SOS!

SOS - oorspronkelijk een afkorting van 'Save our ship', maar ik ken het als de kreet: Save our souls'.. Redt onze zielen!
De gedachte die in me opkwam nadat ik de term laatst weer tegenkwam - over die 'noodkreet om hulp' zouden we het in het Nederlands noemen denk ik - was dat je zo'n signaal uitzendt als je iets niet alleen afkan, je in een benarde situatie zit en iemand anders nodig hebt die je helpt daaruit te komen.... En als we de term erg letterlijk nemen: je uit het water haalt als je schip is gezonken.... Als de situatie maar nijpend genoeg is, het water je aan de lippen staat, zul je toch wel zover zijn om kenbaar te maken dat er iets mis is en je het alleen niet redt; misschien is hij of zij nog nét op tijd zodat je vóórdat je schip gezonken is, van boord kunt worden gehaald door de reddingsboot, of de helikopter...

Eerst doorhebben dat je gered moet worden

Die volgorde (signaal uitzenden - redddingsoperatie start) lijkt erg logisch maar de grootste reddingsoperatie ooit uitgevoerd, is gestart zonder dat degenen die in grote nood waren, erom hebben gevraagd. Eigenlijk wilden ze de redding niet - en dat terwijl het wel heel noodzakelijk was dat hun zielen gered werden. Omdat ze verloren waren. En nu doel ik op het reddingsplan van God die Zijn Zoon naar de aarde zond om ons, onze zielen, te redden van het oordeel - de dood.
In het Nieuwe Testament lezen we dat wij, die de redding nodig hadden, er niet om vroegen en zelfs vijandig gezind waren ten opzichte van onze Redder. Stel je eens voor hoe dat is: Je schip is zinkende en het duurt niet lang meer of je zult in de golven verdwijnen, maar de reddingsboot? Nee, daar wil je niet inklimmen. Want het gaat nog wel goed, of ik denk er maar niet over na dat ik uiteindelijk zal verdrinken...
Het is noodzakelijk om ons eerst bewust te worden dat we zonder Hem verloren zijn. En al lijkt ons leven op zich aardig te verlopen, aan het eind zal duidelijk worden hoe het met ons gesteld is en wordt eigenlijk alleen maar de vraag gesteld of we ons van het zinkende schip, al uit het water hebben laten halen...  Is dat niet het geval, dan ben je te laat. Het moet als je nog leeft duidelijk zijn dat je de Redding hebt aangepakt. De dood is namelijk het gevolg van het feit dat je al bijna 'in het water ligt' - je zult uiteindelijk verdrinken -  daarom is het zaak de redding aan te nemen voordat je leven hier op aarde ten einde is...!

Ook als gelovige...

En als je eenmaal gelovig bent geworden, de reddingsboei hebt gegrepen, kun je nog wel eens in situaties verkeren waarin je denkt: 'Help, er gaat iets niet goed'... Dan zend je bewust je SOS-signaal uit: het noodsignaal in de draadloze communicatie.
Wat geweldig dat wij het gebed hebben als onze draadloze communicatie met de hemel waarbij we onmiddellijk verbinding hebben met de Here Jezus Zelf! We nooit hoeven te denken dat we niet direct bij Hem terecht kunnen, er eerst iemand op aarde of daar in de hemel ons gesprek aanneemt, die dan gaat bekijken of de Heer wel tijd heeft, of om te beoordelen of ons probleem wel groot genoeg is om door Hem te worden behandeld.

Nee, Jezus Zelf heeft speciaal die taak voor ons in de hemel als onze Voorspraak en staat altijd voor ons klaar om ons te hulp te schieten! En natuurlijk is het goed om anderen in je omgeving je SOS-signaal te zenden zodat we voor elkaar kunnen bidden. Maar laten we ook en ten eerste onze eigen verbinding met de hemel gebruiken om met de Here Jezus te spreken. En het mooie met die verbinding is: er is nooit een overbelaste lijn - we kunnen altijd terecht óók voor anderen én anderen voor ons... als de leden van hetzelfde lichaam die ten behoeve van elkaar contact zoeken met het Hoofd....

Velsignelsen ... voor Noorwegen

 tekst onderaan dit blog

Gisteren leek de wereld even stil te staan, de dag die in het teken stond van de aanslag in Oslo  en de daaropvolgende verschrikkelijke schietpartij in Noorwegen waarbij wel 90 doden vielen. Dan dringt het tot je door dat het leven eigenlijk risicovol is: één doorgedraaid persoon en je zit zo in een horrorscenario.
In Noorwegen had men gedacht dat het zover nooit zou komen in hun land. Heel vreemd als er dan ineens zoiets ernstigs gebeurt en je met de neus op de harde realiteit wordt gedrukt dat dat wel zo is, dat deze dingen niet meer voorbehouden zijn aan landen wat verder weg, zoals Amerika. In Nederland hebben we dit op een kleinere schaal meegemaakt in Alphen aan de Rijn, waar iemand laatst in een winkelcentrum om zich heen begon te schieten en op een Koninginnedag in Apeldoorn waarbij ook een eenling in een auto nietsontziend op een mensenmassa inreed. Daarbij was het schokkende dat dit ook live te zien was.

Ook gisteren kwam ik dit Noorse lied tegen op youtube. Het gaat over vrede en zegen van de Heer, en genade die mensen wordt toegewenst. Een grotere tegenstelling is er bijna niet en ik wil wel bekennen dat mijn eerste reactie op die vreselijke gebeurtenis onwillekeurig was: waarom het moest gebeuren, en ja, ook: waarom God het niet heeft voorkomen dat die schutter zolang door kon gaan.
Dat zijn de vragen die ongelovigen meestal direct stellen en waarmee ook duidelijk is waarom zij niet geloven in een God 'die zo iets verschrikkelijks toelaat'.

