Want zij worden verzadigd

Zalig die hongeren en dorsten
 naar de gerechtigheid,
 want zij zullen verzadigd worden.

Dit is de vierde zaligspreking, en ik denk dat er heel veel mensen deze uitspraak van Jezus kunnen beamen. Er zijn velen die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Iedereen met wie je een gesprek zou aangaan over 'gerechtigheid', vindt dat dit nog lang niet het geval is in de wereld van vandaag. Over veel dingen kunnen we wat dat betreft het wel eens zijn: we zouden graag willen dat alles op aarde eerlijk verdeeld is, en dan zeker wat de eerste levensbehoeften betreft, van voedsel en water. Onderwijs is er nog zo één. Ook belangrijk dat achtergestelde bevolkingsgroepen, vrouwen, kinderen niet meer onderdrukt worden. En dan heb ik maar een paar dingen opgenoemd.

Maar daar ga je al, want wat is bij het eerste punt precies 'eerlijke verdeling'? Is dat: iedereen evenveel geld in het handje? Dat wordt al ingewikkeld, een modaal inkomen wat ik hier verdien, is in Afrika een heel ander verhaal, in Nederland heb je dat hard nodig om überhaupt rond te kunnen komen. We hoeven echt geen schuldgevoel te hebben om met dat modale inkomen 'bij een klein groepje rijken te horen' zoals er wel gezegd wordt. In Afrika is het leven op allerlei gebied niet te vergelijken met Europa of de VS, je leeft er in een heel andere wereld.

Recht doen, hoe dan?

Hoe zou je nu 'recht' kunnen doen met zoveel verschillen? Door te delen van onze welvaart? De miljarden voor Afrika werden vaak gebruikt voor het kopen van wapens, zelfs als er hongersnood was. Wat had er allemaal niet mee gedaan kunnen worden. Een actueel voorbeeld in het Midden Oosten is Gaza, dat kreeg de afgelopen 20 jaar een bedrag gelijk aan dat van de Marshall hulp, waarmee na wo2 heel kapotgeschoten Europa weer werd opgebouwd. Maar die miljarden verdwenen in de tunnels en de wapens waarmee een terroristisch netwerk is opgetuigd en kwam niet ten goede aan de burgers.

Hoe komt het dat op het ene continent stammen nog in een beschaving van het stenen tijdperk leefden en op het andere continent dat heel anders was? Het zijn zaken waar je niet persé een schuldige voor kunt aanwijzen. Wel is duidelijk dat op er aarde zoals het al duizenden jaren functioneert, geen sprake is van 'eerlijkheid'. Het verleden 'waardoor het allemaal zo gelopen is' kun je ook niet veranderen - en in vroegere tijden waren dingen normaal die we nu nooit meer in ons hoofd zouden halen. Er een oordeel over vellen (Nederland is rijk geworden door de slavenhandel is er zo één) is daarom (imho) nogal kortzichtig en vaak heel eenzijdig. Ideologie, godsdienst, mentaliteit, die dingen heb ik er nog buiten gelaten. En wat te denken van de zonde? Van satan die (nog) de overste van de wereld is?

Wat te doen?

In de wereld waarin je nu leeft kun je niets anders doen dan de opdracht vervullen om rechtvaardig te zijn, of 'gerechtigheid te doen'. 

Er is jou, mens, gezegd wat goed is,
je weet wat de HEER van je wil:
niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten
en nederig de weg te gaan van je God. Micha 6:8

Ooit schreef ik een blogje over mijn opa die als aardappelkweker in de jaren 60 al bezig was met eerlijke verdeling van voedsel en een aardappelras kweekte dat het juist in de ontwikkelingslanden met een heel ander klimaat goed zou doen. Een andere anekdote die ik nooit vergeten ben is van Cliff Richard. Hij ging naar Afrika om hulp te verlenen en wilde zijn carrière daarvoor wel opgeven. 'Nee', zeiden ze daar: 'ga jij maar platen maken, waar je goed in bent en dan kan dat geld daarvan hier gebruikt worden.'

Je kan op de plek waar je geplaatst bent, doen wat in je vermogen ligt om mee te helpen aan een rechtvaardiger wereld.

Jezus, dé rechtvaardige

Hoe was Jezus rechtvaardig toen Hij hier op aarde rondliep? Hoe deed Hij ieder mens 'recht'? Ten eerste deed Hij Zijn Vader recht. Hij was de enige rechtvaardige die hier ooit op aarde heeft rondgelopen. En wat zal Hij ook de ongerechtigheid om zich heen, aangevoeld en ervaren hebben. Hetzelfde geldt voor ons: rechtvaardig zijn is recht staan voor God, en dat kan doordat we Jezus aanvaard hebben en God ons ziet als rechtvaardig in Zijn Zoon. Daar begint het en vanuit die positie mogen we 'rechtvaardigheid doen'.

Jezus liet Zijn volk zien hoe je recht moet doen. Hij zag of ze eerlijk waren. Was dat niet het geval dan kregen ze de opdracht dit recht te zetten - of het gebeurde spontaan, door bekering. Ik denk dan aan Zacheüs, de tollenaar die iedere benadeelde dubbel terugbetaalde. Jezus wist ook of geld het probleem was, zoals bij de rijke jongeling, die alles had gedaan wat in de wet stond, maar zijn hart was niet bij Jezus maar bij zijn geld. Daarom zei Jezus: 'verkoop alles wat je hebt, geef het geld aan de armen en volg Mij.' En toen ging hij bedroefd weg want hij had veel bezittingen.
Rijk zijn is niet fout, maar de vraag is: waar is je hart? Jezus volgen is onze eerste opdracht.

Bij Judas zie je een ander probleem, hij doet zich heel rechtvaardig voor, en wilde een goede beurt maken alsof de armen op zijn hart lagen: Waarom is deze mirre niet voor driehonderd schellingen verkocht en aan de armen gegeven? Maar dit zei hij niet, omdat hij zich om de armen bekommerde, maar omdat hij een dief was en als beheerder der kas de inkomsten wegnam. Jezus dan zei: Laat haar begaan en het bewaren voor de dag mijner begrafenis; want de armen hebt gij altijd bij u, maar Mij hebt gij niet altijd. Johannes 12: 5-8
Altijd de armen bij je hebben, dat klinkt heel rechtvaardig, maar hier geeft Jezus aan dat Hij op de eerste plaats wil komen. 

Toen Jezus op aarde rondliep, was Hij ook niet druk met het omverwerpen van de Romeinen, als de bezetter van het land Judea. Hij liep niet vooruit op de gerechtigheid die er eens op aarde zal zijn. Terwijl Hij wel de mogelijkheid had, als Hij had gewild. Daarom is het wel eens lastig; 'recht doen' lijkt voor ons zo simplistisch, omdat wij als mensjes niet de machtspositie hebben om de corrupte regiems en alles wat scheef zit in de wereld aan te pakken. Wij zijn niet in staat om de wereld te verbeteren. Als gelovigen weten we maar al te goed dat dat niet zal lukken, want het kwaad, en de ongerechtigheid zit in de harten.

