De Geest, te koop?

Gisteren kwam ik in een folder als een lokkertje, deze kreet tegen: ´15% extra pinksterkorting op ALLES... snel, nog slechts twee dagen!´ Een typisch seculiere uitspraak en op zich niet vreemd. Veel mensen kennen Pinksteren alleen van de extra vrije dag en de Pinksterbloemen die zo rond deze tijd van het jaar bloeien. Pinksterkorting is dan het geluk wat je hebt als je een bepaalde aankoop doet en er maar liefst 15% minder voor hoeft te betalen. Een commerciële kreet om mensen in beweging te krijgen (deze twee dagen) hun slag te slaan. En het liefst wat groots, de korting heeft dan het meeste effect.

Wat Pinksteren echt inhoudt: de komst van de Heilige Geest, is de meeste mensen volledig onbekend. Wat dat betreft iets waar we wel meer reclame voor zouden mogen maken. En je zou denken dat er dan wel wat meer animo voor zou zijn. We krijgen namelijk geen 15% korting, nee, dit geschenk is gratis! Als we de Here Jezus aannemen is de Heilige Geest zelfs onze eerste gave. Gods welkomstgeschenk aan ons, zo zou je het kunnen noemen.
Moeten we dan maar gaan 'adverteren' met de Geest (om het even zo plat te zeggen) als een soort 'lokkertje' ... wat is de juiste manier? Moet je überhaupt met de Geest 'schermen'?

De Geest, door geloof

We lezen in Handelingen 2 hoe die bijzondere belofte aan de Joden - voor u en uw kinderen zegt Petrus, werd vervuld op die Pinksterdag 2000 jaar geleden. De aanwezige Joden zijn diep getroffen dat zij Jezus, zo kort geleden nog maar, hebben verworpen en vragen vertwijfeld aan Petrus: 'Wat moeten wij doen?' En Petrus die hen net met grote vrijmoedigheid het evangelie heeft gebracht, antwoordt: 'Bekeert u!' 
Hij zegt niet: 'Ontvang de Heilige Geest dan komt alles goed...' Dat zou je misschien verwachten als net de Heilige Geest is uitgestort.

Er staat iets anders: 'allen die zijn woord aanvaarden' (vers 41) werden gedoopt, en ontvingen de Heilige Geest... Dat woord is de hele toespraak waarin Petrus heeft uitgelegd dat Jezus toch de Messias was, niet meer dood is maar opgewekt en tot Christus is gemaakt door God zelf. En dat wat er nu gebeurt al voorzegd was in het Oude Testament. 

Hier krijgt dat volk Israël als het ware een laatste kans - het is hier nog steeds: eerst de Jood die het evangelie te horen krijgt. 

En ook voor ons heidenen: allen die verre waren en die Hij roept... wij die part noch deel hadden aan die prachtige belofte: de Messias van de Joden... als wij ons bekeren, zal Hij door geloof ook in ons hart komen wonen - door de Heilige Geest. 

Eén door de Geest

Wat een ander zo mooi aspect is: door de Geest zijn we (op het moment van geloof in de Heer) ook één gemaakt met alle andere gelovigen die er op aarde zijn. Het Pinksterfeest van toen, maakte namelijk van alle gelovigen die er al waren - de ongeveer 120 die na de hemelvaart samen wachtten in de bovenzaal - een éénheid! Allemaal verschillende mensen als leden van één lichaam met elkaar verbonden. Dat is de éénheid van de Geest die we - hoop ik! - sindsdien ook ervaren met misschien wel volslagen onbekende gelovigen. 
En die eerste dag van de Gemeente werden er al 3000 toegevoegd. Er was iets ontstaan waar elke keer een gelovige bij kwam. En allemaal samen delen zij het geloof in die ene Heer, door die ene Geest.

Wat moeten wij doen? 

