Barfi! - a must-see movie...

Gisteren zag ik samen met de jongens een film - mam, die vind je wel mooi! ... En dat was zo, al is het een film die je nog een keer wil zien omdat er nogal wat flashbacks in voorkomen en ingewikkelde situaties zó door elkaar heen lopen, dat ik wat moeite had om alles direct te plaatsen.

De film wordt eigenlijk verteld als een herinnering van een Indiase vrouw, Shruti, dan al wat op leeftijd, en begint op het moment dat haar grote liefde dood gaat. Ze blikt terug op haar leven met hem, waarin ze niet de moed heeft gehad om de juiste keuzes te maken - toen ze het eindelijk deed, was ze te laat...

Barfi ontmoet Shruti

Waar gaat het verhaal over...

Het eigenlijke verhaal begint met een flashback die je doet belanden in de jaren 70. Nadat zij en haar geliefde elkaar uit het oog hebben verloren, wordt haar hulp ingeroepen en wordt ze plotseling weer met hem geconfronteerd - je ziet als kijker niet waaróm maar hij is opgepakt door de politie.

Dan is het ineens zes jaar eerder als de film overspringt naar die eerste kennismaking. We zien in een uitgebreide flashback, hoe de hoofdpersoon, de doofstomme 'Barfi', (zo genoemd omdat het de manier is waarop hij zijn eigen naam uitspreekt) ondanks zijn beperking, het leven toelacht. Hoe hij overal humor in ziet, met oog voor detail, hij kleine dingen op hun waarde schat. En  je ziet hem heel creatief uit de hoek komen om de aandacht van Shruti te trekken. Zij overwint haar begrijpelijke skepsis en al is ze verloofd met iemand anders, ze gaat van hem houden; het lijkt goed uit te pakken..

Totdat hij de stoute schoenen aantrekt en bij haar ouders op bezoek gaat om de hand van hun dochter te vragen - dat kan hij natuurlijk niet letterlijk en geeft hen een brief waar de vraag in gesteld wordt. Maar het antwoord is 'nee', de moeder van het meisje heeft haar dochter ook al net duidelijk gemaakt, haar verloofde te trouwen - en illustreerde de noodzaak daarvan door haar mee te nemen naar een speciale plek in het bos waar een oude liefde van haarzelf aan het werk is. Haar boodschap: 'Ik ga hier nog regelmatig heen... kijk wat er van mijn oude liefde terecht is gekomen.'

Barfi en Jilmil

En onder deze druk, wijst Shruti Barfi af, al is ze ongelukkig met de hele situatie. (Scène in de stromende regen...) En hij is gefrustreerd, begrijpt er niets van waarom ze niet wil, doet nog wel weer een poging om in contact te komen, met z'n fiets naast het treinraampje... maar tevergeefs... (De film is trouwens ook een ode aan de fiets...)

Zij trouwt met haar verloofde. Hij leert een autistisch meisje, Jhilmil, steeds beter kennen en ze kunnen wonderwel met elkaar overweg; Jhilmil is bang voor de meest normale dingen en hoe hij haar weet te bereiken, is heel speciaal om te zien. Zijn bijna kinderlijke, onbevangen manier van leven, sluit aan bij haar belevingswereld en langzamerhand zie je bij haar het vertrouwen groeien...  
Zie bijvoorbeeld de foto: als zij van slag is, gaat hij iets doen wat ze herkent en méé gaat doen: al bladeren schoppend door het bos lopen.

- De rol die haar vader in haar omstandigheden speelt, is nogal gecompliceerd, met een vermeende ontvoering en achtervolgingen door de politie. Hoe er een spelletje is gespeeld en er een vooropgezet plan was, is iets wat pas later allemaal duidelijk wordt. Een extra reden om dat zelf maar te gaan kijken! -

De moraal van het verhaal...

