Een grote berg ...

Zo na de vakantie als 'alles' weer begint... het kan een frisse start zijn. Maar ook kan het iets zijn waar je wel tegenop ziet, ik heb dat wel... omdat er altijd zoveel 'moet' - en dat kan als een last op je schouders liggen. Bij ons is het eigenlijk altijd al druk. Ja ja, waar zeur je over, je hebt veel kinderen en een groot huis, dan is dat toch logisch? hoor ik mensen dan al zeggen. Ik ben ook echt dankbaar voor mijn gezin en wat daar allemaal bijkomt - ook dat we allemaal meer dan genoeg ruimte hebben om te leven...
Maar toch heb ik vaker over dit punt nagedacht: hoe om te gaan met je soms wel erg vele, te vele noodzakelijke bezigheden.

een berg, in het vlakke land

Ik herinner me nog de tijd toen mijn kinderen kleiner waren en ik een baby had van een paar maanden. Toen had ik dat gevoel ook, al benoemde ik dat niet echt: ik zie er als een berg tegenop zo meteen als ik er overdag weer alleen voorsta (na weken de taken te hebben verdeeld en je niet op de klok hoefde te kijken), bijvoorbeeld na de middagmaaltijd weer snel de baby voeden en in de wieg kwakken - zo voelde dat - om dan op de fiets te springen en de rest naar school te brengen (als ze elkaar ondertijd niet hadden afgemaakt beneden, al bleef het meestal bij woorden...) En 's avonds denken: gelukkig, ik heb het weer gered vandaag! Een beetje kort door de bocht gezegd maar maakt duidelijk dat het altijd passen en meten was om alles voor elkaar te krijgen. Nu heb ik geen kleine kinderen meer, maar toch...

Misschien is het ook een punt hoe we elkaar op een bepaalde manier vaak voor de gek houden. We spiegelen anderen voor dat bij ons alles op rolletjes loopt en onder controle is: het werk is 'bij'. Bij ons geen overstromende wasmanden maar alles ligt gestreken in de kast... ook is ons huis natuurlijk altijd opgeruimd (al ligt hier en daar iets wat op dat moment wordt gebruikt, het is nog net geen toonzaal) ... We hebben 's morgens bij een kop koffie tijd voor stille tijd, terwijl de was draait, de bedden al opgemaakt zijn en we daarna even naar de winkel gaan voor de boodschappen. Om 's avonds een heerlijke maaltijd klaar te kunnen maken.
Al zullen er echt van die model (huis)vrouwen bestaan, ik ontdekte dat dit een niet-realistisch beeld is, voor mij in ieder geval, maar wist het zéker toen we onverwachts eens bij een ander stel langs gingen, die alles ook altijd wel aardig voor elkaar leken te hebben. Zij waren toen op zondagmiddag nog even snel aan het stofzuigen: 'zo meteen verwachten we onze schoonouders'. En een kennisje vertrouwde mij een keer toe: 'Ik heb toch nog even wat potaarde gestopt bij de planten in de vensterbank, voordat er huisbezoek kwam van een leraar van de kinderen, dat staat toch wat beter. Doe jij dat ook wel eens?' Nou nee, dat niet, maar ik herkende zeker het gevoel.

Dat gevoel heb ik nog steeds. Het is willen voldoen aan het onbereikbare ideaal waarvan ik weet dat ik het niet voor elkaar kan krijgen. Misschien hebben we ook onbewust het idee 'volmaakt' te moeten zijn. Dan blijf je daar altijd tegenaan lopen want een mens kan nu eenmaal niet álles.
Zo heb ik vroeger bewust de tijd genómen om met de kinderen 's morgens gewoon te gaan zitten en gezellig koffie te drinken, hen aandacht te geven. Dan maar wat meer rommel...
En het lijkt nu alsof mijn leven alleen draait om het werk in huis, maar dat neem ik eigenlijk meer als voorbeeld - er komen nog genoeg andere dingen bij zoals de verplichtingen op de school, je sociale leven en bij mij sinds enkele maanden ook: werk ...
Als je alles dan voor je opgestapeld ziet tot een berg die steeds hoger wordt (zoals op het plaatje) en je kunt het niet meer overzien? Wat dan?

