschap over af te leggen!
   

Stop and hear the music!

 

Op een koude morgen in Januari, stond een man bij de ingang van het metrostation in Washinton DC en begon viool te spelen... Hij speelde zes stukken van Bach, drie kwartier lang. Men ging er vanuit dat in die tijd, spitsuur, duizenden mensen hem zouden passeren op weg naar hun werk. Zij zouden allemaal zijn vioolspel horen...
Na enkele minuten had een man plotseling in de gaten dat er een muzikant bezig was, er viool werd gespeeld. Hij vertraagde zijn pas, stopte een paar seconden, en vervolgde zijn weg. Na weer een minuut ontving de muzikant zijn eerste dollar-fooi: een vrouw gooide het geld in het voorbij gaan in de doos - nam niet de moeite om even stil te staan.

Wie het meeste aandacht schonk aan de violist, was een driejarig jochie, z'n moeder had haast maar hij stopte en keek... Uiteindelijk trok de moeder het kind mee, maar al lopend keek hij steeds achterom... En precies dezelfde actie was er te zien bij meerdere kinderen.... Alle ouders, zonder uitzondering, dwongen hen verder te gaan.

luister hier

In die drie kwartier dat de muzikant speelde, stopten er maar zes mensen die ook even bleven staan... Ongeveer 20 personen gaven hem geld maar liepen verder gewoon door. Hij haalde 32 dollar op.
Toen hij stopte met spelen en het weer stil werd, had niemand dat in de gaten. Niemand applaudiseerde, niemand lette er op.  

Niemand wist dat deze muzikant Joshua Bell was, een van de top-musici in de wereld. Hij speelde één van de meest ingewikkelde stukken ooit geschreven, met een viool die 3,5 miljoen dollar waard was.Twee dagen voordat hij hier in dit station stond te spelen, had hij een uitverkochte zaal in een theater in Boston, waar de prijs voor een stoel opliep tot 100 dollar.

Joshua Bell speelde incognito in het metrostation; georganiseerd door de Washington Post in het kader van een sociaal experiment over perceptie (waarneming), smaak en prioriteiten van mensen.  
De vraag was: Nemen we schoonheid waar in een alledaagse omgeving op een ongepast uur? Staan we stil en waarderen we het? Herkennen we talent in een omgeving waar je het niet verwacht?

Maar één persoon herkende uiteindelijk Joshua Bell... (zie het filmpje) Iets wat je daaruit mogelijk zou kunnen concluderen is: als we geen tijd nemen een momentje te stoppen om naar één van de beste musici in de wereld te luisteren, die de bijna mooiste muziek ooit geschreven, speelt, hoeveel missen we dan verder nog in ons leven?

Ik zag een parallel

Toen ik dit verhaal las, later de video zag... was het niet moeilijk de overeenkomst te zien met de Here Jezus. Ook Hij kwam eigenlijk onherkenbaar naar de aarde, vanuit de hemel waar Hij woonde. Wie zou nu hier Gods Zoon verwachten en Hem herkennen? De Bijbel laat ons ook dat beeld zien: Jezus werd geboren op een plek die je niet zou verwachten voor de Messias. Geen pracht en praal en als de engelen niet bij de herders dit geweldige nieuws hadden gebracht, en de ster niet door de wijzen gezien was, waren er misschien helemaal geen mensen geweest die Hem hulde hadden gebracht.
En om in de muzieksfeer te blijven zou ik een tekst kunnen aanhalen:

Maar waarmee zal Ik dit geslacht vergelijken? Het is zoals de kleine kinderen die op de markt zitten en hun vriendjes toeroepen: Wij hebben voor jullie op de fluit gespeeld, maar jullie hebben niet gedanst; (Matt 11:16,17)

En uiteindelijk werd Hij gedood aan het kruis, geen troon en aardse heerlijkheid voor Hem. Een ander soort Messias dan de mensen hadden verwacht.
Toch waren er ook mensen die Hem wel herkenden, die 2000 jaar geleden... Men kon Hem zien lopen, incognito maar in alles was Zijn Vader te zien: goed doende aan alle mensen, genezend, leven gevend...  en ze luisterden naar wat Hij te vertellen had en zij geloofden...  het bracht wat bij hen teweeg, en ze 'dansten' op Zijn muziek...
En nu is Hij weer in de hemel, terug naar de heerlijkheid en God heeft Hem 'uitermate verhoogd' vanwege het werk wat Hij op aarde heeft volbracht: sterven aan een kruis voor jou en mij...

Maar ook nu wil Hij Zich laten kennen! Als je stil wilt staan om te luisteren. En te midden van alle ellende, in een wereld waar er steeds meer dingen zijn die zo ver afstaan van Gods oorspronkelijke bedoeling met de mens en deze wereld, kunnen we, als we opletten, Zijn muziek horen...

Want dit woord is heel dicht bij u, in uw mond en in uw hart, om het te doen... staat er zo mooi in het Oude Testament... het woord des geloofs, dat wij prediken, zegt Paulus.

En wat me opviel: alleen de kinderen - die nog niet zo in beslag zijn genomen door allerlei andere zaken die 'moeten', wilden luisteren naar de violist. Zo kan het zijn dat de stem van de Here Jezus niet te horen is door van alles wat we hebben geleerd en waar we denken alles mee te kunnen verklaren. Laten we  toch ook de kinderen niet verhinderen te luisteren...
Ook als we al gelovig zijn - kan die stem zomaar overstemd worden door allerlei dingen waar we druk mee zijn, die zelfs met 'geloven' te maken hebben.

Sta eens stil als die kinderen, om te luisteren! De stem van de Heer zou ons toch als muziek in de oren moeten klinken? 

Hier de link naar het hele artikel (engels) in the Washington Post