En ik dacht na over de eigenlijk boodschap van de film. 'Barfi is misschien niet helemaal compleet, maar zijn liefde is dat wél', is de conclusie die Shruti moet trekken. En oh, ironie, waar haar moeder juist voor had gewaarschuwd, als ze met Barfi zou trouwen, zou ze leven in doodse stilte, wordt juist bewaarheid bij haar verloofde-zonder-gebrek, als ze in haar huwelijk de doodse stilte ervaart van het ontbreken van echte liefde...
En Jhilmil, in 'onze' ogen ook geen compleet mens... of kijken we daar nu anders tegenaan? Zij durfde in tegenstelling tot Shruti wel op tijd de goede keus te maken. En de film eindigt wat die flashbacks betreft, voor mij onverwacht... maar mooi. :)  Hoe, dat vertel ik hier niet!

En ineens belanden we dan als kijker weer waar we ook begonnen... Barfi ligt in een ziekenhuis op sterven. Shruti neemt afscheid, ze heeft de keus gemaakt, voor de liefde te gaan en heeft Barfi door een onbaatzuchtige beslissing, uiteindelijk echt gelukkig gemaakt.
Jhilmil neemt ook afscheid, ze slaat de deken terug en gaat bij hem liggen...

'Wie veracht de dag der kleine dingen...' is een tekst waar ik aan denk als ik Barfi zie in deze film, hij veracht de kleine dingen namelijk niet. En: wie een compleet mens is, is hij/zij die liefde kan geven zonder berekening. Dat zijn in deze film juist de mensen die in de ogen van de maatschappij niet volwaardig zijn. Shruti weet dat uiteindelijk ook, zij heeft begrepen waar het om gaat.
En al denk je soms even dat je in een slapstick bent beland (en schijnen er veel scénes uit beroemde films in te zitten, die ik trouwens niet ken...) - de zuivere kijk op het leven komt daar steeds weer tussendoor. Het geeft de film voor mij net zo'n speciale sfeer als: 'La vita è bella'...

Toepassing...

Ja, onbaatzuchtig liefhebben is iets heel moois, wat ook de boodschap is die God Zelf ons geeft. En zien we dat juist de mensen die dénken dat ze alles voor elkaar hebben, doofstom en misschien wel autistisch zijn... want, ze hebben niet gehoord en kunnen niet begrijpen waar het écht om draait in het leven.
De Farizeers en Schriftgeleerden hoorden ook, zonder te begrijpen en ze dachten er al te zijn. Ook gelovigen kunnen denken dat het met hen wel goed zit. Wij zijn rijk en hebben aan niets gebrek. 'Maar jullie weten niet dat je arm en blind en naakt bent', zegt Jezus dan.

En dit was geen christelijke film ... toch was het een illustratie van die boodschap en is het duidelijk dat er een keuze noodzakelijk is.
Heb je dat nog niet gedaan, kiezen? De tekst vervolgt: Ik raad je aan bij Mij te kopen goud, ogenzalf en kleding... opdat je weer ziet, en je naaktheid niet meer zichtbaar is. Wees ijverig en bekeer je!
Hij klopt ervoor bij je aan. Hoor wat de Geest zegt en doe open! Dan kun je iets ontvangen wat nog veel verder gaat dan het liefhebben van andere mensen in dit leven hier op aarde, namelijk liefhebben tot in het eeuwige leven.

En dat gun ik jullie allemaal!

Mission impossible of niet?

 zicht op de berg Hermon vanaf het meer van Galilea

Hebben jullie dat ook? Ik heb dat wel eens, dat ik er wel bij had willen zijn toen de Here Jezus op aarde rondwandelde, goed doende aan ieder... het meemaken hoe Hij 'in het echt' de mensen toesprak. Ik zou Hem misschien ook wel wat willen vragen - als ik de durf zou hebben... en zien hoe Hij was ...
Maar verder, zou ik ook graag willen weten hoe Hij er verder uitzag? Nee, dat niet.
Toch hebben veel mensen er wel een bepaald idee bij, denk aan bijbelse platen van vroeger ... maar ook nu zie je op bepaalde sites veel afbeeldingen voorbij komen waar Hij niet alleen knap is, maar er ook nog speciaal licht uit Zijn ogen straalt en misschien is er zelfs iets van een aureool te zien.
Jesaja 53 zegt echter iets heel anders:  

Gestalte of glorie had Hij niet; als wij Hem aanzagen, was er geen gedaante dat wij Hem begeerd zouden hebben.

