De gelukkige prinses

            Sprookjes, die verhalen die zo mooi kunnen zijn en - voor kinderen verteld - meestal goed aflopen. Vaak komen er prinsessen in voor die aan de man - of eigenlijk aan de prins moeten worden gebracht. Om dan zo te kunnen gaan regeren - als de prins nog een groot koninkrijk meeneemt is het helemaal geslaagd in het sprookje en ze leven uiteraard nog lang en gelukkig.

En is de hoofdpersoon geen prinses? Dan is er geen man overboord, aan het einde van het sprookje is ze waarschijnlijk een prinses geworden door haar sprookjesprins te trouwen...

Laatst was ik in de bieb en keek eens even rond voor één van de kinderen. Ik kwam toen een iets minder cliché sprookjesboek tegen; de rode draad in het boek is dat het allemaal prinsessesprookjes zijn, maar toch nét even anders. Ook waren ze niet erg lang, net leuk genoeg om even voor te lezen. Dat doe ik niet meer erg vaak bemerkte ik, maar dit boek stimuleerde me om dit voorlezen toch eens weer wat meer op te gaan pakken. Misschien dat ik de betreffende dochters dan ook wat aan het lezen krijg.

En inderdaad waren het niet de cliché prinsessen, maar ze hadden allemaal zo hun aparte eigenschappen waar dan wonderwel een betreffende prins bij paste - die uiteraard ook wat minder cliché was dan gewoonlijk het geval is.

Eén verhaaltje was zo dat ik aan het eind spontaan in de lach schoot vanwege de onverwachtse wending wat natuurlijk toch een happy-end bleek te zijn. (Verhalen zonder enigszins een happy-end, al moet het ook niet heel erg voorspelbaar, geven me sowieso altijd een nogal onbevredigend gevoel).  

        Het prinsesje zie je zitten op een troon, zij wacht op de koets van een keizerlijk echtpaar dat haar komt keuren voor hun zoon. Pa en ma koning en koningin uiteraard erg gelukkig 'ben zo blij voor je kind!' als blijkt dat de deal wordt gesloten: de prinses is goedgekeurd en zal meegaan om te trouwen met de keizerszoon om zo het uiteindelijk te brengen tot keizerin. Alleen, deze gelukkige prinses volgens de titel van het betreffende verhaaltje, is net aan het dromen over hoe het is een gewoon meisje te zijn, en heeft helemaal geen zin om met het keizerlijk paar mee te gaan en ze glipt door een tuinpoortje weg, belandt zo in de gewone wereld.

Die is helemaal niet zo ideaal als ze zich had voorgesteld want niemand bemoeit zich met haar. Toch vindt ze dat niet erg ( ik vond het wat onlogisch maar dat kan in sprookjes) want wat ze wel heeft is vrijheid! Ze kan gaan en staan waar ze wil en hoeft geen keizerin te worden en dat is wat ze verlangde. Hoe het afloopt?

Lees zelf maar:

Ze liep een park in. Bij de vijver ging ze in het gras zitten.
Op een blad van een witte waterlelie zat een kikker. Hij keek haar smekend aan.
Hij is natuurlijk een betoverde kikker, dacht ze. Als ik hem kus wordt hij vast weer een prins.
De prinses was een lief meisje.
Voorzichtig boog ze zich voorover en kuste de groene mond.
De kikker werd geen prins.
De prinses werd een kikker.

Stomverbaasd zat ze naast hem op het groene waterlelieblad.
Het duurde niet lang of ze dook met de betoverde prins het water in en vergat de keizer, haar ouderlijk huis, alles.
Ze was net als haar kikkerman, overgelukkig.

Wat maakte mij nu eigenlijk aan het lachen? Natuurlijk dat je denkt dat de kikker een prins, of in ieder geval weer mens wordt - de prinses die ineens een kikker is en stomverbaasd door deze metamorfose naast haar kikkerman (in sprookjes kun je dan blijkbaar ook ineens getrouwd zijn :P ) op een lelieblad zit, is blijkbaar komisch genoeg. Je verwacht dit ook niet: een kikker is een vies beest, met van die bolle ogen die van die onverwachtse sprongen kan maken... Nu niet iets wat vertedering oproept, mij in ieder geval geen uitroep ontlokt in de trend van: Ach, wat schattig... En gezellig met je kikkerman onder water leven, we kunnen niet bedenken wat daar nu de aardigheid van is.... Mooi is dat de prinses op deze manier haar gelijke heeft gevonden, dat is wel positief. Maar verder? Het was erg onverwachts en de boodschap is natuurlijk dat als je helemaal gelijk gestemd bent, het niet uitmaakt wat je bent.... Maar kikker worden? In het echte leven gebeurt zoiets natuurlijk ook niet. We willen (ik wil)  liever een happy-end van kikker wordt weer prins en trouwt met prinses. 

Nee, in het gewone leven kom je dit inderdaad niet tegen, al las ik laatst een artikeltje over mensen die zo close zijn met hun hond dat het bijna een huwelijk lijkt... En wie zou er gelukkig mee zijn om echt een kikker te worden? In dit sprookje was de prinses ook ineens vergeten dat ze ooit een prinses was geweest, in een paleis had gewoond en keizerin had moeten worden. Dat hielp natuurlijk mee om hen tot een gelukkig kikkerpaar te maken.

Nee, er is niemand die zijn of haar mens zijn aflegt uit liefde voor een kikker, om het sprookje maar even aan te houden. Misschien raar dat ik dit nu zo op het echte leven betrek, want dit is toch een sprookje? Dan kan dat allemaal, het is dan niet ongeloofwaardig. Het viel me trouwens later pas op dat de kikker toch een betoverde prins was, en hij sleept eigenlijk de prinses mee in de betovering, zij verbreekt die niet.