Anders kijken ...

Het is niet voor niets dat de Here Jezus ons aanspoort te leven bij de dag - want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Dat laatste leek mij altijd zo negatief, maar ik interpreteer dat nu even zó, dat de problemen van één dag niet snel een BERG worden, ze zijn 'te handelen'.
Die berg, het is de duivel die wel graag wil dat we ons zorgen maken en er een hele berg van maken zodat we het zicht op de Heer verliezen - omdat we alleen nog maar bezig zijn met onze omstandigheden. En dat kan ook iets anders zijn dan het dagelijkse huishouden, maar het principe hoe die aan te kunnen, blijft hetzelfde.

rust in de drukte :)

In de Bijbel wordt ook gezegd de dag van de kleine dingen niet te verachten. Iedere dag heeft dus ook zegeningen waar we maar zo overheen kijken. Toen ik die tekst even opzocht: 'want wie veracht de dag der kleine dingen?', was ik verrast wat er in het zelfde hoofdstuk vlak vóór stond. Een tekst over een grote berg die een vlakte wordt! En dat gebeurt niet door onze kracht of inspanningen, onze zorgen of bezorgdheid. (dat voegt inderdaad geen el toe aan onze lengte...); er staat iets anders, wat niet van ons zelf is:

Niet door kracht noch geweld, maar door mijn Geest! zegt de HERE der heerscharen. Wie zijt gij, grote berg? Voor het aangezicht van Zerubbabel wordt gij een vlakte; Want wie veracht de dag der kleine dingen? Zacharia 4: 6,7 en 10

Ja, alleen door de Geest van de Heer kunnen bergen vlak worden - en als ik Jezus woorden erbij combineer: als we elke dag eerst Zijn Koninkrijk zoeken.

Hoe moeten we dat dan doen, elke dag? Dat zegt Psalm 37 heel mooi en eenvoudig:

Vertrouw op de HERE en doe het goede, woon in het land en betracht getrouwheid; verlustig u in de HERE; dan zal Hij u geven de wensen van uw hart. Wentel uw weg op de HERE en vertrouw op Hem, en Hij zal het maken;

Zo kan de berg verdwijnen die we voor ons zien. Dan hebben we innerlijke rust in misschien wel omstandigheden die ons boven het hoofd groeien, wanneer we elke dag bekijken als een geschenk van de Heer en Zijn zegeningen er in zien...
Niet altijd makkelijk, maar wel de manier om met vallen en opstaan, vol te kunnen houden in het leven van alledag ...

Nachtrust...

Nadat ik gisternacht mijn toevlucht had gezocht in het bed van mijn jongste dochter die zelf om de één of andere reden bij pa en ma in het grote bed was komen liggen, was ik benieuwd of anderen herkennen dat er tijden zijn dat dit aspect nogal ongeordend kan verlopen...

Meestal vind ik het niet zo'n probleem dat er even eentje komt buurten - het komt ook beslist minder voor dan jaren geleden toen ze nog jonger waren. Eigenlijk was ik oorspronkelijk de mening toegedaan dat kinderen in hun eigen bed horen - als ze als baby/klein kind wakker werden en niet meer konden slapen, ging ik dan ook keurig verantwoord voor mijn idee met hen naar beneden om ze na kortere of meestal langere tijd weer in hun eigen bed te leggen...

Maar op een bepaald moment had ik genoeg van het gesleep en gedraaf heen en weer midden in de nacht en heb ik gewoon besloten het dekbed op te tillen en ze te laten aanschuiven, pedagogisch verantwoord of niet... dan kon ik tenminste doorslapen...

afb. © Elvera

Maar deze keer was mijn dochter echter nogal kabaal aan het maken vanwege haar verkoudheid, dat kwam mijn ene oor in - aan de andere kant lag mijn man ook verkouden te zijn.

Dat was voor mij - naast het gevoel als een sardientje in een blik te liggen - het sein te denken: ik ga er even vandoor, en kon nog net in het donker zonder benen breken in de kamer van mijn dochter haar bed vinden. Wat daar naast veel speelgoed ook aanwezig was was ... rust!

Toen dacht ik ineens aan die tekst dat de Zoon des mensen geen plek heeft om Zijn hoofd neer te leggen...