Honger en dorst jij ook wel eens naar die wereldwijde gerechtigheid, waar mensen niet meer lijden door anderen, waar niemand meer te kort wordt gedaan? Frustreert het je wel eens dat je zo weinig kan betekenen in het grote geheel? Dan zegt Jezus hier dat je verzadigd zult worden. Dat betekent dat overal waar je kijkt en waar je gaat, je gerechtigheid tegenkomt en zal zien op aarde. Dit geeft meer rust, omdat je weet dat het er aan komt, maar dat het voor de aarde als geheel, Góds werk is en Hij het zal doen.

Het is ook het volk Israël (dat al duizenden jaren hun Messias en zijn rijk verwacht) dat hongert en dorst naar gerechtigheid. '7 oktober' en de oorlog in Gaza, is voor veel Joden aanleiding op zoek te gaan naar hun God. Messiasbelijdende Joden in het leger vertellen aan hun broeders dat Joshua de verwachte Messias is, de harten staan ervoor open en er worden velen gered.

In de voor hen zo moeilijke tijd die komen gaat, zal er net als in de tijd van Johannes de Doper en Jezus op aarde, gepredikt worden dat het koninkrijk eraan komt. Dan zullen zij eindelijk verzadigd worden in hun honger naar gerechtigheid. Jezus Zelf zal zijn koninkrijk van recht en gerechtigheid oprichten. Wat een vooruitzicht!

Dan zal het zover zijn dat de zwaarden tot snoeimessen omgesmeed zullen worden. De VN heeft dat op haar gebouw staan, maar zij zal het niet voor elkaar kunnen krijgen. Dat kan er maar Eén

Jesaja 9:6 

Groot zal de heerschappij zijn en eindeloos de vrede
op de troon van David en over zijn koninkrijk,
doordat hij het sticht en grondvest met recht en gerechtigheid, 
van nu aan tot in eeuwigheid.
De ijver van de Here der heerscharen zal dit doen.

Middeltje tegen drift: zachtmoedigheid

Als ik aan het onderwerp van de derde zaligspreking denk, komt deze titel in mijn gedachten. Bekend van een verhaaltje van het beroemde peuter-duo Jip en Janneke waarin Jip zich uitermate verbaast als Janneke geen driftbui krijgt, nadat er iets gebeurd is waar ze anders héél boos van wordt. Het lijkt even goed te gaan maar nee, toch niet. Haar remedie: stilstaan en tot tien tellen, helpt precies tien tellen. Daarna gaat het alsnog mis.

Iedereen zal een probleem als dit in meer of mindere mate herkennen, ik wel in ieder geval. Bepaalde zaken die je triggeren, of mensen die je boos kunnen maken. Het kan een hele strijd zijn, waar je moe van kan worden; je wilt ervan af maar het lukt je niet echt. Misschien dat deze zaligspreking je dan op weg helpt.

Zalig de zachtmoedigen

Deze omschrijving kennen we allemaal goed van een uitspraak van de Here Jezus zelf. Een, om het zo te zeggen ‘wereldberoemde’ tekst, gaat over Zijn zachtmoedigheid:

Kom tot Mij, allen, die vermoeid en belast bent en Ik zal u rust geven; neem mijn juk op u en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en u zult rust vinden voor uw zielen; want mijn juk is zacht en mijn last is licht.  Mattheüs 11: 28-30

Zachtmoedigheid wordt hier gekoppeld aan nederigheid. Wij mogen dit juk van de Heer op ons nemen, het juk dat geen pijn doet en waar we niet onder zullen bezwijken. Het is zelfs zo dat we innerlijke rust ontvangen en je eigen last van je af valt! Die zachtmoedigen zullen de aarde beërven - de aarde waarover Jezus koning zal worden. 

In de profetie over de intocht kom je dezelfde term tegen: Zegt tegen de dochter van Sion: Zie, uw Koning komt tot u, zachtmoedig en rijdend op een ezel, en op een veulen, het jong van een lastdier - aangehaald in Mattheus 21.

Hij was die koning, maar door Zijn volk niet herkend want Hij kwam niet met pracht en praal zoals ze zich het voorstelden. Het ging precies volgens de profetie: rijdend op een ezelsveulen binnengehaald in Jeruzalem, en niet met machtsvertoon en zelfverheffing. Jezus wil ons allemaal zachtmoedigheid leren en in de Bijbel zijn er een paar mensen te vinden bij wie je dit heel mooi kunt zien.

Kennen jullie Mozes nog?

Hij groeide op aan het hof van de Farao en sloeg in drift een Egyptenaar dood. Toen iemand hem van die daad dacht te herkennen, vluchtte hij naar Midjan. Van prins aan het hof, die gewend was dat hij het voor het zeggen had, werd hij een schaapherder die veertig jaar zijn schaapskudde leidde, ver weg van de Farao die hem naar het leven stond. Veertig jaar zachtmoedigheid leren met het hoeden van schapen, waarbij mij nu opvalt hoe bijzonder Gods timing ook deze keer is. Deze eigenschap was namelijk broodnodig voor Mozes om het hele volk Israël, ook veertig jaar lang, te leiden door de woestijn. En als God hem vanuit de brandende braamstruik roept voor zijn nieuwe taak, zegt Mozes: maar ik kan niet spreken! Daar heeft God al een oplossing voor, Aäron is al onderweg en hij zal het woord voeren. Wat is dat ook een les in nederigheid die God hem leert als hij zijn opdracht uitvoert en naar de Farao gaat.

Na al die lessen wordt in Numeri 12 van de 'driftkikker' Mozes gezegd dat hij ‘zeer zachtmoedig was, meer dan enig mens op de aardbodem’. Hij vroeg zelfs aan God om hem uit Zijn boek weg te doen, in plaats van het volk - daarin was hij een bijzonder type van de Here Jezus. Wat een zachtmoedigheid en nederigheid! God sprak met hem van aangezicht tot aangezicht. Zou dat het geheim zijn?

En nu Paulus! Nog een belangrijk persoon, nu uit het Nieuwe Testament. Hij omschrijft in 2 Korinthe 10: 1 de Heer met het woord zachtmoedigheid: Ik Paulus, doe een beroep op u bij de zachtmoedigheid en de vriendelijkheid van Christus, ik, die in persoonlijk verkeer schuchter ben, maar op een afstand een groot woord heb tegen u; 

Er zijn nog meer parallellen met Mozes dan alleen ‘zachtmoedigheid’. Ook Paulus was een moordenaar, hij heeft de gemeente vervolgd en dacht zo God een dienst te bewijzen. Maar Jezus zette hem stil en riep hem op de weg naar Damascus. En Saulus werd Paulus. Hij ging net als Mozes de woestijn in en heeft daar speciale openbaringen gehad en daar drie jaren met Jezus gesproken. Ook wenste hij verbannen te zijn van Christus ter wille van zijn broeders naar het vlees. Wat een ommekeer, van een 'dreiging en moord blazende' vervolger tot nederige volgeling ‘niet waard een apostel te heten’, zoals hij zelf zei.

In zijn brieven is hij zelfs voor Petrus soms moeilijk te begrijpen, maar Paulus is ook een mens als jij en ik. Voor mij is het nog steeds heel bemoedigend dat hij geen welbespraakte redenaar was en schuchter in het persoonlijke verkeer, zoals de aangehaalde tekst zegt. Ergens anders zegt hij: ik kwam ‘niet met schittering van woorden’ maar ‘in zwakheid met vrees en beven’. En hij doet hier een beroep op de zachtmoedigheid en vriendelijkheid van Christus. Die had hij nodig evenals de lezers van zijn brief. 

Zachtmoedigheid betekent niet dat je een watje bent. Jezus was zachtmoedig en nederig van hart, maar Hij had wel een duidelijke boodschap. Zo ook Mozes, die vanachter de schapen naar de Farao werd gestuurd met de opdracht: Laat Mijn volk gaan. En ook Paulus wond er in zijn brieven geen doekjes om als er beslissingen genomen moesten worden, sterk in de geest en kracht van God waardoor zijn boodschap aankwam. En toch: zij waren zachtmoedig, nederig, vriendelijk.

Wat zou het fijn zijn als dit eigenschappen zijn waarmee anderen ook jou en mij omschrijven, eigenschappen van Jezus zelf die laten zien dat wij rust hebben gevonden voor onze ziel.

Als het zover is dat de zachtmoedigen de aarde beërven, is ook voor de aarde de rust aangebroken. Dan is het de grote sabbat waarin de schepping bevrijd is, zoals wij nu al vrij zijn. Het hemelse koninkrijk zal voor iedereen zichtbaar, gesticht worden met  Jezus als Koning over de aarde.

Ik kan niet wachten! En jij?

“omdat ook de schepping zelf van de dienstbaarheid aan de vergankelijkheid zal bevrijd worden

tot de vrijheid van de heerlijkheid van de kinderen Gods.”

Romeinen 8: 21

De omgekeerde wereld

“als mensen die niets hebben en toch alles bezitten

als bedroefden, maar toch steeds blij;

als armen, die toch velen rijk maken”

2 Korinthe 6: 10

De zaligsprekingen werden door de Here Jezus uitgesproken op de berg en Zijn toehoorders waren Zijn discipelen. Wat mij opvalt is dat alles wat hier genoemd wordt ook en ten eerste op Jezus zelf betrekking heeft. En Zijn wens is dat wij op Hem gaan lijken. Vandaar dat er mooie en heel wijze lessen verborgen liggen in dat waarin Jezus een mens ‘zalig’, oftewel gelukkig noemt.

Zalig de armen van geest

Als ik deze eerste zin op me in laat werken, is het heel duidelijk dat dit niet geldt in deze wereld. En ja, dat klopt helemaal want het gaat bij de zaligsprekingen (ook wel de Bergrede genoemd) namelijk over wat belangrijk is in dat ándere Koninkrijk, het Koninkrijk van de hemel. Omdat Zijn eigen volk de Koning niet herkende en aanvaardde, moest Jezus sterven. Maar zo bracht Hij dat Koninkrijk voor ons dichtbij, op een onzichtbare, niet-aardse manier. In deze weken vóór Pasen mogen we hier samen over nadenken. In Zijn koninkrijk gaat het er namelijk ook heel anders aan toe dan in de koninkrijken van deze wereld.

Uiteraard, een goede koning of machthebber in deze wereld wil ook oog hebben voor de zwakken in de samenleving maar 'daar win je de oorlog niet mee'. Die uitdrukking laat zien dat als er oorlog en strijd gevoerd moet worden - ter verdediging van je grondgebied bijvoorbeeld, je in je leger geen zwakke mensen kunt gebruiken. De armen van geest zijn niet capabel om die strijd te voeren. In de wereld moet je sterk zijn om mee te kunnen doen. En graag ook nog een hoog IQ, dan kun je strategieën uitdenken die nodig zijn voor de strijd (om even bij dat voorbeeld te blijven).

Ik zag zoiets laatst in een programma op tv waarin gewone mensen een training ondergaan zoals commando's die krijgen. Heel erg zwaar en zelfs als je denkt: nou, ik ben heel sportief, ben personal trainer, heb een goede conditie en uithoudingsvermogen, dan zegt het nog niet dat je de eindstreep haalt. Je moet ook mentaal héél erg goed zijn om in die competitie te kunnen overleven. Het is een soort survival of the fittest. Arm van geest? Dan kom je hier niet aan te pas.

Maar bij God werkt alles anders, gelukkig: in het koninkrijk van de hemel is het de omgekeerde wereld. Daar worden de armen van geest 'zalig' genoemd. Dat wil zeggen dat ze het juiste deel hebben ontvangen, ze worden als geluksvogels bekeken. Zij staan aan de goede kant van de streep als God naar hen kijkt. Dat is wel héél anders dan hoe zij in deze wereld worden beoordeeld.

Jezus werd arm voor ons. Hij legde Zijn heerlijkheid af. Maar wie zijn die 'armen van geest'? Zelf denk ik eerst aan de mensen die geen hoog IQ hebben en het in deze wereld niet kunnen 'maken'. Ze zijn verstandelijk beperkt of gehandicapt, kunnen niet mee met de stroom. De maatschappij heeft tegenwoordig wel een plek voor hen, maar ze zullen nooit onderwijzer kunnen worden, of directeur van een bedrijf. Voor hen geen carrière. Hun hele leven zullen ze het 'arm van geest' met zich mee dragen. Wij zien hen als ‘beperkt’ en niet voldoen aan de norm. Het is al een standaardprocedure om ieder nieuw leven vóór de geboorte al, te screenen op ‘de norm'. Mocht er iets aan de hand zijn, kun je ingrijpen. Je kunt het kind maar ook de ouders zo’n leven besparen en je bespaart ook nog op de kosten …

Maar dat is als we hen bekijken met de bril van deze wereld. En gelukkig kijkt God héél anders! Hij ziet hen als waardevolle schepselen. Zij hebben niet de last die mensen met een normale intellect wel vaak hebben: alles willen uitpluizen en begrijpen voordat je Jezus kunt ontvangen. Je verstand kan je namelijk danig in de weg zitten om God te leren kennen. In de wereld heb je het gemaakt als je een goede positie hebt bereikt. Maar bij God sta je met lege handen, als je IQ je belemmert om Hem te leren kennen. Gods woord aanvaarden ‘als een kind' is ook een stuk moeilijker.