Utøya

Daar denken we niet altijd over na want meestal kabbelt ons leven gewoon wel door; als je ook nog in een omgeving woont waar op het eerste gezicht alles aardig in orde is - er is geen oorlog, genoeg eten in de winkel en nog een beetje geld op de bank... - dan heb je niet zo door dat de wereld nog in handen is van degene die de overste van deze wereld wordt genoemd: de duivel. Maar soms ineens komt het naar de oppervlakte en laat één persoon zich volledig door hem beheersen. De gevolgen zijn net een horrorfilm maar dan in het echt. En als je zag hoe klein dat eiland is waar de schietpartij plaatsvond, en de schutter gewoon zolang lang vrij spel had om door te gaan, kreeg ik  associaties met de tekst dat de duivel 'tot ons neergedaald is in grote grimmigheid, wetende dat hij weinig tijd heeft'. - En als hij de kans krijgt gebruikt hij mensen om zoveel mogelijk dood en verderf te zaaien - hij is niet voor niets de mensenmoordenaar van den beginne.

Hoe kan dat, de Heer heeft de duivel toch overwonnen op Golgotha? Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde lezen we in Mattheus bij het zendingsbevel aan de discipelen.
Als je zo'n bericht hoort, de beelden ziet op tv en internet, lijkt het er zelfs niet op. Dat is het probleem wat moeilijk uit te leggen is. Namelijk dat het nog niet zover is, dat Jezus de macht ook al heeft aanvaard - daarom zien we nog niet dat Hem alles onderworpen is. Dat klinkt raar want dat is toch het beste wat de wereld kan overkomen? Waarom niet direct dat Koninkrijk opgericht?

Buiten dat Israël de Koning niet heeft aanvaard en daarom het rijk nog niet is opgericht, is er nog een reden. En dat werpt wel een ander licht op zo'n gebeurtenis - niet dat het dan niet erg moeilijk te accepteren valt, al die onschuldige slachtoffers... Maar als de Heer actief zou ingrijpen in het wereldgebeuren naar Zijn eigen normen, dan zou er van de wereld niet zo heel veel overblijven. Alle zonde en ongerechtigheid die op aarde is zou dan direct geoordeeld worden. Een herhaling van de verwoesting van Sodom en Gomorra, en deze keer op veel grotere schaal, lijkt me dan voor de hand liggen. 

Dat lezen we ook in 2 Petrus 3 terug, ook geeft die tekst de reden dat God nog niet ingrijpt in de wereld. Hij heeft alleen maar geduld met u,  

omdat Hij wil dat iedereen tot inkeer komt en niemand verloren gaat. Die reden is Liefde!! 

Zo lief heeft God de wereld gehad, en nog steeds! opdat een ieder die gelooft niet verloren gaat. (Joh. 3: 16) Vandaar dat het stil blijft vanuit de hemel en dat soms hard en heel onbegrijpelijk lijkt in dagen als deze, ook als we kijken naar wat er verder allemaal gebeurt op aarde. Vanuit het perspectief van liefde en geduld met de mensen, is het beeld wel anders maar het is overduidelijk dat de schepping reikhalzend uitziet naar het moment dat dat Rijk wel aanbreekt. Daarom nu nog geen wraak en oordeel. Laten we bidden dat er nog veel mensen tot bekering zullen komen voordat het zover is.

En de Noren, speciaal de mensen die geliefden hebben verloren, en de mensen die alles hebben meegemaakt, wil ik de woorden van dit lied meegeven, toewensen dat ze de Bron van alle zegen leren kennen:

 Zegenbede -- Oslo Gospel Choir -- Velsignelsen

De Here zegene u en behoede u    De Here laat Zijn aangezicht over lichten   en zij u genadig                    De Here verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede  Hij geeft je kracht om te leven, hoop en vertrouwen in de toekomst. Hij zei "kom tot Mij die uitgeput bent, en Ik zal u rust geven." Hij zal u bewaren voor alle kwaad je de kracht geven in je zwakte Na je bedrog, je fouten is Zijn genade nieuw elke dag nieuw elke dag... Amen, amen, )	Herren velsigne deg og bevare deg    Herren la sitt ansikt lyse over deg     og vere deg nådig                                         Herren løfe sitt åsyn på deg   og gi deg fred.        Han skal gi deg kraft til å leve,   gi håp og framtidstro.   Han har sagt "kom til meg du som strever,   og jeg vil gi deg ro".   Han skal bevare deg fra alt ondt,   gi deg styrke når du er svak.   Tross ditt svik, dine nederlag   er hans nåde ny hver dag   ny hver dag.   amen, amen.

Inspiratie? Noodzakelijk!

Wat een interessante titel: inspiratie.... En nee, nu geen gewichtig uiteenzetting over de inspiratie van de Bijbel. Dit blogje schrijf ik eigenlijk om inspiratie op te doen voor een kampweek met thema Worden als de Meester: De vertelling over de discipel Jakobus mag ik voor mijn rekening nemen - trouwens een andere Jakobus dan de gelijknamige schrijver van de brief (de broer van Jezus).. En nu ik er wat over nakijk heb je ook nog Jakobus de zoon van Alfeüs en nog een andere Jakobus... om het makkelijker te maken... :) Ja, het vertellen vereist wel wat voorstudie...
Van de drie discipelen die vaak in één adem genoemd worden: Petrus, Jakobus en Johannes, is juist Jakobus de minst bekende voor mij. De andere twee heb ik direct wel een bepaald beeld bij: Petrus als haantje de voorste, heeft Jezus verloochend; Johannes is de discipel dien Jezus liefhad (denk om die tweede naamval want dan is het duidelijk dat het gaat om Jezus die Johannes liefhad...) Maar bij Jakobus komt niets méér spontaan naar boven dan: Hij is de broer van Johannes, ook een zoon van Zebedeus... een visser. En dat is het dan wel. Maar er is vast meer van hem te vertellen.


