Wings of Gold

Close our eyes Lord, and fly us on wings of gold...  

wings of gold that will carry us to Zion 

We will dream of a place that is far away 

for how sweet is the air in the land where we belong

Voor mij een bekend lied van the New London Chorale, en nu we het instuderen met The Choir Company, valt het inderdaad op dat het een hoog meedein- c.q. inhaakgehalte heeft als je de melodie hoort (eveneens te constateren bij het koor op de achtergrond - zie filmpje helemaal onderaan)
Ook een hoog galmgehalte. En is het dus de kunst dát niet te gaan doen.

Het lied zou ook zeker niet misstaan bij André Rieu (en stiekem leek het de 'dames' ook nog wel wat om ook in zo'n baljurk op het podium te staan - alhoewel dat idee er éven is, maar als we weer echt nadenken, we toch liever voor gewoon neutraal zwart gaan, wat ook meer bij de inhoud past :) )

Als je de tekst echt tot je door laat dringen is het duidelijk waar het over gaat; het is een lied vol heimwee, verdriet en verlangen. Heimwee naar het land waar zij niet meer zijn, maar hun gedachten zijn er permanent zou je haast denken. Deze ballingen dromen van dat land, en de tijd dat zij weer dáár zullen zijn waar ze thuishoren en waar hun hart (nog steeds) is.

Het origineel van Verdi heet dan ook: Hebrew Slaves Chorus en komt uit de opera 'Nabucco'. Het gaat over Hebreeuwse ballingen, in Babylon, in het land van Koning Nebucadnezar, verlangend naar hun land wat ze hebben moeten verlaten. Gebaseerd op het Bijbelboek Jeremia en Daniel, personen die ook naar dat verre vreemde land weggevoerd waren.

-o-o-o-o-o-o-o-o-

Waar dit lied ook aan appelleert, is het heimwee wat mensen kunnen hebben naar het land waar ze gelukkig zijn, en waar hun hart ligt. 
Als ze de ogen sluiten zijn ze er ... Al wonen ze er niet maar zouden dat zo graag willen; de moeilijkheden en problemen in het leven hier en nu, zo achter kunnende laten. In het land waar ze tot rust kunnen komen en het leven is zoals het ooit bedoeld is..

En dat kan ook in overdrachtelijke zin het geval zijn, als we problemen hebben in ons leven en we 'heimwee' hebben naar een plek waar het allemaal goed is.

Maar ook als gelovige zou dit gevoel van heimwee ons allemaal bekend moeten zijn. Omdat we ons niet meer thuis voelen in deze wereld; 'This world is not our home' de persoon waar we het meest van houden is er namelijk niet. Jezus is ons voorgegaan ... naar het land waar wij ook eenmaal aan zullen komen. En we hebben droefheid omdat Hij hier niet is, de bruidegom is afwezig en wij missen Hem!

Hear our prayers from our hearts Lord, and answer them 

Hear your children en lead them back to Jerusalem ....

En we dromen ervan hoe het zal zijn, straks als we daar ook eindelijk aangekomen zijn, in de hemel. En het liefst zouden we willen dat de Heer ons er NU al naartoe bracht, 'hear our prayers, take us there' en we in het nieuwe Jeruzalem zullen zijn. 
Op gouden vleugelen zegt het lied (al zou ik zelf meer denken aan de machtige vleugels van een adelaar. De grote vogel die zo zijn jongen beschermt.)

We will take all or cares to the land over the sea

and we'll rest on the banks of the Jordan

Hear our prayers, take us there

Give us wings, set us free

to live in the land - that we love

De ballingen bidden en hopen ... en zijn later ook teruggekeerd.

-o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Laten wij ook erbij nadenken dat ons ware Thuis in de hemel is. Dan zoeken we de dingen die boven zijn - waar Christus is - zegt Paulus er achteraan, want om Hem draait het allemaal. Hij is er al, daarom: Bedenk de dingen die boven zijn, niet die op de aarde zijn.

Als je daar echt mee bezig gaat, zorgt dat er ook voor dat je meer vrij bént en meer vrij wórdt van de dingen die ons hier zo bezig kunnen houden. Dingen waar je in gevangen kan zitten. Maar God wil ons in de vrijheid stellen, ons als het ware vleugels geven door het geloof. 'Give us wings, set us free' is toch ook onze wens. 
En al hebben we dan ook een gevoel van heimwee, te horen in ons lied, in de geest kunnen we al zijn waar ons hart is, in the land that we love ...'

Oh how sad is the sound of our song

But how sweet is the dream of our homeland

A sweet dream, omdat Jezus zelf daar is.

Close our eyes Lord and fly us on wings of gold

Oh how sweet is the air in the land where we belong 

Hear our prayer, take us there

where we belong

Hear our prayer, take us there 

where we belong

Hear our song, hear our song ...

