Een grote berg ...

Zo na de vakantie als 'alles' weer begint... het kan een frisse start zijn. Maar ook kan het iets zijn waar je wel tegenop ziet, ik heb dat wel... omdat er altijd zoveel 'moet' - en dat kan als een last op je schouders liggen. Bij ons is het eigenlijk altijd al druk. Ja ja, waar zeur je over, je hebt veel kinderen en een groot huis, dan is dat toch logisch? hoor ik mensen dan al zeggen. Ik ben ook echt dankbaar voor mijn gezin en wat daar allemaal bijkomt - ook dat we allemaal meer dan genoeg ruimte hebben om te leven...
Maar toch heb ik vaker over dit punt nagedacht: hoe om te gaan met je soms wel erg vele, te vele noodzakelijke bezigheden.

een berg, in het vlakke land

Ik herinner me nog de tijd toen mijn kinderen kleiner waren en ik een baby had van een paar maanden. Toen had ik dat gevoel ook, al benoemde ik dat niet echt: ik zie er als een berg tegenop zo meteen als ik er overdag weer alleen voorsta (na weken de taken te hebben verdeeld en je niet op de klok hoefde te kijken), bijvoorbeeld na de middagmaaltijd weer snel de baby voeden en in de wieg kwakken - zo voelde dat - om dan op de fiets te springen en de rest naar school te brengen (als ze elkaar ondertijd niet hadden afgemaakt beneden, al bleef het meestal bij woorden...) En 's avonds denken: gelukkig, ik heb het weer gered vandaag! Een beetje kort door de bocht gezegd maar maakt duidelijk dat het altijd passen en meten was om alles voor elkaar te krijgen. Nu heb ik geen kleine kinderen meer, maar toch...

Misschien is het ook een punt hoe we elkaar op een bepaalde manier vaak voor de gek houden. We spiegelen anderen voor dat bij ons alles op rolletjes loopt en onder controle is: het werk is 'bij'. Bij ons geen overstromende wasmanden maar alles ligt gestreken in de kast... ook is ons huis natuurlijk altijd opgeruimd (al ligt hier en daar iets wat op dat moment wordt gebruikt, het is nog net geen toonzaal) ... We hebben 's morgens bij een kop koffie tijd voor stille tijd, terwijl de was draait, de bedden al opgemaakt zijn en we daarna even naar de winkel gaan voor de boodschappen. Om 's avonds een heerlijke maaltijd klaar te kunnen maken.
Al zullen er echt van die model (huis)vrouwen bestaan, ik ontdekte dat dit een niet-realistisch beeld is, voor mij in ieder geval, maar wist het zéker toen we onverwachts eens bij een ander stel langs gingen, die alles ook altijd wel aardig voor elkaar leken te hebben. Zij waren toen op zondagmiddag nog even snel aan het stofzuigen: 'zo meteen verwachten we onze schoonouders'. En een kennisje vertrouwde mij een keer toe: 'Ik heb toch nog even wat potaarde gestopt bij de planten in de vensterbank, voordat er huisbezoek kwam van een leraar van de kinderen, dat staat toch wat beter. Doe jij dat ook wel eens?' Nou nee, dat niet, maar ik herkende zeker het gevoel.

Dat gevoel heb ik nog steeds. Het is willen voldoen aan het onbereikbare ideaal waarvan ik weet dat ik het niet voor elkaar kan krijgen. Misschien hebben we ook onbewust het idee 'volmaakt' te moeten zijn. Dan blijf je daar altijd tegenaan lopen want een mens kan nu eenmaal niet álles.
Zo heb ik vroeger bewust de tijd genómen om met de kinderen 's morgens gewoon te gaan zitten en gezellig koffie te drinken, hen aandacht te geven. Dan maar wat meer rommel...
En het lijkt nu alsof mijn leven alleen draait om het werk in huis, maar dat neem ik eigenlijk meer als voorbeeld - er komen nog genoeg andere dingen bij zoals de verplichtingen op de school, je sociale leven en bij mij sinds enkele maanden ook: werk ...
Als je alles dan voor je opgestapeld ziet tot een berg die steeds hoger wordt (zoals op het plaatje) en je kunt het niet meer overzien? Wat dan?

Anders kijken ...

Het is niet voor niets dat de Here Jezus ons aanspoort te leven bij de dag - want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. Dat laatste leek mij altijd zo negatief, maar ik interpreteer dat nu even zó, dat de problemen van één dag niet snel een BERG worden, ze zijn 'te handelen'.
Die berg, het is de duivel die wel graag wil dat we ons zorgen maken en er een hele berg van maken zodat we het zicht op de Heer verliezen - omdat we alleen nog maar bezig zijn met onze omstandigheden. En dat kan ook iets anders zijn dan het dagelijkse huishouden, maar het principe hoe die aan te kunnen, blijft hetzelfde.

rust in de drukte :)

In de Bijbel wordt ook gezegd de dag van de kleine dingen niet te verachten. Iedere dag heeft dus ook zegeningen waar we maar zo overheen kijken. Toen ik die tekst even opzocht: 'want wie veracht de dag der kleine dingen?', was ik verrast wat er in het zelfde hoofdstuk vlak vóór stond. Een tekst over een grote berg die een vlakte wordt! En dat gebeurt niet door onze kracht of inspanningen, onze zorgen of bezorgdheid. (dat voegt inderdaad geen el toe aan onze lengte...); er staat iets anders, wat niet van ons zelf is:

Niet door kracht noch geweld, maar door mijn Geest! zegt de HERE der heerscharen. Wie zijt gij, grote berg? Voor het aangezicht van Zerubbabel wordt gij een vlakte; Want wie veracht de dag der kleine dingen? Zacharia 4: 6,7 en 10

Ja, alleen door de Geest van de Heer kunnen bergen vlak worden - en als ik Jezus woorden erbij combineer: als we elke dag eerst Zijn Koninkrijk zoeken.

Hoe moeten we dat dan doen, elke dag? Dat zegt Psalm 37 heel mooi en eenvoudig:

Vertrouw op de HERE en doe het goede, woon in het land en betracht getrouwheid; verlustig u in de HERE; dan zal Hij u geven de wensen van uw hart. Wentel uw weg op de HERE en vertrouw op Hem, en Hij zal het maken;

Zo kan de berg verdwijnen die we voor ons zien. Dan hebben we innerlijke rust in misschien wel omstandigheden die ons boven het hoofd groeien, wanneer we elke dag bekijken als een geschenk van de Heer en Zijn zegeningen er in zien...
Niet altijd makkelijk, maar wel de manier om met vallen en opstaan, vol te kunnen houden in het leven van alledag ...