Wat is thuis zijn...

Vandaag is het zover, de officiële overdracht van haar huis door mijn moeder, na er precies 56 jaar gewoond te hebben, haar trouwdag - maar ook precies de dag waarop ik er (samen met zus) enkele jaren later geboren ben. 
Dit is dan ook een beetje een vreemde verjaardag; al is het huis nog niet leeg, we zijn weer een stapje dichterbij het definitieve afscheid van een uniek plekje, wat thuis was; zeker als kind (als je niet verder kijkt dan je vertrouwde wereld) kon ik me niet voorstellen dat we er niet meer zouden rondlopen. 
Het is ook een uniek huis - al was het alleen al de kleur: rood. :) 
Maar ook het hoekje waarin het staat: zes huizen waarvan nooit iemand is weggegaan en de meeste oorspronkelijke bewoners er nog steeds wonen. Begonnen midden in het land met rechtstreeks zicht op de Peperbus, maar toen de nieuwe wijk klaar was, jarenlang met het weiland aan de overkant. Waar we in bomen klommen, en over het prikkeldraad om bloemen te plukken (pas op voor de boer), we slootje sprongen en geregeld natte voeten haalden en er echt zoals ik aanhaalde, af en toe een koe door de straat rende die losgebroken was.

Sinds ikzelf getrouwd ben, ben ik al enkele malen verhuisd, maar de constante factor was de ouderlijke stek. Ook mijn kinderen waren hier altijd kind aan huis - en die uitdrukking zegt al genoeg (ik mis de drie snoepjes die we altijd kregen, zei David over mijn vorige blogje). 
Een droom die ik vroeger al wel had, waarbij het weiland vol stond met flats, het huis verkocht was en vreemden het gingen verbouwen (natuurlijk heel lelijk zoals in een droom dan hoort) geeft aan dat ik daar niet echt op zat te wachten. En nu gaat het dan toch gebeuren: het is al bijna niet meer 'ons' huis. 
En het is vreemd, op het moment dat geliefden uit je leven verdwijnen, door de dood of op een andere manier, zijn de materiële zaken ineens volkomen onbelangrijk - alles wordt dan tot de juiste proporties teruggebracht. Maar zodra dat weer wat naar de achtergrond verdwijnt, komt het gevoel weer boven dat bijvoorbeeld een (of dit speciale) huis heel onmisbaar is. Al is een huis waar je vader ineens niet meer in woont, op een bepaalde manier ook dood - het is niet meer zoals het altijd was. En ontdek je daardoor de betrekkelijkheid van de materiële dingen om je heen. 

Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik dat een huis aan de ene kant het gebouw is wat je ziet, maar eigenlijk bestaat het uit: de ménsen die erin wonen. Zoals we bijvoorbeeld ook spreken over mensen, als we het hebben over 'Abraham en zijn huis', of wat moderner: 'het koninklijk huis'. Elly en Rikkert zongen het ook al, een huis gaat over 'samen'; en het is doods als er geen mensen zijn die het tot leven brengen... 

Ja, dan merk je: de mensen die er wonen vormen samen het huis - ten eerste als gezin van vroeger met je broers en zussen, ik nu in een ander huis met mijn eigen gezin. 
En degenen die geen gezin van zichzelf hebben? 

******************

Er is nog een belangrijke vorm van het gezin, waarin je samen één bent, en wel Gods huisgezin. Dat is niet 'wel een mooie oplossing' voor als je hier op aarde 'alleen' bent, maar is het huis waarin God Zelf wil wonen. 

Vaak wordt als het hierover gaat, de nadruk gelegd op de buitenkant; in het spraakgebruik bedoelt men meestal het gebouw wat je ziet. Maar als je in de Bijbel leest, is de kerk, of wel de gemeente iets anders, zijn het ook juist de mensen zélf, als levende stenen, die samen een geestelijk huis vormen. Zijn het ménsen, die door God Zelf aan elkaar zijn gegeven. 

Ja, het is een lévend iets waar we het mee mogen doen (zoals al het mooie en de herinneringen ook niet alleen zitten in mijn ouderlijk huis met die mooie groninger steen, maar in de mensen met wie ik in dat huis zolang mocht wonen)

Ik hoop van harte dat ook jij dat levende 'huis van God' kent en er deel van uitmaakt - dat huis wat nooit verkocht, of afgebroken zal worden omdat God Zelf erin woont. En dát huisgezin zal blijven bestaan - als ons letterlijke huis er niet meer is, maar ook later, als onze aardse relaties zullen ophouden ... 
Dan heeft Hij voor ons een eeuwig huis, niet met handen gemaakt.
Zijn we thuis bij Hem, in het Vaderhuis.

Een (familie)lied

titel en aanhef van dit blogje zijn een knipoog naar de Psalmen
  een lofzang op mijn ouderlijk huis

de aanleiding is de verkoop die precies vandaag rond is

ken je de wijs niet?

klik hier voor de Nederlandse versie van La montagne

 Het huis. Op de wijze van La montagne. 

  'Thuis' is het huis wat er nog staat

al bijna 56 jaar bewaard

waar ik elke hoek van ken  
Mijn ouders hebben het gebouwd 
vroeger, toen ze zijn getrouwd
en 't is waar ik geboren ben

Dit huis, ik weet nog hoe het was 

de grote ceder in het gras

't balkon en ook de Drentse keien

Een teil die in de kamer stond 

met een zeiltje op de grond 

'n doorgeefluik, en van de leuning glijden

 En langs het tuinpad van m'n vader 
zag ik de populieren staan  
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat het nooit voorbij zou gaan   

Wat leefden we gelukkig toen
het rode huis nog tussen 't groen 
de boerenbloemen in de wei
Nu zie je door de mooie laan
geen losgebroken koe meer gaan
geen knotwilg meer, dat is voorbij

. 

 'k Zie nu hoe rijk het leven was 
toen 'n ieder daar nog was
en de gong ging voor het eten
De was die hing achter de schuur
'handstand' kon zo tegen de muur
de zandbak - niets ben ik vergeten

En langs het tuinpad van m'n vader 
zag ik de populieren staan
Ik was een kind en wist niet beter 
dan dat het nooit voorbij zou gaan    

Het huis was het verzamelpunt

ons al die jaren steeds gegund

het was vol leven en muziek

Vanuit dit huis ben ik getrouwd

en ook hebben wij er gerouwd 

ja, het maakt me wat melancholiek

Mijn vader heb ik hier gekend 

mijn kind'ren werden hier verwend 

ze konden er zo heerlijk spelen

Dat huis van ons, het is voorbij

dit is al wat er blijft voor mij: 

herinneringen om te delen

 Toen ik langs het tuinpad van m'n vader 

de hoge bomen nog zag staan

Ik was een kind, hoe kon ik weten 

dat dat voorgoed voorbij zou gaan