Discipel, een echte leerling!


Alle drie waren ze gewone vissers die hun netten lieten liggen om Jezus te volgen. En er valt dan nog heel wat te leren, ze zijn niet van het één op het andere moment de volmaakte discipelen van de Heer die de juiste keuzes weten te maken.
Juist gisteren las ik een blogje over het feit dat de meeste apostelen toch niet van die makke lammetjes waren om het zo te zeggen. En is er de frappante overeenkomst met de helden van David die vaak zelfs wat op hun kerfstok hadden. Lees maar eens in 1 Sam. 22: 2 Ook voegde zich bij hem ieder die in moeilijkheden verkeerde, ieder die een schuldeiser had, ieder die verbitterd was, en hij werd hun aanvoerder. Zij bleven bij hem, ongeveer vierhonderd man.
Om dichtbij de Heer te mogen zijn hoeven we ook niet eerst perfect te zijn; Jakobus en Johannes krijgen van Hem zelfs de bijnaam 'zonen des donders' - misschien omdat ze erg ijverig wilden doen wat hen goed leek - en ondanks dat waren zij samen met Petrus de discipelen die vaak nét iets dichterbij mochten komen dan de rest. Bijvoorbeeld als de Heer iets bijzonders mee ging maken, zoals de verheerlijking op de berg.
Hij roept ruige vissers en andere mensen die er in de toenmalige maatschappij wat uit lagen. Maar dan wil Hij hen ook gebruiken - en dat gaat niet zonder slag of stoot...

Zouden wij het beter hebben gedaan?

Als je er over nadenkt is het ook niet niks: in die tijd in Israël leven, overheerst door de Romeinen en dan Iemand tegenkomen die zegt de Messias te zijn. Geen wonder dat ze er haast vanuit gingen dat Jezus de Romeinen een lesje zou leren als de tijd gekomen was en zo koning zou worden over Israël. Dat was toch ook zoals er in het Oude testament voorspeld was? En Jezus doet wonderen, de schoonmoeder van Petrus wordt genezen, het dochtertje van Jairus staat zelfs op uit de dood! Als dat niet de beloofde Messias-Koning is! Jezus zegt hen echter al die spectaculaire wonderen maar niet verder te vertellen. Hoe vreemd, dat is toch juist het teken van Zijn macht?
Maar de leiders en de godsdienstige elite van het volk willen Hem niet aanvaarden, daardoor wordt alles anders, wordt Hij de lijdende Knecht. En dat is voor de discipelen geen makkelijke omslag. Je ziet dan ook dat elke keer als Jezus het heeft over Zijn lijden dat zal komen, Jakobus en Johannes met heel andere zaken bezig zijn, wie er bijvoorbeeld aan Zijn rechter- en linkerzijde mag zitten als Hij Koning is geworden...

Jakobus moet leren dat het nog niet de tijd is van heerlijkheid, Jezus moest eerst nog lijden.
En ook voor  ons is er die volgorde en is er geen heerlijkheid zonder dat er eerst lijden is geweest. We kunnen er ook niets aan bijdragen dat die heerlijkheid er nu al zal komen, al zien we er soms een glimp van. Geen tenten voor Mozes en Elia...Of - qua situatie een ander uiterste - de nacht van het verraad in de hof van Getsemané. Terwijl Jakobus net heeft gezegd de beker te kunnen drinken die Jezus moest drinken, valt hij in slaap op het moment dat het lijden dichterbij komt. Met de Heer waken is al te veel.
Ook is het niet zo'n goed idee om vuur uit de hemel laten regenen om de ongelovigen te verteren... (als de mensen in Samaria Jezus niet willen ontvangen) Hij denkt het soms helemaal bij het juiste eind te hebben - maar als je bij God hoort, werkt alles nét anders dan je zou denken. Nu nog geen tijd van vergelding maar van vernedering en lijden als je de Heer wilt volgen.

Lijden als de Meester

Uiteindelijk heeft Johannes zijn geloof moeten bekopen met de dood. Hij is door Herodes met het zwaard omgebracht, al in het jaar 43/44, relatief kort na de dood en opstanding van zijn Meester.
Wat een contrast met zijn broer Johannes die juist heel oud is geworden, wel 90 jaar en aan het eind van zijn leven de Openbaring mocht ontvangen om op te schrijven; van hem hebben we ook een heel evangelie, brieven.... een heel nalatenschap waar alle christenen zoveel aan hebben gehad.  
Onze menselijke conclusie is misschien dat Johannes leven veel meer vrucht heeft gedragen dan dat van zijn broer Jakobus - hij heeft maar een jaar of tien gehad om zich ten dienste van de Heer te stellen
Lijden lijkt ons ook vaak nutteloos - wie ziet het? (denk bijvoorbeeld aan het lijden van gelovigen in Noord-Korea, of andere landen waar mensen worden gemarteld en ook vaak gedood omdat ze in de Here Jezus geloven) Maar de Heer noemt ons zalig als we lijden om ons geloof!

Mattheüs 5

10 Zalig de vervolgden om der gerechtigheid wil,

want hunner is het Koninkrijk der hemelen.

11 Zalig zijt gij, wanneer men u smaadt en vervolgt 
en liegende allerlei kwaad van u spreekt om Mijnentwil.  
12 Verblijdt u en verheugt u, want uw loon is groot in de hemelen; 

want alzo hebben zij de profeten vóór u vervolgd.

