Voorbij ...

Dit blogje is bijna een soort vervolg op mijn vorige: Stil maar... naar de eerste woorden van het bekende lied, wat dan ook zegt, wacht maar ...
Eigenlijk een nogal passief gebeuren, dat lied waarvan de tekst zegt dat het op aarde nu nog allerlei ellende is maar wacht maar af, alles zal nieuw worden, de hemel en de aarde...
Wie daar voor zal zorgen en hoe dat verder allemaal in z'n werk gaat wordt niet echt duidelijk.

Een nieuwe hemel is sowieso moeilijk voor te stellen omdat wij mensen de hemel nog niet kennen.
Wat de aarde betreft denken velen tegenwoordig dat we als christenen hier toch al aardig het volmaakte leven kunnen bereiken; we zullen nog dood gaan maar verder...? Pijn en ziekte hoeven er niet meer te zijn omdat de Heer wil dat we gelukkig zijn. En mocht je onverhoopt toch ziek worden en pijn lijden, dan is het natuurlijk de bedoeling dat je beter wordt - als een groot getuigenis van Gods macht.

Laatst las ik zelfs bij iemand dat je als gelovige pas sterft als je oud en van het leven verzadigd bent, zoals er genoemd wordt in Psalm 91. Rouw om een vroege dood, wat een onzin.... God wil dat we een lang en gelukkig leven leiden....

Als mensen zo eenzijdig gaan denken en Bijbellezen, kan dat maar zo de oorzaak zijn, dat er bij hen geen troost en bewogenheid meer kán zijn met mensen, die wél hiermee te maken hebben.
- En wat is überhaupt de taak van de Trooster die we hebben ontvangen, als er niet zoveel te troosten is omdat we het als gelovigen sowieso hier goed zullen hebben? -

In de Bijbel lees ik ook hele andere dingen, met name in het nieuwe testament: Geduldig zijn in de verdrukking, wenen met de wenenden... Met andere woorden: Ga met hén mee die lijden. Al kun je nooit echt hun pijn voelen en hun omstandigheden ervaren zoals zij die aan den lijve ondervinden....

Om na te volgen

Alleen Jezus is degene die volmaakt met ons kan meevoelen, Hij besloot zijn heerlijkheid af te leggen en zelf mens te worden. Hij die een volmaakte plek bezat bij de Vader, wilde die afstaan - maar ook vrijwillig ellende, smaad, onrecht en lichamelijke pijn ondergaan tot de dood erop volgde. En dat alles uit liefde en om ons te redden.
Wat een voorbeeld liet Hij ons na.

Sommige mensen laten dit volgen van Christus echt zien in concrete daden. Zoals Vincent van Gogh, waar ik laatst een docu over zag. (En dat sprak mij zo aan dat het spontaan in dit blogje terecht kwam)
In Franstalig België gekomen, ging hij (na de erbarmelijke omstandigheden van de mijnwerkers daar te hebben gezien) bewust bij hen wonen om in hun ellende te delen - al ging hij niet de mijnen in om er ook te werken.

Zo zag ik ineens de vergelijking, dat we nooit helemaal in het lijden van anderen kunnen delen, maar wel zo dicht mogelijk erbij mogen komen en hen zo béter begrijpen dan wanneer we vanuit de verte hen 'het beste' toewensen...

Vincent van Gogh, De terugkeer van de mijnwerkers. Marcasse, Borinage, 
na april 1881. Inkt, potlood en penseel. 
Otterlo, Museum Kröller-Müller State Museum

Alles wordt nieuw

Pijn en lijden, ziekte en dood - het hoort nog bij deze wereld -  hier mogen en kunnen we nog mee-lijden en troost geven en krijgen ... Pas bij de beschrijving van een aarde die nieuw is, lezen we dat 'de eerste dingen' voorbij zijn gegaan.
En dan worden er niet allerlei zondige zaken genoemd, zoals bijvoorbeeld moord en doodslag, leugen en bedrog ... Nee, er staan ándere dingen die er niet meer zullen zijn, waar ieder mens, ook de gelovige, sinds de zondeval mee te maken heeft: rouw, geklaag, dood, tranen en pijn... - want de schepping is nu nog onderworpen aan de vruchteloosheid ...

In zekere zin zijn wij als gelovigen, de eerstelingen van de nieuwe schepping - we zijn nu al gered en geestelijk vernieuwd. Maar straks volgt ook ons lichaam en zal het helemaal nieuw worden.