Hier kom ik bij een andere betekenis van 'arm van geest' zijn. En dat is de geestelijke betekenis, dat je als gelovige weet, dat jijzelf niets te brengen hebt waar God wat aan heeft. Alles wat we God kunnen aanbieden, komt van Hém. Het is Zijn Heilige Geest die in ons woont. En wat is er mooier dan in het besef te leven, dat als ik 'arm van geest' ben, Gods Geest de ruimte heeft om door mij heen te werken?.

Het betekent niet dat je niets waard bent en helemaal moet ‘verdwijnen’, God vond jou en mij waardevol genoeg om voor te sterven. Kijk op die andere manier, met Gods ogen ook naar jezelf!

Arm van geest betekent in de praktijk: meer ruimte voor Gods Geest. En ook dat is heel anders dan in de wereld. Daar moet je jezelf ontplooien en iemand worden. Dat kan zelfs op geestelijk vlak, je kunt van alles voor God doen, misschien heb je taken in een gemeente of een huisgroep en ben je heel actief in Gods koninkrijk. Maar ben je vol van jezelf, met alles wat je voor Hem wilt doen? Of ben je vol van God?

Zalig zij die treuren

Hoe meer ik ga beseffen dat alles genade is, en alles wat ik ontvang van God komt, hoe meer ik ook zie wie ikzelf ben, voor mij was al dat lijden nodig wat Jezus heeft ondergaan. De wereld om mij heen is ook zo ver van God vandaan, zonder besef dat Hij voor de mensen kwam en er voor hen ook wil zijn.

Word jij daar ook wel eens verdrietig van? Dan zegt God in dit stukje als tweede: Zalig zij die treuren, want zij zullen getroost worden. Treuren om hoe het is in de wereld … omdat je weet hoe God het ooit had bedoeld. Treuren om zoveel mensen die God niet nodig denken te hebben. Om alle mensen die lijden. Jezus zelf voelde dat ook zo toen Hij op aarde was, en werd innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, zoals schapen die geen herder hebben.

Maar wat kan ons dan troosten? Dat God belooft dat er een Rijk zal komen waarin het wél zal zijn zoals Hij de aarde en de wereld bedacht heeft. Er zijn zoveel mensen op aarde die treuren en veel verdriet hebben. Voor al die mensen hoop ik dat het heel snel zover is dat Gods rijk hier op aarde aanbreekt. 

En tot die tijd: kijk om naar de mensen in je omgeving, geef troost waar het nodig is. Put daarbij uit je eigen leven en de momenten waarop God jou heeft getroost. Vanuit die eigen ervaring is het wellicht iets minder moeilijk om naast die ander te gaan staan en te vertellen Wie de grote Trooster is, dat Jezus hun Redder wil zijn én dat God een toekomst heeft voor deze aarde:

Zijn Koninkrijk dat komt!

Wat denk je wel niet?

Op de één of andere manier is het onderwerp: je gedachten en hoe dat allemaal werkt, heel erg populair; psychologie is iets waardoor we veel kunnen leren over allerlei denkbeelden en hoe een mens in elkaar zit. Komen we in ons leven op een punt dat we tegen zaken aanlopen waar we in ons eentje niet zo uit kunnen komen, dan kun je naar een psycholoog. En die heb je in allerlei soorten en maten. De één werkt van uit 'behaviourisme', de ander heeft meer met 'contextuele therapie', de volgende volgt Freud en zijn ideeën, het is maar net wat je aanspreekt.

Als christen vind ik het wel belangrijk om alle gedachten over de mens toch de bekijken vanuit de Bijbel. Hoe ziet God ons? Dat is niet onbelangrijk aangezien Hij onze schepper is. Je denken is daarmee bijzonder, omdat in je denken de wereld om ons heen maar ook ons contact met God bij elkaar komen. En hoe kun je je nu méér toewijden aan God wat je denken betreft?

Toewijding aan God in ons denken is wel een cruciaal iets: wat je denkt en bedenkt beïnvloedt alles wat je verder doet, of juist niet doet, kortom het beïnvloedt je gedrag.
De bijbel heeft het veel over onze gedachten. Elia zei het op de berg Karmel tegen het volk: ‘Hoe lang blijven jullie hinken op twee gedachten? Kies God of de Baäl.’ We moeten steeds weer keuzes maken.
Het begon al in het paradijs toen Eva zag dat de vrucht goed was om daarvan te eten. Daarna ging ze bedenken dat het toch niet zo’n probleem kon zijn om de vrucht te nemen; ze zou als God worden, kennende goed en kwaad. Dat leek toch niet erg slecht, precies zoals de slang haar had voorgespiegeld.

En sindsdien zijn we als het ware allemaal gevangen in onze begeerten, handelend naar de ‘wil van ons vlees’, dat is de wil van ons oude leven, staat er in Efeze 2 -  maar dan staat er ook achter: van onze gedachten. We handelden toen we God nog niet kenden dus ook ‘naar de wil van onze gedachten’.

Ik heb er wel vaker over na zitten denken hoe het toch kan dat we ons niet in te hoeven spannen om de fout in te gaan, om iets onaardigs te denken of te zeggen over iemand die je kent. Dat gaat allemaal vanzelf. De wil van onze gedachten stuurt ons alle kanten op en als we niet oppassen (niet nadenken 🙂) dan gaan we er ook nog naar handelen. Dat zit in onze natuur. We zijn wel goed in smoesjes en excuses, dan zeggen we bijvoorbeeld: ja, dat ik verkeerd bezig was, kwam doordat iemand mij verkeerde raad heeft gegeven. Uiteraard kan dat invloed hebben, maar toch, je bent zelf verantwoordelijk voor je daden.
Anders worden we zoals Adam, die zei: de vrouw die U mij gegeven heeft, die heeft mij van de boom gegeven en toen at ik. En Eva gaf de slang de schuld. De duivel zat natuurlijk achter de eerste zonde, en hij wil ons nog steeds op een dwaalspoor zetten. Maar sindsdien zit de zonde in ons. Je kunt niet altijd de schuld buiten jezelf leggen.

