Let me rest in winters arms
With my coat around my shoulder - keeps me warm
Well I'm thinking of the hours we spend
Just changing with the season
And the reason for the calm before the storm
Goodbye october
Have the leaves already fallen
I don't mind the whistling wind around my door
Am I happy just to touch the snow
Or watch the meadows changing
Rearranging all the things we did before
Goodbye october
Did we see the colours change
Are we all too busy rushing through the year Are we making time for Jesus And the things He wants to teach us Can He reach us, do we really want to hear *)
Hello forever
Let me rest in Jesus' arms
With His love around me I can reach the skies
Well I wonder as the seasons turn
And autumn slowly breaking
Are we waking with His summer in our eyes
With His summer in our eyes
Tekst en muziek: Adrian Snell
***********
Een mooi lied over de seizoenen... oktober is voorbij.. En alhoewel we hier nog lang niet in de armen van de winter zijn beland - met nog prachtige temperaturen - is het wel zo dat de tijd steeds verder gaat en je daar soms ineens bij wordt bepaald. En de vraag die in het lied ook wordt gesteld, is al vaker over nagedacht..
Are we making time....
" De tijd, die immers nooit meer terugkeert, is het kostbaarste goed, waarover wij beschikken. Wanneer we terugblikken op het verleden verontrust ons daarom steeds weer de gedachte, dat we wellicht onze tijd verloren hebben. Verloren tijd - dat is tijd waarin wij niet als mens geleefd hebben, geen ervaring opgedaan, niet geleerd, gewerkt, genoten nog geleden hebben.
Lege tijd dus, zonder inhoud".
- Dietrich Bonhoeffer, in zijn boek: Verzet en overgave -
for Jesus ...
and the things He wants to teach us
En ik zou eraan toe willen voegen: de tijd waarin we alleen maar bezig zijn geweest met onszelf en daardoor ons leven van alledag niet hebben geleefd zoals de Heer het gewild zou hebben, is verloren tijd. Hij wil ons leren hoe we onze weg te gaan hebben en dat kan in grote dingen zitten maar ook in de juist zo gewone, alledaagse dingen. Wie veracht de dag der kleine dingen? is een mooie tekst die aangeeft dat God ons ziet in wat voor omstandigheid ook.
can He reach us? Do we really want to hear
is een vraag die 'noopt' tot zelfonderzoek. Wat is er bij mij waardoor Hij mij (even) niet bereikt? Waar zijn we druk mee, rushing trough the years...willen we ook horen wat Hij ons zegt?
Goed om eens letterlijk en figuurlijk bij die vraag stil te staan en dat allemaal naar aanleiding van de wisseling van de seizoenen...
Als ik aan Jona denk is het eerste wat me te binnen schiet dat dit één van de eerste geschiedenissen is die het loodje legt als mensen (gaan) twijfelen aan de historische betrouwbaarheid van de bijbel. En dat is ook wat ik lees op Wikipedia
Natuurlijk, het is een wonderlijk verhaal en er gebeuren dingen die toch alleen maar in verhalen mogelijk zijn. Wanneer eet een vis namelijk een mens op die dan ook nog drie dagen in de buik overleeft en dan weer levend aan land wordt gespuugd? Net een sprookje maar natuurlijk met een mooie boodschap.
Maar toch: Jezus Zelf haalt Jona aan in het Nieuwe Testament... en zijn drie dagen in de buik van de vis zijn een heen wijzing naar Hemzelf: drie dagen en nachten zal Hij in het hart van de aarde zijn...
En ook de mannen van Ninevé de grote stad - in dit gedeelte in één adem genoemd met Salomo en de koningin van Sheba - zij bekeerden zich op Jona's prediking... Als een aansporing om je te bekeren als toehoorder van Hem, die méér is dan Jona.
De geschiedenis
Jona is eigenlijk een heel realistisch boek omdat we toch allemaal wel herkennen dat we niet direct ja-knikken als God ons een opdracht geeft. En het eerste wat Jona doet is wegvluchten want naar Ninevé gaan zag hij helemaal niet zitten. En daar bij Jaffa ligt zomaar een schip klaar. Zo kunnen wij onszelf ook wel eens voor de gek houden als we iets niet willen; een andere weg lijkt open: 'het schip ligt klaar' en je kunt zo mee aan boord. Maar als je weet van God weg te vluchten, zal het niet goed uitpakken al lijkt het nog zo voor de hand te liggen.
