Grote opruiming...

Deze week is het voorjaarsvakantie – althans bij ons – en het voordeel is dat je dan zo ineens bepaalde zaken aanpakt die al tijden liggen, aan dingen toekomt die er steeds bij in schieten. Zo heb ik al wat spullen naar de kringloop gebracht, bijvoorbeeld een grote sporttas die al een jaar aan de kapstok in de bijkeuken hing en er werd niets meer mee gedaan, er zat nog een bal in die ook niet meer bruikbaar was, dus: weg ermee.

En hoera, er staat alweer wat op de nominatie weggebracht te worden: een vreemd apparaat wat we van een familielid kregen om eens keer uit te proberen waarmee je het effect van een bubbelbad creëert – nooit gedaan, veel te veel rompslomp. En een versterker plus boxjes die achter het luik op zolder stonden... Zo oud als de bergen want die boxjes had ik al toen ik nog thuis woonde maar eenmaal uit het zicht verdwenen was ik het bestaan al haast vergeten. 

Apparaten zijn vaak de afdeling van de heer des huizes en moet er het juiste moment zijn om tactisch op te merken … of we die boxjes ooit nog zullen gebruiken. En zo gaat er nu het één en ander de deur uit.

Maar laat ik het nu niet alleen over een ander hebben - soms een mooie afleidingsmanoeuvre - ik heb zelf ook (zeker!) dingen die ik bewaar en ik weet eigenlijk niet altijd goed waarom. De kreet dat één van de kinderen het nog kan gebruiken, is minder geloofwaardig nu de jongste van het stel inmiddels tien jaar is geworden, dat zou moeten schelen. En met spullen wegdoen is het zo dat je 'de geest moet hebben' – ineens heb je een bui om met een rigoureus gebaar afstand van bepaalde zaken te doen; je kijkt er dan met andere ogen naar, misschien wel wat objectiever en kan ineens beslissen. 

Wat ook nog wel eens helpt: met z'n tweeën iets aanpakken, bij voorkeur samen met iemand die weet wat voor 'dilemma's' het kunnen zijn, die geen dwang uitoefent maar zo even opmerkt 'dat het toch helemaal niet meer nodig is dit of dat te bewaren'... En uiteraard veel complimentjes als het besluit valt.... :)

(En zo gaat dat vice versa, zeg ik dan ook wel eens: 'Hé, waarom heb je dit nog staan? Je doet er al tijden niets meer mee.' En de herkenning is dan ook aardig – ik ben niet de enige!)

Ja, we kunnen het onszelf moeilijk maken met dingen die eigenlijk zo onbenullig zijn als je er eens echt objectief naar kijkt. Wat zijn het goedbeschouwd... spullen die je niet meer gebruikt, soms met een verhaal eraan vast - al helemaal uit het zicht maar nog wel aanwezig. En als je ze nog wel ziet, staan ze vaak gigantisch in de weg; je hebt ze ergens neergezet – omdat je niet goed weet waar het anders naartoe moet – en daar blijft het dan bij. 

En soms kunnen het dingen zijn die te pijnlijk zijn om te voorschijn te halen maar je weet gewoon dat ze er nog wel zijn en gek genoeg kun je er - misschien daarom geen afstand van doen, veel te moeilijk...

Een geestelijke toepassing

Kun je er nog meer van leren dan deze praktische conclusie dat je er eigenlijk alleen maar last van hebt als je echt overtollige dingen allemaal gaat bewaren? Ja, ik heb inmiddels in de gaten dat het dagelijks leven vol zit met illustraties van geestelijke zaken. Want ook de bijbel roept ons op dat we af moeten leggen alles wat ons zo licht in de weg staat. Om de wedloop te kunnen lopen.... 

Al die tijd dat je bezig bent met die overtollige ballast die je allemaal meesleept, kunnen we niet verder met onze race, die wedloop waarin we moeten volharden zodat we het einddoel zullen bereiken. En ook op het geestelijk gebied kunnen we aardig wat ballast meeslepen. En je dan afvragen: 'waarom kom ik toch zo moeilijk vooruit, groei ik eigenlijk niet …' Of: 'waarom heb ik zo'n moeite met bepaalde zaken die steeds maar weer terugkomen?'.

Als je vanuit de wereld bent bekeerd, weet je vaak precies wat bij dat oude leven hoort, daarvan is het in ieder geval een duidelijke zaak dat het weg moet; het hoort niet tot de vrucht van de Geest. Hier kun je in ieder geval de zonde onder scharen die we af moeten leggen, zoals het vers uit Hebreeën 12 laat zien. 