We hoeven geen hele speciale gelovigen te zijn om dit lijden 'waardig' te zijn. Ja zo wordt het genoemd in de Bijbel en eigenlijk is het een grote eer! Waarom zouden we meer zijn dan onze Meester en zou het lijden ons voorbij gaan? Johannes was een gewone visser maar liet zijn netten liggen toen hij geroepen werd en moest toen leren wat het volgen van de Heer inhield.
Zo mogen wij ook leren dat wie groot wil zijn in Gods koninkrijk een dienaar moet wezen; geen hoge voorname positie, aan de zijde van de Heer zitten in het koninkrijk en geen macht voor de kerk of macht voor de gelovigen. Ook kijkt God niet naar aantallen alsof Hij Zich daardoor laat imponeren.
Wij in het vrije westen hebben het nog niet erg moeilijk, er is geen lichamelijk lijden door ons geloof; bij ons zit het meer in niet begrepen worden - er wordt misschien van alles over je gezegd wat niet klopt. Ons rechtvaardigheidsgevoel komt dan in opstand, zoals Jakobus daar ook last van had - de zaken wel even recht wilde zetten. Maar daar is het nu de tijd niet voor, dat vuur komt later.

Een beloning? 

De uitwerking van het lijden zien wij vaak ook niet maar Hij ziet het wel!
En later ... zullen we ontdekken dat we loon hebben ontvangen als we hier hebben geleden voor ons geloof in Hem. En 'loon' geeft mij altijd een beetje de associatie met 'zelf zo geweldig zijn' en dat we in de hemel dan tegen elkaar op zouden bieden: kijk die heeft zoveel bereikt... Maar daar hebben we die menselijke benadering gelukkig afgelegd. In Openbaring staat ook dat we onze kronen (eer) die we ontvangen, aan de voeten van de Heer zullen neerwerpen. Hij is de bron van alle goede werken die we op aarde hebben gedaan.
En ons loon, wie weet zijn dat wel de bekeerlingen vanwege lijden wat wij in geringe mate, maar andere gelovigen die zwaar verdrukt worden, in grote mate nu ondergaan...
Later zullen we het resultaat zien! Dat we hierdoor de inspiratie ontvangen, de impuls om door te gaan een getuige te zijn van de Meester.

Voor altijd en eeuwig!

Voor altijd en eeuwig

Is een heel lange tijd, Poeh

Voor altijd is met jou erbij niet lang genoeg

Wij horen bij elkaar, voor altijd

En staan ook voor elkaar klaar, voor altijd

Bevriend door dun en dik

Voor altijd jij en ik

Voor altijd en eeuwig

Ik wou dat het zo kon zijn, voor altijd

Als ik het kon beloven, voor altijd

Dan bleef ik en jij

Voor altijd simpel wij

Voor altijd en eeuwig

Voor altijd en eeuwig

Is een hele lange tijd Poeh

Voor altijd is met jou erbij Janneman

Niet lang genoeg

Als het aan mij of jij ligt, voor altijd

Dan blijven wij samen

Eenvoudig, voor altijd

Als je maar begrijpt

Dat niemand ons ooit scheidt

Wij blijven altijd samen

Voor altijd en eeuwig...

Vanmiddag hoorde en zag ik bij één van mijn dochters een filmpje van een liedje van Pooh Beer. Inderdaad herkende ik het want mijn kinderen keken vroeger uitentreuren zou ik bijna zeggen, naar de filmpjes van die olijke beer en zijn vrienden. En voor altijd en eeuwig is ook echt zoals kinderen de dingen beleven. Als ze een vriendinnetje hebben waar ze erg goed mee op kunnen schieten is het 'voor altijd en eeuwig'. Je kunt als kind ook niet overzien dat dat toch niet helemaal vanzelfsprekend is. Net als een uitspraak die anderen ook vast wel bekend voorkomt: "Ik blijf voor altijd en eeuwig bij jullie wonen', en mocht je misschien vermoeden dat je toch ouder zult worden, lossen dochters dat probleem vaak op met de uitspraak: "en dan ga ik met papa trouwen..."  En natuurlijk ga je kleine kinderen niet vermoeien met de realiteit dat deze situatie zal veranderen als ze ouder zijn geworden - en dat papa en mama op aarde niet het eeuwige leven hebben (zeggen we dan), er een tijd komt dat ze er niet meer zullen zijn... Als alles 'normaal' verloopt, zullen kleine kinderen dat niet meemaken. En je gunt hen die veilige wereld, waarin de horizon niet verder gaat dan het huis, de mensen waarvan je houdt, samen zijn met je broertjes en zusjes en vader en moeder... Al zijn er tegenwoordig toch steeds meer kinderen die die veiligheid missen, waar de veilige wereld in elkaar stort, waarvan de vader misschien niet vroeg overlijdt, maar hij wel uit beeld is omdat papa en mama gaan scheiden. Ze worden dan wel erg vroeg met de realiteit geconfronteerd - die hard kan zijn.

Ja, de realiteit haalt mensen tegenwoordig vaak in - behalve bij God! Daar is een 'altijd en eeuwig' wat écht voor altijd is. En is 'eeuwig' niet alleen een toestand waar geen einde aan komt, maar waar zelfs geen begin aan is. 'Altijd' voor de toekomst, maar ook: 'altijd' als je terug kijkt. Zo gauw wij het eeuwige leven van God hebben ontvangen - als we in de Here Jezus gaan geloven, zijn we als het ware uit deze tijd gehaald (al leven we nog hier op aarde in de tijd) en overgezet in de eeuwigheid. 