Je zult er wel voor in beweging moeten komen... maar niet om er nog even voor te gaan werken. Iets wat je krijgt, kun je namelijk niet gaan verdienen. Dan is het geen gift meer! Maar zoals je naar de desbetreffende winkel zal moeten gaan om de 15% Pinksterkorting te ontvangen, zo moeten we tot God komen omdat we Zijn Zoon nodig hebben om gered te worden. Dan zullen we de Heilige Geest ontvangen. Christus Zelf komt in je wonen. Voor niets! Geen eigen werk, zoals bij de Pinksteractie je nog 85 % zult moeten betalen... en je daarvoor nog wel even aan het werk moet om dat bedrag te verdienen.

Dit was al duidelijk in het Oude Testament (en tot op de laatste bladzijde van de Bijbel wordt dit herhaald!) toen Jesaja schreef:  

'O, alle dorstigen komt tot de wateren en gij die geen geld hebt, 

komt koopt en eet, ja komt koopt zonder geld en zonder prijs. 

En Jezus Zelf vult dit aan in Johannes 7: we moeten bij Hém zijn voor dit levende water.

Gelukkig zijn wij niet afhankelijk van twee speciale dagen en ook hoeven we niet elke keer weer opnieuw te vragen of de Geest in ons hart wil komen - Hij IS er! De Trooster die ons niet meer zal verlaten!  

Paulus roept ons op om onszelf te beproeven: zijn we zeker dat Christus in ons is? Of niet? De Geest zal Christus verheerlijken en alles wat Christus zegt, zal Hij spreken...  Maar laat je vervullen met Hem, dan wordt Zijn vrucht zichtbaar.

En heb je er nog geen zekerheid over: vraag of de Heer je het levende water, Zijn Geest wil geven. Hij zal dat gebed zeker verhoren... 

Dan zien we samen uit naar Zijn komst!

En de Geest en de bruid zeggen: Kom! 

En die het hoort zegt: Kom! 

En wie dorst heeft kome 

en wie wil, 

neem het water des levens om niet.

Op 22; 17

Kind zijn - met Astrid Lindgren

Het gebeurt niet vaak dat ik echt op reis ben, maar laatst was ik onderweg per fiets, trein, bus...  En nam ik eens de tijd om in de trein een boek te lezen. 'Herinneringen aan Astrid Lindgren' van degene die haar boeken in het Nederlands heeft vertaald. Van haar persoonlijk wist ik niet veel terwijl zij toch één van de beroemdste kinderboekenschrijfsters van de wereld is.
Altijd interessant hoe zo iemand tegen kinderen aankijkt. Er zal toch een reden zijn dat je specifiek voor kinderen wilt schrijven denk ik dan.... Toch wilde ze bewust geen kinderboeken te schrijven maar ze weet blijkbaar voor hen de juiste toon en sfeer te treffen.

De veilige kinderwereld

In het boekje wordt duidelijk dat Astrid ook zelf op een bepaalde manier altijd kind is gebleven. Een aardige anekdote die dit onderstreept is, dat ze op 66-jarige leeftijd als ze ergens op bezoek is, samen met één van de kinderen vanaf een hoge balk in het hooi springt - dat had ze (helaas) 50 jaar niet gedaan!
Wat mij inderdaad altijd aantrekt is de simpele veilige kinderwereld, die in haar boeken voor je open gaat. Die veilige wereld is één van de belangrijkste dingen die ze haar lezers mee wilde geven, getuige haar grote liefde voor de boeken van "Emil", het vertederende jochie vol kattenkwaad wat opgroeit in dat gedeelte van Zweden waar ook zij haar jeugd heeft doorgebracht. De belevenissen van Emil geven een beeld van de jeugd van haar vader; een vervlogen tijd, de wereld waarin kinderen nog kind mochten zijn en niet allerlei grotemensen- en wereldproblemen op hun nek kregen zoals tegenwoordig vaak het geval is....

Om die reden had Astrid ook veel moeite met laat ik het 'de agressie in de wereld' noemen. Hierom was ze ook maatschappelijk actief en bemoeide zich met de politiek als ze dat noodzakelijk vond.
In 1978 ontving ze een Duitse vredesprijs en een citaat uit het dankwoord laat zien hoe ze voor dit grote probleem een oplossing zoekt. En eigenlijk is het frappant hoe ze op een bepaalde manier dit juist bekijkt:

(...) moeten wij ons na al die duizenden jaren van oorlog niet gaan afvragen of er misschien een constructiefout zit in de hele menselijke soort, omdat we altijd maar weer geweld gebruiken? En zijn wij gedoemd ten onder te gaan aan onze agressie? We willen allemaal vrede. Is het dan niet mogelijk dat wij onszelf veranderen voordat het te laat is? Dat wij afstand leren nemen van geweld. Doodeenvoudig proberen een nieuwe soort mens te worden? Maar hoe zou dat kunnen en waar moet je beginnen? (...)

Dit wat de Bijbel al noemt:... 'de verdorvenheid van de mens', is nog steeds een 'hot item'.. . Je hoeft hiervoor alleen maar te kijken naar de agressie die overal ter wereld ten toon wordt gespreid - ook vaak door de jeugd, bijvoorbeeld vorig jaar in Engeland)

Vredelievende mensen

Haar oplossing is de jeugd: de kinderen. Als je die het juiste voorhoudt, hen niet beknot maar veel vrijheid geeft - als ze leren van degenen waar ze van houden, hun ouders.... dán zou de wereld anders kunnen worden. Dat is ook een reden waarom zij eigenlijk weigerde haar kind-zijn los te laten want zo behield ze haar geloof in een betere wereld en schiep die ook in haar boeken. Haar beroemde creatie Pippi had dezelfde gevoelens:

In het allerlaatste verhaal van Pippi Langkous verzuchten Tommy, Anika en Pippi dat ze nooit groot willen worden «Nee, dat is niet iets om naar te verlangen,» zegt Pippi, «grote mensen hebben nooit iets leuks. Zij hebben alleen maar een heleboel vervelend werk en gekke kleren en likdoorns en inkomenbelasting.» Op aanraden van Pippi besluiten de drie 'peperneut-pillen' in te nemen, die verdacht veel weg hebben van gewone erwten. Onder de formule 'Lief klein pilletje peperneut, ik wil nimmer worden greut' slikken ze hun 'pillen' in.

En lag haar hart ook als vanzelf bij het schrijven voor kinderen vanwege dit grote ideaal: door haar verhalen hen tot betere vredelievende mensen te maken. Het begin van 'een nieuwe soort mens'.
Kinderen zijn inderdaad nog te vormen, ontvankelijk voor wat je hen vertelt en nemen dingen gewoon aan zonder allerlei 'ja maar'- vragen te stellen. Ook hierin had zij het bij het rechte eind.

Haar latere fantasieverhalen laten kinderen wegdromen in een andere wereld. En is er in een prentenboek bijvoorbeeld een jongetje dat door een zeer been niet meer goed kan lopen en de hele dag in bed ligt. Maar 's avonds wordt hij meegenomen naar Schemerland en beleeft daar allerlei avonturen, ziet de hele stad en kan doen wat hij in zijn echte leven niet meer kan...
Dit was Astrids manier om de harde werkelijkheid te kunnen ontvluchten maar deze zo ook aan te kunnen...
En toch... zullen kinderen op een bepaald moment ook geconfronteerd worden met die 'constructiefout' van de mens - al is het alleen maar door zelfkennis, het te zien in je eigen hart. En hebben velen met grote vredesidealen, deze nooit ten diepste wáár kunnen maken.

Wat is de oplossing

 Astrids ouders waren gelovig, hun mooie liefdesverhaal heb ik ook gelezen... Maar blijkbaar is het geloof niet iets wat automatisch overdraagbaar is, terwijl dát nu juist datgene is wat 'de constructiefout' aan zou kunnen pakken... Want om daaraan te ontsnappen zit er niks anders op dan een nieuw mens te worden, 'geschapen in waarachtige heiligheid' zoals de Bijbel het noemt. Wij hebben Hém nodig die volmaakt was en gezegd heeft:  

Laat de kleine kinderen tot Mij komen en verhinder hen niet, want voor zulke mensen is het Koninkrijk van God. 

