Een leeg huis...

Een leeg huis is een titel van een bekend boekje. Zo'n boekje wat je dan vroeger op je lijst zette voor Nederlands - want het was niet al te dik. :) Maar nu is het voor ons ook zover: 'ons' huis is leeg, vandaag is de sleuteloverdracht...

En gisteren gingen we nog even voor het laatst naar binnen... op de fiets het bekende paadje af langs de voordeur achterom... en even kijken of de buurvrouw in de kamer zit. Dan de achterdeur - met het bekende klikje en ook hoe de deur in het slot valt is ineens wat je dan opvalt... Een huis heeft eigen geluiden ook als je de keuken in komt (die was nog niet heel erg anders want een aanrecht met kastjes staat er natuurlijk nog). Maar door de volgende deur in de kamer gekomen, zie je de sporen van leven; vloerbedekking met de afdrukken van het orgel (nam dat zoveel ruimte in??) en inderdaad als een huis leeg is, is het wel érg duidelijk dat de muren en plafonds een beurt nodig hebben. De kamer is leeg en groot... En als we verder lopen naar boven... de kasten zijn leeg... er hangen nog gordijnen maar verder is het een huis wat zijn taak er op heeft zitten.

Loslaten is niet makkelijk, vooral als iets je heel dierbaar is geweest. Maar toch ontkom je er niet aan in dit leven. En leert het me ook weer iets, namelijk dat je niet moet vasthouden wat eigenlijk voorbij is... Al wil je er soms niet aan omdat het bekende vertrouwd is en daarom de indruk wekt dat dát het is...
Soms is het ineens zover, wij nu vanwege het logische gegeven van 'te oud' zijn van moeder om alles nog te kunnen doen. Soms moet je loslaten vanwege andere redenen, gedwongen door omstandigheden die niet bij de normale loop van het leven horen... En dat is nog véél moeilijker.

++++++++++

De volgelingen van de Here Jezus kenden dit probleem ook. Drie jaar hadden ze met de Here Jezus gewandeld, Hij had hen veel geleerd en uiteindelijk was Hij gevangen genomen en gekruisigd - een vreselijke tijd, was alles dan voor niets geweest?
En Maria is in de graftuin als ze Hem tegenkomt en Hij haar naam noemt: Maria!
En dan, wordt het weer zoals het was? Nee, dat niet, want Hij zegt tegen haar:

Houd Mij niet vast, want Ik ben nog niet opgevaren naar de Vader; maar ga naar mijn broeders en zeg hun: Ik vaar op naar mijn Vader en uw Vader, naar mijn God en uw God, (Joh 20.) 

Maria had de Heer net teruggevonden en nu moest ze Hem alweer loslaten, Zijn taak was volbracht en het ging nu niet meer om Zijn zichtbare aanwezigheid. Zoals Jezus al had verteld aan de discipelen bij de gesprekken bij het Avondmaal: Je zult Mij nu niet meer zien maar Ik stuur de Geest. Die zal jullie troosten en zo zal Ik in jullie zijn. Tot ik weerkom en jullie tot Mij neem...
Waar het nu om draait is geloof en niet: zien en dáárom wel kunnen vertrouwen. Zoals Paulus het zegt dat wij wandelen in geloof, niet in aanschouwen. 2 Kor. 5: 7.

Dat is wat wij als gelovigen nu al 2000 jaar mogen doen, zoals Abraham ook geloofde en daarom genade vond in de ogen van God...
En hij, de vader van alle gelovigen, woonde in tenten en was een vreemdeling.... Laat ons dat dan niet vreemd voorkomen als we daar iets van ervaren in ons leven. Abraham had hier geen blijvende stad maar verwachtte de toekomstige, de stad met fundamenten. Dáár was hij naar op weg:

 

zij hebben beleden, dat zij vreemdelingen en bijwoners waren op aarde, maar nu verlangen zij naar een beter, dat is een hemels, vaderland. (uit Hebr. 11)

Ook leven we nu nog letterlijk in een aardse tent, ons lichaam en de heilige Geest zucht met ons mee omdat we overkleed willen worden, dat is onze hoop.
Straks, misschien al snel, arriveren we samen in die hemelse stad met fundamenten:

En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is.  En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn,  en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan.  En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw. (Openbaring 21)

Iets waar ik zo ineens bij stil te stond op deze speciale dag, voor ons toch ook een omzien in dankbaarheid. Maar tegelijk leren dat het in je leven ten diepste gaat om de dingen die niet zichtbaar zijn. Laat het zo zijn dat we door het geloof, onze blik steeds meer dáárop richten.
Want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig!