The traveler

Niet dat ik er zelf zoveel ervaring mee heb, met reizen en 'backpacken'... Mijn kinderen zijn wat avontuurlijker wat dat betreft. Toch heb ik iets wat ik over 'de reiziger' kwijt wil.

Wat je nodig hebt zit in je grote 'backpack' en gaat mee op je rug. Verder is het op stap gaan en je ogen openhouden om de wereld te ontdekken. Over je heen laten komen wat je ziet en meemaakt.... Als een echte reiziger die zich laat verrassen...

Zoals deze uitspraak het zegt:

"The traveler sees what he sees. The tourist sees what he has come to see."

~G.K. Chesterton

zicht op de Kilimanjaro

Een prachtige uitspraak: "de reiziger die ziet wat hij ziet' ... 

Sommige mensen leven nog veel intenser, omdat het nog kan - en ze weten niet voor hoelang. Maar alles wat ze meemaken hebben ze toch maar mooi 'binnen'. En niet vanuit een decadent verlangen om overal maar te zijn geweest om mee te kunnen praten, maar omdat het als het ware allemaal laatste kans-acties zijn. Ze weten dat hun lichaam al ziek is, en daarom willen ze - al is het met zware pijnstillers - nog van alles doen.

Als je gezond bent kun je je niet voorstellen hoe dat is, om zo je leven te leven. Als wij ergens last van hebben wachten we tot het over is. Dan denken we hèhè, we kunnen weer verder. 
Zieken hebben daardoor ook geen vanzelfsprekend voorland zoals mensen normaliter hebben: na een opleiding een bijpassende baan, je settelen ... Je leven inrichten zoals de meeste mensen het doen, huisje boompje beestje... 

Een maakbaar leven.

Bij chronisch zieken is het leven niet maakbaar, maar is het leven met de pijn die niemand ziet; aan de buitenkant meedoen maar eigenlijk niet echt. Al lijkt de wereld aan hun voeten te liggen als je foto's ziet - met de backpack op de Kilimanjaro, of een fraaie zweefduik in een zwembad ...

Maar schijn bedriegt, wát zo iemand nog doet is eigenlijk al niet meer mogelijk. Alles gebeurt op wilskracht 'want straks kan het helemaal niet meer'.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

-<>-<>-<>-<>-

En is er het moment gekomen dat de backpack werkeloos in de de schuur staat. Niet meer nodig. En dat niet omdat de zin om zoiets als een reis te ondernemen ineens ontbreekt, maar omdat het écht niet meer gaat, al zou je nog willen.

De backpack als symbool van alles wat voorbij is, van wat je hebt gezien en meegemaakt met dat ding op de rug. Levend op je reserves en inmiddels al door je reserves heen. 

En is je wereld letterlijk steeds kleiner geworden (maar in je hart nog even groots en weids als het was, want die herinneringen zitten in je hart!)

Alles wat nu nog kan lijkt misschien niets bijzonders, maar is net zo'n prestatie als in het verleden het beklimmen van een berg - en gaat net als toen: puur op wilskracht. 

Reiziger, of liever toerist?

Zo is een zieke een eenzame reiziger, op een weg die steeds zwaarder wordt. Maar toch ... juist door die moeilijke omstandigheden mee te maken, heeft zo iemand méér geleerd en ontdekt dan menig ander mens.

Die anderen, die vaak meer zijn als de toerist, die heel anders in het leven staat en zegt: 'Ik wil dit en dit meemaken, en dat moet ik zien!', daar zo op gespitst, dat allerlei andere mooie dingen helemaal langs hem heen gaan. 

Zoals het is, als je denkt dat alles in het leven te regelen - maakbaar - is. Zo iemand leeft alleen met het doel: to see what he has come to see (maar daardoor juist niet ziet ...)

De reiziger laat zich verrassen, sees what he sees, dat wat hij tegenkomt en waarmee hij te dealen heeft. En waardoor hij léért... en wijs wordt ... 

Maar die wijsheid zien slechts weinigen, omdat het leven van anderen dóór gaat. En ze geen tijd nemen om ook stil te gaan staan bij wat de reiziger heeft ontdekt.

Daarom ook, is het een eenzame weg - maar een voorrecht voor degene die wél stil staat, die weg méé te maken. In dankbaarheid dat zo de kans geschonken wordt, er voor de ander te zijn.
Maar ook om zoveel terug te ontvangen - om weer dóór te kunnen geven aan andere mensen, ook op reis.

-<>-<>-<>-<>-<>-<>-

Dit schrijf ik omdat de backpack nu bij mij in de schuur staat. De backpack die op zoveel mooie plekken is geweest. En die mij laat zien hoe belangrijk het is, dat je in je leven kunt loslaten ... én te koesteren wat voorbij is, door toch in dankbaarheid terug te kunnen kijken.

Het is winst uit verlies halen, het principe van Christus (volgen). Wat chronisch zieken wel heel letterlijk ervaren, als ze bijna alles in hun leven op moeten geven.
Die weg is vaak hard en niet te begrijpen, meet meer pijn dan alleen de lichamelijke.

Toch zal het uiteindelijk waarheid blijken te zijn, dat je alleen zó het Léven vindt. Jezus zelf.

-<>-<>-<>-<>-

En wie zal er nú op reis gaan? Misschien zijn het wel mijn eigen kinderen die met deze backpack (die al zo'n geschiedenis heeft) op hun rug, de wereld intrekken. 
Ik wens dat ze dan begrijpen waar het om gaat en zullen zijn als de reiziger, die echt ziet en aanvaardt wat er op zijn/haar weg komt, en er van leert ... 

"How love is found in the things we've given up
More than in the things that we have kept ..."

~Rich Mullins

Om zó uiteindelijk Thuis te komen.