Weer zo'n onderwerp waar je dan wat over zegt maar wat eigenlijk buiten ons bevattingsvermogen ligt. Het is mij vroeger wel eens uitgelegd met een vergelijking. Als je water ziet als de eeuwigheid en een stuk hout wat in dat water ligt als de tijd, dan kun je je voorstellen dat tijd een begrensd iets is. En ik weet niet of mijn vervolg-redenatie echt klopte, maar ik kon met dat voorbeeld in gedachten, ook enigszins begrijpen dat God de hele tijd overziet, en als het ware ons zo ook ons leven kan laten zien - later - Dat kan als je buiten de tijd staat. Vandaar dat het ook geen probleem is dat wij al meegestorven zijn met de Here Jezus aan het kruis, toen Jezus daar stierf... al leven wij zo'n tweeduizend jaar later... De Here Jezus, God zelf kwam in de tijd, en werd mens. En tegelijkertijd bleef Hij die eeuwige God en wil ons dat eeuwige leven schenken.. 

Worden als de kinderen. Dat is nodig om Hem ook hierin simpel te kunnen vertrouwen - zoals kinderen die leven in hun veilige wereld, waar ze weten dat alles goed is omdat hun vader en moeder voor hen zorgen. En dat die situatie voor altijd en eeuwig niet op zal houden. Als volwassene zul je weten dat dit op aarde niet bestaat. Maar laten we dan als we naar God kijken, in de Bijbel over Hem lezen, dit gewoon aanvaarden dat als we Hem liefhebben, we - echt! - voor eeuwig bij Hem mogen zijn. Jeremia heeft het over de eeuwige liefde die de Heer had voor Israël - ik denk dat we dit toch ook op ons mogen toepassen als gelovigen nu in deze tijd. Wat een speciale ontdekking dat God ons daarom die eeuwigheid wil geven, uit die liefde, voor niets... geen tegenprestatie dan alleen geloof dat het waar is! 
Ik hoop dat ieder die dit leest, Hem al kent. En is dat niet het geval, ga met Hem in gesprek, Hij wil jou ook dat eeuwige leven geven! 

 En dit is het getuigenis, namelijk

 dat God ons het eeuwige leven gegeven heeft;

 en dit leven is in Zijn Zoon.

Wie de Zoon heeft, 

heeft het leven;

wie de Zoon van God niet heeft, 

heeft het leven niet..

Johannes 5: 11 en 12

Een aangekondigde dood...

Sommige koppen boven een artikel in de krant of waar dan ook, treffen je. Zo trof mij van de week deze titel: Kroniek van een aangekondigde dood. Het ging over Herman Brood, tien jaar geleden van het Hilton gesprongen. En ja, hij wenste al jaren lang een zelfgekozen dood want - zoals het artikel duidelijk maakte - wilde hij niet eindigen als oud mannetje wat niets meer kon en helemaal alleen zijn dagen sleet.

Wat ik me van hem herinner komt onder andere uit een filmpje (hier een gedeelte) waarin Majoor Bosshardt en Herman Brood samen te zien zijn. En inderdaad 'ken' ik hem eigenlijk als een wat kinderlijk en nogal vaag figuur die moeilijk uit z'n woorden kwam - z'n lichaam haast al te gronde gericht door z'n levensstijl waarin seks en drugs een grote rol speelden - geheel in stijl, als echte rocker. Iemand die hem van vroeger kende schreef echter dat Brood toen bekend stond als een verlegen, loensende en beetje dikke jongen die door de drugs anders werd - ook kreeg hij daardoor het image van de echte rock and roll-held... Toen hij niet meer mocht gebruiken, was het einde dan ook nabij. Zijn hele leven heeft ook in het teken gestaan van zijn onsterfelijkheid die hij wilde bereiken door veel kunstwerken na laten ... voor later ... zoals hij het zelf zei, aldus het artikel.

Wat me altijd nogal verbaasd heeft is het fanatisme waarmee Brood bijvoorbeeld in zijn geboorteplaats op een voetstuk werd gezet. Het heeft iets heel dubbels dat iemand die zo destructief leefde, toch - en nog steeds - zo bejubeld wordt met borstbeeld en al. Als je kunstenaar bent is het plotseling haast een pré, of in ieder geval geen probleem om 'een roekeloze levenswandel' te hebben zoals het werd omschreven. Als de plaatselijke jeugd wat dat betreft in Broods voetsporen zou treden, zouden we toch minder blij zijn. Maar goed, het is hoe dan ook PR voor de stad en dan kijken we niet zo nauw; zijn sprong van het Hilton nemen we op de koop toe.

Dan gaan mijn gedachten toch als vanzelf naar Iemand anders die ook verscheidene keren Zijn eigen dood aankondigde. Ook Hij koos ervoor om te sterven maar anders dan Herman Brood, heeft Hij geweigerd Zich van de steilte te storten - de influistering van de duivel. Zijn dood aan het kruis was ook geen zelfmoord al legde Hij Zelf zijn leven af. Hij liet Zich kruisigen en gaf Zich in de dood en dat was niet het einde met een mooie nalatenschap van alles wat Hij heeft gezegd en gedaan tijdens Zijn leven. Want al die wonderen hebben ons niet gered evenals het 'kopiëren' van allerlei goede daden dat niet zal kunnen ... Zijn aangekondigde dood is de poort tot het leven geworden voor allen die in Hem geloven - omdat Hij ook weer is opgestaan. Zoals Hij Zelf zei: "Ik heb macht het af te leggen en het weer te nemen"...

Wat zou het mooi geweest zijn als Herman Brood de Here Jezus had gekend als het levende Brood, uit de hemel gekomen om ook hem het leven te geven. Hij geeft Zijn vrede anders dan dat de wereld die geeft, het zijn geen drugs die ervoor zorgen dat je het leven eindelijk aandurft ... maar die het lichaam zo kunnen afbreken dat de waarde van het leven niet meer gezien wordt (en is het duidelijk dat je juist niet vrij bent als je alles uitprobeert wat er te koop is in de wereld)
Het leven wat we van Jezus hebben ontvangen is eeuwig - Hij is het Zelf en geeft vrijheid.