Als de nieuwe hemel en aarde er zijn, zal eindelijk alles nieuw zijn.
Het donker van de nacht waar de mijnwerkers elke week opnieuw in moesten afdalen..., het is er niet meer.
God zelf woont bij de mensen en het Lam zal ons licht zijn - als Hij de tranen van onze ogen heeft afgewist en dood, rouw en geklaag, ziekte en pijn definitief voorbij zullen zijn.

en God zelf zal bij hen zijn, 

4 en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, 

en de dood zal niet meer zijn, 

noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, 

want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. 

5 En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: 

Zie, Ik maak alle dingen nieuw.
uit Openbaring 21

No more tears

No more tears, do you hear

there won't be any crying

won't have to fear of what dying can do

We will all be shining new

No more fear, do you hear

there won't be any sorrow
won't have to fear what tomorrow can do
We will all be shining ...
new

Nothing but goodness
nothing but peace
nothing but heaven's
sweet release

Don't you know
 its all coming through
One day we'll be
shining new

And God shall wipe away all tears from their eyes; 

and there shall be no more death, 

neither sorrow, 

nor crying, 

neither shall there be any more pain: 

for the former things are passed away.

Revelation 21

Stil maar...

Stilte, ineens kom ik dit begrip op verschillende manieren tegen. Vorige week zat ik bijvoorbeeld in de stiltecoupé, oftewel 'silence' zoals het ook op de ramen staat (en een vader met zijn zoontje gingen ineens over op fluistertoon toen ze dat ontdekten).
In dit blogje wilde ik wat vertellen over verschillende soorten 'stiltes' die mij de laatste tijd opvallen.

^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Stilte in de hemel

Een onverwachtse stilte kwam ik tegen in Openbaring 8 - als 'een stilte voor de storm' in afwachting van iets wat gaat komen. Die stilte kan onheilspellend maar tegelijkertijd vol eerbied zijn en was er ineens bij de opening van het zevende zegel:

1 En toen Hij het zevende zegel opende, 
kwam er een stilte in de hemel, ongeveer een half uur lang.

Het is opvallend wat we daar lezen; er is al van alles gebeurd... zes zegels zijn al verbroken, al heel wat oordelen zijn over de aarde gegaan. En ineens staat alles even stil, zelfs een half uur.
Dat wat er ná deze stilte komt, is blijkbaar iets heel bijzonders en zeven engelen krijgen bazuinen, maar ze blazen nog niet.

Eerst wordt de aandacht gevraagd voor een andere engel met een gouden schaal:

3 En er kwam een andere engel, die met een gouden wierookschaal bij het altaar ging staan, en hem werd veel reukwerk geschonken om het te geven, met de gebeden van alle heiligen, op het gouden altaar voor de troon.
 4 En de rook van het reukwerk, mèt de gebeden der heiligen, steeg uit de hand van de engel voor Gods aangezicht op.

En na misschien voor sommige gebeden letterlijk wel ééuwen of zelfs duizenden jaren van wachten, is dit het moment dat God er zijn antwoord op gaat geven.

De gebeden der heiligen (hier ook al eerder genoemd) schreeuwen om recht. Recht wat de gelovigen die ze hebben uitgesproken, op aarde niet hebben gekregen.

Al die tijd waren ze nog niet verhoord - maar zien we hier, wél GEhoord! God heeft ze niet achteloos naast zich neergelegd, ze zijn bewaard in de hemel op die gouden schalen, die laten zien dat het niet zómaar iets is, maar dat die gebeden voor Hem grote waarde hebben. Hij is er niet doof voor.

Stilte - hoelang nog?

Dat is wat we vaak wel denken: God hoort ons niet, als er geen antwoord komt. En als we bidden om uitkomst, komt er uit de hemel soms (of zelfs veel vaker) alleen een oorverdovende stilte.

In Openbaring 6  lezen we over de martelaren die gedood zijn om hun getuigenis... hun vraag is hoelang het nog gaat duren voordat God hen zal wreken. Een actuele vraag als we kijken naar Noord-Korea en andere landen...

Maar ook gelovigen in andere zware omstandigheden dan rechtstreekse vervolging, kunnen veel onrecht meemaken - pijn, onbegrip en andere moeilijkheden die ze moeten verdragen.

De reden blijft vaak duister, geen briefjes die naar beneden dwarrelen waar de gouden tip opstaat zodat we weten hoe te handelen... en dat kan bij tijd en wijle zo zwaar zijn dat we het niet meer weten. En bidden lijkt dan zinloos...

Het is dezelfde vraag die David ook al naar God uitriep in Psalm 13 (één van de vele voorbeelden) .. en profetisch horen we Jezus tot God roepen in zijn lijden.