En het 'zijn als een kind', is een treffend mooie overeenkomst met hoe Astrid was, juist omdat er zoveel waarheid in zit!
Het heeft iets van een tragiek dat niet echt duidelijk is of zij zelf - met zulke grote idealen voor een betere mensheid - de clou heeft begrepen: de Verlosser Zelf nodig te hebben. Dit geloofsaspect kom je met betrekking tot haarzelf en haar boeken eigenlijk niet tegen. Al schijnen er mensen te zijn die boeken hebben geschreven over haar zogenaamde bekering.
Maar wel heeft zij genoten van het leven en al vond ze dat niet makkelijk, een hoge leeftijd mogen bereiken.

En misschien ben jij iemand die ook zulke idealen als Astrid heeft, maar ook jij zult de uitwerking zelf niet voor elkaar krijgen. Jezus Zélf zegt het ons, te worden als een kind om zó, onbevangen, eenvoudig in geloof, van de Vader in de hemel het eeuwige leven aan te kunnen nemen. Een nieuw mens te zijn door de verlossing in Jezus Christus en de toegang tot Zijn Rijk te ontvangen.
Dat Rijk wat geen fantasieverhaal is (zoals Astrid ze schreef) om de harde werkelijkheid aan te kunnen, maar wat eens de hele aarde zal omvatten - geen agressie en geweld meer maar echte vrede!

De dood of het leven...

In mijn mail krijg ik altijd de aankondigingen van Wetenschap in beeld en Historia. Niet dat ik het allemaal begrijp wat er wordt verteld maar interessant is het zeker.
Nu las ik laatst een 'kop' die mij direct deed denken aan aan een geschiedenis uit de Bijbel. Het ging over kinderen die door hun ouders in rieten manden waren gestopt en lees met welk vreselijke doel:  

Kinderoffers in rieten manden; archeologen ontdekken de botresten van 44 kinderen die 600 á 700 jaar geleden aan de goden zijn geofferd.

De kinderen waren begraven in gevlochten manden bij een tien meter hoge stenen toren bij Sillustani. Volgens de onderzoekers waren ze tussen de nul en drie jaar oud en behoorden ze tot de Kolla-beschaving, die van 1200 tot 1450 over Zuid-Peru heerste. Ze zijn mogelijk geofferd in een tijd waarin de Kolla overhoop lagen met buurstammen.

Luguber en niet voor te stellen dat vaders en moeders zoiets echt doen: hun eigen kind offeren. En denk ik even aan mijn vorige blogje over moeder-zijn, en die verbondenheid die er is tussen moeder en kind; het is toch je eigen vlees en bloed. Het betekent dat deze mensen heel erg onder invloed van hun goden stonden (op zich zou je dat natuurlijk niet negatief op moeten vatten!) maar het is duidelijk dat je niet kunt spreken van een positieve uitwerking...
En Abraham dan? Hij moest ook zijn zoon Izak offeren, maar God riep dat hij de jongen niets aan mocht doen - hij kreeg hem als het ware terug uit de dood...
Déze mensen waren hun kinderen kwijt aan de dood en werden zo nog méér gebonden aan de goden die ze vereerden - en het bracht hen nog méér verdriet.

Dood als keuze

Tegenwoordig zijn we toch wat geciviliseerder. Wíj doden niet ons nageslacht om hen 'aan de goden te offeren'. Of wel - en zit er achter die doodscultuur van honderden jaren geleden, dezelfde destructieve macht als achter de huidige doodscultuur: de duivel, van wie de Here Jezus zegt: "Die was een mensenmoorder van den beginne en staat niet in de waarheid, want er is in hem geen waarheid. Wanneer hij de leugen spreekt, spreekt hij naar zijn aard, want hij is een leugenaar en de vader der leugen." 
Hij begon met de leugen tegen Adam en Eva: 'Jullie zullen als God zijn' terwijl in werkelijkheid ze in het ongeluk werden gestort en wij nu geestelijk allemaal dood zijn als we ons niet bekeren (en de lichamelijke dood volgt sowieso) En men lijkt steeds vaker voor de dood te kiezen - en wat nog bedenkelijker is: het anderen aan te raden als oplossing, als het leven bijna afloopt...

En om op mijn onderwerp terug te komen: de rieten mand uit het artikel over de kinderoffers, zou je in deze tijd kunnen zien als een abortuskliniek, waar we zo even beslissen dat het kind wat we bij ons dragen vóór de geboorte zelfs al, gedood mag worden. Met sinds kort zelfs het serieus bepleite idee om vlak ná de geboorte de baby een zachte dood te laten sterven voor het geval we mogelijk iets hebben gemist bij alle echo's en onderzoeken die je tegenwoordig kunt krijgen. Maar ook sociale redenen zijn genoeg om deze zogenoemde after-birth abortion als een reële optie aan te raden. En zo is er al bijna nog een 'rieten mand': de 'levenseindekliniek voor baby's' - om hen te offeren als hun leven nog maar net begonnen is.
Het lijkt haast op de barbaarse praktijken in het Derde Rijk waarvan miljoenen mensen, waaronder vele kinderen, het slachtoffer werden. Juist deze dagen in mei staan we daar wat extra bij stil: het lot van mensen die niet voldeden aan de Arische norm van Hitler (en bewakers in concentratiekampen baby's op gruwelijke wijze ter dood brachten.)
Maar barbaars of iets geciviliceerder, het resultaat is hetzelfde, 'de dood'...

Kies het leven

Een paar duizend jaar eerder dan de kinderoffers in rieten manden, was een heel volk afhankelijk van een wrede Farao wiens opdracht was dat alle Israëlitische jongetjes rechtstreeks vanuit de moederschoot gedood moesten worden; de dood op de loer zo gauw er nieuw leven zich aankondigde. (After-birth abortion is toch niet zo modern als ik wel dacht.) En de stap naar deze geschiedenis lijkt ineens niet zo groot, ook als ik het net had over Hitler, die vooral het Joodse volk wilde elimineren.

Maar daar waren een Amram en Jochebed die het bevel van de Farao trotseren, hun pasgeboren zoon als het ware aan de Heer offeren in een rieten mandje. Helemaal onwetend wat er zal gebeuren - maar ook helemaal zeker dat het met hun zoon zal gaan zoals hun God het wil - eigenlijk net als Abraham - gelovend in de barmhartigheid van Hem die hun zoon in het leven kan behouden...
En hier zien we het omgekeerde: een rieten mandje wordt de weg tot redding en leven; de God van Amram en Jochebed is de God van Abraham, Izak en Jakob die mensen het leven wil schenken, Abraham zijn kind teruggaf en Mozes gebruikte om Zijn volk te verlossen uit Egypte.

Het offer wat leven geeft

Wat een contrast met de duivel die blij is met ondergang en dood! God offerde Zijn Kind... het enige 'kinder'offer waar nieuw leven uit voortkwam. Ook het enige offer wat absoluut noodzakelijk was en vrijwillig werd gebracht. De Here Jezus stierf maar stond weer op uit de dood - zoals Izak aan Abraham werd teruggegeven.
Dit offer bracht Hij voor ieder mens en geeft ons het leven als we geloven!

Maar Zijn offer is óók groot genoeg voor al die baby's van wie het leven in de kiem is gesmoord - de kinderoffers van vroeger en van nu...  Én voor alle mensen wiens leven in deze maatschappij niet als volwaardig wordt beschouwd - van wie we tegenwoordig misschien wel eens het gevoel hebben 'dat ze er eigenlijk ook niet hadden mogen zijn'...
God heeft hen lief en eens zullen we hen allemaal kennen, zijn ze volmaakt, zoals God hen heeft bedoeld - in Zijn koninkrijk.

Misschien is het al heel snel zover!