Achtste-groepers huilen niet...?

Gistermiddag ben ik met vijf kinderen naar een film geweest. Alhoewel het onderwerp nu niet bepaald vrolijk was, was het toch een goede keus - zelfs als verjaardagsfeestje. Het ging over 'achtste-groepers' en de meiden die ik mee had, zijn volgend jaar zover. In die zin leuk om even in hun leefwereld te kruipen bij het bekijken van de film (een andere dochter is nu achtste-groeper) en wat zijn ze eigenlijk dan al groot...

Het ging over ziek worden en doodgaan; de hoofdpersoon is een stoer meisje uit groep acht die midden in dat schooljaar met z'n bijzondere activiteiten, leukemie blijkt te hebben. Dat is natuurlijk een heftig onderwerp en ik keek onder tijd dan ook geregeld even de rij langs om te informeren hoe het ging maar het was zo verfilmd dat het goed te doen was voor kinderen - al was het duidelijk dat de meesten het niet echt droog hielden.

Het verhaal werd belicht van uit de hoofdpersoon zelf, die als ze hoort dat ze naar het ziekenhuis moet, zegt dat ze daar toch geen tijd voor heeft vandaag - of het niet een andere dag kan. Nee... en als ze in de lift in het ziekenhuis aan haar ouders vraagt wat 'oncologie' betekent, geen genoegen neemt met een vaag antwoord en dan snel even aan een verpleegkundige dezelfde vraag stelt, onder het mom van: ïk moet een spreekbeurt houden...

Ik ben natuurlijk zelf 'ouder' en kijk je met bepaalde ogen naar de ouders - om hen te zien denken, als je de arts aan Akkie hoort uitleggen wat er aan de hand is, met behulp van heen en weer rijdende auto'tjes, soldaatjes die horen te vechten en punaises die de boel komen verstoren... Je ziet ze bezorgd zijn - moeder gaat bijvoorbeeld mee naar het schoolkamp om een oogje in het zeil te houden ... maar in de film komt naar voren wat het kind denkt, dat ze weer gewoon wil zijn.

Als tweede verhaallijn zie je de onderlinge verhoudingen in de klas een rol spelen. Akkie als voetballend meisje kan nu niet rekenen op de sympathie van de beste voetballer van de klas - wat heet, ze hebben slaande ruzie. In de loop van het verhaal zie je dat er een reden is dat deze Joep zo negatief is, hij heeft het thuis niet makkelijk met een strenge pa en waarom komt hij niet op bezoek in het ziekenhuis? In de loop van het verhaal zie je dat de relatie tussen hen verandert. Het komt uiteindelijk zover hij samen met een andere vriend van Akkie het voor elkaar krijgt om op het ziekenhuisterrein een voetbalwedstrijd te spelen - die Akkie als verrassing vanuit haar bed door het raam heen, kan volgen.

En dan dokter 'snor'... echt zo'n sympathieke meelevende arts, die ik al even noemde. Akkie sluit met hem de deal: Hij maakt haar beter - kan hij dat niet, dan zal hij z'n snor afscheren.
- Wat de kinderen die de film keken, als meest indrukwekkend benoemden, was het moment dat dokter 'snor' zónder snor binnenkomt - en er zonder woorden voor iedereen duidelijk is dat de hoofdpersoon het niet zal redden. -
Als ze overlijdt wordt dat niet echt benoemd, - de beelden maken dat duidelijk - direct daarna zie je dat Joep en een andere goede vriend van Akkie (bij de herinneringstafel waar ook een foto van haar staat) het uiteindelijk weten: Achtste-groepers huilen wèl als er een medeklasgenootje overlijdt... omdat ze haar allemaal missen.

+++++++++++++++++++++

Ja, dat viel me weer op. Het is me eerder opgevallen en heb het zelf ook zo ervaren, dat de dood van iemand waar je van houdt, heel erg is. Maar dat het je óók laat zien wat liefde is. Het 'missen' betekent dat je hield van die persoon die er niet meer is. En dat kan bij al het verdriet, een hele mooie kant zijn die je juist dán ervaart. (Helaas zo actueel nu er gisteren zoveel 'achtste-groepers' omgekomen zijn in een busongeluk)

In deze film zie je dat de klas een hechte groep wordt - samen verenigd in het verdriet om Akkie die erg ziek is - waarvan iedereen uiteindelijk moet accepteren dat ze echt dood zal gaan. En om haar te herinneren spelen ze samen een speciaal voetbaltoernooi. De arts en de juf, de ouders, je ziet ze allemaal aan de kant juichen als er een doelpunt gemaakt wordt...

++++++++++++++++++++

Als vanzelf denk ik dan ook aan Iemand anders die gestorven is. Ook die dood heeft grote gevolgen. En dat niet alleen voor een schoolklas die hecht wordt in het gemeenschappelijke verdriet. Zijn dood hecht ontelbaar veel mensen aan elkaar. De Here Jezus stierf namelijk om de verstrooide kinderen Gods bijeen te brengen staat er in Johannes 11; jou en mij, als we geloven in Hem. Wij hangen niet als los zand aan elkaar maar zijn één volk geworden - vanuit alle stammen en talen.

En zoals wij weten dat we van iemand hielden die gestorven is, omdat we die persoon missen, is het bij de Heer ook zo: Hij mistte ons omdat Hij van ons hield. En om ons bij Zich in de hemel te kunnen hebben (dat gaat namelijk niet zomaar omdat wij zondig zijn) moest Hij sterven ... Zoals Eva kon ontstaan toen Adam in een diepe slaap was. En hechten wij ons aan Hem bij Wie we thuishoren.
Wat bijzonder. Het begon bij Hem toen we Hem nog niet eens kenden! En misschien ken jij Hem ook nog niet, maar Hij kent jou wel en is ook voor jou zover gegaan om je niet meer te hoeven missen.

Als je er 'ja' op zegt, is er dat grote gevolg: Dan hebben wij Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad. En hebben we niet een béétje liefde ontvangen, nee, de liefde is onze harten uitgestort.... door de Heilige Geest. Dat betekent: Hij heeft niets achtergehouden! Iets om eens weer goed door te laten dringen en vanuit die liefde mogen we leven - zoals Akkies vrienden het toernooi speelden in haar geest...
Maar ook kent Hij onze vergeetachtigheid en geeft ons Zijn 'herinneringstafel': In het brood en de wijn zien we elke keer weer, dat Hij voor ons stierf én ons één maakte. Verdrietig dat Hij zoveel moest lijden, maar blij om onze redding, die zeker is!

Aan het eind van ons leven, of liever nog veel eerder, zullen we als gelovigen overal vandaan, elkaar allemaal zien bij Hem - als Hij ons komt halen om zo voor altijd met Hem te wezen...