2 Hoelang, HERE? Zult Gij mij voortdurend vergeten?

Hoelang zult Gij uw aangezicht voor mij verbergen?

3 Hoelang zal ik plannen koesteren in mijn ziel,

kommer hebben in mijn hart, dag aan dag?

Hoelang zal mijn vijand zich boven mij verheffen?

4 Aanschouw toch, antwoord mij, HERE, mijn God!

Gelovigen die nu in deze zelfde omstandigheden zijn, en dit uitroepen, zijn in goed gezelschap zou je kunnen zeggen.

Dit aardse lijden wat we hier beschreven zien, is wat voor ons ook het moeilijkst is. Ik zit er niet op te wachten en vlucht er het liefste voor weg. Maar ook het verdragen van onrecht - daar ben ik niet goed in.
Als ik dit zo opschrijf, is het goed om ons te realiseren dat mensen die nu erg moeten lijden, daar ook niet om hebben gevraagd - zij hebben het evenmin gewild.

En de vraag is: hoe moet je het lijden wat je meemaakt NÚ, volhouden... als je niet weet hoe het zal aflopen en er geen uitzicht op verbetering is?
Ik weet er geen antwoord op.

Stil zijn - bij lijden

Het enige wat ik echt kan doen voor anderen die lijden is: stil zijn en er zijn, en zó mee-lijden in wat zij meemaken. Zoals Jezus ook huilde bij het graf van Lazarus, waar Hij de dood aan het werk zag (de vijand die verslagen moest worden). Hen aanhoren in alles waar ze doorheen moeten, zonder beoordeling en allerlei goedbedoelde adviezen.
En dat 'stil zijn' is niet gemakkelijk maar is te leren als we echt willen luisteren.

Wel kunnen we bidden, al is dat in zo'n situatie ook soms stil en zonder woorden, 'want wij weten niet wat we zullen bidden naar behoren' zegt Paulus in Romeinen 8. En worden het meer 'zuchten' - maar de Géést bidt voor ons, als wij zelf niets meer hebben, met onuitsprekelijke (stille!) verzuchtingen.

Jezus zei het ook tegen de discipelen: 'weet dat Satan jullie voor zich heeft opgeëist om jullie als graan te mogen zeven. Maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet zou bezwijken.'
De satan is nog niet veranderd. Echt een 'Jezusvolger' willen zijn... dat.is voor hem nog steeds genoeg reden om zo iemand uit te willen schakelen - en dat kan door lijden wat je kan overweldigen...

Stil maar, er zál recht komen

Zolang het nog stil blijft en we nog moeten wachten op antwoord, mogen we toch weten niet alléén te staan - de Geest is er die voor ons bidt te volharden in de hoop, en ook Jezus bidt voor ons dat ons geloof zal standhouden.

Maar laten we als gelovigen ook méér naar elkaar omzien, want we hebben elkaar nodig.
En al zal het bij tijd en wijle steeds weer een strijd zijn, hoop ik dat we uiteindelijk zover komen 'stil te zijn' voor de Heer. Dat we 'het waarom niet weten', en het 'geen oplossing hebben' ons niet meer onrustig maakt. En we ondanks misschien wel een leven vol vragen, tóch (blijven) vertrouwen dat Hij er is.
Als we weten dat Hij ons liefheeft en eens recht zal doen ....

Dit is mijn wens en gebed voor mensen die lijden, maar ook voor hen die naast hen durven gaan staan.

^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Als het vuur van het altaar waar de al die onverhoorde gebeden op uitgestort zijn, 

op de aarde wordt geworpen, zullen de engelen op hun bazuinen blazen, 

en zal God alles wreken wat zijn geliefden op aarde ooit is aangedaan,

 Openbaring 8

5 En de engel nam het wierookvat en vulde dat met het vuur van het altaar, 

en wierp (het vuur) op de aarde; 

en er kwamen donderslagen en stemmen en bliksemstralen en aardbeving.

6 En de zeven engelen, die de zeven bazuinen hadden, maakten zich gereed om te bazuinen. 

Rom 12

19 Neem geen wraak, geliefde broeders en zusters, maar laat God uw wreker zijn, 

want er staat geschreven dat de Heer zegt: 

‘Het is aan mij om wraak te nemen, ik zal vergelden ... 

... alles waarvoor zij tot Hem hebben geroepen om recht:

Psalm 61

Hear my cry, oh God

Give heed to my prayer

From the ends of the earth I call to Thee

When my heart is faint

Lead me to the rock that is higher than I

For Thou hast been a refuge for me

And a tower of strength against the enemy

A tower of strength against the enemy

And let me dwell in thy tent forever

Hear my cry, O God

Hear my cry, O Father

Hear my cry, O God

Is de tirannie verdreven?

