Stop and hear the music!

 

Op een koude morgen in Januari, stond een man bij de ingang van het metrostation in Washinton DC en begon viool te spelen... Hij speelde zes stukken van Bach, drie kwartier lang. Men ging er vanuit dat in die tijd, spitsuur, duizenden mensen hem zouden passeren op weg naar hun werk. Zij zouden allemaal zijn vioolspel horen...
Na enkele minuten had een man plotseling in de gaten dat er een muzikant bezig was, er viool werd gespeeld. Hij vertraagde zijn pas, stopte een paar seconden, en vervolgde zijn weg. Na weer een minuut ontving de muzikant zijn eerste dollar-fooi: een vrouw gooide het geld in het voorbij gaan in de doos - nam niet de moeite om even stil te staan.

Wie het meeste aandacht schonk aan de violist, was een driejarig jochie, z'n moeder had haast maar hij stopte en keek... Uiteindelijk trok de moeder het kind mee, maar al lopend keek hij steeds achterom... En precies dezelfde actie was er te zien bij meerdere kinderen.... Alle ouders, zonder uitzondering, dwongen hen verder te gaan.

luister hier

In die drie kwartier dat de muzikant speelde, stopten er maar zes mensen die ook even bleven staan... Ongeveer 20 personen gaven hem geld maar liepen verder gewoon door. Hij haalde 32 dollar op.
Toen hij stopte met spelen en het weer stil werd, had niemand dat in de gaten. Niemand applaudiseerde, niemand lette er op.  

Niemand wist dat deze muzikant Joshua Bell was, een van de top-musici in de wereld. Hij speelde één van de meest ingewikkelde stukken ooit geschreven, met een viool die 3,5 miljoen dollar waard was.Twee dagen voordat hij hier in dit station stond te spelen, had hij een uitverkochte zaal in een theater in Boston, waar de prijs voor een stoel opliep tot 100 dollar.

Joshua Bell speelde incognito in het metrostation; georganiseerd door de Washington Post in het kader van een sociaal experiment over perceptie (waarneming), smaak en prioriteiten van mensen.  
De vraag was: Nemen we schoonheid waar in een alledaagse omgeving op een ongepast uur? Staan we stil en waarderen we het? Herkennen we talent in een omgeving waar je het niet verwacht?

Maar één persoon herkende uiteindelijk Joshua Bell... (zie het filmpje) Iets wat je daaruit mogelijk zou kunnen concluderen is: als we geen tijd nemen een momentje te stoppen om naar één van de beste musici in de wereld te luisteren, die de bijna mooiste muziek ooit geschreven, speelt, hoeveel missen we dan verder nog in ons leven?

Ik zag een parallel

Toen ik dit verhaal las, later de video zag... was het niet moeilijk de overeenkomst te zien met de Here Jezus. Ook Hij kwam eigenlijk onherkenbaar naar de aarde, vanuit de hemel waar Hij woonde. Wie zou nu hier Gods Zoon verwachten en Hem herkennen? De Bijbel laat ons ook dat beeld zien: Jezus werd geboren op een plek die je niet zou verwachten voor de Messias. Geen pracht en praal en als de engelen niet bij de herders dit geweldige nieuws hadden gebracht, en de ster niet door de wijzen gezien was, waren er misschien helemaal geen mensen geweest die Hem hulde hadden gebracht.
En om in de muzieksfeer te blijven zou ik een tekst kunnen aanhalen:

Maar waarmee zal Ik dit geslacht vergelijken? Het is zoals de kleine kinderen die op de markt zitten en hun vriendjes toeroepen: Wij hebben voor jullie op de fluit gespeeld, maar jullie hebben niet gedanst; (Matt 11:16,17)

En uiteindelijk werd Hij gedood aan het kruis, geen troon en aardse heerlijkheid voor Hem. Een ander soort Messias dan de mensen hadden verwacht.
Toch waren er ook mensen die Hem wel herkenden, die 2000 jaar geleden... Men kon Hem zien lopen, incognito maar in alles was Zijn Vader te zien: goed doende aan alle mensen, genezend, leven gevend...  en ze luisterden naar wat Hij te vertellen had en zij geloofden...  het bracht wat bij hen teweeg, en ze 'dansten' op Zijn muziek...
En nu is Hij weer in de hemel, terug naar de heerlijkheid en God heeft Hem 'uitermate verhoogd' vanwege het werk wat Hij op aarde heeft volbracht: sterven aan een kruis voor jou en mij...

Maar ook nu wil Hij Zich laten kennen! Als je stil wilt staan om te luisteren. En te midden van alle ellende, in een wereld waar er steeds meer dingen zijn die zo ver afstaan van Gods oorspronkelijke bedoeling met de mens en deze wereld, kunnen we, als we opletten, Zijn muziek horen...

Want dit woord is heel dicht bij u, in uw mond en in uw hart, om het te doen... staat er zo mooi in het Oude Testament... het woord des geloofs, dat wij prediken, zegt Paulus.

En wat me opviel: alleen de kinderen - die nog niet zo in beslag zijn genomen door allerlei andere zaken die 'moeten', wilden luisteren naar de violist. Zo kan het zijn dat de stem van de Here Jezus niet te horen is door van alles wat we hebben geleerd en waar we denken alles mee te kunnen verklaren. Laten we  toch ook de kinderen niet verhinderen te luisteren...
Ook als we al gelovig zijn - kan die stem zomaar overstemd worden door allerlei dingen waar we druk mee zijn, die zelfs met 'geloven' te maken hebben.

Sta eens stil als die kinderen, om te luisteren! De stem van de Heer zou ons toch als muziek in de oren moeten klinken? 

Hier de link naar het hele artikel (engels) in the Washington Post