          In het echt..... 'in real life' was er echter wel Iemand die Zich verlaagde, vanuit Goddelijke heerlijkheid: God Zelf, en mens werd, en dan ook nog een door ieder veracht mens... Staan we daar wel eens bij stil hoe bijzonder - ongelooflijk! - het is dat Hij dat toch maar deed? De Schepper die in Zijn schepping kwam, er deel vanuit ging maken... En dan ook nog geheel vrijwillig. Dat is nog een veel grotere vernedering dan een mens die per ongeluk een kikker wordt,  'dat kan natuurlijk ook niet in het echt', zeggen we dan.

En Hij werd mens en dan niet om zo op die manier dit leven wat te veraangenamen en met ons samen hier lang en gelukkig te leven. Hij werd mens om daarna weer te komen tot dat living happely ever after, en ons óók dat eeuwige leven te geven. Maar daarvoor moest er wel meer gebeuren dan alleen mens worden: Hij moest sterven - ja wij zijn in zekere zin ook betoverd, 'under a spell'- er is iets mis gegaan, dat eeuwige leven hebben we verspeeld. En alleen door die allerdiepste vernedering, kon Hij ons redden - de 'betovering' waardoor we in de macht waren van de satan kon alleen zo worden verbroken. En het enige wat wij daarvoor moeten doen is dat accepteren: Ja, zo was het met mij en dat sterven heeft Hij ook voor mij gedaan....

Deze tekst is dan ook bijna gemaakt voor deze sprookjes'setting': door Zijn liefde die Hij heeft laten zien, te beantwoorden, er actief op te reageren, mag je bij Hem schuilen en ben je veilig. En zou je iemand niet lief kunnen hebben die alles voor je over heeft gehad? Dan kun je toch ook geloven in Hem, Hem helemaal aanvaarden. Hij geeft ons dan een hogere positie dan zelfs Adam en Eva vóór de zondeval ooit hebben gehad: wij mogen delen in die koninklijke heerlijkheid - we zijn mede-erfgenamen geworden van de Here Jezus, onze Prince of Peace...

Ik schrijf het nu neer omdat ik vanuit de bijbel weet dat het zo is, maar het klinkt als een sprookje, haast niet te geloven... Alleen zal dit sprookje echt werkelijkheid worden.

Een oud nummer van Second Chapter of Acts heeft hetzelfde thema. Hier kun je het luisteren...

Prince song
I got a brand new story 'though you've heard it a time or two about a Prince who kissed a girl right out the blue Hey, this story ain't no tale to me now for the Prince of Peace has given me life somehow You know what I mean My sleep is over I've been touched by His fire that burns from His eyes and lifts me higher and higher I live forever with His breath by my side  He's coming again on a white horse He'll ride He'll clothe me and crown me and He'll make me His bride You know what I mean He's coming again on a white horse He'll ride He"ll clothe me and crown me and He'll make me His bride You know what I mean You know what I mean	Ik heb een splinternieuw verhaal alhoewel je het al een paar keer hebt gehoord over een Prins die vanuit het niets ineens een meisje kuste Hé, dit verhaal is geen sprookje meer voor mij want de Prins van de vrede heeft me hoe dan ook leven gegeven Je weet wel wat ik bedoel Ik ben uit mijn slaap ontwaakt Ik ben aangeraakt door Zijn vuur dat uit Zijn ogen brandt en me hoger en hoger tilt Ik leef voor eeuwig met Zijn adem naast mij Hij komt terug rijdend op een wit paard Hij zal mij kleden en kronen en Hij maakt mij tot Zijn bruid Je weet wel wat ik bedoel Hij komt terug rijdend op een wit paard Hij zal mij kleden en kronen en Hij maakt mij tot Zijn bruid Je weet wel wat ik bedoel Je weet wel wat ik bedoel

Grote opruiming...

Deze week is het voorjaarsvakantie – althans bij ons – en het voordeel is dat je dan zo ineens bepaalde zaken aanpakt die al tijden liggen, aan dingen toekomt die er steeds bij in schieten. Zo heb ik al wat spullen naar de kringloop gebracht, bijvoorbeeld een grote sporttas die al een jaar aan de kapstok in de bijkeuken hing en er werd niets meer mee gedaan, er zat nog een bal in die ook niet meer bruikbaar was, dus: weg ermee.

En hoera, er staat alweer wat op de nominatie weggebracht te worden: een vreemd apparaat wat we van een familielid kregen om eens keer uit te proberen waarmee je het effect van een bubbelbad creëert – nooit gedaan, veel te veel rompslomp. En een versterker plus boxjes die achter het luik op zolder stonden... Zo oud als de bergen want die boxjes had ik al toen ik nog thuis woonde maar eenmaal uit het zicht verdwenen was ik het bestaan al haast vergeten. 

Apparaten zijn vaak de afdeling van de heer des huizes en moet er het juiste moment zijn om tactisch op te merken … of we die boxjes ooit nog zullen gebruiken. En zo gaat er nu het één en ander de deur uit.

Maar laat ik het nu niet alleen over een ander hebben - soms een mooie afleidingsmanoeuvre - ik heb zelf ook (zeker!) dingen die ik bewaar en ik weet eigenlijk niet altijd goed waarom. De kreet dat één van de kinderen het nog kan gebruiken, is minder geloofwaardig nu de jongste van het stel inmiddels tien jaar is geworden, dat zou moeten schelen. En met spullen wegdoen is het zo dat je 'de geest moet hebben' – ineens heb je een bui om met een rigoureus gebaar afstand van bepaalde zaken te doen; je kijkt er dan met andere ogen naar, misschien wel wat objectiever en kan ineens beslissen. 

Wat ook nog wel eens helpt: met z'n tweeën iets aanpakken, bij voorkeur samen met iemand die weet wat voor 'dilemma's' het kunnen zijn, die geen dwang uitoefent maar zo even opmerkt 'dat het toch helemaal niet meer nodig is dit of dat te bewaren'... En uiteraard veel complimentjes als het besluit valt.... :)

(En zo gaat dat vice versa, zeg ik dan ook wel eens: 'Hé, waarom heb je dit nog staan? Je doet er al tijden niets meer mee.' En de herkenning is dan ook aardig – ik ben niet de enige!)