Ja, hoor ons gebed 

en breng ons waar we Thuis horen ...

" Va, pensiero, sull'ali dorate "/ "Fly, thought, on golden wings,"

Hebrew Slaves Chorus

The new London Chorale: Wings of Gold

Een leeg huis...

Een leeg huis is een titel van een bekend boekje. Zo'n boekje wat je dan vroeger op je lijst zette voor Nederlands - want het was niet al te dik. :) Maar nu is het voor ons ook zover: 'ons' huis is leeg, vandaag is de sleuteloverdracht...

En gisteren gingen we nog even voor het laatst naar binnen... op de fiets het bekende paadje af langs de voordeur achterom... en even kijken of de buurvrouw in de kamer zit. Dan de achterdeur - met het bekende klikje en ook hoe de deur in het slot valt is ineens wat je dan opvalt... Een huis heeft eigen geluiden ook als je de keuken in komt (die was nog niet heel erg anders want een aanrecht met kastjes staat er natuurlijk nog). Maar door de volgende deur in de kamer gekomen, zie je de sporen van leven; vloerbedekking met de afdrukken van het orgel (nam dat zoveel ruimte in??) en inderdaad als een huis leeg is, is het wel érg duidelijk dat de muren en plafonds een beurt nodig hebben. De kamer is leeg en groot... En als we verder lopen naar boven... de kasten zijn leeg... er hangen nog gordijnen maar verder is het een huis wat zijn taak er op heeft zitten.

Loslaten is niet makkelijk, vooral als iets je heel dierbaar is geweest. Maar toch ontkom je er niet aan in dit leven. En leert het me ook weer iets, namelijk dat je niet moet vasthouden wat eigenlijk voorbij is... Al wil je er soms niet aan omdat het bekende vertrouwd is en daarom de indruk wekt dat dát het is...
Soms is het ineens zover, wij nu vanwege het logische gegeven van 'te oud' zijn van moeder om alles nog te kunnen doen. Soms moet je loslaten vanwege andere redenen, gedwongen door omstandigheden die niet bij de normale loop van het leven horen... En dat is nog véél moeilijker.

++++++++++

De volgelingen van de Here Jezus kenden dit probleem ook. Drie jaar hadden ze met de Here Jezus gewandeld, Hij had hen veel geleerd en uiteindelijk was Hij gevangen genomen en gekruisigd - een vreselijke tijd, was alles dan voor niets geweest?
En Maria is in de graftuin als ze Hem tegenkomt en Hij haar naam noemt: Maria!
En dan, wordt het weer zoals het was? Nee, dat niet, want Hij zegt tegen haar:

Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar mijn broeders en zeg hun: Ik vaar op naar mijn Vader en uw Vader, naar mijn God en uw God, (Joh 20.) 

Maria had de Heer net teruggevonden en nu moest ze Hem alweer loslaten, Zijn taak was volbracht en het ging nu niet meer om Zijn zichtbare aanwezigheid. Zoals Jezus al had verteld aan de discipelen bij de gesprekken bij het Avondmaal: Je zult Mij nu niet meer zien maar Ik stuur de Geest. Die zal jullie troosten en zo zal Ik in jullie zijn. Tot ik weerkom en jullie tot Mij neem...
Waar het nu om draait is geloof en niet: zien en dáárom wel kunnen vertrouwen. Zoals Paulus het zegt dat wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen. 2 Kor. 5: 7.

Dat is wat wij als gelovigen nu al 2000 jaar mogen doen, zoals Abraham ook geloofde en daarom genade vond in de ogen van God...
En hij, de vader van alle gelovigen, woonde in tenten en was een vreemdeling.... Laat ons dat dan niet vreemd voorkomen als we daar iets van ervaren in ons leven. Abraham had hier geen blijvende stad maar verwachtte de toekomstige, de stad met fundamenten. Dáár was hij naar op weg:

 

zij hebben beleden, dat zij vreemdelingen en bijwoners waren op aarde, maar nu verlangen zij naar een beter, dat is een hemels, vaderland. (uit Hebr. 11)

Ook leven we nu nog letterlijk in een aardse tent, ons lichaam en de heilige Geest zucht met ons mee omdat we overkleed willen worden, dat is onze hoop.
Straks, misschien al snel, arriveren we samen in die hemelse stad met fundamenten:

En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is.  En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn,  en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.  En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. (Openbaring 21)

Iets waar ik zo ineens bij stil te stond op deze speciale dag, voor ons toch ook een omzien in dankbaarheid. Maar tegelijk leren dat het in je leven ten diepste gaat om de dingen die niet zichtbaar zijn. Laat het zo zijn dat we door het geloof, onze blik steeds meer dáárop richten.
Want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig!