Wat is thuis zijn...

Vandaag is het zover, de officiële overdracht van haar huis door mijn moeder, na er precies 56 jaar gewoond te hebben, haar trouwdag - maar ook precies de dag waarop ik er (samen met zus) enkele jaren later geboren ben. 
Dit is dan ook een beetje een vreemde verjaardag; al is het huis nog niet leeg, we zijn weer een stapje dichterbij het definitieve afscheid van een uniek plekje, wat thuis was; zeker als kind (als je niet verder kijkt dan je vertrouwde wereld) kon ik me niet voorstellen dat we er niet meer zouden rondlopen. 
Het is ook een uniek huis - al was het alleen al de kleur: rood. :) 
Maar ook het hoekje waarin het staat: zes huizen waarvan nooit iemand is weggegaan en de meeste oorspronkelijke bewoners er nog steeds wonen. Begonnen midden in het land met rechtstreeks zicht op de Peperbus, maar toen de nieuwe wijk klaar was, jarenlang met het weiland aan de overkant. Waar we in bomen klommen, en over het prikkeldraad om bloemen te plukken (pas op voor de boer), we slootje sprongen en geregeld natte voeten haalden en er echt zoals ik aanhaalde, af en toe een koe door de straat rende die losgebroken was.

Sinds ikzelf getrouwd ben, ben ik al enkele malen verhuisd, maar de constante factor was de ouderlijke stek. Ook mijn kinderen waren hier altijd kind aan huis - en die uitdrukking zegt al genoeg (ik mis de drie snoepjes die we altijd kregen, zei David over mijn vorige blogje). 
Een droom die ik vroeger al wel had, waarbij het weiland vol stond met flats, het huis verkocht was en vreemden het gingen verbouwen (natuurlijk heel lelijk zoals in een droom dan hoort) geeft aan dat ik daar niet echt op zat te wachten. En nu gaat het dan toch gebeuren: het is al bijna niet meer 'ons' huis. 
En het is vreemd, op het moment dat geliefden uit je leven verdwijnen, door de dood of op een andere manier, zijn de materiële zaken ineens volkomen onbelangrijk - alles wordt dan tot de juiste proporties teruggebracht. Maar zodra dat weer wat naar de achtergrond verdwijnt, komt het gevoel weer boven dat bijvoorbeeld een (of dit speciale) huis heel onmisbaar is. Al is een huis waar je vader ineens niet meer in woont, op een bepaalde manier ook dood - het is niet meer zoals het altijd was. En ontdek je daardoor de betrekkelijkheid van de materiële dingen om je heen. 

Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik dat een huis aan de ene kant het gebouw is wat je ziet, maar eigenlijk bestaat het uit: de ménsen die erin wonen. Zoals we bijvoorbeeld ook spreken over mensen, als we het hebben over 'Abraham en zijn huis', of wat moderner: 'het koninklijk huis'. Elly en Rikkert zongen het ook al, een huis gaat over 'samen'; en het is doods als er geen mensen zijn die het tot leven brengen... 

Ja, dan merk je: de mensen die er wonen vormen samen het huis - ten eerste als gezin van vroeger met je broers en zussen, ik nu in een ander huis met mijn eigen gezin. 
En degenen die geen gezin van zichzelf hebben? 

******************

Er is nog een belangrijke vorm van het gezin, waarin je samen één bent, en wel Gods huisgezin. Dat is niet 'wel een mooie oplossing' voor als je hier op aarde 'alleen' bent, maar is het huis waarin God Zelf wil wonen. 

Vaak wordt als het hierover gaat, de nadruk gelegd op de buitenkant; in het spraakgebruik bedoelt men meestal het gebouw wat je ziet. Maar als je in de Bijbel leest, is de kerk, of wel de gemeente iets anders, zijn het ook juist de mensen zélf, als levende stenen, die samen een geestelijk huis vormen. Zijn het ménsen, die door God Zelf aan elkaar zijn gegeven. 

Ja, het is een lévend iets waar we het mee mogen doen (zoals al het mooie en de herinneringen ook niet alleen zitten in mijn ouderlijk huis met die mooie groninger steen, maar in de mensen met wie ik in dat huis zolang mocht wonen)

Ik hoop van harte dat ook jij dat levende 'huis van God' kent en er deel van uitmaakt - dat huis wat nooit verkocht, of afgebroken zal worden omdat God Zelf erin woont. En dát huisgezin zal blijven bestaan - als ons letterlijke huis er niet meer is, maar ook later, als onze aardse relaties zullen ophouden ... 
Dan heeft Hij voor ons een eeuwig huis, niet met handen gemaakt.
Zijn we thuis bij Hem, in het Vaderhuis.