Uiterlijk gezien was Hij geen opvallende, aantrekkelijke verschijning, dat is wat er eigenlijk staat (net zoals over Paulus) - we krijgen ook geen enkele verdere aanwijzing, terwijl je wel uiterlijke kenmerken leest over anderen, zoals Saul, David of Jeremia. Wat dat betreft is het gissen...

Mission impossible?  

acteur 'Jezus', een gewoon mens

Er is er nóg een reden waarom ik denk dat het een onmogelijke missie is om Hem echt af te beelden, of uit te beelden in een film. Want als ik de acteur die 'Jezus' moet spelen in de ogen kijk, zie ik toch echt een gewoon mens. En is het toch snel het lichamelijke lijden waarop wordt ingezoomd. Heel logisch want dat kunnen we waarnemen met onze ogen: de buitenkant.
En jazeker, het is waar, Hij heeft zich helemaal gegeven tot in de dood, en dat lichamelijke lijden was ook noodzakelijk voor onze redding. Niet voor te stellen dat Hij dat voor ons over had! Maar er zijn meer mensen onschuldig mishandeld en gedood - óók voor anderen. Waar zit dan het verschil?

Er is iets anders, wat Jezus' leven (en dus ook zijn lijden) onderscheidt, al was Hij uiterlijk net zo'n gewoon mens zoals jij en ik. Hij was zonder zonde - dat werd duidelijk als je met Hem praatte en merkte je in alles wat Hij deed en hoe Hij reageerde op anderen.
Want al heeft Hij alle glorie, alle hemelse pracht en praal afgelegd en was het uiterlijk niet meer zichtbaar, innerlijk was Hij nog precies dezelfde als in de schoot van de Vader (want daar kwam Hij vandaan!)
Ik denk dat Johannes daar ook op doelt (al lijkt die tekst op het eerste gezicht nogal in tegenspraak met Jesaja 53) als hij zegt in zijn evangelie:

 'Het woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond en wij hebben zijn heerlijkheid aanschouwd.' 

Deze innerlijke reinheid en heiligheid, hoe God Zelf is, vol van genade en waarheid, is niet door iemand in een beeld te vangen. Daarom heeft dit stukje uit Ben Hur misschien altijd al zoveel indruk op mij gemaakt.

Jezus geeft Ben Hur te drinken... 

En wat zou de Romeinse soldaat in Hem hebben gezien?

Wat onzichtbaar is

Het is die innerlijke volmaaktheid die Hem heeft laten lijden aan alles wat Hij hier in deze wereld tegenkwam wat zo door de zonde is aangetast, alles op aarde wat zóver verwijderd is van alles wat God had bedoeld met Zijn schepping. En Hij keek niet alleen maar toe, maar nam onze ziekten op zich zegt een citaat uit Jesaja 53, toen Hij ieder genas die tot Hem kwam. Onze smarten, Hij droeg ze! En dit alles 'tekende' Hem.
De mensen begrepen in wezen ook niet wat Zijn missie was, dat begon al als kind toen Zijn (vermeende) aardse vader en moeder Hem berispten dat Hij achter was gebleven in de tempel, tot de discipelen die onder elkaar spraken wie van hen de meeste zou zijn, - en neem hun onvermogen om 'een uur met Hem te waken' in de hof van Gethsemanee, toen Hij zo dodelijk beangst was. Omdat Hij alles wist wat over Hem zou komen.