Efeze 2 gaat verder: vanuit onszelf waren we kinderen van de toorn, maar God had ons lief, met een grote liefde staat er dan. Hij vond ons niet ‘wel aardig’, ik denk dat dat ook niet kon, want we waren zondig geworden en vroegen helemaal niet naar Hem. We leefden en dachten zoals we zelf wilden. Dus aardig? Nee, ergens anders staat zelfs dat we vijanden van Hem waren.
Liefde, en zeker Gods grote liefde voor ons, gaat veel dieper en verder dan iemand ‘lief’ vinden, of ‘wel aardig'. God is onze schepper en wilde ons redden, omdat Hij een relatie met ons wilde. Dat gaat mijn bevattingsvermogen ver te boven, dat God van mij hield voordat ik naar Hem vroeg.
En nu, nu we tot geloof zijn gekomen en met Christus opgewekt in het nieuwe leven, is alles anders geworden. We zijn een nieuwe schepping en Zijn Geest woont in ons.

Wauw, dat klinkt geweldig, alsof er geen vuiltje meer aan de lucht is. Eindelijk is alles weer goed geworden. Ja, gelukkig wel! We zijn geestelijk gezien zelfs al gezet in de hemelse gewesten in Jezus. Daarom worden we in Kolosse 3 ook opgeroepen om ‘de dingen te bedenken die boven zijn, waar Christus is’.
Alleen, ons lichaam is nog niet zover, wij zijn nog op aarde en dat lichaam is na onze bekering niet ineens zoals het verheerlijkte lichaam van Jezus. Dat zal nog komen, maar als laatste …
En daarom hebben gelovigen hier op aarde nog strijd te voeren, want in ons aardse lichaam woont nog de zonde. Via onze zintuigen komt er van alles bij ons binnen waardoor we op ideeën en gedachten komen, én vanuit ons hart komen de gedachten op. Want ons hart is arglistig, we kennen dat vast allemaal, ik in ieder geval wel. De smoesjes die we kunnen hebben waardoor we onszelf wijsmaken dat we het nog wel aardig goed doen, of bedacht hebben, maar wat kunnen we onszelf makkelijk misleiden.

Daarom staat er in Filippenzen 4 dat je alles wat je bedenkt, alles wat je ziet, wat je hoort, alles waar je mee zit, bij God bekend mag maken. Geef gewoon alles wat in je hoofd rondspookt aan Hem. Dan ben je ‘in geen ding bezorgd’, geen gepieker meer. Dan worden je gedachten vrij, je hoofd wordt lichter. Je kunt je hoofd opheffen naar God toe. Ook letterlijk.
En dan, als je alles wat je ‘bezwaart’ op Hem hebt geworpen, en je ruimte hebt gekregen, heb je plek voor ‘al wat waar, al wat waardig, al wat deugd heet en lof verdient’. En ‘al wat rechtvaardig rein en beminnelijk is’, dat mag je dan bedenken..
Vul jezelf met mooie en goede gedachten over Wie God voor je is, dat Jezus van je houdt. Bewaar Zijn woord in je hart en vul daarmee je gedachten. En van daaruit is het ineens een stuk makkelijker om vriendelijke gedachten te hebben over de buurvrouw, of die kennis die je vaak wel lastig hebt gevonden… Ineens krijg je inzicht hoe je rechtvaardig kan en mag handelen in een lastige situatie. Of merk je hoe je je gedachten rein kunt houden. En alles waar anderen van gaan glimlachen, bedenk dat en handel ernaar (dat stel ik me voor bij ‘al wat beminnelijk is’). 

Mocht het toch nog mis gaan en komen er zondige verkeerde gedachten in je op, of dingen die misschien niet direct verkeerd zijn maar waarvan je weet: die gaan me afleiden van wat God van mij vraagt: neem ze krijgsgevangen en ‘breng ze onder de gehoorzaamheid aan Christus’, volgens 2 Korinthe 10. ‘Krijg’ is een oud woord voor oorlog, die zijn we geestelijk gezien aan het voeren. De ‘vogelen des hemels’ (van de macht der lucht) nestelen zich maar zo in je gedachten en pikken het goede zaad bij je weg, zoals in de gelijkenis van de zaaier. Wees daarom alert!

Ik wens je toe dat je in deze wereld waar de ‘krijg’ van de oude slang steeds meer zichtbaar is, elke dag en elk moment de juiste keuze kunt maken om je gedachten te vullen. Niet met de vrucht die Eva at, waartoe ze door de duivel verleid werd toen 'haar gedachten verdorven werden', maar vul je met de vrucht van de Geest, in liefde, blijdschap, vrede, goedheid, trouw, zelfbeheersing en geduld … 

Wat zal de wereld om ons heen er dan anders uit gaan zien. Allemaal door de toewijding aan God in ons denken, die ons aanzet tot handelen in zijn Geest. Waarvan de mensen om ons heen de goede vrucht mogen zien én mogen plukken! 

 

De Bijbel gelezen in één jaar? (Of een poging gedaan)

Dit jaar heb ik meegedaan aan 'de Bijbel lezen in één jaar'. Niet dat ik het helemaal volgehouden heb, enkele hoofdstukken per dag lezen dat lukte me op een gegeven moment niet meer. En zodra je achter gaat lopen en je denkt dat je dan alles moet gaan inhalen, wordt Bijbellezen een last. En dat is niet de bedoeling. Dus dan las ik maar het gedeelte wat voor die dag aan de beurt was. Ik deed het samen met anderen in een app groep, en gelukkig was er iemand die het wel heel trouw volhield en geregeld een opmerking plaatste. Daardoor wordt je dan weer gestimuleerd om toch verder te gaan.

Maar nu is het 31 december, oudejaarsdag en is zijn de laatste hoofdstukken van de Bijbel aan de beurt.  En nu stelde ik mezelf de vraag: wat spreekt me nu het meest aan in dat laatste boek Openbaring? Wat zou ik willen meenemen naar het nieuwe jaar? 

De brief aan de gemeente van Filadelfia

zo kwam ik op Gods 'complimenten' aan de gemeente van Filadelfia, de één na laatste gemeente die in dit bijbelboek Openbaring een brief ontvangt. Deze brief is voor de gelovigen toen maar ook voor nu belangrijk, maar staat profetisch ook voor de opwekkingen in de 19e eeuw; de eeuw waarin het Reveil ontstond en de bewegingen die sec 'broeders' wilden zijn en niet meer dan dat... Ook wordt in die brief gerefereerd aan de komst van de Heer waar aan je kan zien dat deze stromingen er ook nu nog steeds zijn.

Openbaring‬ ‭3:7‭-‬8‬ ‭en 11

[7] En schrijf aan de engel der gemeente te Filadelfia: Dit zegt de Heilige, de Waarachtige, die de sleutel Davids heeft, die opent en niemand zal sluiten, en Hij sluit en niemand opent. [8] Ik weet uw werken: zie, Ik heb een geopende deur voor uw aangezicht gegeven, die niemand kan sluiten; want gij hebt kleine kracht, maar gij hebt mijn woord bewaard en mijn naam niet verloochend 
[11] Ik kom spoedig; houd vast wat gij hebt, opdat niemand uw kroon neme.