En inderdaad komt er een storm, de halve lading is al overboord gegooid maar het heeft niets geholpen. Wat me opvalt is dat de bemanning van het schip door Jona's ongehoorzaamheid in moeilijkheden worden gebracht, ongelovigen ondervinden de gevolgen van een gelovige die niet wil doen wat God van hem vraagt. Dat is een slechte zaak zouden we zeggen. En het lot viel op Jona... En ineens heeft hij de kans om te vertellen wat er aan de hand is en hij doet het! Het is nooit te laat om te getuigen van je geloof - al moest Jona erbij vertellen dat hij niet wilde luisteren en dat zij door zijn gedrag nu in de problemen zaten. En hij neemt de consequenties: Gooi mij maar overboord. En de storm gaat liggen, hé dat hebben de andere opvarenden toch op moeten merken. Ja, dat klopt, ze gaan zelfs de Heer aanroepen, wat een mooi gevolg van een ongehoorzame actie.....
En dan stuurt de Heer een grote vis. Die moet gewoon luisteren, heeft niets in te brengen (zoals Jona wél de mogelijkheid nam een andere kant op te gaan.) En Jona wordt opgeslokt, zit drie dagen en nachten in de buik van die vis, wordt daarna aan land gespuwd. Hij heeft wel wat te denken gehad die drie dagen - en waar hij toe kwam lees je in Jona 2. Een mooi gedeelte wat je eigenlijk niet zo kent als je Jona alleen kent van de bijbelse geschiedenis op school. En God sprak tot de vis... Hij maakt persoonlijk een einde aan de beproeving, het donkere dal van de dood... waar Jona dacht dat de levensadem hem zou verlaten maar God hem redt. Hierin is Jona een type van de Here Jezus, dat kan dus ook als die persoon het er verder in zijn leven niet zo geloofwaardig afbrengt.
Dan wil hij wel naar Ninevé - die drie dagen donkerheid, het afgesneden zijn van de gewone wereld, heeft dan toch resultaat. En daar ben je niet zomaar, het is een hele reis. En daar aangekomen is Ninevé nogal aan de maat, je hebt alleen al drie dagen nodig om er doorheen te lopen....
Dit is Jona's nieuwe begin en het lijkt nu allemaal goed te komen. Dat komt het ook wel met Ninevé maar Jona is nog aardig zelfzuchtig. Eigenlijk wil hij graag dat de stad wordt omgekeerd - een echte actie vanuit de hemel, zoals bij Sodom en Gomorra - alleen: de mensen bekeren zich. Dat valt hem tegen... al zijn werk voor niks! Jona is hier eigenlijk meer als een soort wraaknemende God, juist zoals ongelovigen Hem vaak zien. Maar deze geschiedenis laat zien dat God liefde is - al is er bekering nodig om het oordeel te ontlopen.
God gaat nu niet preken maar doet iets anders: de wonderboom die in één nacht opschiet, en daarna verdort - want Hij beschikte deze keer een klein diertje: een worm. Wat vervelend want Jona kon er net zo mooi in de schaduw zitten om in alle rust te kijken hoe Ninevé verwoest zou worden... Maar nee, het feest gaat niet door, de stad blijft gespaard. De boom verdort... en Jona moppert daar flink op.
Lessen
Het is hier niet duidelijk of Jona nu Gods les oppakt. Hij zegt wel dat hij wist dat God groot is van goedertierenheid en trouw, maar alleen als smoes om aan te geven dat hij eigenlijk niet die grote reis had hoeven ondernemen. Maar als God zonder meer de stad had gespaard, had Hij de zonde als het ware goedgekeurd.. het laten bestaan... maar daarvoor was het nog niet de tijd in het OT, zoals Hij nu in deze genadetijd de zonde laat bestaan - al bewijst Hij na bekering op de prediking van Jona de hele stad genade.