Ja, Hij wilde gaan tot in de dood - de straf moest gedragen worden, maar als mens heeft Hij pas aan den lijve ondervonden wat dat inhield: lijden. Zo heeft Hij geleerd de wil van God te gehoorzamen - en is Hij verhoord uit Zijn angst zoals Hebreeën zegt.
Die gehoorzaamheid om ondanks alles, steeds weer die wil te doen, monde uit in Zijn lijden op het kruis, waar Hij onschuldig aan hing, maar waar uiteindelijk God Hem moest verlaten omdat al onze zonden op Hem werden gelegd. En dat uitbeelden? Dat is mijns inziens al helemáál niet mogelijk.
Zelfs deze in zonde gevallen wereld bestaat bij de gratie Gods om het maar eens even plechtig te zeggen. Alles zou onmiddellijk ophouden als God deze wereld de rug toe zou keren - zoals Hij Zijn Zoon de rug toekeerde op het kruis. Daarom werd het ook drie uur volkomen duisternis. God zag Hém als de personificatie van de zonde zelf en verliet Hem ... en dat lijden moest Hij dragen. Onzichtbaar voor de mensen...

Waar het echt om gaat

Jezus zegt het al, als zijn familie Hem wil spreken - 'als we de wil van de Vader doen, dán zijn we Jezus' moeder en zuster en broeder'.. De menselijke banden die Hij nodig had om geboren te worden snijdt Hij hiermee al door - daar gaat het niet meer om. Hoe logisch is het dan dat Paulus ons ook oproept om niemand meer 'naar het vlees' te kennen, en hij vervolgt dat met: 

... 'en al hebben wij Christus naar het vlees gekend, dan kennen wij Hem nu zo niet meer´

... en dat zélfs als je het voorrecht had drie jaar met Hem door Israël te hebben gewandeld en zelfs als je toen aan Zijn boezem lag 'dan kennen wij Hem nu zo niet meer´ (zij zouden namelijk gemakkelijk het accent kunnen gaan leggen op Zijn menselijke hoedanigheden). En wij, die Hem nog nooit hebben gezien? Gelukkig zijn wij daardoor niet in het nadeel - al wilde ik Hem wel eens meegemaakt hebben - want Jezus noemt ons 'zalig' als we desondanks toch geloven.

Eens zal het zover zijn en zullen we Hem écht in de ogen kijken - niet zoals Ben Hur Hem zag, in Zijn vernederde menselijke gestalte, maar zoals Hij is in Zijn volle heerlijkheid. Wat zal dat bijzonder zijn!
Daar wacht ik op en:

Hoewel ik Hem niet gezien heb, heb ik Hem toch lief. 

Hoewel ik Hem nu niet zie, maar geloof, 

verheug ik mij 

met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde 

(1 Petrus 1: 8)

Ik hoop jullie ook!

Van Gogh, Rembrandt of...

Veilingen, een manier om te kopen en verkopen... maar soms zit er een addertje onder het gras, een geheime deal die we niet weten. Daardoor konden bij 'Het kleine huis op de prairie', de vrienden van Charles Ingalls, diens farm en bezittingen terugkopen voor een laag prijsje, toen er zoveel schulden waren dat alles onder hamer kwam - de andere gegadigden kwamen niet opdagen doordat bij de toegangsweg tot Walnut Grove, hen door Nells werd wijsgemaakt dat de veiling niet door ging.

Daar moest ik aan denken toen ik het volgende verhaaltje las *) - ook over een veiling met een geheime bepaling:

Een welvarende man en zijn zoon verzamelden als hobby zeldzame kunst. Ze hadden van alles in hun collectie, van Picasso tot Raphael en nog veel meer. Regelmatig stonden ze samen deze grote kunstwerken te bewonderen. Toen het conflict in Vietnam uitbrak werd de zoon opgeroepen en naar het oorlogsgebied gestuurd. De zoon was een moedig soldaat en stierf in de strijd terwijl hij het leven redde van een andere soldaat. De vader kreeg het bericht en rouwde hevig om het verlies van zijn enige zoon.