Wat mij aanspreekt is dat deze gelovigen kleine kracht hebben. Het is een constatering van de Heer. Maar ondanks hun kleine kracht is er toch niets op hen aan te merken, en Hij zegt bijvoorbeeld niet: 'Waar  zijn jullie grootse en spectaculaire werken?' Nee, er vallen Hem heel andere dingen op. 

Het tweede is dat ze 'Mijn Naam niet hebben verloochend'. Deze gelovigen hebben kleine kracht maar Zijn Naam (wie Hij is) vastgehouden. En ze verwachten Hem omdat Hij hen dat opdroeg maar ook omdat het verlangen om bij Hem te zijn ook in hun hart zit.

Dit is alles heeft niet met grote werken te maken maar mss meer met je hartsgesteldheid. Kleine kracht hebben en juist daarom zo afhankelijk van Hem zijn dat je Hem nodig hebt en Zijn komst elke dag verwacht. 

Het gegeven dat God je hart het belangrijkste vindt, en je werken voor Hem niet de maat bepalen... dat zou ik iedereen graag mee willen geven. Want dan kom je in de rust en niet in de onrust van het 'moeten' en eisen die (je denkt) dat God aan je stelt om te overwinnen. (Bijvoorbeeld: nu moet ik dat bijbelleesrooster het hele jaar volhouden). Nee, kleine kracht is de sleutel tot overwinning - want als ik zwak ben dan ben ik machtig / mijn kracht wordt in zwakheid volbracht / in Hem zijn wij meer dan overwinnaars door Hem die ons heeft liefgehad.

Alles door Hem en er staat niet: 'Ik heb tegen u dat u kleine kracht hebt.' Nee deze gemeente krijgt geen enkel verwijt. De Heer heeft hen een geopende deur gegeven, en niemand kan die dichtdoen. De toegang is vrij! Deze gelovigen die vaak zwak zijn, worden zelfs een krachtige zuil in de tempel, en op hen een nieuwe naam.

Belofte aan Filadelfia 

[12] Wie overwint, hem zal Ik maken tot een zuil in de tempel mijns Gods en hij zal niet meer daaruit gaan; en Ik zal op hem schrijven de naam mijns Gods en de naam van de stad mijns Gods, het nieuwe Jeruzalem, dat uit de hemel nederdaalt van mijn God, en mijn nieuwe naam.

De brief aan de gemeente van Laodicea

De laatste gemeente van de zeven die een brief ontvangen, is Laodicea, dat is de lauwe gemeente in de eindtijd (profetisch gezien) en deze gemeente heeft Jezus buiten de deur gezet. Niet koud of heet. Onverschilligheid is hier aan de orde. Als je bang zou zijn of God je niet goed genoeg vindt, of je wel door de beugel kan, dan denk ik aan de vraag die gelovigen wel eens stellen: ' zou ik de zonde tegen de Heilige Geest hebben bedreven? Dan is het klaar".

Waar ikzelf ook wel over na heb gedacht hoe dat zit. Een mooi antwoord wat je hier ook kunt toepassen is m.i.: als je bang bent dat je deze onvergefelijke zonde hebt gedaan, of bang bent dat je iets hebt gedaan waardoor God je uit Zijn mond zal spuwen, dan ben je juist niet onverschillig. Maar de duivel wil graag dat we onzeker worden, en daarmee onbruikbaar in Gods koninkrijk. Terwijl alleen al kleine kracht genoeg is om te zorgen dat Hij blij wordt van ons.

Openbaring‬ ‭3:15‭-‬16‬ ‭

[15] Ik weet uw werken, dat gij noch koud zijt, noch heet. Waart gij maar koud of heet! [16] Zo dan, omdat gij lauw zijt en noch heet, noch koud, zal Ik u uit mijn mond spuwen.
[20] Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop. Indien iemand naar mijn stem hoort en de deur opent, Ik zal bij hem binnenkomen en maaltijd met hem houden en hij met Mij.

En stel dat je God wel zo bent vergeten, dan zegt Hij in dezelfde brief dat als je de deur opendoet dan 'zal ik binnenkomen en maaltijd met hem houden en Hij met mij'. Er staat niet: en zal hem dan laten zien waar het allemaal fout ging en hem es flink aan de goede werken zetten...

God wil dat we leven vanuit de rust, ons leven (ons hele zijn) is al met Christus verborgen in God. Alleen hier op aarde hebben we nog te maken met ons lichaam wat zwak is en waar de zonde nog in woont. Als Jezus ons komt halen zijn we daarvan verlost en is ook ons lichaam nieuw.

Bij Laodicea zie je dat als je de deur open hebt gedaan en Hem binnen hebt gelaten, je dan overwonnen hebt en mag zitten met Hem op zijn troon. Dat geldt dus voor iedere gelovige, ook de zwakke met kleine kracht en ook voor hem die mss heel onverschillig geweest is maar de deur weer open heeft gedaan. Wat een bemoediging voor het nieuwe jaar. We mogen vertrouwen op Gods beloften en mogen weten dat Jezus de overwinning heeft behaald.

Belofte aan Laodicea

[21] Wie overwint, hem zal Ik geven met Mij te zitten op mijn troon, gelijk ook Ik heb overwonnen en gezeten ben met mijn Vader op zijn troon. [22] Wie een oor heeft, die hore, wat de Geest tot de gemeenten zegt. 

 

Wie weet hoe snel het al zover zal zijn, misschien in het jaar wat voor ons ligt. Het laatste vers van de Bijbel zegt in Openbaring 22 dat het niet lang meer zal duren.

[20] Hij, die deze dingen getuigt, zegt: Ja, Ik kom spoedig.
Amen, kom, Here Jezus!

Samen vormen zij een huis (over hedendaagse apostelen)

KIJK DAAR EEN METSELAAR

Hij bouwt een huis van steen

Alle stenen netjes naast elkaar

Een huis voor iedereen

Eén voor één, steen voor steen

Muren deuren en ramen

Eén voor één, steen voor steen

Niet alleen maar samen

vormen zij een huis

samen, muren deuren en ramen

Samen, vormen zij een huis

Samen....

De Heer bouwt ook een huis

daar zijn wij de stenen van

Ieder heeft een plekje in dat huis

Tot God er wonen kan

Eén voor één, steen voor steen

Samen, vormen zij een huis

Samen....

Een heel bekend kinderliedje van Elly en Rikkert zegt dat we allemaal stenen zijn en samen een huis vormen. Dat is gestoeld op een tekstgedeelte uit 1 Petrus 2 vers 4-5.
Daar worden de gelovigen levende stenen genoemd die samen gebouwd worden tot een geestelijk huis.

