In de arena

Een boek wat altijd grote indruk op mij heeft gemaakt is "In de Arena" van Isobel Kuhn, jarenlang zendelinge geweest in China en Thailand. Waar ik me nu toe wil beperken (als dat lukt) is het gezichtspunt waar de titel van spreekt, namelijk dat we als gelovigen ons bevinden in de arena. Niet die van Ajax om hen daar aan te moedigen, maar wijzélf zijn in dit beeld een schouwspel ...

Zo'n schouwspel zijn is niet iets waar we in de eerste instantie heel blij van worden. Het is geen glitter en glamour, geen 'kijk ons nu eens stoer en geweldig zijn', het is niet aantrekkelijk voor ons vlees, ons ik (oftewel ons ego)...

Dat is ook duidelijk als we de tekst lezen in 1 Korinthe 4 waar Paulus het benoemd in vers 9 (waarbij hij waarschijnlijk doelde op de gelovigen die in die dagen in Rome voor de leeuwen werden gegooid...)

Want het schijnt mij toe, dat God ons, apostelen, 

de laatste plaats heeft aangewezen als ten dode gedoemden, 

want wij zijn een schouwspel geworden voor de wereld, 

voor engelen en mensen. 

Als we in de Arena staan, zegt hij, kijken we de dood in de ogen en engelen en mensen zien toe hoe wij het ervan af brengen, kunnen we volhouden of stoppen we ermee ...
Het leven van een christen gaat blijkbaar niet over rozen, over eer ontvangen en belangrijk zijn, al zijn er mensen die zich zo gedragen...
Dan zijn we als mensen die nu al verzadigd en rijk zijn en eigenlijk handelen we dan alsof we al koning zijn, hier op aarde... zien we in vers 8:

Maar natuurlijk – u bent al helemaal verzadigd, u bent al rijk, 
u bent al koningen geworden zonder ons.

 Was u maar koningen geworden, dan zouden wij het ook zijn.

Maar zo is het niet! - wás dat maar zo, zegt Paulus, jullie grijpen op de dingen vooruit, want dan was ik het mét u geworden ... (en inderdaad, eens zullen we met Christus koningen zijn over de wereld - dan is het pas de tijd van eer ontvangen, al zal het heel anders zijn dan dat wij met ons menselijk verstand kunnen bedenken...)

Nee, die tijd van macht en aanzien is nog niet aangebroken. Integendeel, lees maar mee: 

vers 10: Want wij zijn dwaas, zegt Paulus in de verzen die volgen, al denken júllie wijs te zijn. 

Wij zijn zwak en niet in ere, maar jullie zijn sterk en populair zouden we nu zeggen, in ieder geval belangrijk in ogen van mensen. 

vers 11: Wij verduren allerlei lijden en hebben een zwervend leven, zoals Jezus ook geen plaats had om Zijn hoofd neer te leggen.
En in al het lijden verdragen we en zegenen we... 

vers 13: Zijn als het uitvaagsel van de wereld 
en als klap op de vuurpijl zijn we aller voetveeg geworden.

Paulus liet over zich heen lopen...
Dat gaat ver...! Maar de gelovigen aan wie hij schrijft worden door hem terechtgewezen om zijn voorbeeld daarin te volgen! Het voorbeeld van niet zómaar iemand, maar van een apostel... niet de eerste de beste... Ook Jezus zelf heeft deze boodschap voor ons: wie zijn leven haat in deze wereld om Mijnentwil, die zal het vinden...

Hiervoor is volharding nodig want lijden en verdrukking volhouden gaat niet vanzelf - het is strijden. 

Misschien komen we door eigen lijden ineens in de Arena terecht en zijn we zo een schouwspel. Of misschien lijden wijzelf niet rechtstreeks, maar zijn we deelnemers in het lijden van een ander - en kun je zó ‘helpen dragen’ voor zover dat mogelijk is. Ook dan sta je ineens in de Arena en doe je mee in de strijd.

Hierover lezen we iets in Hebreeën 10 vers 32 en 33:

Herinnert u de dagen van weleer, toen u zo vaak lijden doorworsteld hebt,

- hetzij zelf een schouwspel van smaad en verdrukking, 

- hetzij deelnemende aan het lot van hen, die in zo'n toestand verkeerden.

Het doel...

De strijd waar Isobel in haar boekje zoveel voorbeelden van geeft, heeft een doel en zij beschrijft dat als volgt:

"De beproevingen van ons christenen in de 20e (voor ons de 21e) eeuw, lijken op strijdperken in de hedendaagse Arena van de wereld. En de ongelovige ziet toe en raakt er alleen van onder de indruk, wanneer hij er de werking van Gods macht in ziet. Het doel van de 'Arena-ervaring'  is niet gelegen in onze bestraffing, maar in het feit dat God Zich hierin openbaart."

Dit gevolg is niet iets wat we altijd direct kunnen zien en begrijpen... Het doel wordt namelijk alleen zichtbaar als de kruik, het aarden vat, 'ikzelf' gebroken wordt.
Niet door nu al koning te zijn en macht te hebben, maar door strijd en lijden heen. Want pas dan als we onszelf verliezen, kan Christus zichtbaar worden in ons. En daar gaat het God om...

Laten wij allemaal, die strijden in de Arena, dat doen met oog voor elkaar. Zo elkaar ook de troost en bemoediging geven die we zelf van God ontvingen toen het moeilijk was. En als we weten welke vreugde voor ons ligt, kunnen we volhouden... met Jezus zelf als ons voorbeeld. Dan maakt de schande en het lijden niet meer uit (zie de teksten onderaan...).

En dat schrijf ik niet omdat ik dit uit mezelf zou kunnen, maar hoop nu en elk moment als het zover is, de genade ervoor te krijgen vol te kunnen houden. En zo in de strijd te volharden tot we bij Hem zelf in de hemel aangekomen zijn. 

Of, nog mooier, tot Hij ons komt halen... 

Want dat kan vandaag nog!

 Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, 
de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting,
die ons troost in al onze druk, 
zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, 
troosten kunnen met de troost, 
waarmede wijzelf door God vertroost worden. 

 2 Korinthe 1, vers 3 en 4


Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, 

de leidsman en voleinder van het geloof, 

die, om de vreugde, die vóór Hem lag, 

het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, 

en nu zit aan de rechterzijde van de troon van God. 

 Vestigt uw aandacht dan op Hem!

Hebreeën 12 vers 2 en 3