Ongeveer een maand later, vlak voor kerst, werd er bij de vader op de deur geklopt. Een jonge man stond aan de deur met een groot pakket in zijn handen. “Meneer,” zei hij, “u kent mij niet. Uw zoon is gestorven terwijl hij mijn leven redde. Hij heeft meerdere levens gered die dag en terwijl hij mij droeg werd hij dodelijk in het hart getroffen door een kogel. Uw zoon sprak vaak over u en uw liefde voor kunst.” De jonge man overhandigde het pakket. “Ik weet dat het niet veel is en zeker niets vergeleken met de grote kunstwerken die u hebt, maar ik geloof dat uw zoon zou willen dat u dit kreeg.”
De vader opende het pakket. Het was een portret van zijn zoon, geschilderd door de jonge man. Hij keek met bewondering naar de manier waarop de jonge man de persoonlijkheid van zijn zoon had weten vast te leggen in het schilderij. Tranen vulde de ogen van de vader terwijl hij het schilderij verder bekeek. Hij dankte de jonge man en bood aan om voor het schilderij te betalen. “Nee, echt niet. Ik kan niet terugbetalen wat uw zoon voor mij heeft gedaan. Dit is een geschenk.”

De vader hing het schilderij boven de schoorsteenmantel. Elke keer als hij bezoek kreeg, toonde hij eerst het schilderij van zijn zoon voordat hij de rest van zijn collecte liet zien. De vader overleed enkele maanden later.

Er zou een grote veiling worden gehouden van alle verzamelde kunstwerken. Er verzamelde zich een grote publiek, opgewonden dat zij de kunstwerken konden zien en de mogelijkheid kregen om er iets van te kopen.
Op het podium stond het schilderij van de zoon. De veilingmeester klopte met zijn hamer. “We starten het bieden met dit schilderij van de zoon. Wie biedt er op dit schilderij?”
Het was stil.

Toen riep iemand van achter uit de zaal: “Wij willen de beroemde werken zien. Sla dit schilderij over.” De veilingmeester bleef volhouden. “Wie gaat er bieden op dit schilderij? Wie start het bieden? 100 dollar, € 200 dollar?”
Een andere stem riep boos: “Wij zijn niet gekomen voor dit schilderij. We zijn gekomen om de 'Van Goghs' en de 'Rembrandts' te zien. Schiet nou eens op en kom met het echte werk!” De veilingmeester ging door: “De zoon! De zoon! Wie neemt de zoon?”
Uiteindelijk kwam er een stem van achter uit de zaal. Het was de tuinman die al jaren voor het gezin had gewerkt. “Ik bied 10 dollar voor dat schilderij.” Als arme man was dit alles wat hij zich kon veroorloven.
“We hebben een bod van 10 dollar , wie biedt 20?" “Geef het aan hem. Wij willen de meesters zien!” “Ik heb een bod van 10 dollar, wil iemand meer bieden?” Het publiek begon boos te worden. Zij wilden geen schilderij van de zoon. Zij wilden waardevolle investeringen voor hun collecties.

De veilingmeester klopte met zijn hamer “Eenmaal, andermaal, VERKOCHT voor 10 dollar!”
Een man op de tweede rij riep: “Kunnen we nu doorgaan met de meesterwerken?”
De veilingmeester legde zijn hamer neer en kondigde aan: “De veiling is nu afgelopen.”
“En de andere schilderijen dan?”
“Het spijt me. Toen ik de taak had aangenomen om deze veiling te leiden, ben ik op de hoogte gesteld van een bijzondere bepaling in het testament dat tot op een specifiek moment geheim moest blijven. Dat moment is nu bereikt. Alleen het schilderij van de zoon zou worden geveild. De persoon die dat schilderij kocht zou automatisch alles erven, inclusief de schilderijen van de grote meesters. De persoon die de zoon nam, krijgt alles!”

*********

En de titel van dit verhaaltje?
"Wie neemt de zoon?"
want dát is hier de cruciale vraag... Als je het schilderij van hem neemt, wordt de rest je geschonken.
De toepassing zien we wel denk ik. :) Ook nu lijkt het in de ogen van velen, niet veel bijzonders, 'geloven in de Zoon' - maar schijn bedriegt...
En ook hier wordt aan het eind als volgt de link gelegd met DE Zoon:

Tweeduizend jaar geleden gaf God zijn Zoon om aan het kruis te sterven. Net als ook de veilingmeester, is Zijn boodschap vandaag: “De Zoon! De Zoon! Wie neemt de Zoon?” Want, ziet u, wie de Zoon neemt, krijgt alles! 

