Nu las ik laatst een 'kop' die mij direct deed denken aan aan een geschiedenis uit de Bijbel. Het ging over kinderen die door hun ouders in rieten manden waren gestopt en lees met welk vreselijke doel:
Kinderoffers in rieten manden; archeologen ontdekken de botresten van 44 kinderen die 600 á 700 jaar geleden aan de goden zijn geofferd.De kinderen waren begraven in gevlochten manden bij een tien meter hoge stenen toren bij Sillustani. Volgens de onderzoekers waren ze tussen de nul en drie jaar oud en behoorden ze tot de Kolla-beschaving, die van 1200 tot 1450 over Zuid-Peru heerste. Ze zijn mogelijk geofferd in een tijd waarin de Kolla overhoop lagen met buurstammen.Luguber en niet voor te stellen dat vaders en moeders zoiets echt doen: hun eigen kind offeren. En denk ik even aan mijn vorige blogje over moeder-zijn, en die verbondenheid die er is tussen moeder en kind; het is toch je eigen vlees en bloed. Het betekent dat deze mensen heel erg onder invloed van hun goden stonden (op zich zou je dat natuurlijk niet negatief op moeten vatten!) maar het is duidelijk dat je niet kunt spreken van een positieve uitwerking...
En Abraham dan? Hij moest ook zijn zoon Izak offeren, maar God riep dat hij de jongen niets aan mocht doen - hij kreeg hem als het ware terug uit de dood...Déze mensen waren hun kinderen kwijt aan de dood en werden zo nog méér gebonden aan de goden die ze vereerden - en het bracht hen nog méér verdriet.
Dood als keuze
Tegenwoordig zijn we toch wat geciviliseerder. Wíj doden niet ons nageslacht om hen 'aan de goden te offeren'. Of wel - en zit er achter die doodscultuur van honderden jaren geleden, dezelfde destructieve macht als achter de huidige doodscultuur: de duivel, van wie de Here Jezus zegt: "Die was een mensenmoorder van den beginne en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid. Wanneer hij de leugen spreekt, spreekt hij naar zijn aard, want hij is een leugenaar en de vader der leugen."
Hij begon met de leugen tegen Adam en Eva: 'Jullie zullen als God zijn' terwijl in werkelijkheid ze in het ongeluk werden gestort en wij nu geestelijk allemaal dood zijn als we ons niet bekeren (en de lichamelijke dood volgt sowieso) En men lijkt steeds vaker voor de dood te kiezen - en wat nog bedenkelijker is: het anderen aan te raden als oplossing, als het leven bijna afloopt...
En om op mijn onderwerp terug te komen: de rieten mand uit het artikel over de kinderoffers, zou je in deze tijd kunnen zien als een abortuskliniek, waar we zo even beslissen dat het kind wat we bij ons dragen vóór de geboorte zelfs al, gedood mag worden. Met sinds kort zelfs het serieus bepleite idee om vlak ná de geboorte de baby een zachte dood te laten sterven voor het geval we mogelijk iets hebben gemist bij alle echo's en onderzoeken die je tegenwoordig kunt krijgen. Maar ook sociale redenen zijn genoeg om deze zogenoemde after-birth abortion als een reële optie aan te raden. En zo is er al bijna nog een 'rieten mand': de 'levenseindekliniek voor baby's' - om hen te offeren als hun leven nog maar net begonnen is.
Het lijkt haast op de barbaarse praktijken in het Derde Rijk waarvan miljoenen mensen, waaronder vele kinderen, het slachtoffer werden. Juist deze dagen in mei staan we daar wat extra bij stil: het lot van mensen die niet voldeden aan de Arische norm van Hitler (en bewakers in concentratiekampen baby's op gruwelijke wijze ter dood brachten.)
Maar barbaars of iets geciviliceerder, het resultaat is hetzelfde, 'de dood'...
Kies het leven Een paar duizend jaar eerder dan de kinderoffers in rieten manden, was een heel volk afhankelijk van een wrede Farao wiens opdracht was dat alle Israëlitische jongetjes rechtstreeks vanuit de moederschoot gedood moesten worden; de dood op de loer zo gauw er nieuw leven zich aankondigde. (After-birth abortion is toch niet zo modern als ik wel dacht.) En de stap naar deze geschiedenis lijkt ineens niet zo groot, ook als ik het net had over Hitler, die vooral het Joodse volk wilde elimineren.
Maar daar waren een Amram en Jochebed die het bevel van de Farao trotseren, hun pasgeboren zoon als het ware aan de Heer offeren in een rieten mandje. Helemaal onwetend wat er zal gebeuren - maar ook helemaal zeker dat het met hun zoon zal gaan zoals hun God het wil - eigenlijk net als Abraham - gelovend in de barmhartigheid van Hem die hun zoon in het leven kan behouden...
En hier zien we het omgekeerde: een rieten mandje wordt de weg tot redding en leven; de God van Amram en Jochebed is de God van Abraham, Izak en Jakob die mensen het leven wil schenken, Abraham zijn kind teruggaf en Mozes gebruikte om Zijn volk te verlossen uit Egypte.
Het offer wat leven geeft
Wat een contrast met de duivel die blij is met ondergang en dood! God offerde Zijn Kind... het enige 'kinder'offer waar nieuw leven uit voortkwam. Ook het enige offer wat absoluut noodzakelijk was en vrijwillig werd gebracht. De Here Jezus stierf maar stond weer op uit de dood - zoals Izak aan Abraham werd teruggegeven.
Dit offer bracht Hij voor ieder mens en geeft ons het leven als we geloven!
Maar Zijn offer is óók groot genoeg voor al die baby's van wie het leven in de kiem is gesmoord - de kinderoffers van vroeger en van nu... Én voor alle mensen wiens leven in deze maatschappij niet als volwaardig wordt beschouwd - van wie we tegenwoordig misschien wel eens het gevoel hebben 'dat ze er eigenlijk ook niet hadden mogen zijn'...
God heeft hen lief en eens zullen we hen allemaal kennen, zijn ze volmaakt, zoals God hen heeft bedoeld - in Zijn koninkrijk.
Misschien is het al heel snel zover!