Ja, we kunnen het onszelf moeilijk maken met dingen die eigenlijk zo onbenullig zijn als je er eens echt objectief naar kijkt. Wat zijn het goedbeschouwd... spullen die je niet meer gebruikt, soms met een verhaal eraan vast - al helemaal uit het zicht maar nog wel aanwezig. En als je ze nog wel ziet, staan ze vaak gigantisch in de weg; je hebt ze ergens neergezet – omdat je niet goed weet waar het anders naartoe moet – en daar blijft het dan bij. 

En soms kunnen het dingen zijn die te pijnlijk zijn om te voorschijn te halen maar je weet gewoon dat ze er nog wel zijn en gek genoeg kun je er - misschien daarom geen afstand van doen, veel te moeilijk...

Een geestelijke toepassing

Kun je er nog meer van leren dan deze praktische conclusie dat je er eigenlijk alleen maar last van hebt als je echt overtollige dingen allemaal gaat bewaren? Ja, ik heb inmiddels in de gaten dat het dagelijks leven vol zit met illustraties van geestelijke zaken. Want ook de bijbel roept ons op dat we af moeten leggen alles wat ons zo licht in de weg staat. Om de wedloop te kunnen lopen.... 

Al die tijd dat je bezig bent met die overtollige ballast die je allemaal meesleept, kunnen we niet verder met onze race, die wedloop waarin we moeten volharden zodat we het einddoel zullen bereiken. En ook op het geestelijk gebied kunnen we aardig wat ballast meeslepen. En je dan afvragen: 'waarom kom ik toch zo moeilijk vooruit, groei ik eigenlijk niet …' Of: 'waarom heb ik zo'n moeite met bepaalde zaken die steeds maar weer terugkomen?'.

Als je vanuit de wereld bent bekeerd, weet je vaak precies wat bij dat oude leven hoort, daarvan is het in ieder geval een duidelijke zaak dat het weg moet; het hoort niet tot de vrucht van de Geest. Hier kun je in ieder geval de zonde onder scharen die we af moeten leggen, zoals het vers uit Hebreeën 12 laat zien. 

Maar als je een keurige gelovige bent, misschien wel van jongs af aan, je weet wat niet bij je leven met de Heer hoort, en je hebt dat al allemaal weggedaan - of nooit 'aangeschaft' zelfs, nog beter natuurlijk! – dan is het niet automatisch gezegd dat je dus vrolijk de wedloop loopt. Ook dán kan er ballast zijn wat dat dóórlopen verhindert, alleen misschien niet altijd zo herkenbaar omdat het geen zonden zijn uit het rijtje van wie een dief was stele niet meer....

Bewustwording - een begin

Tja, hoe kom je er dan achter of je overtollige ballast, lasten hebt  - naast zonde het andere aspect uit Hebreeën 12 - die je in de weg staan, als het niet eens altijd zo te herkennen valt? 

Ik denk dat als je echt met volharding die wedloop wilt lopen, je zult stuiten op die ballast, je zult op een gegeven moment onderkennen op wat voor manier dan ook, dat er iets niet lekker gaat - waarom je op bepaalde punten niet vooruitkomt en je steeds ergens blijft steken, er een strijd aan de gang is...

En zoals je 'de geest' moet hebben om als het ware met een frisse blik naar je verzamelde soms oude rommel te kijken, om ineens te ontdekken dat het één en ander echt weg kan, en moet!, zo moet je de Geest (met een hoofdletter) hebben, die jou duidelijk maakt dat er iets niet goed zit – daar en daar; hé, nooit geweten... Maar ineens krijg je er zicht op doordat je steeds ergens bij bepaald wordt, het je gaat opvallen. En ook in het volgende aspect is een parallel te zien, want zoals met de zolder-opruiming een ander je kan helpen om je een tip te geven, zo kan er op het geestelijk vlak zo ineens een andere gelovige zijn die met een bepaalde opmerking of een tekst je op het juiste spoor zet; anderen kijken ook op dit vlak soms objectiever, zien ineens dát waar jijzelf zo aan gewend bent, dat het als het ware bij je hoort en ben je daardoor blind voor wat er achter zit: iets waarvan je nooit hebt onderkend dat het zoveel invloed had. Je kunt dan bijvoorbeeld denken: maar zo ben ik, dat is mijn karakter, of: die omstandigheid heb ik te aanvaarden, er is niks aan te veranderen – en toch kan het fungeren als ballast al herken je het niet als zodanig.

God is de grote regisseur, Hij weet als Vader van Zijn kinderen allang dat er iets opgeruimd moet worden  en heeft zo dan Zijn bijzondere wegen om - soms ook door middel van anderen, ook in bezit van diezelfde Geest met die frisse blik :P , ons die geestelijke tip te geven - misschien zonder dat men zich dat bewust is... En zo worden we ten dienste van elkaar ingezet; ook op dit vlak gaat het vice versa. :)
Dat is erg bijzonder om mee te maken. En als dan eenmaal je de schellen van de ogen gevallen zijn, kun je alleen maar verwonderd zijn dat je een bepaalde last af hebt mogen leggen en je zó, vrij bent die loop te volbrengen...

En dan: aan de gang ermee...

Wat ervoor nodig is? Een verlangen dat de Heer je duidelijk maakt of er nog overtollige last bij jou aanwezig is. Stel je zelf aan Hem ter beschikking want Hij ziet ons zoals we zijn, en Hem mogen we dan ook vragen of Hij duidelijk wil maken waar we op het verkeerde spoor zijn geraakt, en ons zo weer op dat rechte pad brengen, die eeuwige weg, zodat we die wedloop kunnen volbrengen.

Want daarvoor is een 'opgeruimd' leven een pré, zo niet een voorwaarde om te kunnen volharden. En dan niet opgeruimd in de zin van: 'stop maar weg op zolder, als het daar en daar ligt heb ik er geen last meer van'. Dat dénk je, maar zo is het toch niet! – zoals kleine kinderen de handen voor de ogen doen en alles wat ze dan niet meer zien is er ook niet meer....

Maar dat kan moeilijk zijn en echte geestelijke strijd kosten om het onder ogen te zien,  en dan dat loslaten  want er is natuurlijk iemand die er niet op zit te wachten dat we deze dingen waar we door belemmerd worden, kwijt raken - juist omdat het resultaat die vrijheid zal zijn om bruikbaar(der) voor de Heer te kunnen zijn.

Dat het toch zo mag zijn dat we die dingen die ons verhinderen om te groeien, en om vrijuit onze weg met de Heer te vervolgen, echt af durven leggen. Je 'huis' uit ermee. En dat betekent: Kijk ernaar en bedenk of je niet beter af bent zónder, en als je niet weet waar je ermee naar toe moet, je misschien het niet af kunt staan: Hij is te vertrouwen en staat aan de deur om het van je aan te nemen. Dat moet dan toch altijd goed komen?

Is ze nog te vinden?

In dit blogje ga ik ergens naar op zoek, en wel naar mijn identiteit die ik heb als vrouw in mijn dagelijkse bezigheden - en al zit ik niet in een crisis wat dat betreft, het is zeker iets om eens een keertje bij stil te staan.

Ik kwam erover aan het denken toen ik bij mijn blogger-profiel mocht invullen wat mijn beroep was. En ook op facebook kwam de onvermijdelijke vraag weer langs: gewerkt bij... Dat is lang geleden, dat ik werkte en m'n beroep uitoefende - heel lang geleden.

de komende dag lacht zij toe spr 31:25 - afb © Elvera

Nu ben ik huisvrouw, vrouw van het huis - als je de term bekijkt. Daardoor zou je kunnen denken dat het terrein van de 'vrouw zonder baan buitenshuis' het huis is en verder niet; haar enige recht is het aanrecht, zelfs de belasting die een vrouw krijgt omdat ze thuis is, wordt wel gekscherend zo genoemd.

En al beweer ik vaak bij hoog en bij laag dat het hebben van kinderen en die zelf opvoeden, een belangrijke taak is ten dienste van de maatschappij, toch heeft het woord 'huisvrouw' best - ook bij mij - een negatieve klank.

De termen die verder met het woord huisvrouw worden verbonden, geven natuurlijk ook aanleiding voor een negatief imago. Wat dacht je van de serie: 'Desperate housewives'? En 'de gelukkige huisvrouw' als titel van een boek dat zelfs is verfilmd, doet direct vermoeden dat 'gelukkig' zijn juist niet het geval is. Ook had je nog 'de vliegende huisvrouw', de vrouw zonder beroep die zomaar veelvoudig Olympisch kampioen werd.

Wikipedia leek mij een goede bron om eens even mijn licht op te steken wat men in het algemeen onder een 'huisvrouw' verstaat. Dat was een interessante zet want de eerste opmerking die ik op die site tegenkwam, was dat de mensen die hun bijdragen hadden geleverd voor het onderwerp 'huisvrouw', het samen niet eens konden worden. Bovenaan staat NB een alarmdriehoek met de belangrijke mededeling dat 'de neutraliteit van het betreffende artikel wordt betwist'. En op de overleg-pagina woeden ellenlange discussies over het al dan niet juist zijn van bepaalde hoedanigheden en bijbehorende definities van 'de huisvrouw'.... je zou het bijna een heet hangijzer kunnen noemen. :P  Hier dus ook al geen helder antwoord. Op deze online encyclopedie staan overzichtelijk enkele definities op een rij, maar die ga ik maar niet allemaal uitpluizen hier... 

Er zijn inderdaad vele invalshoeken om dit onderwerp te benaderen. 'Vroeger was alles beter' wordt er vaak gezegd door wat oudere mensen die de maatschappij tegenwoordig maar ingewikkeld vinden en de jeugd veel te vrijgevochten. Maar ook veel gelovigen hebben wel dat gevoel, zeker met dit onderwerp. We worden natuurlijk beïnvloed door hoe we het zelf hebben meegemaakt en maken we misschien wel onbewust daarvan, ook onze keuzes in het nu. Toch zouden je eigen ervaringen niet alleen leidend moeten zijn en de vraag is of er ook andere objectievere ijkpunten zijn.

Wat is nog maatgevend in deze tijd

Een goed punt om eens bij stil te staan is de vraag waar we onze overtuiging precies vandaan halen, wat is die Bijbelse invalshoek eigenlijk? Is dat per definitie hoe traditioneel gezien de huisvrouw wordt gezien? Het idee dat de rolverdeling zoals het 50 jaar geleden was, de juiste christelijke rolverdeling is, is mijns inziens niet het juiste criterium om naar dit onderwerp (en vele andere) te kijken. Want dan doet het feit zich voor dat wat in mijn ogen wel aardig correct was vijftig jaar geleden, ik dat dan maar gelijkstel met 'de Bijbelse invalshoek' - overal is wel een tekst op te plakken - en wat in mijn ogen wat minder positief was daar zeg ik dat automatisch niet van. Maar mijn ideeën zijn natuurlijk geen norm.

Ik vond een aardig artikel wat in vogelvlucht kijkt naar de geschiedenis van de rol van de vrouw thuis en in de maatschappij. Hier even een citaatje met de kern: 

De Hollandse huisvrouw Gerrit Dou 1650

Wij leven in een land, dat tot voor kort christelijk kon worden genoemd. Christenen hebben sterk de neiging het traditionele te vereenzelvigen met het Bijbelse. Dan krijgt de traditie het karakter van norm. Zo is het niet. Om in deze tijd met zijn snelle ontwikkelingen vrouw te zijn in bijbels licht, moeten wij onze opvattingen en onze verantwoordelijkheden steeds opnieuw toetsen aan de Schrift.

De Bijbel dus.... als objectief ijkpunt, en daar zie ik na de wanhopige en de (on)gelukkige huisvrouw, een andere term voorbijkomen en wel 'de degelijke huisvrouw' in Spreuken 31. Zou die term nu ook debet zijn aan het stoffige image van de huisvrouw? Ik heb in ieder geval nu niet direct een klik met het beeld wat er zo naar boven komt bij dat woord. Maar als ik dat stukje doorlees heeft het hele mooie dingen te zeggen.
Het begint als het ware met de stelling dat haar waarde ver uitgaat boven koralen... Maar direct volgt in vers 10 de vraag: Wie zal haar vinden? En de zoektocht start bij... haar man! Dat zou je toch niet verwachten - en hij geeft haar daar niet een lijstje met allerlei opdrachten waardoor ze na het volbrengen ervan, meer waard is geworden.... evenmin lezen we dat ze onder auspiciën van hem staat in de zin dat alles eerst met hem moet overleggen, ze is niet het sloofje zogezegd. Ook zijn haar activiteiten zeker niet beperkt tot haar huis.

Nee, in dit hoofdstuk geen desperate huisvrouw, integendeel: haar man vertrouwt op haar en zij doet hem goed en geen kwaad, al de dagen van haar leven... zie vers 12/13. Dat is heel andere koek dan maar afhaken omdat je leven zo saai is en je eigen geluk bij een ander zoeken -je man is natuurlijk ook wel saai geworden in de loop der jaren :P - een instelling die tegenwoordig zo normaal lijkt te zijn... 

Ook is deze vrouw uit Spreuken geen (on)gelukkige huisvrouw - zoals in het betreffende boek het krijgen van een kind wordt omschreven als 'levenslang' en dan meer in de zin van levenslang 'ermee opgescheept zitten'. Hier lees je heel wat anders: haar kinderen prijzen haar, ze wordt gewaardeerd... Zij wordt geroemd in de poort.

Als ik dit hoofdstuk lees, denk ik aan de ene kant dat ik nooit op dat niveau zal kunnen komen. Deze vrouw is constant in de weer voor haar hele gezin - slaapt ze nog wel 's nachts? Het licht gaat niet uit, en ze staat alweer op als het nog nacht is... zorgt dat ieder goed gekleed is  - maakt alles ook nog eens zelf zouden we nu zeggen - Iets om moedeloos van te worden? Eigenlijk zien we hier iemand die doet wat ze graag wil doen voor haar man en kinderen, die niet een bekrompen kijk heeft op de maatschappij en ook zich daar vrijmoedig in begeeft 'als het schip van een koopman', ook koopt ze akkers alsof het niets is en plant en passant ook nog even een wijngaard.

Wat maakt nu eigenlijk dat deze 'degelijke huisvrouw' welhaast een perfecte vrouw is in mijn ogen - bij wie alles gelukt? Geprezen door man en kinderen? Deze spontane verwijzing naar Psalm één maakt het welhaast duidelijk en je vindt het ook terug hier in Spreuken.
Je zou haar kunnen zien als de vrouwelijke variant van de man beschreven in Psalm één. Haar 'bron' is niet haar eigen kracht: een vrouw die de Here vreest (met ontzag voor de Heer nbv) moet worden geprezen... lees je in vers 30.

Hieronder nog mijn toepassing van Spreuken 31

Zo mogen wij voor deze tijd weten: Christus als je Bron hebben, maakt echt vrij en dan niet op de manier van de vrouwenbevrijdingsbeweging, de feministen die het wel zonder de man afkunnen, en zich eigenlijk op de plek van de man willen stellen - nee, deze vrijheid komt niet met geweld. En het is in eerste instantie een innerlijke vrijheid. Ook is het geen dwang van 'thuis moeten blijven achter het aanrecht' of  'in de maatschappij werkzaam moeten zijn.'
De vrouw uit Spreuken 31 is als het ware een aanbeveling voor de gelovige vrouw qua instelling:  Hem vrezen is het begin van de wijsheid - ook een spreuk van Salomo - Je mag je werk doen 'als voor de Heer' en je staat er niet alleen voor want: zie, meer dan Salomo is hier! zegt Jezus in Lucas 11 over Zichzelf.  Op die manier mag ik leren zien wat Hij wil dat ik zal doen. Je bent dan anders gericht. Dan pas zal ik ook wijs kunnen zijn zoals in dit vers van ons hoofdstuk uit Spreuken - in de opvoeding en in de onderlinge relaties van iedereen hier thuis.

'De komende dag lacht zij toe' - het kan!
Want door die innerlijke vrijheid kan ik aan die berg was beginnen zonder irritatie dat het alweer nodig is - al is het wel eens met de verzuchting waar het toch allemaal vandaan komt... En het zou zo moeten zijn als ik voor de honderdste keer de badkamer opruim en andere dingen die steeds weer terugkomen omdat dat de taak is die er voor mij ligt.  Maar ook mag ik op een andere manier me inzetten om iets te doen - en er komt dan wel iets op je weg als het je verlangen is, zo schrijf ik nu bijvoorbeeld dit beetje lang uitvallende blogje. :)

Gelukkig lees ik in Spreuken 31 ook iets over dienstmaagden,  is het impliciet al duidelijk dat de 'degelijke huisvrouw' de drijvende kracht is maar niet alles alleen hoeft op te knappen en daardoor ook tijd krijgt om zich bezig te houden met andere dingen. Dan wordt het vanzelf iets meer zoals het staat in vers 27: Zij houdt toezicht op de gang van haar huishouden. Uiteindelijk dus toch een soort 'general household manager'...

Zal ik dat dan toch maar invullen bij mijn 'beroep'? Nu maar hopen dat de rest thuis het daar wel mee eens is. Anders maak ik er gewoon de glimlachende huisvrouw van. :)

Your 'divine Valentine'

Een blogje over Valentijn, en dat terwijl ik echt helemaal niks met Valentijnsdag heb... Wat moet dat worden. Het enige wat er voor mij goed door te onthouden is, is de verjaardag van een neef(je), die is vandaag dus jarig. :)

Valentijnsdag zal al wel heel lang bestaan, maar was toch nooit zo populair als de laatste jaren het geval is. De oorsprong van Valentijn is een legende, eigenlijk zijn er verschillende versies in omloop. Die mij het meest aanspreekt is natuurlijk martelaar Valentijn in de derde eeuw na Christus, die weigerde zijn geloof op te geven en daarvoor ter dood werd gebracht; hij liet een briefje achter voor een meisje waarop hij verliefd was geworden.