In het laatste vers wordt Jona als het ware de mond gesnoerd. God legt daar het accent op een aspect waar mensen vaak moeite mee hebben: dat er zoveel onschuldige kinderen zijn die aan allerlei ellende blootstaan en zelfs sterven. Kleine kinderen en veel vee worden expliciet genoemd als reden om de stad te willen sparen. Honderdtwintigduizend mensen, die het onderscheid niet kennen tussen hun rechterhand en hun linkerhand lijkt me een omschrijving voor die mensen die nog niet het verstand hebben om verschil tussen rechter en linkerhand te weten: jonge kinderen nog zonder eigen verantwoordelijkheid maar ook mensen zonder (bepaald) verstandelijke vermogen. God ziet hen en kent hen. Ook al die kinderen in Afrika die de hongerdood sterven, alle onschuldige babies die zelfs vóór de geboorte al worden gedood. O.a. op grond van deze tekst geloof ik dat zij nog geen verantwoording van daden af kunnen leggen en dat ook niet hoeven. Hun zonden zijn in 'onwetendheid gepleegd' en ook daar had je een offer voor in Israël: het zondoffer. Dat zondoffer is een aspect van Jezus' offer aan het kruis, ook met terugwerkende kracht genoeg voor al die onschuldige mensjes die jong sterven... dat zij gered zijn.
In dit bijbelverhaal zie je duidelijk dat God het volledige overzicht heeft. Opvallend en ook wel herkenbaar vind ik dat Hij bijna nog het 'drukst' is (menselijk gezegd), met eigenwijze gelovigen die hun eigen weg gaan, weer teruggebracht moeten worden en vervolgens nog hun eigen oordeel klaarhebben over wat er moet gebeuren.
En toch wordt door de prediking van zo'n profeet een hele stad gered. Onvoorstelbaar!
We kennenbijna allemaal bepaalde bijbelverhalen of we nu gelovig zijn of niet. Misschien had je vroeger op school een meester of juf die zo mooi kon vertellen dat je er speciale herinneringen aan hebt, ik wel. :) Ook zit het in onze 'christelijke cultuur' - of wat daar nog van over is ... een reden om je kind nog naar een christelijke school te sturen (al heb je zelf niet veel meer met geloven) want zo leren ze toch de verhalen die ik zelf nog ken, waar natuurlijk ook een goede moraal inzit.
In Zwolle kon je dit voorjaar stemmen op je favoriete Bijbelverhaal. De meer dan 5000 stemmen zijn inmiddels allang geteld en elke maand van september tot juni, wordt een gekozen verhaal bekendgemaakt. En hoewel ik al een maand achterloop en de verhalen van oktober en november inmiddels ook bekend zijn, vond ik het idee om elke maand een blogje te wijden aan het betreffende verhaal, té aardig om te laten liggen.
Voor mezelf vind ik het ook leuk om te kijken naar wat ikzelf eigenlijk pas láter in de geschiedenissen heb gevonden - en misschien zie ik nog wel nieuwe dingen - want de droge feiten kennen de meeste mensen natuurlijk wel.
Mijn eigen kinderen heb ik altijd veel muziek laten horen waarbij bijbelverhalen ook vaak het onderwerp waren. Tegenwoordig gaat dit zelfs wel omgekeerd en laten ze míj wat horen... Wie weet vul ik m'n blogjes daar nog mee aan.
Klik hier voor mijn eerste blogje in deze reeks waarin ik wat over Jona vertel.
Deze geschiedenis is namelijk het bijbelverhaal wat op de tiende plaatst is geëindigd. Hier het verhaal dat op de negende plek staat: Adam en Eva.