Ik ken ook de situaties dat er gelovigen zijn met problemen waarbij mensen niet in staat zijn geweest de juiste hulp te bieden. Door allerlei oorzaken kunnen zij het zo moeilijk hebben, dat ook zij soms geen andere uitweg zien dan een zelfgekozen dood. Maar wat een troost dat we dan mogen weten dat onder hen die eeuwige armen zijn en dat God alle tranen van hun ogen zal afwissen...

Hij verbergt mij...

De laatste dagen lijkt het onderwerp 'huwelijk' ineens prominent aanwezig - we zongen met ons koor in een trouwdienst en ook is er deze dagen een koninklijk huwelijk gesloten... 'Het is een instelling van God' is dan inderdaad een uitspraak die genoemd wordt in de dienst, om het bijzondere van het huwelijk aan te geven als iets wat God heeft bedacht. In die verbintenis tussen twee mensen zien we ook hoe Christus de Gemeente lief heeft: jou en mij als gelovigen... En het is mooi om van nabij zo mee te maken dat twee mensen gelukkig zijn en dit ook door God willen laten zegenen...

Maar, er is ook een andere kant aan het meemaken van een huwelijksdienst als een prachtig moment voor degenen die 'ja' gaan zeggen. Want al geniet je daarvan, misschien ben je niet getrouwd, ben je 'alleen' gebleven vanuit dat oogpunt. Zo rond de betreffende dienst hoorde ik ook de uitspraak: de kerk is erg op gezinnen gericht. En vroeg me daarna af of God ook de mening toegedaan is dat het huwelijk de hoogste levensvervulling is, je pas 'geslaagd' bent in je leven als je een man of vrouw hebt gevonden. 

Het is met de nodige reserves dat ik hier wat over probeer te zeggen - want heb ik recht van spreken als getrouwde vrouw met ook nog een stel kinderen...  En in hoeverre ben ik persoonlijk tekort geschoten in het erbij betrekken van mensen die niet getrouwd zijn. Kan ik iets zeggen waar een ander die niet (meer) getrouwd is wat aan heeft? Misschien is dat er over nagedacht wordt, al iets.

Inderdaad, als ik de Bijbel erop na sla, begint het in Genesis direct met: het is niet goed dat de mens alleen zij... Duidelijk. Het was namelijk ook de bedoeling dat er meer mensen op aarde zouden gaan leven dan alleen Adam. En liet God Adam eigenlijk zelf ontdekken dat hij niet iemand had die bij hem paste - zoals de dieren die hij allemaal een naam moest geven, die in tweetallen bij hem langskwamen ...

Hetzelfde bij Noach, er waren maar acht mensen overgebleven dus kinderen krijgen was toch wel een noodzaak. Het hele Oude Testament zie je eigenlijk dat gegeven terug; het volk Israël kreeg ook een aards land, en dat werd beloofd aan hun nakomelingen. De belofte was in het Oude Testament voor u en uw kinderen. Het accent kan als je zo kijkt, op gezinnen komen te liggen. 

Maar het bijzondere van de Bijbel is altijd dat de Heer overal nét iets meer verstand van heeft dan wij, het nooit alleen 'de letter' is. Wij redeneren dat ook voor gelovigen het huwelijk het hoogste plan is, want dat lees je toch terug dat dit is zoals het God het heeft bedoeld - we mogen zelfs de relatie tussen Christus en Zijn gemeente uitbeelden - En daardoor reduceren we onbewust een ongetrouwd persoon tot ... minder volwaardig? En als je wel bent getrouwd is het huwelijk volwaardig als man en vrouw kinderen hebben gekregen, want het menselijk geslacht moest toch voortbestaan. Maar God zegt- terwijl Hij wil dat door het huwelijk er ook kinderen zullen komen als extra zegen - dat man en vrouw samen al genoeg zijn om een volwaardig huwelijk te vormen. Dat is altijd de extra genade die God geeft, als er dingen zijn buiten onze macht liggen.

In 'mijn' tijd was Walter Trobisch de autoriteit op het gebied van huwelijk en gezin, ik heb dan ook de boekjes: Ik had een meisje lief en Ik ben met jou getrouwd, in de kast staan. En een bepaald voorbeeld wat hij gebruikte om duidelijk te maken hoe een vrouw zich mag bezien door de ogen van God, is mij altijd bijgebleven. En dan is ook de culturele achtergrond van Afrika bij dit onderwerp veelzeggend, waar vrouwen werden/worden gezien als de tuin, nodig om als man je zaad in te zaaien - ze is zijn bezit. 

Een vrouw alleen was helemaal een lachwekkend gegeven, ze is dan een braakliggend terrein zonder eigenaar. Haar hoogste taak is in deze visie eigenlijk alleen om veel kinderen te laten groeien in haar 'tuin'; als dat niet gebeurde, kon ze ook wel inpakken. Walter Trobisch besprak dit punt en liet er een verrassend ander licht op vallen. 

In zijn boek gebruikt Trobisch voor het huwelijk het beeld van een tent, die je beschut en waarvan de drie punten (liefde, 'trouwen' en één vlees zijn) allemaal aanwezig behoren te zijn en elkaar in evenwicht moeten houden om de tent stevig, veilig en waterdicht te laten zijn. En wat is er in een zondige gebroken wereld vaak aan de hand? Dat er allerlei problemen kunnen zijn in je huwelijk - bepaalde aspecten zijn misschien helemaal niet meer aanwezig - waardoor de tent op instorten staat.

De tekst die hier heel treffend wat over zegt, is  

Jeremia 10:

 20 Mijn tent is vernield en al mijn koorden zijn losgerukt;

 mijn kinderen zijn van mij weggegaan en zijn er niet;

 geen is er meer, die mijn tent spant, 

mijn tentkleden opricht. 