Maar als je een keurige gelovige bent, misschien wel van jongs af aan, je weet wat niet bij je leven met de Heer hoort, en je hebt dat al allemaal weggedaan - of nooit 'aangeschaft' zelfs, nog beter natuurlijk! – dan is het niet automatisch gezegd dat je dus vrolijk de wedloop loopt. Ook dán kan er ballast zijn wat dat dóórlopen verhindert, alleen misschien niet altijd zo herkenbaar omdat het geen zonden zijn uit het rijtje van wie een dief was stele niet meer....

Bewustwording - een begin

Tja, hoe kom je er dan achter of je overtollige ballast, lasten hebt  - naast zonde het andere aspect uit Hebreeën 12 - die je in de weg staan, als het niet eens altijd zo te herkennen valt? 

Ik denk dat als je echt met volharding die wedloop wilt lopen, je zult stuiten op die ballast, je zult op een gegeven moment onderkennen op wat voor manier dan ook, dat er iets niet lekker gaat - waarom je op bepaalde punten niet vooruitkomt en je steeds ergens blijft steken, er een strijd aan de gang is...

En zoals je 'de geest' moet hebben om als het ware met een frisse blik naar je verzamelde soms oude rommel te kijken, om ineens te ontdekken dat het één en ander echt weg kan, en moet!, zo moet je de Geest (met een hoofdletter) hebben, die jou duidelijk maakt dat er iets niet goed zit – daar en daar; hé, nooit geweten... Maar ineens krijg je er zicht op doordat je steeds ergens bij bepaald wordt, het je gaat opvallen. En ook in het volgende aspect is een parallel te zien, want zoals met de zolder-opruiming een ander je kan helpen om je een tip te geven, zo kan er op het geestelijk vlak zo ineens een andere gelovige zijn die met een bepaalde opmerking of een tekst je op het juiste spoor zet; anderen kijken ook op dit vlak soms objectiever, zien ineens dát waar jijzelf zo aan gewend bent, dat het als het ware bij je hoort en ben je daardoor blind voor wat er achter zit: iets waarvan je nooit hebt onderkend dat het zoveel invloed had. Je kunt dan bijvoorbeeld denken: maar zo ben ik, dat is mijn karakter, of: die omstandigheid heb ik te aanvaarden, er is niks aan te veranderen – en toch kan het fungeren als ballast al herken je het niet als zodanig.

God is de grote regisseur, Hij weet als Vader van Zijn kinderen allang dat er iets opgeruimd moet worden  en heeft zo dan Zijn bijzondere wegen om - soms ook door middel van anderen, ook in bezit van diezelfde Geest met die frisse blik :P , ons die geestelijke tip te geven - misschien zonder dat men zich dat bewust is... En zo worden we ten dienste van elkaar ingezet; ook op dit vlak gaat het vice versa. :)
Dat is erg bijzonder om mee te maken. En als dan eenmaal je de schellen van de ogen gevallen zijn, kun je alleen maar verwonderd zijn dat je een bepaalde last af hebt mogen leggen en je zó, vrij bent die loop te volbrengen...

En dan: aan de gang ermee...

Wat ervoor nodig is? Een verlangen dat de Heer je duidelijk maakt of er nog overtollige last bij jou aanwezig is. Stel je zelf aan Hem ter beschikking want Hij ziet ons zoals we zijn, en Hem mogen we dan ook vragen of Hij duidelijk wil maken waar we op het verkeerde spoor zijn geraakt, en ons zo weer op dat rechte pad brengen, die eeuwige weg, zodat we die wedloop kunnen volbrengen.

Want daarvoor is een 'opgeruimd' leven een pré, zo niet een voorwaarde om te kunnen volharden. En dan niet opgeruimd in de zin van: 'stop maar weg op zolder, als het daar en daar ligt heb ik er geen last meer van'. Dat dénk je, maar zo is het toch niet! – zoals kleine kinderen de handen voor de ogen doen en alles wat ze dan niet meer zien is er ook niet meer....

Maar dat kan moeilijk zijn en echte geestelijke strijd kosten om het onder ogen te zien,  en dan dat loslaten  want er is natuurlijk iemand die er niet op zit te wachten dat we deze dingen waar we door belemmerd worden, kwijt raken - juist omdat het resultaat die vrijheid zal zijn om bruikbaar(der) voor de Heer te kunnen zijn.

Dat het toch zo mag zijn dat we die dingen die ons verhinderen om te groeien, en om vrijuit onze weg met de Heer te vervolgen, echt af durven leggen. Je 'huis' uit ermee. En dat betekent: Kijk ernaar en bedenk of je niet beter af bent zónder, en als je niet weet waar je ermee naar toe moet, je misschien het niet af kunt staan: Hij is te vertrouwen en staat aan de deur om het van je aan te nemen. Dat moet dan toch altijd goed komen?