Wat een contrast en wat zijn wij dan eigenlijk bevoorrecht - zelfs hebben we nog een ander bed als het nodig is!

afb. © Elvera

Vannacht kwam een andere dochter vertellen 'dat ze zo'n nachtmerrie had' en even bij mama in bed wilde... en behalve een contrast is er ook een parallel te zien.
Want al is het misschien niet zo pedagogisch verantwoord om kinderen teveel toe te staan wat dat betreft, het is heel mooi als ze bij je komen als er wat aan de hand is. Dat is namelijk een teken dat ze zich veilig voelen als vader of moeder er maar is. En zo mogen we hun veiligheid zijn, maar dat niet alleen: we mogen ze ook leren dat er maar één echte veilige plek is.
En als je dan groter wordt, en je vader of moeder is niet meer (altijd) in je directe nabijheid, moet je vertrouwen dat ze er wel zijn, al lig jij in je eigen bed en zijn zij een deur verder.

Zo mag je ook leren te vertrouwen op je hemelse Vader en weet je ook dat je bij Hem een veilige plek hebt - en om dat te leren ben je ook nooit te oud. :)
We mogen naar Hem toe gaan met alles waar we mee zitten en Hij stuurt ons niet weer terug om het maar zelf op te knappen, maar zegt: vertrouw maar dat Ik er ben al zie je Mij niet...
En dan kan er van alles aan de hand zijn in je leven, en misschien slaap ik niet meteen in, lig ik wel eens wakker ergens van, dat mogen we dan aan Hem vertellen - maar omdat onze Vader er is, kunnen wij ook veilig gaan slapen...

In vrede leg ik mij neer

en meteen slaap ik in,

want u, HEER, laat mij wonen

in een vertrouwd en veilig huis. 

Psalm 4: 9

Is ze nog te vinden?

In dit blogje ga ik ergens naar op zoek, en wel naar mijn identiteit die ik heb als vrouw in mijn dagelijkse bezigheden - en al zit ik niet in een crisis wat dat betreft, het is zeker iets om eens een keertje bij stil te staan.

Ik kwam erover aan het denken toen ik bij mijn blogger-profiel mocht invullen wat mijn beroep was. En ook op facebook kwam de onvermijdelijke vraag weer langs: gewerkt bij... Dat is lang geleden, dat ik werkte en m'n beroep uitoefende - heel lang geleden.

de komende dag lacht zij toe spr 31:25 - afb © Elvera

Nu ben ik huisvrouw, vrouw van het huis - als je de term bekijkt. Daardoor zou je kunnen denken dat het terrein van de 'vrouw zonder baan buitenshuis' het huis is en verder niet; haar enige recht is het aanrecht, zelfs de belasting die een vrouw krijgt omdat ze thuis is, wordt wel gekscherend zo genoemd.

En al beweer ik vaak bij hoog en bij laag dat het hebben van kinderen en die zelf opvoeden, een belangrijke taak is ten dienste van de maatschappij, toch heeft het woord 'huisvrouw' best - ook bij mij - een negatieve klank.

De termen die verder met het woord huisvrouw worden verbonden, geven natuurlijk ook aanleiding voor een negatief imago. Wat dacht je van de serie: 'Desperate housewives'? En 'de gelukkige huisvrouw' als titel van een boek dat zelfs is verfilmd, doet direct vermoeden dat 'gelukkig' zijn juist niet het geval is. Ook had je nog 'de vliegende huisvrouw', de vrouw zonder beroep die zomaar veelvoudig Olympisch kampioen werd.

Wikipedia leek mij een goede bron om eens even mijn licht op te steken wat men in het algemeen onder een 'huisvrouw' verstaat. Dat was een interessante zet want de eerste opmerking die ik op die site tegenkwam, was dat de mensen die hun bijdragen hadden geleverd voor het onderwerp 'huisvrouw', het samen niet eens konden worden. Bovenaan staat NB een alarmdriehoek met de belangrijke mededeling dat 'de neutraliteit van het betreffende artikel wordt betwist'. En op de overleg-pagina woeden ellenlange discussies over het al dan niet juist zijn van bepaalde hoedanigheden en bijbehorende definities van 'de huisvrouw'.... je zou het bijna een heet hangijzer kunnen noemen. :P  Hier dus ook al geen helder antwoord. Op deze online encyclopedie staan overzichtelijk enkele definities op een rij, maar die ga ik maar niet allemaal uitpluizen hier... 