Op Wikipedia las ik dat het fenomeen 'Valentijnsdag' midden jaren negentig in deze contreien pas bekender is geworden en dat de commercie hier een niet geringe rol in heeft gespeeld. In die zin is het vanuit commercieel oogpunt eigenlijk verworden tot een soort moeder- en vaderdag. Bij die dagen is het toch zo dat de kassa rinkelt en mocht je niet zoveel contact hebben met je ouders, kun je dit bijna afkopen door op de speciale moeder- of vaderdag acte de presence te geven; een bloemetje of nog beter, grotere kado's, maken het feest compleet.
Zo is Valentijn is toch ook al lang niet meer beperkt tot het sturen van een kaart; je kunt je geliefde verrassen met van alles en nog wat.
Nu heeft mijn geliefde net zomin iets met Valentijn als ik en verwacht ik daarom alleen al geen attentie; verder is hij is ook geen onbekende voor mij die ik door middel van een kaart of cadeau van mijn liefde op de hoogte moet stellen - van mijn kant uit dus ook geen actie. Want dat is blijkbaar een speciaal iets met Valentijn: je kunt als stille aanbidder iets doen en het voorwerp van je liefde iets sturen, een kaart. In ieder geval was dat de oorspronkelijk betekenis.

Bij de jeugd leeft het blijkbaar meer, men heeft tegenwoordig blijkbaar toch steeds rituelen nodig. Zo kan ik me herinneren dat ik jaren geleden op Valentijnsdag met één van mijn dochters die toen een jaar of 6, 7, was, even mee moest omdat ze 'valentijns'chocola had gekocht wat we bij een jongen uit de klas die ze aardig vond, stiekem in de brievenbus deden...
En al doe ik er niet aan, werd ik vrijdag verrast vanwege Valentijn, door idd alweer de jongere generatie! en kreeg een rode roos van één van mijn zoons zoals op de foto hierboven - was toch wel erg leuk en heb die dan toch ook maar wel aangepakt...  :P 

In mijn mail ontving ik bericht van 'Dayspring' een site waar ik wel eens e-cards verstuur, en die met hun Amerikaanse achtergrond 'Valentine' uiteraard niet vergeten. In het betreffende mailtje werden onderstaande teksten aangehaald met als onderwerp 'your divine Valentine'; die teksten vond ik mooi genoeg om ze in een blogje door te geven.

A Valentine may give you flowers, but God sent you the most beautiful rose of all. Jesus.

I am the rose of Sharon, and the lily of the valleys.
Song of Solomon 2:1

A Valentine may bring you chocolate, but God provides you with something even sweeter, His Word.

How sweet are your words to my taste, sweeter than honey to my mouth! Psalm 119:103

En in eigen woorden zeg ik het even zo: God, die wij niet kenden, heeft ons zijn 'kaart' gestuurd,  Zijn Woord waarin Hij ons Zijn liefde verklaart, dat Woord was ook Godzelf, als mens (vlees) naar ons toe gekomen; Jezus, de roos van Saron. En Hij stierf voor ons, en gaf zo Zijn grootste liefdesverklaring af...

Luister de kortste samenvatting van de 'Valentijskaart' van God aan ons....

Johannes 3 vers 16
Want zo lief heeft God de wereld gehad
dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft
opdat een ieder die in Hem gelooft 
niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft
vers 17
Want God heeft Zijn Zoon niet in de wereld gezonden 
opdat Hij de wereld veroordeelt
maar opdat de wereld door Hem behouden wordt

Allah huilt niet...

Van de week zag ik voorop een katern van de krant de aankondiging van een artikel : 'Tranen met feiten.' En het onderwerp was dat we blijkbaar wel eens af willen van al die onzin die er over dit onderwerp de ronde doet. En het is nu wetenschappelijk onderzocht waarom we huilen en de conclusie is: 'Huilen verbindt'. We doen het ook het liefst om medelijden op te wekken en het zou bij volwassenen ook niet meer nuttig zijn....
Aan het einde van het artikel is te lezen dat de schrijver van het boek hiernaast, deze 'huilbeweringen' ook heeft getoetst, en dan niet alleen aan zijn eigen vakgebied psychologie, maar ook aan... jawel de theologie. Hij ziet en benoemt een onderscheid tussen de koran en de Bijbel en de uitkomst van deze vergelijking is inderdaad: Allah huilt niet en Jahweh wel - bij deze uitspraak blijft het dan.
Maar hoe moet je de huilende God nu interpreteren. Toegepast op bovenstaande uitleg zou je kunnen concluderen dat Allah het beter 'doet' dan Jahweh; Allah is sterk, en Jahweh die huilt, wil Hij zo medelijden opwekken zodat we met Hem gaan meeleven? Allah is ook wat volwassener? Nee, met die conclusies kan ik niet zoveel.

Een huilende God herinner ik me ook van Kushner in zijn boek: "Als het kwaad goede mensen treft'. Hij ziet Hem als iemand die ook niet zoveel kan met alle ellende die wij mensen meemaken, en als enige troost huilt Hij met ons mee..... Kushner als Jood, sprak hiermee ook wel veel christenen aan die worstelen met het probleem van het lijden; en wie doet dat nooit, we doen dat allemaal op z'n tijd. Het is ook niet makkelijk; zeker aan anderen kun je niet de oplossing geven - soms heb je voor je zelf bepaalde gedachten die je helpen om bepaalde moeilijke dingen te 'plaatsen'. En met een ander meelijden, op z'n tijd meehuilen omdat je ook de onmacht kan voelen van anderen over dingen die ze meemaken en het je raakt, is op zich niet een teken van zwakte maar van meeleven... 'Weent met de wenenden' is niet voor niets een Bijbelse uitspraak.
Wat is nu verder het verschil? Valt het echt positief uit voor Allah? Hij toont inderdaad geen emoties en zal daarom ook niet zijn tranen laten gaan. Maar volgens ingewijden is het sterker nog: Allah heeft geen emoties, het laat hem volkomen koud of mensen problemen hebben. Allah is zo boven alles en iedereen verheven in zijn uniekheid, dat hij zich niet met mensen bemoeit. Dat is het godsbeeld van de Islam. Het volgende citaat maakt denk ik wel duidelijk wat ik wil zeggen. Het komt uit het boek: Mijn strijd voor Allah:

Allah bemoeit zich niet met mensen.
Als Hij spreekt is dat om zijn geboden uit te geven. Of de mens zich daarnaar wil richten maakt Hem niet uit, dat is het probleem van ieder individu. Het raakt Allah niet. Wie naar de hel gaat, gaat gewoon naar de hel. Wie naar de hemel gaat, gaat naar de hemel. Allah lijdt niet als mensen lijden, en Hij is niet gelukkig als mensen gered worden. Allah heeft het niet nodig om zich op welke wijze ook, met mensen in te laten, of zich zelfs aan hen te verplichten, zoals de God van het oude testament in zijn verbonden doet. Dus blijft voor de mens alleen nog maar totale onderwerping over.
Of Allah hem genadig zal zijn, blijft de vraag: Allah is tot niets verplicht.

Er is wel eens discussie of Allah nu dezelfde is als Jahweh van het Oude Testament, maar dan alleen in een 'onvolledige versie'. De mensen die Allah zo zien, zijn in die visie eigenlijk halverwege; als ze iets meer kennis zouden krijgen over God, juiste kennis, zouden ze ontdekken dat Allah waar ze in geloven wel een Zoon heeft; dan is hun beeld compleet en kennen ze Hem op de juiste manier....
Of - is Allah een heel andere God dan de God van het Oude Testament? Is het helemaal niet dezelfde die wij als we in de Here Jezus geloven, Vader mogen noemen?
Als ik lees hoe Allah de god van de moslims in elkaar zit, dan durf ik haast wel te zeggen dat het niet over dezelfde God gaat, maar over een ander. Bij Allah is het volstrekt willekeurig wanneer hij zich met iemand bemoeit; Jahweh, de God van het Oude Testament wil een Verbond sluiten met de mensen - dat doe Hij toch niet als Hij eigenlijk niet geïnteresseerd zou zijn - ook is Hij vergevend, de mens is bij Hem niet aan willekeur overgeleverd...
Wij weten dat die God: Vader, Zoon en Geest, zelf al in relatie staat en dat verder wil 'delen'.... En toen wij mensen in zonde vielen en dat plan ineens doorkruist leek, heeft Hij die mensen niet direct weggedaan - Hij had zo een nieuwe schepping kunnen beginnen - maar wilde met ons verder.

En dat is dan de God die kan huilen, maar niet alleen uit onmacht zoals Kushner vond. Nee, Hij ging over tot handelen en bracht DE oplossing voor dat levensgrote probleem van de zonde en de onbereikbaarheid tussen Hem en Zijn schepselen.  God werd Zelf mens en hier op aarde huilde Hij bij het graf van Lazarus, om de dood, daar bij dat graf bij uitstek zichtbaar als het gevolg van de zondeval, en het was daar zo duidelijk hoe de duivel ieder aan zich bindt door angst voor de dood die voor ieder in het verschiet ligt. En Hij was Zelf dodelijk beangst in Gethsemanee, maar ging die weg om Zelf te sterven omdat Hij dat voor ons overhad.

Dat is een heel andere God dan die onbereikbare Allah, waar elke dag weer prestaties nodig zijn die op je eigen schouders worden gelegd; hierdoor blijft je hele leven de onzekerheid of het wel goed komt aan het einde. Dat een ander heeft betaald en wij niet meer hoeven te presteren is voor moslims ondenkbaar, je bent dan een dief en hebt de hemel als het ware gestolen; je hebt niet op een eerlijke manier 'gehandeld' en zo Allah bedrogen.
Even weer een citaat uit het betreffende boek:

De God van de christenen is geen handelaar die waren te koop aanbiedt. Hij is de Vader die wacht op de terugkeer van zijn kinderen.
Welk kind zou zijn vader betalen voor brood? Welk kind moet iedere dag opnieuw vechten om kind te mogen zijn? En welk kind zou zijn Vader , omdat Die het brood gratis aan de kinderen geeft, een trap in de rug geven en niet gehoorzaam zijn?
Alleen daardoor is te verklaren dat genade, als die kosteloos wordt verkregen, desondanks niet leidt tot een zondige levensstijl. Alleen daardoor is te verklaren, dat Christenen aan God toebehoren, niet opdat Hij genadig is, maar omdat Hij genadig is.

Bij ons geen berekening om aan het eind van ons leven goed uit te komen, we hoeven niet meer te presteren maar uit genade leven en zijn we echt vrij. Vanwege Zijn liefde voor ons die Hij heeft getoond, houden we toch van Hem? Ik hoop dat iedere gelovige dit kan beamen dat we uitzien naar de ontmoeting met Hem en we niet meer bang hoeven te zijn voor wat ons te wachten staat na dit leven op aarde...

Van alle kanten: Israël

Vraag aan een willekeurige voorbijganger eens wat het centrum van de wereld is, en je zult verschillende antwoorden krijgen. Misschien wel 'Amsterdam'; als je daar woont en je bent erg trots op je stad, is dat een logische reactie. Een modeliefhebber zegt vast 'Parijs'... Een financieel expert heeft meer met Wall Street en noemt 'New York..' En 'Brussel' niet te vergeten... dat is tegenwoordig steeds belangrijker aan het worden; de EU heeft heel wat in de melk te brokkelen, zal ook het machtscentrum worden.

Ooit zal er weer een tijd zijn dat het middelpunt van de wereld geen vraag meer is waar iedereen een verschillend antwoord op geeft - al naar gelang je belevingswereld, religie of nationaliteit...