En hier lees je over Jozef, het verhaal op de zevende plek
Op de zesde plek (hier) gaat het om de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan,
De gelijkenis van de verloren zoon staat hier op de vijfde plek en is daarmee ook één van
Vrijdagavond moest ik even op pad, mijn zoon wegbrengen naar een jeugdweekend. Het was niet ver maar om het zelf ook eens te leren, leek het me handig de navigatie te gebruiken; zaken die ik meestal overlaat aan mijn echtgenoot. Maar goed, ik ging nu weg en wist niet exact waar ik moest zijn: een uitgelezen gelegenheid om het uit te proberen want écht verdwalen zat er toch niet in: alleen even de IJssel oversteken en vervolgens ergens een paar keer afslaan ... Kon niet missen. En om helemaal efficiënt te zijn nam ik nog twee kinderen mee om daarná voor hen schoenen te gaan kopen in het stadje Hattem zelf - in de bekende winkel waar ik vaker kom. In de auto was het erg gezellig (verhalen over het halen van je rijbewijs en hoe lang dat wel niet kan duren) vandaar dat ik de juiste afslag die de navigatie mij opdroeg in te slaan, net miste. Dat is namelijk ook nog een kunst als je het niet gewend bent: nagaan welke zijweg er precies wordt bedoeld als de route 'afslaan' laat zien. Oh ja, dat weggetje waar je net voorbij bent...
Maar navigaties hebben de aardige eigenschap dat ze op elke misser voorbereid zijn en geduldig gaan: 'herberekenen, herberekenen...' Dus nam ik de eerstvolgende afslag en kwam inderdaad zonder problemen aan op 'bestemming bereikt'.
Toen ik weer vertrok na jeugd en bagage te hebben afgeleverd, ging ik op weg naar de schoenenwinkel. Tenminste dat dacht ik! Want die weg was toch wel érg lang en de Veluwe aardig groot. Het werd al donker en ik kwam voor mijn gevoel steeds verder van de bewoonde wereld, bocht na bocht dieper het bos in en herinnerde me een artikeltje over wolven die er recentelijk waren gesignaleerd. :) Toen ik in de verte een bordje Heerde zag, leek me het toch beter de navigatie aan te zetten, een adres te verzinnen en tikte in: Gelderse dijk... Gelukkig, dat werkte goed, en na deze onverwachte site seeing Veluwe by night, arriveerde ik eindelijk in de buurt van het centrum van Hattem. Ook niet echt mijn hobby om in het donker in allerlei smalle straatjes te belanden maar gelukkig was ik wel vlakbij waar ik moest wezen. En naar huis was een makkie: navigatie aan op 'thuis' (al ingeprogrammeerd) en ik kon bijna ophouden met nadenken. Zo kwam mijn reis uiteindelijk toch nog (oh ja, zelfs met schoenen voor beide kinderen) tot een goed einde.
bekijk hier mijn Veluwe-by-night-route
Dit technische snufje van de moderne tijd is wel een uitkomst en de geestelijke toepassing ligt natuurlijk voor de hand. Dat ik het er toch even over ga hebben was dat het nu in de praktijk z'n nut bewees, en het iets illustreert waar ik in m'n eigen leven wel dingen van herken. Namelijk dat God een weg voor ons heeft in ons leven... er een route is die we mogen volgen om op de plaats van bestemming te komen. Als we elke dag met Hem leven, er bij stil staan wat Hij graag wil wat we zullen doen door in Zijn woord te lezen... Maar dat het desondanks niet altijd zomaar duidelijk is welke richting je moet kiezen. Toch zegt de Heer nooit: 'Ok, ik wilde dat je hierheen ging maar je rijdt alweer voorbij de juiste afslag en helaas zal je bestemming nu niet in zicht komen...' Hij hoeft zélfs geen nieuwe route te berekenen maar heeft het volledige overzicht. Wel geeft Hij je wel eens het advies: 'Indien mogelijk: Keer om!' Maar zet je niet onder druk.
En misschien ben je in moeilijke omstandigheden, omdat je ooit een verkeerde weg in bent geslagen - is er zelfs een 'wolf' in de buurt... - weet je niet meer waar je naartoe moet. Misschien heb je je navigatie wel even uitgezet (zoals ik deed, omdat ik het verder wel wist) en denk je het alleen wel af te kunnen, maar dwaal je voor je gevoel steeds verder in het donker, het bos in... Dan zal Degene met het volledige routeoverzicht, je terugbrengen. Zoals de herder die als hij de wolf aan ziet komen niet wegloopt, maar hem verjaagt en de schapen terugbrengt, door zijn stok en staf. En al heb je dan uiteindelijk de langste moeilijkste weg afgelegd en misschien kostbare tijd verloren, we leren vertrouwen en ons geloof zal groeien als we de lessen ook willen leren. En altijd mogen we bij Hem terugkomen!
