Tell me lies ...

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik zal zeggen over het nieuwste idee van het kabinet over 'voltooid leven' ...
Dit weet ik wel, dat de mensen waarover het gaat in deze nieuwste plannen, niet lichamelijk ziek zijn en ook niet geestelijk ondragelijk lijden.
Nee, hier gaat het over mensen die er genoeg van hebben en 'onder strikte voorwaarden' geholpen kunnen worden hun leven te beëindigen.

Dat 'onder strikte voorwaarden' klinkt als een soort geruststelling dat het niet zo zal zijn dat we hiervoor massaal in de rij zullen staan na ons 70e. Nee, alle zorgvuldigheid wordt betracht.
Maar het zegt niets over het feit zelf: dat een gezond mens zijn eigen dood kan kiezen. Terecht zijn er velen geschokt.

Hoe is het mogelijk dat we in Nederland al zover zijn? De wereld is ziek als deze gedachten al zo post hebben gevat. Al vindt de verlichte mens het juist een vooruitgang ...

Maar toch, elk leven is het waard gerespecteerd en beschermd te worden, dat is niet alleen iets voor gelovigen, die het leven zien als een gift van God zelf. Genoeg niet-gelovigen die er ook zo over denken (zoals niet-christenen ook tegen abortus kunnen zijn)

Haken en ogen

En zo simpel als het misschien lijkt is het allemaal ook niet, want vanaf welke leeftijd zou je in aanmerking mogen komen voor zo'n 'behandeling'? Wie gaat die grens trekken? Waarom zou je op je 75e wel als gezond mens voor de dood mogen kiezen maar op je 65e niet? Wie beslist dat dan?

Vragen te over.

Niet voor niets kwam de commissie Schnabel (die in opdracht van de politiek haar licht over dit onderwerp mocht laten schijnen) begin dit jaar met een rapport en daarin het advies juist niet de kant van dood voor gezonde mensen (zoals ik het maar even noem) op te gaan. Geen verruiming van de bestaande euthanasiewet.

Want al klinkt in de oren van de onafhankelijke vrijgevochten mens als een voorrecht helemaal autonoom te zijn, 'als de dood kiezen eenmaal een wettelijke mogelijkheid  is, zal het een optie worden' en komt de dood in zicht 'als een verantwoord alternatief,' aldus de commissie.

Ja, als het hek van de dam eenmaal open staat wordt het steeds aanlokkelijker ...

Het kan niet anders dat als dit echt doorgaat, er ook anders wordt gekeken naar mensen die ernstig ziek zijn; naar mensen die lijden maar dit niet zelf willen beëindigen, al kan het zo zwaar zijn dat het haast/niet meer vol te houden is. 
En wat een respect heb ik voor deze mensen!

Maar wat blijft daar van over ik op mijn 70e (of 80e of weet ik veel wanneer) besluit dat ik er genoeg van heb? Ik ben niet ziek, heb geen pijn, heb geen psychische ziekte maar vind het gewoon genoeg. En dan kan ik daar goede redenen voor hebben voor mijzelf, maar de echte zieken en zij die echt lijden, 
mogen zij er nog wel zijn?
Hoe dúrf ik als gezond iemand te zeggen dat het genoeg is??

Tell me lies, tell me sweet (little) lies ... door te denken dat we dan humaan en barmhartig zijn.
En gelukkig, de meeste artsen zijn er (nog) op tegen om de groep mensen zonder medische problemen doods'hulp' te verlenen. 
Het tegenstrijdige dat juist een arts zo handelt lees ik al in een artikel uit 2005:

Euthanasie is een onderdeel geworden van de medische praktijk. Artsen houden zich niet meer alleen bezig met het genezen van mensen. Precies het tegenovergestelde, het brengen van de dood, is een onderdeel geworden van medisch handelen. Doden werd vroeger slechts in twee situaties gelegitimeerd: in een oorlog, en als straf. Hoe is het mogelijk dat een praktijk van doden, zich heeft weten te nestelen in een nieuw domein, de praktijk van genezen, het beter maken van mensen?

Ook bij artsen die nu daadwerkelijk euthanasie verrichten is dat besef (gelukkig) nog steeds aanwezig: 

Ik leg de procedure nog eens uit. Vóór ik het slaapmiddel inspuit, vraag ik expliciet: ‘Wilt u dit echt?’ Dan volgt de dodelijke spuit met een spierverslappend middel. Je ziet hoe de kleur wegtrekt uit haar gezicht. Het blijft confronterend, Jij maakt iemand dood. Jij doet dat. (citaat arts van een levenseindekliniek

Is het tij nog te keren ...

De weg van 'doden' is met het toestaan van abortus allang ingeslagen. En er wordt verwoed strijd geleverd om de volgende stap: 'de dood voor gezonde mensen' door het parlement te krijgen. En of dat nu met beleid gaat en men tijd er voor wil nemen óf dat het doorgedrukt wordt door de hele fanatieke liberale politici maakt in wezen geen verschil, de uitkomst is uiteindelijk hetzelfde.

En veel artikelen die ik hierover heb gelezen geven een vertekend beeld omdat er extreem zieke mensen als voorbeeld worden genomen waar men dan over zegt dat natuurlijk hun leven voltooid is, maar dat is niet waar dit voorstel van het kabinet over gaat.

Het gaat in wezen ook niet om de overtuiging van minister Schippers, Pia Dijkstra, of progressief liberalen tegenover conservatieve ouderwetse mensen. Er woedt een andere, een geestelijke strijd, tegenwoordig al heel erg zichtbaar. 
Aan de ene kant staat de Gever en degene die het Leven is, Jezus zelf, aan de andere kant is het de vader der leugen en de mensenmoordenaar vanaf het begin - twee kwalificaties die met betrekking tot dood bij voltooid leven wel heel herkenbaar/toepasbaar zijn.

Eigenlijk hoef ik me niet te verbazen.