Hier wordt de situatie beschreven dat er geen tent is, of de tent die er ooit was is vernield. Ook wordt er gesproken over kinderen die zijn weggegaan - die zijn er bij sommige mensen zelfs nooit geweest...


Het betreffende beeld van de tent, is iets wat ieder mens in wat voor situatie dan ook, kan gebruiken en op zichzelf kan toepassen. Ook de mensen die een trouwdienst bijwonen en allemaal zo hun eigen geschiedenis meenemen in het beleven van zo'n dienst. En is het niet alleen iemand die nooit is getrouwd, die zich misschien niet zo prettig voelt, ook zijn er ongetwijfeld mensen die terugdenken aan hun eigen huwelijksdag maar pijnlijk ervaren dat van de gedane beloften er niet veel zijn uitgekomen, omdat hun huwelijk helemaal niet gelukkig is en een eenzame plek is geworden; het huwelijk wat je ooit hebt gesloten is misschien zelfs allang voorbij. Ook zijn er mensen die met z'n tweeën zijn gebleven, al hadden ze graag kinderen gehad - of ze zijn weer alleen omdat de man of vrouw overleden is. Situaties te over...
Het mooiste zou natuurlijk zijn als ik kon zeggen dat als je tent vernield is, de Heer alle gebroken huwelijken weer repareert zodat de tent weer overeind komt te staan, de beschutting weer gegeven wordt. En gelukkig! dat kan en gebeurt ook! Maar niet altijd direct - en soms of wel vaker, ook niet.

Moeten we dan maar in de kou blijven staan zonder beschutting? Nee, gelukkig niet! Als gelovige is het ook zaak om je identiteit niet te zoeken in je huwelijk, of in je kinderen. Ook niet in het feit dat je misschien niet getrouwd bent, al denk je dat iedereen je misschien zo bekijkt.

De Heer heeft een andere plek voor ons: 

Psalm 27: 

      5 Want Hij bergt mij in zijn hut

        ten dage des kwaads

Hij verbergt mij in het verborgene van zijn tent,

Hij plaatst mij hoog op een rots.

Er is Iemand die uitgaat boven welke verbintenis op aarde ook, Degene die onze beschutting wil zijn en ons Zijn tent geeft als plek om te schuilen. Ook voor ieder die geen huwelijkstent (meer) heeft, of één die op instorten staat. 
Ook de gemeente, alle gelovigen samen kun je vergelijken met een tent en hebben we de opdracht om de beschutting te vormen voor elkaar, naar elkaar om te zien. Zeker ook zodat de vrouw als zij ongetrouwd is, de geestelijke beschutting krijgt in de gemeente. Ook kan daar gebeden worden voor elkaar, één van de belangrijkste dingen die we voor elkaar kunnen doen als we menselijk gezien niet meer weten hoe het met onze tent verder moet. 


En zo mochten we op de trouwdienst die ikzelf bijwoonde, ook verder kijken dan het aardse huwelijk en vooruitblikken naar het moment waarop wij mensen niet meer in een huwelijk met elkaar zijn verbonden, maar waarop wij als gelovigen samen aan de Heer verbonden zullen worden, als we Hem zullen zien. Dan zullen we allemaal een volmaakte bruiloft meemaken, zonder bijgevoelens... 
Ja, nu mag ik al bij Hem horen, of ik nu getrouwd ben of niet, of ik kinderen heb of niet... in wat voor situatie ik mij ook bevind. Want uiteindelijk is Hij het die de ware beschutting kan geven.

Ik zag Caecilia komen...

 -Iemand die mij al heel lang kent, zou door naar de titel van dit blogje te kijken, misschien kunnen weten waar ik het over wil hebben. De titel is namelijk de eerste zin van een liedje wat (letterlijk en figuurlijk ) een rol speelt in een sprookje - vroeger was het één van mijn favoriete verhalen en ik zag het laatst terug in een boek wat ik - daarom - kreeg.

Het sprookje van Koningin Zakdoekje, zo heet het verhaal, gaat over een lief schattig koninginnetje die zal gaan trouwen met een koning - de betreffende koning kent ze niet maar hij lijkt erg aardig te zijn. Hij heet koning Pantoffel (nu associeer ik dat met een beetje 'n sullige 'pantoffelheld' zonder eigen inbreng - vroeger nam ik het gewoon als gegeven) en in zijn paleis loopt iedereen op pantoffels; je mag daar jezelf zijn, er heerst geen streng 'protocol'. Ook is hij zo attent geweest om het koninginnetje een cadeau vooruit te sturen: schattige geborduurde pantoffeltjes met een bijzonder eigenschap: als je erop gaat lopen hoor je een klokkenspel, wat het volgende wijsje speelt: 

"Ik zag Caecilia komen, langs de waterkant... 

strikjes in haar haren, bloempjes in haar hand..."

En het verhaal begint eigenlijk echt op het moment dat het koninginnetje wacht op haar bruidegom, die ze nog nooit heeft gezien. Ze heeft zijn cadeau echter aangetrokken en als ze heen en weer loopt, terwijl ze op hem wacht, hoor je het klokkenspel het wijsje spelen: Ik zag Caecilia komen....

Ze is natuurlijk best zenuwachtig op haar trouwdag en het klokkenspel speelt het wijsje in een vrolijk tempo, hetzelfde tempo waarin er nog een heleboel te regelen valt voordat de koning arriveert...