Aan het eind van onze reis op aarde, zullen we uiteindelijk verwelkomd worden bij de Heer en hoop ik dat we allemaal kunnen zeggen: 'Ik heb mijn loop ten einde gebracht en het geloof behouden.' Door alles heen mijn bestemming bereikt!
Genezing - beter gezegd: in naam van God geclaimde genezingen, staan even volop in the picture. Daar wilde ik het verder niet over hebben maar het zette me wel aan het denken over de fascinatie die er blijkbaar steeds weer is, om genezingen die zo zichtbaar zijn, haast te verheerlijken. Alsof we daaraan alléén Gods grootheid en macht kunnen aflezen. En vanwege alle ziekte en ellende die we om ons heen en in de wereld zien, is het natuurlijk een mooi tegenwicht als je kunt zeggen: Er zijn mensen genezen!! En dan niet van een griepje maar van blindheid. (En even verder kijkend op internet kan het nog spectaculairder: Er zouden al vele doden opgewekt zijn.)
Een keurmerk voor wonderen zou het probleem van de valse claims wellicht op kunnen lossen. Gewoon nakijken of iemand werkelijk genezen is. Zo ja, is er een wonder gebeurd. Al lijkt me dat met mensen die weer levend geworden zijn nogal lastig checken of ze echt dood zijn geweest.
Een geschiedenis uit de evangeliën schildert ons een plaatje van Jezus in de tijd van zijn rondwandeling op aarde, 'goed doende' aan alle mensen. En als we het er toch over hebben, wat een wonder dat Hij op aarde was gekomen om niet alleen mensen te genezen van alle ziekte en alle kwaal zoals er staat, maar dat Hij ten eerste kwam voor iets veel gróters dan 'alleen maar' de genezing van ons lichaam - dat uiteindelijk na de genezing of zelfs opwekking, toch weer zou sterven. Alleen dat grotere wonder is niet iets wat je direct kunt zien, aan de buitenkant blijven we dezelfde mens die we waren.
De Farizeeën en Schriftgeleerden zaten ook met dat probleem. Al denk ik eerder dat ze het maar niks vonden dat Jezus op hun terrein kwam, dat van de geestelijke gezondheidszorg....
Maar goed, als je iemand in de gaten wilt houden moet je in de buurt zijn! En dat zijn ze dan ook vaak als Jezus ergens is om de mensen te 'leren'.
De gebeurtenis waar ik nu op doel is het welbekende verhaal wat zelfs ieder kind kent: Jezus is in Kapernaüm aangekomen en dat bericht heeft zich als een lopend vuurtje verspreid zodat iedereen erop afkomt. 'Want Hij sprak met gezag en niet zoals de Schriftgeleerden.' Ai, dat is vast een reden dat het ook niet zo lekker zat bij de geestelijke leiders van het volk.
En het is zelfs zo vol in het huis dat er niemand meer bij kan! Maar vier mannen met een verlamde vriend bij zich laten zich niet zomaar uit het veld slaan. Ze klimmen het dak op, halen er wat stenen weg en laten hem op zijn bed naar beneden zakken. Precies voor de voeten van de Here Jezus.
Ze kwamen voor de genezing van hun verlamde vriend. Opvallend vind ik dan ook de reactie van Jezus. Hij zegt niet: 'Wat hebben jullie er veel voor over omdat jullie geloven dat Ik kan genezen'. Nee, Hij geeft de verlamde het vooruitzicht van een veel groter wonder dan dat: Je zonden worden vergeven!
Nou, dat is inderdaad spreken met gezag! En de Farizeeën en Schriftgeleerden die erbij staan beginnen dan ook direct tegen te sputteren in hun gedachten: 'Wie denkt Hij wel dat Hij is! Alleen God kan zonden vergeven!'
Maar Jezus weet natuurlijk wat zij denken en zo krijgt de verlamde man alsnog zijn genezing. Je zou haast zeggen dankzij het ongeloof van de Farizeeën en Schriftgeleerden. Want om het onzichtbare wonder kracht bij te zetten, doet Jezus een zichtbaar wonder: Opdat u weet dat de Zoon van God macht heeft om op aarde zonden te vergeven. En de verlamde man staat op en gaat blij naar huis.