Een ander bekend kinderliedje is, het huis wat je niet op zand moet bouwen maar op de rots - En de rots is Christus, een stevig fundament, zonder dat fundament stort de boel in.
Je ziet het nu met het hoge water, als je huis op het zand gebouwd is, dan spoelt het weg.

EEN WIJS MAN BOUWDE ZIJN HUIS OP DE ROTS
en de regen stroomde neer
En de regen stroomde neer en de vloed kwam op
En het huis op de rots stond vast

Een dwaas man bouwde zijn huis op het zand
en de regen stroomde neer
En de regen stroomde neer en de vloed kwam op
En het huis stortte in met een plof

Het fundament van het gebouw

Christus is de hoeksteen en daarop kan het huis gebouwd worden. Het begint dan met de apostelen en profeten, zij hebben het belangrijke fundament, de stevige basis gelegd: de hoeksteen, waarop wij allemaal steunen. We worden als stenen verder gestapeld op dat fundament. Dit lees je in Efeze 2:

20 gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl Christus Jezus zelf de hoeksteen is. 21 In Hem wast elk bouwwerk, goed ineensluitend, op tot een tempel, heilig in de Here,

Er zijn bij een huis normaliter geen extra belangrijke stenen meer die daarna weer opnieuw komen. Ben je bij het dak aangeland, dan komen er dakpannen en niet opnieuw een fundering.
M.a.w. apostelen en profeten zoals in de eerste eeuw(en) zijn er niet meer en komen er als je het zo bekijkt ook niet meer, iig niet de apostelen die het fundament hebben gelegd. Over hedendaagse profeten heb ik het al eens gehad, nu werd ik bepaald bij het volgende:

Apostelen in deze tijd

Wat zijn nu dan de apostelen die tegenwoordig nog (weer) rondlopen? Die zich zo noemen, of zich misschien niet zo noemen maar wel claimen apostolisch gezag te hebben? En wat voor gezag is dat dan?

Degenen die zich zo noemen horen vaak bij de NAR beweging, de Nieuwe Apostolische Reformatie. Zij geloven dat na de reformatie in de 16e eeuw en de vernieuwingsbewegingen die daarna nog volgden (zoals de 'Nadere Reformatie' van de 17e/18e eeuw, het 19e eeuws 'Reveil' en de charismatische beweging in de 20e eeuw) zij de laatste Reformatie zijn. En wel in de betekenis van 'the Last', de ultieme reformatie - daarna is er geen reformatie meer nodig.
Klinkt best wel alsof de perfectie op kerkelijk gebied dan eindelijk wordt bereikt.

Bij de NAR horen dan ook de 'tekenen van een apostel' zoals er staat in 2 Korinthe 12: de wonderen en tekenen.

 12 De tekenen van een apostel zijn bij u verricht met alle volharding, door tekenen, wonderen en krachten.

Die worden dan ook aangeleerd bij de kickstarts van de NAR. Dat heb ik altijd wel vreemd gevonden, dat je zoiets moet leren, terwijl een gave toch iets is wat je ontvangt. De Heilige Geest geeft geen halve gave, of één die nog in de kinderschoenen staat. 
Apostolisch grijpt ook terug naar de vroege kerk, waar bv Petrus en Johannes en Jakobus nog rondliepen, hun brieven schreven, en als apostelen gezag hadden in een tijd dat er nog geen Nieuw Testament voltooid was.

De NAR noemt deze tijd dan ook wel het Tweede apostolische tijdperk en zij zien hun apostelen op hetzelfde niveau als de twaalf apostelen en Paulus. Al is het dan wel vreemd dat een exclusief kenmerk van een apostel is, dat ze de Heer hebben gezien en meegemaakt in Zijn werk op aarde. Dat staat in Handelingen 1:

21 Er moet dan van de mannen, die zich bij ons hebben aangesloten in al de tijd, dat de Here Jezus bij ons in- en uitgegaan is, 22 te beginnen met de doop van Johannes tot de dag, dat Hij van ons werd opgenomen, één van hen met ons getuige worden van zijn opstanding.

En Mattias werd gekozen door het lot, want het is nog vóór de uitstorting van de Heilige Geest. Paulus was op een speciale manier geroepen, maar ook hij had de Heer gezien. Zie 1 Korinthe 9:

1 Ben ik niet vrij? Ben ik geen apostel? Heb ik niet Jezus, onze Here, gezien? Zijt gij niet mijn werk in de Here?

 Al noemt hij zich 'een ontijdig geborene' als apostel in 1 Korinthe 15:

8 maar het allerlaatst is Hij ook aan mij verschenen, als aan een ontijdig geborene. 9 Want ik ben de geringste der apostelen, niet waard een apostel te heten, omdat ik de gemeente Gods vervolgd heb. 

Dit alles, de Heer gezien en meegemaakt hebben, kan bij de NAR per definitie al niet kloppen.

Vijfvoudige bediening

Ook andere stromingen of gemeenten die 'apostelen' hebben, maar zichzelf niet perse op het niveau van de eerste apostelen stellen, voldoen niet aan het kenmerk van 'de Heer gezien en meegemaakt te hebben'. 
Zij lezen in de Bijbel in Efeze 4, dat de Heer apostelen, profeten, herders, leraars en evangelisten heeft gegeven - ze lezen niet dat twee hoofdstukken eerder de eerste twee genoemden 'het fundament' zijn (zie hierboven). Maar ze zien deze vijf ambten/gaven allemaal nog werkzaam, de zogenaamde vijfvoudige bediening.

Hun definitie van een apostel is dan bijvoorbeeld iemand die speciale genade heeft gekregen een 'kerkplanter' te zijn (in een plaats waar nog geen enkele gelovige is) en je hebt ook een 'kerkbegieter', die laatste is dan een begiet-apostel. Mooie constructie maar m.i. een eigen invulling aan de hand van 1 Kor 3: 

 6 Ik heb geplant, Apollos heeft begoten, maar God gaf de wasdom. 7 Daarom, noch wie plant, noch wie begiet, betekent iets, maar God, die de wasdom geeft. 8 Wie plant en wie begiet, staan gelijk; alleen zal elk zijn eigen loon krijgen naar zijn eigen werk. 9 Want Gods medearbeiders zijn wij; Gods akker, Gods bouwwerk zijt gij.

Paulus heeft geplant en Apollos begoten en God heeft de wasdom gegeven. Paulus en Apollos doen inderdaad dan beiden een werk voor de Heer met betrekking tot de nieuwe gemeente, maar erachter staat dat ze beiden niets zijn dan werktuigen. In dat stukje gaat het dus helemaal niet perse over het werk van een apostel met apostolisch gezag, maar om het feit dat ieder een werk kan doen voor de Heer. Dit gedeelte zegt ook dat je geen personen, zélfs geen apostel Paulus! moet volgen - je mag dus niet één persoon belangrijk(er) vinden en op een voetstuk plaatsen.