Het zal dan een duidelijke zaak zijn dat Jeruzalem het centrum is van waaruit de wereld zelfs helemaal wordt bestuurd. Maar voor nu nog geen eenduidig antwoord.

Nederlandse tekst van The holy city

Op allerlei manieren werd ik hier de afgelopen week bij bepaald.

Zo kreeg ik vorige week in de nieuwste gospelcatalogus het oude lied: The Holy City onder ogen. Ik hoor dan direct de violen en Mahalia Jackson die dit lied dan gaat zingen (hier ook de engelse tekst)-  een opname uit 1960, erg oud al dus :) waar we vroeger een plaatje van hadden. Het muziekstuk was ook niet al te ingewikkeld zodat ik het zelfs nog kon spelen en ik herinner me ook iets van gitaar en blokfuit en zingen op zolder... 

Het lied bezingt de oude stad Jeruzalem: in het eerste couplet zie je staande bij de tempel, Jeruzalem liggen en zingen kinderen Hosanna in de Hoge, hun vorst ter eer - en het was er zo vredig toen alsof de engelen vanuit de hemel het beantwoordden... Het volgende couplet laat Jeruzalem zien op het moment van Zijn sterven aan het kruis; het kindergezang is verstomd, de Heilige stad heeft haar koning verworpen, we horen een uitroep: Het is volbracht! Jeruzalem veracht haar vorst.
En in het laatste couplet zie je het scenario weer veranderd: het Nieuwe Jeruzalem in het zicht belichaamt als het ware de uiteindelijke overwinning over donkerheid en duisternis: Jeruzalem is de strijd voorbij en zingt eindelijk Hosanna voor haar Koning, Hosanna for evermore....

Zover als dat derde couplet zijn we nu nog niet. We leven al bijna tweeduizend jaar in die tussentijd na Jezus' lijden en sterven en vóór Zijn uiteindelijke koningschap. En zonder slag of stoot zal het niet zover zijn...

Eergisteren kreeg ik een berichtje onder ogen wat de situatie 'nu' aanhaalt en de benarde positie waarin Israël steeds meer komt, je ziet de donkerheid toenemen. Ook wat er nu in Egypte gebeurt - tot nu toe hun enige bondgenoot in de Arabische wereld - zal gevolgen hebben voor Israël; ze zullen alleen komen te staan en al lijkt het nu om Egypte te draaien en andere Arabische landen waar onrust is, het gaat uiteindelijk om Israël.
'Net sluit zich verder om Israël' is de titel van het artikel... En het gaat me nu even niet om het feit of we alles wat Israël doet nu moeten goedkeuren als christenen - het is nog een seculier land, maar wel het land waar God weer mee aan de gang gaat en wel om het te brengen tot dat Hosanna gezegend Hij die komt in de Naam des Heren... 

In die zin mag ons gebed toch zijn dat de Heer Zijn volk zal bijstaan in die zware tijd die nog gaat komen, waarin ze een valse messias zullen aannemen in de hoop op vrede. En door al deze verdrukking heen - de Bijbel noemt het zelfs de Grote Verdrukking- zo'n zware tijd als er nog niet geweest is op aarde en ook niet meer wezen zal  - door dat alles heen zal een overblijfsel van dat volk bewaard worden en uiteindelijk Hem zien en herkennen die ze doorstoken hebben, over Hem weeklagen....

Joden die hun Messias vinden, het gebeurt gelukkig ook nu al veel in Israël waar vele Messiasbelijdende gemeenten ontstaan. Ook doordat christenen zich inzetten om Israël in het land zelf praktische hulp te geven, komen er vragen over waarom zij dat zomaar doen; de joden horen dan over de profetieën, beginnen die te lezen en gaan vragen om een Nieuw Testament. En daar vallen ze met hun neus in de boter: het begint met Mattheus die de komst van de Koning der Joden beschrijft... (Ik vind dat altijd zo mooi 'geregeld'...)

Dat er nog velen meer zullen zijn die nu hun Messias zullen aannemen zodat zij gespaard blijven voor die tijd van toorn, die Grote Verdrukking en mee mogen gaan de Heer tegemoet in de lucht, behorende tot dat Hemelse Jeruzalem...

Daar wordt over gezongen in het derde couplet van The holy city en er werd zondag over gesproken... We zien er dat hemelse Jeruzalem de heilige stad, het beschrijft wat er gebeurt ná die moeilijke periode waar Gods oude volk en deze wereld nog doorheen moeten.
Het Nieuwe Jeruzalem daalt neer van de hemel, is de bruid van het Lam. En wij, de gelovigen van nu, zijn die stad, alhoewel niet letterlijk - we vormen met elkaar die gemeenschap waar het Lam het licht is - geen zon of maan meer nodig. Ook is er geen tempel meer: de Here God is haar tempel - Hij woont daar! De bruid van het Lam wordt hier gezien als een stad en - zoals we ook levende stenen zijn die een geestelijk huis vormen - zo mogen we Gods goedheid en recht laten zien en toepassen voor de volken op aarde; dus denk ik ook geen echte gouden straten waar we op zullen lopen, dat is mijns inziens een omschrijving van dat onze wandel en handel er geheel zuiver is - zoals het edelste, meest zuivere metaal.

Zo is alles er volmaakt goed en heilig, dat betekent inderdaad dat er geen kwaad meer binnen haar poorten te vinden is - die staan open naar buiten toe; de volken en de groten der aarde komen om in en uit te gaan, wandelen in haar licht.

We kunnen ons er nu geen voorstelling van maken, het gaat ons bevattingsvermogen te boven, maar als dat Rijk er zal zijn zullen alle volken van de aarde er de zegeningen van mogen ervaren.
En het centrum van de wereld? Dat zal geen vraag meer zijn maar ieder zal weten dat het Jeruzalem is waar Hij ingegaan is door de Poorten, het Hosanna heeft geklonken, waar Hij de Vredevorst is.

Nederlandse tekst van The holy city
-de site waar het opstaat is esoterisch, zag ik later, dus niet 'kosher'
maar bij gebrek aan beter toch maar een linkje