Er zijn inderdaad vele invalshoeken om dit onderwerp te benaderen. 'Vroeger was alles beter' wordt er vaak gezegd door wat oudere mensen die de maatschappij tegenwoordig maar ingewikkeld vinden en de jeugd veel te vrijgevochten. Maar ook veel gelovigen hebben wel dat gevoel, zeker met dit onderwerp. We worden natuurlijk beïnvloed door hoe we het zelf hebben meegemaakt en maken we misschien wel onbewust daarvan, ook onze keuzes in het nu. Toch zouden je eigen ervaringen niet alleen leidend moeten zijn en de vraag is of er ook andere objectievere ijkpunten zijn.

Wat is nog maatgevend in deze tijd

Een goed punt om eens bij stil te staan is de vraag waar we onze overtuiging precies vandaan halen, wat is die Bijbelse invalshoek eigenlijk? Is dat per definitie hoe traditioneel gezien de huisvrouw wordt gezien? Het idee dat de rolverdeling zoals het 50 jaar geleden was, de juiste christelijke rolverdeling is, is mijns inziens niet het juiste criterium om naar dit onderwerp (en vele andere) te kijken. Want dan doet het feit zich voor dat wat in mijn ogen wel aardig correct was vijftig jaar geleden, ik dat dan maar gelijkstel met 'de Bijbelse invalshoek' - overal is wel een tekst op te plakken - en wat in mijn ogen wat minder positief was daar zeg ik dat automatisch niet van. Maar mijn ideeën zijn natuurlijk geen norm.

Ik vond een aardig artikel wat in vogelvlucht kijkt naar de geschiedenis van de rol van de vrouw thuis en in de maatschappij. Hier even een citaatje met de kern: 

De Hollandse huisvrouw Gerrit Dou 1650

Wij leven in een land, dat tot voor kort christelijk kon worden genoemd. Christenen hebben sterk de neiging het traditionele te vereenzelvigen met het Bijbelse. Dan krijgt de traditie het karakter van norm. Zo is het niet. Om in deze tijd met zijn snelle ontwikkelingen vrouw te zijn in bijbels licht, moeten wij onze opvattingen en onze verantwoordelijkheden steeds opnieuw toetsen aan de Schrift.

De Bijbel dus.... als objectief ijkpunt, en daar zie ik na de wanhopige en de (on)gelukkige huisvrouw, een andere term voorbijkomen en wel 'de degelijke huisvrouw' in Spreuken 31. Zou die term nu ook debet zijn aan het stoffige image van de huisvrouw? Ik heb in ieder geval nu niet direct een klik met het beeld wat er zo naar boven komt bij dat woord. Maar als ik dat stukje doorlees heeft het hele mooie dingen te zeggen.
Het begint als het ware met de stelling dat haar waarde ver uitgaat boven koralen... Maar direct volgt in vers 10 de vraag: Wie zal haar vinden? En de zoektocht start bij... haar man! Dat zou je toch niet verwachten - en hij geeft haar daar niet een lijstje met allerlei opdrachten waardoor ze na het volbrengen ervan, meer waard is geworden.... evenmin lezen we dat ze onder auspiciën van hem staat in de zin dat alles eerst met hem moet overleggen, ze is niet het sloofje zogezegd. Ook zijn haar activiteiten zeker niet beperkt tot haar huis.

Nee, in dit hoofdstuk geen desperate huisvrouw, integendeel: haar man vertrouwt op haar en zij doet hem goed en geen kwaad, al de dagen van haar leven... zie vers 12/13. Dat is heel andere koek dan maar afhaken omdat je leven zo saai is en je eigen geluk bij een ander zoeken -je man is natuurlijk ook wel saai geworden in de loop der jaren :P - een instelling die tegenwoordig zo normaal lijkt te zijn... 