*********

Lees het maar na:

En dit is het getuigenis: God heeft ons eeuwig leven gegeven 

en dit leven is in zijn Zoon. 

Wie de Zoon heeft, heeft het leven; 

wie de Zoon van God niet heeft, heeft het leven niet. 

 (De eerste brief van Johannes, 

hoofdstuk 5 vers 11 en 12) 

Wat zullen wij dan van deze dingen zeggen? 

Als God vóór ons is, wie zal tegen ons zijn?

Hoe zal Hij, die zelfs zijn eigen Zoon niet gespaard, 

maar voor ons allen overgegeven heeft, 

ons met Hem ook niet alle dingen schenken?

(Paulus in de brief aan de Romeinen

 hoofdstuk 8 vers 31 en 32)

*) Inmiddels zag ik ook een versie van dit verhaal 

op de site van Heart Cry

Water'management' ...

Bovenstaand filmpje zet me aan het denken... die kindertjes en ook al wat ouderen die vertellen waar ze zich zoal druk om maken - alhoewel ze eigenlijk anderen citeren, ons misschien? En dan komt het rijtje met 'eerste wereld-problemen' waar we hier in het rijke westen zo mee bezig kunnen zijn dat het lijkt alsof de hele wereld daarom draait. Want het is echt een drama (en kijk maar eens wat o.a. wordt genoemd)

- als ik mijn telefoonoplader niet vlak bij mijn bed heb - wanneer mij leren stoelbekleding niet verwarmd is - als ik naar de badkamer ga en mijn telefoon vergeet - als mijn kleren gaan stinken omdat ik ze te lang in de wasmachine laat zitten - dat mijn huis zo groot is, dat ik twee routers nodig heb  etc etc

In een ander licht geplaatst, dat van de derde wereld, zijn deze zaken een lachertje. Ten eerste omdat het dingen zijn waar zij dáár, alleen maar van kunnen dromen - je kunt er dus best zónder? Dat lijkt de boodschap van het filmpje te zijn...
Ook denk ik dan aan een tekst uit de Bijbel waar staat, dat als we 'onderhoud en onderdak hebben', dat ons genoeg moet zijn. Zo, dat is ook aardig basic! En we hebben het ons in het rijke westen zo moeilijk gemaakt dat we veel méér nodig hebben dan dat. Denk alleen maar eens aan alle financiële verplichtingen die het leven hier met zich meebrengt, misschien een hypotheek, verzekeringen in alle soorten en maten. Zelfs onze vrije tijd moeten we verzekeren... want alle luxe die we ons kunnen veroorloven heeft z'n prijs... Veel zaken kunnen we ook praktisch gezien niet meer zonder, al zouden we het willen.

op het 4th world water forum, Mexico City

Maar de clou zien we aan het eind van dit filmpje. Want het echte onderwerp is water, de ECHTE eerste levensbehoefte - die er in de derde wereld vaak nog niet eens is. En wij zijn zo verwend dat we dat niet eens meer beseffen - draaien de kraan open en het stroomt maar door, voor onze ogen ... al is het tegenwoordig nodig dat wij ons beperken en er zuinig mee omspringen.
Watermanagement is daarom in het belang van de hele wereld... een woord waarbij ik denk aan Willem Alexander, die zich hier sterk voor maakt, niet alleen waterbeheersing (dijken, denk aan de deltawerken), maar ook zorgen dat er schoon water beschikbaar is voor ieder mens. En daar zit dan een heel arsenaal van maatregelen aan vast zoals ook goed sanitair ... Zo zullen er in de derde wereld in ieder geval veel minder kinderen sterven en echt een toekomst krijgen.

De toepassing...

Water for life! heet de organisatie achter het filmpje... en daarmee wordt voor mij de link natuurlijk gelegd met wat de Bijbel zegt over water - je zou onze kroonprins wat betreft dit punt kunnen vergelijken met de Here Jezus. Maar met het watermanagment van de Heer is er iets heel bijzonders aan de hand: niet alleen beheerst Hij het water (één woord en de storm gaat liggen!), als Hij je water geeft, heb je nooit meer dorst.
'Dat is natuurlijk een uitkomst', dacht ook de vrouw uit Johannes 4 die water kwam putten. Maar Jezus sprak over het levende water wat onze geestelijke dorst lest omdat het zal worden tot een fontein in je binnenste. Zelfs tot het eeuwig leven! Ja, het is als de kraan die je hier eigenlijk altijd wijd open kan zetten. Geen limiet en bezuinigingen bij de Heer!

