Geen woorden, geen daden?

Het kan heel vervelend zijn, mensen die stil zijn en zich bijvoorbeeld in de klas niet uiten als het nodig is, of niks doen in een groepsopdracht met andere leerlingen.
Het andere uiterste zijn de eeuwige kwebbelaars die overal wat over te zeggen hebben. 
Daarom is het toch een waar spreekwoord, dat zwijgen goud is. Omdat wij mensen in veel situaties meestal niet de wijsheid hebben om iets te zeggen wat écht wijs is. We roepen maar wat. En dan kun je beter je mond houden.

Silence is golden

Zelfs in de film Bambi is het een opvoedkundig item: 'als je niks (leuks) weet te zeggen, zeg dan 'niks niemendal ... ' 
Maar wat is dat vaak moeilijk, stil te zijn en te zwijgen. Het meest moeilijk is het als je geconfronteerd wordt met dingen als pijn en lijden waar we als mensen geen raad mee weten.  
Want dat is het, er is geen raad te geven. Hoe zou je iets kunnen zeggen waar de ander die zo lijdt, echt wat aan heeft? Laat staan dat het diegene zou helpen.

Onze natuurlijke reactie op lijden

Op de één of andere manier kunnen we er niet tegen om niets te doen, het is echt het allermoeilijkste! Want (denken we) dat is toch de bedoeling, dat als we er voor iemand willen zijn, we iets dóen. Zodat er iets aan de situatie verandert. En dat is wat er achter zit. 
De diepste drijfveer tot actie is eigenlijk dat we niet kunnen verdragen hoe het écht is. Daarom willen we helpen.

Ook met woorden willen we het leed verzachten. Maar - en dat is iets waar je misschien eerst eens over na moet denken - we bagatelliseren het lijden en de pijn als we opmerkingen maken in de trend van: 'Het zal wel weer beter worden...', of  'als je dit nu es gaat doen, misschien helpt het wel...'

De geestelijke variant van dit niet-accepteren-van-lijden, verbergt dat onder vroom klinkende woorden. 'We bidden voor je genezing' Of nog directer: 'God zal je genezen!'  
En als zieke, iemand met veel pijn, moet je het allemaal maar aanhoren en over je heen laten komen. Delen hoe het echt is, is al haast niet meer mogelijk met zo'n benadering. Je mag het er niet meer over hebben, eigenlijk mag je niet ziek zijn!

Wat is echt compassie?

Ja, ook als gelovige willen we vaak het leven (ook dat van anderen die lijden en ziek zijn) veel liever zien als iets wat altijd mooi, prettig en vol zegen is. Daarom bidden we om die genezing! Eigenlijk willen we het afdwingen.
Als er dan geen verandering optreedt en de situatie misschien zelfs erger wordt, zijn we teleurgesteld. Ons plaatje klopt niet meer. Maar met mee lijden heeft het niets te maken.

Dat is iets heel anders! Namelijk samen de waarheid onder ogen durven zien dat we niets kunnen, dat we machteloos zijn. Het is een arm om iemand heen slaan en er zijn. Zoals ik al eerder las in een quote van Henri Nouwen.
Anders maken we het lijden alleen maar groter - is het niet méé- maar méér lijden.
 
En tijdens het schrijven van dit blogje kwam ik ineens deze uitspraak tegen:  

Henri Nouwen

Prachtig en zo 'to the point' staat hier precies wat ik de afgelopen tijden heb ontdekt. (Al zegt hij het natuurlijk veel mooier dan ik het kan)
Want compassion asks us ... mee lijden vraagt iets van ons, namelijk 'to go where it hurts', het is de pijn willen toelaten en delen in alles wat er bij komt. 

Dat is de echte uitdaging in deze tijd! (en niet zoals allerlei andere 'challenges' die vooral stoer moeten zijn)
Zoals de Bijbel het al zegt: 

'
'ween met de wenenden'...

In mijn eigen woorden: Pas als je het lijden van een ander onder ogen durft te zien, en de pijn daarvan ook bij jezelf toe laat, dan pas kun je echt méé lijden.
En dat maakt een einde aan hulp'acties' en mooie woorden, ook en vooral aan vrome woorden, hoe goed bedoeld.

Het maakt stil. En het zou als leden van hetzelfde Lichaam, veel vanzelfsprekender moeten zijn dat we dit (willen) meevoelen, want 'als één lid lijdt, lijden alle leden mee'.

Gevolgen

Wat dan ook gebeurt is dat je eigen moeilijke omstandigheden beter te accepteren zijn. Want niemand ontkomt er aan, vroeg of laat klopt het lijden ook aan onze deur. 
Mijn wens is dat we dat met elkaar, veel meer mogen leren, om te luisteren en stil te zijn met de ander. En zó elkaar troosten en bemoedigen in de pijn en het lijden. 

Zoals hier beschreven staat, (en lees het nog maar eens extra, want je leest er maar zo overheen)

uit 2 Korinthe 1

Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, 
de Vader die zich over ons ontfermt, 

de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, 

zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, 
anderen in al hun ellende moed kunnen geven.

 Zoals wij volop delen in het lijden van Christus, 
zo delen wij volop in de troost die God ons door Christus geeft. 

Ondervinden we tegenspoed, dan is het opdat u bemoedigd en gered wordt. 

Worden we bemoedigd, dan is het opdat u de moed krijgt te volharden 
in hetzelfde lijden als wij ondergaan.  

De hoop die wij voor u hebben is gegrond: 
we weten dat zoals u deelt in ons lijden, 
u ook deelt in de troost die ons gegeven wordt.