Zondagavond een stukje gezien van de dodenherdenking op de Dam. De bekende beelden ... Alexander en Maxima in het zwart, zij leggen een krans en daarna is het twee minuten stil ... er wordt een gedicht gelezen en nog meer kransen gelegd ...
Ik zie veel mensen daar op de Dam en zo van bovenaf gefilmd herken ik het goed sinds ik er vorig jaar met de kinderen heb rondgelopen en op een bankje daar heerlijk in de zon zat...

Dat ik daar toen zo kon zitten was vrijheid, die er vast niet geweest zou zijn als niet veel mensen hun leven hadden gewaagd en gegeven zo'n 70 jaar geleden alweer. Want ook Nederland was bezet door de Duitsers.
Ik herinner me een uitspraak die mijn opa vroeger deed, dat de Duitsers van plan waren hen te deporteren naar Polen, zodat hier ruimte 'Lebensraum' zou komen voor hun eigen volk ... in ieder geval betrof dat dan de boerderijen en het bouwland. Waarschijnlijk was het uiteindelijke doel de deportatie van de gehele Nederlandse bevolking.

Zover is het niet gekomen, gelukkig. Anders had ik niet in vrijheid op de Dam kunnen rondlopen denk ik ... En dat laatste is natuurlijk maar een klein voorbeeldje van vrijheid. Wij kunnen ook nog steeds in vrijheid over ons geloof praten, naar een kerk gaan ... gaan en staan waar we willen; kortom: in vrijheid leven hier in Nederland.

In die zin mogen we heel dankbaar zijn dat er veelal jonge jongens die Nederland en Europa nog nooit hadden gezien, de strijd zijn aangegaan en als je wel eens op de Grebbeberg bent geweest, of in Limburg waar er een ereveld is van veel omgekomen geallieerden, kan ik daar alleen maar grote bewondering voor hebben.
Deze mensen stonden ergens voor; hun dood was nodig om de tirannie te verdrijven (om met ons volkslied te spreken), de overheersers te kunnen verslaan.

De tegenwoordige vrijheid...

Maar als ik dit alles bedenk tijdens de dodenherdenking, dan gaan mijn gedachten onwillekeurig verder. Misschien wat zwaar om te zeggen, maar ik vraag me af waar het naartoe gaat met de wereld, waar de vrijheid die zo zwaar bevochten is in 1945, ons heeft gebracht.

De problemen waar men tegenwoordig voor komt te staan, zijn bijna onoplosbaar; qua klimaat, qua wereldbevolking maar ook zeker politiek gezien... de brandhaarden in de wereld zijn nog lang niet geblust en mocht er eentje doven, komen er zo weer anderen voor in de plaats. Wat ook opvalt is dat het wereldwijd geldt en alle zaken die spelen onderling verband hebben. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het egoïsme en de liefdeloosheid die we om ons heem zien.

De tijd van tegenwoordig wordt ook beschreven in de Bijbel, en lijkt het er alle schijn van te hebben dat we leven in de laatste tijd die de huidige wereld gegund is. Mensen zijn veel te veel bezig met zich zelf om nog aan God te denken en ook de andere kenmerken die genoemd worden zijn zeer herkenbaar voor deze tijd. Uiteindelijk zal er een wereldleider opstaan die de strijdende partijen overal tot elkaar zal weten te brengen. Maar het zal een valse vrede blijken te zijn die van korte duur is (mijns inziens de ruiter op het witte paard voor de meer geïnteresseerden). 

Daar gaat het naartoe - al zullen de gelovigen van nu dit niet meemaken.
En dat doet mij elke keer weer wat, als ik bijvoorbeeld zo'n dodenherdenking zie.

Ook in Israël was het zondag Memorial Day... Na de moord op zes miljoen Joden, is er voor hen een eigen staat, maar ook nog steeds geen vrede. En herdachten zij bij een herdenkingsceremonie, 23.169 omgekomen soldaten sinds het begin van de staat Israël, met 1 minuut stilte. 'We still live by the sword but we strive for peace'...
Velen van hen zullen (zoals ik het zie) de valse messias aannemen... En ook voor hen lijken de problemen dan in eerste instantie opgelost tot deze anti-messias zijn ware gezicht laat zien. 
Die zware tijd ligt nog vóór hen ... Ook dat raakt mij als ik zo'n ceremonie in Israël zie en daar bij nadenk.

Aardse vrijheid

Er is nog een ander punt als we over vrijheid nadenken. Het gaat namelijk over dit leven hier, waarvoor zovelen gestorven zijn, want die geldt ons aardse bestaan. Het echte probleem wat speelt zit echter dieper dan dat wat wij kunnen zien. 
Vanmorgen kwam het ook nog even ter sprake (en was een goed voorbeeld ervan) dat na zoveel jaren van strijd in Soedan men eindelijk de vrijheid heeft waar zolang voor is gevochten. En wat gebeurt er? Er is geen vrede maar er komt nieuwe strijd, nu tussen de verschillende stammen waardoor de oorlog nooit ten einde lijkt te kunnen komen.
Maar ook de situatie in Syrië en nu recent in de Oekraïne, laten zien dat de honger naar macht onverzadigbaar is.

De reden dat het nog steeds zo moeizaam is overal, is dat mensen zonder God niet permanent en in echte vrede zullen kunnen samenleven. Ons hart is in zichzelf egoïstisch (arglistig boven alles staat er) en in de diepte van ons hart - ik kijk nu naar mijzelf - zijn we allemaal tot de meest vreselijke dingen in staat. Onder invloed van degene die nog steeds de overste van deze wereld wordt genoemd.

In één woord gezegd: we zijn zondig. Daar kan geen geallieerde opmars bij D-day tot een overwinning in mei 1945, wat aan veranderen... Zelfs niet de vele levens die er gegeven zijn voor de vrijheid.

Wat is echte vrijheid?

We hebben méér nodig om echt vrij te kunnen zijn dan aardse vrijheid van (aardse) overheersers. Wij moeten bevrijd worden van de zonde. Daarvoor is het nodig de persoon te kennen die als enige dit echt kan wáármaken.
In Lucas 4 zien we Jezus in de synagoge en Hij leest bij het begin van zijn openbare optreden, het volgende uit de profeet Jesaja:

18 De Geest des Heren is op Mij, daarom, dat Hij Mij gezalfd heeft, om aan armen het evangelie te brengen; 19 en Hij heeft Mij gezonden om aan gevangenen loslating te verkondigen en aan blinden het gezicht, om verbrokenen heen te zenden in vrijheid, om te verkondigen het aangename jaar des Heren.

En zegt Hij daarna: 'dit is voor uw ogen vervuld.' Met andere woorden: Ik ben jullie redder en bevrijder van zonde en dood waarin jullie gevangen zaten ... 

Hebreeën 1 sluit hierbij aan dat Jezus door zijn dood de duivel heeft onttroond, en zo 'allen bevrijd die gedurende hun hele leven door angst voor de dood tot slavernij waren gedoemd.'

Duivel en dood, zij zijn verslagen al wachten we nog op de uiteindelijke capitulatie.
Maar door het geloof hebben we (zelfs als we op dit moment misschien wel zwaar moeten lijden) nú al eeuwig leven ontvangen. Leven dat reikt óver de dood heen. En zal ons lichaam misschien nog moeten sterven als de Heer nog niet is gekomen, dat eeuwige leven kan ons niet meer worden afgenomen.

Echte vrede?

Als het zover zal zijn dat Israël Jezus zal aanvaarden als hun Vredevorst, zal dan eindelijk het 'aangename jaar des Heren' aan kunnen breken, waar Jezus over las toen, in de synagoge. Dan wordt de overwinning zichtbaar.

Dat is ook wat de engel al aan Maria vertelde: Hij ontvangt de troon van zijn vader David waar Hij 'als koning zal heersen tot in eeuwigheid en zijn koningschap zal geen einde hebben.'

Dan is de tirannie verdreven en is er eindelijk óók vrede op aarde, vrede die allereerst begint in ons hart.

Ik droomde 

(Rikkert Zuiderveld)

Ik droomde dat de kernbom was afgeschaft
dat niets de aardse vrede kon verstoren
Tot ik plotseling gedreun van laarzen hoorde
en soldaten met hun stenguns zag
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de stenguns werden weggebracht
Het werd weer stil je kon de vogels horen
in een harmonie die niemand kan verwoorden
Tot 'k het flitsend spel van messen zag
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de messen werden weggegooid
Opeens was heel de wereld als herboren
Toen voelde ik de pijn van scherpe woorden
die als pijlen werden rondgestrooid
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de woorden werden weggedaan
'k Zag eindelijk die nieuwe morgen gloren
en alles werd weer stil zoals het hoorde
Maar ik zag harten vol met haat
waarmee de ene mens de andere vermoordde

Ik droomde dat de harten werden afgeschaft
Ik werd wakker en ik schreeuwde door de nacht:
Geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
Geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
O geef mij een zuiver hart
Een zuiver hart
Geef mij...