Merk je daar eigenlijk niet zoveel van? Dan kan het zijn dat je - net als veel mensen in deze 'eerste wereld' - (om dat ook maar even toe te passen) teveel bezig bent met allerei extra's (luxe) die we in ons leven krijgen of erbij némen, soms op het eerste gezicht zelfs wel 'geestelijke' dingen.
Het levende water...? misschien drinken we het mondjesmaat, of zelfs zo af en toe nog een druppeltje. En komen we aan echt drinken niet meer toe. Verbaas je dan niet dat er geen fontein uit je binnenste omhoog komt - water, het beeld van de Geest, die zij die tot geloof kwamen ontvangen zouden. Het water wat ons ook reinigt, als we het woord van God lezen en de Geest kan werken. Want Hij geeft Hem niet met mate.

Ik ben weer opnieuw gaan beseffen hoe bevoorrecht we hier in de 'eerste wereld' zijn en opnieuw dankbaar voor de dingen die we hier zó in de schoot geworpen krijgen.
Maar ook weer doordrongen van de noodzaak om het levende water (en dat is de heilige Geest) ruim baan te geven - om weg te doen wat ons teveel in beslag neemt en weer prioriteiten te stellen. Dan kan het in ons (weer) zijn als een fontein, en door ons heen stromen naar de mensen om ons heen.

Net als in het filmpje, wordt ook aan het slot van de Bijbel als het ware nog eens ´de clou van het hele verhaal´ genoemd. En lezen we (o.a.) als Gods aansporing en oproep voor ieder:

En wie dorst heeft, kome, en wie wil, neme het water des levens om niet. 
Op 22 vers 17

 

Over woeste baren en golven...

de betreffende foto uit 1953, 
mams derde van links, zesde van rechts :)

Het is een week van mijlpalen en herinneringen aan belangrijke gebeurtenissen in onze vaderlandse geschiedenis.
En gisteren was het de dag waarop we iets herdachten wat zestig jaar geleden gebeurde in Zeeland en Zuidholland. Noordwesterstorm, springvloed... die combinatie zorgde voor de watersnoodramp die meer dan 1800 slachtoffers eiste. Vanaf klein kind ken ik die ramp aan de hand van enkele foto's waarop mijn moeder stond: hoofddoek om, laarzen aan, emmer, bezem in de hand... Als vrijwilligster was ze samen met andere mensen uit het hele land bezig in de weer drooggevallen woningen. Huizen schoonmaken in Zeeland was het onderschrift.

En als er wel eens een verhaal werd verteld over mensen die die ramp overleefden, dan vroeg ik mezelf soms af hoe het zou zijn als je zoiets meemaakte, met elkaar op het dak van je huis, hopend dat je op tijd zou worden opgepikt. Of nét gered maar iemand van je gezin heb je los moeten laten en is verdronken... iets wat je heel je leven bij je zal dragen. Nu lees je hier wel eens wat over, ook als er de herdenkingen zijn. Veel mensen hebben echter nooit echt kunnen en willen praten over hun ervaringen.

Direct na deze ramp is er gestart met de Deltawerken. Neeltje Jans heb ik gezien. Het werkeiland waarop alles uit de doeken gedaan wordt over die waterbeveiligingswerken. En dat allemaal om het (letterlijke) water te keren zodat het niet meer het land kan overstromen en zoveel slachtoffers kan maken. 'Nooit meer zo'n watersnoodramp' was de gedachte.
Natuurlijk komt dan ook de vraag om de hoek kijken... waarom zoiets toch gebeurt en weet ik geen ander antwoord dan dat sinds de zondeval de wereld niet meer is zoals God die oorspronkelijk had bedoeld - ook natuurrampen komen sindsdien voor. 'De natuur is onberekenbaar', is een bekende uitspraak - al doen we er alles aan om die beheersbaar te houden.