Bijgevolg lijkt het me ook niet oké dat deze gelovigen wat betreft het werk wat ze doen, zichzelf op een voetstuk plaatsen. Daarom zegt Paulus ook dat hij en Apollos enkel werktuigen zijn waardoor mensen tot geloof zijn gekomen. 

Apostolisch gezag

Apostolische gezag staat op hetzelfde level als de Bijbel; de apostelen deden hun werk voordat het Nieuwe Testament voltooid was, en hun woorden en brieven die ze schreven, hadden daarom ook dat speciale gezag (later werd dat het Nieuwe Testament). Jezus had hen ook persoonlijk aangesteld en de tekenen van een apostel waren hen gevolgd  - daartoe hadden zij de macht ontvangen. En die tekenen gebeurden, ze hoefden die niet te leren. Hierover lees je bijvoorbeeld in Mattheus 10:

1 En Hij riep zijn twaalf discipelen tot Zich en gaf hun macht over onreine geesten om die uit te drijven en om alle ziekte en alle kwaal te genezen. 2 En dit zijn de namen van de twaalf apostelen [...]  5 Deze twaalf heeft Jezus uitgezonden en Hij gebood hun, zeggende: Wijkt niet af op een weg naar heidenen, gaat geen stad van Samaritanen binnen; 6 begeeft u liever tot de verloren schapen van het huis Israëls. 7 Gaat en predikt en zegt: Het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen. 8 Geneest zieken, wekt doden op, reinigt melaatsen, drijft boze geesten uit. Om niet hebt gij het ontvangen, geeft het om niet.

De apostelen (nu) die een treedje lager staan dan de twaalf - die zeggen: nee, we zijn geen Paulus of Petrus (en in die zin anders dan de NAR) die hebben volgens henzelf en/of anderen, echter óók 'apostolisch gezag'. De vraag is dan: wat is dat 'lagere' apostolische gezag (net iets lager dan de twaalf en Paulus) dan precies? 

Hoever gaat dat (lagere?) apostolische gezag dan?

Netzo als bij andere onderwerpen zoals bv 'genezing', zal niet ieder hier dezelfde onderbouwing bij hebben. Ik heb onderstaande onderbouwing gehoord.

Bij deze apostelen wordt dan de vergelijking getrokken met hoe Barnabas en Saulus, door de Heilige Geest werden afgezonderd tot 'een bepaald werk'.
(Dit was niet op niveau waartoe Jezus de twaalf heeft geroepen en hoe Paulus al was afgezonderd van de schoot van zijn moeder aan (Galaten 1: 15) vanwege zijn specifieke taak als apostel voor de heidenen)

Afgezonderd worden 'tot een bepaald werk' lees je Handelingen 13: 2-5.

2. En terwijl zij vastten bij de dienst des Heren, zeide de heilige Geest: Zondert Mij nu Barnabas en Saulus af voor het werk, waartoe Ik hen geroepen heb. 3 Toen vastten en baden zij, en legden hun de handen op en lieten hen gaan.4 Dezen dan, door de heilige Geest uitgezonden, trokken naar Seleucië en voeren vandaar naar Cyprus; 5 en te Salamis gekomen, verkondigden zij het woord Gods in de synagogen der Joden; en zij hadden ook Johannes tot helper. 

Er was in die eerste tijd wel een bredere kring van apostelen, zoals Apollos in 1 Korinthe 3 en Barnabas hier in Handelingen 13, gezondenen waarvan het ook voor de hand ligt dat ze Jezus hebben gezien meegemaakt. Zij stonden qua positie wel onder de twaalf.

Zij die zich in deze tijd zien als apostelen 'afgezonderd voor een speciaal werk' zoals in Handelingen 13, zien zich ook niet op hetzelfde niveau als de twaalf, maar tóch wel bijna. Want het zijn niet de minsten. De praktijk is dat er geen tegenspraak wordt geduld; de Heer heeft die apostelen de juiste leer duidelijk gemaakt. Die leer moet dan ook exact zo doorgegeven worden aan de pastor onder de apostel, die op diens beurt alles weer doorgeeft aan de onder zijn gezag vallende pastor et cetera. 

Hierdoor krijg je een hiërarchische gezagsconstructie. Waarbij de kerkplanter een grote verantwoordelijkheid blijft dragen ook als hij het gezag heeft gedelegeerd aan iemand onder hem.

In de Bijbel zie ik dat niet zo terug. Als Paulus vertrekt buitenslands, wat we lezen in Handelingen 20, heeft hij het erover dat de Heer verder zal bouwen: 

32 En nu, ik draag u op aan de Here en het woord zijner genade, aan Hem, die bij machte is te bouwen en het erfdeel te geven onder alle geheiligden. 

Toetsen aan de praktijk 

Mocht het nog niet geheel duidelijk zijn of deze vorm van gezag aan de orde is, kijk dan naar de praktijk. Als een pastor niet rechtstreeks benaderbaar is met bv een vraag over de leer, maar aangeeft dat je als gelovige onderaan de trap moet beginnen, dan is dat al een bewijs. Het gezag loopt namelijk van boven naar beneden en het is 'not done' dat jij als simpele gelovige je vraag aan een ander stelt dan aan je eigen 'pastor', die kan de vraag doorspelen naar het hogere niveau. De apostel bovenaan bepaalt echter de leer. Zou die hoogste gezagsdrager zijn overtuiging bijstellen, dan kan de onder hem geplaatste pastor dat ook overwegen maar zelf is hij daar echter niet toe bevoegd. Het 'apostolische gezag' laat dat niet toe.

Hun boeken die ze schrijven staan ook niet op het niveau van de Bijbel zelf, maar toch wel zo belangrijk als bijvoorbeeld het boek Henoch, waar in de Bijbel uit wordt geciteerd. Redelijk tot zeer gezaghebbend dus. Logisch als je de leer ziet als gezaghebbend op apostel-niveau.

Het punt is natuurlijk ook: gezag op het niveau van 'de twaalf' is er niet meer, daarmee zijn deze 'lagere' apostelen tóch het hoogste gezag. Ze zien zich als afgezonderd door de Geest voor een werk, daar halen ze hun 'gezag' ook vandaan. Hun leer is bijna op niveau van de Bijbel zelf zoals bij apostelen hoort. Al hebben ze de Heer niet gezien en meegemaakt.

Onmondig?

Wat is dan de positie van de 'gewone' gelovige in de gemeente? Zijn we onmondig of zit dat toch anders? Staan we in de christelijke gemeente überhaupt onder gezag, maar van wie en hoe werkt dat dan? Daarover een andere keer.