Maar zoals meestal bij een echt sprookje, komt er een kink in de kabel. Wat wil het geval? Er is nog een derde koninkrijk waar ook een koningin regeert, een onaardige, slinkse koningin Handschoen - in haar paleis gelden haar strenge regels - netzo strak als de handschoenen zitten die iedereen aan moet hebben... Zij is jaloers dat Koning Pantoffel met de lieve Koningin Zakdoekje trouwt. En door de koetsier van de koning om te kopen met een flinke zak goud, krijgt ze het voor elkaar dat de de koets niet naar het kasteel van koningin Zakdoekje, maar naar háár kasteel wordt gereden. En als geschenk liggen er een stel handschoenen voor hem klaar..

In eerste instantie heeft de aardige koning niet door dat hij verkeert zit; de koningin heeft ervoor gezorgd dat uiterlijk alles voor elkaar lijkt, haar onderdanen staan allemaal langs de route met een zakdoekje in de hand. Precies zoals je zou verwachten in het koninkrijk van Koningin Zakdoekje. Bij nader inzien zijn de zakdoekjes van papier maar het bedrog komt door een ander feit aan het licht.

De sluwe koningin heeft overal aan gedacht, maar weet niets van het persoonlijke geschenk wat de Koning vooruit heeft gestuurd naar zijn echte bruid. En als de koning bij haar arriveert, mist hij het geluid van het klokkenspelletje en vraagt waarom zij het geschenk - die mooie geborduurde pantoffeltjes met die herkenningsmelodie - niet aan heeft gedaan.

Dan ziet hij de oude grijze pantoffels die de koningin geleend heeft van de keukenmeid, ook dringt het tot hem door dat de zakdoekjes waar iedereen mee staat te wuiven niet echt zijn; hij springt in zijn koets en rijdt in volle vaart naar het andere koninkrijk waar koningin Zakdoekje in tranen is (haar zakdoekje vast doorweekt) omdat het zolang duurt voordat de koning arriveert...

En de ontknoping gaat zo:

cop. Elvera

....en toen ze telkens nog heel langzaam naar het venster liep om te kijken of de koning er nog niet was, klingelden de klokjes al even langzaam langzaam en treurig: Ik zag - Caecilia - komen  - langs - de waterkant... Maar toen ze haar koning zag tilde ze met beide handen haar ruisende zilveren bruiloftskleed een beetje op en liep met vlugge voeten hup... hup...hup de trappen van het kasteel af. En het klokkenspel in haar pantoffeltjes zong  heel vlug en heel vrolijk: 

"Ik zag Caecilia komen langs de waterkant

strikjes in haar haren, bloempjes in haar hand

Zijde zij Caecilia of zijde gij een blom?

Nee ik ben Caecilia, keer je dan eens om!"

En zo liep alles toch nog goed af, dankzij de pantoffeltjes met het klokkenspelletje. Ze vallen elkaar in de armen, hij droogt haar tranen en ze stappen in de gouden koets hun feest tegemoet.

Kun je hier nog wat van leren?

In het sprookje komt de koning door een list eerst bij de verkeerde bruid terecht - voor het contrast natuurlijk nodig, al lijkt het vreemd dat hij dat niet merkt - Het opvallende gegeven hieraan is, dat het uiterlijk kan lijken of alles voor elkaar is: bijvoorbeeld al de zakdoekjes waar mee gezwaaid wordt langs de kant van de weg...  De geestelijke toepassing is niet moeilijk te zien. Er zijn in het echte leven ook mensen die aan de buitenkant er uitzien als gelovigen, ze gedragen zich zo, kunnen zich conformeren en elke week braaf in de kerk zitten. Misschien zien ze er op een bepaalde manier uit waardoor ze denken dat ze erbij horen... misschien spreken ze wel dezelfde woorden als wij - alleen, kan er een heel ander inhoud aan gegeven worden.

Om dat te ontdekken moet je eigenlijk met hen in gesprek - en kom je er achter dat wat ze in hun hand hebben, nepzakdoekjes zijn. En het persoonlijke geschenk van de koning? Daar hebben zij zelfs geen weet van. Zij hebben grijze pantoffels geleend van de dienstbode maar weten niet dat dat hen juist door de mand laat vallen.... want er zit geen muziek in die geleende pantoffels.

En uiteindelijk zegt de koning dan: Nee, jij hebt mijn geschenk niet ontvangen - Ik ken jou niet!

En dat is de tweede toepassing die ik wilde maken. Wij hebben als gelovige ook een eerste gave ontvangen van de Heer. En zoals de pantoffeltjes met klokkenspel, hét bewijs was dat koning Pantoffel persoonlijk zijn trouwbelofte heeft gegeven, zo is de Heilige Geest ons onderpand, hét bewijs dat we erbij horen.... mogen we mee als Hij ons komt halen! Onze herkenningsmelodie is de Geest die Hij ons heeft gegeven. En in de tussentijd - als Hij er nog niet is, zal die melodie te horen zijn in onze wandel.... herkennen mensen ons daarom ook nu al als  bruid van de Koning. En als het zover is, zullen we voor ieder te zien zijn...

Is er bij jou iets te merken van die melodie? Haal anders het geschenk wat je als gelovige hebt gekregen, tevoorschijn! (Tenminste daar ga ik nu van uit, of ben je nog  'nep' en lijkt het alleen of je er al bijhoort?) Het is voor ons allemaal goed om eens even te onderzoeken hoe het er met ons voorstaat... Je moet die pantoffels namelijk wel aantrekken, en niet ergens in een kast laten staan. Zelfs de Bijbel heeft het over de nieuw mens aandoen! En dan: gaan lopen, erin gaan wandelen! dan gaat het werken.

En in hoeverre is bij mij die melodie te horen - al ken ik de Heer...

Het zou toch wat zijn als men achteraf zegt: Oh, hoorde die persoon er ook bij? Nooit wat van gemerkt. Dan schamen we ons eigenlijk voor Hem. En dat is een vreemde zaak als je van iemand houdt.

Iets om eens over na te denken ...