                 ******************                             

Zo'n ramp, al dat water wat het land overspoelt... het doet me denken aan een tekstgedeelte uit het Hooglied. 'Hoezo dat dan?' zeg je misschien. 'Dat boek gaat toch over de liefde en niet over een natuurramp met vele doden...? Als je nu de zondvloed noemde...'
Toch bedoel ik echt Hooglied. En wel uit hoofdstuk 8:

 6 Vele wateren kunnen de liefde niet blussen

en rivieren spoelen haar niet weg.

Al het water kan die liefde niet blussen. Nou, als je ziet hoeveel water het was dat 60 jaar geleden door de dijken brak, dan weet ik dat zo net nog niet. De mensen toen zullen óók eerder gedacht hebben aan de zondvloed, die als een oordeel over de aarde kwam. Maar God heeft Noach beloofd dat zoiets nooit meer zou gebeuren. (De watersnoodramp zie ik ook beslist niet als een oordeel van God).
Maar naast het boek Hooglied, worden 'vele wateren' ook genoemd in de Psalmen en zie ik daar beschreven dat iemand zucht onder de 'baren en golven' die over hem heengaan. 'Uw baren en golven slaan over mij heen' staat er letterlijk in Psalm 42. En in een andere Psalm (88) zie je hetzelfde terugkomen en is er gelijk de uitleg:

8 Uw grimmigheid rust zwaar op mij,

door al uw baren drukt Gij mij neder.

17 uw brandende toorn gaat over mij heen,
uw verschrikkingen vernietigen mij;
18 de ganse dag omringen zij mij als water,
zij omsingelen mij tezamen.

Over wie ging dit allemaal heen? Voor mij in ieder geval heel duidelijk, zie je in deze twee psalmen de Here Jezus aan het kruis, Hij onderging Gods toorn. (Heb je dit nog nooit zo bekeken, lees maar eens na wat er verder allemaal beschreven staat wat ons herinnert aan de omstandigheden van de Here Jezus bij zijn verraad en kruisiging en zie je hoe Hij het allemaal heeft ervaren)
Maar waarom deed Hij dat toch? Waarom zou je vrijwillig zo'n zondvloed van toorn ondergaan voor mensen die helemaal niet op je zitten te wachten?
Dan kom ik toch weer terug bij de tekst uit Hooglied... waar staat dat de vele wateren van Gods toorn, de liefde niet kan blussen of wegspoelen. En was het God die zo zijn liefde voor ons bewezen heeft, dat Christus, toen wij nog zondaren waren, voor ons gestorven is. Er staat zo mooi dat het bewezen is. Bewijzen doe je door een daad te stellen. God zei niet alleen: Ik houd van jullie, Hij deed ook wat nodig was en gaf Zichzelf. Hij had de Zijnen lief tot het einde, zegt Johannes 13.
 
Ja, liefde hield Hem aan het kruis - want Hij had van Zijn Vader legioenen engelen in kunnen roepen om Zijn lijden te stoppen en naar de hemel te gaan - maar deed dat niet! Daarom kunnen wij behóuden worden van de toorn. Dat betekent: voor ons géén baren en golven meer waar we in zouden verdrinken, maar: gered van het oordeel, door de liefde van Christus - die gelukkig! niet te blussen was. 

En ook nu, als we in ons leven stormen meemaken, de baren en golven over ons heen voelen komen, en we denken te verdrinken, weet dan dat diezelfde liefde er nog steeds is voor ons, voor mij en voor jou. En Hij zal ons bij de hand pakken en weer oprichten. 
Dit is wat we zeker mogen weten!

 Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? 

Verdrukking of benauwdheid, of vervolging of honger, 

of naaktheid, of gevaar, of het zwaard? 

Gelijk geschreven staat: Om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood,

wij zijn gerekend als slachtschapen.

  Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. 
 Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, 

noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, 

 noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel 

ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, 

welke is in Christus Jezus, onze Here. 

(Uit Romeinen 8)