Hier zie je duidelijk gebeuren wat ook Paulus aanhaalt in 1 Korinthe 1: De Joden verlangen een teken. En Jezus geeft ze die tekenen, de tekenen van het Koninkrijk,
- dat is ook zijn antwoord op de vraag van Johannes de Doper die in de gevangenis beland, navraag laat doen of Jezus echt de beloofde koning is. En het vreemde is dan dat de leiders en het volk Hem niet geloven, ondanks al de tekenen die Hij deed. Wij willen niet dat deze koning over ons wordt!
De reactie van de omstanders op deze genezing? Ze verheerlijken God! Dat is een mooi gevolg op een genezing! Ze prijzen Hem dat ze nog nooit zoiets hebben gezien! 'En Jezus onderwees hen', staat er dan aan het eind van die geschiedenis.
Als we nog even verder lezen, zien we in de volgende verzen dat Levi de tollenaar wordt geroepen en Jezus bij hem in huis aanligt om te eten. En daar komen de Farizeeën en Schriftgeleerden weer met hun commentaar: 'Dat kan toch niet! Eerst zonden vergeven, nu eten met zondaars!' Ondanks het teken wat Jezus had gedaan aan de verlamde man, hadden ze nog steeds de clou niet begrepen en Jezus legt het ze nog maar eens uit: 'Wie gezond zijn, hebben geen dokter nodig, maar wie ziek zijn. Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot bekering te roepen, maar zondaars.'
En wij zijn allemaal zondaars en hebben Hem nodig om gezond te worden.
Als ik hier verder wat van probeer te zeggen, wil ik voorop stellen dat ik absoluut geloof in de macht van het gebed: God geneest mensen als we bidden en ik heb dat meegemaakt in mijn directe omgeving. Als de Heer ons ook lichamelijke genezing wil schenken is dat heel fijn! We zien dan een glimp van hoe het later zal zijn als deze schepping ook verlost zal zijn van lijden en dood. Maar ook heb de andere kant meegemaakt: dat er gebeden wordt en er volgt geen genezing. Het is dan ook niet iets wat je kunt claimen, alsof we er recht op hebben - ook mag het niet een teken zijn wat je eerst wilt zien voordat je kunt geloven. Dan ben je net als die Farizeeën... En al die tekenen hielpen hen geen steek verder. Claims die niet waar blijken te zijn hebben dan ook het tegenovergestelde effect: Opdat u niet meer weet dat de Zoon van God macht heeft om op aarde zonden te vergeven. En dat is een ernstige zaak.
Wat ik ook altijd een lastig punt vind als het gaat over genezing, is dat God mij, jou, accepteert zoals je bent, en we onze lichamelijke onvolmaaktheden ook mogen aanvaarden als iets wat op onze weg komt. Waar we onszelf door leren kennen, waardoor we soms/vaak wel afhankelijk moeten zijn van de Heer, en dat die acceptatie ons juist in de vrijheid zet, genezen of niet...
Dit is zo anders dan de tendens van tegenwoordig 'dat je er toch goed uit moet zien' (en de christelijke variant: 'als gelovige hoef je niet ziek te zijn') ... we zijn al zover dat mocht je een kind verwachten wat niet aan die norm voldoet, dat tegenwoordig een legitieme reden is voor abortus ... zo het beeld wordt geschapen dat we perfect moeten zijn om mee te tellen in de maatschappij.
Laten we vanwege deze uitwassen niet in het andere uiterste vervallen. We mogen de Heer in allerlei situaties vrijmoedig bidden om genezing - voor onszelf en anderen! Maar laten we vooral dankbaar zijn voor het grootste wonder wat ons ten deel kon vallen:
Dat Hij voor ons naar de aarde kwam en onze zonden aan het kruis heeft gebracht, en heeft vergeven! Ons keurmerk hebben we in ons: de Heilige Geest, het bewijs van onze verlossing en ons onderpand! Hieraan weten we dat die lichamelijke volmaaktheid ook eens zal komen. Als deze schepping die nu nog zucht, in haar geheel bevrijd zal worden tot de vrijheid van de kinderen Gods.... Wat een wonder!
Let me rest in winters arms