Ook is deze vrouw uit Spreuken geen (on)gelukkige huisvrouw - zoals in het betreffende boek het krijgen van een kind wordt omschreven als 'levenslang' en dan meer in de zin van levenslang 'ermee opgescheept zitten'. Hier lees je heel wat anders: haar kinderen prijzen haar, ze wordt gewaardeerd... Zij wordt geroemd in de poort.

Als ik dit hoofdstuk lees, denk ik aan de ene kant dat ik nooit op dat niveau zal kunnen komen. Deze vrouw is constant in de weer voor haar hele gezin - slaapt ze nog wel 's nachts? Het licht gaat niet uit, en ze staat alweer op als het nog nacht is... zorgt dat ieder goed gekleed is  - maakt alles ook nog eens zelf zouden we nu zeggen - Iets om moedeloos van te worden? Eigenlijk zien we hier iemand die doet wat ze graag wil doen voor haar man en kinderen, die niet een bekrompen kijk heeft op de maatschappij en ook zich daar vrijmoedig in begeeft 'als het schip van een koopman', ook koopt ze akkers alsof het niets is en plant en passant ook nog even een wijngaard.

Wat maakt nu eigenlijk dat deze 'degelijke huisvrouw' welhaast een perfecte vrouw is in mijn ogen - bij wie alles gelukt? Geprezen door man en kinderen? Deze spontane verwijzing naar Psalm één maakt het welhaast duidelijk en je vindt het ook terug hier in Spreuken.
Je zou haar kunnen zien als de vrouwelijke variant van de man beschreven in Psalm één. Haar 'bron' is niet haar eigen kracht: een vrouw die de Here vreest (met ontzag voor de Heer nbv) moet worden geprezen... lees je in vers 30.

Hieronder nog mijn toepassing van Spreuken 31

Zo mogen wij voor deze tijd weten: Christus als je Bron hebben, maakt echt vrij en dan niet op de manier van de vrouwenbevrijdingsbeweging, de feministen die het wel zonder de man afkunnen, en zich eigenlijk op de plek van de man willen stellen - nee, deze vrijheid komt niet met geweld. En het is in eerste instantie een innerlijke vrijheid. Ook is het geen dwang van 'thuis moeten blijven achter het aanrecht' of  'in de maatschappij werkzaam moeten zijn.'
De vrouw uit Spreuken 31 is als het ware een aanbeveling voor de gelovige vrouw qua instelling:  Hem vrezen is het begin van de wijsheid - ook een spreuk van Salomo - Je mag je werk doen 'als voor de Heer' en je staat er niet alleen voor want: zie, meer dan Salomo is hier! zegt Jezus in Lucas 11 over Zichzelf.  Op die manier mag ik leren zien wat Hij wil dat ik zal doen. Je bent dan anders gericht. Dan pas zal ik ook wijs kunnen zijn zoals in dit vers van ons hoofdstuk uit Spreuken - in de opvoeding en in de onderlinge relaties van iedereen hier thuis.

'De komende dag lacht zij toe' - het kan!
Want door die innerlijke vrijheid kan ik aan die berg was beginnen zonder irritatie dat het alweer nodig is - al is het wel eens met de verzuchting waar het toch allemaal vandaan komt... En het zou zo moeten zijn als ik voor de honderdste keer de badkamer opruim en andere dingen die steeds weer terugkomen omdat dat de taak is die er voor mij ligt.  Maar ook mag ik op een andere manier me inzetten om iets te doen - en er komt dan wel iets op je weg als het je verlangen is, zo schrijf ik nu bijvoorbeeld dit beetje lang uitvallende blogje. :)

Gelukkig lees ik in Spreuken 31 ook iets over dienstmaagden,  is het impliciet al duidelijk dat de 'degelijke huisvrouw' de drijvende kracht is maar niet alles alleen hoeft op te knappen en daardoor ook tijd krijgt om zich bezig te houden met andere dingen. Dan wordt het vanzelf iets meer zoals het staat in vers 27: Zij houdt toezicht op de gang van haar huishouden. Uiteindelijk dus toch een soort 'general household manager'...

Zal ik dat dan toch maar invullen bij mijn 'beroep'? Nu maar hopen dat de rest thuis het daar wel mee eens is. Anders maak ik er gewoon de glimlachende huisvrouw van. :)